"H Πατρίς Ευγνωμονούσα", αυτό δεν αναγράφεται συνήθως σε επιτύμβιες στήλες; Ε, αυτό κολλάει γάντι και τώρα στους 39 παίκτες οι οποίοι φόρεσαν τη φανέλα με το εθνόσημο σε αυτά τα παράθυρα, που τα διάνοιξαν δια μιαν εισέτι φοράν και τα έκαναν να μοιάζουν με μπαλκονόπορτες, με θέα προς την Άπω Ανατολή!

Τιμή και δόξα λοιπόν αξίζουν σε αυτούς τους 39 παίκτες, ζωή να ‘χουν, να αυξάνονται και να πληθύνονται!

Τιμή και δόξα αξίζουν και στους προκατόχους τους, που (όπως λέμε και στην Κρήτη) έβαλαν τον μπέτη τους μπροστά και δεν κράτησαν απλώς ψηλά το λάβαρο της Εθνικής, αλλά το σήκωσαν κιόλας ψηλότερα!

Τα "δευτερότριτα" του Βασιλόπουλου

Ιδού, λοιπόν, τα τιμημένα «δευτερότριτα», όπως είχε αυτοσαρκασθεί προϊούσης της προκριματικής φάσης του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2019, ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος, άμα τη επιστροφή του στην Εθνική μετά από έντεκα χρόνια (!) και ενώ αξιώθηκε κιόλας να χρισθεί αρχηγός της, παίρνοντας τη σκυτάλη από τον Γιάννη Μπουρούση!

Αυτό εντέλει είναι ίσως το μόνο καλό της χαοτικής παράνοιας που χαρακτηρίζει το status των Εθνικών ομάδων οι οποίες πλήττονται βαναύσως και πληρώνουν ακριβά τα επίχειρα του παρατεταμένου σχίσματος...

Απουσιάζουν, λόγω ανωτέρας βίας από τα ματς του εκάστοτε Νοεμβρίου και του εκάστοτε Φεβρουαρίου οι πρωτοκλασάτοι και εξέχοντες παίκτες και βουτάνε στα βαθιά οι κάθε λογής... Τανούληδες!!!

Όντως η Πατρίς (οφείλει να) τιμά, να δοξάζει και να ευγνωμονεί όλους αυτούς τους παίκτες που δεν άφησαν επ‘ ουδενί να διαφανούν, να βαρύνουν, πολλώ δε μάλλον να αποβούν μοιραίες οι συσσωρευμένες απουσίες των συναδέλφων τους που αγωνίζονται στη EuroLeague και στο ΝΒΑ.

"Ποτέ από το χρέος μη κινούντες"

Στάθηκαν στο ύψος τους στις επάλξεις, πολέμησαν με γενναιότητα και αυταπάρνηση και υπερασπίσθηκαν τις Θερμοπύλες, «ποτέ από το χρέος μη κινούντες», όπως γράφει και ο Κωνσταντίνος Καβάφης στο ομώνυμο ποίημα του.

Όλοι όσοι απαρτίζουν αυτόν τον ετερόκλητο εσμό, έδωσαν όλο τους το είναι, υπερασπίσθηκαν τους βωμούς και τις εστίες τους και στο τέλος της εκάστοτε ημέρας δεν έπεσαν υπέρ πίστεως και πατρίδος!

Το εννοώ αυτό διότι μέσα σε μια εξαετία η Εθνική ομάδα διεκδίκησε τρεις προκρίσεις και όχι μονάχα δεν αστόχησε σε καμιά από αυτές τις επιχειρήσεις της, αλλά πέτυχε κιόλας μεγάλες νίκες και στον βαθμό που μπορούσε αναστήλωσε το τρωθέν γόητρο του ελληνικού μπάσκετ.

Χάρη σε αυτά τα δευτερότριτα η Εθνική προκρίθηκε σε δυο Παγκόσμια Κύπελλα (2019, 2023) και σε ένα EuroBasket (2022), σπολλάτη τους, λοιπόν!

"We ‘ll always have Leicester"!

Εάν (στην ταινία «Καζαμπλάνκα») ο Χάμφρι Μπόγκαρτ και η Ινγκριντ Μπέργκμαν συνομολογούσαν το «We ‘llAlwaysHaveParis», ελόγου μας θα ‘χουμε πάντα στο Λέστερ!

Πάσχει βεβαίως η αντιπαραβολή, διότι είναι άλλο πράγμα η μεγαλοπρεπής «Πόλη του Φωτός» και άλλο εκείνη των Ανατολικών Μίντλαντς, αλλά, όπως λένε σε τέτοιες περιπτώσεις και οι Αμερικανοί, «μην αφήνεις μια λεπτομέρεια να σού χαλάσει μια όμορφη ιστορία»!

Η ιστορία της 24^ης Νοεμβρίου του 2017 είναι στ’ αλήθεια όμορφη και (θα) αποτελεί διαχρονικό και ανεξίτηλα αποτυπωμένο σημείο αναφοράς στο ελληνικό μπασκετικό γίγνεσθαι...

Το επικό τρίποντο του Αθηναίου

Τότε (υπενθυμίζω ότι) η Εθνική έριξε στο κανναβάτσο τη Μεγάλη Βρετανία, με το τρίποντο που «έσταξε» ο Γιάννης Αθηναίου, για το 92-95 τρία δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη της παράτασης και εκ των υστέρων αποδείχθηκε πως τηρουμένων των αναλογιών-στο χρονικό της Εθνικής ομάδας- το Λέστερ μπορεί να λογίζεται ως το... Ελ Αλαμέιν!

Όπως είχε πει ο Γουίνστον Τσόρτσιλ, «η νίκη των Συμμάχων τον Νοέμβριο του 1942 δεν έκρινε την κατάληξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά έδειξε ότι οι Γερμανοί θα μπορούσαν να τον χάσουν»...

Αναλόγως η νίκη της Εθνικής στο Λέστερ έδειξε ότι η Εθνική θα μπορούσε να νικήσει σε έναν «Άγνωστο Πόλεμο» που μόλις είχε κηρυχθεί!

Τα παιδιά των παραθύρων και των... φαναριών!

Παρεμπιπτόντως, ενώ το Λέστερ έχει τα περισσότερα φανάρια από κάθε άλλη πόλη του Ηνωμένου Βασιλείου, εδώ και έξι χρόνια, κανένα από αυτά δεν έπιασε την ελληνική ομάδα και-όπως λέει και ένα ανέκδοτο- «ευτυχώς που δεν πάθαμε και τίποτε»!

Γελώ τώρα που το γράφω, αλλά τα φανάρια ταιριάζουν γενικώς στην περίσταση...

Το εννοώ αυτό διότι, αυτοί οι ολιγότερο επιφανείς παίκτες που ανταποκρίθηκαν στις απαιτήσεις και ίσως ξεπέρασαν κιόλας τις προσδοκίες, εκτός από παιδιά των παραθύρων είναι και παιδιά των φαναριών που κι ελόγου τους έχουν ψυχή και αξίζουν κάτι παραπάνω από την ξεπέτα μιας ελεημοσύνης!

Τρία στα τρία, λοιπόν, αυτό είναι το άπταιστο ρεκόρ μας στις τρεις προκριματικές φάσεις οι οποίες έχουν εξελιχθεί μέχρι στιγμής με τη διαδικασία των «παραθύρων»: τρεις επιτυχώς διεκπεραιωμένες αποστολές, χώρια το σμήνος των παικτών που στελέχωσαν το ρόστερ της, επιβραβεύθηκαν για τον μόχθο και την προσπάθεια τους και σε τελική ανάλυση όχι μόνο δεν πισωγύρισαν την Εθνική, αλλά την έσπρωξαν κιόλας μακρύτερα και την ανέβασαν ψηλότερα στη διεθνή κατάταξη.

Οι 21 νίκες σε 28 αγώνες

«Μόνο υπερηφάνεια», όπως τόνισε χθες (27/2) και ο Βασίλης Μουράτος, αυτό να λέγεται: να λέγεται να μην αμφισβητείται επ’ ουδενί...

Προς χάριν της τεκμηρίωσης του πράγματος σε αυτές τις τρεις προκριματικές φάσεις, η ελληνική ομάδα έδωσε 28+1 αγώνες, με απολογισμό 21+1 νίκες και επτά ήττες.

Το + αφορά το ματς με τη Λευκορωσία που διεξήχθη στο NickGallisHall, παρόντος κιόλας του Νίκου Γκάλη, αλλά ακυρώθηκε λόγω της αποβολής της πρώην σοβιετικής δημοκρατίας μετά την εισβολή των Ρώσων στην Ουκρανία.

Η Εθνική προκρίθηκε με 11-1 στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2019, με 4-2 στο EuroBasket του 2022 και με 6-4 στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2023.

Ο τσάμικος ταμπάκος των Λετονών

Σε αυτά τα τρία σιρκουί ηττήθηκε τρεις φορές από τη Λετονία που μας κατσικώθηκε στον σβέρκο σαν τσάμικος ταμπάκος, δυο από τη Σερβία, μία από τη Βοσνία/Ερζεγοβίνη και μία από τη Μεγάλη Βρετανία.

Καλώς καμωμένη λοιπόν και αυτή η διαδικασία, της οποίας η αυλαία έπεσε χθες το βράδυ στη Ρίγα: η δουλειά έγινε πάλι παστρικά και μένει να φανεί τι θα απογίνει από τις 25 Αυγούστου έως τις 10 Σεπτεμβρίου, στην ένατη, πλέον, συμμετοχή της Εθνικής σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου.

Για να επικαλεσθώ και πάλι την ατάκα από την «Καζαμπλάνκα», ναι, βρε αδερφέ, θα ‘χουμε πάντα τη Σαϊτάμα (Παγκόσμιο Κύπελλο 2006) αλλά μετά από 14 χρόνια στην... απ’ έξω (Κατοβίτσε, EuroBasket 2009) καιρός είναι να ρεμβάσουμε ξανά πάνω από ένα βάθρο, εκεί στα πέριξ της Μανίλας...

Στο κάτω κάτω οι καιροί ου μενετοί!