Έψαχνε για πολύ καιρό, για αρκετά χρόνια την ευκαιρία να αποδείξει ότι αξίζει να αγωνιστεί στην Εθνική ομάδα πόλο. Ο Θοδωρής Βλάχος τον πίστευε, γι' αυτό άλλωστε, του έδωσε μία θέση στο ρόστερ για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα.

Ο Παναγιώτης Τζωρτζάτος κλήθηκε να σηκώσει στους ώμους του το βάρος της ξαφνικής και αναπάντεχης απώλειας του Μάνου Ζερδεβά. Δεν είχε επιλογή. "Μπες και δείξε τι αξίζεις", αυτή ήταν η σκέψη του, αυτό είπε στον εαυτό του. Ήταν η στιγμή του... να λάμψει.

Ο Παναγιώτης Τζωρτζάτος μίλησε στο SPORT24 για τις στιγμές που έζησε στη Βουδαπέστη, αυτές που θα μείνουν ανεξίτηλα χαραγμένες στη μνήμη του, τα λόγια του Ζερδεβά που τον πείσμωσαν, τη δικαίωση και το "συμβόλαιο θανάτου", τον Θοδωρή Βλάχο που έχει δημιουργήσει μία οικογένεια, αλλά και τη δίψα των διεθνών μας για το χρυσό μετάλλιο που λείπει από τη συλλογή.

Συνέντευξη στη Μαρία Κουβέλη

Η ατυχία και ο τραυματισμός του Μάνου Ζερδεβά έφεραν τον Τζωρτζάτο στο δεύτερο οκτάλεπτο του προημιτελικού κόντρα στις ΗΠΑ κάτω από τα δοκάρια της Εθνικής.

Ήθελα να αποδείξω ότι δικαίως βρίσκομαι εδώ που είμαι

"Με το που τραυματίστηκε ο Ζερδεβάς ήταν αρκετά ξαφνικό, δεν ήμασταν προετοιμασμένοι για κάτι τέτοιο. Υπήρξε μία σύγχυση, για 4-5 λεπτά αποδιοργανωθήκαμε, αλλά το βρήκαμε αρκετά γρήγορα βάσει των συνθηκών και πήραμε το παιχνίδι.

Την ώρα που μπήκα είχα αρκετό άγχος. Κάθε λεπτό όμως, που περνούσε ένιωθα και καλύτερα μέσα στο νερό. Είπα στον εαυτό μου: "Τώρα είμαι εγώ, τέλος, συγκέντρωση στο παιχνίδι και πάμε".

Ήθελα να αποδείξω ότι δικαίως βρίσκομαι εδώ που είμαι. Προσπαθούσα πολλά χρόνια να βρεθώ σε μία διοργάνωση, από παιδάκι μέχρι και σήμερα. Είμαι στον χώρο πάνω από 20 χρόνια και προσπαθώ. Τελικά, τα κατάφερα. Από τη στιγμή που ήμουν εκεί, που ήμουν στο ρόστερ ήθελα απλά να παίξω σαν τρελός.

Ήταν σαν να ήμασταν μαζί με τον Μάνο κάτω από τα δοκάρια

Φυσικά, δεν ήθελα να συμβεί αυτό που έγινε για να μου δοθεί έτσι η ευκαιρία, αλλά θεωρώ ότι το εκμεταλλεύτηκα όσο καλύτερα γινόταν και με τη στήριξη του Μάνου -και εγώ προς αυτόν- ήταν σαν να ήμασταν μαζί κάτω από τα δοκάρια.

Όταν συνειδητοποιήσαμε πόσο μεγάλος είναι ο τραυματισμός του Μάνου κατάλαβα ότι στη συνέχεια του τουρνουά θα είμαι εγώ. Οπότε σιγά σιγά και μέσα από τις προπονήσεις έχτισα και την αυτοπεποίθησή μου.

Το μυαλό μας μετά ήταν συνέχεια στα παιδιά που ήταν τραυματίες. Παίξαμε και γι’ αυτούς, ήταν πολύ σημαντικό. Βρήκαμε τη χημεία μας, καλύψαμε τα κενά και κάναμε αυτό που έπρεπε.

Ήταν η στιγμή του και το ήξερε

Όχι απλά το εκμεταλλεύτηκε, όχι απλά στάθηκε αντάξιος των περιστάσεων, αλλά ο Τζωρτζάτος με 16/22 αποκρούσεις στον μικρό τελικό έκανε το δικό του παιχνίδι και τον κόσμο να παραμιλάει για εκείνον, για τον "ήρωα" Τζωρτζάτο, που οδήγησε την Ελλάδα στο τρίτο σκαλί του βάθρου.

"Ήταν ονειρικές στιγμές" είπε με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Και πώς να μην ήταν; Όταν όχι μόνο συνδύασε το ντεμπούτο του σε εθνική διοργάνωση με μετάλλιο, αλλά ήταν εκ των παικτών που είχε τεράστια συνεισφορά σε αυτή την επιτυχία.

"Είναι οι στιγμές που ονειρεύεσαι να τις ζήσεις από μικρό παιδί" πρόσθεσε και συνέχισε: "Που λες: "μακάρι να συμβεί έστω μία φορά". Νομίζω ότι τώρα θέλω να το ζω συνέχεια. Είναι ένα από τα όνειρα που έγινε πραγματικότητα και πλέον επειδή είδαμε ότι είναι εφικτό, ότι μπορούμε πολύ παραπάνω, γιατί να μην μεγαλώσουμε τα όνειρά μας;!.

Ο διάλογος με τον Ζερδεβά πριν τον μικρό τελικό και το "συμβόλαιο θανάτου"

Η στιγμή είχε φτάσει. Όμως, η στήριξη, το μπουστάρισμα -που λέμε- ήταν αναγκαίο. Ο Τζωρτζάτος πίστευε στον εαυτό του, ήξερε πως θα μπει στην πισίνα και θα τα δώσει όλα. Είχε ανάγκη όμως την εμψύχωση, είχε ανάγκη το "πάμε, τους έχεις".

Πάμε, τους έχεις

"Με το Μάνο είμαστε μαζί στο δωμάτιο, κάνουμε πολλές συζητήσεις, διαβάζουμε μαζί τους αντιπάλους, όποτε παίρνουμε ο ένας τη γνώμη του άλλου, πουσάρουμε ο ένας τον άλλον για να γίνει καλύτερος βάσει του συναγωνισμού που έχουμε, πάντα για το καλό της ομάδας.

Θυμάμαι ακριβώς πριν τον μικρό τελικό να με ρωτάει: "Πόσο έτοιμος νιώθεις". Του λέω: "100%" και μου λέει: "Ωραία, πάμε τους έχεις". Αυτό με ανέβασε αρκετά ψυχολογικά θεωρώ, γιατί είναι παραδοχή από έναν εξαιρετικό επίσης, τερματοφύλακα".

Από τον ημιτελικό είχα γράψει στον επίδεσμο που είχα στο χέρι μου το όνομά του. Του είπα απλά: "Μάνο, θα βάλω το όνομά σου εδώ, ώστε κι εγώ να μην πονάω και να είμαστε μαζί μέσα". Και από τη στιγμή που το έβαλα, ως δια μαγείας, δεν με ξαναπόνεσε το χέρι μου μετά (σ.σ. γέλια).

Όταν μπήκε βέβαια στην πισίνα γνώριζε, πως το εγχείρημα θα ήταν δύσκολο. Είχε φροντίσει άλλωστε, και ο πρόεδρος της ΚΟΕ, Κυριάκος Γιαννόπουλος, να το κάνει ξεκάθαρο. Πριν το παιχνίδι είπε μια κουβέντα στον τερματοφύλακα της Βουλιαγμένης: "Παναγιώτη, μόλις υπέγραψες ένα συμβόλαιο θανάτου". Ο Τζωρτζάτος κατάλαβε τι εννοούσε ο άλλοτε αρχηγός της Εθνικής ομάδας, αλλά δεν έκανε στιγμή πίσω.

"Μου το είπε για να μου δείξει τη δυσκολία του εγχειρήματος, αλλά στην ουσία ήθελε να μου πει, έτσι το εξέλαβα, να το απολαύσω και να ηρεμήσω και πως ό,τι είναι να γίνει θα γίνει. Μου έδειξε πόσο δύσκολο είναι και πως ίσως αν το απολαύσεις θα βγει πιο εύκολα. Και αυτό έκανα".

Λαβωμένοι μεν, με Ψυχή δε

Η Εθνική είχε να αντιμετωπίσει δύο σοβαρούς τραυματισμούς. Και οι δύο κατά τη διάρκεια των αγώνων. Πρώτα του Ζερδεβά στον προημιτελικό με τις ΗΠΑ, μετά του Παπαναστασίου στον ημιτελικό με τους Ιταλούς.

Κι εκεί που αρχικά ο Βλάχος είχε 13 παίκτες, βρέθηκε τελικά με 11 και τα πράγματα άρχισαν να ζορίζουν. Τότε όμως, είναι που έρχεται το "μέταλλο", το πάθος και η ψυχή για να κάνουν τη δουλειά του. Γιατί τελικά, οι τραυματισμοί όχι μόνο δεν αποδιοργάνωσαν την Εθνική μας, αλλά τη συσπείρωσαν.

Μείναμε 11, αλλά αυτό μας έκανε μία γροθιά

"Η ατμόσφαιρα του κολυμβητηρίου ήταν φοβερή από μόνη της. Ήταν τρομερό το πώς αγωνιζόμασταν ο ένας για τον άλλον. Μείναμε 11, αλλά αυτό μας δυνάμωσε ακόμα περισσότερο, μας έκανε μία γροθιά. Αυτός είναι ο ορισμός της ομάδας εν τέλει. Εκεί έχουμε καταλήξει, όταν πονάμε, πονάμε όλοι μαζί. Κι όταν νικάμε, νικάμε όλοι μαζί".

Δεν βγαίνουμε αν δεν τα έχουμε δώσει όλα

Μαζί μέχρι τελικής πτώσεως. Αυτό είναι και το moto της Εθνικής: "Δεν βγαίνουμε από το νερό, αν δεν τα έχουμε δώσει όλα. Αν μας κερδίσει κάποιος θα πρέπει να ματώσει που λέμε".

Κι όντως έτσι έγινε, η Ιταλία δυσκολεύτηκε στον ημιτελικό. Και παρότι η Εθνική αντιμετώπιζε την Παγκόσμια Πρωταθλήτρια και έχασε στις λεπτομέρειες για τον Τζωρτζάτο δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ούτε στο ελάχιστο ως "επιτυχία"

Στον ημιτελικό χάσαμε γιατί εμείς κάναμε κακό παιχνίδι και όχι γιατί οι Ιταλοί ήταν καλύτεροι

"Όταν χάνεις δεν είναι επιτυχία και παρότι χάσαμε στις λεπτομέρειες, χάσαμε γιατί εμείς κάναμε κακό παιχνίδι και όχι γιατί οι Ιταλοί ήταν καλύτεροι. Ήταν το λιγότερο καλό παιχνίδι μας στο τουρνουά. Αν παίζαμε όπως με τους Κροάτες θα είχαμε πάει στον τελικό. Η διαιτησία ήταν 60-40 υπέρ τους, αλλά δεν ήταν αυτό που μας στέρησε τη νίκη.

Ήταν μαχητικό το παιχνίδι, οι Ιταλοί ήταν πιο σκληροί στις μονομαχίες και με λίγα περισσότερα σφυρίγματα υπέρ τους επιβλήθηκαν. Αλλά δεν παίξαμε εμείς πολύ καλά, ήταν το κακό μας παιχνίδι. Μας θεωρώ καλύτερη ομάδα από τους Ιταλούς".

Η Εθνική που δεν φοβάται τίποτα και κανέναν

Ο Θοδωρής Βλάχος δεν είναι απλά ο προπονητής της εθνικής ομάδας. Έχει καταφέρει να δημιουργήσει μία οικογένεια και να δώσει σ' αυτή μία ταυτότητα. Αυτή η Εθνική, που είναι ένα κράμα παλιών και νέων παικτών (πέντε νέες προσθήκες: Καλογερόπουλος, Κάκαρης, Τζωρτζάτος, Γουβής και Νικολαΐδης) δεν φοβάται, αυτή η Εθνική έχασε από την Παγκόσμια Πρωταθλήτρια Ιταλία στις λεπτομέρειες.

"Έχουμε χημεία μεταξύ μας, γνωριζόμαστε καλά και ξέρει ο ένας τον άλλον προσωπικά, οπότε ήμασταν ούτως ή άλλως δεμένοι. Βέβαια, με τον Θοδωρή έχουμε γίνει ακόμα περισσότερο μία γροθιά και ειδικά όταν παίζεις για το εθνόσημο δεν γίνεται να σκέφτεσαι οτιδήποτε άλλο.

Δεν φοβόμαστε κανέναν, αυτό μας έχει πει να κάνουμε ο Θοδωρής

Ο Θοδωρής έχει καταφέρει να φτιάξει μία πολύ δυνατή ταυτότητα στην εθνική ομάδα και η αυτοπεποίθηση είναι πολύ υψηλά. Δεν φοβόμαστε κανέναν, αυτό μας έχει πει να κάνουμε. Παίζουμε το δικό μας πόλο και έχουμε δείξει πως μπορούμε να κερδίσουμε τον οποιονδήποτε. Αυτό έχει καταφέρει να μας κάνει να πιστεύουμε.

Ο Βλάχος μού είπε: "Μπες και δείξε μου πόσο το θέλεις"

Πριν τον μικρό τελικό μού είπε: "Πάμε γερά, πιστεύω ότι το έχεις, έχεις δείξει πράγματα, τώρα θέλω να μου δείξεις πόσο το θέλεις". Μετά το παιχνίδι δεν τον έχω ξανακούσει να μιλάει τόσο ωραία, τουλάχιστον προσωπικά για έναν παίκτη. Το εκτιμώ απεριόριστα.

Του είχα ζητήσει μία ευκαιρία, μου την έδωσε έστω και με αυτόν τρόπο, όπως ήρθαν τα πράγματα και του έδειξα ότι μπορώ, ότι είμαι εκεί για την ομάδα".

Μετά το αργυρό, το χάλκινο και ύστερα από το χάλκινο... το χρυσό

Το χάλκινο μετάλλιο ήρθε μόλις 11 μήνες μετά την επιτυχία στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο και το αργυρό. Δεν υπήρξε στιγμή που να αμφέβαλε. Απ' όταν που μπήκε στην πισίνα, ο Τζωρτζάτος γνώριζε πως το μετάλλιο είναι της Ελλάδας.

"Το πίστευα από την αρχή ότι το μετάλλιο είναι δικό μας, γιατί ένιωθα πολύ καλά κι εγώ και έβλεπα και τους συμπαίκτες μου ότι γυάλιζε το μάτι τους. Ξεκίνησε και το παιχνίδι ιδανικά, τα πρώτα 12 λεπτά ήμασταν 4-0, μετά βέβαια υπήρξε πίεση και από την Κροατία, καθώς είναι μία πολύ ποιοτική ομάδα με ιστορία.

Εμείς συνεχίζαμε και πιέζαμε όσο περισσότερο γινόταν. Μέσα μας το συνειδητοποιήσαμε όμως, όταν χρονικά ουσιαστικά δεν γινόταν να ανατραπεί το παιχνίδι, περίπου 2 λεπτά πριν το τέλος.

Είπαμε στα αποδυτήρια ότι πάμε για το χρυσό, δεν σταματάμε

Με το που σφύριξε ο διαιτητής έβγαλα μία έντονη κραυγή, συγκινήθηκα και έκλαιγα για 2-3 λεπτά μέσα στις αγκαλιές των συμπαικτών μου σαν να ήμουν πέντε χρονών. Ήταν απίστευτο το συναίσθημα αυτό, ένιωσα υπερηφάνεια, άμεση δικαίωση για τους κόπους μου και των συμπαικτών μου. Και ακριβώς επειδή το έζησα τώρα όλο αυτό, έχω τη δίψα και θέλω να το ζήσω ξανά και ξανά".

Εκτός από το πάθος, την ποιότητα και τη ψυχή, οι παίκτες του Βλάχου έχουν και κάτι ακόμα: δίψα. Μετά το αργυρό και το χάλκινο, σειρά έχει το πολυπόθητο χρυσό στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στο Σπλιτ της Κροατίας.

"Έχω καταλάβει τι έχουμε κάνει, απλά ξέρω ότι μπορούμε και ακόμα καλύτερα, αυτό είναι το τρομερό. Η ομάδα αυτή θα έχει και συνέχεια. Τώρα με το μετάλλιο επιβεβαιώσαμε τους εαυτούς μας ότι είμαστε σίγουρα ψηλά. Αυτό μας έκανε να διψάσουμε ακόμα περισσότερο για κάτι παραπάνω.

Είπαμε στα αποδυτήρια ότι πάμε για το χρυσό, δεν σταματάμε".

Η ιδιαίτερη αφιέρωση στον αδερφό του

"Θέλω να αφιερώσω τη νίκη στον αδερφό μου, στο βαφτιστήρι μου και στους τραυματίες της ομάδας", ήταν ακριβώς τα λόγια του μετά την επιτυχία της Εθνικής. Ο Τζωρτζάτος έχει ένα ιδιαίτερο δέσιμο με τον αδερφό του, ο οποίος είναι άτομο με ειδικές ανάγκες. Αγαπά το πόλο και ο Παναγιώτης φρόντισε να του κάνει το καλύτερο δώρο.

"Ο αδερφός μου είναι τα πάντα για μένα. Είναι παιδί με ειδικές ανάγκες και είναι σαν μωρό από τότε που γεννήθηκε μέχρι και σήμερα.

Τρελαίνεται για πόλο, έρχεται και στους αγώνες πολλές φορές. Του αρέσει πολύ όλος αυτός ο πανικός που γίνεται στην κερκίδα. Τον αγαπάω τρελά, δίνω και τη ζωή μου για εκείνον".

Ευχαριστούμε για τη φιλοξενία το Nalu All Day Cafe