Στις 23 Ιουλίου του 2018, ανήμερα της φονικής πυρκαγιάς στο Μάτι, τα κορίτσια της Εθνικής ομάδας πόλο πανηγύριζαν την πρόκρισή τους στον τελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος της Βαρκελώνης. Δεν είχαν προλάβει να πληροφορηθούν ότι η πατρίδα τους μετρούσε νεκρούς.

Την επόμενη ημέρα αγωνιζόταν η Εθνική ανδρών στον προημιτελικό με την Ισπανία. Η ελληνική αποστολή ήταν σε πλήρη αποσύνθεση. Διαλυμένη ψυχολογικά. Το μυαλό όλων ήταν στη χαροκαμένη Ελλάδα. Στην ανάκρουση του Εθνικού Ύμνου -πριν από το παιχνίδι- ο προπονητής της “γαλανόλευκης”, Θοδωρής Βλάχος έκλαιγε. Τα παιδιά του ήταν σκυθρωπά.

Η Piscines Bernat Picornell για ένα λεπτό σίγησε στη μνήμη των θυμάτων. Πόση οδύνη έχει μέσα της μια σιωπή; Ήταν μια εποχή που ο κόσμος πανηγύριζε, αλλά κι έκλαιγε αγκαλιασμένος, χωρίς αποστάσεις και μάσκες που κρύβουν τον πόνο και τη χαρά. Τη στιγμή του αγώνα, οι νεκροί είχαν ξεπεράσει τους 70. Οι Ισπανοί στις κερκίδες αδυνατούσαν να δουν την Ελλάδα ως αντίπαλο, εκείνο το βράδυ. Συμπονούσαν. Τα κορίτσια του Γιώργου Μορφέση - όταν έμαθαν τι είχε συμβεί - αφιέρωσαν την πρόκρισή τους σε όσους έχασαν τη ζωή τους στις φλόγες.

ΤΟ ΜΟΙΡΑΣΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΝΤΡΕΜΑ

Στις 8 Σεπτεμβρίου του 1999, μία ημέρα μετά το σεισμό της Αθήνας που στέρησε τη ζωή σε 143 ανθρώπους, η Εθνική ομάδα πόλο των ανδρών αντιμετώπιζε και τότε - σε μια καταραμένη σύμπτωση - την Ισπανία, επίσης στα προημιτελικά του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, στη Φλωρεντία.

“Είναι καλά οι δικοί σου;”, ρώτησε ο Μανουέλ Εστιάρτε τον Γιώργο Μαυρωτά, όταν ως αρχηγοί αντάλλαξαν λαβαράκια, κατά την παρουσίαση των δύο ομάδων. Αμφότεροι, έκλεισαν την καριέρα τους ένα χρόνο μετά, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ, με έξι και πέντε συμμετοχές, αντίστοιχα. Η πορεία τους με τις Εθνικές ομάδες στην κορυφαία των διοργανώσεων έβαζε τα ονόματά τους -συχνά- στην ίδια πρόταση.

Όμως, οι Ολυμπιακοί Αγώνες, στους οποίους προκρίθηκε χθες (20/2) η Εθνική ομάδα πόλο των ανδρών, είναι κάτι περισσότερο από τις συμμετοχές, τα μετάλλια και τα κλαμπατσίμπανα των - πράγματι - συμπαθητικών πολυπολιτισμικών πάρτι.

Είναι εκείνη η γεμάτη έγνοια και συμπαράσταση ερώτηση του Εστιάρτε - νυν συνεργάτη του Πεπ Γκουαρδιόλα στη Σίτι - στον Γενικό Γραμματέα Αθλητισμού της Ελλάδας, σήμερα. “Είναι καλά οι δικοί σου;” Είναι η σχέση που ανέπτυξαν στην παράλληλη διαδρομή τους. Είναι οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι που ενώνονται. Ο πόνος μιας χώρας που γίνεται οικουμενικός πόνος. Η χαρά της, επίσης. Το μοίρασμα και το πάντρεμα είναι όλη η ουσία αυτής της παγκόσμιας αθλητικής γιορτής. Το glocal (global⁄local).

Στη σφαίρα του glocal κινείται και η πανδημία, το #metoo, το #blacklivesmatter, οι αλλαγές στην κοινωνική διαστρωμάτωση με τη σμίκρυνση της μεσαίας κοινωνικής τάξης και την αύξηση του ποσοστού των ανθρώπων που βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας.

Τα συναντάς παντού και εξειδικευμένα. Κύματα μιας ανθρώπινης θάλασσας. Κανείς δεν μένει ανεπηρέαστος. Το μοίρασμα και το πάντρεμα θα είναι πολύ έντονα -φέτος- στο Ολυμπιακό Χωριό, στο Τόκιο. Είναι το μόνο βέβαιο. Θα είναι αλλιώτικο αυτό το Χωριό, στο οποίο θα ζήσει και η Εθνική ομάδα πόλο τις δύο εβδομάδες των Ολυμπιακών Αγώνων.

Η ΑΝΙΣΗ ΜΑΧΗ

Από τώρα, το αντιμετωπίζουν έτσι οι διεθνείς. Αλλιώτικα. Χθες (20/2), ο Άγγελος Βλαχόπουλος - πρώτος σκόρερ της νίκης επί της Γαλλίας στον ημιτελικό του Προολυμπιακού Τουρνουά - δεν έστρεψε το βλέμμα του στο Τόκιο, όπου προκρίθηκε η ελληνική ομάδα, αλλά στα θύματα της πανδημίας, στους ανέργους, στους άπορους, σε όσους έχουν κακοποιηθεί.

Σε αυτούς αφιέρωσε τη 16η (και 11η διαδοχική) παρουσία της ελληνικής ομάδας στους Ολυμπιακούς Αγώνες, λέγοντας στο SPORT24 ότι είναι το ελάχιστο που μπορεί να κάνει γι' αυτούς. Παραδέχθηκε ότι είναι δύσκολο να συγκεντρωθεί ένας αθλητής στο στόχο του, όταν η χώρα του δοκιμάζεται. Και αυτό συχνά έχει αγωνιστικές συνέπειες. Υπάρχουν φορές που ο αθλητής δεν προλαβαίνει να το διαχειριστεί ψυχολογικά, όπως έγινε στον αγώνα με την Ισπανία στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, μετά το Μάτι. Τότε, η Εθνική “πνευματικά” δεν μπήκε ποτέ στο παιχνίδι. Ηττήθηκε.

Τα προολυμπιακά τουρνουά είναι έτσι κι αλλιώς καταπιεστικά από τη φύση τους. Αλλόκοτα. Η τελευταία ευκαιρία για την πρόκριση και το Ολυμπιακό εισιτήριο. Το άγχος των παιχτών κορυφώνεται στην εν λόγω διοργάνωση, η οποία είναι διαχρονικά η δυσκολότερη για την ομάδα πόλο. Με τον ελληνικό ερασιτεχνικό αθλητισμό “κλειδωμένο” ο βαθμός δυσκολίας ήταν ακόμη μεγαλύτερος και η μάχη των Ελλήνων αθλητών με τους αντιπάλους τους άνιση. Στη Ρωσία -εν προκειμένω- οι αγώνες διεξάγονται κανονικά.

Το στρες είναι αναπόφευκτο διότι κανείς δεν θέλει να σκάσει στα χέρια του η βόμβα του αποκλεισμού από τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Να σπάσει δηλαδή το σερί των συμμετοχών και να τσαλακωθεί η ταυτότητα της “γαλανόλευκης”.

Το “είναι” αυτής της ομάδας εσωκλείεται στη συνέπειά της στο Ολυμπιακό ραντεβού και στην αξιοπιστία της. Η παρουσία της στους Αγώνες έχει γίνει πια σημαντικότερος στόχος κι από τα μετάλλιά της. Έγινε αντιληπτό και από τον τρόπο που πανηγυρίστηκε η πρόκριση στο Τόκιο. Από το ξέσπασμά τους. Είδηση, μεγαλύτερη και από την πρόκρισή της Εθνικής, θα ήταν να είχε αποκλειστεί από το Τόκιο. Θα ήταν κόντρα στη φύση της αυτής της ομάδας. Η βόμβα απενεργοποιήθηκε και αυτή τη φορά.

Στις 28 παρουσίες της υδατοσφαίρισης στο Ολυμπιακό πρόγραμμα η Ελλάδα μετράει 16 συμμετοχές. Μεταξύ των 28 είναι και αυτή του 1900 στο Παρίσι, όπου έλαβαν μέρος επτά ομάδες από τέσσερις χώρες (τέσσερις εξ' αυτών ήταν γαλλικές), όπως και του 1904 στο Σεντ Λούις, όπου όλες οι ομάδες ήταν αμερικανικές και η υδατοσφαίριση εντάχθηκε στο ανεπίσημο πρόγραμμα.

Στην ουσία, δηλαδή, η Ελλάδα έχει απουσιάσει από τους Αγώνες δέκα φορές: 1908 (Λονδίνο), 1912 (Στοκχόλμη), 1928 (Αμστερνταμ), 1932 (Λος Άντζελες), 1936 (Βερολίνο), 1952 (Ελσίνκι), 1956 (Μελβούρνη), 1960 (Ρώμη), 1964 (Τόκιο), 1976 (Μόντρεαλ).