Αμ δεν σκέπασε μονάχα η αφρικανική σκόνη το γιορτινό ΟΑΚΑ χθες (23/4) το βράδυ...

Μακάρι να ήταν αυτό το μοναδικό απρόοπτο που θα σημάδευε τον πρώτο αγώνα των playoffs του Παναθηναϊκού AKTOR με την Μακάμπι, άλλωστε οι Πράσινοι στεγάζονται εδώ και δεκαετίες σε κλειστή και... αεροστεγή σάλα και όχι στο Καλλιμάρμαρο, ώστε να μη βλέπουν μπροστά τους

Έλα+ όμως που εκτός από τον ανεπιθύμητο επισκέπτη από την έρημο Σαχάρα, ο Παναθηναϊκός AKTOR δέχθηκε και την επιδρομή της ποιο φλογοβόλας επίθεσης της EuroLeague για να αποδειχθεί εντέλει ότι δεν υπάρχει κανένα κακό που δεν μπορεί να γίνει χειρότερο!

Η κυνική δήλωση του Γκριγκόνις

Έγινε χειρότερο από τη στιγμή που οι Ισραηλινοί γράπωσαν το πλεονέκτημα έδρας και μπορεί να μην έχουν ακόμη την παράσταση πρόκρισης, αλλά σίγουρα δημιούργησαν μια συνθήκη, την οποία ο Παναθηναϊκός AKTOR είναι καταδικασμένος να ανατρέψει.

Σε κάθε περίπτωση, όπως με μπόλικη δόση κυνισμού, σχολίασε ο Μάριους Γκριγκόνις, «τρεις νίκες χρειαζόμασταν πριν από τον αγώνα, τρεις θέλουμε και τώρα».

Σωστό κι αυτό!

Το πούλημα της μπάλας

Αυτό είναι όντως σωστό, σε αντίθεση με την απόφαση του Κώστα Σλούκα που ήταν ολωσδιόλου λάθος!

Έβλεπα και ξανάβλεπα τη φάση που εκτυλίχθηκε στα ύστερα του θρίλερ (μετά το διά χειρός Λορέντσο Μπράουν 87-89 στα 35’’) και δεν εννοώ το φτηνό «πούλημα» της μπάλας η οποία κατέληξε στα χέρια του Αντόνιους Κλιβελαντ και εν συνεχεία σε εκείνα του Τζος Νίμπο που κέρδισε το φάουλ από τον Σλούκα και με 2/2 βολές «έγραψε» το 87-91.

Ως λάθος εννοώ την επιλογή του Σαλονικιού γκαρντ να πασάρει και όχι να εκτελέσει ο ίδιος σε μια φάση που την έχει κιόλας στο ρεπερτόριο του.

Ένα το κρατούμενο, λοιπόν...

Η πάσα σε ένα... φάντασμα!

Το δεύτερο λάθος έχει να κάνει με τη συνέχεια της φάσης στην οποία έχει κατά νου να πασάρει σε έναν συμπαίκτη ο οποίος ωστόσο μοιάζει με... φάντασμα!

Το κακό τριτώνει τη στιγμή που όντας αμήχανος πλέον ο Σλούκας πετάει την μπάλα πίσω του και την κάνει δώρο στον Κλίβελαντ, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Αυτή η αλληλουχία μού θυμίζει το παλιό ανέκδοτο στο οποίο ετίθετο το ερώτημα «πόσα ελεφαντάκια χωράνε σε ένα Volkswagen» και συνήθως η απάντηση ποίκιλλε!

Τα τρία λάθη ήταν... τέσσερα!

Στην προκειμένη περίπτωση κάποιος θα μπορούσε να αναρωτηθεί πόσα λάθη μπορεί να κάνει μια ομάδα μέσα σε 22 δευτερόλεπτα.

Τρία μετρημένα τα οποία στην πραγματικότητα είναι... τέσσερα!

Ποιο είναι το τέταρτο;

Μα ασφαλώς το γεγονός ότι μετά τη χαμένη ευκαιρία της ισοφάρισης ή του προβαδίσματος οι οικοδεσπότες άργησαν πολύ να κάνουν το φάουλ και να σταματήσουν το ρολόι: για την ακρίβεια άφησαν να περάσουν δέκα δευτερόλεπτα μέχρι τη στιγμή που ο ίδιος ο Σλούκας έστειλε στη γραμμή των βολών τον Τζος Νίμπο...

Πάμε τώρα να ξετυλίξουμε το κουβάρι της αλληλουχίας της φάσης η οποία απέβη μοιραία...

Όταν ο Σλούκας αποφασίζει να δράσει και παίρνει πάνω του τον παίκτη της αλλαγής στα σκριν κυριεύεται από τον αλτρουισμό του (δεδομένου κιόλας ότι εμφορούμενος από τον οργιώδη δημιουργικό οίστρο του είχε πετύχει ρεκόρ με 13 ασίστ) και επιχειρεί να πασάρει και όχι να εκτελέσει ο ίδιος...

Το μη σουτ και η μη πάσα του Σλούκα

Περνάει από την αριστερή πλευρά και ενώ υπάρχει το περιθώριο χώρου για να σουτάρει με ταμπλό (όπως το συνήθιζε σε τέτοιες περιπτώσεις ο Παναγιώτης Γιαννάκης) αρχίζει να ψάχνει την πάσα...

Την ίδια στιγμή η αμυντική λειτουργία της Μακάμπι τελεί υπό καθεστώς σύγχυσης εξ ου και η διστακτικότητα του Τζος Νίμπο σε ό,τι αφορά το να δώσει βοήθεια ή να μείνει εκεί όπου βρισκόταν...

Ο Σλούκας έχοντας αποφασίσει (λανθασμένα κατά την ταπεινή άποψη μου) ότι δεν θα σουτάρει αναζητεί παίκτη στην αδύνατη πλευρά για ένα κατά προτίμηση corner 3 και αυτός θα μπορούσε να είναι ο Χουάντσο Ερνανγκόμεθ...

Έλα όμως που ο Ισπανός φόργουορντ δεν ακροβολίσθηκε στη γωνία, αλλά θεωρώντας ότι ο Σλούκας θα σούταρε έμεινε μέσα στη ρακέτα με σκοπό να διεκδικήσει το επιθετικό ριμπάουντ εάν κι εφόσον ο συμπαίκτης του αστοχούσε!

Το κοκομπλόκο και το ξέσπασμα

Χωρίς συμπαίκτη στη γωνία ή στις 45 μοίρες, ο Σλούκας από τη στιγμή που δεν σούταρε, δεν είχε πλέον ούτε την επιλογή της πάσας και όπως μπορεί να συμβεί σε οποιονδήποτε παίκτη στον κόσμο, έπαθε κάτι σαν... κοκομπλόκο!

Το αποτέλεσμα;

Πετάει την μπάλα προς τα πίσω και ουσιαστικά τη χαρίζει στη Μακάμπι, με ό,τι αυτό συνεπάγεται τόσο στην κατάληξη του αγώνα, όσο και στο δικό του νευρικό σύστημα!

Λένε πως δυο πράγματα δεν γυρίζουν ποτέ πίσω: τα λόγια που ειπώθηκαν και οι πέτρες που ρίχτηκαν...

Το αν γυρίζουν πίσω τα ματς που χάθηκαν θα φανεί εν ευθέτω χρόνω, καθώς οι Πράσινοι οι οποίοι χθες απεμπόλησαν το πλεονέκτημα έδρας, μπορούν να το ανακτήσουν εάν ισοφαρίσουν αύριο και αλώσουν το Βελιγράδι στο Game 3, δίκην déjàvu από τη δραματική σειρά της σεζόν 2011-12.

Το déjàvu στη σειρά του 2012

Για να φρεσκάρω τις μνήμες, τότε οι εξάκις πρωταθλητές Ευρώπης, οι οποίοι είχαν πάλι το πλεονέκτημα έδρας επιβλήθηκαν στο Game 1 με 93-73, αλλά ηττήθηκαν στο δεύτερο ματς με 94-92 και επιδόθηκαν σε μια καταδρομική επιχείρηση στο Τελ Αβίβ, όπου άρπαξαν τη νίκη με 65-62...

Η Μακάμπι ισοφάρισε σε 2-2 νικώντας στον τέταρτο αγώνα με 78-69 και όλα κρίθηκαν στο συναρπαστικό και δραματικό Game 5 στο ΟΑΚΑ όπου οι Πράσινοι, χοροστατούντος του Δημήτρη Διαμαντίδη, επιβλήθηκαν με 86-85 και σφράγισαν το εισιτήριο τους για το τελευταίο ταξίδι του σε Final 4.

Ο σταθμός της Νερατζιώτισσας και το τσίγκλισμα του Αταμάν!

Μετά την παρουσία του στην Κωνσταντινούπολη ο Παναθηναϊκός AKTOR είδε δέκα τρένα να περνούν χωρίς να σταματάνε στη δική του αποβάθρα, αλλά ελπίζει ότι θα καταφέρει να σαλτάρει μέσα σε αυτό που περνάει τώρα από τον παρακείμενο σταθμό της Νερατζιώτισσας!

Αλλιώς εκτός από την παραπομπή του εξαγνισμού του σε μέλλοντα χρόνο θα ψάχνει και καινούργιο προπονητή, όπως τόνισε ο Εργκίν Αταμάν με πρόδηλο στόχο να τσιγκλήσει τους εγωισμούς των παικτών του και να συνεγείρει όλο τον πράσινο οργανισμό.

Κατόπιν τούτου, ιδού το ΟΑΚΑ, ιδού το Βελιγράδι, ιδού και το πήδημα (στο τρένο)!