Έβγαλε τις πουέντ του μπαλέτου για πάντα και πούλησε την ψυχή της στα γάντια του μποξ. Εγκατέλειψε τη σάλα και τα "un deux, trois" της δασκάλας της, για να αφοσιωθεί στο ρινγκ και στις γροθιές της. Ζούσε μέσα σε αυτή την αντίφαση -μπαλέτο και πυγμαχία- για περίπου επτά χρόνια. Η κλήση στην Εθνική ομάδα πυγμαχίας τα άλλαξε όλα.

Το "δίπορτο" έπαψε κι έπειτα από λίγο καιρό η Αντωνία - Φιλίππα Γιαννακοπούλου έγινε η πρώτη Ελληνίδα που κατέκτησε χρυσό μετάλλιο σε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα πυγμαχίας νεανίδων (2021). Η πυγμάχος της Παναχαϊκής μίλησε στο SPORT24 για τους κόντρα ρόλους της εφηβείας της. Εξήγησε πόσο ωφέλιμη ήταν αυτή η αντίφαση στην εξέλιξή της ως αθλήτρια και ερμήνευσε τις κινήσεις των μάγων των ρινγκ. Των Κουβανών. Περπάτησε φορώντας πουέντ και πυγμαχικά γάντια -μαγεμένη- μέσα στο Καλλιμάρμαρο, όπου στήθηκε ριγνκ για το τουρνουά πυγμαχίας "Ακρόπολις". Ντρεπόταν. "Δεν μου αρέσει τόσο η προβολή, γι' αυτό δεν έχω και social media. Να ανεβάζω φωτογραφίες μου; Για ποιο λόγο να το κάνω; Δεν καταλαβαίνω". Μίλησε ακόμη για την ευχάριστη αλλαγή στο άθλημά της και για το πείσμα που αποκτά, όταν αγωνίζεται σε τελικό.

Η Αντωνία γεννήθηκε στις 15 Νοεμβρίου 2003. Ζει στην Πάτρα με την οικογένειά της. Εκεί προπονείται, στην Παναχαϊκή. "Αλλά είμαι και Παναθηναϊκός", σχεδόν ψιθύρισε. Με χαμόγελο. Αγωνίζεται στα 54 κιλά.

"Ήμουν καλή μαθήτρια, έβγαζα περίπου 18. Έδωσα πανελλήνιες και πέρασα στο Οικονομικό της Πάτρας. Τότε, δεν είχα άνευ. Όμως, τώρα με τις διακρίσεις έχω και επειδή δεν μου αρέσει αυτή η σχολή θα εκμεταλλευτώ το άνευ και συνεχίσω σε άλλη. Δεν έχω αποφασίσει ακόμα σε ποια".

"Η θεία μου είναι γυμνάστρια και ο πατέρας μου έκανε kick boxing, γι' αυτό πήγαμε με τα αδέρφια μου στην πυγμαχία. Έχω τρία αδέρφια. Όλοι ασχολούμαστε με την πυγμαχία, τα δύο αγόρια που είναι ακόμη μικρά και αδερφή μου, η οποία πηγαίνει και μπαλέτο. Η αδερφή μου είναι στην Εθνική κορασίδων της πυγμαχίας.

Όχι, δεν φοβήθηκε η μαμά μου μήπως χτυπήσω στην πυγμαχία. Έτσι κι αλλιώς φοράνε κάσκα τα παιδιά και η δυναμική σε αυτές τις ηλικίες είναι ελάχιστη. Οι άνδρες -για παράδειγμα- κινδυνεύουν με κάποιο χτύπημα να ζαλιστούν, επειδή δεν φοράνε την κάσκα. Οι γυναίκες φοράμε κάσκα, αν και σ' εμάς έχουν συμβεί νοκ άουτ. Δεν θυμάμαι ποτέ να σκέφτηκα να μη βάλω όλη τη δύναμη μου σε κάποιο χτύπημα, για να προστατέψω από κάποιο χτύπημα την αντίπαλό μου. Αυτό είναι το άθλημα. Με όλη τη δύναμή μου χτυπάω πάντα.

Το νοκ άουτ είναι ωραίο. Αρκεί να έρχεται όταν πρέπει. Τι θέλω να πω: Στο Τόκιο, είδαμε στον τελικό των 75 κιλών των ανδρών τον Ουκρανό, Ολεκσάντρ Χιζνιάκ να έχει κερδίσει καθαρά τους δύο πρώτους γύρους, φαινόταν ότι θα νικήσει και τελικά δέχθηκε ένα νοκ άουτ από τον Βραζιλιάνο, Χίμπερτ Σόουζα στον γ' γύρο κι έχασε. Το νοκ άουτ μπορεί από το πουθενά να κάνει μεγάλη ανατροπή".

Πυγμαχούσα με αγόρια στην προπόνηση

Όταν άρχισε την πυγμαχία δεν έβρισκε στην προπόνηση πολλά κοριτσάκια. Είχε για αντιπάλους αγόρια. "Παλαιότερα, πυγμαχούσα περισσότερο με αγόρια στην προπόνηση, επειδή δεν ήμασταν πολλά κορίτσια. Ακόμα παίζω με αγόρια. Όμως έχουν μεγαλώσει κάποια κορίτσια κι έτσι έχω παρτενέρ στην προπόνηση. Η προπόνηση με τα αγόρια βοηθάει στη βελτίωση της δύναμης των χτυπημάτων, όπως και στην ταχύτητα, επειδή είναι πιο δυνατά και πιο γρήγορα απ' ό,τι εμείς τα κορίτσια.

Όμως, πριν ν' ασχοληθώ με την πυγμαχία είχα αρχίσει το μπαλέτο. Με πήγε η μητέρα μου, όπως πάνε τα περισσότερα κοριτσάκια. Όταν ήμουν τριών άρχισα και παρέμεινα στο μπαλέτο περίπου 11 χρόνια. Στην πυγμαχία πήγα όταν έγινα οκτώ. Τα έκανα και τα δύο παράλληλα, για αρκετά χρόνια. Ήμουν καλή στο μπαλέτο και μου άρεσε πολύ, όμως είναι δύσκολο να είσαι το ίδιο καλός και στα δύο από ένα σημείο κι έπειτα, γι' αυτό επέλεξα την πυγμαχία.

Μέσα από το χορό εκφράζεσαι. Είναι μια τέχνη τόσο το κλασικό μπαλέτο, όσο και οι άλλοι χοροί. Δεν έκανα μόνο μπαλέτο. Ασχολήθηκα με το μοντέρνο, το jazz, το funky jazz, πολλά είδη. Έκανα μία με δύο ώρες χορό κάθε μέρα. Είναι όλα τόσο διαφορετικά και τόσο ωραία. Μου άρεσαν όλα. Έχω χορέψει όλο το φάσμα των τραγουδιών και ανεβαστικά και με νοήματα κοινωνικά.

Ο χορός είναι ένας τρόπος να μεταφέρεις ένα μήνυμα. Εκφράζεσαι. Δική μου χορογραφία βασισμένη σε κάτι τέτοιο δεν έχω κάνει, δεν έφτασα σε αυτό το σημείο. Όμως, έχω χορέψει άλλων χορογράφων που κάτι ήθελαν να πουν.

Δυσκολεύτηκα να αποχωριστώ το μπαλέτο. Ωστόσο, όσο προχωρούσα στην πυγμαχία γινόταν πιο δύσκολος ο χορός. Άλλαζε το κορμί μου. Πήρα περισσότερα κιλά. Όταν κάνεις κάποια αθλήματα δεν μπορείς να είσαι όπως μια μπαλαρίνα. Γινόταν πιο δυναμικό το σώμα μου και με δυσκόλευε κυρίως στο κλασικό μπαλέτο. Στα άλλα είδη δεν είχα τόσο θέμα, επειδή και με το χορό γυμνάζεσαι και πολλοί χορευτές είναι αρκετά γυμνασμένοι. Στη συνέχεια δυσκόλεψε και το πρόγραμμά μου, καθώς είχα περισσότερες ώρες προπόνηση στην πυγμαχία. Σε συνδυασμό με την προετοιμασία μου για τις πανελλήνιες αποφάσισα ν' αφήσω το μπαλέτο. Είχα μπει και στην Εθνική ομάδα πυγμαχίας των κορασίδων, άρχισαν και οι αγώνες στο εξωτερικό και τότε σταμάτησα. Το 2019”.

Με βοήθησε το μπαλέτο, όπως βοήθησε πάρα πολλούς αθλητές! Κι ο Τζόρνταν έκανε...

Η επιλογή της πυγμαχίας δεν ήταν κόντρα ρόλος. Μοιάζει, αλλά δεν ήταν. Τα γάντια δεν έπαιξαν μπουνιές με τις πουέντ, αλλά συνεργάστηκαν. Η Αντωνία εξήγησε πόσο την εξέλιξε ο χορός στο μποξ. "Πολλοί έχουν παραξενευτεί και εντυπωσιαστεί με το γεγονός ότι έκανα μπαλέτο μαζί με πυγμαχία, επειδή φαίνονται πολύ διαφορετικά. Όμως, το μπαλέτο είναι πάρα πολύ σκληρό. Χρησιμοποιείς όλο το σώμα σου και αυτό με βοήθησε πολύ στην πυγμαχία. Το μπαλέτο βοηθάει σε πολλά αθλήματα επειδή γυμνάζει όλο το σώμα, το φτιάχνει, το στήνει. Θέλει πολλές ώρες. Είχα λοιπόν μια βάση στο στήσιμο του κορμού, αλλά και στα πόδια. Το αντίθετο δεν συμβαίνει. Η πυγμαχία δεν βοηθάει στο μπαλέτο. Εμένα με βοήθησε το μπαλέτο, όπως βοήθησε πάρα πολλούς αθλητές. Ξέρω ότι ο Μάικλ Τζόρνταν έκανε μπαλέτο, παράλληλα με το μπάσκετ".

Ανοίγει παρένθεση: Oι Σικάγο Μπουλς -την περίοδο που μεσουρανούσε ο Air Jordan- έκαναν προπόνηση κατά την off-season στη σχολή "Joffrey Ballet" του Σικάγο, ενώ στο εμβληματικό λογότυπο Jumpman, απεικονίζεται η σιλουέτα του Μάικλ Τζόρνταν σ' ένα κλασικό άλμα μπαλέτου το grand jeté. Δεν ήταν ο μοναδικός που επέλεξε το χορό για τη βελτίωσή του.

Το έκανε και ο Κόμπι Μπράιαντ το 1998, κατά τη διάρκεια του lockout στο ΝΒΑ. Ο Τζέισον Μπέρκοβιτς -ένας επίδοξος χορευτής- ανέλαβε να τού μάθει κλακέτες. "Όταν τον ρώτησα γιατί ήθελε να μάθει κλακέτες, μού απάντησε ότι γνώριζε πως το ίνδαλμά του, ο Μάικλ Τζόρνταν έκανε μπαλέτο και ήθελε κι αυτός να κάνει κάτι παρόμοιο, ώστε να αποκτήσει ρυθμό και ισορροπία", τόνισε ο Μπέρκοβιτς.

Χορό έκανε και ο θρύλος της πυγμαχίας, Μοχάμεντ Άλι. Στην Ελλάδα, ξεχωρίζει η περίπτωση του παλαίμαχου άσου του Παναθηναϊκού, Αντώνη Αντωνιάδη που χρειάστηκε να κάνει μπαλέτο παράλληλα με στίβο για να καλύψει το χαμένο έδαφος και να αποκτήσει αρμονία στις κινήσεις του, έπειτα από μια επέμβαση. Κλείνει η παρένθεση.

Η Αντωνία έδωσε το καλύτερο παράδειγμα: "Δεν είναι τυχαίο ότι οι Κουβανοί είναι από τους καλύτερους στην πυγμαχία, παγκοσμίως. Το γεγονός ότι έχουν τόσους Ολυμπιονίκες και παγκόσμιους πρωταθλητές έχει σχέση και με το χορό. Είναι διαφορετική η κίνηση που βγάζουν οι Κουβανοί πάνω στο ρινγκ, συγκριτικά με όλους τους άλλους. Είναι μια ξεχωριστή σχολή στο άθλημα η κουβανική. Οι Κουβανοί γεννιούνται με το χορό, έχουν έμφυτο το χορό. Αυτές οι κινήσεις του κορμιού βγαίνουν πιο εύκολα από αθλητές της λατινικής Αμερικής.

Φυσικά, βοηθάει η σάλσα και γενικά οι λάτιν χοροί στα πόδια. Η Βραζιλιάνα Μπεατρίς Φερέιρα που είναι παγκόσμια πρωταθλήτρια στην πυγμαχία είναι μια τέτοια περίπτωση. Παίζει στα 60 κιλά. Ο χορός μπορεί να σου δώσει πλεονέκτημα, ακόμα και αν αγωνίζεσαι σε μεγάλες κατηγορίες κιλών. Πήγα πρόσφατα στο παγκόσμιο πρωτάθλημα των ανδρών στη Σερβία και το είδα με τα μάτια μου, από κοντά. Κουβανοί στα 92 κιλά είχαν καλύτερη κίνηση από αθλητές που ήταν στα 50 κιλά".

Παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στην ψυχολογία σου να εκπροσωπείς τη χώρα σου

Η πυγμάχος από την Πάτρα πέτυχε την πρώτη μεγάλη διάκρισή της πέρυσι τον Οκτώβριο, στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα νεανίδων, στην Μπούντβα. "Τον πρώτο μου αγώνα στην πυγμαχία δεν τον θυμάμαι καθόλου, αλλά θυμάμαι τον πρώτο αγώνα που έδωσα εκτός Ελλάδας. Ήταν για το Nations Cup το 2018, στη Σερβία. Είχα νικήσει μια κοπέλα από την Ινδία και πήρα μετά το χρυσό μετάλλιο. Πήρα το χρυσό και στο επόμενο Nations Cup.

Στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα που πήρα το χρυσό -πέρυσι- μπήκα στα μετάλλια από τον πρώτο αγώνα. Ήταν πολύ συγκινητικό για μένα, επειδή είχα πάει σε ακόμη δύο ευρωπαϊκά και δεν είχα μετάλλιο. Μετά, είχα να αντιμετωπίσω μια αθλήτρια από την Ρωσία, την Αναστασία Κιριένκο.

Είχα παίξει άλλες δυο φορές μαζί της παλαιότερα και είχα χάσει και τις δύο φορές. Αυτή η νίκη ήταν ακόμη πιο σημαντική και από το μετάλλιο. Είχε φτάσει μια στιγμή που έπρεπε να δείξω κάτι, επειδή ήμασταν κοντά στους προηγούμενους αγώνες. Έπρεπε στον ημιτελικό να δείξω ότι κάτι έχω, ότι παίζω κι εγώ. Είχα δύο ήττες από αυτή την αθλήτρια και έπρεπε να τη νικήσω.

Στον τελικό έπαιξα με την Τουτουντσού Κεβσέρ από την Τουρκία. Οι Τουρκάλες είναι πάρα πολύ δυνατές το τελευταίο διάστημα. Στο παγκόσμιο πήραν πέντε χρυσά, δεν λίγα. Στο σύνολο έχουν πιο δυνατή ομάδα από τη δική μας. Δεν γινόταν όμως να χάσω αυτόν τον τελικό.

Ήταν ένας αγώνας για χρυσό μετάλλιο. Μπορεί να είναι πιο δυνατή ομάδα η Τουρκία, αλλά είμαστε κι εμείς δυνατοί. Παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στην ψυχολογία σου να εκπροσωπείς τη χώρα σου. Βέβαια! Το ήθελε η Ελλάδα το χρυσό μετάλλιο. Ο τελικός αυτός ήταν πιο εύκολος αγώνας από τον ημιτελικό. Νίκησα 5-0".

Το 'Ακρόπολις' είναι ένα τεράστιο γεγονός. Έχουμε ξανά ένα μεγάλο διεθνές τουρνουά

Η 19χρονη πρωταθλήτρια παρατηρεί ότι πλέον οι Έλληνες πυγμάχοι αντιμετωπίζονται με μεγαλύτερο σεβασμό στο εξωτερικό. "Και πιο παλιά είχαμε καλούς πυγμάχους. Δεν ξέρω αν τώρα είμαστε πιο δυνατοί ή φαινόμαστε περισσότερο δυνατοί. Δεν ξέρω αν παλαιότερα υπήρχε βοήθεια, για να αναδειχθούν. Κι εγώ είχα πάει σε δύο ευρωπαϊκά πρωταθλήματα και σε δύο παγκόσμια, όμως οι συνθήκες δεν ευνοούσαν για να πάρουμε νίκες. Όχι, ότι δεν ήμασταν καλοί. Ήμασταν και τότε καλοί.

Ίσως τώρα έχει ανοίξει κάπως ο ορίζοντας και υπάρχει βοήθεια από την ομοσπονδία μας. Και τώρα το τουρνουά 'Ακρόπολις' είναι ένα τεράστιο γεγονός. Έχουμε ξανά ένα μεγάλο διεθνές τουρνουά και μάς βοηθάει ακόμη περισσότερο που γίνεται στο Καλλιμάρμαρο. Βοηθάει και στο κύρος των ομάδων μας. Πλέον, πάμε ως ομάδα στους αγώνες. Παλαιότερα είχαμε πολύ μικρότερες αποστολές και ήταν αδύνατον να πάρει κάποιος μετάλλιο. Δεν σε υπολογίζουν.

Με μια γεμάτη ομάδα σε σέβονται οι κριτές. Θυμάμαι παλαιότερα σε αποστολή να αδικούν τον έναν μετά τον άλλο τους Έλληνες αθλητές. Δεν είναι στίβος που έχεις χρονόμετρο και μεζούρα και δεν εξαρτάσαι από την απόφαση του κριτή. Ένα μέρος του αγώνα εξαρτάται από τους κριτές. Έχω δει νικητές να ζητούν συγγνώμη από τους ηττημένους ή να λένε σε αθλητή που έχασε ''εσύ είσαι ο πραγματικός νικητής".

Και σε 'μένα συνέβη αυτό φέτος, στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Είχε έρθει και ο προπονητής και ο πρόεδρος της ομοσπονδίας της αντιπάλου μου και μού έλεγαν ότι ήταν κοντινό παιχνίδι, ότι θα μπορούσαν να το είχαν δώσει και σε 'μένα οι κριτές. Εμείς κάνουμε ό,τι μπορούμε. Όταν, φτάνεις στην κρίση των κριτών αυτά γίνονται".

Στους αγώνες ακούω πάντα τη γωνία μου

Αρκετοί νέοι πυγμάχοι αντιγράφουν κινήσεις μεγάλων αθλητών που διακρίνονται στο μποξ. "Δεν έχω κάποιο δυνατό σημείο, κάποιο ατού. Τα έχω ίσα όλα. Αυτό που αγαπώ στην πυγμαχία είναι η ωραία κίνηση. Θα ήθελα να έχω καλύτερη κίνηση. Όπως, αυτό που είπαμε για τους Κουβανούς, που έχουν ευελιξία και πλαστικότητα. Όχι δεν παρακολουθώ συγκεκριμένες κινήσεις κάποιων πυγμάχων.

Γνωρίζω πώς παίζουν, όπως για παράδειγμα ο Ουκρανός, Βασίλ Λοματσένκο που είναι είδωλο για εκατομμύρια πυγμάχους. Έχει δύο Ολυμπιακά χρυσά μετάλλια και μετά έγινε επαγγελματίας πυγμάχος. Δεν νομίζω ότι αντιγράφω πυγμάχους, επειδή δεν έχω κάτι συγκεκριμένο που παρακολουθώ. Όμως, βλέπω πώς παίζουν.

Ούτε κάνω προσομοίωση του αγώνα πριν ανέβω στο ρινγκ. Απλά παίρνω οδηγίες από τον προπονητή μου, τον Νίκο Πλέα. Είναι απαραίτητη η τακτική. Θυμάμαι ότι στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ό,τι μου έλεγε η γωνία μου, αυτό έκανα. Ακούω πάντα όσα λέει η γωνία μου.

Αυτό που θέλω είναι να βελτιώνομαι συνεχώς και θα φανεί πού θα φτάσω. Δεν είμαι άνθρωπος που θα πει "έχω στόχο να πάω στους Ολυμπιακούς Αγώνες, στο Παγκόσμιο και στο Ευρωπαϊκό". Έχουμε δει ότι δεν πάνε πάντα οι καλύτεροι, όπως και δεν κερδίζουν πάντα οι καλύτεροι έναν αγώνα και άλλοι που έχουν πάρει μετάλλιο δεν το άξιζαν. Γι' αυτό δεν θέλω να το σκέφτομαι έτσι, παρά να λέω ότι πρέπει να γίνω καλύτερη στο άθλημα.

Στην πυγμαχία το μετάλλιο δεν πιστοποιεί ότι εσύ είσαι ο καλύτερος. Φυσικά και είναι μεγάλη ικανοποίηση για τον αθλητή η κατάκτηση του μεταλλίου, άλλο αυτό. Ειδικά, αν αυτό είναι χρυσό. Επειδή, δεν είναι μόνο για 'σένα αυτή η διάκριση, αλλά και την πατρίδα σου.

Όπως επίσης θα ήθελα να πάω στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Το Παρίσι είναι αρκετά κοντά και είμαι ακόμη σε μικρή ηλικία συγκριτικά με τις περισσότερες αθλήτριες. Δεν σημαίνει απαραίτητα κάτι αυτό, επειδή πολλοί αθλητές έγιναν παγκόσμιοι πρωταθλητές σε μικρή ηλικία. Όμως, θα το δούμε.

Συμφωνώ, ότι δεν γίνεται να προχωρήσει ένας αθλητής χωρίς να έχει στόχους. Εγώ λέω ότι πρέπει να γίνομαι συνεχώς καλύτερη. Αν δεν γίνει αυτό σε όσες διοργανώσεις και να πάω δεν θα μπορέσω να πάρω μετάλλιο".