Τα γατάκια και το homework

Aπέμεναν τρία λεπτά για να λήξει η τρίτη περίοδος, όταν ο Δημήτρης Ιτούδης ακούσθηκε (από τα ανοικτά μικρόφωνα της τηλεοπτικής μετάδοσης) σε άπταιστα αγγλικά να λέει φωναχτά αυτό που σκεπτόταν.

"Παιδιά, τώρα θα δείξουμε εάν έχουμε χαρακτήρα ή είμαστε... γατάκια"!

Εκείνη τη στιγμή η Εθνική ομάδα βρισκόταν δέκα πόντους πίσω (63-53), είχε χαραμίσει το εντυπωσιακό come back που της προσπόρισε το 15-0 (από το 45-32 στο 45-47), αλλά τζίφος: όταν ακούσθηκε η κόρνα της λήξης στον πίνακα του WiZink Center αποτυπωνόταν το 87-80.

Με βάση το προκλητικό δίλημμα που έθεσε ο προπονητής της Εθνικής για να αφυπνίσει τους παίκτες και να τσιγκλήσει τον εγωισμό τους, εκ του αποτελέσματος προκύπτει ότι οι παίκτες είναι γατάκια, αλλά εδώ σπεύδω να παραποιήσω τον τίτλο του έργου του Λιουίτζι Πιραντέλο.

Διάβολε, δεν είναι έτσι αν έτσι νομίζετε.

Χρειαζόταν να αμπραγιάρουμε!

Εάν ο αγώνας της Τρίτης στο ΟΑΚΑ ήταν φαντασμαγορικός και συνήγειρε τον ενθουσιασμό, τις προσδοκίες και την αυξανόμενη λίμπιντο (sic) του ελληνικού μπάσκετικού έθνους, ο αποψινός στη Μαδρίτη υπήρξε πολύ πιο χρήσιμος και διδακτικός.

Έπρεπε κιόλας να…αμπραγιάρουμε, όπως λέμε και στο χωριό μου!

Έγραφα τις προάλλες ότι αυτή η Εθνική ομάδα έχει δυο υποομάδες, στη μία εκ των οποίων ενυπάρχουν επίσης άλλες δυο υποομάδες.

Ο Γιάννης ήταν σκέτη καταιγίδα στο Μαρούσι, αλλά στη Μαδρίτη η Εθνική έπρεπε να προσαρμοσθεί (ενδεχομένως και απροσδόκητα, ου μην και βιαίως) σε ένα εντελώς διαφορετικό στιλ παιχνιδιού και σε συνθήκες που ασφαλώς θα κληθεί να διαχειρισθεί προσεχώς, στα επίσημα και καθοριστικά ματς.

Η αντίδραση στις επικίνδυνες αποστολές

Τι μάθαμε απόψε; Όχι βεβαίως το πώς μπορούμε να νικάμε ερήμην του Αντετοκούνμπο (αλλά και του Σλούκα και του Παπαγιάννη), αλλά το πώς πρέπει να αντιδράμε σε δυσμενείς και ζόρικες καταστάσεις.

Όταν στην ανάπαυλα μεταξύ της τρίτης και τέταρτης περιόδου άκουγα από τα μεγάφωνα να παίζει το μουσικό σήμα των "Επικίνδυνων Αποστολών", σκέφθηκα ότι ταίριαζε απολύτως στην ατμόσφαιρα.

Εκείνη τη στιγμή οι Ισπανοί προηγούνταν με 67-61 και η αποστολή της Εθνικής κατέστη ακόμη πιο επικίνδυνη όταν βρέθηκε πίσω με 14 πόντους.

Δεν κατάφερε να επιστρέψει για δεύτερη φορά, αν και στο 79-71 χάθηκαν τρεις μαζεμένες ευκαιρίες για να μειωθεί η διαφορά (Καλάθης, Παπανικολάου, Αγραβάνης), αλλά όπως λέει και μια παροιμία με κυνικό και μακάβριο νόημα, "Σάββατο πεθάνεις, Κυριακή πεθάνεις, Δευτέρα θα σε θάψουν"!

Στο κάτω κάτω της γραφής είναι καλύτερα να πεθάνεις σε ένα φιλικό ματς άνευ σημασίας και να επιζήσεις στο επέκεινα, όταν δεν θα υπάρχει κιόλας το περιθώριο της διόρθωσης του λάθους.

Το άλλοθι δια πάσαν νόσον και πάσαν… μαλακίαν!

Οι απουσίες των τριών παικτών είναι σοβαρές, αλλά δεν πρέπει κιόλας να χρησιμοποιούνται ως το άλλοθι "δια πάσαν νόσον και άσαν μαλακίαν", όπως αναφέρεται στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο.

Ευτυχώς ο Ιτούδης εμφανίσθηκε και πάλι για να ακούγεται ως η φωνή της συνείδησης μας.

Επέμεινε και απόψε δια μίαν εισέτι φυράν ότι "προσπαθούμε να γίνουμε ομάδα" και εκεί τελειώνει κάθε μελλοντολογία.

Στη Μαδρίτη η Εθνική είχε να αντιμετωπίσει, να ρυθμίσει, να επιλύσει ή έστω να καμουφλάρει κάμποσα θεματάκια, τα περισσότερα εκ των οποίων έμειναν εκκρεμή στην ατζέντα της και ως εκ τούτου ο προπονητής πήρε μπόλικη δουλειά για το σπίτι.

Το ένα ξέσπασμα δεν απέβη η αναγκαία και ικανή συνθήκη για να φύγει όρθια από τη Μαδρίτη και στο τέλος της ημέρας νίκησε η ομάδα που επιβλήθηκε και στα τέσσερα δεκάλεπτα και δικαιούνταν περισσότερο να καρπωθεί την επιτυχία.

Η τρύπα στη ρακέτα

Ο Ιτούδης δοκίμασε αρκετά διαφορετικά (κοντά ή ψηλά) σχήματα, πέρασε τρεις παίκτες από τη θέση "5" (Κώστας Αντετοκούνμπο, Αγραβάνης, Κουζέλογλου), αλλά προϊούσης της νυκτός η Εθνική δεν κατάφερε να μπαλώσει την τρύπα μέσα στη ρακέτα, όπου οι οικοδεσπότες εκμεταλλεύθηκαν την απουσία του… σκιάχτρου από τα Σεπόλια και βάραγαν στο ψαχνό.

Βεβαίως, όπως ορθότατα επισήμανε ο (κορυφαίος παίκτης της Εθνικής και κομιστής καλών ειδήσεων επί προσωπικού) Δημήτρης Αγραβάνης, "το ριμπάουντ είναι ομαδική δουλειά, ειδικότερα σε μια ομάδα που παίζει με αλλαγές στα σκριν".

Λίγο αργότερα αυτό το υπερθεμάτισε και ο Ιτούδης λέγοντας ότι "πρέπει να βελτιώσουμε την επικοινωνία μας και να ξέρουμε τι θα κάνουμε κοιτάζοντας ο ένας τον άλλον"!

Στη… λυπητερή των 40 λεπτών η Εθνική σκόραρε 80 πόντους που δεν τους λες και λίγους, αλλά έφαγε 87 οι οποίοι είναι πολλοί.

Οι 12 πεταμένες βολές και τα 17 λιγότερα ριμπάουντ

Πέρα από το στρογγύλεμα των εντυπώσεων από το σκορ, υπάρχουν αρκετά στατιστικά στοιχεία τα οποία χρήζουν βελτίωσης ή καμουφλαρίσματος.

Μετά τα 7/17 τρίποντα στο ΟΑΚΑ, χθες η ελληνική ομάδα είχε 7/24, αλλά περισσότερο την πλήγωσε η αστοχία της στις ελεύθερες βολές, με την μπίλια να κάθεται σε δώδεκα από δαύτες που πετάχτηκαν στα σκουπίδια (17/29).

Σε ένα ματς στο οποίο προέκυψε ισοπαλία στις κατοχές, η Furia Roja έκανε πάρτι μέσα στο βαμμένο, καθώς επιτέθηκε κατά κύματα στη ρακέτα και έκανε θραύση στα ριμπάουντ με 46 (εκ των οποίων 15 επιθετικά) έναντι 29.

Συν τοις άλλοις η Εθνική υστέρησε στις ασίστ κατά πέντε (16-21) και υπέπεσε σε επτά λιγότερα λάθη (10-17), αλλά οι Ισπανοί ρέφαραν τη διαφορά χάρη στην κατά κράτος κυριαρχία τους στα ριμπάουντ.

Πέρα από τα ανωτέρω νούμερα που λένε την αλήθεια, η Εθνική πληγώθηκε από την πλημμελή περιφερειακή άμυνα της που επέτρεψε στους Ισπανούς να αρχίσουν με 8/10 και να καταλήξουν με 9/19.

Οι κακές επιστροφές

Από ένα σημείο και πέρα, οι πρωταθλητές κόσμου βρήκαν κιόλας ευκαιρίες στο ανοικτό γήπεδο και εκμεταλλεύθηκαν (με το αγαπημένο παιχνίδι τους στον αιφνιδιασμό) το κακό αμυντικό transition της ελληνικής ομάδας, προϊόν κακότεχνων επιθετικών επιλογών.

Είναι επίσης γεγονός ότι κάποιοι παίκτες δεν έχουν φτάσει ακόμη στο πραγματικό επίπεδο τους και πάντως δεν βρίσκονται όλοι στην ίδια σελίδα: λογικό είναι αυτό άλλωστε διότι εάν κι εφόσον η Εθνική λειτουργούσε αυτή τη στιγμή σαν μια καλοκουρδισμένη μηχανή, ίσως κάποιο λάκκο θα είχε η φάβα!