Εθνική Ελλάδας σε επίσημο παιχνίδι και με (θεωρητικά) αξιόπιστο αντίπαλο, ο οποίος μάλιστα καιγόταν βαθμολογικά για τη νίκη, να τελειώνει, γράφοντας στο κοντέρ της 25 τελικές, δεν θυμάμαι ξανά!

Εθνική Ελλάδας με σούπερ ενέργεια και διάρκεια στο 90λεπτο, υψηλή ταχύτητα κίνησης κι ανάπτυξης παιχνιδιού, καταιγιστική παραγωγή φάσεων, με αλληλοκαλύψεις, συνεργασίες και υποδειγματικό τρανζίσιον (επιθετικό και αμυντικό), δεν είχα ξαναδεί. Πόσο μάλλον να παίζει υπέροχο ποδόσφαιρο, να πολιορκεί και να "λιώνει" την ανήμπορη/άμοιρη Βοσνία, που κυριολεκτικά λόγω Σέχιτς κι αστοχίας μας, σώθηκε από συντριβή. Απίστευτο και όμως, αληθινό. Για την ακρίβεια ελληνο-ολλανδικό!!

Εθνική Ελλάδας χωρίς τις μεγάλες προσωπικότητες της ή τους διεθνείς που αγωνίζονται σε τοπ ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, είτε μιλάμε για την απουσία τους από την αρχική ενδεκάδα, είτε από την αποστολή (Φορτούνης, Μανωλάς, Παπασταθόπουλος, Μήτρογλου, Σάμαρης, Κουλούρης, Δώνης, Σιόβας, Βλαχοδήμος) και να παίζει τέτοιο ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο, που παραπέμπει στην οράνιε σχολή του Φαν Σιπ, νομίζω πως δεν την περίμενε κανείς. Ενδεχομένως ούτε ο Ολλανδός δημιουργός της!

Εθνική Ελλάδας με πέντε (5) παίκτες στην ενδεκάδα της U 22 χρονών και μάλιστα αγωνιζόμενοι σε θέσεις κλειδιά -Γιαννούλης, Χατζηδιάκος, Γαλανόπουλος, Λημνιός, Παυλίδης- να είναι στους κορυφαίους μιας 13άδας διακριθέντων (εξαίρεση ο Πασχαλάκης που στο 12' με μια από τις κλασικές... θαλασσοβουτιές του πήγε να κάνει δώρο το 0-1 που πιθανότατα θα άλλαζε όλη την εικόνα της αναμέτρησης), αποτελεί την καλύτερη παρακαταθήκη για το προσεχές μέλλον της “γαλανόλευκης”!

Εθνική Ελλάδας με σωστό πλανάρισμα στο παιχνίδι της, με αρχές και κανόνες, πολύ καλό διάβασμα του αντιπάλου και στήσιμο μέσα στον αγωνιστικό χώρο (μετά το “Ολίμπικο” και στο ΟΑΚΑ), με παίκτες-καμικάζι, κυρίως με έμπνευση και πίστη, είναι ασφαλώς κάτι που πρέπει να πιστωθεί στους Φαν Σιπ - Βίντερ.

Εθνική Ελλάδας με τέτοια χημεία, ομοψυχία, διάθεση, όπως αυτή που μας... συστήθηκε σε ένα άδειο ΟΑΚΑ, κόντρα στους Βόσνιους, παραπέμπει στα αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα της εποχής Ρεχάγκελ και Σάντος. Αρκεί βέβαια να υπάρξει και η ανάλογη συνέχεια και να μην αποτελέσει... φωτοβολίδα!

Στο δια ταύτα: η Εθνική Ελλάδας που διέλυσε την Βοσνία (κανονικά έπρεπε να της ρίξει μισή ντουζίνα γκολ) ήταν αυτή που διαχρονικά ζητούσαν όλοι οι Έλληνες. Δηλαδή εκτός από αποτελεσματική να είναι και ελκυστική, εκτός από αμυντική να είναι και δημιουργική. Θυμίζω πως ακόμη και τις εποχές που η “γαλανόλευκη” δήλωνε παρούσα στις μεγάλες διοργανώσεις υπήρχε η... ελληνική γκρίνια (μερίδας του κόσμου και των ΜΜΕ) πως παίζει αντιαισθητικό ποδόσφαιρο.

Ήρθε, λοιπόν, το πλήρωμα του χρόνου, εκεί που σχεδόν όλοι άρχισαν να την εγκαταλείπουν και να βαριούνται να την δουν ακόμη κι από την τηλεόραση, όταν δηλαδή ξανάπιασε πάτο, που ένας... λεγεωνάριος προπονητής, με βιογραφικό που δικαιολογημένα δημιούργησε βαθιά αμφισβήτηση, κατάφερε να παρουσιάσει την πιο χορταστική/απολαυστική Εθνική Ελλάδας.

Αν στην πορεία ο Φαν Σιπ αποδειχθεί φούσκα ή... Χαρι Πότερ, δεν μπορώ να το προβλέψω! Πρέπει να περιμένουμε και να το διαπιστώσουμε. Μέχρι τότε όμως, πρέπει να του αναγνωρίσουμε πως κέρδισε το πρώτο μεγάλο και δύσκολο στοίχημα. Γιατί η καλή εμφάνιση του ελληνικού γκρουπ κόντρα στην Ιταλία, με την τιμητική ήττα, επιβεβαιώθηκε με σούπερ εμφάνιση και πολλή δημιουργία κόντρα στην Βοσνία. Η “γαλανόλευκη” κέρδισε ξανά μετά από 7 ματς, πρόσφερε γκολ, θέαμα, δοκάρια, κέρδισε καινούργιους-νεαρούς πρωταγωνιστές!

ΚΑΤΕΒΑΣΕ ΤΟΝ ΠΗΧΗ

Ο Φαν Σιπ - από μόνος του ή και με βοήθειες - αποφάσισε να κατεβάσει τον πήχη στην Εθνική Ελλάδας, με αποκλεισμούς και... επιλογές περίεργες μέχρι παρεξηγήσεως. Βέβαια μόνο έτσι ενδεχομένως μπορούσε να εμπνεύσει τους παίκτες που κάλεσε-εμπιστεύτηκε, για να έχουν τέτοια τρεξίματα και επιστροφές. Συγχρόνως τους έδωσε κίνητρο να αποδείξουν πως μπορούν.

Με την βοήθεια εμφανίσεων όπως με την Ιταλία και εμφανίσεων – αποτελεσμάτων όπως με την Βοσνία μπορεί να αρχίζει να κτίζει ένα γκρούπ που συμπεριφορές τύπου “Μαρίας Αντουανέτας” θα κοπούν, χωρίς όμως, να κοπούν και αστέρια τύπου Μανωλά που τα έχει ανάγκη η “γαλανόλευκη”.

Η Εθνική Ελλάδας του Φαν Σιπ δείχνει διάθεση όχι απλά να επιστρέψει σε αυτό που λέμε κανονικό ποδόσφαιρο, αλλά και να παίζει ποδόσφαιρο με καλούς χειριστές της μπάλας.

Και μην πει κανείς... μικρόψυχος/κακεντρεχής πως η Βοσνία αποδείχθηκε το απόλυτο τίποτα πάνω στο χορτάρι του ΟΑΚΑ, μια ομάδα πραγματικά που δεν υπήρχε πουθενά και χωρίς τις προσωπικότητες του παρελθόντος ( Μισίμοβιτς, Ιμπίσεβιτς, Λούλιτς, Ντζέκο). Γιατί ακόμη και έτσι δεν είναι εύκολο να κάνεις τέτοια παραγωγή ποδοσφαίρου και φάσεων, όταν δεν το έχεις συνηθίσει κιόλας...

ΥΓ. Ο Ρεχάγκελ εκτός από ικανός προπονητής- διαχειριστής είχε κι άστρο. Ο Φαν Σιπ χθες έδειξε να έχει και λίγη τύχη, στην αλλαγή του Φετφατζίδη και όχι μόνο. Καλοδεχούμενη κι αυτή...