Τι εστί Μπασκόνια ή όπως αλλιώς στα κομμάτια τη λένε από τότε που εμφανίστηκε στη σκηνή; Θέλει και ρώτημα, διάβολε; Απλώς πρόκειται για την κορυφαία ομάδα που δεν αξιώθηκε ποτέ να στεφθεί πρωταθλήτρια Ευρώπης, σε πείσμα των πέντε συμμετοχών της σε Final 4...

Σαν την (ποδοσφαιρική) Ουγγαρία του '54 και τη Βραζιλία του '82 ένα πράγμα!

Πρόκειται επίσης για μια ομάδα που ανέκαθεν αποτελεί έναν κακό μπελά για κάθε αντίπαλο της: για όλους, μηδέ του Ζέλικο Ομπράντοβιτς εξαιρουμένου, άλλωστε οι Βάσκοι τον στοίχειωναν για πολλά χρόνια....

Βάσκοι; Ε λέμε και καμιά βλακεία (sic) για να περάσει η ώρα, αλλά με αυτά τα ράμματα στη γούνα των λεγάμενων θα ασχοληθώ αργότερα...

Αυτή, λοιπόν, η τόσο ιδιάζουσα και μυστήρια ομάδα με τα χίλια πρόσωπα και τα... χίλια ονόματα αποτελεί μια διαχρονική Νέμεση των εξάκις πρωταθλητών Ευρώπης, τους οποίους εκτροχίασε δυο φορές από τη στράτα των Final 4 (Πράγα/2006, Βερολίνο/2016).

Και να 'ταν μόνο αυτό, πάει κι έρχεται...

Εχει στείλει κιόλας στο ταμείο ανεργίας δυο προπονητές τους που έχασαν τη δουλειά τους μετά από ήττες στο ΟΑΚΑ: τον Αργύρη Πεδουλάκη στις 7 Μαρτίου του 2014 (61-68) και τον Σάσα Τζόρτζεβιτς στις 19 Απριλίου του 2016 (75-84), τους οποίους την επόμενη ημέρα αντικατέστησαν ο Φραγκίσκος Αλβέρτης και ο Σωτήρης Μανωλόπουλος!

Υπάρχει και μία τρίτη δυσάρεστη πτυχή σε αυτό το αλισβερίσι, καθόσον η Μπασκόνια στοίχειωσε το αντίο και τα όνειρα τριών παικτών του Παναθηναϊκού: ο αποκλεισμός του 2006 σηματοδότησε το τέλος της πράσινης καριέρας του Γιάκα Λάκοβιτς και της πρώτης θητείας του Βασίλη Σπανούλη, ενώ το sweep του 2016 προκάλεσε βουβό πόνο, διότι υπήρξε το ευρωπαϊκό κύκνειο άσμα του Δημήτρη Διαμαντίδη!

ΤΟ ΑΙΜΑ ΡΕΕΙ ΑΚΟΜΑ

Όλα αυτά βεβαίως είναι πταίσματα μπροστά στα κατά συρροήν εγκλήματα που διέπραξε η Ταού (και μάλιστα με προπονητή τον Ντούσκο Ιβάνοβιτς) σε μια σεζόν που όσα χρόνια κι αν περάσουν, κανείς δεν πρόκειται να την ξεχάσει. Λογικό είναι αυτό, διότι το αίμα δεν έχει στεγνώσει ακόμη από τις ανοιχτές πληγές μας!

Οι δείκτες του ρολογιού μένουν σταματημένοι στη σεζόν 2000-01, όταν η βασκική ομάδα μας πέρασε συλλήβδην πριονοκορδέλα!

Τη σκαπούλαραν βεβαίως ο Παναθηναϊκός και ο Ηρακλής, που είχαν επιλέξει να αγωνισθούν στη Σουπρολίγκα της FIBA, η οποία εξελίχθηκε σε ένα θνησιγενές αντίπαλον δέος της νεοπαγούς Ευρωλίγκας, αλλιώς με τη φόρα που είχε πάρει ο Ιβάνοβιτς μπορεί να τους σούβλιζε κι αυτούς!

Αναφέρω επίτηδες τον Μαυροβούνιο προπονητή, διότι με την Τάου να παίρνει παραμάζωμα τρεις ελληνικές ομάδες στη σειρά, του ταίριαζε απολύτως ο ρόλος του Αντονι Χόπκινς τόσο στη "Σιωπή των Αμνών" (1991), όσο και στο sequel της, το "Hannibal", που βγήκε στις αίθουσες εκείνες τις μέρες.

Θυμάμαι μάλιστα ότι αυτή την αντιπαραβολή την κάναμε ολόκληρο θέμα (μαζί με τον συχωρεμένο τον Γιάννη Αντωνόπουλο και τον Κώστα Σωτηρίου) στο "Βήμα" και όταν μετά από λίγο καιρό έδωσα στον Ιβάνοβιτς ένα απόκομμα της εφημερίδας και είδε τη φάτσα του μονταρισμένη στην εικόνα του "Hannibal Lecter", έπαθε σοκ!

Πολύ μεγαλύτερο και αθεράπευτο σοκ μας είχε προκαλέσει ο ίδιος όλη τη σεζόν, με αποτέλεσμα να θεωρείται σεσημασμένος serial killer και να επικηρυχθεί καθ' άπασαν την ελληνικήν μπασκετικήν επικράτειαν...

Ο ΦΟΡΝΤ ΚΑΙ ΤΑ TΡΙΑ SWEEPS

Στην κανονική διάρκεια της σεζόν η Τάου νίκησε την ΑΕΚ στην έδρα της με 85-65, ενώ ηττήθηκε στο ΟΑΚΑ με 64-52 κι αυτό ήταν το μόνο (ελληνικό) στραβοπάτημα της...

Στον πρώτο γύρο των play offs η ισπανική ομάδα έβγαλε νοκ άουτ το Περιστέρι, στον πάγκο του οποίου καθόταν ο Αργύρης Πεδουλάκης, με δυο νίκες: 81-79 στην Αθήνα, παρά τους 41 πόντους του συχωρεμένου του Αλφόνσο Φορντ και 81-68 στο άντρο τους. Στον επόμενο γύρο η Ταού βρέθηκε απέναντι στον Ολυμπιακό και μετά τον Πεδουλάκη, ο Ιβάνοβιτς φόνευσε και τον Ηλία Ζούρο, ενώ ήδη έπαιρνε σειρά ο Ντούσαν Ιβκοβιτς!

Η ομάδα της Βιτόρια "σκούπισε" και τον Ολυμπιακό με δύο νίκες (78-72 και 98-76) και με τη φόρα που είχε πάρει, μετά από έξι αγώνες μέσα σε βραχύ χρονικό διάστημα, έβγαλε τις αγχόνες για να κρεμάσει και την ΑΕΚ, την οποία έριξε στο καναβάτσο με 3-0.

Βεβαίως η δεύτερη ήττα υπήρξε προϊόν επαναλήψεως του αγώνα στον οποίο είχε νικήσει η ΑΕΚ (με καλάθι του Δήμου Ντικούδη που κρίθηκε εκπρόθεσμο), αλλά όλα τα 'χε τότε η Μαριορή, ο φερεντζές του Στομπέργκας της έλειπε!

Η Τάου νίκησε στον πρώτο ημιτελικό με 76-62 και στον δεύτερο με 70-67, ενώ το βράδυ της 4ης Απριλίου του 2001 (ανήμερα μάλιστα την 33η επέτειο από τον θρίαμβο στο Καλλιμάρμαρο) υπήρξε όντως εφιαλτικό: η ισπανική ομάδα άλωσε το ΟΑΚΑ με 90-65, χάρη στην οργιώδη εμφάνιση του Σαούλιους Στομπέργκας, ο οποίος πέτυχε 39 πόντους με 4/4 δίποντα, 9/9 τρίποντα και 4/5 βολές!

Μετά τα τρία απανωτά sweeps η Ταού προκρίθηκε στη σειρά των best-of-five τελικών απέναντι στην Κίντερ Μπολόνια, η οποία επικράτησε με σκορ 3-2. Την ίδια στιγμή ο Παναθηναϊκός γνώριζε την ήττα από τη Μακάμπι στον τελικό του Final 4 της Ευρωλίγκας στο Παρίσι σε μια σεζόν στην οποία (με την κορύφωση του σχίσματος) αναδείχθηκαν δυο πρωταθλήτριες Ευρώπης.

TO ΟΑΚΑΖΟ ΚΑΙ Ο ΟΥΕΛΙΝΓΚΤΟΝ

H Μπασκόνια είναι πολλώ λογιώ κακός δαίμονας για τον Παναθηναϊκό: υπήρξε βεβαίως η καλή νεράιδα του στον ημιτελικό του Final 4 του 2007 στο ΟΑΚΑ (σκορ 67-53), αλλά στον αντίποδα τον εξοστράκισε δυο φορές από αυτή τη στράτα: το 2006 δια χειρός του Τούρκου Σερκάν Ερντογάν στο εφεξής καλούμενο «Οakazo» και το 2016, με το sweep στο οποίο μάλιστα έβαλαν το χέρι τους δυο παίκτες που μετά από τρεις μήνες μετακόμισαν πακέτο για μια σεζόν στους «πράσινους»: ο Γιάννης Μπουρούσης και ο Μάικ Τζέιμς.

Α, για να μην το ξεχάσω: επίτηδες έγραψα στην εισαγωγή ότι ο Παναθηναϊκός εκστρατεύει στη χώρα των Βάσκων, διότι ανέκαθεν ου παντός πλειν ες Βιτόρια και τα πολεμικά στοιχεία ενυπάρχουν και έχουν σημαδέψει ανεξίτηλα την ιστορία της.

Ως γνωστόν η πόλη έλαβε το όνομα Vitoria που σημαίνει νίκη προς τιμήν και εις ανάμνησιν της επικράτησης των συμμάχων υπό τον πρώτα Δούκα του Ουέλινγκτον επί των γαλλικών στρατευμάτων του Μεγάλου Ναπολέοντα, στις 21 Ιουνίου του 1813.

Παρεμπιπτόντως αυτή θεωρείται η πιο αποφασιστική μάχη του Πολέμου της Ανεξαρτησίας των Ισπανών και τούτου δοθέντος ο Γιώργος Βόβορας επιθυμεί σφόδρα να βαδίσει στα θριαμβευτικά ίχνη του Αρθουρ Γουέλσλι, επιφυλάσσοντας στον Ιβάνοβιτς τον άχαρο ρόλο του Ιωσήφ Βοναπάρτη!

Μπορεί να μην πλέουν όλοι με άνεση και ασφάλεια στη Βιτόρια, αλλά ο Παναθηναϊκός το έχει διαπράξει τέσσερις φορές...

ΤΟ ΔΡΑΜΑ ΤΟΥ ΚΑΛΑΪΤΖΗ

Στο πρώτο ραντεβού τους στις 21 Ιανουαρίου του 1999 οι Πράσινοι , χωρίς τον τραυματία Ντίνο Ράτζα, αλλά με τον Ντέγιαν Μποντιρόγκα να οργιάζει (31 πόντοι, 9/15 δίποντα, ½ τρίποντα, 10/12 βολές, 4 ριμπάουντ, 5 ασίστ, 2 κλεψίματα) γύρισαν από το -15 και άλωσαν τη "Fernando Buesa Arena" με 77-74.

Η δεύτερη πράξη παίχθηκε στις 6 Νοεμβρίου του 2002 και υπήρξε δραματική, τόσο στην εξέλιξη της, όσο και για τη γενναιότητα που επέδειξε ο Γιώργος Καλαϊτζής, ο οποίος το ίδιο πρωί ενημερώθηκε ότι έφυγε από τη ζωή η μητέρα του Βάσω.

Παρ’ όλα αυτά σκούπισε τα δάκρυα από τα μάτια του, και συμπάσχοντας από μακριά με τον πατέρα του και την αδελφή του, είπε στον Ομπράντοβιτς να τον υπολογίζει κανονικά για το βραδινό ματς στο οποίο μάλιστα διέπρεψε!

Με τον Γιάκα Λάκοβιτς να κάθεται στον πάγκο και να μην αγωνίζεται ούτε δευτερόλεπτο λόγω τραυματισμού ο νυν μάνατζερ των Πρασίνων έπαιξε 18 λεπτά με απολογισμό 8 πόντους (2/3δ., 1/2τρ., 1/2β.) τρία ριμπάουντ, δυο ασίστ και δυο κλεψίματα και κράτησε τα μπόσικα μαζί με τον Αριελ Μακ Ντόναλντ (15π.) και τον Ντάριλ Μίντλετον (15π.), ενώ στη λήξη του αγώνα μέσα στις αγκαλιές των συμπαικτών σήκωσε το δακρυσμένο βλέμμα του προς τον ουρανό...

Τα επόμενα χρόνια τέτοιες μέρες έφεραν πάλι δάκρυα στην οικογένεια: όχι θλίψης και πένθους, αλλά χαράς διότι στις 7 Νοεμβρίου έχουν γεννηθεί η δεύτερη κόρη του Γιώργου, η Ιόλη και ο γιος της Δέσποινας, ο Έκτορας.

Δώδεκα δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη του θρίλερ, ο (μετέπειτα παίκτης του ΠΑΟΚ και νυν ασίσταντ του Μπραντ Στίβενς στους Σέλτικς) Τζερόμ Αλεν με 2/2 βολές έβαλε μπροστά την Ταού με 75-74, αλλά πίσω είχε η πράσινη αχλάδα την ουρά: στα έξι δευτερόλεπτα ο Φινλανδός μετέπειτα παίκτης του Αρη, Χάνο Μότολα έκανε φάουλ στον Μακ Ντόναλντ ο οποίος με 2/2 βολές έγραψε το τελικό 75-76.

Ο Παναθηναϊκός άλωσε για τρίτη φορά τη Βιτόρια στις 10 Ιανουαρίου του 2014, όταν επιβλήθηκε με 72-64, δια χειρός Στεφάν Λάσμε (20π.) και Δημήτρη Διαμαντίδη (12π., 9ασ.) και επέστρεψε δριμύτερος στις 23 Μαρτίου του 2017 με σκορ 72-63 (Σίνγκλετον 18π. και 8ρ.).

ΟΥΤΕ ΓΙΑ ΔΕΙΓΜΑ

Απόψε ο Παναθηναϊκός αντιμετωπίζει μια ομάδα η οποία αυτή τη σεζόν έχει πετύχει ένα μάλλον μοναδικό στα χρονικά, πρωτοφανές, ανεπανάληπτο και ακατάρριπτο εις τους αιώνας των αιώνων ρεκόρ...

Είναι μια ομάδα που δεν έχει γηγενή παίκτη ούτε για δείγμα! Ούτε για τα προσχήματα, ούτε καν για ξεκάρφωμα... Εξέλιπον ολωσδιόλου οι καψεροί!

Βεβαίως εμφανίζεται ως Ισπανός στο ρόστερ της ο Ιλιμάνε Ντιόπ, ο οποίος ωστόσο είναι Σενεγαλέζος, αλλά σε κάθε περίπτωση πρόκειται για μια ομάδα όχι της Βασκονίας, ούτε της Ισπανίας, αλλά του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών! Όχι τίποτε άλλο, θα τρίζουν τα κόκκαλα των φανατικών υποστηρικτών της (ποδοσφαιρικής) Αθλέτικ Μπιλμπάο, που δεν βάζει στο ρόστερ της παίκτη, εάν δεν είναι όχι μόνο Ισπανός, αλλά και Βάσκος!

Γελώ τώρα που το γράφω, αλλά με την υπερβολή προς την οποία ρέπω, τολμώ να γράψω ότι σε λίγο πιο πολλοί θα είναι οι Έλληνες που έχουν παίξει σε αυτή την ομάδα (Χρήστος Κουντουράκης, Χρήστος Χαρίσης, Γιάννης Μπουρούσης) παρά οι Ισπανοί!

Βάσει των κανονισμών που ισχύουν στη λίγκα ACB μια ισπανική ομάδα πρέπει να διαθέτει τέσσερις γηγενείς παίκτες, δυο Αμερικανούς, και έξι από την Ευρώπη και την ετικέτα Cotonu (Αφρικανοί).

Τους έχει αυτούς τους τέσσερις δήθεν Ισπανούς: πρόκειται για τον Σενεγαλέζο Ιλιμάνε Ντιόπ, τον Λετονό Αρτουρ Κούρουκς, τον Εσθονό Σάντερ Ραϊέστε και τον Λιθουανό Τάντας Σεντεκέρσκις οι οποίοι έχουν αποκτήσει αυτή την ταυτότητα, επειδή εντάχθηκαν σε νεαρή ηλικία στην ομάδα και θήτευσαν στις ακαδημίες της.

ΠΑΝΣΠΕΡΜΙΑ ΑΠΟ ΕΝΝΕΑ ΧΩΡΕΣ

Σε κάθε περίπτωση η Μπασκόνια συνιστά ένα σταυροδρόμι των λαών, καθώς στο ρόστερ της ενυπάρχουν 13 παίκτες από εννέα διαφορετικές χώρες: τρεις Σενεγαλέζοι (Ντιόπ, Φολ, Σόου), δυο Λιθουανοί (Γκεντράιτις, Σεντεκέρσκις), 2 Αμερικανοί (Πίτερς, Χένρι), ένας Σλοβένος (Ντράγκιτς), ένας Νιγηριανός (Γεκιρί), ένας Λετονός (Κούρουκς), ένας Ιταλός (Πολονάρα), ένας Εσθονός (Ραιέστε) και ένας Αργεντινός (Βιλντόζα) .

Υπάρχει βεβαίως και Μαυροβούνιος προπονητής, ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς, αλλά μετά από τόσα χρόνια ελόγου μπορεί να θεωρείται πιο Ισπανός κι από τους ίδιους τους Ισπανούς.

Να 'χαμε, να λέγαμε!

Παρεμπιπτόντως στην αρχή της σεζόν υπήρχε και ένας… μυστήριος από το Τρίνινταντ-Τομπάγκο, ο Καντίν Κάρινγκτον, αλλά τον ξεφορτώθηκαν, επειδή λόγω της πανδημίας καθυστέρησε να ανανεώσει το διαβατήριο του...

Για να μην είμαι άδικος βεβαίως, στο παρελθόν οι τετράκις πρωταθλητές Ισπανίας εμφάνιζαν αραιά και πού κάποιους γηγενείς και αυτόχθονες παίκτες, αλλά οι δόλιοι πάντοτε αποτελούσαν την εξαίρεση στον κανόνα της περιρρέουσας παγκοσμιοποίησης...

Μεταξύ άλλων η ομάδα της Βιτόρια στέγασε τον νυν προπονητή της Ρεάλ, Πάμπλο Λάσο, που είναι γέννημα θρέμμα της πόλης (1984-95), τον Κάρλος Καθόρλα (1993-98), τον νυν πρόεδρο της ισπανικής ομοσπονδίας, Χόρχε Γκαρμπαχόσα (1994-2000) και τον μετέπειτα παίκτη του ΝΒΑ, Χοσέ Καλδερόν (2002-05).

ΒΙΔΑΛ, ΤΟ ΜΟΝΙΜΟ ΑΛΛΟΘΙ

Τα κατοπινά χρόνια κόσμησαν το ρόστερ της τρεις εν ενεργεία διεθνείς παίκτες, ο νυν της Βαλένθια, Φερνάντο Σαν Εμετέριο (2008-15), ο νυν της Μπανταλόνα, Πάου Ρίμπας (2009-12) και ο Κάρλος Καμπέθας (2012-13). Ο μακροβιότερος Ισπανός παίκτης που έχει να επιδείξει η Μπασκόνια είναι ο Σέρχι Βιδάλ, ο οποίος φόρεσε τη φανέλα της από το 2000 έως το 2009 και αποτελούσε το μόνιμο (πατριωτικό) άλλοθι της.

Τη σεζόν 2009-10, στην κορύφωση του...σοβινισμού του ο Χοσέ Αντόνιο Κερεχέτα που είχε αναδειχθεί πρωταθλητής Ευρώπης με τη Ρεάλ το 1980 και βρίσκεται στον προεδρικό θώκο της Μπασκόνια από το 1988, είχε στη δούλεψη του πέντε παίκτες που ήταν ή δηλωνόντουσαν ως Ισπανοί: Πάου Ρίμπας, Φερνάντο Σαν Εμετέριο, Μάρτιν Μπουέσα, Ουνάι Εϊζαγκουάρε, Τζον Ιρκους Ουριάρτε.

Άλλες δυο σεζόν (2002-03, 2010-11) εμφανίσθηκαν τέσσερις παίκτες, ενώ πέντε φορές (2001-02 , 2007-08, 2013-14, 2016-017 και 2018-19) υπήρχε ένας και μοναδικός!

Κάποτε, λοιπόν, ήταν πέντε, τέσσερις, έγιναν τρεις, δυο και αλλά εφέτος-όπως έλεγε και η Αγκάθα Κρίστι στο περίφημο μυθιστόρημα του 1939- "Αnd Then There Were None".

Και τώρα δεν υπάρχει κανένας!

Photo Credits: Eurokinissi