Η πάλη υπάρχει όσο υπάρχουν Έλληνες. Και Ολυμπιακοί Αγώνες. Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι θεωρούσαν τον νικητή αυτού του σπορ ως τον σπουδαιότερο όλων. Σε δυο γύρους των 3 λεπτών, οι αθλητές καλούνται να νικήσουν πρώτα το μυαλό και μετά το σώμα των αντιπάλων τους.

Για όσο καιρό προετοιμάζονται για την κάθε διοργάνωση, πρέπει να διατηρούν και τα κιλά τους. Χίλια επιπλέον γραμμάρια μπορούν να τους στερήσουν τη συμμετοχή στους αγώνες. Θα έλεγες πως η πειθαρχία είναι το κατ’ αρχάς ζητούμενο για να διακριθεί κάποιος στην πάλη.

Η Μαρία Πρεβολαράκη, η οποία διακρίνεται με συνέπεια στο παγκόσμιο επίπεδο μέσα στα χρόνια, λέει πως όλα είναι θέμα θέλησης. Ομολογεί και την αδυναμία που έχει να κατανοήσει πώς ένας άνθρωπος μπορεί να μην ζυγίζεται, "κάτι που οι παλαιστές κάνουμε δυο φορές τη μέρα, ενώ όπου και αν είμαστε, όποια περίοδο του χρόνου και σε όποια συνθήκη, πρέπει να προσέχουμε". Για αυτό και, όταν με το καλό ολοκληρώσει τις εμφανίσεις της στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, «θα πετάξω τη ζυγαριά». Προ αυτού, θέλει να πατήσει το πόδι της στο βάθρο. Αυτός είναι ο στόχος, ο λόγος που κατάφερε να διαχειριστεί άλλον ένα χρόνο προετοιμασίας (τον πέμπτο στο σύνολο) μετά την αναβολή των Αγώνων πέρυσι. Αλλά ας την αφήσουμε να μας τα πει η ίδια.

Αυτή είναι η τρίτη συμμετοχή της σε Ολυμπιακούς Αγώνες, "event το οποίο όλοι οι αθλητές βιώνουμε ως τη μεγάλη γιορτή που είναι. Το συναίσθημα του να είσαι στο Ολυμπιακό Χωριό, δίπλα σε αθλητές που είχες πρότυπα από παιδί, είναι απίστευτο. Είναι σουρεάλ να βρίσκεται και να κινείσαι στους ίδιους χώρους με τα είδωλά σου, να μοιράζεστε τις ίδιες εμπειρίες. Τότε συνειδητοποιείς και τη δική σου αξία. Καταλαβαίνεις πως, για να είσαι μαζί με αυτούς τους μεγάλους αθλητές, έχεις κάνει καλά πράγματα".

Το νόμισμα έχει και άλλη όψη, όπως διαπίστωσε στην πρώτη παρουσία σε Αγώνες – το 2012, στο Λονδίνο. "Ειδικά στην πάλη, δεν υπάρχουν πολλοί φίλαθλοι στις εξέδρες, ούτε όταν αγωνιζόμαστε σε μεγάλες διοργανώσεις. Στους Ολυμπιακούς όμως γινόταν χαμός! Έμεινα άναυδη. Ήμουν στα “χαμένα”. Στους ίδιους Αγώνες κατάλαβα και πόσο εύκολο είναι να σε παρασύρει η όλη ατμόσφαιρα της γιορτής. Στην αρχή είναι όλοι προσηλωμένοι στον στόχο τους. Βλέπεις το πρωί τους μαραθωνοδρόμους να τρέχουν, κόσμο να είναι στα γυμναστήρια. Αλλά όσο περνούν οι μέρες και ολοκληρώνονται κάποια αθλήματα, αρχίζουν τα πάρτι. Η πάλη είναι από τα τελευταία σπορ του προγράμματος, ως εκ τούτου δεν είναι πολύ εύκολο να παραμείνεις συγκεντρωμένος, ενώ όλοι γύρω σου κάνουν πάρτι". Πώς διαχειρίστηκε τα δεδομένα; Επέστρεψε στη δομική αρχή της ύπαρξής της ως αθλήτριας: το πρόγραμμα!

Βοήθησε ότι ήταν "προγραμματισμένη" από παιδί

H εύλογη ερώτηση ήταν πώς μπορεί ένας άνθρωπος να ακολουθεί στο 100 τοις εκατό ένα πολύ συγκεκριμένο πρόγραμμα, για διάστημα που ξεπερνά και τη δεκαετία. Θα σκέφτεσαι πως διαφορετικά, με μειωμένη διάθεση για πειθαρχία, δεν γίνεται κάποιος αθλητής παγκοσμίου επιπέδου, και θα έχεις δίκιο. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχει ένα πρακτικό κομμάτι –ψυχολογικό και σωματικό– που θα ήθελα να εξηγήσει κάποιος ο οποίος έχει ιδία γνώση.

"Επειδή η πάλη απαιτεί πολλές δεξιότητες, η προπόνησή μας περιλαμβάνει πολλές ασκήσεις από διάφορα αθλήματα. Κάνουμε ασκήσεις ενόργανης, βάρη, τρεξίματα στο βουνό για αντοχή. Κάνουμε πολλά. Οπότε, δεν τίθεται θέμα μονοτονίας. Η ποικιλία αυτή ήταν κάτι που μου άρεσε από την αρχή". Από την αρχή τής άρεσε και ότι "κάθε αντίπαλος είναι διαφορετικός, οπότε βάζεις το μυαλό σου να σκέφτεται, να αντιλαμβάνεται και να προσαρμόζεται γρήγορα στη διαφορετικότητα κάθε αθλητή που έχεις απέναντι. Στο στιλ, στα δυνατά και στα αδύνατα σημεία".

Αυτή –η αρχή– έγινε όταν ήταν 8 χρόνων. "Τα πρώτα χρόνια, πήγαινα το πρωί στο σχολείο, μετά διάβαζα, το απόγευμα έκανα δίωρη προπόνηση και με το τέλος της πήγαινα σε φροντιστήριο, για μάθημα αγγλικών". Δεν θα έλεγες πως είχε πολλές ελεύθερες ώρες. Έγιναν λιγότερες, "όταν από το γυμνάσιο άρχισαν να προστίθενται προπονήσεις και πριν το σχολείο". Σε εκείνη την ηλικία εξαφανίστηκε η παιγνιώδης μορφή όσων έκανε στο γυμναστήριο και η δουλειά έγινε πιο εξειδικευμένη.

Στα 16, ήταν σίγουρη πως η πάλη είναι αυτό με το οποίο ήθελε να ασχοληθεί στη ζωή της. Ο προορισμός της. "Τότε ξεκίνησαν οι αγώνες στο εξωτερικό και μπήκα σε πρόγραμμα πιο επαγγελματικών προπονήσεων, αφού οι στόχοι ήταν πιο υψηλοί". Προφανώς, από την πρώτη στιγμή ονειρευόταν τον εαυτό της μεταξύ των καλύτερων αθλητών του κόσμου. Δηλαδή, στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ήξερε πως ο δρόμος αυτός θα ήταν μακρύς. Αλλά ήταν στο χέρι της να τον διανύσει. "Μετά το σχολείο, η δουλειά που κάναμε με τους προπονητές μου ήταν ακόμα πιο στοχευμένη και πολύ πιο σκληρή".

Η αλήθεια είναι πως ήξερε τι την περιμένει, καθώς γεννήθηκε σε “παλαιστική”, όπως λέει, οικογένεια. "Από την παιδική μου ηλικία ήμουν σε πρόγραμμα. Ο πατέρας μου δεν μας άφηνε να ξενυχτάμε ή να κουραζόμαστε κάνοντας άλλες δραστηριότητες, αφού έπρεπε να έχουμε δυνάμεις για την προπόνηση. Έμαθα από μικρή να ακολουθώ συγκεκριμένο πρόγραμμα και προφανώς αυτό είναι κάτι που συνεχίζεται μέχρι σήμερα".

Η πρώτη ευρωπαϊκή διάκριση

Σε ένα από τα πρώτα της τουρνουά στο εξωτερικό, στη Βουλγαρία, έζησε και την πρώτη της διάκριση. "Είχα πάει με έξοδα του πατέρα μου. Επιδίωκε να μας πηγαίνει σε αγώνες, για να παίρνουμε εμπειρίες. Αυτή ήταν η πρώτη διεθνής διάκριση. Εκείνη τη χρονιά πάλεψα και στο Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Δεν τα κατάφερα. Την επόμενη, όμως, πήρα την πρώτη θέση. Βασικό ρόλο για αυτή τη διάκριση έπαιξε ο αγώνας του πατέρα μου να πάρω μέρος σε διάφορα τουρνουά, ώστε να αποκτήσω εμπειρίες και να βελτιωθώ".

Κοντολογίς, αν ο πατέρας της δεν έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για την εξέλιξη των παιδιών του, η Μαρία δύσκολα θα βρισκόταν εδώ όπου είναι σήμερα. Δηλαδή, μεταξύ των κορυφαίων του είδους της στον πλανήτη. "Η πάλη δεν ανήκει στα διαδεδομένα αθλήματα. Τα παιδιά που ασχολούνται είναι συνήθως συγγενείς παλαιότερων αθλητών του σπορ". Οπότε δεν υπάρχουν χορηγοί και επομένως χρήματα για το αναπτυξιακό των φερέλπιδων αθλητών. Η Μαρία ήταν τυχερή, γιατί είχε τον πατέρα της. Και, επιτυχία με την επιτυχία, βρήκε και χορηγούς.

Ο μεγαλύτερος αντίπαλος είναι η ζυγαριά

Τον Δεκέμβριο του 2020, πριν κυριεύσει τον πλανήτη η πανδημία του κορονοϊού, είχε βρεθεί στην κορυφή του κόσμου ως νικήτρια της κατηγορίας των 53 κιλών στο Παγκόσμιο Κύπελλο Πάλης, που είχε διεξαχθεί στη Σερβία. Μετά, χρειάστηκε να βρει τους τρόπους να συνεχίσει να κάνει τη δουλειά της, εν μέσω lockdown και των γενικότερων περιορισμών που είχαν προκύψει.

Στα θετικά ήταν ότι είχε ήδη εξασφαλίσει την πρόκρισή της για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο. Στα αρνητικά πως, όταν έμαθε πως θα αναβληθεί το μεγαλύτερο αθλητικό ραντεβού του πλανήτη, δεν ήταν πολύ έτοιμη να διαχειριστεί τον έναν επιπλέον χρόνο της προετοιμασίας –η οποία είχε αρχίσει από την επομένη των Αγώνων του Ρίο.

Προφανώς και με τον καιρό βρήκε τον τρόπο να παραμείνει αποτελεσματική, πράγμα που φάνηκε τον Απρίλιο του 2021, όταν έκανε τρία τα μετάλλια που έχει κατακτήσει σε ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, κατακτώντας το ασημένιο στη διοργάνωση της Βαρσοβίας.

Η Μαρία αντιλήφθηκε πως το πρόγραμμα που ακολουθούσε σε όλη την έως τότε ζωή της ήταν ο τρόπος που είχε να ξεπεράσει και αυτό το εμπόδιο. Ένα εμπόδιο που αφορούσε την υγεία του πλανήτη, οπότε τηρουμένων των αναλογιών η δική της «θυσία» για έναν ακόμα χρόνο δεν ήταν τίποτα.

«Η αλήθεια είναι πως αυτό που ζήσαμε όλοι πέρυσι, με την αναβολή των Αγώνων, ήταν αρκετά ψυχοφθόρο. Ενώ γνώριζα πως έχω άλλους δυο μήνες σκληρής προετοιμασίας, ξαφνικά παρατάθηκε το διάστημα κατά έναν χρόνο. Ειδικά στα αθλήματα με επαφές και κατηγορίες κιλών, το να είσαι συνεπής για έναν ακόμα χρόνο –με τη ζυγαριά, αλλά και χωρίς τραυματισμούς– είναι κάτι αρκετά δύσκολο. Δεν είχαμε, ωστόσο, άλλη επιλογή από το να βρούμε τρόπο να το διαχειριστούμε. Όλοι επηρεαστήκαμε ψυχολογικά. Στην αρχή, πολλοί αθλητές κάναμε προπόνηση χωρίς όμως την ίδια όρεξη και διάθεση. Σιγά σιγά επιστρέψαμε στο πρόγραμμα".

Το πιο δύσκολο πράγμα εξ όσων αντιμετώπισε ήταν –μακράν του δεύτερου– τα κιλά της. «Έχω συνέχεια την αγωνία να μη ξεφύγω ποτέ πάνω από τα 57 κιλά. Αν γίνει αυτό, είναι πολύ δύσκολο να επιστρέψω στα 53, που είναι η κατηγορία μου. Αυτό είναι ένα άγχος που έχω πάντα, όλο τον χρόνο. Όταν πάω διακοπές, όταν με καλούν σε τραπέζι". Υποθέτω πως, όταν με το καλό τελειώσει –επιτυχώς– με τους Αγώνες του Τόκιο, θα φάει ό,τι τραβάει η ψυχή της. «Θα πετάξω τη ζυγαριά μου!".

Το «άδειασμα» την ημέρα της ανακοίνωσης πως αναβάλλονται οι Αγώνες

Έμαθε πως οι Ολυμπιακοί Αγώνες δεν θα γίνουν το 2020 "σε μια προετοιμασία στην Τουρκία, την οποία κάναμε μαζί με Τούρκους αθλητές. Όταν έγινε η επίσημη ανακοίνωση, αισθάνθηκα ένα άδειασμα. Ένα μούδιασμα. Στην αρχή δεν το πιστεύαμε πως θα ακυρωθούν οι Αγώνες. Μόλις διαπιστώσαμε πως αυτή ήταν η πραγματικότητα, ένιωσα άδεια".

Οι καθ’ ύλην αρμόδιοι είχαν να λάβουν υπ’ όψιν και τους περιορισμούς που είχαν προκύψει λόγω της πανδημίας. «Ένας ήταν ότι επιτρεπόταν να προπονούμαι μόνο με δύο παρτενέρ, που ήταν ίδιοι για όλο τον χρόνο. Προσπαθούσαμε να κάνουμε προπονήσεις σε διαφορετικά σημεία, ώστε να σπάσουμε τη μονοτονία και τη ρουτίνα.

Το πιο απαιτητικό πράγμα που έζησε στην πανδημία "ήταν η διαρκής διαχείριση του ότι έχουμε ακόμα 12, 11, 10 και ούτω καθεξής μήνες που έπρεπε να προπονούμαστε όσο πιο σκληρά μπορούσαμε, χωρίς να τραυματιστούμε ή να ασθενήσουμε ή να “πέσουμε” αγωνιστικά. Να κρατηθούμε για έναν ακόμα χρόνο στο ύψιστο επίπεδο. Τώρα, μπορώ να πω ότι όλα βασίζονται στον προγραμματισμό. Άπαξ και ξεφύγεις, είναι δύσκολο να επιστρέψεις και να καταφέρεις να βρεθείς πάλι σε υψηλό επίπεδο. Κάθε φορά που το πρόγραμμα διαφοροποιείται για τον όποιο λόγο, γίνεται πιο δύσκολη η δουλειά του προπονητή να συνθέσει το νέο που θα έχει το ιδεατό αποτέλεσμα".

Οι ώρες που δεν περνούν, όταν έχει άδεια

Από τις φορές που είπε τη λέξη πρόγραμμα, τη ρώτησα αν μπορεί να φανταστεί έναν «κενό» μήνα. Χωρίς να πρέπει να κάνει κάτι. "Έπειτα από μεγάλους αγώνες, έχουμε μια εβδομάδα ξεκούρασης για να τη διαχειριστούμε όπως θέλουμε. Όταν μας τη δίνουν, μας φαίνονται λίγες οι επτά ημέρες. Μετά, όμως, έχω την αίσθηση πως δεν περνάει η ώρα. Δεν ξέρω τι άλλο να κάνω πια, για να διαχειριστώ τη μέρα μου, που φαίνεται πολύ μεγάλη, όταν δεν έχει πρόγραμμα".

Για πόσα χρόνια βλέπει πως μπορεί να συνεχίσει σε αυτούς τους ρυθμούς; "Το “ταβάνι” μου είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2024. Πολλά θα εξαρτηθούν από το τι θα κάνω στο Τόκιο και αν θα υλοποιήσω τον στόχο, που είναι ένα μετάλλιο. Βέβαια, βοηθά ότι ο επόμενος ολυμπιακός κύκλος προετοιμασίας θα είναι τριετής".

Δηλαδή, τον χρόνο που «χρεώθηκε» πέρυσι θα τον «κερδίσει» μετά το Τόκιο. "Σε κάθε περίπτωση, οφείλουμε να προσαρμοζόμαστε σε ό,τι και αν μας συμβαίνει". Εντός και εκτός γυμναστηρίων.

* Το SPORT24 φιλοξενεί τους “The Olympians”! Οι Έλληνες Αθλητές που θα μας εκπροσωπήσουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες φωτογραφίζονται και μιλούν αποκλειστικά στο SPORT24 για την προετοιμασία τους πριν το μεγάλο ταξίδι στο Τόκιο. Απολαύστε το μοναδικό αφιέρωμα και μπείτε στον παλμό του μεγαλύτερου αθλητικού γεγονότος του πλανήτη!

Photo credits: Άγγελος Ζυμάρας / azsportsimages.com