Ο χρόνος είναι αδυσώπητος για όλους και δεν κάνει διακρίσεις. Η στιγμή που απεύχονταν οι φίλοι της επιτραπέζιας αντισφαίρισης ανά τον κόσμο, δυστυχώς ήρθε. Ο Γιαν Όβε Βάλντνερ, ο «Μότσαρτ» του αθλήματος, έπαιξε την τελευταία του «συμφωνία» (όπως ο ίδιος είχε ανακοινώσει) στη Στοκχόλμη στο διασυλλογικό πρωτάθλημα της 1ης κατηγορίας.

Στο 51ο έτος της ηλικίας του (γεννημένος στη σουηδική πρωτεύουσα στις 3 Οκτωβρίου 1965) ο κατά πολλούς κορυφαίος πινγκπονίστας όλων των εποχών αγωνίστηκε για τελευταία φορά σε ανταγωνιστικό επίπεδο. Μετείχε με τη Σπαρβάγκεν στο παιχνίδι της 14ης και τελευταίας ημέρας της λίγκας κόντρα στη ΒΤΚ Ρέκορντ. Αποθεώθηκε από το κοινό της πατρίδας του, το χαιρέτησε συγκινημένος κι έκλεισε μία ονειρεμένη πορεία, που τον έκανε θρύλο του αθλήματος!

Πριν από δέκα χρόνια ο δεξιόχειρας Βάλντνερ είχε αποσυρθεί από την εθνική ομάδα της Σουηδίας, αλλά συνέχισε να παίζει σε αγώνες των σωματείων του. Στη Γερμανία μέχρι το 2012 και μετά στη χώρα του. Τώρα ένιωσε ότι ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για να σταματήσει την ενεργό δράση. Οι τεράστιες επιτυχίες του, το ασύγκριτο ταλέντο του και το απαράμιλλο στυλ παιχνιδιού του τον έκαναν αγαπητό σε κάθε χώρα και τον καθιέρωσαν ως αθλητή-πρότυπο για γενιές και γενιές.

Είναι ο μοναδικός Ευρωπαίος και ένας από τους μόλις τέσσερις αθλητές παγκοσμίως, που έκαναν το γκραν σλαμ στο απλό ανδρών. Παγκόσμιος πρωταθλητής (1989, 1997), «χρυσός» Ολυμπιονίκης (1992) και νικητής του Παγκοσμίου Κυπέλλου (1990). Δίπλα του σε αυτό το επίτευγμα στέκονται μόνο τρεις Κινέζοι: Ο Λιου Γκουολιάνγκ, ο Κονγκ Λινγκουί και ο Ζανγκ Τζικέ. Στο ίδιο αγώνισμα αναδείχτηκε και πρωταθλητής Ευρώπης το 1996.

Το πρώτο του από τα πολλά ατομικά χρυσά μετάλλια το κατέκτησε στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα του Ντόρτμουντ το 1989. Η τελευταία του διάκριση ήταν η 4η θέση στο Ολυμπιακό τουρνουά του 2004 στην Αθήνα, εκεί όπου ξετρέλανε όλους τους Έλληνες φιλάθλους με την εντυπωσιακή πορεία του μέχρι τα ημιτελικά. Από τα Παγκόσμια πρωταθλήματα μάζεψε 6 χρυσά μετάλλια. Τα 2 στο ατομικό, τα υπόλοιπα 4 στο ομαδικό (1989, 1991, 1993, 2000), όπου και άλλαξε τον ρουν του αθλήματος. Ήταν τότε, στα τέλη της δεκαετίας του ’80, όταν μαζί με σπουδαίους αθλητές όπως ο Μίκαελ Άπελγκρεν, ο Γιόργκεν Πέρσον, ο Έρικ Λιντχ κ.α. κατάφεραν ιστορικό «χτύπημα» στους Κινέζους. Και το ξαναέκαναν, ακόμα και 11 χρόνια μετά, ο ίδιος με τον Πέρσον και τον Πίτερ Κάρλσον στην Κουάλα Λουμπούρ, χαρίζοντας τον τελευταίο έως σήμερα παγκόσμιο τίτλο ομαδικού για ευρωπαϊκή χώρα…

Στα Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα ο χαρισματικός άσος κατέκτησε συνολικά 11 τίτλους και βοήθησε καθοριστικά τη Σουηδία να γίνει απόλυτη κυρίαρχος της ηπείρου με 7 κορυφαίες θέσεις. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 1992 στη Βαρκελώνη αποτέλεσαν κορύφωση της καριέρας του, αφού έγινε πρωταθλητής στη μεγαλύτερη διοργάνωση του πλανήτη. Θα μπορούσε να το επαναλάβει το 2000 στο Σίδνεϊ, αλλά κάμφθηκε στον τελικό με 3-2 σετ από τον Κονγκ Λινγκουί.

Πήρε συνολικά 44 μετάλλια από Ολυμπιακούς Αγώνες, Παγκόσμια πρωταθλήματα, Παγκόσμια Κύπελλα και Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Έχει επίσης 7 τίτλους από το Ευρωπαϊκό ατομικό τουρνουά Tοπ 12, 1 Παγκόσμιο Κύπελλο ομαδικού, 4 πρωτιές στο απλό σε επαμειβόμενα όπεν της διεθνούς ομοσπονδίας και 9 στο πρωτάθλημα Σουηδίας στο ίδιο αγώνισμα. Ήταν στο νούμερο 1 της παγκόσμιας κατάταξης ανδρών για 534 ημέρες σερί και συνολικά για 823.

Φυσικά τη σπάνια κλάση του την έδειξε από νεαρή ηλικία και πριν κατακτήσει 3 σερί Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα στο απλό νέων από το 1981 έως το 1983, ήταν φιναλίστ στον τελικό του απλού παίδων στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 1979. Το 1982, πριν καν κλείσει τα 17 του χρόνια, αγωνίστηκε στον τελικό του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος ανδρών όπου είχε χάσει από τον αριστερόχειρα Άπελγκρεν, που είχε χαρακτηριστεί διάδοχος του παγκόσμιου πρωταθλητή Στέλαν Μπένγκτσον… Εκείνα τα χρόνια κι ενώ συνέχιζε να εξελίσσει το παιχνίδι του πήγε πρώτη φορά στην Κίνα μαζί με άλλους νεαρούς Σουηδούς για προπονητικό καμπ. Έμεινε εντυπωσιασμένος από την αφοσίωση και την αλληλεγγύη των Κινέζων αθλητών και αργότερα τόνισε ότι έμαθε πολλά στη διάρκεια της παραμονής του στην ασιατική χώρα και ότι εκείνο το καμπ τον έκανε να πιστέψει ότι μπορεί να πετύχει πολύ σπουδαία πράγματα στο άθλημα… Στην πορεία νίκησε Κινέζους πρωταθλητές τριών διαφορετικών γενεών και λατρεύτηκε από τους φιλάθλους της χώρας! Εκεί απέκτησε τα προσωνύμια Lao Wa - («Παλιός Βάλντνερ) ή Chang Qing Shu («το αειθαλές δέντρο») εξαιτίας της μεγάλης του διάρκειας στο παγκόσμιο στερέωμα και της ανταγωνιστικότητάς του.

Οι Σουηδοί αποχαιρέτησαν τον θρυλικό αθλητή τους με όλες τις τιμές αλλά και με μελαγχολία. «Όλοι γνωρίζαμε ότι θα έρθει κάποτε αυτή η μέρα, όμως ακόμα κι έτσι δεν γινόταν να το συνειδητοποιήσουμε. Ύστερα από δεκαετίες μεγάλων επιτυχιών ο μεγάλος Βάλντνερ κλείνει τον κύκλο του παίζοντας για τελευταία φορά με τον σύλλογό του. Το ποιος ήταν για το σουηδικό πινγκ πονγκ ο Βάλντνερ δεν μπορείς να το πεις με λόγια, δεν μπορείς να το περιγράψεις με απλό και σύντομο τρόπο. Ένας από τους καλύτερους επαγγελματίες αθλητές όλων των εποχών και όλων των αθλημάτων για τη χώρα», έγραψε μεταξύ άλλων η ιστοσελίδα της σουηδικής ομοσπονδίας. «Στην καριέρα του κέρδισε τα πάντα. Έδωσε ώθηση στο άθλημα και το βοήθησε πολύ στην ανάπτυξη του στη χώρα και κατάφερε να προσαρμοστεί με ευκολία σε όλες τις αλλαγές του σπορ. Ήταν μια ιδιοφυΐα. Ένας ζωντανός θρύλος. Το αειθαλές δέντρο. Ο «Μότσαρτ του πινγκ πονγκ». Ένα αγαπημένο παιδί έχει πολλά ονόματα».

Θα μπορούσε να γράψει βιβλίο κάποιος για τα έργα και τις ημέρες αυτού του …καλλιτέχνη της επιτραπέζιας αντισφαίρισης, του κατά πολλούς πιο ολοκληρωμένου τεχνικά παίκτη, που εμφανίστηκε ποτέ στο άθλημα. Ακόμα και για τις αναμετρήσεις του με τους Έλληνες διεθνείς (όπως την αλησμόνητη με τον Κώστα Παπαγεωργίου, τον Μάιο του 2003 στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα του Παρισιού, όπου επέστρεψε μετά από σοβαρό τραυματισμό στο πόδι και ο σημερινός πρωταθλητής Ελλάδας προκάλεσε με σκορ 4-3 μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις του θεσμού). Ας μείνουμε προς το παρόν όμως, σε αυτό το μίνι αφιέρωμα, ας αναπολήσουμε τις αμέτρητες ωραίες στιγμές, που χάρισε στο άθλημα κι ας ελπίσουμε να μην τον χάσουμε εντελώς από τα πράσινα τραπέζια. Για την ιστορία, στα τελευταία του επίσημα ματς ο Βάλντνερ είχε μία νίκη και μία ήττα κόντρα σε συμπατριώτες του. Αρχικά κατέβαλλε τον Σίμον Άρβινσον με 3-2 σετ και μετά κάμφθηκε από τον Αντρέας Τόρνκβιστ με 3-1. Η ομάδα του η Σπαρβάγκεν ηττήθηκε από τη Ρέκορντ με 4-2 και τερμάτισε τελευταία στη βαθμολογία. Οι εκατοντάδες φίλαθλοι, που κατέκλυσαν την αίθουσα για χάρη του, σηκώθηκαν όρθιοι και τον χειροκρότησαν παρατεταμένα.