Οι δαίμονες και οι ευδαίμονες

Η μεγαλομανία θα με φάει, αυτό να λέγεται! Επίτηδες δεν έγραψα το βράδυ της Δευτέρας (12/02) ή το πρωί της Τρίτης (13/02) κάτι για την Εθνική ομάδα των γυναικών...

Καθυστέρησα να ρίξω αυτές τις ...πενιές στο πληκτρολόγιο περιμένοντας και ελπίζοντας ότι θα πετυχαίναμε το νταμπλ απέναντι στην Ιταλία και τα αγόρια θα βάδιζαν στα χνάρια των κοριτσιών, αλλά φευ!

Μεγάλη μπουκιά φάε ή μάλλον μεγάλη βουτιά (στην πισίνα) κάνε, μεγάλη κουβέντα μην πεις!

Καλά είναι όμως, διάβολε και τα κορίτσια, πολύ καλά, χώρια που μπορούν να γίνουν ακόμα καλύτερα στον ημιτελικό με την Ουγγαρία και σε έναν προσδόκιμο τελικό (Παγκοσμίου Υγρού Στίβου) που τον καρτεράμε εδώ και 13 χρόνια.

Ούρλιαξα εν πλω μαζί με την Ασημάκη!

Θυμάμαι αξέχαστα εκείνο τo απομεσήμερο της 29ης Ιουλίου του 2011 στη Σαγκάη, όπου η ελληνική ομάδα νίκησε την οικοδέσποινα Κίνα και στέφθηκε πρωταθλήτρια κόσμου...

Εκείνο τον τελικό τον παρακολούθησα εν πλω, ταξιδεύοντας από τον Πειραιά προς το Ρέθυμνο, διότι τότε είχαμε ακόμα καράβι που πήγαινε απ’ ευθείας εκεί!

Θυμάμαι το ουρλιαχτό της Αλεξάνδρας Ασημάκη όταν άνοιξε το σκορ από την πάσα της Αντιγόνης Ρουμπέση, θυμάμαι και το δικό μου ουρλιαχτό στο σαλόνι του πλοίου όταν έληξε ο τελικός και είχαμε τινάξει την μπάνκα στον αέρα.

Αυτά έγιναν... παλιά!

Το άχτι από το 2004 και το... ισχυρό φύλο!

Τώρα η Εθνική ξανακάθεται πρώτο τραπέζι πίστα και μάλιστα δυο φορές μέσα σε λίγες μέρες και κόντρα στον ίδιο αντίπαλο: τις Ιταλίδες που τις είχαμε άχτι από τον αλήστου μνήμης (χαμένο) τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 στο ΟΑΚΑ...

Στα είκοσι χρόνια που πέρασαν από τότε οι τσούπρες μας δεν έμειναν άπραγες, ούτε γύριζαν με άδεια χέρια: μπορεί μετά το 2008 να μην κατάφεραν να προκριθούν στους Ολυμπιακούς Αγώνες και μετά το 2011 να μην φιγουράρισαν ξανά στην τετράδα του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος, αλλά έχουν εκπληρώσει ακόμη και τα απωθημένα των ανδρών!

Το εννοώ αυτό διότι οι λεγάμενες έχουν στο παλμαρέ τους πέντε μετάλλια στη διοργάνωση που αποτελεί terra incognita για τα αγόρια: το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στο χρονικό του οποίου έχουν κατακτήσει τέσσερα ασημένια μετάλλια κι ένα χάλκινο...

Το χάλκινο γκολ της Νικόλ και το πλατινένιο μετάλλιο

Αυτό το χάλκινο όμως αξίζει παραπάνω από το χρυσό, είναι πλατινένιο και βάλε, διότι οδήγησε την ελληνική ομάδα όχι μονάχα σε ένα κατά το μάλλον ή ήττον συνηθισμένο βάθρο (στη συγκεκριμένη διοργάνωση), αλλά και στους πρόποδες του πύργου του Αιφελ!

Στις 13 του περασμένου μήνα στο Αϊντχόφεν, το λυτρωτικό γκολ της Νικόλ Ελευθεριάδου στον μικρό τελικό με την Ιταλία (7-6) έστειλε την Εθνική σούμπιτη στο Παρίσι και όλα τα άλλα είναι ιστορία...

Αυτή την ιστορία τη διηγήθηκε με το νι και με το σίγμα στο SPORT24 η ηρωίδα εκείνης της βραδιάς και μετά από έναν μήνα, παρά μία ημέρα, ιδού η Ντόχα, ιδού και το δεύτερο πήδημα!

Το αίτιον και το αιτιατόν

Χθες (12/02) η πρώτη ελληνική ομάδα (σε όλα τα σπορ) που κατέκτησε ολυμπιακό μετάλλιο ξανάκανε μια πατητή στις Ιταλίδες (14-12) και αυτή η νίκη τη στέλνει στον ημιτελικό με την Ουγγαρία και ό,τι ήθελε προκύψει...

Εδώ υπάρχει το αίτιον και το αιτιατόν, όπως μαθαίναμε στο σχολείο: το αίτιον είναι η στοιχειωμένη πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες και το αιτιατόν ό,τι ακολουθεί και επισυμβαίνει ...

Η πρώτη νίκη στο Αιντχόφεν γέννησε τη δεύτερη στη Ντόχα και -Θεού θέλοντος- η χθεσινή θα κυοφορήσει την επόμενη και η επόμενη τη μεθεπόμενη στον τελικό!

Η ατάκα του Μπλατ για τη μαϊμού στο σβέρκο

Την πάω μακριά τη βαλίτσα, το ξέρω, ωστόσο είναι βέβαιο ότι από τη στιγμή που αυτή η ομάδα ξόρκισε τους δαίμονες οι οποίοι την κατέτρυχαν από το 2008, πέταξε τη μαϊμού από τον σβέρκο της!

Αυτή είναι μια αμερικανική παροιμιώδης έκφραση που την άκουσα για πρώτη φορά στο EuroBasket του 2007 από τον τότε προπονητή της πρωταθλήτριας Ρωσίας και μετέπειτα του Άρη και του Ολυμπιακού, Ντέιβιντ Μπλατ.

Αυτό μπορεί πλέον να το πει και η Αλεξία Καμμένου, σπολλάτη της...

Σπολλάτη και των κοριτσιών, είτε είναι παλιοσειρές και μπαρουτοκαπνισμένες, είτε νεαρές που έχουν άγνοια κινδύνου και κάνουν βουρ στον πατσά!

Η Ασημάκη και η Νίνου

Στη μια πλευρά στέκει η Ασημάκη στην άλλη η Ειρήνη Νίνου που με το πενταρέ της κόντρα στην Ιταλία διάνοιξε το στενοσόκακο και το έκανε λεωφόρο.

Στο επόμενο κλικ, το απογευματάκι της Τετάρτης, η Εθνική θα παίξει τα ρέστα της κόντρα στις Ουγγαρέζες με την ικανοποίηση ότι οι δυο διαδοχικές επιτυχίες την ξαναβάζουν για τα καλά στην ελίτ, χώρα που μπορεί να της τριτώσει το καλό στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Συγχωρέθηκαν κιόλας τα... πεθαμένα της από τις πρότερες ατζαμίδικες απόπειρες, οπότε δεν κουβαλάει πια κανένα συνειδησιακό άγχος και ούσα απελευθερωμένη, ελεύθερη και ωραία ξαναβάζει πλώρη για τον θρόνο!

Τα φράγματα της... Χρυσάκη!

"Σπάμε τα φράγματα το ένα μετά το άλλο" μού είπε πριν από λίγη ώρα η Ασημάκη που θέλει να ξαναλλάξει το επώνυμο της και να ονομάζεται Χρυσάκη!

Αυτή η ομάδα δεν βιάζεται, διότι όλα τα προηγούμενα ατσαλώθηκε προσευχόμενη μπροστά στην εικόνα της Αγίας Υπομονής!

"One game at a time", όπως λένε και οι Αμερικανοί, αυτό πρεσβεύει και η Ασημάκη, το ίδιο προφανώς θα λέει και στην κόρη της που πριν από λίγες μέρες γιόρτασε τα τρίτα γενέθλια της.

Η Ασημάκη αποσύρθηκε για να γίνει μαμά και αίφνης ξαναγύρισε και έγινε πολύτεκνη μητέρα: έχει τη δική της κόρη κι άλλες δώδεκα που στοιχίζονται δίκην λόχου ξοπίσω της.

"Δεν κοιτάμε το δάσος, αλλά το δέντρο. Το βλέμμα μας φτάνει μέχρι τον ημιτελικό και ό,τι ήθελε προκύψει. Ξέρουμε πού βρισκόμαστε, ποιες είμαστε και τι μπορούμε να καταφέρουμε. Παίζουμε διαδοχικούς τελικούς και ελπίζουμε ότι θα ανεβάσουμε την Ελλάδα όσο πιο ψηλά γίνεται" κατέληξε στη σύντομη στιχομυθία μας μέσω μηνυμάτων!

Η ανυπομονησία της "Μάργκο" και η απενοχοποίηση μιας ομάδας

Ύστερα έπιασα το κουβεντολόι με την αρχηγό της ομάδας, τη Μαργαρίτα Πλευρίτου, η οποία ένιωσε σε υπερθετικό βαθμό την ανακούφιση δυο φορές μέσα σε έναν μήνα...

"Είναι υπέροχο το συναίσθημα της ανυπομονησίας πριν από έναν μεγάλο αγώνα. Μετράς τις ώρες, τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα και όταν βουτήξεις στο νερό τα δίνεις όλα, χωρίς να κάνεις εκπτώσεις", μού είπε η "Μάργκο' και δεν έχει άδικο...

Αυτή η γλυκιά προσμονή προκαλεί όντως μια ανατριχίλα που δονεί σύγκορμα τα κορίτσια, πριν από τον ημιτελικό και hopefully (όπως λένε και στις δυτικές συνοικίες της Θεσσαλονίκης όπου γεννήθηκαν και μεγάλωσαν η Μαργαρίτα, η Ελευθερία και η Βάσω) στον τελικό.

"Πήραμε μεγάλο κουράγιο από την πρόκριση στους Ολυμπιακούς αγώνες, ξελυθήκαμε, απενοχοποιηθήκαμε και βρήκαμε την πυξίδα μας. Είμαστε προσηλωμένες στο στόχο μας και φοράμε παρωπίδες, χωρίς να κοιτάμε δεξιά και αριστερά"

Αυτή η ομάδα πλέον δεν κοιτά ούτε δεξιά, ούτε αριστερά, αλλά ούτε και πίσω της, παρά μόνο μπροστά για να σημαδέψει διάνα στο κέντρο του στόχου.

Άντε, με το καλό και μ’ έναν πόνο!

Το ροδόσταμο και το φαρμάκι

Και τώρα το απαραίτητο υστερόγραφο: Πάνω που γλυκαθήκαμε με τα κορίτσια, στους άνδρες σήμερα το απόγευμα μας ξαναπήρε την μπουκιά ο άλλοτε προπονητής της Εθνικής

Σάντρο Καμπάνια και την πατήσαμε σαν αρχάριοι...

Μέσα σε δυόμισι λεπτά το 10-8 έγινε 10-11 και –για να επικαλεστώ τα παρατσούκλια των ιταλικών εθνικών ομάδων-, ενώ η Setterosa μας πότισε ροδόσταμο, το Settebello μας κέρασε φαρμάκι!

Δεν ανησυχώ όμως: είμαι βέβαιος και το υπογράφω ότι το αίμα που έχασε αυτή η ομάδα στο Ζάγκρεμπ και στη Ντόχα, θα το μεταγγίσει ξανά στις φλέβες της στο Παρίσι.

Κάθε στοίχημα δεκτό, κοπιάστε!