Η ορμή των συναισθημάτων αυτής της ομάδας έπιασε πικ στο Final-4 της Ευρωλίγκας. Ένιωθαν όλοι ότι μια δύναμη τους ρουφούσε σε μια πανύψηλη οροφή, την υψηλότερη. Το ευρωπαϊκό τρόπαιο άλλαξε ριζικά το status της χρονιάς για την ομάδα πόλο του Ολυμπιακού.

Με την πρόσφατη κατάκτηση του πρωταθλήματος το Triple Crown έγινε γεγονός και σε αυτό πρέπει να προστεθεί και το Σούπερ Καπ που κατέκτησαν στην αρχή της σεζόν οι “ερυθρόλευκες”. Ιθύνων νους της τεράστιας επιτυχίας της ομάδας του Πειραιά είναι ο Χάρης Παυλίδης. Οι λέξεις για την ευρηματικότητα και για τη μαεστρία με την οποία διευθύνει τις αθλήτριές του έχουν στερέψει.

Αναγνωρίζεται παγκοσμίως, ως ένας από τους κορυφαίους προπονητές της υδατοσφαίρισης και το SPORT24 επιχείρησε να μπει στο -όλο τάξη- μυαλό του.

Ζει στην πισίνα 44 χρόνια. “Μεγάλωσα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, στην Αγίου Δημητρίου, δίπλα στην εκκλησία. Κοντά ήταν το Εθνικό κολυμβητήριο και εκεί άρχισα. Ήμουν κολυμβητής στον Άρη, από έξι ετών. Βαρέθηκα το κολύμπι και μού είπε ο αδερφός μου που ήταν στο πόλο του Άρη, έλα να κάνεις μια προπόνηση. Ήμουν 14 ετών. Από κει και έπειτα όλα είναι ιστορία. Προπονητής στον Άρη ήταν ο Ανδρέας Γαρύφαλλος και μόλις με είδε με πήρε αμέσως. Ήταν καθοριστικό αυτό.

Αυτά είναι τα παιχνίδια της τύχης που λένε. Αν ο αδερφός μου δεν ήταν εκεί, μπορεί να μην πήγαινα και να μην είχα ασχοληθεί ποτέ. Ήταν πολύ πρωτοποριακό που είχε έρθει ο Γαρύφαλλος στη Θεσσαλονίκη. Τότε, βγήκαν και πολλοί παίχτες. Για παράδειγμα ο συγχωρεμένος ο Σαμαρτζίδης, ο Τσικάρης. Ο σύλλογος έπαιρνε και πρωταθλήματα στις κατηγορίες. Κατέβηκα το 1991 στον Πειραιά, για τον Ολυμπιακό”. Τότε, ο Χάρης Παυλίδης ήταν 20 ετών. Σήμερα, που κατέκτησε τα πάντα με την ομάδα του Πειραιά είναι 50.

“Όταν ήρθα στον Ολυμπιακό δεν φανταζόμουν πως κάποια ημέρα θα πανηγύριζα όλους τους τίτλους της χρονιάς. Είμαι τυχερός που τα ζω όλα αυτά και για όσα έχω ζήσει με αυτόν τον σύλλογο. Τα τέσσερα τρόπαια σε μια σεζόν είναι κάτι μοναδικό. Δεν μπορούσαμε να το φανταστούμε αυτό λόγω της πανδημίας, αλλά τελικά αυτή η κατάσταση μάς έδεσε ως ομάδα περισσότερο. Όταν είσαι μικρός σου φαίνεται πολύ μακρινό ακόμη και το ενδεχόμενο της προπονητικής, όχι όλα αυτά. Όταν πλησίαζα προς το τέλος της αθλητικής καριέρας μου είχα καταλάβει ότι είχα μια έφεση στην προπονητική.

Το είχα καταλάβει ως παίχτης. Πολλές φορές έψαχνα κι έβρισκα τρόπο να βρει η ομάδα μου αντίδοτο σε κάποιες άμυνες που μάς έπαιζαν. Το έκανα από μόνος μου και σαν άσκηση και επειδή μου άρεσε. Ήμουν λίγο πρωτοπόρος σε όλο αυτό. Προσπαθούσα να βρω διαφορετικά πράγματα από τα τετριμμένα. Ήθελα πολύ να ψάξω να βρω κάτι διαφορετικό. Είχα έφεση όμως. Πολύ σημαντικό είναι ότι παρακολουθούσα όλα τα σπορ και ειδικά το μπάσκετ. Στην ουσία έχουμε κλέψει πάρα πολλά συστήματα και κινήσεις από το μπάσκετ. Είναι πολύ πιο εύκολο να δούμε κάποια πράγματα στο μπάσκετ και να καταλάβουμε τα συστήματα που παίζονται.

Έπαιξε σημαντικό ρόλο το γεγονός ότι ήταν σε άνθιση τη δεκαετία του '90, στην Ελλάδα. Είχε καλούς παίχτες και προπονητές. Τα συστήματά του μπορείς να τα προσαρμόσεις στο πόλο, βέβαια είναι πολύ πιο γρήγορα στο μπάσκετ. Από το ποδόσφαιρο δεν μπορείς να πάρεις κάτι, από το βόλεϊ με τίποτε, από το χάντμπολ είναι πολύ δύσκολο. Τα υπόλοιπα ομαδικά αθλήματα εμείς δεν τα ξέρουμε καλά. Το σπορ με τα περισσότερα συστήματα είναι το αμερικάνικο football. Όμως, εμείς δεν το γνωρίζουμε. Το μπάσκετ έγινε η βάση από την οποία αρχίσαμε να παίρνουμε σιγά σιγά συστήματα, τρόπο ανάπτυξης. Είμαι και περισσότερο μπασκετικός. Έχω σταματήσει χρόνια να βλέπω ποδόσφαιρο. Δεν μου αρέσει όπως έχει καταντήσει. Οι παίχτες αλλάζουν κάθε έξι μήνες ομάδες. Δεν ξέρεις τι γίνεται. Οι ομάδες έχουν γίνει εταιρείες.

Μου αρέσουν οι παίκτες που είναι σημαίες σε μια ομάδα και δεν φεύγουν. Μου άρεσε το ποδόσφαιρο και έβλεπα πάρα πολύ μικρός. Απλά τα τελευταία χρόνια έχω σταματήσει να ασχολούμαι. Είμαι ρομαντικός. Μου αρέσει όταν ένας παίκτης μένει 15 χρόνια σε μια ομάδα. Μου αρέσει ο Τότι, μου αρέσει ο Μαλντίνι, ο Μπουφόν. Μου αρέσει ο ρομαντισμός, να είμαι σε μια ομάδα, να δεθώ μαζί της. Δεν μου αρέσουν οι αλλαγές. Αυτό φαίνεται, άλλωστε. Είμαι 14 χρόνια προπονητής στον Ολυμπιακό. Υπήρξαν προτάσεις για να φύγω. Όμως, όταν δένεσαι με μια ομάδα και με τους ανθρώπους της δεν είναι εύκολο να φύγεις από αυτήν.

Πήγα στην Εθνική ομάδα του Καναδά, αλλά ήμουν ταυτόχρονα με τον Ολυμπιακό. Δεν με επηρέασε. Και κέρδισα πάρα πολλά, τα οποία δεν θα τα μάθαινα ποτέ. Στον Καναδά όλα γίνονται by the book. Δεν μπορείς να φύγεις από το πλάνο. Οργανωτικά είναι πάρα πολύ μπροστά σε σχέση με την Ελλάδα. Δεν είναι μαθημένοι να ψάχνουν να βρουν λύσεις έξω από το κουτί, επειδή τα έχουν όλα λυμένα.

Εγώ από εκεί έμαθα την οργάνωση, έμαθα να δουλεύω λίγο πιο συστηματικά. Να κάνω δουλειές πέρα από το προπονητικό σκέλος. Εκεί, λειτουργείς και ως μάνατζερ, δεν είσαι μόνο προπονητής. Εκεί, πρέπει να παρουσιάσεις μια εργασία, ένα πλάνο. Έμαθα ότι μπορεί να βοηθήσουν μία ομάδα πολλοί. Κατάλαβα πόσο μπορεί να υποστηρίξει την ομάδα μια ψυχολόγος. Η ψυχολόγος που είχαν τα κορίτσια με βοήθησε να κατανοήσω, να μάθω και να δω λίγο διαφορετικά τα πράγματα. Έμαθα πώς σκέπτονται και τι πρέπει να κάνεις και πώς πρέπει να τους παρουσιάσεις αυτό που θες.

Ειλικρινά, αυτό το κομμάτι του Καναδά με έκανε πολύ καλύτερο. Είχαμε ψυχολόγο, διατροφολόγο, γυμναστή, μασέρ, φυσικοθεραπευτή, μάνατζερ, βοηθό μάνατζερ, high performance director. Πηγαίναμε αποστολή με 16 αθλήτριες και είχαμε προσωπικό ακόμη 8-9 άτομα. Και αν φύγεις -για αγώνες ή προετοιμασία- από τον Καναδά δεν επιστρέφεις σε πέντε ημέρες. Μπορεί να πας στην Ευρώπη και να γυρίσεις έπειτα από ένα μήνα”.

"Δεν θα άντεχα άλλη μια αποτυχία"

Ο τίτλος “κλειδί” που έδωσε άλλη διάσταση στη χρονιά είναι φυσικά αυτός της Ευρωλίγκας και ήρθε τη στιγμή που είχε ξεχειλίσει το ποτήρι της υπομονή τους. “Για να κερδίσεις το Ευρωπαϊκό παίζουν πολλοί παράγοντες ρόλο. Το σημαντικό είναι να φτάσεις στο Final-4. O στόχος στην αρχή της χρονιάς δεν μπορεί να είναι η κατάκτηση του τροπαίου. Εμείς όταν περάσαμε τη Σαμπαντέλ και πετύχαμε το στόχο του Final-4, μέρα με τη μέρα ανεβάζαμε την αυτοπεποίθησή μας. Βλέπαμε ότι υπάρχει δυναμική και ότι η ομάδα είναι σε καλό φεγγάρι.

Είχαμε προετοιμαστεί πάρα πολύ καλά για το πρώτο παιχνίδι με την Ουίπεστ. Είχαμε δει πάρα πολλά παιχνίδια. Είχαμε αναλύσει την επίθεση και την άμυνά τους, κάποια τρικ τους. Ήμασταν πολύ διαβασμένοι γι' αυτό το παιχνίδι. Είχαμε προετοιμαστεί και για τις άλλες δύο ομάδες, αλλά όχι τόσο πολύ. Ξέραμε ότι δεν μπορούσαμε να προετοιμαστούμε το ίδιο και για τις τρεις ομάδες. Ο χρόνος ήταν περιορισμένος. Από εκεί που ήμασταν το αουτσάιντερ πριν από τον αγώνα με την Ουίπεστ, όταν τη νικήσαμε γίναμε το φαβορί. Αυτό μας έκανε λίγο πιο νευρικούς, ίσως λίγο πιο αγχωμένους. Η Ουίπεστ είχε νικήσει την Ντουναϊβάρος στο ουγγρικό πρωτάθλημα, πριν από μία εβδομάδα. Όλα αυτά έπαιξαν το ρόλο τους στο μυαλό μας. Αυτό που λες: ''Εδώ πού φτάσαμε πρέπει να το πάρουμε''.

Δεν γίνεται να έχεις αποκλείσει την Ουίπεστ και να χάσεις από την Ντουναϊβάρος. Στον τελικό, η ομάδα ήταν πολύ νευρική. Βέβαια, στην άμυνα ήταν πάρα πολύ καλή, με κάποια λάθη. Αλλά όταν παίζεις τελικό, τα έξι γκολ είναι καλά. Κανείς δεν θυμάται έπειτα από ένα τελικό την απόδοσή σου. Όλοι θυμούνται το αποτέλεσμα. Αν έπαιζες καλά και έχανες; Πριν από δύο χρόνια παίξαμε πολύ καλά στη Βαρκελώνη. Ήμασταν μπροστά τρία γκολ. Έγιναν πράγματα και θαύματα εκεί. Χάσαμε. Κανείς δεν θυμάται πόσο καλό παιχνίδι κάναμε. Όλοι θυμούνται ότι χάσαμε το τρόπαιο. Υπάρχει και κάτι άλλο. Τα περισσότερα παιδιά δεν είχαν παίξει τέτοιο αγώνα και αυτό σε αγχώνει περισσότερο. Εγώ είχα άγχος από τη στιγμή που αποκλείσαμε την Ουίπεστ. Είπα: πρέπει να το πάρουμε. Δεν θα άντεχα άλλη μια αποτυχία, τον τρίτο στη σειρά τελικό. Ένας χαμένος τρίτος τελικός θα ήταν καταστρεπτικός για όλους μας. Πάντα ψάχνεις να δεις τι θα μπορούσες να κάνεις διαφορετικά, έπειτα από τέτοιες καταστάσεις.

Έχουμε χάσει στο Κίρισι και ειδικά με τη Σαμπαντέλ μάς το έκλεψαν. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να κρατήσεις αυτόν τον θυμό και να τον βγάλεις όπως πρέπει την ώρα που πρέπει. Αν χάναμε και αυτό το ευρωπαϊκό δεν ξέρω τι θα γινόταν. Βγήκε θυμός στην ομάδα και πολύ πάθος και αυτό φάνηκε στην άμυνα. Ήμασταν σε ένα κρύο κολυμβητήριο, χωρίς κόσμο, αλλά είχαμε τον Γιάνναρο (σ.σ. Φουντούλης), στην εξέδρα. Το καλύτερο παιδί. Μάλαμα. Χαρήκαμε πολύ που ήταν ο Γιάννης μαζί μας. Πήγαμε μετά και πανηγυρίσαμε μαζί του. Περάσαμε πολύ ωραία”.

Η διαφορά μεταξύ αντρών και γυναικών

Η διάρκεια του Ολυμπιακού σε κορυφαίο επίπεδο επιβεβαιώνει αυτό που πολλοί δικαίως υποστηρίζουν. Ότι δηλαδή είναι η κορυφαία ομάδα στην Ευρώπη. "Τα τελευταία 5-6 χρόνια, φαίνεται ότι ο Ολυμπιακός είναι η καλύτερη ομάδα. Το θέμα είναι ότι οι τίτλοι μένουν, όλα τα άλλα δεν παίζουν ρόλο. Ειλικρινά, ήταν από τις λίγες φορές που είχα τρομερή αυτοπεποίθηση αν και όλα ήταν εναντίον μας. Είχαμε πρόβλημα στην προετοιμασία, δεν είχαμε παιχνίδια. Ήταν μια άνιση μάχη, αλλά καλώς ή κακώς έτσι ήταν τα πράγματα. Δεν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι. Η κάθε χώρα είχε διαφορετικούς κανόνες και διαφορετικά βίωνε την πανδημία. Το μόνο θετικό που μάς έδωσε αυτή η κατάσταση ήταν ότι κάναμε αρκετές προπονήσεις όλοι μαζί. Επειδή, τα μικρά παιδιά δεν πήγαιναν σχολείο και ήταν στην προπόνηση πρωί-βράδυ. Δεθήκαμε πάρα πολύ. Έπαιξε ρόλο στη χημεία της ομάδας και στο δέσιμο των παιδιών μεταξύ τους, αλλά και με τους προπονητές".

Ο Χάρης Παυλίδης έχει γεννηθεί στις 25 Ιανουρίου του 1971. Ο Ζοζέ Μουρίνιο μία ημέρα μετά, στις 26, αλλά το 1963. Ο Πορτογάλος κάποτε θέλοντας να ερμηνεύσει την καλή αγωνιστική παρουσία της Ρεάλ Μαδρίτης είχε απαντήσει: “Είναι μια χαρούμενη ομάδα”. Ο Χάρης Παυλίδης ξέρει πώς να κάνει μια ομάδα χαρούμενη. Υπάρχει κόλπο. Πώς γίνεται όμως αγαπημένη μια ομάδα; "Αυτό νομίζω ότι είναι κάτι υπερεκτιμημένο. Ακούω πολλούς που λένε “είμαστε μια οικογένεια”... Αλλά πραγματικά, αυτή τη χρονιά ένιωσα ότι η ομάδα έχει μία ιδιαίτερη χημεία, ένα δέσιμο. Δεν υπήρχαν γκρίνιες, δεν υπήρχαν πολλά πράγματα, τα οποία βρίσκεις σε ομάδες γυναικών. Ίντριγκες, για παράδειγμα. Υπήρχε μια προσήλωση στο στόχο και έπρεπε να τον πετύχουμε. Υπήρχε η σκέψη ότι είναι η τελευταία ευκαιρία για πολλές και για πολλούς και τα δώσαμε όλα γι' αυτό. Μπορεί να είναι πολλές φορές υπερεκτιμημένο όλο αυτό, αλλά σ' εμάς έπαιξε ρόλο.

Όλα αυτά τα χρόνια που είμαι στον Ολυμπιακό έχουν περάσει από τα χέρια μου ομάδες με πολύ ταλέντο και παίχτριες υψηλού επιπέδου. Αλλά πάντα κάτι έλειπε. Αυτό που έλειπε από εκείνες τις ομάδες το είχε αυτή. Μπορεί να μην είχε το ταλέντο που είχαν εκείνες, αλλά είχε την προσήλωση, την αφοσίωση, τη χημεία και δεν έχασε ποτέ τα μάτια της από το στόχο. Μάς βοήθησε ότι δεν είχαμε πρωτάθλημα, κύπελλο και κάναμε focus στην Ευρώπη. Βέβαια, δεν είχαμε κανένα παιχνίδι, ούτε φιλικά. Φοβόμασταν και τη σκιά μας, μη βγούμε από το σπίτι και κολλήσουμε κάτι. Μία αν νοσούσε με covid-19 ήταν πολύ πιθανό να μην πηγαίναμε στο Final-4. Ήταν τόσο αυστηρό το πρωτόκολλο. Αν είχαμε δύο - τρία κρούσματα δεν θα ταξιδεύαμε και θα τελειώνει το παραμύθι εκεί. Η πρώτη νίκη ήταν ότι φτάσαμε στη Βουδαπέστη.

Αποκλείσαμε νωρίτερα μία ομάδα που είχε ίσως το καλύτερο ρόστερ, τη Σαμπαντέλ. Μας έδωσε ψυχολογική ώθηση αυτό. Η Ευρωλίγκα είχε 11-12 ομάδες που η μία ήταν κοντά στην άλλη. Αυτό φάνηκε στο Final-4. Από τις τέσσερις ομάδες, οι τρεις είχαμε τελειώσει δεύτεροι στον όμιλό μας".

Είπε "δεν υπήρχαν πολλά πράγματα, τα οποία βρίσκεις σε ομάδες γυναικών”. Τι υπάρχει σε μια ομάδα γυναικών και δεν υπάρχει σε αυτή των ανδρών, δηλαδή; Σε τι διαφέρουν; "Η διαφορά μεταξύ αντρών και γυναικών είναι η εξής: Στους άντρες ό,τι κι αν γίνει μπορείς πολύ εύκολα να το λύσεις και να προχωρήσεις. Στις γυναίκες υπάρχουν δεύτερες σκέψεις, μένουν πράγματα, δεν είναι ξεκάθαρα. Μετά στις γυναίκες υπάρχει και η σκέψη “Α, τι ήθελε να μου πει τώρα; Μήπως ήθελε να μου πει αυτό και εννοεί κάτι άλλο”, ενώ σε μια ομάδα αντρών αυτό που λέμε αυτό εννοούμε.

Οι γυναίκες αναλύουν τα πάντα, είναι πιο ευαίσθητες. Αλλά, αν οι γυναίκες καταλάβουν ότι είσαι δίκαιος γίνονται χαλί να τις πατήσεις. Επίσης, αν πιστέψουν σε κάτι δεν λοξοδρομούν, όπως έγινε φέτος με το στόχο που είχαμε. Η ψυχολογία στην ομάδα των γυναικών είναι το 70%. Από ώρα σε ώρα μπορεί να αλλάξει. Έχω μπερδευτεί από προπόνηση σε προπόνηση πολλές φορές. Γύριζα σπίτι και δεν είχα καταλάβει τι είχε συμβεί. Μέσα σε ένα παιχνίδι δεν υπάρχει τόσο τέτοια διαφορά. Δεν αφήνουμε ένα λάθος να μας αποδιοργανώσει".

"Υπάρχει το σύστημα"

Ο Χάρης Παυλίδης από την αρχή της σεζόν έβλεπε ότι διαδρομή του Ολυμπιακού στην Ευρωλίγκα δεν θα είναι σύντομη. "Το πίστευα επειδή έβλεπα όλες τις ομάδες και καταλάβαινα ότι είμαστε πολύ κοντά. Εκτός από δύο τρεις που είχαν λίγο καλύτερο ρόστερ, όπως η Σαμπαντέλ και η Ουίπεστ. Αυτές είχαν πιο γεμάτο και έμπειρο ρόστερ. Σ' εμάς έπαιξε μεγάλο ρόλο ότι στον πρώτο γύρο επέστρεψαν τα κορίτσια από το προολυμπιακό τουρνουά ψυχολογικά άδειες και καταπονημένες. Ήρθαν και σε πέντε μέρες παίξαμε τον προκριματικό γύρο στην Όστια. Πέντε παιχνίδια σε τρεις ημέρες.

Πώς να αλλάξεις την ψυχολογία ενός αθλητή που για τρίτη φορά χάνει την πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες; Τι να του πεις; Κάνε κουράγιο σε τρία χρόνια έχει πάλι Ολυμπιακούς Αγώνες; Αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζω ως προπονητής. Πώς θα γυρίσει πίσω η αθλήτρια από την Εθνική. Κυρίως ψυχολογικά. Αν κερδίσουν όλα είναι καλά. Αν χάσουν, όπως τώρα, θέλει πολλή προσπάθεια. Γι' αυτό στη Ρώμη δεν παίξαμε καλά. Χάσαμε ένα ματς. Μετά έγινε ένα κλικ στο μυαλό των κοριτσιών. Θέλει χρόνο όμως αυτό και εμείς δεν είχαμε χρόνο".

Είχε αποφασίσει ότι θα ασχοληθεί με την προπονητική πριν από την έλευση του κορυφαίου προπονητή, Νίκολα Στάμενιτς στον Ολυμπιακό (1998-2000). Όμως έμαθε πολλά ως αθλητής του “στρατηγού”. "Είδα την προπονητική με άλλο μάτι, πιο επιστημονικό. Ο Στάμενιτς έδωσε μεγάλη έμφαση στην ατομική τεχνική, που μέχρι τότε δεν υπήρχε. Δεν υπήρχε κάποιος προπονητής να σου πει πως θα κάνεις πάσα, σουτ, σκαστό, μπλοκ. Αυτά τα μάθαινες από μόνος σου και ανάλογα με το ταλέντο που είχες και τη δουλειά που έκανες έφτανες σε ένα επίπεδο. Λοιπόν, αυτός ο άνθρωπος ασχολήθηκε με την ατομική τεχνική. Έτσι κι αλλιώς, η ομάδα είναι ένα σύνολο αθλητών. Δούλεψε από το μηδέν, όταν ήρθε στον Ολυμπιακό. Σαν να πήρε αθλητές που δεν γνωρίζουν πόλο.

Είχε εμμονή με την πειθαρχία, με την ώρα προσέλευσης, με το γεγονός ότι κάθε παίκτης είναι μέρος ενός συνόλου και δεν πρέπει να ξεφεύγει από το σύστημα. Μπορεί να υπήρχαν πολλοί καλοί παίχτες, αλλά να μην ταίριαζαν στην ομάδα του. Συχνά μας έλεγε πράγματα και ιστορίες για παραδειγματισμό. Το επίπεδο της μόρφωσής του ήταν τεράστιο, σου μιλούσε για ψυχολογία και μουσική με την ίδια άνεση. Αυτό που άλλαξε με την έλευσή του στην Ελλάδα, είναι ότι βγήκαν προπονητές είτε μέσα από εκείνη την ομάδα του Ολυμπιακού είτε οι γύρω γύρω και γίναμε λίγο πιο εξειδικευμένοι στην προπόνηση, η οποία ήταν πολύ -να το πω λαϊκά- χύμα μέχρι τότε”.

Πέντε λεπτά αν μιλήσεις με τον Νίκολα Στάμενιτς καταλαβαίνεις ότι έχει δεκάδες κανόνες και ο μεγαλύτερος όλων είναι ότι αυτοί δεν παραβιάζονται από κανέναν στην ομάδα. Το επιβεβαίωσε και ο Χάρης Παυλίδης αναφέροντας αυτό που κρατάει ως φυλαχτό από τις διδαχές του Σέρβου κόουτς:

"Ότι το σύστημα είναι πάνω από όλους. Όταν λέμε σύστημα δεν εννοούμε το αγωνιστικό, το πώς θα παίξεις, αλλά τη φιλοσοφία της ομάδας. Είσαι ο καλύτερος παίχτης του κόσμου, αλλά ξέρεις κάτι; Τώρα, που ήρθες σε αυτή την ομάδα δεν θα αλλάξει το σύστημα για 'σένα, θα μπεις μέσα στο σύστημα της ομάδας. Ψάχνουμε τους κατάλληλους παίκτες, όχι τους καλύτερους παίκτες. Ξέρουμε ότι το σύστημα κάποια στιγμή θα αποδώσει, θα κερδίσει. Οι συγκυρίες παίζουν ρόλο, δεν γίνεται να κερδίζεις συνέχεια. Αλλά υπάρχει ένας τρόπος δουλειάς και μία φιλοσοφία".

“Δεν έχω απωθημένο”

Αντίστοιχο είναι το σύστημα στον Ολυμπιακό. "Όλοι είναι κάτω από την ομάδα. Υπάρχει συγκεκριμένος τρόπος δουλειάς που ακολουθείται από τις μικρές μέχρι τις μεγάλες, μια ενιαία σχολή. Αυτό τον τρόπο ακολουθούν οι κορασίδες, οι νεάνιδες και όταν πηγαίνουν στην πρώτη ομάδα ήδη ξέρουν τι πρέπει να κάνουν. Τα εκπαιδεύουμε από την αρχή τα παιδιά. Αυτό δεν είναι καινούργιο. Το έχουμε κάνει από την πρώτη στιγμή. Για να μη χάνω εγώ χρόνο στην πρώτη ομάδα, γίνεται συγκεκριμένη δουλειά. Δεν μπορεί να κάνει άλλη δουλειά ο προπονητής στις κορασίδες και άλλη ο προπονητής στις νεάνιδες. Μετά, εγώ θα δουλέψω τις λεπτομέρειες και όχι από την αρχή.

Τώρα, ήρθαν δυο - τρία παιδιά από τις ακαδημίες. Ήρθαν και δυο κορίτσια από τον Νηρέα, πολύ ταλαντούχα. Όμως, είχαν διαφορετική φιλοσοφία και άλλο τρόπο σκέψης και δουλειάς. Χρειάστηκε αρκετή προσπάθεια για να μπουν στο δικό μας κλίμα. Δεν είναι εύκολο μέσα σε τρεις μήνες να αλλάξεις συνήθειες χρόνων. Το θετικό είναι ότι πρόκειται για πάρα πολύ καλά παιδιά και πάρα πολύ καλές αθλήτριες και μπήκαν αμέσως στο κλίμα της ομάδας. Τις βοήθησαν πολύ οι μεγαλύτερες και βοήθησαν και αυτές με τον τρόπο τους, όχι μόνο αγωνιστικά. Βοήθησαν και στη ρουτίνα.

Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα των αθλητών. Η καθημερινότητα που βαριέσαι, που κάνεις τα ίδια και τα ίδια και λες αμάν δεν αντέχω άλλο. Όταν, έχεις καινούργια πρόσωπα, αυτά σου φέρνουν μία φρεσκάδα και κάτι καινούργιο. Φτιάχνει αυτομάτως η ατμόσφαιρα της ομάδας. Αυτές οι προσθήκες είναι σαν να αλλάζεις αίμα στην ομάδα. Μπορεί αγωνιστικά να σου δώσουν ένα 10%, αλλά στην καθημερινότητα να σου δώσουν μια ώθηση 40% και να αλλάξει η καθημερινότητας της ομάδας, να γίνει πιο χαλαρή και χαρούμενη".

Ο Ολυμπιακός φέτος πορεύτηκε χωρίς ξένες. Η ομάδα των ανδρών του 2002 που επίσης έκανε τρεμπλ και κατέκτησε τον Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς και το Σούπερ Καπ Ευρώπης στο Final-4 του Champions Cup, είχε αγωνιστεί επίσης χωρίς ξένο. Ο Πέταρ Τρμπόγιεβιτς ήταν άρρωστος.

"Δεν ήταν επιλογή μου να μην έχουμε ξένες. Εκ των πραγμάτων, δεν μπορούσαμε οικονομικά και δεν ξέραμε αν θα παίξουμε στην Ευρώπη. Επίσης, δεν υπήρχαν πολλές ξένες, λόγω των Ολυμπιακών Αγώνων. Από το να πάρεις μία παίχτρια, η οποία θα είναι μέτρια καλύτερα να βάλεις μία μικρή. Και μακροπρόθεσμα θα έχεις κέρδος και θα δημιουργεί ωραίο κλίμα στην ομάδα. Όλοι είχαν την αίσθηση είμαι μέλος της ομάδας και προσφέρω. Δεν υπήρχε μια σούπερ σταρ στην ομάδα. Δεν υπήρχε κάποια που έλεγες στην κρίσιμη στιγμή θα πάρει την μπάλα και θα καθαρίσει. Σε κάθε παιχνίδι ήταν διαφορετική η ηρωίδα της τελευταίας στιγμής. Οι ομάδες έχουν την ανάγκη ενός σούπερ σταρ, αλλά δεν πρέπει να κρέμονται από αυτόν. Κάθε ομάδα είχε μια σούπερ σταρ, εμείς έχουμε αρκετές πλέον. Έχουμε κορίτσια που νιώθουν έτσι".

Αναγνωρίζει ότι μια ενδεχόμενη παρουσία του στο μέλλον στον πάγκο της Εθνικής ομάδας θα ήταν τιμητική. "Είναι μεγάλη τιμή η Εθνική ομάδα, δεν το έχω ζήσει. Σου δίνει άλλα πράγματα. Υπάρχουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες, παγκόσμια πρωταθλήματα που δεν μπορείς να τα έχεις με έναν σύλλογο. Δεν είναι καλύτερα από τον σύλλογο, είναι διαφορετικά. Είναι άλλο πράγμα. Όμως, είμαι γεμάτος, δεν έχω απωθημένα. Και σε σωματειακό επίπεδό. Αλλά και με τον Καναδά που πήραμε μετάλλιο στο World League και ήμασταν τέταρτοι στο παγκόσμιο πρωτάθλημα. Σίγουρα βρίσκεις κι άλλα πράγματα που θες να κερδίσεις, αλλά απωθημένο – απωθημένο δεν έχω".