Βλέποντας την θαμπή εικόνα και το… επικλινές είδωλο του Παναθηναϊκού, ασυναίσθητα μου ήρθαν στο μυαλό οι στίχοι του Νικόλα Άσιμου στο ομώνυμο τραγούδι του Βασίλη Παπακωνσταντίνου…

"Κατά-κατά- κατα-καταρρέω κι άλλο πλέον δεν μπορώ"!

Προφανώς στο πλαίσιο αυτής της λογικής οι Πράσινοι δεν θα ερωτευτούν τον Παπανδρέου, τον Ποπάϊ και τον Ζορρό, αλλά τον εαυτό τους: αυτόν πρέπει να λυπηθούν μετά τη χθεσινή άθλια εμφάνιση τους, να τον σέβονται και να τον ξαναγαπήσουν…

Στην καθιερωμένη flash συνέντευξη που δίνουν οι προπονητές στην ανάπαυλα, ο Γιώργος Βόβορας ρωτήθηκε από τον Γάλλο δημοσιογράφο που –για να γελάσουμε και λίγο-ομιλούσε την αγγλική με προφορά σαν του Πίτερ Σέλερς "τι πρέπει να κάνει στο δεύτερο ημίχρονο η ομάδα σας;".

Δίστασε να απαντήσει ο προπονητής του Παναθηναϊκού. Καθυστέρησε τρία τέσσερα δευτερόλεπτα μέχρι να πει τη μεγάλη αλήθεια, ενώ στο πρόσωπο του ζωγραφιζόταν ένα πικρό και αμήχανο χαμόγελο…

"Πρέπει να παίξουμε. Απλά πρέπει να αρχίσουμε να παίζουμε"!

Ουδέν αληθέστερον τούτου, απλώς ο Παναθηναϊκός δεν εδέησε να παίξει και δεν αξιώθηκε να σώσει ούτε καν τα προσχήματα.

Ηταν σαν να μην πήγε ποτέ στο Astroballe, σαν να μην έπαιξε, σαν να επρόκειτο για μια δεύτερη αναβολή αυτού του αγώνα, όπως είχε συμβεί στην πρώτη επίσκεψη του, πάλι μια Τρίτη, στις 13 Οκτωβρίου…

Τότε σε πρώτη φάση (και μέχρι να αλλάξει τον κανονισμό η Ευρωλίγκα) είχε ανακηρυχθεί νικητής με 20-0, αλλά απόψε η Βιλερμπάν κάλυψε και τη διαφορά του πρώτου αγώνα!!!

Ο ΕΘΙΣΜΟΣ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΕΙΣ

Το πρόβλημα πλέον καθίσταται βιωματικό και εθιστικό: όσο δύσκολα πετυχαίνουν νίκες (3-7), τόσο εύκολα βλέπουν τις ήττες τους να καταλήγουν σε ολοκληρωτικές καταρρεύσεις!

Το έπαθαν αυτό στην παράταση με την Μπαρτσελόνα, στη Βαλένθια, στη Βιτόρια και στη Λυών, απλώς σε σχέση με τα προηγούμενα ματς, το αποψινό μοιάζει με το άκρον άωτον της κατάρρευσης.

Πλάκα πλάκα (αν και η υπόθεση απέχει πόρρω από το να διακωμωδείται) το μόνο θετικό στοιχείο που προέκυψε από την αποψινή αιχμαλωσία είναι ότι δεν κατέληξε κιόλας στη (θεωρούμενη ως επονείδιστη) κατοστάρα…

Η Βιλερμπάν δεν είναι οι Λέικερς. Ο Ντιό δεν είναι ο (αδερφός του προπονητή της ομάδας της Λυών) Τόνι Πάρκερ. Αλλά και ο Παναθηναϊκός δεν ήταν παρά ένα κακέκτυπο του εαυτού του και πάντως κάτι εντελώς άσχετο με την εικόνα του απέναντι στην Μπάγερν.

Οι Πράσινοι κατέβασαν 11 επιθετικά ριμπάουντ και ανάγκασαν τους οικοδεσπότες σε 19 λάθη. Ε και; Οι ίδιοι υπέπεσαν σε 16 (άρα μια η άλλη) και το χειρότερο: η άμυνα τους ταίριαζε σε ένα άλλο τραγούδι…

Σε εκείνο που ερμηνεύει ο Μανώλης Μητσιάς, με μια απαραίτητη γεωγραφική παραποίηση…

"Εδώ είναι Λυών, φαιό νταμάρι κι εγώ ένα πεδίο βολής φτηνό που ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι"!

ΑΚΟΥ ΕΚΕΙ 17/24 ΤΡΙΠΟΝΤΑ

Δεν έβριζαν βεβαίως οι ξένοι φαντάροι, αλλά γλεντούσαν απέναντι σε μια άμυνα που τους προκαλούσε να ρίχνουν πέτρες στον ωκεανό!

Άκου εκεί 17/24 τρίποντα. Το σημειώνω και ολογράφως ώστε να μην αποδοθεί τοι νούμερο στον δαίμονα του τυπογραφείου…

Δέκα επτά στα είκοσι τέσσερα τρίποντα: εδώ (αρχίζει και) τελειώνει όλη η κουβέντα!

Μια δήλωση στην οποία προέβη χθες ο Βόβορας θα μπορούσε να θεωρηθεί υπερβολική: "για να νικήσουμε στη Λυών, πρέπει να παίξουμε στο 100% επί σαράντα λεπτά, διότι πρόκειται για την ομάδα που βγάζει στην έδρα της την περισσότερη ενέργεια σε όλη την Ευρωλίγκα".

Ε, λοιπόν, άθελα του είδε αυτή την κουβέντα του να επιβεβαιώνει με τρανό τρόπο και να πώς αυτή η αναμέτρηση κατέληξε σε μια συντριβή, από εκείνες που μοιάζουν ανυπόφορες και αχώνευτες…

Η αιφνίδια απουσία του Μακ και η αιφνίδια… παρουσία του Φόστερ δεν συνιστούν δικαιολογίες: στη χειρότερη έως τώρα βραδιά του στην εφετινή Ευρωλίγκα και απέναντι σε μια ομάδα που δεν βρίσκεται στο επίπεδο εκείνων που τον λιάνισαν προηγουμένως, ο Παναθηναϊκός εζυγίσθη, εμετρήθη και ευρέθη ελλιπής σε όλα τα επίπεδα…

Στην άμυνα με το παθητικό των 97 πόντων και με τα 17/24 τρίποντα, στην επίθεση με τα δικά τους 6/23 σουτ από τα 6μ.75 (με τον Νεμάνια Νέντοβιτς και τον Ιωάννη Παπαπέτρου να κάνουν σούμα 0/10 από δαύτα) και στον αδύναμο χαρακτήρα που έγινε χαλί για να πατήσουν οι Γάλλοι όταν έτρεξαν ένα επί μέρους σκορ 17-2 και μετέτρεψαν το 44-35 σε 61-37.

Ο Βόβορας έβαλε πάλι πενταδάτο τον Γιώργο Καλαϊτζάκη, άλλαζε διαρκώς σχήματα, κατέφυγε κάποια στιγμή πάλι στη ζώνη, επέλεξε την τακτική των αλλαγών στα σκριν (στον βωμό της οποίας εικάζω ότι θυσιάσθηκε ο Γιώργος Παπαγιάννης), αλλά τζίφος!

Δεν του βγήκε τίποτε και τίποτε δεν φαινόταν ικανό να αλλάξει τη μοίρα ενός αγώνα, που -όσο σκληρό ή υπερβολικό κι αν ακούγεται- για τον Παναθηναϊκό μοιάζει ως μη γενόμενος!

Photo Credits: Eurokinissi