Γιώργος Μανιάτης... σαν το παλιό καλό κρασί!

Ο Γιώργος Μανιάτης μπορεί να έχει αποσυρθεί από την ενεργό δράση , αλλά ακόμα θυμάται τις στιγμές που έχει ζήσει στην ποδηλασία.

Σε μια συνέντευξη εκ βαθέων στο περιοδικό "Ride" και τον Αλέξανδρο Κωστόπουλο, ο Μανιάτης μιλάει για ένα σπορ που οι αθλητές του δεν επιδιώκουν δάφνες δόξης.

Η εικόνα του αθλητή-ποδηλάτη στο δρόμο, κερδίζει πάντα τα νέα παιδιά και πολλές καριέρες ξεκίνησαν επειδή κάποιοι επηρεασμένοι από αυτή την εικόνα θέλησαν να τους μοιάσουν. " Έτσι ξεκίνησα και εγώ, μου λέει, στην γειτονιά μου έμεναν ποδηλάτες του Παναθηναϊκού και ο τρόπος που μιλούσαν, η εμφάνιση τους και τα ποδήλατα τους βέβαια, με μάγεψαν και έτσι αποφάσισα να ασχοληθώ. Οι πρώτοι μου αγώνες ήταν ανεξάρτητοι αγώνες, όπως είναι σήμερα οι open και κατακτούσα συνέχεια την πρώτη θέση. Κάποια στιγμή λοιπόν υπέγραψα δελτίο στον Παναθηναϊκό".

Στα διάφορα αποκόμματα που έχει, βλέπω ένα με τον εντυπωσιακό τίτλο: "Το αουτσάιντερ χτύπησε τους πρωταθλητές!" " Ναι, είναι στο πρώτο Πανελλήνιο πρωτάθλημα που κέρδισα το 1983, όταν τα κατάφερα απέναντι στα μεγάλα ονόματα της εποχής, όπως ο Κελεσίδης, ο Κανελλόπουλος, ο Παπαδάκης και άλλοι. Ήταν μια σημαντική στιγμή στην ζωή μου. Την επόμενη χρονιά μπήκα στην Εθνική ομάδα όπου έκλεισα με πάνω από 500 συμμετοχές σε αγώνες, που ήταν ρεκόρ για την εποχή".

Αναπόφευκτα, τον ρωτάω αν η ποδηλασία τότε, ήταν στην αφάνεια όπως είναι σήμερα και αν η Ομοσπονδία προωθούσε καλύτερα το άθλημα. " Όχι, είχε διαφορά, το ενδιαφέρον του κόσμου ήταν μεγαλύτερο, να φανταστείς τότε στους αγώνες μαζεύονταν πολλοί φίλαθλοι στο δρόμο για να παρακολουθήσουν, επίσης στα μεγάλα ποδοσφαιρικά ματς, πριν την εκκίνηση του αγώνα, παρουσίαζαν την ποδηλατική ομάδα μέσα στο γήπεδο, αναφέροντας και τις επιτυχίες της από τα μεγάφωνα. Το άθλημα ήταν πιο γνωστό και από πρωτοβουλίες των σωματείων η ποδηλασία προωθούνταν περισσότερο. Μια άλλη διαφορά ήταν οι λαϊκοί αγώνες που διοργανώνονταν από τους Δήμους και έδιναν την ευκαιρία έτσι σε νέους αθλητές να φανούν και να διακριθούν. Άλλαξαν και οι καιροί σήμερα και τα νέα παιδιά είναι πιο καλομαθημένα, θυμάμαι τον Τσιπίδη που έλεγε ότι η ποδηλασία είναι για τα φτωχόπαιδα, αυτά που έχουν λεφτά δεν κάθονται να κάνουν ποδήλατο. Όσον αφορά την Ομοσπονδία δεν νομίζω ότι έχει αλλάξει τίποτα, το ίδιο σκηνικό που υπάρχει σήμερα, το ίδιο ήταν και τότε και με τα ίδια παράπονα. Η μόνη σοβαρή προσπάθεια που θυμάμαι ήταν το 1984 που φέραμε έναν προπονητή τον Πάβελ Ντόλεζα από την Τσεχία μέχρι το 88' και οι επιτυχίες διαδέχονταν η μία μετά την άλλη. Αυτό επετεύχθη γιατί υπήρξε μακροχρόνιος προγραμματισμός και το βασικότερο δεν ανακατευόταν κανένας στα πόδια του. Μιλάμε βέβαια για έναν από τους μεγαλύτερους προπονητές στην Ευρώπη τότε και σύντομα φτάσαμε να τρέχουμε εννιά και δέκα μεγάλους γύρους το χρόνο,συν τους υπόλοιπους αγώνες. Για να καταλάβεις η Εθνική μας ομάδα δεν τρέχει τέτοιους γύρους σήμερα. Γι αυτό και έμεινε ως η χρυσή εποχή της ποδηλασίας τότε. Γενικά όμως και ο μέσος όρος των αθλητών σε Εθνικό επίπεδο ήταν υψηλότερος και ο συναγωνισμός συνεπώς μεγαλύτερος, δεν είναι όπως σήμερα που οι δέκα πρώτοι είναι καλοί και οι υπόλοιποι χομπίστες. Ακόμα και σαν σωματείο, με τον Παναθηναϊκό είχαμε βγει στο εξωτερικό, το 85' , που τρέξαμε τον Γύρο Λιέγης".

Είναι γεγονός ότι ένας αθλητής ποδηλασίας δεν πρόκειται να αποκτήσει ιδιαίτερη δόξα και χρήμα αν δεν βγει στο εξωτερικό, τον ρωτάω λοιπόν πως και δεν προέκυψε αυτή η επιλογή. " Κοίτα, μου είχε γίνει πρόταση στο Βέλγιο που με είχαν δει να τρέχω ως έφηβος αλλά εμείς τότε δεν γνωρίζαμε από επαγγελματική ποδηλασία. Ήδη το γεγονός ότι είμαστε Εθνική ομάδα ήταν πολύ για εμάς και δεν υπήρχαν επαγγελματίες μάνατζερ να έχουν ζήσει τέτοιες καταστάσεις για να μας κατευθύνουν προς τα κει. Δεν γνωρίζαμε από επαγγελματικά συμβόλαια και μάρκετινγκ στην Ελλάδα τότε και το γεγονός ότι από την μεριά της πολιτείας υπήρχε αποκατάσταση για τους αθλητές δεν μας παρακινούσε να βγούμε στο εξωτερικό".

Είναι γνωστό πια ότι το ντόπινγκ είναι βαθιά ριζωμένο στην επαγγελματική αλλά δυστυχώς και στην σωματειακή ποδηλασία και δεν μας εκπλήσσει πια να βρεθεί θετικός ο οποιοσδήποτε. Η άποψη του βάζει τα πράγματα στην θέση τους. " Το φάρμακο πάντα υπήρχε και όπως φαίνεται θα υπάρχει για καιρό ακόμα, είναι κάτι που στους αγώνες που πάμε, είναι συνέχεια δίπλα μας, το βλέπουμε, αλλά δεν θέλουμε να το ακουμπάμε. Ιδίως στους μεγάλους γύρους όπως Γαλλίας, Ιταλίας, δεν υπάρχει κάποιος καθαρός, ακόμα και αν δεν τα έχει πάρει εκείνη την στιγμή, κάποια στιγμή τα έχει πάρει. Είναι το παιχνίδι τέτοιο, όταν πας για το χρήμα και την δόξα θα κάνεις τα πάντα. Δεν μπορώ βέβαια να κατηγορήσω κάποιον ευθέως, δεν είμαι μέσα στο παιχνίδι, όλοι θέλουμε να πιστεύουμε ότι σε ένα Γύρο Γαλλίας όλοι είναι καθαροί, αλλά δυστυχώς τα γεγονότα έχουν αποδείξει το αντίθετο και έχει χαθεί η εμπιστοσύνη σήμερα. Μακριά από μας μόνο, αυτό λέω και στα νέα παιδιά και δεν είναι τόσο απαραίτητο όσο νομίζουν όλοι. Σίγουρα, αν έχεις το ταλέντο, την πειθαρχία και πάρεις και κάτι θα σε απογειώσει, αλλά δεν είναι απαραίτητο για να φτάσεις σε ένα πολύ υψηλό επίπεδο".

Αν σου έλεγε ο υιός σου ότι θέλει να γίνει επαγγελματίας ποδηλάτης δηλαδή, θα ήταν λόγος αυτός να του πεις όχι; " Ναι αμέ, γιατί όταν μπεις στο παιχνίδι αυτό ,παίζεις με άλλους κανόνες και μπορεί κάποια στιγμή να φτάσει χωρίς φάρμακο να γίνει βοηθός κάποιου αστέρα της ποδηλασίας αλλά δεν ξεκινάς την καριέρα σου έτσι και δεν ξέρεις ένα παιδί πως θα αντιδράσει στην πρόκληση. Όπως σου είπα, γίνεται και αλλιώς αλλά το νέο παιδί που ξεκινά έχει όνειρα δεν πάει για το αλλιώς, πάει για να πρωταγωνιστήσει".

Προσωπικά πιστεύω, όσον αφορά το ντόπινγκ, ότι πιο βαρύ είναι ότι κλέβεις τους συναθλητές σου όταν είσαι ντοπαρισμένος, είναι σαν να σε βάζουν 3 χιλιόμετρα μπροστά από την εκκίνηση σε ένα χρονόμετρο, παρά ότι κάνεις κακό στην υγεία σου. Τον ρωτάω γι αυτό λοιπόν . "Όχι, για μένα είναι το ίδιο, και τα δύο έχουν την ίδια βαρύτητα, απλά η πολιτεία ρίχνει περισσότερο βάρος στην υγεία και στηρίζεται εκεί για να το καταπολεμήσει, εξάλλου ο ποδηλάτης έχει εύκολες άμυνες μέσα του, νοιώθει ότι και άλλοι τα έχουν πάρει και έτσι παίζει επί ίσοις όροις. Το άσχημο επίσης είναι, όταν κερδίζει κάποιος που υπάρχουν αμφιβολίες και ερωτηματικά για την επιτυχία του και το πόσο καθαρός είναι. Έχει μπει πια η αμφισβήτηση μέσα μας για όλους και δεν είναι καλό αυτό για τους αθλητές και κατ επέκταση για το άθλημα".

Δαίδαλος. Λίγοι γνωρίζουν ότι ο Μανιάτης μαζί με τον Κανελλόπουλο, ήταν οι μόνοι αθλητές από την Εθνική ομάδα που πέρασαν τα τεστ για να συμμετάσχουν στο συγκεκριμένο εγχείρημα, όπου με τους άλλους τέσσερις αθλητές της αντίστοιχης Αμερικάνικης ομάδας θα εκπαιδεύονταν στην Αμερική για να επιλεγεί ο καλύτερος. Όμως ο Γιώργος Μανιάτης επέλεξε να μην πάει καθόλου έξω και να μείνει εδώ. Τον ρωτάω γιατί. " Τότε θα έπρεπε να φύγω για ένα χρόνο να εκπαιδευτώ στην Καλιφόρνια και η αποστολή έφευγε το Σεπτέμβρη του 87΄. Εγώ έπρεπε να παρουσιαστώ στην Πυροσβεστική τον Οκτώβρη για εκπαίδευση και έπρεπε να κοιτάξω το μέλλον μου, δεν είχα περιθώρια να φύγω έξω. Είναι κάτι που δεν το μετάνιωσα όμως γιατί και η καριέρα μου στην Πυροσβεστική μου έδωσε πολλά και συνεχίζει ακόμα να μου δίνει".Η έξοδος του κάθε αθλητή από το άθλημα του, είναι κάτι πολύ σημαντικό και ακόμα και μια μεγάλη καριέρα μπορεί να στιγματιστεί από ένα άσχημο τέλος. Συμφωνεί μαζί μου και συμπληρώνει. Εγώ δεν τέλειωσα όπως θα ήθελα, θα ήθελα να κλείσω με μια μεγάλη επιτυχία. Το 98 που σταμάτησα, ήταν ο Γύρος Ελλάδος για τον οποίον είχα κάνει πολύ καλή προετοιμασία και ήταν ο στόχος μου. Είχα έρθει τότε από τον Γύρο Αιγύπτου που είχε πολλή ζέστη και όταν έφτασα εδώ έκανε πολύ κρύο, και δεν πρόσεξα τον εαυτό μου. Κάτι η πολλή προπόνηση, κάτι το πάθος μου να τρέξω έπαθα πνευμονία που μου βγήκε στο δεύτερο ετάπ του Γύρου και με διέλυσε. Επειδή λοιπόν το είχα πάρει απόφαση μετά τον Γύρο να σταματήσω, η αρρώστια το επιτάχυνε και έτσι τέλειωσα την αγωνιστική μου πορεία. Το καλό είναι ότι το 97 είχα κερδίσει τα πάντα, δεν είχα χάσει κανένα αγώνα, χρονόμετρα, αναβάσεις, ήμουν σε πολύ καλή φόρμα και είχε επέλθει πια κορεσμός. Απλά θα ήθελα να είχα εξέλθει από το άθλημα με μια επιτυχία, μου λέει γελώντας.

Ποια στιγμή σου έχει χαραχτεί στο μυαλό από τους αγώνες τον ρωτάω. Ήταν σε ένα εξαήμερο αγώνα, τον Alp de Andres, με την Εθνική ομάδα, που διασχίζαμε την πρώην Γιουγκοσλαβία, περνάγαμε Αυστρία και τερματίζαμε Ιταλία. Την πρώτη μέρα ήρθα έκτος και την δεύτερη μέρα το πρωί που ξύπνησα ένοιωθα τέτοια αυτοπεποίθηση που λέω στον συγκάτοικο μου τον Τάσο Παναγιωτίδη, ''σήμερα θα τους διαλύσω''. Εκείνη την ημέρα λοιπόν κέρδισα και το ετάπ και πήρα και τις τρεις φανέλες, τερματισμού, ανηφόρας και σπριντ.

Η αγάπη το Γιώργου Μανιάτη για το ποδήλατο, είναι αδιαμφισβήτητη και την εκπέμπει έντονα σε όσους τον συναναστρέφονται. Είναι αρκετή αυτή η αγάπη, τον ρωτώ, για να κάνει κάποιος πρωταθλητισμό; "Είναι το πιο βασικό συστατικό μου λέει, σίγουρα στις μέρες μας δεν φτάνει μόνο αυτό αλλά είναι το πιο πολύτιμο στοιχείο που πρέπει να έχει ένας αθλητής για να μπορέσει να κάνει στην άκρη τα πάντα και να επιλέγει σωστά. Αντίθετα κάποιος που δεν το αγαπά και πιέζεται για τους χι ψι λόγους να τρέχει αγώνες, κάνει κακό στον εαυτό του, χάνει το μέλλον του, όπως και πιθανές ευκαιρίες που θα του παρουσιάζονταν διαφορετικά".

Πως νιώθεις σήμερα που ανεβαίνεις στο ποδήλατο και κάνεις βόλτες πια και όχι προπονήσεις, δεν σου φέρνει κάποια νοσταλγία από τα παλιά; " Κοίτα εγώ δεν θα μπορούσα να σταματήσω το ποδήλατο τελείως, δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να μην καβαλάω, μου προσφέρει τρομερή εκτόνωση και το βασικότερο ελευθερία. Όταν πάω προπόνηση νοιώθω αδέσμευτος από το οτιδήποτε και αν έχω και καλή παρέα είμαι απόλυτα γεμάτος. Ύστερα είναι καλό για την υγεία μου, ψυχική και σωματική και με βοηθά να διατηρούμε λεπτός και δυνατός. Ο κόσμος δεν γνωρίζει τι επίδραση έχει το ποδήλατο στις οργανικές λειτουργίες όσον αφορά την υγεία. Μειώνει το σάκχαρο, αυξάνει την καλή χοληστερίνη, βελτιώνει σημαντικά όλο το καρδιο αναπνευστικό, κρατά τους μυς δυνατούς και ακόμα και αν κάνεις από λίγο την ημέρα τα οφέλη είναι σχεδόν το ίδιο σαν να κάνεις το τριπλάσιο. Είναι λάθος που πολλοί μένουν στο γεγονός ότι είναι επικίνδυνο επειδή είσαι στο δρόμο, πιο πιθανό είναι να σε σκοτώσει το τσιγάρο, το σάκχαρο και οι καρδιοπάθειες παρά το ατύχημα με το ποδήλατο, άσε που με αυτά τα προβλήματα υγείας χάνεις κάθε αξιοπρέπεια σαν άνθρωπος. Νοσταλγία; Όχι δεν μου φέρνει με την λογική που το θέτεις. Ωραίες αναμνήσεις έχω, και τις αναπολώ πολλές φορές, πιστεύω όμως ότι ο κάθε αθλητής κάνει ένα κύκλο και όταν αυτός ο κύκλος ολοκληρωθεί δεν έχει απωθημένα. Τα απωθημένα είναι αυτά που σου δημιουργούν νοσταλγία , όταν είσαι γεμάτος και έχεις κάνει τον κύκλο σου είσαι ευχαριστημένος, δεν θέλεις άλλο. Υπάρχουν πολλοί που για διάφορους λόγους δεν έκαναν ποδηλασία όπως θα ήθελαν, δεν έκαναν τον κύκλο τους, είτε γιατί παντρεύτηκαν και δεν μπορούσαν, είτε για επαγγελματικούς λόγους και αυτό τους δημιουργεί νοσταλγία. Πολλοί από αυτούς πάλι, ξανά ξεκινούν σε μεγάλη ηλικία και φανατίζονται με τέτοιο τρόπο, που δείχνει ότι δεν το αγαπούν, αλλά εγωιστικά και μόνο υπηρετούν τον εαυτό τους. Εγώ πραγματικά ''γέμισα'' από την ποδηλασία και ακόμα γεμίζω, με διαφορετικό τρόπο, όχι σαν αθλητής αλλά σαν προπονητής. Αυτό που μετράει για μένα είναι να προσφέρω στο άθλημα και όχι στον εαυτό μου. Όταν σκέφτεσαι και λειτουργείς έτσι, θα έρθει η ώρα που θα πάρεις πολλά πίσω και θα ανταμειφτείς, αρκεί να μην είναι αυτοσκοπός".

Η ποδηλασία, παρά το γεγονός ότι το ποδήλατο είναι τόσο δημοφιλές σε όλο τον κόσμο, είναι άφαντη σαν άθλημα. Τι μερίδιο ευθύνης πιστεύεις ότι έχει η Ομοσπονδία σήμερα για την κατάσταση αυτή. " Αρχικά πιστεύω ότι το πρόβλημα έγκειται στην νοοτροπία του Έλληνα και στο πως οι άνθρωποι αυτής της χώρας συμπεριφέρονται. Δεν είμαστε χώρα με αθλητική παιδεία, νομίζουμε ότι με το να φανατιζόμαστε με το ποδόσφαιρο και με το να ξέρουμε τα διαπλεκόμενα των ομοσπονδιών και το τι είπε ο κάθε ξεπεσμένος παράγοντας είναι αθλητισμός αυτό. Από κει ξεκινούν όλα και μετά ακολουθεί η Ομοσπονδία. Μέχρι χθες είχαμε αθλητικά σχολεία, με προπονητές μέσα και τα καταργήσαμε και δεν χρειάζεται να γίνεις αθλητής για να έχεις αθλητικά παιδεία. Είναι θέμα αγωγής. Το πρόβλημα της Ομοσπονδίας είναι ότι δεν υπάρχει σωστός προγραμματισμός και οργανωμένες προσπάθειες, όχι μόνο τώρα αλλά και παλιότερα. Δυστυχώς, ότι προσπάθειες γίνονται, δεν συνεχίζονται, όπως γίνεται εξάλλου σε όλα στην Ελλάδα, να σου πω παράδειγμα με την γυναικεία ποδηλασία που δεν υπάρχει ενδιαφέρον κανένα από την Ομοσπονδία πια. Το 99 ανέλαβα προπονητής στην γυναικεία ομάδα ποδηλασίας. Οι ποδηλάτισσες στην Ελλάδα είναι τελείως παραμελημένες, είναι σαν ακατέργαστο διαμάντι και κανείς δεν ενδιαφέρεται. Τότε λοιπόν έγινε μια οργανωμένη προσπάθεια για να αναδειχθεί η γυναικεία ομάδα και στο Λουτράκι που μέναμε και κάναμε προπόνηση, είχα μαζέψει 15 αθλήτριες. Είχαμε βγει και σε κάνα δύο αγώνες στο εξωτερικό. Ήταν όλες καλές και δουλεύαμε πολύ συστηματικά. Αυτή η προσπάθεια που ξεκίνησε τότε δειλά δειλά, αν είχε συνεχιστεί, τώρα θα είχαμε κάτι. Επίσης ποτέ η Ομοσπονδία δεν προσέλαβε ένα μάνατζερ επαγγελματία που να γνωρίζει το άθλημα. Στην Ομοσπονδία είναι υπάλληλοι που δεν γνωρίζουν το άθλημα, δεν ξέρουν πως λειτουργούν τα πράγματα στο εξωτερικό και δεν παραδειγματίζονται. Το γεγονός ότι είναι άμισθοι και με απόσπαση από τις δουλειές τους, δεν τους απαλλάσσει των ευθυνών γιατί ακριβώς όταν δεν πληρώνεσαι δεν έχεις ευθύνες. Δεν μπορείς να λες ότι δεν πληρώνομαι γι αυτό που κάνω, να αποποιείσαι των ευθυνών έτσι και από την άλλη να έχεις τέτοιο πόστο. Υπάρχουν αυτή τη στιγμή άτομα στην τεχνική επιτροπή στην Ομοσπονδία, το πιο νευραλγικό πόστο ,που απαιτούνται πολύ ειδικές γνώσεις και είναι τελείως άσχετοι. Φτάσαμε λοιπόν στο σήμερα και δεν έχουμε Εθνική ομάδα δρόμου, προπονητή δρόμου, στο mountain ο προπονητής είναι περιστασιακός και ένα σωρό άλλα. Η προηγούμενη διοίκηση κληρονόμησε ένα μεγάλο χρέος στην σημερινή και άντε τώρα να πάει μπροστά το άθλημα. Όταν συμβαίνουν λοιπόν όλα αυτά, πάμε να τρέξουμε έξω και είναι σαν να πολεμάμε εμείς με τα τόξα και οι άλλοι να έχουν πυραύλους".

Η θέση του προπονητή στην επαγγελματική Ελληνική ομάδα Sptableware ήταν μια λογική εξέλιξη γι αυτόν και μέχρι στιγμής έχει φέρει αποτελέσματα που είναι πρωτόγνωρα για τα Ελληνικά δεδομένα. Η ομάδα έχει διακριθεί σε αγώνες στο εξωτερικό και έχει τραβήξει τα βλέμματα σημαντικών ανθρώπων της παγκόσμιας ποδηλασίας. " Όσον αφορά την ομάδα, θα ήθελα να ευχαριστήσω τον ιδιοκτήτη της, τον Παντελή Παπάζογλου, που με επέλεξε και να τονίσω ότι αυτή η ομάδα έγινε με ιδιωτική πρωτοβουλία και από ανθρώπους που αγαπούν πραγματικά το ποδήλατο, γι αυτό κι εγώ προσπαθώ να κάνω το καλύτερο και να ανταποδώσω την τιμή που μου κάνουν. Προσπαθούμε να δουλέψουμε όσο πιο επαγγελματικά γίνεται και είναι σημαντικό, ότι πολλοί αθλητές της SP, είναι και στην Εθνική ομάδα. Έτσι μπορούν και τρέχουν αγώνες στο εξωτερικό και να αποκτούν πολύτιμες εμπειρίες. Εύχομαι για το καλό της Ελληνικής ποδηλασίας να αναπτυχθούν και άλλες ομάδες κατά τα πρότυπα της SP, γιατί όπως δείχνουν τα πράγματα η παγκόσμια τάση είναι η αγωνιστική ποδηλασία να αναπτύσσεται κυρίως μέσα από επαγγελματικές ομάδες και όχι από τα σωματεία και τις Εθνικές. Η διαφήμιση και το μάρκετινγκ, καλώς ή κακώς, έχει απογειώσει το σπορ συγκριτικά με παλιότερα.

Το ποδήλατο ως χόμπι και ως μεταφορικό μέσο έχει αναπτυχθεί ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό στην Ελλάδα. Παρά το γεγονός ότι ο Μανιάτης είναι παιδί της αθλητικής ποδηλασίας με εκπλήσσει με την στάση του απέναντι σε αυτή την τάση. Ναι, μπορεί να προέρχομαι από τον χώρο των αγώνων, όμως πιστεύω ότι έχει μεγάλη αξία να χρησιμοποιεί ο κόσμος το ποδήλατο για μετακίνηση και κατ'επέκταση για ψυχαγωγία. Η χρήση του ποδηλάτου, όσο και να φανεί υπερβολικό αυτό που θα πω, σε κάνει καλύτερο άνθρωπο,πιο συνειδητοποιημένο πολίτη. Όταν βγαίνεις στο δρόμο μαθαίνεις να εκτιμάς σωστά τους κινδύνους, αντιλαμβάνεσαι ότι είσαι ευάλωτος και συνεπώς και οι υπόλοιποι συμπολίτες σου είναι, δεν κρύβεσαι μέσα στο αυτοκίνητο αδιαφορώντας γι όλους. Είσαι εκτεθειμένος σωματικά αλλά και σαν προσωπικότητα και αυτό σε κάνει υπεύθυνο απέναντι στους άλλους. Ακόμα και οδηγικά αναπτύσσεις αντανακλαστικά και αποκτάς ικανότητες που με το αυτοκίνητο δεν θα ανακαλύψεις ποτέ. Και είναι γεγονός ότι ο χρήστης του ποδηλάτου είναι πιο κοινωνικοποιημένος και ευαισθητοποιημένος αφού εξαρτάται άμεσα από τους άλλους".

Το δεύτερο κομμάτι της ζωής του, θα έλεγε κανείς γνωρίζοντας τον, είναι η Πυροσβεστική, ένα σώμα για το οποίο όταν μιλά τα μάτια του λάμπουν, όπως και για την ποδηλασία. " Ναι, είναι γεγονός ότι η Πυροσβεστική έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ζωή μου, έχω πολύ καλές αναμνήσεις και έχω γνωρίσει πολύ αξιόλογους ανθρώπους σε αυτή, που με βοήθησαν και συνεχίζουν να με βοηθούν. Εξάλλου το γεγονός ότι μπόρεσα να συνεχίσω να ασχολούμαι με την ποδηλασία ως αθλητής αλλά και ως προπονητής σήμερα, το οφείλω σε αυτή. Η υπηρεσία εξάλλου στηρίζει πολύ τους αθλητές της και έχουν περάσει πολλά μεγάλα ονόματα από αυτή. Είναι ξέρεις και αναπόσπαστο κομμάτι του πυροσβέστη η καλή φυσική κατάσταση, δεν μπορείς να κάνεις τέτοιο επάγγελμα και να είσαι ερείπιο. Στη δουλειά αυτή είμαι από το 87΄και ακόμα και σήμερα που ξυπνώ για να πάω, χαίρομαι και μου δίνει ευχαρίστηση. Και το γεγονός ότι όλα τα παιδιά στην Πυροσβεστική ξέρουν από αθλητισμό και εκτιμούν τους αθλητές, μου δίνει ιδιαίτερη χαρά να δουλεύω μαζί τους. Πρέπει εδώ να ευχαριστήσω δύο ανθρώπους που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην καριέρα μου, τον Κώστα Μπαλωτή που ήταν πρόεδρος του Παναθηναικού όταν ήμουν νέος και που με βοηθούσε ακόμα και στον στρατό να προπονούμαι, αλλά και αργότερα. Επίσης τον προϊστάμενο μου στο σώμα τον Απόστολο Μπόνοβα που στηρίζει την προσπάθεια μου ως προπονητής και μπορώ να βοηθώ έτσι νέους αθλητές να διακριθούν, όπως με βοήθησαν και εμένα κάποιοι άλλοι κάποτε"

Εγώ από την μεριά μου θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Γιώργο, γιατί ήταν ο προπονητής, που με μύησε στην αληθινή ποδηλασία, πέρα από επιδόσεις και διακρίσεις και με έκανε να καταλάβω, με ένα πολύ διακριτικό τρόπο πως πρέπει να συμπεριφέρεται κάποιος που αγαπά το άθλημα. Αν δεν ήταν αυτός ακόμα θα τριγυρνούσα σήμερα σαν λυσσασμένος με το ποδήλατο προσπαθώντας απλά να μαζέψω...χιλιόμετρα.

Σύντομο βιογραφικό

Όνομα: Γιώργος Μανιάτης

Ημερομηνία γέννησης: 26-9-1964

Κατοικία: Χαλάνδρι, Αθήνα

Οικογενειακή κατάσταση: έγγαμος με δύο παιδιά( σύζυγος Αρετή, τέκνα Βασίλης 12, Ρένια 10)

Εκπαίδευση: Τελειόφοιτος Ηλεκτρονικής, σχολής Αθηνών, διπλωματούχος προπονητής ποδηλασίας, διπλωματούχος αθλητικών σεμιναρίων, Υπαξιωματικός Πυροσβεστικού σώματος.

Αθλητικές επιτυχίες

Ποδηλασία δρόμου

Πανελλήνιο πρωτάθλημα αντοχής

1ος 1983, 1993, 1997

2ος 1985, 1989

3ος 1987, 1990

Πανελλήνιο πρωτάθλημα ατομικής χρονομέτρησης

1ος 1997 3ος 1986, 1996

Πανελλήνιο πρωτάθλημα ομαδικής χρονομέτρησης

1ος 1985, 1989, 1990

2ος 1986 3ος 1987

Βαλκανιάδα

2ος 1988 3ος 1986

Πανελλήνιο πρωτάθλημα ατομικής χρονομέτρησης Μάστερ

1ος 2008

Πανελλήνιο πρωτάθλημα αντοχής Μάστερ

3ος 2008

Διεθνής Γύροι : 4 πρώτες θέσεις, 1 δεύτερη θέση, 5 τρίτες θέσεις

Παγκόσμιο πρωτάθλημα Σωμάτων ασφαλείας

Ιντιανάπολις Αμερικής 2001: 1ος (Χρυσό μετάλλιο)

Διασυλλογικοί Εθνικοί αγώνες

50 φορές 1ος , 22 φορές 2ος , 20 φορές 3ος

Ποδηλασία Πίστας

Πανελλήνιο πρωτάθλημα Πίστας, ατομικό 4 χλμ.

1ος 1987 2ος 1986, 1996 3ος 1985

Πανελλήνιο πρωτάθλημα Πίστας, ομαδικό 4 χλμ.

1ος 1985, 1986