Ο Θοδωρής Βλάχος στο SPORT 24: "Δεν θα κάτσω μπάστακας στην Εθνική και δεν θα φεύγω"
Ο προπονητής της Εθνικής ομάδας πόλο των ανδρών και του Ολυμπιακού, Θοδωρής Βλάχος άνοιξε την καρδιά του στο SPORT24 και τη Μαρία Καούκη. Μίλησε για το θρίαμβο του ασημένιου Ολυμπιακού μεταλλίου και το λόγο που νιώθει δικαιωμένος. Είπε ότι θέλει να παραμείνει στην Εθνική ομάδα, αλλά και ότι δεν θα κάτσει... μπάστακας σε αυτή.
Ο Θοδωρής Βλάχος μέχρι πριν από την κατάκτηση του ασημένιου Ολυμπιακού μεταλλίου φλέρταρε με το χαρακτηρισμό του ακριβοθώρητου. Απέφευγε τις πολλές δηλώσεις. Πίστευε ότι θα κουράσει λέγοντας τα ίδια και τα ίδια για τους αγώνες του ελληνικού πρωταθλήματος. Ήθελε να μιλάει μόνο για τα δύσκολα και κρίσιμα παιχνίδια της Εθνικής και του Ολυμπιακού στην Ευρώπη.
Συνέντευξη στη Μαρία Καούκη
Πλέον, ζει μια άλλη συνθήκη. Η Εθνική πόλο των ανδρών κατέκτησε το ασημένιο Ολυμπιακό μετάλλιο στο Τόκιο. “Τώρα, πρέπει να μιλήσετε”, εξήγησε στους αθλητές του. Ξέρει ότι αυτή είναι η μεγαλύτερη ευκαιρία που έχει δοθεί στο άθλημα για να ξεφύγει από παθογένειες χρόνων. Για να αποκτήσει η Εθνική ομάδα, έστω ένα αξιοπρεπές κολυμβητήριο για τις προετοιμασίες της και το άθλημα προβολή ανάλογη των επιτυχιών του.
Μίλησε και ο ίδιος. Ανέφερε στο SPORT24 μια σειρά από κινήσεις που πρέπει να γίνουν στον υγρό στίβο και το μεγάλο “θέλω” του, που είναι η παραμονή του στο τιμόνι της “γαλανόλευκης”. Ψηλάφισε ξανά τους αγώνες της ομάδας στο Τόκιο και εστίασε στις αποφάσεις που έλαβε μετά το Ρίο.
Αποφάσεις που προκάλεσαν κριτική, αλλά εκ του αποτελέσματος τον δικαίωσαν. Αποκάλυψε το παράπονο που έχει από τον εαυτό του και ότι είναι φανατικός οπαδός της Λίβερπουλ. “Δεν γίνεται να είσαι Ολυμπιακός και να μην είσαι Λίβερπουλ”, είπε.
"Ήρθε το πολυπόθητο (μετάλλιο)”. Αυτή ήταν η πρώτη κουβέντα του στη συνέντευξη. Το Ολυμπιακό μετάλλιο ήταν πόθος δεκαετιών για την Εθνική πόλο ανδρών.
"Τον τελευταίο καιρό ακουγόταν πολύ η λέξη ''μετάλλιο'', όχι μόνο από ανθρώπους του χώρου μας. Η ομάδα από το χάλκινο μετάλλιο που κατέκτησε το 2015 στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του Καζάν κι έπειτα είναι συνεπής στη διεκδίκηση μιας διάκρισης. Έχουμε φτάσει άλλες τρεις φορές κοντά στα μετάλλια, σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο. Δεν τα καταφέραμε, φτάσαμε μέχρι την τετράδα. Ήμασταν πάντα κοντά και όλοι πιστεύαμε ότι θα έρθει αυτό το μετάλλιο, η διάκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Ακόμη και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο είχαμε πολύ καλή πορεία, αλλά στον προημιτελικό η Ιταλία ήταν καλύτερη απ' ό,τι εμείς και χειρίστηκε πιο σωστά τον αγώνα. Εκείνη την περίοδο, την Ιταλία την είχαμε νικήσει σε πέντε παιχνίδια. Δύο στο Καζάν, στο World League δύο και σε ένα τουρνουά. Οι Ιταλοί διαχειρίστηκαν πιο σωστά εκείνες τις πέντε ήττες απ' ό,τι εμείς τις πέντε νίκες. Ήταν πιο αποφασισμένοι.
Οι τρεις αποτυχημένοι ημιτελικοί έκαναν τη διαφορά στο Τόκιο
Αυτό συνέβη σ' εμάς στο Τόκιο. Θα ερχόταν αυτή η στιγμή, επειδή για να μπορέσεις να είσαι συγκεντρωμένος χρειάζεσαι εμπειρία. Να σου έχει ξανασυμβεί. Η άποψή μου είναι ότι η εμπειρία τόσο η δική μου όσο και των συνεργατών μου, αλλά και των περισσότερων αθλητών που είχαν περάσει από τη διαδικασία του ημιτελικού -τρεις φορές αποτυχημένα- ήταν αυτή που έκανε τη διαφορά.
Ήταν πολύ καλή η προετοιμασία του ημιτελικού με την Ουγγαρία, κυρίως σε πνευματικό και ψυχολογικό επίπεδο -κάθε παίχτη και ομαδικά-, καθώς όπως φάνηκε ήμασταν έτοιμοι από πλευράς φυσικής κατάστασης. Έβγαινε προς τα έξω ότι παίζουμε με σιγουριά. Είχαμε πολύ πειστικές νίκες, ακόμη και με την Ιταλία που ισοφαριστήκαμε στο τέλος κάναμε καλό παιχνίδι. Κάναμε μεγάλες εμφανίσεις με το Μαυροβούνιο και τις ΗΠΑ. Έτσι χτίζεται η αυτοπεποίθηση.
Εγώ δεν άλλαξα κάτι προπονητικά. Με τους Ούγγρους είχαμε παίξει πριν από τον ημιτελικό, αλλά από το πρώτο παιχνίδι μέχρι τους “4” είχαμε χτίσει κάποια πράγματα και τα χρησιμοποιήσαμε με το σωστό τρόπο. Είδαμε τι κάναμε καλά και τι όχι στην πρεμιέρα.
Οι Ούγγροι είχαν ένα πολύ καλό προημιτελικό και άλλο ένα σχεδόν καλό παιχνίδι στον όμιλο. Τα άλλα ήταν μέτρια. Εμείς πήγαμε πιο σίγουροι. Και μάλιστα, οι Ούγγροι ήταν φαβορί για το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς κι εμείς δεν τους είχαμε νικήσει ποτέ σε επίσημο ματς.
Είναι πλήρης ομάδα, με ταλαντούχους, ποιοτικούς και ακριβούς παίχτες που παίζουν στα καλύτερα πρωταθλήματα και συχνά οι πρώτες επιλογές των συλλόγων. Με καλούς φουνταριστούς, με καλούς τερματοφύλακες. Δεν τους βρίσκεις εύκολα ψεγάδι. Η προσήλωσή μας στην τακτική μας ήταν στο 100% και τα καταφέραμε".
Εκείνο το βράδυ της πρόκρισης στον τελικό δεν κοιμήθηκε κανείς, από την πληθώρα των συναισθημάτων που μας είχαν κατακλύσει
Στον τελικό με τους Σέρβους, δεν είχαμε τον χρόνο να ηρεμήσουμε και συνειδητοποιήσουμε τι είχαμε πετύχει επειδή μάς είχε συμβεί πρώτη φορά. Χρειάζεται χρόνος για να αδειάσεις από τα πολλά συναισθήματα και να διαχειριστείς έναν τελικό. Οι Σέρβοι το έχουν ξαναζήσει. Διαχειρίστηκαν πιο σωστά, πιο συνετά και πιο ήπια την πρόκρισή τους στον τελικό.
Εμείς δικαίως -και καλά κάναμε- το ευχαριστηθήκαμε πολύ, το πανηγυρίσαμε πολύ. Ήμασταν πολύ χαρούμενοι, αυτά μπορούν να συμβούν μία φορά. Σε αυτές τις περιπτώσεις δεν μπορείς να κρατήσεις παιδιά, τα οποία είναι από 20 ετών μέχρι 30, ώστε να μη χαρούν μια τέτοια μεγάλη στιγμή. Εκείνο το βράδυ της πρόκρισης στον τελικό δεν κοιμήθηκε κανείς από την πληθώρα των συναισθημάτων που μας είχαν κατακλύσει. Όχι ότι κάναμε πάρτι, αλλά μας επηρέασε πολύ και φάνηκε στην αρχή του τελικού.
Στο δεύτερο και το τρίτο οκτάλεπτο η ομάδα μας έπαιξε όπως και στα προηγούμενα παιχνίδια, με τις αρετές που είχε βγάλει μέχρι τότε. Φτάσαμε στο 10-10. Δεν ξέρω αν έπαιξε ρόλο η εμπειρία των Σέρβων, που πράγματι είναι πολύ πιο έμπειροι σε τέτοιες καταστάσεις, αλλά δυο φάσεις αν κατέληγαν υπέρ μας -δεν εννοώ διαιτητικά- αλλά αν καταφέρναμε εμείς να κάνουμε πρώτοι το 11-10, ίσως να πήγαινε αλλιώς ο τελικός.
Ίσως οι Ισπανοί μας ταίριαζαν πιο πολύ στον τελικό, τη Σερβία δεν την έχουμε νικήσει ακόμη σε επίσημη διοργάνωση
Εμείς ήμασταν πίσω στο σκορ τρία γκολ και το ισορροπήσαμε. Οι Ισπανοί μέχρι τον ημιτελικό με τους Σέρβους ήταν ομάδα μοντέλο. Ίσως μας ταίριαζαν πιο πολύ στον τελικό. Παίζουν ρόλο τα αποτελέσματα που έχεις φέρει με την κάθε ομάδα τα τελευταία χρόνια και με την Ισπανία έχουμε επικρατήσει εμείς τις περισσότερες φορές, ενώ με τη Σερβία σχεδόν ποτέ. Σε επίσημη διοργάνωση δεν τους έχουμε νικήσει ακόμη. Αυτά παίζουν ρόλο".
Από την παρουσία της Εθνικής ομάδας στο Τόκιο δεν θα κρατήσει μόνο τις καλύτερες στιγμές της καριέρας του, τις συγκινήσεις και τη χαρά, αλλά και κάποιους ανθρώπους που ξεχώρισε. Ένας εξ' αυτών ήταν ο προπονητής του Μίλτου Τεντόγλου.
"Τρομερός ο Πομάσκι, ε; Εγώ έπαθα πλάκα μαζί του. Ερχόταν στα παιχνίδια και πανηγύριζε σαν μικρό παιδί. Μας συγκίνησε. Ειλικρινά σου μιλάω. Και μας μιλούσε μετά. Ο άνθρωπος χαιρόταν, ρε παιδί μου". Ο Γιώργος Πομάσκι ήταν η ψυχή της ελληνικής κερκίδας και φανατικός υποστηρικτής της Εθνικής ομάδας.
Ένας αθλητής της Εθνικής ομάδας, ο δεύτερος τερματοφύλακας Κώστας Γαλανίδης δεν θα έπαιρνε το ασημένιο Ολυμπιακό μετάλλιο αν ο Θοδωρής Βλάχος δεν τον είχε χρησιμοποιήσει στον αγώνα με τη Ν. Αφρική. Ο κανονισμός της ΔΟΕ ήθελε τον 13ο παίχτη της ομάδας στην κερκίδα. Στην περίπτωση που αυτός ο αθλητής δεν είχε συμμετοχή στο Ολυμπιακό τουρνουά, δεν θα παραλάμβανε το Ολυμπιακό μετάλλιο, όπως η υπόλοιπη ομάδα.
"Ήταν κάτι παράλογο. Άρχισε πιο σκληρά αυτός ο κανονισμός, με 11 παίχτες σε κάθε ομάδα. Τελικά, φτάσαμε στο σημείο ο 13ος παίκτης να κάνει τα πάντα, να μένει στο Χωριό, να ακολουθεί την ομάδα παντού, να κάνει τις προπονήσεις και το ζέσταμα του αγώνα και απλά να μην είναι στον πάγκο.
Ο Γαλανίδης χρησιμοποιήθηκε σε ένα παιχνίδι, σε αυτό με τη Νότια Αφρική και έτσι πήρε το μετάλλιο. Αλλιώς δεν θα έπαιρνε μετάλλιο, αν δεν είχε έστω μία συμμετοχή δεν θα το έπαιρνε, απαράδεκτο. Θα τον έβαζα έτσι κι αλλιώς. Ήταν ένα παιχνίδι στη μέση του τουρνουά. Ο Μάνος Ζερδεβάς πήγαινε καλά. Ήθελα να τον ξεκουράσω”.
Ο 52χρονος Βολιώτης είναι 39 χρόνια στην υδατοσφαίριση. Από τότε που ακόμα ήταν παίχτης είχε στα πλάνα του την προπονητική, όμως δεν είχε πλάσει με τέτοιες εικόνες τα όνειρά του. Δεν είχαν χρώματα Ολυμπιακού μεταλλίου.
"Η οικογένειά μου δεν είναι αθλητική οικογένεια, δεν ασχολήθηκε κανείς με τον αθλητισμό, ούτε ο μεγαλύτερος αδελφός μου. Ο πατέρας μου ήθελε να κάνω κάτι οργανωμένο και από το σχολείο μάς πρότειναν να πάμε στο κολυμβητήριο, το οποίο ήταν πράγματι μια οργανωμένη εγκατάσταση. Πήγα μεγάλος, ενώ ήμουν μαθητής Γυμνασίου, στα 13 μου κι άρχισα κολύμπι.
Ήταν πάρα πολύ κοντά στο σπίτι, στην πόλη του Βόλου. Δεν υπήρχε αυτό που έχουμε σήμερα με τους γονείς να μεταφέρουν τα παιδιά. Ειδικά, στην επαρχία τα παιδιά έβγαιναν μόνα τους έξω. Έπαιρναν την τσάντα τους και πήγαιναν στο σχολείο, άλλες εποχές. Όλη τη μέρα ήμουν στο κολυμβητήριο, ήταν κάτι που μου άρεσε πάρα πολύ. Το αγαπούσα τρελά και ανησυχούσε η μητέρα μου, επειδή προφανώς παραμελούσα τα μαθήματά μου. Ο πατέρας μου αγαπούσε τον αθλητισμό, τον παρακολουθούσε και του άρεσε.
Από τα 13 δεν έχω φύγει ποτέ από την πισίνα
Και τελικά κέρδισα πάρα πολλά από αυτό. Νιώθω απολύτως δικαιωμένος από την επιλογή του αθλητισμού, όχι επειδή ήρθε αυτό το μετάλλιο. Είχα αυτό το συναίσθημα πολύ νωρίτερα. Είχα ήδη κερδίσει πολλά στη ζωή μου από την ενασχόλησή μου με το πόλο. Έπαιξα στις Εθνικές νέων, πέρασα στο Πανεπιστήμιο, μπήκα στη Γυμναστική Ακαδημία, επειδή ήθελα να γίνω γυμναστής.
Έπειτα έμεινα στον αθλητικό χώρο. Έκανα τα πρώτα βήματα της προπονητικής κοντά στα 30. Όλη η ζωή μου χτίστηκε γύρω από το άθλημα και τώρα μπορώ να αριθμώ και επιτυχίες σε αυτό. Το πόλο το αγαπούσα πιο πολύ από το σχολείο. Είχα τρομερή κλίση, γι' αυτό έκανα και γρήγορα βήματα. Βρέθηκα μεγάλος στο σπορ και βελτιώθηκα τόσο πολύ που πήγα γρήγορα στις Εθνικές εφήβων και νέων.
Το αγάπησα από την πρώτη μέρα. Όλοι οι φίλοι μου είναι πλέον από το χώρο, δεν έχω φύγει από την πισίνα από 13 χρόνων".
Οι διακρίσεις του τον τοποθετούν στην κορυφή των Ελλήνων προπονητών. Στην αφρόκρεμα των μεγάλων στιγμών του είναι το ασημένιο Ολυμπιακό μετάλλιο, το χάλκινο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2015, στο Καζάν και το Τσάμπιονς Λιγκ με τον Ολυμπιακό. Από τον Βόλο κατέβηκε στον Πειραιά το 1992.
Δεν γίνεται να είσαι Ολυμπιακός και να μην είσαι Λίβερπουλ, αυτά πάνε μαζί
"Έχω πιάσει τα λιμάνια. Είμαι και Λίβερπουλ, φανατικός! Έχω κασκόλ Ολυμπιακός – Λίβερπουλ, το μισό – μισό, από τότε που έπαιξαν στο “Καραϊσκάκης”. Δεν γίνεται να είσαι Ολυμπιακός και να μην είσαι Λίβερπουλ., αυτά πάνε μαζί. Τους δένει η απώλεια των οπαδών τους, είναι και οι δύο από λιμάνι, εκπροσωπούν μια συγκεκριμένη μερίδα ανθρώπων.
Είμαι οπαδός. Δεν πειράζει, ας το πω, δεν είναι κακό. Δεν είμαι αδιάφορος, είμαι πάντα εκεί, focus. Το ζω, θέλω να μπω μέσα, να παίξω, να κάνω κάτι”.
Μετά την παρένθεση για τα λιμάνια αποκάλυψε το παράπονο που έχει από τον εαυτό του. “Εγώ δεν κατάφερα να είμαι κορυφαίος αθλητής. Ήμουν ένας καλός πολίστας, όσο έπαιξα. Δεν κατάφερα να είμαι από τους κορυφαίους, να έχω συμμετοχές στην Εθνική ομάδα, να πάω στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Όταν σταμάτησα να παίζω, αυτό ήταν ένα παράπονο που είχα από τον εαυτό μου. Έλεγα ότι θα έπρεπε να είχα προσπαθήσει πιο πολύ να διεκδικήσω κάτι. Τότε που ήμουν ένας καλός αθλητής θα μπορούσα να προσπαθήσω πιο πολύ, για να απολαύσω μια συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες, μια καλύτερη καριέρα ως αθλητής.
Δεν ήμουν κορυφαίος αθλητής, αυτό ήταν ένα παράπονο που είχα από τον εαυτό μου
Με τον Ολυμπιακό είχα επιτυχίες. Σε ό,τι κατάφερε η ομάδα από το 1992 μέχρι και το 2000 -που έφυγα- ήμουν εκεί, σε όλες τις μεγάλες στιγμές. Πριν από το 1992 ο Ολυμπιακός είχε να κερδίσει ένα τίτλο 20 χρόνια. Έλειψα μόνο τα δύο χρόνια του Στάμενιτς και τα πέντε χρόνια που πήγα στο Παλαιό Φάληρο ως προπονητής. Όλα τα άλλα ήμουν εκεί, είτε ως παίκτης, είτε ως βοηθός προπονητή, είτε ως προπονητής.
Όταν αποφάσισα να σταματήσω την καριέρα του αθλητή, η απόδοσή μου είχε πέσει και δεν έπαιζα σε υψηλό επίπεδο, όπως θα ήθελα. Είχα το πτυχίο του γυμναστή., το πήρα το 1994. Τέλειωσα γρήγορα τη σχολή, επειδή την παρακολουθούσα ταυτόχρονα με το πόλο, κανονικότατα. Ήμουν αφοσιωμένος στον αθλητισμό. Τη σχολή την τελείωσα με μεγάλη χαρά, μου άρεσαν όλα τα αθλήματα.
Έλεγα ότι μόλις σταματήσω τον αθλητισμό, θα ασχοληθώ με την προπονητική. Δεν φανταζόμουν ότι θα φτάσω σε αυτό το επίπεδο, αλλά άρχισα τότε. Κάτι που με βοήθησε σε όλο αυτό ήταν ότι το 1994 μπήκα στο Λιμενικό Σώμα. Αυτό σου δίνει τη δυνατότητα να έχεις ένα εισόδημα και να μην είσαι στο ψάξιμο και να λες άντε τελείωσα, πήρα το πτυχίο, πού θα δουλέψω; Κράτησα το Λιμενικό, στο οποίο είμαι μέχρι σήμερα και είναι η βάση μου. Έτσι είχα ελεύθερο χρόνο για να ασχοληθώ με αυτό που αγαπώ, το πόλο. Αν εγώ δούλευα σε ένα σχολείο, μπορεί να μην είχα κάνει τίποτα. Αυτό σου προσφέρουν οι Ένοπλες Δυνάμεις”.
Το μεγαλύτερο όφελος των παιδιών της Εθνικής θα είναι που τώρα θα μπουν σε ένα σώμα ασφαλείας, δεν θα είναι ξεκρέμαστοι
Τώρα, τα δικά του παιδιά έχουν το δικαίωμα ως κάτοχοι Ολυμπιακού μεταλλίου να ενταχθούν στις Ένοπλες Δυνάμεις. “Θα τους πάρω όλους στο Λιμενικό, υποχρεωτικά (γέλια). Τα τελευταία χρόνια χάνουμε από την Πυροσβεστική στο στρατιωτικό πρωτάθλημα, γι' αυτό θα κάνουμε μεταγραφές τώρα. Στην Πυροσβεστική είναι ο Μάκης Βολτυράκης, ο Χρήστος Αφρουδάκης, ο Αργύρης Θεοδωρόπουλος, ο Δημήτρης Κραβαρίτης, ο Τεό Λοράντος. Το στρατιωτικό πρωτάθλημα παλαιότερα ήταν τοπ, τώρα δεν είναι ενεργοί οι αθλητές που μετέχουν σε αυτό. Φοβάσαι μην πάθει και κάποιος κάτι στους αγώνες.
Γι' αυτό είναι καλό να μπουν τα νέα παιδιά. Μέχρι πριν από τρία με πέντε χρόνια που υπήρχαν εν ενεργεία αθλητές στις ομάδες των σωμάτων ασφαλείας, οι αγώνες ήταν φανταστικοί . Το Λιμενικό έχει: Γιώργο Αφρουδάκη, Αντώνη Βλοντάκη, Θοδωρή Χατζηθεοδώρου, Θέμη Χατζή, Στέφανο Δάνδολο, Γιώργο Ψύχο, Θοδωρή Καλακόνα. Όλη η Εθνική ομάδα ήταν μοιρασμένη στην Πυροσβεστική και στο Λιμενικό. Ο Τάσος Σχίζας είναι στην Αστυνομία.
Πάμε στο Λιμενικό και έχουμε ρόλο κι εκεί, ανήκουμε σε γραφείο και πάμε σε αυτό. Βέβαια, οι άνθρωποι αναγνωρίζουν τι κάνουμε. Ξέρουν τι συμβαίνει και τι γίνεται. Και σε κάθε κάλεσμα είμαστε εκεί. Το μεγαλύτερο όφελος των παιδιών -τώρα- θα είναι η είσοδός τους σε ένα σώμα ασφαλείας, επειδή θα έχουν μια βάση. Δεν θα είναι ποτέ ξεκρέμαστοι”.
Ο Βλάχος δεν είναι προπονητής με το σύνδρομο του παίχτη. Δεν θα σκεφτεί “εγώ θα το έκανα καλύτερα”. Στα πρώτα βήματά του ίσως να παρασυρόταν από την ένταση του αγώνα και να ήθελε να βουτήξει στο νερό. Ως εκεί.
“Στην αρχή, ναι. Το έπαθα αυτό. Το έχω ξεπεράσει. Ήμουν βοηθός, δεν είχα πολλές ευθύνες. Ένας αθλητής που γίνεται προπονητής απ' ευθείας μετά το τέλος της καριέρας του δύσκολα ξεπερνάει το 'εγώ θα το έκανα έτσι ή αλλιώς'. Καμιά φορά λέω για πλάκα στους αθλητές 'παιδιά αυτό το κάνω εύκολα κι εγώ, τώρα' και γελάνε. Αλλά, τούς το λέω για να τούς εξηγήσω ότι δεν είναι κάτι τρομερό, δεν το εννοώ.
Βέβαια, έχω την ευκαιρία να συμβουλεύσω τα παιδιά να κάνουν κάποια πράγματα που εγώ σκέφτηκα εκ των υστέρων ότι θα έπρεπε να είχα κάνει στην αθλητική καριέρα μου. Την περισσότερη προσπάθεια, την προσήλωση, τη συγκέντρωση, έχω την εμπειρία να τους πω 'θα ασχοληθείς αργότερα με αυτό, περίμενε'.
Εγώ σκέφτηκα αργότερα 'έκανες έγκλημα που δεν περίμενες τότε, που δεν έκανες υπομονή, που δεν, το ένα, το άλλο'. Πάντως, στις αντιδράσεις που είχαν για την ήττα στον τελικό δεν θα επενέβαινα καθόλου έτσι κι αλλιώς. Να κλάψουν τα παιδιά., γιατί όχι;"
Ο προπονητής απαιτείται να είναι προνοητικός. Πρέπει να έχει plan b και ο Θοδωρής Βλάχος το έχει κάνει σε πολλά επίπεδα, για να προλάβει καταστάσεις ή να βελτιώσει συνθήκες. Χρειάστηκε να ''φορέσει και τα παπούτσια'' άλλων ιδιοτήτων, για να έχει ήρεμους και έτοιμους τους παίχτες του.
"Δυστυχώς, στην Ελλάδα το πόλο δεν αντιμετωπίζεται όπως τα άλλα αθλήματα. Μέχρι πριν από ένα χρόνο όλα τα έκανα εγώ και ο συνεργάτης μου, Δημήτρης Κραβαρίτης. Πολλές φορές, χρειάστηκε να μιλήσω με παιδιά σαν να είμαι ψυχολόγος. Μπήκα σε αυτό το ρόλο, επειδή δεν είχαμε τον κατάλληλο συνεργάτη. Τώρα, που ήμασταν έξω το αναφέραμε, επειδή όλες οι ομάδες ήταν με προσωπικό εννέα και δέκα ατόμων. Με γυμναστή, με δύο σκάουτερ, με ψυχολόγο.
Γιατί οι Ιταλοί να έχουν δέκα άτομα στο τιμ και εμείς δύο;
Στο μπάσκετ γίνεται, στο βόλεϊ γίνεται, στο πόλο δεν γίνεται. Δεν είναι δική μου εφεύρεση. Όταν, γίνεται σε όλες τις ομάδες και δεν γίνεται μόνο σε μας, κάτι διαφορετικά κάνουμε εμείς. Πρέπει να ακολουθήσουμε την εξέλιξη. Πρέπει να μπουν στο τιμ εξειδικευμένοι άνθρωποι. Δεν μπορεί ο Βλάχος και ο κάθε Βλάχος να είναι καλός και στην προπόνηση και στο κοουτσάρισμα και στο ψυχολογικό κομμάτι και στο γυμναστήριο.
Πέρυσι, κατάφερα και είχαμε γυμναστή τον Άρη Χριστόπουλο και τον Πέτρο Μποτόνη από τα ΤΕΦΑΑ, που σχεδόν αμισθί και οι δύο πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους. Κανείς από τους δύο δεν μπόρεσε να είναι στο Τόκιο, ενώ όλες οι άλλες ομάδες είχαν τους δικούς τους. Δεν ήταν θέμα της ομοσπονδίας, αλλά της ΕΟΕ και του αριθμού της αποστολής. Το καταλαβαίνω, μού το έχουν εξηγήσει, αλλά αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί γίνεται στις άλλες ομάδες και δεν γίνεται σε εμάς. Γιατί οι Ιταλοί να έχουν δέκα και εμείς δύο;
Το γεγονός ότι εμείς πήραμε ένα μετάλλιο δεν σημαίνει ότι πρέπει να συνεχίσουμε έτσι. Η Άννα Κορακάκη όταν έκανε προπόνηση στο νταμάρι πήρε το χρυσό και τώρα βγήκε έκτη. Πρέπει να γυρίσει στο νταμάρι; Όχι, όλα εξελίσσονται. Ο αθλητισμός ραγδαία. Έχει μπει η επιστήμη σε αυτόν.
Δεν μπορεί ένας άνθρωπος να τα κάνει όλα εμπειρικά. Πρέπει, να προστεθούν άνθρωποι στο stuff. Σ' ένα ομαδικό σπορ με 15 άτομα, ο ένας είναι μικρός, ο άλλος 32-33, ένας έχει προβλήματα με την οικογένεια, ο άλλος μπορεί να έχει πρόβλημα με την κοπέλα του. Χρειάζονται έναν άνθρωπο που θα μπορεί να τους ακούσει, να τους καταλάβει, έναν ψυχολόγο. Είναι απαραίτητος στον αθλητισμό”.
Τον Γενηδουνιά τον έχω από μωρό, από τότε που ήταν δέκα ετών στο Παλαιό Φάληρο
Έχει πει πολλές φορές "τα παιδιά μου" αναφερόμενος στους παίχτες του. "Δεν είναι παιδιά μου, τι είναι; Με κάποιους είμαστε 10 χρόνια κάθε μέρα μαζί, πρωί – απόγευμα, όλο το χρόνο. Με τον Γιάννη Φουντούλη, με τον Κωνσταντίνο Μουρίκη. ΟΚ, ο Χριστόδουλος Κολόμβος πήγε κάποια χρόνια στην Τουρκία. Με τον Κωνσταντίνο Γενηδουνιά, με τον Γιώργο Δερβίση. Θα ήμουν και με τον Άγγελο Βλαχόπουλο, αλλά παίζει στο εξωτερικό τα τελευταία χρόνια.
Χαρές, λύπες, επιτυχίες, όλα τα ζούμε μαζί. Οι σχέσεις μας είναι ακόμη καλές, επειδή υπάρχουν κάποια όρια. Δεν έχουμε ξεφύγει. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι σε αυτά τα δέκα χρόνια μπορεί να υπάρξει μια μεγάλη τριβή, που εγώ δεν νιώθω ότι υπάρχει. Υπάρχει σεβασμός και εκτίμηση. Δημιουργούνται και οι εντάσεις που ξεπερνιούνται άμεσα. Επειδή ξέρουν και οι δύο πλευρές ότι εκείνη τη στιγμή δεν υπάρχει ούτε ψέμα, ούτε δόλος. 'Ο προπονητής μού είπε αυτό. Αυτό πιστεύει, αλλά είναι δίκαιος. Δεν θέλει να πάει κάπου αλλού το θέμα'.
Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι υπάρχει κούραση, ότι δεν μπορείς να βλέπεις κάποιον 10 χρόνια και όπως είπε και ο Ντένες Βάργκα της Ουγγαρίας σε μια δήλωση: 'Περίμενα ότι οι παίχτες της Ελλάδας θα έχουν κουραστεί, επειδή είναι με τον ίδιο προπονητή πολλά χρόνια και στις δύο ομάδες, αλλά τελικά αυτό τους έχει κάνει πιο δυνατούς'.
Είναι σαν οικογένεια η ομάδα, αλλά έχει αλλάξει κιόλας σε αυτά τα χρόνια. Έχουν μπει και νέα παιδιά μέσα, με τα οποία είμαι λιγότερο χρόνο μαζί. Δεν έχω την ίδια επαφή -πολύ καλή επαφή έχω και με αυτούς- αλλά όχι την ίδια που έχω με τον Φουντούλη, για παράδειγμα. Είναι λογικό.
Τον Γενηδουνιά τον έχω από μωρό, από τότε που ήταν 10 ετών στο Π. Φάληρο. Έλειψε μόνο τα τέσσερα χρόνια που πήγε στην Αμερική. Ήταν πριν μαζί μου και μετά μαζί μου. Στον Ντίνο κάνω παρατήρηση, για παράδειγμα. Μπορεί να μου αντιμιλήσει, αλλά ξέρω ότι δεν είναι αυτός που θα μου αντιμιλήσει και θα πω 'ώπα, τι έγινε τώρα, με ποιο δικαίωμα μού αντιμίλησε'. Θα μου ζητήσει αμέσως συγγνώμη και θα πει 'κόουτς δεν έπρεπε να μιλήσω έτσι'. Αλλά, πριν καν μου πει συγγνώμη ξέρω ότι θα τη ζητήσει, είναι δεδομένο ότι θα το κάνει. Ξέρω το παιδί. Δεν θα παρεξηγηθώ με τον Ντίνο ή με κάποιο παιδί για τέτοια θέματα”.
Ο Ολυμπιακός, η Εθνική ομάδα και η χρυσή τομή
Χαρακτήρισε -επίσης- και τις δύο ομάδες του, "παιδιά" του. Τόσο τον Ολυμπιακό όσο και την Εθνική. "Είναι σαν να σου ζητούν να αφήσεις ένα από τα δύο παιδιά σου έξω από την πόρτα", είπε όταν του ζήτησαν να σχολιάσει το δίλημμα Εθνική ή Ολυμπιακός που του έθεσε η ΚΟΕ. Η Κολυμβητική Ομοσπονδία έχει ως όρο την αποκλειστική συνεργασία με τους ομοσπονδιακούς προπονητές ανδρών και γυναικών.
Συνεπώς, αν ο Θοδωρής Βλάχος επέλεγε την Εθνική -αμέσως μετά το Τόκιο και πριν από τις εξελίξεις που δείχνουν ότι υπάρχει διάθεση για την εξεύρεση λύσης- θα έπρεπε να διακόψει τη συνεργασία του με τους “ερυθρόλευκους”, με τους οποίους είναι και ηθικά δεσμευμένος, καθώς οι Πειραιώτες πήραν στο ρόστερ τους όσους παίχτες ζήτησε ο κόουτς της ομάδας. Οι Πειραιώτες από τα μέσα της προηγούμενης σεζόν είχαν σχεδιάσει την προσεχή.
"Είπα κάτι που ήταν πολύ αυθόρμητο. Είμαι προπονητής σε δύο ομάδες πολύ επιτυχημένες. Θα ήταν δύσκολο αυτή τη στιγμή να αποχωριστώ κάποια από τις δύο. Προφανώς, μπορεί να χρειαστεί να το κάνω, αλλά αυτό δεν πάει να πει ότι μου είναι και εύκολο. Θέλω να πω ότι δεν αρνούμαι να το κάνω. Όταν κάτι πρέπει να γίνει, θα γίνει. Δεν θα κάτσω εκεί μπάστακας και δεν θα φεύγω, προς Θεού.
Να βρεθεί τρόπος, χωρίς να κάνει κάποιος τρομερές υποχωρήσεις είτε η Εθνική είτε ο Ολυμπιακός είτε εγώ
Εξήγησα ότι είναι δύσκολο. Ένα δίλημμα που με έφερε σε αδιέξοδο. Στον Ολυμπιακό συνεχίζω. Θα αρχίσουμε την προετοιμασία τις επόμενες μέρες. Βασικά, θέλω να μείνω στην Εθνική. Δεν ξέρω πώς μπορεί να βρεθεί κάποιος τρόπος. Ελπίζω να βρεθεί, χωρίς να κάνει κάποιος τρομερές υποχωρήσεις είτε η Εθνική είτε ο Ολυμπιακός είτε εγώ.
Νομίζω ότι υπάρχει η διάθεση να μείνω κι εγώ θέλω να μείνω. Τώρα, πώς θα γίνει, αν θα γίνει, δεν ξέρω. Ελπίζω να βρεθεί μια χρυσή τομή, μία λύση, κάτι".
Τον ρώτησα αν ενοχλήθηκε διαβάζοντας ονόματα προπονητών που η ομοσπονδία φέρεται να έχει έρθει σε επαφή μαζί τους. “Τι να κάνω; Να κλαίω; Όχι, δεν με ενοχλεί. Αν ενδιαφερθεί για μένα μια ομάδα, μια τρίτη ομάδα, πότε θα εκδηλώσει το ενδιαφέρον της; Δεν θα ενδιαφερθεί τον Μάιο ή τον Απρίλιο; Πότε θα με προσεγγίσουν; Δεν είναι κακό ν' αλλάξει ένας προπονητής, έπειτα από επτά χρόνια και να έρθει ένας άλλος. Δεν μπορώ να μείνω εγώ μια ζωή.
Τώρα που πήραμε το μετάλλιο όλος ο κόσμος θέλει να μείνω. Το καταλαβαίνω. Κι ο κύριος που περνάει τώρα μπροστά μας, μπορεί να θέλει να μείνω. Η Ομοσπονδία έπρεπε να έχει ένα plan b, στην περίπτωση που εγώ απαντούσα αρνητικά. Δεν θεωρώ ότι η μόνη επιτυχημένη συνταγή είναι αυτό που έχουμε κάνει.
Αυτή η ομάδα μπορεί να πετύχει εξίσου μεγάλα πράγματα και μεγαλύτερα με έναν προπονητή που να είναι μόνο στην Εθνική ομάδα. Εγώ υπερασπίζομαι το γεγονός ότι έπαιξε σημαντικό ρόλο που ήμουν και στις δύο ομάδες μαζί με τους ίδιους παίχτες, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι το άλλο μοντέλο δεν μπορεί να είναι επιτυχημένο.
Αυτό που με ικανοποιεί με αφορμή το μετάλλιο είναι ότι δικαιώνομαι για τις αποφάσεις που πήρα και τις επιλογές που έκανα από το Ρίο και μετά. Εκ του αποτελέσματος φάνηκε ότι ήταν σωστές. Πάντα, κρίνεις εκ του αποτελέσματος. Όταν παίρνεις μια απόφαση και είσαι ο προπονητής της Εθνικής, του Ολυμπιακού, του Παναθηναϊκού δεν γίνεται να μην κριθείς, αλλά πρέπει να τη στηρίξεις την απόφασή σου και θα κριθείς και από το αποτέλεσμα.
Άλλος στη θέση μου μπορεί να σταματούσε τώρα, για να μην του πει κάποιος κάτι στην περίπτωση που σε μια επόμενη διοργάνωση βγει τρίτος
Ήρθαμε στους Ολυμπιακούς Αγώνες με το πιο νεανικό ρόστερ, έπειτα από αυτό του Μαυροβουνίου που είχε εννιά παίχτες νέα πρόσωπα και εμείς είχαμε επτά. Σκέψου, ότι σε προηγούμενους Ολυμπιακούς Αγώνες -εκτός από αυτούς στο Ρίο- πηγαίναμε με ομάδες που είχαν 35άρηδες, 36άρηδες και μετά τους Αγώνες άλλαζαν επτά και εννιά παίκτες. Τώρα, κάναμε το αντίθετο και πήραμε το ασημένιο μετάλλιο. Αυτό είναι που με ικανοποιεί πολύ.
Ότι δικαιώθηκα στις αποφάσεις που πήρα, τις αγωνιστικές και τις εξωαγωνιστικές. Αν δεν συνεχίσω στην Εθνική ομάδα θα είμαι πολύ υπερήφανος. Άλλος στη θέση μου μπορεί ήθελε να σταματήσει τώρα, για να μην του πει κάποιος κάτι, στην περίπτωση που σε μια επόμενη διοργάνωση βγει τρίτος. Να πει έφτασα ψηλά, σταματάω, τέλος".
Στον Ολυμπιακό θα μείνει έτσι κι αλλιώς αυτή τη σεζόν. “Η θέση μου για τον Ολυμπιακό ήταν γνωστή από την πρώτη φορά που μιλήσαμε με την ομοσπονδία, από τον Ιούνιο. Από τον Φεβρουάριο ετοιμάζαμε τον Ολυμπιακό για την επόμενη σεζόν. Ο λόγος που δίνω μετράει. Σε όποια ομάδα κι αν ήμουν αυτό θα έκανα. Από τη στιγμή που έχω κάνει το σχεδιασμό και έχω ζητήσει κάποια πράγματα, έχω δώσει τα χέρια και συνεχίζω, δεν μπορώ να αφήσω την ομάδα είτε λέγεται Ολυμπιακός είτε αλλιώς.
Πολύ περισσότερο να αφήσω τον Ολυμπιακό -που είμαι ήδη δέκα χρόνια και έχω μια ιδιαίτερη σχέση και με το σύλλογο και με τη διοίκηση και με τον πρόεδρο και με τον κόσμο- στις 15 Αυγούστου χωρίς προπονητή, ασχέτως αν θα συνεχίσω στην Εθνική Ελλάδας και όχι σε κάποιο αντίπαλο. Και οι Ολυμπιακοί στηρίζουν την Εθνική Ελλάδας. Είναι η ομάδα τους.
Κερδίζει ο Ολυμπιακός, αλλά κερδίζει και το ελληνικό πόλο, κερδίζουν οι αθλητές
Δεν πάω στη Ρέκο ή στη Γιουγκ. Το είπα από την πρώτη στιγμή που μιλήσαμε με τον κ. Γιαννόπουλο ότι είναι δύσκολο να αφήσω τον Ολυμπιακό αυτή τη στιγμή. Μού είπε ότι με θέλει στην Εθνική, μέχρι το Παρίσι. Ο Ολυμπιακός έχει επενδύσει πάρα πολλά χρήματα στο πόλο. Είναι η μοναδική ομάδα που έχει επενδύσει τόσα πολλά χρήματα. Κερδίζει ο ίδιος, αλλά κερδίζει και το ελληνικό πόλο. Κερδίζουν οι αθλητές.
Όταν πηγαίνουν ο Φουντούλης και ο Μουρίκης 10 και 15 χρόνια στο Τσάμπιονς Λιγκ δεν κερδίζουν αυτοί οι παίχτες; Δεν κερδίζει κατ' επέκταση και η Εθνική ομάδα; Τους παίχτες που τους ζητούν οι ομάδες του εξωτερικού πού τους είδαν; Από την Εθνική ομάδα και τα παιχνίδια στο Τσάμπιονς Λιγκ”.
Ήθελε καιρό τον Φίλιπ Φιλίποβιτς και τώρα τον έχει στην ομάδα του. “Κι άλλες φορές είχαμε μιλήσει, αλλά τώρα ήταν διαθέσιμος, ήθελε και ήρθε. Τον ζήτησα και πριν από δύο χρόνια, αλλά ήταν στη Ρέκο και ήθελε να συνεχίσει. Θέλαμε να μείνει και ο Στέλιος Αργυρόπουλος. Δεν θέλαμε να φύγει. Τα παιδιά έχουν διαφορετικά όνειρα. Θέλουν να ανοίξουν τα φτερά τους να πάνε στο εξωτερικό. Τα πράγματα έχουν αλλάξει. Οι Έλληνες παίχτες είναι καλοί και φεύγουν πολύ πιο εύκολα στο εξωτερικό. Είναι οικονομικοί για τις ομάδες του εξωτερικού”.
Η ιστορία του στην Εθνική ομάδα άρχισε το 2014, έπειτα από την ένταση που προέκυψε ανάμεσα στον -τότε- ομοσπονδιακό προπονητή, Σάκη Κεχαγιά και τους διεθνείς. Νιώθει ότι δεν έχει ολοκληρώσει τη δουλειά του στη “γαλανόλευκη”.
“Τις έζησα εκείνες τις εντάσεις της Εθνικής. Έντεκα παιδιά από εκείνη την ομάδα ήταν μαζί μου στον Ολυμπιακό. Τα άκουγα κάθε μέρα. Ήταν μια κατάσταση που δεν ήταν ωραία για το ελληνικό πόλο. Όταν, υπάρχει ένταση μεταξύ προπονητή και αθλητών κανείς δεν τη θέλει. Ούτε ο προπονητής ούτε οι αθλητές ούτε η ομοσπονδία. Δυστυχώς, προκλήθηκε μια μεγάλη αναστάτωση, την οποία έζησα από πολύ κοντά.
Όταν ανέλαβα την Εθνική ανδρών η περίοδος ήταν προχωρημένη. Ήταν Δεκέμβριος του 2014, στη μέση της χρονιάς. Δεν ξέρω αν η ομοσπονδία και ο Δημήτρης Διαθεσόπουλος είχαν τη δυνατότητα και το χρόνο να ψάξουν για έναν άλλο προπονητή. Ίσως και να ήμουν μια λύση βολική, επειδή ήμουν στον Ολυμπιακό που τότε έπαιζε καλά στην Ευρώπη. Είχε αρχίσει να δείχνει ότι ήταν μια καλή ομάδα με προοπτική.
Οι 11 παίχτες του Ολυμπιακού ήταν ήδη στην Εθνική. Σου λέει “δικοί του είναι, καλά πάνε, Δεκέμβριος είναι” και μού έκανε την πρόταση. Εγώ τη δέχθηκα, αμέσως. Ήρθε η επιτυχία στο Καζάν και παίξαμε ωραίο πόλο εκείνα τα χρόνια, το 2015 και το 2016. Στο Καζάν δεν με ήξεραν οι άλλες Εθνικές ομάδες. Ήμουν πρωτοεμφανιζόμενος.
Την Εθνική ομάδα την είχα κάποιους μήνες. Δεν μπορώ να πω ότι όλη η δουλειά ήταν δική μου. Και ο προηγούμενος προπονητής, ο Σάκης Κεχαγιάς είχε σε καλές θέσεις την Εθνική. Ωραία έπαιζε, ήταν μια καλή ομάδα. Δεν ήταν μια 10ή ή 12η ομάδα. Αυτό που ίσως μέτρησε από τότε που ανέλαβα ήταν ότι είχαμε μια συνέχεια από τον Ολυμπιακό.
Και ήταν επίσης μέλος της Εθνικής ο Χρήστος Αφρουδάκης -που δεν άνηκε στον Ολυμπιακό-, αλλά μπορεί να προσαρμοστεί σε όποια ομάδα του κόσμου κι αν τον βάλεις. Στο Ολυμπιακό δεν άνηκε και ο Κώστας Φλέγκας, ο οποίος ήταν πάρα πολύ καλός. Αυτό ήταν το συν, η ομοιογένεια. Παίζαμε τα ίδια πράγματα και στον Ολυμπιακό. Αυτό ήταν κάτι ξεχωριστό και σχολιάστηκε πολύ έντονα στο Καζάν”.
Αν μείνει στην Εθνική ομάδα, η μεγάλη πρόκληση τόσο για τον ίδιο όσο και για τους διεθνείς θα είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες που θα γίνουν το 2024, στο Παρίσι. Σκέφτηκε και ο ίδιος ότι είναι πιθανό να μη συνεχίσουν οι μεγαλύτεροι σε ηλικία παίχτες, ώστε να κλείσουν αυτό το κεφάλαιο της καριέρας τους στην Εθνική Ελλάδας γεμάτοι, έπειτα από τη σπουδαία επιτυχία του ασημένιου Ολυμπιακού μεταλλίου.
“Η προοπτική του Παρισιού εξαρτάται από την ηλικία, αλλά και την όρεξη και τη διάθεση που έχουν τα παιδιά. Όταν βλέπεις τον Φουντούλη να λέει ''εγώ θέλω να πάω μέχρι το Παρίσι, θα κάνω τα πάντα'' σημαίνει ότι έχει αποφασίσει πως θα κάνει την προπόνησή του και θα ακολουθήσει τέτοιο πρόγραμμα, ώστε να φτάσει ως εκεί. Το έχει θέσει ως στόχο. Όποιος το έχει θέσει ως στόχο, προφανώς θα το πετύχει επειδή πρόκειται για αθλητές υψηλού επιπέδου.
Ναι, σκέφτηκα ότι κάποιοι ίσως επηρεαστούν και πουν “το ασημένιο μετάλλιο είναι μια μεγάλη διάκριση, θέλω να τελειώσω την καριέρα μου ψηλά, θα σταματήσω”. Δεν είναι κακό. Δεν είναι προπονητές, είναι αθλητές. Μπορεί να σκεφτούν ότι μέσα στα επόμενα δύο – τρία χρόνια να μην έχουν κάποια μεγάλη διάκριση. Αυτό αφορά όσους είναι στο όριο “φθάνω - δεν φθάνω μέχρι το Παρίσι”.
Αυτή η Εθνική δεν έχει μεγάλους ηλικιακά παίκτες. Οι τρεις μεγαλύτεροι είναι ο Φουντούλης, ο Κολόμβος και ο Μουρίκης. Ο Φουντούλης είπε ότι θέλει να μείνει. Βέβαια, η απόφαση ανήκει στον προπονητή που θα κάνει το σχεδιασμό, είτε είμαι εγώ αυτός είτε κάποιος άλλος.
Όταν μπήκε ο Αργυρόπουλος στην Εθνική ήταν τέταρτος αμυντικός στον Ολυμπιακό και πολλοί είπαν ότι έπαιζε στην Εθνική, επειδή ήταν παίκτης του Ολυμπιακού και επειδή ήμουν εγώ και στις δύο ομάδες
Όταν κάναμε το σχεδιασμό στο Ρίο στην ομάδα ήταν ο Κυριάκος Ποντικέας, ο οποίος μπορούσε να παίξει και τώρα. Όμως επειδή, ο Δημήτρης Σκουμπάκης φαινόταν και θα ήταν σε καλή ηλικία για το Τόκιο αποφασίσαμε να του δώσουμε όλο το διάστημα από το Ρίο ως το Τόκιο.
Είχε κάποια στοιχεία, τα οποία πιστεύαμε ότι σε 2-3 χρόνια θα τον φέρουν σε πιο υψηλό επίπεδο. Αυτός είναι ο προγραμματισμός και έτσι έρχεται και η ικανοποίηση από τη δικαίωση των επιλογών σου. Στην αρχή φαίνεται κάπως και κάποιοι λένε “τι έκανε τώρα; πώς είναι δυνατόν; γιατί να μην παίζει αυτός;”.
Όταν μπήκε ο Αργυρόπουλος στην Εθνική ομάδα, ήταν τέταρτος αμυντικός στον Ολυμπιακό. Πολλοί είπαν ότι έπαιζε στην Εθνική, επειδή ήταν παίχτης του Ολυμπιακού και επειδή ήμουν εγώ και στις δύο ομάδες. Όμως, εγώ έβλεπα ένα παιδί το όποιο θα μπορούσε -έπειτα από 3-4 χρόνια- να παίξει σε όλες τις θέσεις και να βελτιώνεται διαρκώς.
Ορίστε, ο Αργυρόπουλος! Αυτή τη στιγμή τον ζητάνε όλες οι ευρωπαϊκές ομάδες. Αν δεν του δίναμε χρόνο στην Εθνική ομάδα από το 2017, δεν θα ήταν τώρα σε αυτό το επίπεδο. Αν έμπαινε πέρυσι στην Εθνική, δεν θα ήταν τώρα αυτός που είναι.
Όταν ο Ζερδεβάς μπήκε πρώτος τερματοφύλακας πριν από τρία χρόνια, ήταν ένα μικρό παιδί. Ο Ζερδεβάς έφτασε τώρα να κάνει ένα τρομερό τουρνουά, το καλύτερο! Πώς θα γινόταν αν έπαιζε μέχρι τώρα ο Φλέγκας, που πράγματι είναι ένα παιδί που πρόσφερε πάρα πολλά; Θα μπορούσε να παίζει ακόμα, αλλά ένας προπονητής μπορεί να δει κάτι σε κάποιον που στην πορεία να του δώσει πιο πολλά απ' ό,τι ένας 32χρονος, τώρα. Ανέφερα παραδείγματα με παιδιά που ήταν στο όριο να παίζουν ή να μην παίζουν στο Τόκιο”.
Του ανέφερα ότι οι ομάδες του Ολυμπιακού που πανηγύρισαν το Τσάμπιονς Λιγκ είχαν πολύ καλούς τερματοφύλακες, δύο το 2002 (Βολτυράκης, Δεληγιάννης) και τον Πάβιτς το 2018, ως βασικό. Το έζησε και ως βοηθός προπονητή και ως προπονητής. Τώρα, θα έχει στην ομάδα του τον Μάνο Ζερδεβά που ήταν εκπληκτικός στο Τόκιο και τον Κροάτη Μάρκο Μπίατς, ο οποίος θεωρείται από πολλούς ο κορυφαίος γκολκίπερ παγκοσμίως. Το ποιον θα επιλέξει να τοποθετήσει κάτω από τα δοκάρια του Ολυμπιακού δεν το αντιμετωπίζει ως το δεύτερο σοβαρό δίλημμα της περιόδου.
"Δεν υπάρχει κάτι καλύτερο για μια ομάδα από το να έχει δύο πολύ καλούς τερματοφύλακες. Ανά πάσα στιγμή μπορεί να υπάρξει ένας μικροτραυματισμός. Στο Final 8 στο Βελιγράδι, ο Ζερδεβάς έπαθε δηλητηρίαση και δεν έπαιξε τρία παιχνίδια. Η Ρέκο έχει χάσει δύο Ευρωπαϊκά με αυτό τον τρόπο, με το βασικό τερματοφύλακα να τραυματίζεται την τελευταία στιγμή και να τον αντικαθιστά ένας μικρός. Θέλω να πω, το να έχεις δύο πολύ καλούς τερματοφύλακες είναι ευλογία και όχι πονοκέφαλος".
Ο Θοδωρής Βλάχος είχε με την ομοσπονδία ένα πολύ μικρό σε απολαβές συμβόλαιο, για τα δεδομένα των ομοσπονδιακών προπονητών των πρωτοκλασάτων ομάδων. Αρκούσε για να αγοράσει κάποιος ένα αρκετά καλό αυτοκίνητο, όχι πολυτελείας. Ξέρει και ο ίδιος ότι πρέπει κάποια στιγμή να πληρωθεί αναλόγως των επιτυχιών του. Και πράγματι η πρόταση της ΚΟΕ είναι καλή.
“Καλά κάνεις και το αναφέρεις, επειδή πρέπει να γίνει και αυτό κάποια στιγμή. Ιδίως οι αθλητές που έχουν μικρό χρονικό εύρος στο άθλημά τους, πρέπει να εξαργυρώνουν τις επιτυχίες τους. Προπονητής μπορείς να είσαι και στα 50 και στα 60, αλλά και οι προπονητές όταν κάνουν μια τόσο μεγάλη επιτυχία πρέπει να την εξαργυρώσουν. Ναι, ήταν μικρό το συμβόλαιο που είχα με την Εθνική”. Δεν άλλαξε ποτέ, ούτε μετά το χάλκινο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Καζάν και ήταν από την αρχή πολύ μικρό.
Την επιτυχία του ασημένιου μεταλλίου πρέπει να την εξαργυρώσει το ίδιο το πόλο, όχι εγώ κι Φουντούλης
Αυτό δεν σημαίνει ότι τα χρήματα αυτά δεν ήταν μια βοήθεια στην καθημερινότητά μου. Πέρυσι, σκεπτόμουν ότι πρέπει να αρχίσω να ζητάω περισσότερα πράγματα για τον εαυτό μου. Μέχρι πέρυσι είχα μια καλή πορεία ως προπονητής, με επιτυχίες στην Εθνική και στον Ολυμπιακό. Δεν σου κρύβω ότι αν είχα κάποια πρόταση από το εξωτερικό θα το σκεπτόμουν να φύγω.
Την επιτυχία του ασημένιου μεταλλίου στο Τόκιο, βασικά πρέπει να την εξαργυρώσει το ίδιο το άθλημα. Αν δεν την εκμεταλλευτούμε τώρα θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Προβολή, βελτίωση συνθηκών, περισσότερες παροχές. Είχαμε φτάσει στον πάτο σε αυτά τα θέματα και δεν ρίχνω την ευθύνη στην εκάστοτε ομοσπονδία, επειδή δεν είναι πάντα στο χέρι της.
Νομίζω ότι η Πολιτεία τα έχει αφήσει να φτάσουν στον πάτο. Χρειαζόμαστε ένα κολυμβητήριο για την Εθνική και να λειτουργούν και τα υπόλοιπα κανονικά.
Κάναμε προπόνηση στο Παπαστράτειο. Όλα σε αυτό το έρμο το Παπαστράτειο γίνονται τα τελευταία πέντε χρόνια. Όλες οι ομάδες εκεί κάνουν προπόνηση, δεν υπάρχει κάτι άλλο. Το πρωί έμπαινε η Ντουντουνάκη, περιμέναμε να τελειώσει, για να αρχίσουμε εμείς. Αν είχε περάσει η ομάδα των γυναικών, μετά θα έμπαινε κι αυτή. Πάλι καλά που υπάρχει και αυτό. Και μας βοήθησαν και τα παιδιά που εργάζονται εκεί, σαν να ήταν μέλη της ομάδας.
Δεν μπορεί να γίνει ένα άλλο κολυμβητήριο; Ας λειτουργήσουν το Ζάππειο. Στη Γλυφάδα κάναμε προπόνηση μόνο τις τέσσερις ημέρες που ήρθε η Εθνική Ισπανίας. Δεν μπορούσαμε να τους πάμε στο Παπαστράτειο, θα έφευγαν. Είναι χωρίς εξαερισμό, με κουνούπια και με 40 βαθμούς Κελσίου. Ούτε θέρμανση έχει, ούτε ψύξη. Ανήκει στη ΓΓΑ. Είναι απλά ένα κολυμβητήριο. Κατάλαβες;
Να εξαργυρώσω, εγώ, ο Φουντούλης, ο Καπότσης και μεθαύριο τι; Τα ίδια; Τα Χανιά που έβγαζαν τόσους αθλητές είναι χωρίς πισίνα το χειμώνα τα τελευταία χρόνια. Θέλετε να είμαστε στο Παπαστράτειο; ΟΚ. Βελτιώστε το. Βάλτε ψύξη - θέρμανση. Δεν είναι καινούργια αυτά, τα ξέρουν όλοι. Αν είχε περάσει και η Εθνική γυναικών στο Τόκιο, θα είχαμε τρομερό πρόβλημα με την προετοιμασία.
Ξέρεις πόσες ομάδες κάνουν το καλοκαίρι προπόνηση; Εννιά. Όταν κάναμε προπόνηση για το παγκόσμιο στον Άγιο Κοσμά, οι προπονήσεις άρχιζαν στις 7 το πρωί. Από τις 7 μέχρι τις 8.30 ήταν τα πιτσιρίκια και στις 8.30 έπρεπε να βγουν επειδή από τις 8.30 έως τις 10.30 είχαν προπόνηση οι άντρες, 10.30 με 12.30 οι γυναίκες, που ο ήλιος ήταν ψηλά. Πέθαιναν. Το μεσημέρι ερχόταν η συγχρονισμένη. Το απόγευμα έρχονταν πάλι αυτοί που είχαν πάει στις 7. Δεν γίνεται αυτό. Επειδή, ήταν εννιά ομάδες κάποιες έκαναν μαζί. Χώριζαν στη μέση την πισίνα”.
Σε μία πρόταση φώλιασε ο φόβος και η έγνοια του για το μέλλον που δεν καλύπτεται από τη χαρά του μεταλλίου. “Να εξαργυρώσω, εγώ, ο Φουντούλης, ο Καπότσης και μεθαύριο τι; Τα ίδια;”. Θέλει η υδατοσφαίριση να εκμεταλλευτεί αυτό το μετάλλιο όπως το μπάσκετ επένδυσε πάνω στους πρωταθλητές Ευρώπης του 1987. “Σύμφωνοι, είναι πιο εύκολο να γίνει στο μπάσκετ λόγω της φύσης του αθλήματος. Αλλά, χωρίς πισίνες δεν μπορούμε. Όπως δεν μπορεί ο στίβος χωρίς ταρτάν”.
Τα αυτονόητα πρέπει να προηγούνται των μεταλλίων. Στην Ελλάδα είθισται να συμβαίνει το αντίθετο.
