Kαλώς τον κι ας μην άργησε!

Βεβαίως αυτή η υποδοχή θα κολλάει καλύτερα στις 2 Μαρτίου του 2021 που ο Παναθηναϊκός θα φιλοξενήσει την Μπαρτσελόνα στο ΟΑΚΑ, αλλά μέχρι τότε-κούφια η ‘ώρα που τ’ ακούει-ποιος ζει και ποιος...αρρωσταίνει!

Απόψε (22:00. Novasports 2) λοιπόν οικοδεσπότης θα είναι ο Καλάθης και οι Πράσινοι θα βρουν για πρώτη φορά απέναντι τους αυτόν ο οποίος στις 4 του περασμένου Ιουλίου ανακοίνωσε με βαριά καρδιά-όπως ο ίδιος έγραψε-την αποχώρηση του από το πράσινο μαντρί!

Έφυγε από αυτό κι ελπίζει να μην τον φάει ο λύκος!

Έγραψε και κάτι άλλο εκείνη την ημέρα ο Καλάθης που μοιάζει κιόλας με όρκο αιώνιας αγάπης και πίστης, όπως συνηθίζεται σε αποχαιρετισμούς παικτών οι οποίοι δεν υπήρξαν περαστικοί από μια ομάδα...

Μια φορά πράσινος, πάντα πράσινος!

Έκανε λάθος εκείνη την ημέρα ο Νικ, διότι ελόγου του υπήρξε (όχι μία, αλλά) δυο φορές πράσινος: πρώτα από το 2009 έως το 2012 και ύστερα από το 2015 μέχρι τον περασμένο Ιούλιο όταν ο κόσμος το ‘χε (καταλανικό) τούμπανο κι αυτός κρυφό καμάρι!

Στο μεσοδιάστημα ο έλκων την εκ πατρός καταγωγή του από το χωριό Λύχνα της Λήμνου, πόιντ γκαρντ πέρασε μια βόλτα από το Κρασνοντάρ (Λοκομοτίβ Κουμπάν) και το Μέμφις (Γκρίζλις) και τότε όντως του έλειπε πολύ η Ελλάδα...

Τόσο πολύ ώστε στις 4 Μαρτίου του 2015 που μαζί με τον Ρήγα Δάρδαλη κάναμε ντου στα αποδυτήρια των Γκρίζλις στο Μιλγουόκι (μετά από τον αγώνα με τους Ρόκετς) σηκώθηκε μόλις μας αντίκρισε και φώναξε εις επήκοον όλων των συμπαικτών του...

«Guys look, here is my blood»!

Τόσο δυνατά και με τέτοιο ενθουσιασμό το φώναξε που ο παρακαθήμενος του, Μαρκ Γκασόλ ξεκουφάθηκε!

Επί αμερικανικού εδάφους τον είχα συναντήσει για πρώτη φορά και πάλι ήμουν παρέα με τον Δάρδαλη, απλώς τότε εγώ είχα πιο σκούρα μαλλιά και ο Νικ είχε απλώς μαλλιά!

Την τελευταία εβδομάδα του Απριλίου του 2007 έτυχε να βρεθώ στη Νέα Υόρκη με την ευκαιρία της διεξαγωγής του «All American Jordan Brand Classic» και η ευτυχής συγκυρία υπήρξε διπλή!

Καλάθης και Κουφός, δυο σε συσκευασία ενός!

Γελώ τώρα που το σκέπτομαι, αλλά αυτό που έγραψα παραπάνω χρειάζεται την προσθήκη ενός τρίτου και ενός τέταρτου σκέλους...

Τότε εγώ είχα σκούρα μαλλιά, ο Καλάθης μαλλιά, ο Κουφός έπαιζε τριάρι και ο Καλάθης νικούσε σε διαγωνισμούς τριπόντων!

Τον είχαμε ξεμοναχιάσει τότε τον μορφονιό από το Ορλάντο και αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν το πόσο σεβαστικά φερόταν...

Σε κάθε καταφατική απάντηση του, λες και ήταν ψαρωμένος αμερικανός πεζοναύτης που απευθυνόταν σε ανώτερο του, πέταγε ένα «Yes Sir»!

Δεν θα ξεχάσω την απάντηση του στην ερώτηση μου για το εάν θα ήθελε κάποια στιγμή να φορέσει τη φανέλα της Εθνικής ομάδας...

«Yes Sir. Definitely, yes Sir»!

Εκείνη τη στιγμή ένιωσα πιο Σερ κι από τον Αλεξ Φέργκιουσον!

Πόζαρε κιόλας βαστώντας τη φανέλα της εθνικής ομάδας περιστοιχιζόμενος από τους γονείς του, τον Κουφό και τη μαμά του Κώστα και σε αυτό το ενσταντανέ ταίριαζε γάντι η ατάκα του Ντίνου Ηλιόπουλου στον «Ατσίδα»...

«Δεν ξέρω εάν το προσέξατε, αλλά είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα»!

Τότε ο Καλάθης μόλις είχε αποφοιτήσει από το λύκειο του Lake Howell και ετοιμαζόταν να ενταχθεί στους επί δυο συναπτές σεζόν (2005-06 και 2006-07) πρωταθλητές του NCAA Γκέιτορς της Φλόριντα και να τεθεί υπό τας διαταγάς ενός... Πιτινόπαιδου!

Τον νυν προπονητή των Μπουλς, Μπίλι Ντόνοβαν, εννοώ, που υπήρξε το πρωτοπαλίκαρο του «Fabulous Rick» στην κολεγιακή ομάδα του Πρόβιντενς και μετά από 11 χρόνια έμελλε να καθίσει στον πάγκο του Παναθηναϊκού και να εγκωμιάζει τον Καλάθη, βάζοντας μάλιστα στην ίδια πρόταση με μερικά από τα ιερά τέρατα του ΝΒΑ.

Τότε οι Αμερικανοί σκάουτερς είχαν αποφανθεί ότι «ο Καλάθης είναι ένας τέλειος σκεπτόμενος γκαρντ που έχει σπουδαία αίσθηση του παιχνιδιού, παίζει με αλτρουισμό και δεν χρειάζεται να μονοπωλεί την κατοχή της μπάλας για να κάνει καλύτερους τους συμπαίκτες του»..

Ο συντάκτης εκείνου του κειμένου κάθε άλλο παρά φειδωλός υπήρξε στα κομπλιμέντα του: «Διαχειρίζεται μια ομάδα όπως ένας βετεράνος του ΝΒΑ, είναι ευκίνητος, μπορεί να τρυπάει τη ρακέτα, έχει μεγάλη ικανότητα στο σουτ και μπορεί να εκτελεί με συνέπεια από τη γραμμή των τριών πόντων»!

Όλα καλά, βρε αδερφέ, αυτό το τελευταίο ήθελες να το γράψεις ή σου ξέφυγε;

Πιπέρι στο στόμα, όμως, το χρειάζομαι, διότι (για να δικαιολογήσω την πρότερη αναφορά μου) σε εκείνο το Τουρνουά στη Νέα Υόρκη, ο Νικ αναδείχθηκε νικητής στον διαγωνισμό των τριπόντων!

Αργότερα τα σκ@@@σε!

Τότε ο Νικ έκανε παρέα με ένα... τρελοκομείο, τον Τζέισον Γουίλιαμς, που είχε περάσει από το ίδιο κολέγιο και εκείνη την εποχή αγωνιζόταν στους Μαϊάμι Χιτ...

Όχι όποιος κι όποιος, έτσι; Ο ένας και μοναδικός «White Chocolate», που όποτε αποφάσιζε να ντριμπλάρει ή να πασάρει μοίραζε στους αντιπάλους του, ενίοτε και στους συμπαίκτες του ένα κουτάκι με δραμαμίνες για να μην κάνουν εμετό!

Τότε ο Καλάθης ήταν-και ωσαύτως παρέμεινε -πιο αμερικανάκι απ’ ό,τι ο Κουφός. Μαζί του βρίσκονταν ο μπαμπάς Τζον Πάτρικ, η μαμά Σούζαν και ο πρεσβύτερος αδερφός του ο Πατ, που υπήρξε ο προπομπός του στην Ελλάδα, αγωνιζόμενος κατά σειρά στο Μαρούσι, στον Κολοσσό Ρόδου και –σε δυο διαφορετικές θητείες-στον Παναθηναϊκό.

Δεν ξέρω εάν στο μεταξύ άλλαξαν οι προτιμήσεις του, αλλά ως μειράκιον ο Νικ δήλωσε οπαδός των Μαϊάμι Χιτ και φανατικός θαυμαστής του Στιβ Νας, με το σκεπτικό ότι «είναι αληθινός ηγέτης και κάνει τα πάντα στο γήπεδο», ενώ τόνιζε ότι «μου αρέσει να παίζω πλέι μεικερ και η προτεραιότητα μου είναι να δυναμώσω το κορμί μου».

Τότε στο μυαλό του Νικ βρισκόταν το ΝΒΑ, δεν είχε διανοηθεί μάλλον ότι μετά από δυο χρόνια θα αγωνιζόταν στον Παναθηναϊκό, αλλά ήδη ψαχνόντουσαν οικογενειακώς για το ελληνικό διαβατήριο και το δικαίωμα συμμετοχής στην Εθνική ομάδα.

Ο πατέρας του γνωριζόταν με τον άλλοτε παίκτη της ΑΕΚ, του Αρη και της Νήαρ Ηστ, Αντονι Μπούι που μένει στη Φλόριντα αλλά και με τον Ελληνοαμερικανό ατζέντη Αντι Μποντογιάννη στους οποίους απευθύνθηκε για τα σχετικά.

Όταν δε ο Πατ Καλάθης είπε στον πατέρα του και στον Νικ τι σημαίνει στα ελληνικά η λέξη «Καλάθι» τότε αμφότεροι ενθουσιάστηκαν...

Ήξερε τη λέξη ο Πατ, διότι στο πανεπιστήμιο του Σεντ Τζόσεφ είχε έναν Ελληνοαμερικανό συμπαίκτη, ονόματι Πιτ Καθόπουλος.

Από τότε πέρασαν κιόλας 13 χρόνια και αρχής γενομένης από τις 24 Μαΐου του 2009, όταν οριστικοποιήθηκε η προσχώρηση του στον Παναθηναϊκό, τον Νικ τον φάγαμε για τα καλά στη μάπα!

Μας έφαγε κι αυτός στη μάπα και τον περασμένο Ιούλιο πήρε τα ταλέντα του και τα κουβάλησε στη Βαρκελώνη, όπου απόψε θα υποδεχθεί το πράσινο αίμα του!