Μια από τις μεγαλύτερες παγίδες στο ποδόσφαιρο είναι η υπερεκτίμηση των δυνατοτήτων των μονάδων έναντι του συνόλου. Και συμβαίνει συχνά, τόσο που σχεδόν παίρνει την μορφή της επιδημίας με τραγικά αποτελέσματα γι' αυτά τα πρότζεκτ που ξεκινούν μεγαλεπήβολα και καταντούν να μαζεύουν τα κομμάτια τους.

Το έπαθε ο Γκουαρντιόλα, συνέβη στον Μουρίνιο, λογικό (σε ένα βαθμό) ήταν να προσβάλει ο... ιός και τους Γιώργο Δώνη- Νίκο Νταμπίζα. Βασιζόμενοι και οι δυο σε μια υπέρ - εμπιστοσύνη της αδιαμφισβήτητης επάρκειας/ικανότητάς τους, πίστεψαν -παρασυρμένοι από τα διθυραμβικά της περσινής αρχικής πορείας του Παναθηναϊκού- ότι αρκεί αυτή για να πιάνουν κάρβουνα και να τα μετατρέπουν σε χρυσό. Αμ, δε...

Το αποτέλεσμα; Να χάσουν το μέτρο και αυτονόητα χαρακτηριστικά της περσινής προσπάθειας, που ήταν η σταδιακή και χρονοβόρα οικοδόμηση ενός αξιόμαχου συνόλου, που δεν φοβάται και παλεύει όλα τα ματς.

Φέτος, λοιπόν, από τον "κλεφτοπόλεμο" πέρασαν με πράξεις και δηλώσεις σε κατά μέτωπο επίθεση, που και ένα μικρό παιδί ξέρει ότι στη σύγχρονη "πολεμική" ευνοεί τον πιο δυνατό. Όταν ξεστομίζεις ότι μπορείς να γίνεις ανταγωνιστικός για το πρωτάθλημα, γιατί... " Παναθηναϊκός είσαι" ή έστω ότι " μου λείπουν μερικά εκατομμυριάκια και θα παίρναμε τίτλο".

Όταν μεγαλοπιάνεσαι με φιλικά Άγιαξ, Μπεσίκτας, Γαλατά και δεν συμμαζεύεται μερικά μάλιστα τα κερδίζεις κυρίως γιατί σε υποτίμησαν οι άλλοι.

Όταν αισθάνεσαι ότι έχεις τέτοια τεχνογνωσία που θα ανακαλύπτεις πάντα λαβράκια τύπου Μπεργκ, χρησιμοποιώντας δόλωμα για σαρδέλες.

Όταν στα πλαίσια μιας υπεροπτικής θεώρησης της διαπραγματευτικής πολιτικής -που βαφτίζεις ανόητα βασική αρχή- χάνεις ή δυσαρεστείς παιδιά που μόλις διαμορφώνουν την ποδοσφαιρική τους προσωπικότητα.

Ε, τότε θερίζεις και θύελλες τύπου ΟΦΗ. Γιατί οι υπόλοιποι βλέπουν καθαρά την εικόνα που εσύ θολώνεις, απλά για να τονώσεις το υπέρ εγώ σου: Ότι η ομάδα σου, το σύνολο-αχταρμάς που έφτιαξες ανατρέποντας την αρχική φιλοσοφία, δεν διαφέρει από το δικό τους.

Οπότε έρχονται και σε χτυπούν ανοιχτά. Σου ρίχνουν μια σφαλιάρα και μια ακόμη και σε επαναφέρουν στην απλή, αμείλικτη πραγματικότητα: Ούτε οι ξένοι σου, ούτε οι Έλληνες σου είναι τόσο καλύτεροι από της Ξάνθης, της Λαμίας, του ΟΦΗ ή της ΑΕΛ.

Επειδή στην μπάλα, όπως και στη ζωή, λίγα μόλις γράμματα χωρίζουν το "ξιπασμένος" από τον "ξεπεσμένο" καλό είναι Δώνης και Νταμπίζας να επιστρέψουν στην κανονικότητα: Με παίκτες μαχητές κι όχι λαχεία (που αποδεικνύονται ότι δεν πιάνουν ούτε τον "λήγοντα"), με πιτσιρικάδες που μπορούν να εμπνεύσουν, με μεσοαμυντική τακτική που καταδεικνύει δυνατή γνώση των δυνατοτήτων σου αλλά κυρίως των αδυναμιών σου.

Ο τρόπος που λειτουργεί ο Παναθηναϊκός ως τώρα δείχνει περισσότερο ότι είναι η ικανοποίηση της ματαιοδοξίας και του καπρίτσιου δυο άξιων και πετυχημένων ποδοσφαιρανθρώπων, παρά ενός σχεδίου βασισμένου στην λογική. Στο ποδόσφαιρο όμως, όπου υπάρχει σχέδιο και λογική κατά κανόνα έρχονται και αποτελέσματα. Οι άλλες επιτυχίες είναι απλά πυροτεχνήματα.

Στο δια ταύτα: Επειδή και ο Νταμπίζας και ο Δώνης έχουν αποδείξει πως διαθέτουν και πλάνο και λογική, ο Παναθηναϊκός μπορεί να ελπίζει. Κι αν παρασύρθηκαν από την υπερφίαλη αισιοδοξία τους, έχουν γνώση να επανέλθουν, να προσγειωθούν όσο κι αν αυτό παίζει μπουνιές με το εγώ τους.

Το απέδειξαν ιστορικά και οι δυο ότι -ειδικά τις δεύτερες σεζόν της καριέρας τους (βλ. ΑΕΛ που πήγε να πέσει, βλέπε δεύτερη χρόνια της πρώτης θητείας "Ντάμπι" στον ΠΑΟ) ότι μπορούν να κάνουν τους ελιγμούς ώστε να αποφύγει το καράβι τα βράχια. Δεν ταιριάζει στους σοφούς (που είναι κ οι δυο) το "δις εξαμαρτείν".

Υ.Γ. Στη διαχείριση της κρίσης δοκιμάστηκαν πολλές φορές και οι δυο. Και με επιτυχημένα αποτελέσματα. Απλά ο "Ντάμπι", που δέχεται και το μεγαλύτερο ανάθεμα, "πληρώνει" την αντί-επικοινωνιακή του στάση σε αντίθεση με τον επικοινωνιακό Δώνη, που η συνολική του στάση απέναντι στα ΜΜΕ τον σώζει από την "πριονοκορδέλα".