Το δωμάτιο “436” της “παλιάς” Χριστίνας Τσουκαλά, έγινε κέντρο χαμογελαστών διερχομένων κοριτσιών, 45 λεπτά -με το ρολόι- μετά τα μεσάνυχτα. Έμπαιναν και έβγαιναν οι συμπαίχτριές της.

Μία με γλυκό στα χέρια, άλλες με το κινητό για να τής δείξουν ένα βίντεο που τους προκάλεσε νευρικό γέλιο. "Θα γίνω viral", τούς απαντούσε η 30χρονη αμυντικός. Καμία δεν μπορούσε να καταλάβει αν η Χριστίνα έκλαιγε ή γελούσε, μετά τη λήξη του ψυχοφθόρου τελικού της Ευρωλίγκας, κόντρα στη Ντουναϊσβάρος. Χαχανητά σκορπίζονταν στο διάδρομο.

Ώρα με την ώρα, το μονόκλινο της Χριστίνας έχανε το ξενοδοχειακό άρωμά του. Τοίχοι, πατώματα, κλινοσκεπάσματα ποτίζονταν με την έντονη μυρωδιά του χλωρίου που αναδύθηκε από κορμιά, μαλλιά, σκισμένα μαγιό, σαγιονάρες -όσες δεν χάθηκαν στους πανηγυρισμούς- και από την βαφτισμένη στην πισίνα τέταρτη ευρωπαϊκή κούπα των κοριτσιών του... (παύση για υπόκλιση στο μεγάλο μαέστρο) Χάρη Παυλίδη.

“Βαπτίζεται η κούπα του Ολυμπιακού, εις το όνομα της Ομάδος, της Επιμονής, του Γαμώτο”. Συγγνώμη, για το τελευταίο. Όμως, είναι μια πραγματικότητα και συνήθεια για τους πρωταθλητές που προσπαθούν. Αγωνίστηκαν και κατέκτησαν το τρόπαιο της Ευρωλίγκας εις το όνομα της δεμένης ομάδας τους, της επίμονης τροχιάς τους προς την κορυφή και των πολλών “γαμώτο” που ξεστόμισαν τα τελευταία χρόνια. Ένα “no more tears” και ένα “enough is enough”, ακούστηκαν πριν από το Final Four της Βουδαπέστης.

ΤΡΕΙΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΕΣ “ΣΑΡΔΕΛΕΣ”

"Είπα κάποια στιγμή: ''Όχι! Δεν θα είμαι εγώ αυτή που πάλι θα κλαίει στο τέλος. Ρε γαμώτο, όχι! Δεν θα γίνει το ίδιο πράγμα''. Δεν ήθελα άλλη στενοχώρια. Φτάνει. Η χειρότερη ήττα για 'μένα ήταν αυτή από την Σαμπαντέλ το 2019, στον τελικό της Ευρωλίγκας. Και τότε το πίστευα πολύ, όπως και τώρα. Πίστευα ότι μπορούμε να κατακτήσουμε το τρόπαιο και μού έκατσε πολύ στραβά η ήττα, όπως συνήθως συμβαίνει όταν πιστεύεις σε κάτι πολύ και δεν σου βγαίνει στο τέλος. Δεν μπορώ να ξεχάσω το κλάμα που είχα ρίξει τότε. Δεν σταματούσα να κλαίω”, είπε η Χριστίνα Τσουκαλά εξηγώντας με 95 λέξεις τα υλικά από τα οποία φτιάχτηκε το ατσάλινο -γεμάτο πρωταθλητισμό- “θέλω” της.

Το Μ. Σάββατο πρόσθεσε άλλο ένα γαλόνι Ευρωλίγκας στο μπράτσο της, στη Βουδαπέστη. Έχει τρεις ευρωπαϊκές “σαρδέλες” να στέκονται καμαρωτές, εκεί. Ισοφάρισε την Αλεξάνδρα Ασημάκη, που επίσης έχει κατακτήσει τρεις Ευρωλίγκες. Ήταν μαζί στη Βουλιαγμένη το 2009 και το 2010, ενώ η Ασημάκη πανηγύρισε το τρόπαιο με τον Ολυμπιακό το 2015.

“Πωωωωω! Πέρασαν 11 χρόνια από το τελευταίο ευρωπαϊκό, δηλαδή; Σκέψου. Μου έλειπε, αλήθεια. Αυτήν την κούπα την ήθελα πάρα πολύ. Είναι διαφορετική αυτή με εκείνη του 2010. Τότε, ήμουν πολύ μικρή. Βέβαια, έπαιζα. Είχα χρόνο, αλλά είναι πολύ διαφορετικό με το τωρινό που είμαι η μεγάλη -ας πούμε- της ομάδας και υπάρχουν τόσα νέα κορίτσια, στα οποία πρέπει να είμαι δίπλα, να τα συμβουλεύσω. Είναι άλλη η ευθύνη. Σε βλέπουν οι μικρότερες συμπαίχτριές σου, αλλιώς”. Οι μικρότερες ήταν πάντως αυτές που την παρέσυραν να χορέψει σαν μπαλαρίνα, καθώς πήγαινε στην απονομή του τροπαίου.

Εισβολέας στο “436”. “Τι είναι; Τρώγεται αυτό;”, ρώτησε όταν της έφεραν ένα γλυκό στο δωμάτιο. “Δεν φαντάζεσαι τι γίνεται. Χορεύουν. Μία τρέλα. Τόσες γυναίκες είμαστε, εδώ. Γίνεται χαμός. Εδώ μένουν και τα μέλη της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας. Θα φάμε παρατήρηση, σίγουρα. Εκτός, αν δείξουν κατανόηση στις πρωταθλήτριες Ευρώπης” γέλασε και συνέχισε: “Παίρνω και μηνύματα -παράλληλα- από τους συγγενείς μου στην Ισλανδία”. Η μητέρα της Χριστίνας είναι Ισλανδή.

Πριν αρχίσουν τα πήγαινε – έλα για το βίντεο, στάθηκε δυο λεπτά μόνη της. "Πέρασαν διάφορα από το μυαλό μου, πριν από λίγο. Σκέφτηκα την προηγούμενη χρονιά που έχασα και τις δύο γιαγιάδες μου και το σκυλί μου, το οποίο ήταν 16 ετών. Χωρίς πόνο δεν μαθαίνεις. Ο πόνος πάντα γίνεται κινητήρια δύναμη. Ήταν μια παράξενη χρονιά και η φετινή, ειδικά για εμάς που παίξαμε στην Εθνική ομάδα. Ήμασταν σε ένα συνεχές πέρα δώθε. Και δεν είναι εύκολο να ρυθμίζεις το μυαλό σου κάθε φορά στη νέα συνθήκη που έχεις μπροστά σου.

Μετά το προολυμπιακό, όπως καταλαβαίνεις, ήμασταν όλες χάλια. Μάς ''κόστισε'' πολύ που δεν προκριθήκαμε στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Επιστρέφοντας, είπαμε: ''Διαγράφουμε τελείως ό,τι έγινε με την Εθνική ομάδα. Σταματάμε να το σκεφτόμαστε άλλο και πάμε να κάνουμε κάτι πολύ καλό με τον Ολυμπιακό. Πήγαμε στην Όστια, στη Ρώμη. Στο ματς με τη Ρόμα έγιναν όργια. Κλασική ιταλική περίπτωση. Ξέρουμε πώς σφυρίζουν εκεί. Όμως, εμείς ήμασταν πολύ ενωμένες, πολύ ομάδα.

Στα προημιτελικά, αλήθεια σου λέω, δεν με ενδιέφερε που χάσαμε με δύο γκολ (14-12) από την Σαμπαντέλ, στην Ισπανία. Είδα πώς ήμασταν και είπα: ''ΟΚ, δεν υπάρχει περίπτωση να μην κερδίσουμε με τρία γκολ, στον Πειραιά. Και κερδίσαμε με πέντε (10-5). Αυτά τα παιχνίδια και φυσικά το Final 4 είναι σχολείο, ειδικά για τα πολύ νέα κορίτσια που έχουμε στην ομάδα”, τόνισε περιγράφοντας τη διαδρομή του Ολυμπιακού προς αυτή τη διάκριση. Δεν ήταν στρωμένη με ροδοπέταλα.

Νέα εισβολή στο “436”. "Ναι, χάλια είμαι. Το έχω δει”, απάντησε -γελώντας- όταν της έδειξαν και πάλι το βίντεο από τη λήξη του αγώνα. "Είδες πώς ήμουν στο τέλος; Χάλια και γελάνε μαζί μου, τώρα. Μ' αγκάλιασε η Νικόλ (Ελευθεριάδου), έπεσαν όλα τα μαλλιά μου στο πρόσωπό μου. Μία έκλαιγα, μία γέλαγα. Δεν καταλαβαίνω τι έκανα”

H ΠΡΟΩΡΗ ΠΡΟΒΛΕΨΗ ΤΟΥ ΠΑΥΛΙΔΗ

Φέτος, μπήκαν πολλά εμπόδια στον ελληνικό ερασιτεχνικό αθλητισμό. Εγκλωβίστηκε με το λουκέτο διαρκείας, αδράνησε. Ο Ολυμπιακός νίκησε δυο ουγγρικές ομάδες (την Ντουναϊσβάρος στον τελικό και την Ουίπεστ στον ημιτελικό), μέσα στη Βουδάπεστη.

Η μάχη του μπορεί να χαρακτηριστεί, χωρίς υπερβολή, άνιση, καθώς οι αντίπαλές του είχαν μια χρονιά γεμάτη παιχνίδια. "Κανείς στην ομάδα δεν γνώριζε τι θα γίνει αυτή τη σεζόν. Κάποια στιγμή έπεσε στο τραπέζι ως σκέψη να μη δηλώσουμε συμμετοχή στην Ευρώπη, λόγω της πανδημίας. Σκεφτήκαμε το ενδεχόμενο να συμβεί ό,τι είχε γίνει και την προηγούμενη σεζόν, που διεκόπη η αγωνιστική χρονιά. Μετά τον τελικό ο Χάρης (Παυλίδης) μάς είπε: Ρωτήστε τον πρόεδρο (Μιχάλη Κουντούρη), τι τού είχα πει δύο ημέρες πριν δηλώσουμε τη συμμετοχή μας στην Ευρώπη. Είχε πει -από τότε- ότι ο Ολυμπιακός θα κατακτήσει την Ευρωλίγκα. Ο Χάρης ήταν πολύ ευχαριστημένος με όσα έβλεπε στην προπόνηση το τελευταίο διάστημα και ήταν σίγουρος ότι θα το πάρουμε. Βέβαια, εμένα μου βγήκε η ψυχή στον τελικό. Το είπα κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια του αγώνα: ''Θα μου βγει η ψυχή!''".

Η Χριστίνα ισοφάρισε σε 6-6, πριν πετύχει το γκολ της νίκης (7-6) η Βάσω Πλευρίτου. "Έφυγαν πολλά κιλά από πάνω μου στο 6-6. Δεν χάναμε σε αυτόν τον τελικό. Και σκέψου παίξαμε το χειρότερο παιχνίδι μας. Υπό κανονικές συνθήκες ήταν για πολλά γκολ. Αλλά, λες ''ΟΚ, είναι τελικός, έχεις άγχος''. Ξέραμε ότι είμαστε καλύτερη ομάδα και δεν θα βγαίναμε από το νερό χωρίς να έχουμε κερδίσει. Με τρέλαινε η αντίθετη σκέψη.

Πριν από τα ημιτελικά μάς φώναξε η Αβραμίδου ως αρχηγός. Είπε στην ομάδα ότι τέτοιες ευκαιρίες δεν έρχονται κάθε μέρα στη ζωή μας. Μια φορά στο τόσο συμβαίνουν αυτά. Και είναι πολύ σημαντικό που αυτή η ομάδα είναι αμιγώς ελληνική, δεν είχε βοήθεια από κάποια ξένη. Προπονητικό τιμ, ομάδα, είμαστε όλοι Έλληνες. Αυτό μού δίνει μεγαλύτερη χαρά, όπως και το γεγονός ότι είμαστε δεμένη, αγαπημένη ομάδα, με καλό κλίμα. Έπαιξε και αυτό το ρόλο του”.

Είπε, “δεν θα βγαίναμε από το νερό χωρίς να έχουμε κερδίσει”. Δεν πρόκειται για βαριά, αζύγιστα ή εκ του ασφαλούς λόγια. Δεν θα τα έλεγε κάποια που έχει αγωνιστεί σε παγκόσμιο πρωτάθλημα (2017, Βουδαπέστη) με δεμένο δάχτυλο, έπειτα από ρήξη τένοντα. Είχε ξεχάσει ότι πριν από τέσσερα χρόνια είχε βάλει το χέρι της στη φωτιά για τη “γαλανόλευκη”. Όπως, ξεχνάει ένας άνθρωπος, όσα θεωρεί αυτονόητα.

Photo Credits: Eurokinissi