Το βράδυ της Τετάρτης έγινε γνωστή η είδηση του θανάτου του Μπάμπη Χολίδη. Για τους νεότερους μπορεί το όνομα του να είναι άγνωστο, αφού η πάλη δεν είναι από τα πλέον διαδεδομένα αθλήματα στην χώρα μας, ωστόσο οι παλιότεροι θυμούνται έναν μεγάλο αθλητή ο οποίος χάρισε στην Ελλάδα δύο Ολυμπιακά μετάλλια.

Η ζωή του μόνο στρωμένη από ροδοπέταλα δεν ήταν όμως εκείνος με τη σκληρή δουλειά και την επιμονή του κατάφερε να πετύχει σχεδόν όλα όσα ονειρεύτηκε. Με αφορμή τον θάνατο του σπουδαίου παλαιστή, Μπάμπη Χολίδη, το Sport24.grακολουθεί τη διαδρομή του Καζακστάν μέχρι τα δύο μετάλλια σε Ολυμπιακούς Αγώνες.

ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΟ ΚΑΖΑΚΣΤΑΝ

Ο Μπάμπης Χολίδης, όπως και οι υπόλοιποι Έλληνες του Πόντου έζησε τα πρώτα χρόνια "ξεριζωμένος" από την πατρίδα του. Οι διωγμοί οδήγησαν τον Δημήτρη και την Έλενα Χολίδη στο Καζακστάν. Εκεί μαζί με άλλους Έλληνες του Πόντου προσπάθησαν να επιζήσουν και ονειρεύονταν την επιστροφή τους στην Ελλάδα. Την 1Οκτωβρίου του 1956 είδε για πρώτη φορά το φως του ήλιου ο Μπάμπης Χολίδης.

Πάντοτε άκουγε τους γονείς και τους υπόλοιπους συγγενής του να μιλούν και να ονειρεύονται την επιστροφή στην Ελλάδα. Ένα όνειρο που μερικά χρόνια αργότερα θα γινόταν πράξη.

Ο "ΑΤΛΑΣ" ΚΑΛΛΙΘΕΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ

Σε ηλικία περίπου 8,5 ετών ο Μπάμπης Χολίδης και η οικογένεια του έρχονται για να εγκατασταθούν μόνιμα στην Ελλάδα. Η Καλλιθέα ήταν πια το σπίτι τους και ταυτόχρονα η Ιθάκης τους. Τα πρώτα χρόνια της ζωής του Μπάμπη Χολίδη ήταν δύσκολα. Από την μία η φτώχια και από την άλλη το μακρινό ταξίδι στην Ελλάδα συνέθεταν ένα δύσκολο παζλ για ένα μικρό παιδί.

Στην Καλλιθέα, όμως, βρήκε αυτό που θα γινόταν το καταφύγιο του. Το προπονητήριο του "Άτλαντα" Καλλιθέας έγινε το δεύτερο του σπίτι. Ο έρωτας του με την πάλη ήταν κεραυνοβόλος, αλλά σαν γνήσιος… έρωτας τον παίδεψε. Ο Παράσχος Μπόρας ήταν εκείνος που διέκρινε πρώτος το ταλέντο του και ανέλαβε την καθοδήγηση του.

Τους δυο τους άλλωστε του ένωναν πολλά. Ο Παράσχος Μπόρας γεννήθηκε στον Πόντο (συγκεκριμένα στην Κερασούντα) μεγάλωσε όμως στην Μικρά Ασία και μαζί με μία θεία και τα αδέρφια του έφυγαν πριν την καταστροφή και βρήκαν στέγη στη Ρωσία. Έτσι, όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό είχε πολλά κοινά βιώματα με τον Μπάμπη Χολίδη.

Το ταλέντο του σπουδαίου παλαιστή φάνηκε αμέσως και σε ηλικία 15 ετών, αντιμετωπίζοντας φυσικά μεγαλύτερους ηλικιακά αθλητές, κατέκτησε το πρώτο του πανελλήνιο πρωτάθλημα.

ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΜΕΓΑΛΕΣ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ ΣΕ ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΑΓΩΝΕΣ

Σύντομα τα ελληνικά σύνορα θα είναι μικρά για εκείνων. Το 1976 πήρε το πρώτο του μετάλλιο σε μεγάλη διοργάνωση αφού ήταν τρίτος στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, ενώ πήρε και την πρώτη του γεύση από Ολυμπιακούς Αγώνες.

Έκτοτε η παρουσία του στο βάθρο μεγάλων διοργανώσεων δεν θα αποτελεί είδηση. Δύο χρόνια αργότερα ήταν τρίτος στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα και το μόνο που του έλειπε ήταν η κατάκτηση ενός μεταλλίου σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Κάτι που δεν ήρθε ούτε το 1980.

Από το 1980 μέχρι το 1984 ήταν τρίτος στο Παγκόσμιο Κύπελλο, (1982) και δεύτερος στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ένα χρόνο αργότερα.

Η ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΩΣΗΣ ΚΑΙ Η ΑΤΥΧΙΑ

Κάπως έτσι φτάσαμε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1984 στο Λος Άντζελες. Στη κατηγορία 57κ. μετείχαν 16 παλαιστές και η κατάκτηση των τριών μεταλλίων φάνταζε δύσκολη για όλους. Ο Μπάμπης Χολίδης ήταν σε πολύ καλή κατάσταση και ήξερε ότι θα είναι ένας από τους πρωταγωνιστές.

Εκείνο που δεν είχε υπολογίσει ήταν πώς η Θεά τύχη δεν θα ήταν στο πλευρό του. Ξεκίνησε με τρεις νίκες και ένα μπάι, ξεπερνώντας τα εμπόδια, κυρίως του Σουηδού Λιούνγκμπεκ και των Χαλάφ (Αίγυπτος) και Λασκάρ (Μαρόκο). Το κρίσιμο παιχνίδι ήταν πλέον κόντρα στον Ιάπωνα Μασάκι Ετο που αντιμετώπισε τον Έλληνα πρωταθλητή τελείως ξεκούραστος σε αντίθεση με τον Χολίδη.

Λίγο νωρίτερα είχε παίξει το δύσκολο ματς κόντρα στον Λιούνγκμπεκ ενώ ο Έτο είχε περάσει στα ημιτελικά χωρίς αγώνα. Ο Χολίδης προηγήθηκε 6-0 και τίποτα δεν φαινόταν ότι μπορούσε να αλλάξει. Η κούραση όμως έκανε την εμφάνιση της, ο Έτο δεν αγωνίστηκε και τόσο καθαρά και τελικά το παιχνίδι ήρθε ισόπαλο 6-6. Το εισιτήριο για τον τελικό πήρε ο Ιάπωνας που με βάσει τους κανονισμούς τότε, είχε πάρει τελευταίος καλύτερα σημεία. Το χάλκινο μετάλλιο ήρθε κόντρα στον Ρουμάνο Νικολάε Ζαμφίρ με 2-1 στα σημεία.

Μετά την κατάκτηση του μεταλλίου δήλωσε: "Πήγα στο Λος Άντζελες πολύ καλά προπονημένος και έτσι θεωρούσα τον εαυτό μου ικανό για το χρυσό μετάλλιο. Το έχασα σε ένα άτυχο για μένα παιχνίδι που ποτέ δεν πρόκειται να ξεχάσω. Δεν υπήρχε περίπτωση ήττας αν δεν είχα παίξει μισή ώρα νωρίτερα.

Στον μικρό τελικό, ο Ζαμφίρ ήταν σπουδαίος παλαιστής και το ματς ήταν αληθινό ντέρμπι. Ήμουν όμως αποφασισμένος να μη χάσω το χάλκινο μετάλλιο. Μάτωσα, κουράστηκα, χτύπησα αλλά το πήρα. Είχα γίνει καλόγερος στη ζωή μου για αυτό το μετάλλιο, έλλειπε τότε από τη συλλογή μου".

ΞΑΝΑ ΣΤΟ ΒΑΘΡΟ ΜΕ ΕΝΑ ΠΟΔΙ

Το 1987, ο Μπάμπης Χολίδης είχε υποβληθεί σε εγχείριση στο γόνατο και στη συνέχεια, μέχρι και τους αγώνες της Σεούλ, το πόδι του μάζευε υγρό. Ο Ελληνας πρωταθλητής πήγε στη Σεούλ όχι στην καλύτερη του κατάσταση αλλά η ψυχή δεν του έλλειπε, όπως πάντα.

«Πήγα στη Σεούλ με ένα πόδι στη κυριολεξία. Ποτέ δεν έβγαλα ολόκληρη προπόνηση με δύο πόδια, πάντα στηριζόμουνα στο ένα, το γερό. Οι φυσιοθεραπευτές Δημήτρης Μιμίκος και Νίκος Παπαγεωργίου με βοήθησαν τρομερά, αυτοί με έστειλαν στην Νότιο Κορέα» τόνισε σε δηλώσεις του.

Το γεγονός ότι ήταν σημαιοφόρος της ελληνικής αποστολής τον γέμιζε με επιπλέον ευθύνη, αλλά και δύναμη για να ξεπεράσει τα προβλήματα του. Η κλήρωση των αντιπάλων του στο γκρουπ ήταν η χειρότερη , έπεσε και με Σοβιετικό και με Βούλγαρο αλλά και με Νοτιοκορεάτη.

Το πρώτο ματς ήταν πολύ κρίσιμο, ο Σοβιετικός Αλεξάντρ Τσεστάκοφ τον είχε κερδίσει με μοναδική ευκολία στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, λίγους μήνες νωρίτερα. Ο Χολίδης πάλεψε, παρά τους πόνους στο γόνατο, με τρομερή ψυχή και πήρε τον αγώνα με τρεις παρατηρήσεις σε βάρος του Σοβιετικού πρωταθλητή.

Στη συνέχεια κερδίζει τον Σουηδό Λιούνγκμπεκ, τον Αμερικανό Αμάντο και τον Νοτιοκορεάτη Χο, όλα με τρομερή προσπάθεια. Οι δυνάμεις τον εγκαταλείπουν όμως και στα ημιτελικά χάνει από τον Βούλγαρο Στόγιαν Μπάλοφ και έτσι ο στόχος είναι το χάλκινο μετάλλιο. Αντίπαλος, ο Κινέζος Γιάνγκ Ζαν Λίνγκ που δεν καταφέρνει να αντισταθεί στην εμπειρία του Χολίδη (6-1 σημεία). Με τη λήξη του μικρού τελικού, μπαίνει στο γήπεδο ο πρωταθλητής της άρσης βαρών Παύλος Σαλτσίδης και σηκώνει στα χέρια τον δύο φορές χάλκινο Ολυμπιονίκη σε μία από τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές.

Η ΕΝΑΣΧΟΛΗΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΠΟΝΗΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΑΠΕΧΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΝΤΟΠΙΝΓΚ

Το τέλος της σπουδαίας αθλητικής του καριέρας τον βρήκε και πάλι κοντά στην αγαπημένη του πάλη, αυτή τη φορά όμως από άλλο πόστο. Αυτό του προπονητή.

Ήθελε να μεταδώσει στα νέα παιδιά την αγάπη του για τον αθλητισμό και τις γνώσεις που αποκόμισε όλα αυτά τα χρόνια. Μάλιστα, τη διετία από 1998 μέχρι το 2000 ήταν και στο τιμ των Ομοσπονδιακών προπονητών.

Μετά από αυτή τη διετία αποφάσισε να φύγει από τον χώρο αφού όσα έβλεπε δεν του άρεσαν. Τι ήταν αυτό που τον έκανε να απομακρυνθεί; Η απέχθεια του για το ντόπινγκ. Πάντοτε έλεγε στους αθλητές του να κερδίζουν ότι μπορούν με τον ιδρώτα και το ταλέντο τους και τους προέτρεπε να μείνουν μακριά από το "φαρμάκι" όπως το αποκαλούσε.

Πριν από μερικά χρόνια είχε δηλώσει: "Δεν παρακολουθώ πάλη. Ευτυχώς δεν παρακολουθώ γιατί κι εκεί μπήκαν πράγματα που δεν ήθελα εγώ. Γιατί δεν ήθελα να δηλητηριάζουν τα παιδιά. Άρχισαν να ντοπάρονται οι αθλητές εν αγνοία μου κι έτσι αποφάσισα να σταματήσω...".

Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΚΑΙ Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ

Κάπως έτσι έμεινε μακριά από όλα αυτά. Ήθελε να ζήσει όσα του στέρησε η ενασχόλησή του με τον αθλητισμό και την προπονητική.

Τι ήταν αυτά; Χρόνος με τα αγαπημένα του πρόσωπα και με την οικογένειά του. Η σύζυγός του Βιόλετα και τα παιδιά τους ήταν πια η προτεραιότητα του. Το μόνο που δεν απαρνήθηκε από όσα αφορούν τον αθλητισμό ήταν ο Ολυμπιακός.

Το "μικρόβιο" το κόλλησε πολλά χρόνια νωρίτερα όταν έκανε τα πρώτα του βήματα στην πάλη. Το γυμναστήριο που Άτλαντα Καλλιθέας ήταν κάτω από την Θύρα 9 του "Γεώργιος Καραϊσκάκης" κι έτσι η «σχέση» του με τον Ολυμπιακό ήταν σχεδόν αναπόφευκτη. Πάντοτε ενημερωνόταν για την αγαπημένη του ομάδα και παρακολουθούσε τους αγώνες των ερυθρόλευκων.

Όλα αυτά μέχρι την Τετάρτη, όταν η καρδιά του που του χάρισε τόσα μετάλλια των πρόδωσε κάνοντας πιο φτωχό τον ελληνικό αθλητισμό.