Πράγματι. Η Έλενα είναι η κόρη του Σταύρου Ελληνιάδη, διεθνή μπασκετμπολίστα με μεγάλη καριέρα στον Ολυμπιακό και στέλεχος της ΚΑΕ για πολλά χρόνια.

Είναι ο μπαμπάς της κι είναι η κόρη του και στην ταυτότητά της γράφει Ελένη Ελληνιάδη. Άραγε, όμως αυτό την καθορίζει;

"Ξέρεις ποια είναι αυτή; Η κόρη του Ελληνιάδη", έχει ακούσει πολλές φορές να λένε για να τη συστήσουν άνθρωποι του αθλητικού χώρου και μη.

Αν την ενοχλεί; Η Έλενα γνωρίζει ότι ήδη στα 24 της έχει πετύχει τόσο σπουδαία πράγματα που την έχουν κάνει να ξεχωρίζει για τη δική της προσωπικότητα, τον δικό της κόπο κι αγώνα κι όχι λόγω της σπουδαίας καριέρας του πατέρα της.

Μετά το ασημένιο μετάλλιο με την Εθνική τον Σεπτέμβριο 2022 στο Ευρωπαϊκό, το LEN Trophy με τον Εθνικό, που είχε σηκώσει λίγους μήνες νωρίτερα, την περσινή σεζόν με τη φανέλα της Βουλιαγμένης αναδείχθηκε και πρώτη σκόρερ της κανονικής διάρκειας του πρωταθλήματος με 72 τέρματα.

Η πένα βέβαια, μόλις έχει αρχίσει να γράφει κι έτρεμε ήδη για τα μεγάλα που έρχονται και θα έπρεπε να καταγράψει στις 13 Ιανουαρίου.

Τότε που τα κορίτσια της Αλεξίας Καμμένου αρνήθηκαν να χάσουν.

Που πάλεψαν μέχρι τέλους απέναντι σε μία μαχητική Ιταλία και με 7-6 στον μικρό τελικό του Ευρωπαϊκού κατέκτησαν το χάλκινο μετάλλιο και μαζί την πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Και ξαφνικά ξορκίστηκαν... 16 ολόκληρα χρόνια απουσίας από τη μεγαλύτερη αθλητική διοργάνωση. Η Ελλάδα ήταν τρίτη στην Ευρώπη, αλλά το μετάλλιο θέλοντας και μη πέρασε σε δεύτερη μοίρα.

Κι αυτό γιατί είχαν πετύχει κάτι ακόμα μεγαλύτερο. Αυτό που τόσα χρόνια βάραινε την Εθνική, αυτό για το οποίο πολλοί την έκριναν και της χρέωναν "αποτυχίες", το εισιτήριο για τους Ολυμπιακούς.

Συνέντευξη στη Μαρία Κουβέλη

Πώς φτάσαμε όμως, εδώ; Όπως μας λέει η Έλενα Ελληνιάδη: με δουλειά, αυτοθυσία, κατάθεση ψυχής και φυσικά μαχητικότητα. Το "πάση θυσία θα νικήσουμε", αυτό έκανε τη διαφορά.

Αυτό το πάθος που έκανε και την Έλενα να πεταχτεί και να κάνει μπλοκ με το κεφάλι.

Ναι, με το κεφάλι...αρκεί να μην έτρωγε το γκολ . Εκείνο που μπορεί να στερούσε από την Εθνική την πρόκριση.

"Εκτός από την ομάδα και το πώς έχουμε δουλέψει σαν μονάδες, σ’ αυτό το πρωτάθλημα ξεκινήσαμε δυναμικά και πήραμε την αυτοπεποίθηση που θέλαμε. Ήμασταν πιο σίγουρες για την ομάδα κι είχαμε πίστη από το πρώτο παιχνίδι.

Δείξαμε ότι έχουμε ψυχή, πάθος

Κουβαλάμε ένα βάρος τόσα χρόνια, αυτό της πρόκρισης στους Ολυμπιακούς και νομίζω ότι είμαστε αρκετά δεμένες φέτος, είμαστε πιο κοντά η μία στην άλλη από κάθε άλλη χρονιά.

Ξέραμε ότι το παιχνίδι θα είναι πάρα πολύ δυνατό και δύσκολο, γιατί η Ιταλία είναι μία πάρα πολύ καλή ομάδα και παλεύει μέχρι το τέλος.

Αυτό που είχαμε πει και βγήκε στο παιχνίδι είναι να παίξουμε καλή άμυνα. Το γκολ θα έρθει από την επίθεση, γιατί υπάρχει ταλέντο στο σκοράρισμα από όλες τις παίκτριες. Τα παιχνίδια κερδίζονται από την άμυνα.

Όσον αφορά τη στιγμή με το μπλοκ, θυμάμαι τον εαυτό μου που μαρκάρω, ενώ είμαστε με παίκτη λιγότερο, κι έτσι όπως είχα το σώμα μου δεν έφτανε το χέρι μου κι η παίκτρια πήγε να σουτάρει πάνω από το κεφάλι μου.

Κι απλά δεν θα έτρωγα γκολ, δεν θα έμπαινε

Οπότε είδα ότι δεν φτάνει το χέρι μου κι απλά πέταξα με το κεφάλι για να διώξω την μπάλα. Πάση θυσία δεν θα έμπαινε γκολ. Από την αρχή δείξαμε ότι θα νικήσουμε.

Μπορεί να μας πλησίασαν, αλλά ακόμη κι εκείνες τις στιγμές εγώ ήμουν σίγουρη ότι δεν θα τελειώσει αν δεν νικήσουμε.

Όταν έβαλε αυτό το εκπληκτικό γκολ η Νικόλ ήμουν στον πάγκο κι είδα μετά στο VIDEO το πώς πανηγύριζα. Ήταν κάτι πολύ έντονο αυτό που ένιωσα.

Και το μετάλλιο κι η πρόκριση είναι και τα δύο πολύ μεγάλα. Αλλά αν το σκεφτείς και βάλεις στην εξίσωση το βάρος που είπαμε, την επιθυμία, την ύψιστη τιμή των Ολυμπιακών Αγώνων υπερτερεί η πρόκριση.

Πριν από τον αγώνα υπήρχε πολύ καλή διάθεση στην ομάδα, παρά τη βαριά ήττα από την Ισπανία την προηγούμενη μέρα.

Μαζέψαμε πολύ γρήγορα τα κομμάτια μας, γιατί είχαμε μπροστά μας κάτι πολύ μεγάλο, μία μεγάλη ευκαιρία και θα αδικούσαμε τους εαυτούς μας αν το αφήναμε να περάσει έτσι.

Ένιωθες τη θετική ενέργεια στην ομάδα από το πρωί που ξυπνήσαμε, υπήρχε αυτό το vibe που λέμε.

Η Αλεξία είναι πολύ έντονη σε αυτούς τους λόγους πριν από τα παιχνίδια και προσωπικά με ανεβάζει το να μου μεταφέρει την ενέργειά του ο προπονητής.

Μας είπε "παιδιά, δεν θα δούμε κανένα VIDEO, ό,τι έχουμε κάνει σε τακτικό κομμάτι το έχουμε κάνει, δεν θα αλλάξει κάτι τελευταία στιγμή".

Ακολούθησε ένας πολύ έντονος μονόλογος, που όταν τελείωσε ήμουν έτοιμη να βάλω τα κλάματα από την τόση ένταση, δεν μπορούσα να διαχειριστώ όλη αυτή την ενέργεια.

Μας έλεγε “σ’ αυτά τα παιχνίδια δεν έχει σημασία η τακτική, οι λεπτομέρειες θα κάνουν τη διαφορά, μπαίνεις μέσα δυνατά κι αυτός που το θέλει περισσότερο κι αυτός που το δείχνει και βγάζει τη ψυχή του θα πάρει το παιχνίδι”. Κάναμε την προπόνησή μας και πήγαμε στον αγώνα.

Είπαμε ότι αυτή είναι η ώρα μας, πάμε να το πάρουμε, δεν υπάρχει το σενάριο της ήττας στο μυαλό μας και τα καταφέραμε

Εκτός από την τιμή που νιώθεις, είναι και το γεγονός ότι τόσα χρόνια παλεύει η Ελλάδα και το "κρίμα" είναι ότι έχει χάσει την πρόκριση στις λεπτομέρειες.

Δεν είσαι μία ομάδα που δεν ξέρεις πού πηγαίνει και απλά ελπίζεις να προκριθείς. Τώρα 'εχουμε άλλη ψυχολογία.

Δηλαδή ακολουθεί το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και πάμε με άλλη αυτοπεποίθηση.

Και γιατί καταφέραμε να πάμε στους Ολυμπιακούς, αλλά και γιατί είναι αυτή η ανακούφιση που νιώθεις ότι μετά από 16 χρόνια καταφέρνεις ξανά να πας την Ελλάδα στους Ολυμπιακούς.

Έχει γίνει μία τρομερή δουλειά, έχουμε ένα προπονητικό σταφ που δεν του λείπει απολύτως τίποτα, έχουμε εργοφυσιολόγο, που δεν είχε ποτέ η Εθνική, έχουμε διατροφολόγο, έχουμε ψυχολόγο, γυμναστή. Δεν μας λείπει τίποτα".

Η επιστροφή στην Ελλάδα, το "αν" και το "κρίμα"

"Όταν τελείωσε ο αγώνας εγώ γελούσα σαν τρελή, δεν το ήλεγχα, δεν καταλάβαινα τις κινήσεις μου και δεν είχα κλάψει ακόμη.

Όταν γυρίσαμε στο αεροδρόμιο, αυτό που αντίκρισα ήταν από τις πιο συγκινητικές στιγμές που έχω βιώσει.

Ανοίγουν οι πόρτες του αεροδρομίου κι είναι δικός μας κόσμος, κόσμος που είναι περήφανος για μας, κόσμος που δεν είναι η οικογένειά μας, αλλά έχουν έρθει για να μας υποδεχτούν.

Κι αυτή ήταν η πρώτη φορά που έκλαψα μετά τη νίκη

Γιατί είναι πολύ όμορφο να βλέπεις πόσο κόσμο έχεις κάνει περήφανο. Το στενάχωρο κομμάτι είναι ότι αν δεν τα καταφέρναμε, στο αεροδρόμιο θα ήταν μόνο οι δικοί μας.

Έχει τύχει να πάμε σε Ευρωπαϊκά και Παγκόσμια που δεν πήγε καλά η ομάδα κι είναι πολύ στενάχωρο να ανοίγουν οι πόρτες και να μην είναι κανείς, γιατί καλώς ή κακώς τις επιτυχίες τις μοιραζόμαστε όλοι, αλλά οι αποτυχίες μένουν μεταξύ της ομάδας.

Τα αποτελέσματα δείχνουν ότι το πόλο είναι το εθνικό μας σπορ. Δεν υπάρχει διοργάνωση από τα πρωταθλήματα υποδομών, τα ηλικιακά, τις γυναίκες και τους άντρες που να μην έχουν επιτυχίες σχεδόν κάθε χρόνο.

Είναι ερασιτεχνικός αθλητικός, αλλά δεν έχει την προβολή που του αξίζει. Κρίμα θα πω.

Ένα τέτοιο άθλημα με αυτές τις επιτυχίες, που κάνει την Ελλάδα περήφανη, που είναι στο βάθρο συνέχεια να μην έχει την προβολή. Και το γυναικείο είναι σε ακόμα χειρότερη θέση από το αντρικό.

Αν αφήσουμε στην άκρη την Εθνική, συλλογικά ο Ολυμπιακός, η Βουλιαγμένη, η Γλυφάδα, ο Εθνικός, ο Άλιμος, όλες οι ομάδες που αγωνίζονται στην Ευρώπη και πιο παλιά δεν υπήρχαν πουθενά, δεν μπορούσε κανείς να δει τους αγώνες πουθενά.

Ακόμα και στην Α1, που ειδικά φέτος είναι πολύ ανταγωνιστικό το πρωτάθλημα με ωραίους αγώνες, αν δεν κάνω λάθος έχουν δείξει 1 ή 2 παιχνίδια κι έχουμε τελειώσει τον πρώτο γύρο".

Η Νικόλ κι η κόρη του Ελληνιάδη

Οι Ελληνίδες φεμινίστριες το 1981 φώναζαν έξω από το Χίλτον: "Δεν είμαι του πατρός μου, δεν είμαι του ανδρός μου, θέλω να είμαι ο εαυτός μου". Μετά από 43 χρόνια αλήθεια, πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα;

Άλλαξαν ή μας βολεύει να το πιστεύουμε;

"Συμφωνώ απόλυτα με όσα είπε η Νικόλ. Είναι πολύ κρίμα για μία αθλήτρια, και θα χρησιμοποιήσω επίτηδες ουσιαστικό θηλυκού γένους, να αυτοπροσδιορίζεται με βάση με ποιον είναι κι όχι με το τι έχει κάνει.

Η Νικόλ έχει όνομα κι είναι πολύ σπουδαία

Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Δεν έχω δει προσωπικά ποτέ για έναν αθλητή να λένε “ο άντρας της” ή ο καλλονός, ο εντυπωσιακός.

Για παράδειγμα, μία εφημερίδα, που δεν είχαν πάρει άδεια για να φτιάξουν αυτό το άρθρο με εμένα και τη Νικόλ, και ο τίτλος ήταν "οι γοργόνες που κάνουν χαμό μέσα κι έξω από τις πισίνες".

Είχε φωτογραφίες μας κι από τον χώρο του αθλήματος, αλλά και με μαγιό στην παραλία. Το έχω βιώσει κι εγώ με λίγο διαφορετικό τρόπο.

Καλώς ή κακώς ο μπαμπάς μου ήταν ένας μπασκετμπολίστας που τον ήξεραν όλοι. Στην εποχή του ήταν μεγάλος αθλητής και πολλές φορές θα με συστήσουν κάπου και θα πουν "ξέρεις ποια είναι αυτή; η κόρη του Ελληνιάδη".

Που είμαι η Έλενα κι έχω κάνει πολλά πράγματα σαν Έλενα κι όχι σαν την κόρη του Ελληνιάδη.

Δεν έγινα η Έλενα, επειδή είμαι η κόρη του Ελληνιάδη

Δεν με ενοχλεί από την άποψη ότι είναι η πραγματικότητα κι είναι ο μπαμπάς μου, δεν ξέρω τι θα έλεγα όμως, αν μου συνέβαινε αυτό που έγινε με τη Νικόλ.

Αυτό που πάντα σκεφτόμουν από πολύ μικρή είναι ότι "ρε φίλε, θα κάνω κάτι τόσο σπουδαίο, ώστε να μην με θυμούνται σαν την κόρη του Ελληνιάδη, θα με θυμούνται ως τηνΈλενα Ελληνιάδη".

Ποτέ δεν σκέφτηκα ότι πρέπει να κάνω αυτό που έκανε ο μπαμπάς μου, ότι πρέπει να πάω στην Εθνική Ομάδα, γιατί έπαιξε ο μπαμπάς μου.

Όταν ήμουν μικρότερη δεν ήθελα ποτέ να συζητάω μαζί του αυτά τα θέματα, διότι ένιωθα ότι μου λέει κάποια πράγματα, γιατί είναι ο μπαμπάς μου, όπως όλα τα παιδιά.

Μεγαλώνοντας όμως, όταν άρχισα να αντιλαμβάνομαι κι εγώ διαφορετικά την πραγματικότητα, μου έκαναν πολύ καλό κάποιες συζητήσεις που είχαμε για το άθλημα.

Είναι κάτι που τον ακολουθεί στη ζωή του ακόμη και τώρα, ασχολείται κι είναι ακόμη μέσα στον αθλητισμό, δεν έπαιξε και σταμάτησε και τώρα το βλέπει κι από την άλλη πλευρά, γιατί είναι στο προπονητικό τιμ.

Οπότε μου λέει τη μεριά του και σαν αθλητής και σαν προπονητής, κυρίως για όλη την αντίληψη που είναι καλό να έχεις γύρω από τον αθλητισμό.

Από τότε που άρχισα να ασχολούμαι με τον πρωταθλητισμό θυμάμαι να μου λέει ένα πράγμα.

Αν θέλεις να πετύχεις τους στόχους σου, πρέπει να κάνεις τρία πράγματα: δουλειά, δουλειά, δουλειά

Γιατί μπορεί να έχεις ένα ταλέντο, αλλά αν δεν δουλέψεις πάνω σ’ αυτό θα μείνεις απλά ένα ταλέντο και δεν θα εξελιχθείς.

Από μικρή ήξερα τι θέλω να κάνω κι ότι πρέπει να θυσιάσω πράγματα, αλλά σαν παιδί με έπιανε μία στεναχώρια "γιατί τώρα δεν είμαι με τους φίλους μου;".

Καταλάβαινα όμως, ότι είναι για καλό και τώρα δικαιώθηκα. Πρέπει να στερηθείς πράγματα, αν θέλεις να είσαι πραγματικά καλός.

Γιατί όμως, το πόλο;

"Μέχρι το γυμνάσιο έκανα τέσσερα αθλήματα και μου είπε η μαμά μου ότι έπρεπε να τα περιορίσω λίγο για να δω τι μου αρέσει πιο πολύ, γιατί δεν γίνεται μεγαλώνοντας 100% και στα τέσσερα, αν θες φυσικά να κάνεις πρωταθλητισμό.

Εγώ πήγαινα κολύμβηση και ήταν το χειρότερό μου άθλημα. Δεν μου άρεσε καθόλου, βαριόμουν να κολυμπάω, δεν έβρισκα τίποτα το ενδιαφέρον.

Μου άρεσαν τα αθλήματα με την μπάλα. Μία μέρα λοιπόν, η αδερφή μου με μία φίλη της μου λέει "υπάρχει ένα άθλημα που είναι στο νερό με μπάλα, πάμε να το παίξουμε;".

Πήγε η αδερφή μου κι όταν γύρισε σπίτι ήταν πολύ χαρούμενη κι ενθουσιασμένη. Μου μίλησε και μου άρεσε η ιδέα κι έτσι, της είπα μία μέρα ότι θα πάω κι εγώ μαζί της. Κι έτσι, ξεκίνησα, ήμουν Β’ Δημοτικού.

Ο μπαμπάς μου δεν με είχε πάει καν σε ομάδα μπάσκετ να δω πώς είναι

Με άφησε να επιλέξω μόνη μου".

Από εδώ, ο Χαρίτος

"Δεν είχαμε σκυλάκι στην οικογένεια, αλλά πάντα ήμουν κοντά στα ζώα.

Ο Χαρίτος νομίζω ότι ήρθε την κατάλληλη στιγμή της ζωής μου, εκεί που τον χρειαζόμουν πραγματικά.

Περνούσα μία δύσκολη, σκοτεινή φάση κι ο Χαρίτος ήταν το σωσίβιο

Το όνομα είναι μία μίξη. Χαρίτο έλεγαν τον παππού μου, που δεν είναι στη ζωή πια, και είχα μία ιδιαίτερη σχέση μαζί του.

Θα ακουστεί περίεργο ή παράξενο, αλλά όταν πήρα αγκαλιά τον Χαρίτο ένιωσα αυτή την ενέργεια και είπα "αυτό το σκυλί είναι ο Χαρίτος".

Χέρι - χέρι η Έλενα με την Ελληνιάδη

"Το σημαντικό είναι πως η μία δίνει στην άλλη. Η Ελληνιάδη λοιπόν, έχει μάθει την Έλενα να είναι οργανωτική.

Να μπορεί να διαχειριστεί τον εαυτό της σε καταστάσεις που οι συνθήκες δεν είναι έτσι όπως θα ήθελε να είναι, και της έχει δώσει τρομερή πειθαρχία.

Τώρα η Έλενα είναι ένας πολύ χαλαρός τύπος, είναι άνετη, κι αυτό βγαίνει πολύ και στο παιχνίδι μου.

Δηλαδή δεν αγχώνομαι κι όταν είναι κρίσιμη στιγμή ξέρω τι να κάνω την μπάλα, δεν πανικοβάλλομαι, είμαι ήρεμη, σκέφτομαι και δρω".

Η εύκολη κριτική και οι σκοτεινές μέρες

"Οι περισσότεροι κρίνουν εκ του ασφαλούς και βάσει αυτού που βλέπουν εκείνη τη στιγμή. Δηλαδή θα με δουν σ’ έναν αγώνα και θα κρίνουν εμένα εκείνη τη στιγμή με βάση την απόδοση.

Το τι έχω κάνει εγώ για να φτάσω να έχω εκείνη την απόδοση, δεν απασχολεί κανέναν.

Εγώ ξέρω πώς νιώθω κάθε πρωί που σηκώνομαι για να πάω στην προπόνηση και το πώς ανταπεξέρχεται ο οργανισμός μου σωματικά και ψυχικά για να φτάσω στο σημείο να με βλέπεις εσύ στον αγώνα.

Υπάρχουν μέρες που ξυπνάς και δεν θες να ξαναπαίξεις ποτέ στη ζωή σου

Θεωρώ ότι είναι απαραίτητο να υπάρχει ψυχολόγος σε κάθε ομάδα, γιατί ο ψυχολόγος στην ουσία συντονίζει το πώς πρέπει να κινηθούμε μέσα σ' αυτή.

Εμείς κάνουμε ομαδικές συνεδρίες, όπου μιλάμε μεταξύ μας, κάνουμε ασκήσεις χαλάρωσης, κάνουμε αναπνοές.

Και φυσικά όποια τη χρειαστεί επειδή μπορεί να έχει έναν προβληματισμό ή κάτι που την απασχολεί είναι εκεί για να πάει να της μιλήσει, ακόμα κι αν αυτό που θα συζητήσει είναι εξωαγωνιστικό.

Δεν θέλω να σβήσω τίποτα απ' όσα έχω περάσει γιατί ό,τι περνάς χτίζει αυτό που είσαι σήμερα κι αν δεν είχα περάσει αυτά που έχω περάσει μπορεί να μην ήμουν εδώ σήμερα.

Κι είμαι περήφανη γι’ αυτό που είμαι σήμερα

Τον χαρακτήρα τον χτίζεις από τις αποτυχίες και το πώς τις διαχειρίζεσαι, γιατί η επιτυχία είναι εύκολα διαχειρίσιμη".