Το κλάμα του Βλάχου και το τραγούδι του Μίκη
Η Εθνική ομάδα του γουότερ πόλο στραβοπάτησε στο τελευταίο πέναλτι του τελικού του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος κι ο Βασίλης Σκουντής σκουπίζει τα δάκρυα του προπονητή και κάνει λάβαρο το τραγούδι του Θεοδωράκη που γεννήθηκε σαν σήμερα.
Mου αρέσει να αυτοσαρκάζομαι και αυτή η επιθυμία μου έλαχε και σήμερα.
Ε, λοιπόν καλύτερα που χάσαμε, έτσι όπως χάσαμε (στο τελευταίο... μπιπ πέναλτι), διότι τέτοιο τρόπαιο να το βράσω!
Την εικαστική πλευρά του, εννοώ, όχι την αξία του.
Βεβαίως περί ορέξεως κολοκυθόπιτα και άντε να βρεις άκρη με τη γιαπωνέζικη κουλτούρα.
Αστειεύομαι και την ίδια στιγμή όσα δάκρυα δεν κύλησαν στα μάγουλα του Βλάχου, εξετράπησαν στις δικές μου παρειές!
Περίμενα με ανυπομονησία, επιθυμούσα σφόδρα, καρτέραγα και προσδοκούσα να κλάψω από χαρά, αλλά μού έκατσε η άφατη θλίψη.
Να μας κλαιν οι ρέγκες!
Συνήθως τέτοιες εκφράσεις (άφατη θλίψη) χρησιμοποιούνται σε –μακριά από εμάς και έξω από ‘δω- κηδείες, αλλά και όλα όσα συνέβησαν από εκεί και πέρα δεν απέχουν από αυτή την ατμόσφαιρα.
Μέσα στην πισίνα, μόλις o Σόμα Βόγκελ απέκρουσε το πέναλτι του Αλέξανδρου Παπαναστασίου, έξω από την πισίνα, στην μικτή ζώνη, μέσα στα αποδυτήρια, και κυρίως πάνω στο βάθρο της απονομής η εικόνα έμοιαζε βγαλμένη από εξόδιο ακολουθία.
Ήταν όλοι τους να τους κλαιν’ οι ρέγκες!
Λάθος, το διορθώνω αμέσως.
Όλοι μας ήμασταν να μας κλαίν’ οι ρέγκες, διότι φαντάζομαι πως μπορεί η Εθνική ομάδα του γουότερ πόλο να έχασε το τρόπαιο, αλλά την ίδια στιγμή έδρεπε όχι τη συμπάθεια και την παρηγοριά και την ελεημοσύνη συναισθημάτων, αλλά τον θαυμασμό και τη λατρεία ενός ολόκληρου λαού!
Αυτό ,άλλωστε ζήτησε και ευχήθηκε και ο Βλάχος στην τελευταία αποστροφή του διακεκομμένου και δακρυσμένου λόγου του,...
«Να μας γνωρίσει ο κόσμος και ν’ αγαπήσει το άθλημα»!
Η Επίσημη Αγαπημένη των Ελλήνων
Χωρίς να κρίνω εξ ιδίων (που ανάγονται στην εποχή των απαλών ονύχων) τα αλλότρια, έχω την πεποίθηση πως το θέλημα του έχει ήδη λάβει σάρκα και οστά.
Αυτή η ομάδα είναι αναμφίβολα (που λέει κι ο Ιτούδης) η «Επίσημη Αγαπημένη όλων των Ελλήνων», όπως είχε αποκαλέσει ο συχωρεμένος διευθυντής ΕΟΚ, Θεόδωρος Μπαλφούσιας, την Εθνική μπάσκετ, μετά το έπος του ’87.
Είναι και με τη βούλα της... αγορανομίας τέτοια, μετά τα τρία μετάλλια που έχει κατακτήσει μέσα σε μια διετία, έστω κι αν κανένα από αυτά (και κανένα από τη δεκάδα που συμπληρώθηκε σήμερα) δεν είναι χρυσαφένιο.
Χρυσοί στην καρδιά μας!
Ισχύει βεβαίως εδώ αυτό που λέμε και γράφουμε συχνά σε τέτοιες περιπτώσεις, για να χρυσώσουμε το ασημένιο ή το χάλκινο χάπι.
Δεύτεροι ή τρίτοι, αλλά χρυσοί στην καρδιά μας!
Χρυσοί, το δίχως άλλο, έστω και επίχρυσοι, αλλά όλοι τους, με πρώτο και καλύτερο τον αρχηγό Γιάννη Φουντούλη επιφυλάχθηκαν δια τα περαιτέρω, που-τα άτιμα-δεν αργούν κιόλας...
Ιανουάριο στη Νετάνια, Φεβρουάριο στη Ντόχα, Ιούλιο στο Παρίσι και έχει ο Θεός.
Ο «κάποιος» του Αφρουδάκη και ο «σκηνοθέτης» του Ιωαννίδη
Επίτηδες ανακατεύω σε αυτή την υπόθεση και τον Πανάγαθο: μού έδωσε αυτή την πάσα και το πάτημα της μεταφυσικής διάστασης ο Γιώργος Αφρουδάκης ο οποίος σχολίασε πως «Κάποιος δεν ήθελε να το πάρουμε τώρα, αλλά θα μας το δώσει μια άλλη στιγμή»!
Ίσως δεν έχει άδικο και αυτό δεν αποτελεί άλλοθι στη σημερινή αστοχία, άλλωστε κάτι ανάλογο είχε πει και ο Γιάννης Ιωαννίδης στις 21 Απριλίου του 1994, μετά το μπαράζ των άστοχων σουτ και βολών στα ύστερα του τελικού ανάμεσα στον Ολυμπιακό και στην Τζουβεντούτ Μπανταλόνα.
«Όταν ο Θεός σκηνοθετήσει κάτι, το έργο δεν αλλάζει»!
Ο Ζάρκο Πάσπαλι είχε χάσει τις βολές, ο γιος του «Πιλότου» έχασε το πέναλτι, αλλά φαντάζομαι πως ο Βλάχος δεν θα βάδισε στα χνάρια του Ιωαννίδη.
Το «ζντό» του Σιγάλα και ο... Ρέμος
Μέσα στα αποδυτήρια του «Γιαντ Ελιάου», ο Γιώργος Σιγάλας ζήτησε από τους συμπαίκτες του να μαζευτούν και να φωνάξουν «ζντο», αλλά ο «Ξανθός» μέσα στην τσατίλα του τον αποπήρε.
«Τι ζντο ρε μ@@@@α Σιγάλα; Δεν έχεις καταλάβει ότι τελειώσαμε;»!
Ούτε ο Ολυμπιακός τελείωσε με το τρίποντο του Κόρνι Τόμπσον, ούτε η Εθνική τα κακάρωσε με το τελευταίο πέναλτι του Μάρτον Βάμος.
Επ’ αυτού άλλωστε έχει αποφανθεί και συνηγορήσει και ο... Αντώνης Ρέμος, με εκείνους τους στίχους που λένε «Μα δεν τελειώσαμε, δε γίνεται σου λέω, δεν τελειώσαμε,τον χρόνο απλά για λίγο τον παγώσαμε, αυτό θυμάμαι, αυτό είπες πριν χαθείς»
Αυτό θα θυμούνται και τα παλικάρια μας, αυτό τους είπε το χρυσό μετάλλιο προτού χαθεί!
Σαν άγημα σε κηδεία!
Η εικόνα στην τελετή της απονομής είναι στ’ αλήθεια απόκοσμη: μια ομάδα, 13 νταγλαράδες ανεβαίνουν και ίστανται εκεί ψυχροί, ανέκφραστοι, σκυθρωποί.
Φορούν άσπρες φόρμες, μα στην πραγματικότητα είναι μαύρες πλερέζες!
Μια ομάδα που έμοιαζε με άγημα σε κηδεία μαζί με τον κιλλίβαντα!
Σκηνές déjà vu όχι από το δικό της παρελθόν, αλλά από την αντίστοιχη της Εθνικής ομάδας μπάσκετ στις 3 Σεπτεμβρίου του 2006, μετά την ήττα στον τελικό από την Ισπανία.
Ετερον εκάτερον όμως: άλλο (μετά τον θρίαμβο επί του ΝΒΑ) να χάνεις με διαφορά 23 πόντων και άλλο να σου γλιστράει το χρυσό μετάλλιο στο τελευταίο πέναλτι.
Ο Κάκαρης, ο Οσιμ και η... πόρνη μπάλα!
Ο χρόνος σταμάτησε πολλές φορές, προϊόντος του (συναρπαστικού, δραματικού, ψυχοβγαλτικού, με έντονα στοιχεία ροντέο και δεν συμμαζεύεται) τελικού...
Σταμάτησε δυόμισι λεπτά πριν από τη λήξη της κανονικής διάρκειας (10-10) με τη μεγαλειώδη απόκρουση του Μάνου Ζερδεβά...
Σταμάτησε στα 85 δευτερόλεπτα πάλι στα χέρια του Ζερδεβά, στο σουτ του Βάμος...
Ξανασταμάτησε στα 61 δευτερόλεπτα όταν επιβεβαιώθηκε η ατάκα του Ιβιτσα Οσιμ πως «Η μπάλα είναι πόρνη» κι αυτό το συνειδητοποίησε ο Κώστας Κάκαρης βλέποντας τη ρουφιάνα να κυλάει αργά, βασανιστικά, σαδιστική προς την εστία και ξάφνου να σταματά, λες και κάποιος τη φύσηξε για να της κόψει τη φόρα!
Σταμάτησε πάλι ο χρόνος στα 36’’ όταν ο Γιάννης Φουντούλης παραποίησε το «Havlicekstoletheball» και ‘έκλεψε την μπάλα, χαρίζοντας στην Εθνική την τελευταία ευκαιρία να καθαρίσει την μπουγάδα στην κανονική διάρκεια...
Σταμάτησε στα 17 δευτερόλεπτα, στον χαμένο παίκτη παραπάνω του Ντίνου Γενηδουνιά...
Τα δάκρυα και η συγνώμη του Βλάχου
Εδώ τελειώνουν τα δικά μου σταματήματα και αρχίζουν εκείνα του Βλάχου!
Πρώτα απ’ όλα θεωρώ ότι η στην κυριολεξία δακρύβρεκτη και ακραιφνώς ενοχική συγνώμη που ζήτησε για το τάιμ άουτ το οποίο κάλεσε μετά το κλέψιμο του Φουντούλη συνιστά μια στιγμή η οποία ήδη κατεγράφη και αποτυπώνεται στην εθνική συλλογική μνήμη!
Σοκαρίστηκα βλέποντας τον να κλαίει.
Σοκαρίστηκα στο αμέσως επόμενο κλικ, όταν ζήτησε την πρώτη συγνώμη από τον Νίκο Γκομώλη, αδυνατώντας να κάνει δηλώσεις στη μικτή ζώνη και έκανε να φύγει...
Το σοκ τρίτωσε όταν κομπιάζοντας, με τα δάκρυα να αυλακώνουν το πρόσωπο του πήρε πάνω του την ήττα, ζητώντας συγνώμη για το τάιμ άουτ, ενώ (όπως είπε) «έπρεπε να αφήσω το παιχνίδι να εξελιχθεί και όχι να το διακόψω και να χαλάσω το momentum μας».
Το «ΜeaCulpa» του Ανδρέα και η χαρά του Φουντούλη
Το βγαλμένο από την κληρονομιά του Ανδρέα Παπανδρέου «MeaCulpa» δεν με εκπλήσσει, καθόσον αυτή η ομάδα έχει μάθει να ζητεί συγνώμη.
Τη ζήτησε ο Γιάννης Φουντούλης μετά τον ημιτελικό του Ολυμπιακού Τουρνουά του 2021 (πάλι με την Ουγγαρία), επειδή «εμείς χαιρόμαστε και η Ελλάδα καίγεται από τις πυρκαγιές».
Τη ζήτησε σήμερα ο Βλάχος, για τη θολούρα υπό το κράτος της οποίας (αισθάνθηκε ότι) βρέθηκε εκείνη τη στιγμή.
Στερνή μου γνώση, να σ’ είχα πρώτη;
Μπορεί ναι, μπορεί και όχι.
«Θα» το ένα, «θα» το άλλο
Το «WhatIf» δεν έχει ποτέ απάντηση και στην προκειμένη περίπτωση κανείς δεν ξέρει τη συνέχεια της φάσης εάν δεν μεσολαβούσε το τάιμ άουτ του Βλάχου.
Θα βάζαμε γκολ στην κόντρα;
Θα παίρναμε πάλι αποβολή;
Θα σκοράραμε στα ίσια;
Θα μας έκλεβαν την μπάλα, όπως την είχε κλέψει ο Φουντούλης;
Θα κάναμε επιθετικό φάουλ;
Θα το ένα, θα το άλλο, όλα είναι σενάρια και υποθέσεις εργασίας.
Δεδομένου ότι όλες οι μεγάλες αποφάσεις κρίνονται εκ του αποτελέσματος, η κατάληξη του τελικού δεν δικαίωσε τον Βολιώτη προπονητή.
Αλλά, διάβολε, θέλει μεγάλη καρδιά, γενναιότητα και πολλά κότσια (για να μην γράψω κάτι άλλο και με σούρνουν για παραβίαση των χρηστών ηθών) για να βγεις και ν’ αναλάβεις μια τέτοια ευθύνη.
Η δημόσια συγνώμη και το κλάμα του Βλάχου προκαλούν ανατριχίλα και όπως είπε ο ίδιος «χάσαμε μια μοναδική ευκαιρία και δεν ξέρω για πόσο καιρό θα μας στοιχειώνει αυτή η απόφαση».
Η κλειστή άμυνα και ο παίκτης παραπάνω
Προφανώς η Εθνική θα μπορούσε νικήσει στην κανονική διάρκεια, αλλά θα μπορούσε κιόλας να έχει ηττηθεί.
Οι Μαγυάροι έκλεισαν την άμυνα τους στα δυο μέτρα για να αναχαιτίσουν τους φουνταριστούς μας, αλλά το χαμηλό ποσοστό ευστοχίας της Εθνικής στον παίκτη παραπάνω (4/12) δεν τής έδωσε την ευκαιρία να εκμεταλλευθεί τις σχεδόν διπλάσιες υπέρ της αποβολές.
Βάλαμε μερικά μεγάλα γκολ από την περιφέρεια, αλλά και οι Ούγγροι που ούτως ή άλλως στηρίζονται στους σπουδαίους σουτέρηδες -και δη στους αριστερόχειρες- δεν κολλάνε μπρίκια!
Η χαμένη ευκαιρία και το κυνηγητό
Η Εθνική προηγήθηκε με 1-0, βρέθηκε τρεις φορές πίσω με δυο γκολ (1-3, 2-4, 3-5), κράτησε τους Ούγγρους επί οκτώ λεπτά χωρίς γκολ και πέτυχε ένα σερί 3-0 για το 6-5, ισοφαρίσθηκε σε 6-6, ξαναπέρασε με 7-6 και εκεί έχασε την πρώτη ευκαιρία να χειραγωγήσει τους αντιπάλους της.
Από εκεί και πέρα τους κυνηγάγαμε: στο 7-8, στο 8-9 και στο 9-10, πάλι καλά που ο Γενηδουνιάς βρήκε τον τρόπο να ισοφαρίσει σε 10-10, προτού εκτυλιχθεί το δράμα του τελευταίο λεπτού...
Η άμυνα στον παίκτη λιγότερο (4/9) δεν πήγε άσχημα, αλλά μας κόστισαν τα χαμένα ριμπάουντ στο επόμενο κλικ (μετά τις αποκρούσεις του Ζερδεβά ή τα μπλοκ) και η αδυναμία να οικοδομήσουμε μια διαφορά δυο γκολ που θα μας έβαζε σε μια άλλη διαδικασία διαχείρισης του ματς.
Το κυνηγητό στο σκορ προκάλεσε άγχος και η ομάδα βγήκε από τη ρέγουλα και την α λα... Ζεν φάση του ημιτελικού με τη Σερβία.
Το φιλί του Ζερδεβά και ο... Ντούντεκ
Από εκεί πέρα, τα πέναλτι είναι... πέναλτι, τουτέστιν παίζει ρόλο και η τύχη.
Η διαδικασία πήγε στον δεύτερο γύρο, από τα 14 που εκτελέσθηκαν μόνο τα μισά ήταν εύστοχα, ο Ζερδεβάς απέκρουσε τρία και ο μπαγάσας ο Βόγκελ ένα παραπάνω, που απέβη κιόλας μοιραίο.
Μιας και το ‘φερε η κουβέντα στον τερματοφύλακα μας, ο Μάνος δεν έγινε Γκρόμπελαρ ή Ντούντεκ (Κωνσταντινούπολη, Λίβερπουλ-Μίλαν, 2005), αυτόν τον ρόλο ο σκηνοθέτης τον διένειμε στον Βόγκελ...
Με το σκορ στο 4-5 μετά από μια δύσκολη απόκρουση ο Ζερδεβάς φίλησε τρυφερά την μπάλα και στο αμέσως επόμενο κλικ αναχαίτισε το σουτ του Φέκετε σε μια φάση τετ-α-τετ.
«Καλά την πάει τη δουλειά» σκέφτηκα...
Όταν απέκρουσε το πέναλτι (του Βάργκα) έσκασε ένα χαμόγελο γεμάτο νόημα...
«Καν’ το όπως ο Βολτιράκης αγόρι μου» αναλογίσθηκα!
Στο τελευταίο πέναλτι ο Μάνος νικήθηκε από τον Βάμος και μετά την απόκρουση του Βόγκελ στο ύστατο κτύπημα του Παπαναστασίου, η σεμνή τελετή έλαβε τέλος...
Τα λόγια του Γενηδουνιά
Έλαβε τέλος μέσα στην απογοήτευση, στα δάκρυα και στη σιωπή την οποία σκιαγράφησε εμφατικά ο Γενηδουνιάς με την ατάκα «δεν έχω λόγια και δεν θα έχω για πολύ καιρό»!
Μ’ αυτά και μ’ εκείνα η Εθνική ξαναείδε το έργο του 2015 στο Καζάν, όπου στον ημιτελικό του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος ηττήθηκε (μετά το 10-10 της κανονικής διάρκειας( στα πέναλτι με 5-3 από την Κροατία και στον μικρό τελικό νίκησε επίσης στην έξτρα διαδικασία την Ιταλία με 4-2.
Η ελληνική ομάδα αναρριχήθηκε στο βάθρο της διοργάνωσης για τέταρτη φορά και μετά τα τρία χάλκινα, γράπωσε ένα ασημένιο με το οποίο δυο τινά μπορούν να συμβούν...
Είτε θα το λογαριάζουμε ως επίχρυσο, είτε από τα πολλά δάκρυα που έπεσαν πάνω του θα σκουριάσει!
Η υπόσχεση του Ζερδεβά
Ασημένιο ή επίχρυσο, λαμπερό ή σκουριασμένο είναι ένα ανεκτίμητο μετάλλιο το οποίο θα φέρει πίσω η μεγαλύτερη ομάδα που γέννησε ποτέ αυτή η χώρα.
Θα το φέρει και θα το ξαναφέρει στ’ αλήθεια χρυσό, μπορεί και πλατινένιο!
Δεν το γράφω αυτό επειδή, όπως λέμε σε τέτοιες περιπτώσεις, ο γιατρός είπε να λέμε «ναι»!
Το γράφω επειδή το πιστεύω κι αν αυτή η προσωπική εκτίμηση δεν έχει μεγάλη σημασία, επικαλούμαι την δέσμευση του Ζερδεβά...
«Το μόνο που μπορώ να υποσχεθώ τώρα είναι ότι θα επιστρέψουμε»!
Τα βιολιά, η Αψίδα του Θριάμβου και η... Ρωμιοσύνη του Μίκη
Στο τέλος της ημέρας οι Ούγγροι μεγιστάνες της υδατοσφαίρισης επέστρεψαν εν χορδαίς και οργάνω (με τα παραδοσιακά βιολιά, τα σέα τους και τα μέα τους) στο θρόνο μετά από δέκα χρόνια και στέφθηκαν πρωταθλητές κόσμου για τέταρτη φορά στην ιστορία τους, περνώντας κάτω από την παριζιάνικη Αψίδα του Θριάμβου η οποία εγκαινιάσθηκε σαν σήμερα το 1836!
Θα θέλαμε να τιμήσουμε εμείς αυτή την επέτειο, αλλά μείναμε στη δική μας: σαν σήμερα το 1925 γεννήθηκε ο Μίκης Θεοδωράκης και εκτός από τον «Επιτάφιο» του Γιάννη Ρίτσου, κολλάει γάντι στην περίσταση και άλλο ένα μνημειώδες έργο του...
«Τη Ρωμιοσύνη μην την κλαις»!
Σήμερα η Ρωμιοσύνη κλαίει από μόνη της; μα θα επιβεβαιωθεί ο στίχος του Μίκη και θα τραγουδήσουμε «Να τη πετιέται από ‘ξαρχής κι αγριεύει και θεριεύει»!