Το 2008, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνο ήταν ένα 20χρονο ξανθό κοριτσάκι με αγγελικό πρόσωπο που μεταμορφωνόταν σε αγρίμι μέσα στο νερό και έριχνε αλύπητο ξύλο στα δύο μέτρα της πισίνας, αλλά και κυρίως δεχόταν αγόγγυστα αγκωνιές και επίπονα χτυπήματα κάτω από το νερό.

Με απλά λόγια τις "έτρωγε" αδιαμαρτύρητα, για να κερδίζει αποβολές η Εθνική ομάδα πόλο των γυναικών και να αγωνίζεται με αριθμητικό πλεονέκτημα. "Σκυλί του πολέμου" την αποκαλούσε τότε η προπονήτριά της στη Βουλιαγμένη και σήμερα της Εθνικής ομάδας, Αλεξία Καμμένου.

Αυτός ο χαρακτηρισμός, την ακολούθησε σε όλη την καριέρα της, διότι η Αλεξάνδρα Ασημάκη είναι ο ορισμός της μαχήτριας.

Το κοριτσάκι του 2008 εξελίχθηκε σε μια από τις θρυλικότερες μορφές της ελληνικής υδατοσφαίρισης. Κέρδισε τον παγκόσμιο σεβασμό, ανακηρύχθηκε κορυφαία πολίστρια του πλανήτη το 2011, έκανε το όνομά της συνώνυμο των διακρίσεων, σταμάτησε, έγινε μαμά και επανήλθε με το ίδιο πάθος γαντζωμένο σε κάθε ανάγλυφη φλέβα της.

"Ήμουν σίγουρη ότι θα προκριθούμε στο Παρίσι! Σίγουρη!", έλεγε λυτρωμένη η Ασημάκη στο SPORT 24, μετά την πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες και το χάλκινο μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα.

Η Εθνική ομάδα πάσχιζε να επανέλθει στους Ολυμπιακούς Αγώνες και αυτή η πρόκριση ήταν που προκάλεσε ρίγη συγκίνησης στα κορίτσια, όχι τόσο το μετάλλιο. Τα μετάλλια και οι διακρίσεις δεν έλειπαν τόσο στη "γαλανόλευκη", όσο η παρουσία στην κορυφαία των διοργανώσεων.

"Είμαι ένα μήνα με αυτή την ομάδα. Δεν ήμουν στην αρχή αυτής της προσπάθειας. Συμπεριλήφθηκα τον τελευταία μήνα στην Εθνική και η ζωή -όπως εξελίσσεται- με έχει κάνει να νιώθω τόσο μεγάλη πίστη. Πίστευα πάρα πολύ σε αυτήν ομάδα και τον καιρό που δεν ήμουν κομμάτι της, αλλά και τώρα πίστευα ότι θα τα καταφέρουμε και ένιωθα μεγάλη σιγουριά για την πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες", πρόσθεσε η Ασημάκη, η οποία στο Παρίσι θα είναι 36 ετών και ενός μήνα.

"Ήθελα πολύ να βοηθήσω κι εγώ και να δώσω τα πάντα για να πετύχουμε αυτόν τον τεράστιο στόχο. Έπειτα από 16 χρόνια απουσίας από τους Ολυμπιακούς Αγώνες θα είμαστε ξανά παρούσες στη διοργάνωση. Δεκαέξι χρόνια ήταν πολλά. Το 2008 ήμουν μέλος εκείνης της Εθνικής ομάδας, αλλά και μικρό παιδί.

Από το 2009 και μετά -όταν άρχισε να χτίζεται η δική μου καριέρα- δεν είχαμε καταφέρει να προκριθούμε. Ήταν μεγάλος καημός αυτή η απουσία και σήμερα πήραμε μια παλικαρίσια νίκη και πρόκριση.

Εγώ που έχω ζήσει και τις προηγούμενες γενιές και γνωρίζω πόσο έχουν αγαπήσει και πονέσει αυτή την ομάδα όλα τα κορίτσια, τα οποία την υπηρέτησαν ξέρω ότι απόψε είναι πολύ χαρούμενες με αυτό το αποτέλεσμα και την επιτυχία μας. Χαίρομαι κι εγώ που η ζωή τα έφερε έτσι και είμαι εδώ υγιής με τις συμπαίχτριές μου που είναι και αυτές γερές.

Όλες μαζί κάναμε την Ελλάδα μας υπερήφανη! Πετύχαμε κάτι σπουδαίο, προσθέσαμε μια ακόμα διάκριση την ομάδα, αλλά τα καλύτερα είναι μπροστά μας και συνεχίζουμε.

Αφιερώνω το μετάλλιο και την πρόκριση σε όσους χαίρονται μαζί μας, σε όσες έχουν πονέσει αυτήν την ομάδα και έχουν γευτεί τις επιτυχίες, αλλά και αυτές τις δύσκολες στιγμές των αποκλεισμών από τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Είναι πραγματικά δύσκολα διαχειρίσιμος ένας τέτοιος αποκλεισμός".

Η Αλεξάνδρα ανακουφισμένη γύρισε αστραπιαία τη σκέψη της στο 2020.

"Τη μέρα που σταμάτησα από την ενεργό δράση ήταν η πρώτη χρονιά του covid. Τότε, αναβλήθηκε το προολυμπιακό τουρνουά κι εγώ έμεινα έγκυος στην κόρη μου. Δεν πήγα στο επόμενο προολυμπιακό. Δυστυχώς, η Ελλάδα μας δεν τα κατάφερε. Κάποια χρόνια μετά ούσα εντελώς διαφορετικός άνθρωπος και διαφορετική αθλήτρια είμαι πάλι μέλος της αγαπημένης ομάδας μου, της Εθνικής μας. Παίζουμε για την Ελλάδα μας και σήμερα την κάναμε υπερήφανη.

Νιώθω ευλογημένη που είμαι εδώ. Το μωρό έβλεπε τον αγώνα, αν και δεν ξέρω τι καταλάβαινε. Δεν έχω προλάβει να μιλήσω με τους δικούς μου και μαζί της ακόμα. Μέχρι τώρα ζούσαμε τον ενθουσιασμό και τη λύτρωση".