Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης στο SPORT24: "Είμαι μαχητής, δεν φοβήθηκα ποτέ"

Είναι ο πιο "die hard" μαχητής των ελληνικών ρινγκ. Ο άνθρωπος που πέφτει μία φορά και σηκώνεται εκατό. Αυτός που με την ατσάλινη υπομονή και επιμονή του και την αστείρευτη θέλησή του έκανε τα αδύνατα να μοιάζουν δυνατά. Ο προσηνής Αλέξανδρος Νικολαΐδης ξεγέλασε τον πόνο, τις αμέτρητες πληγές στο κορμί του, τον ίδιο το θάνατο και τώρα υψώνει ξανά τη γροθιά του και σκορπίζει χαμόγελα στους αμέτρητους φίλους και θαυμαστές του. Μόνο ως μία ακόμη νίκη στη ζωή και στην καριέρα του μπορεί να χαρακτηριστεί η επιστροφή του στους αγώνες, λίγους μήνες πριν γίνει 40 ετών.

Την Κυριακή στις 19 Δεκεμβρίου θα ανέβει ξανά στο ρινγκ, στο κλειστό γήπεδο του Μετς, όπου θα διεξαχθεί το fight show BOXING PRIVE. Θα φορέσει και πάλι τα γάντια του για έναν αγώνα πυγμαχίας και όσοι τον συναντούν αυτές τις ημέρες του λένε δυο λόγια: "Θα είμαι εκεί, για 'σένα!". Ο πρωταθλητής της πυγμαχίας και του kick boxing θεωρείται ένας από τους πιο αγαπητούς αθλητές των μαχητικών σπορ και καθόλου "bad boy", όπως είναι το υποκοριστικό του. Όσο μετρούσε αντίστροφα για την επάνοδό του, μίλησε στο SPORT 24 και εξήγησε τους λόγους, για τους οποίους χαρακτηρίζει με μία λέξη “σημαντική” για τον ίδιο αυτή την επιστροφή στους αγώνες.

"Το bad boy δεν είναι... bad", έσπευσε να εξηγήσει, πριν αναφερθεί στη στιγμή που θα πατήσει και πάλι στο ρινγκ. "Δεν σημαίνει κακός. Προήλθε από τα αρχικά γράμματα των ονομάτων του πατέρα μου (Βασίλης), της μητέρας μου (Αθηνά) και της αδερφής μου (Δέσποινα). Επειδή, σε κάθε προετοιμασία μου μόνο εκείνοι καταλάβαιναν τι περνάω. Βέβαια, στο ρινγκ μεταμορφώνομαι κι έτσι προέκυψε το bad boy. Στην ουσία, σε αυτούς τους αγώνες σηματοδοτείται η επιστροφή μου στην πυγμαχία, έπειτα από πάρα πολύ καιρό. Δεν αγωνιζόμουν τα τελευταία πέντε με έξι χρόνια και λόγω του σοβαρού τροχαίου που είχα, αλλά και επειδή δουλεύω. Έγινα και μπαμπάς, ενώ τώρα είχαμε και τους περιορισμούς της πανδημίας. Πάντα, μου έλειπαν οι αγώνες. Πάντα! Αλλά δεν μπορώ να πω ότι έπαθα στερητικό σύνδρομο. Έκανα τόσο πολλή προπόνηση, που δεν το ένιωσα τόσο έντονα.

Πάντως, η διαδικασία της προετοιμασίας για τον αγώνα, αλλά και η ίδια η αναμέτρησή μου με κάποιον αθλητή με ιντριγκάρουν πάρα πολύ. Μου αρέσουν πολύ. Γι' αυτό είμαι πάρα πολύ χαρούμενος που θα ανέβω ξανά στο ρινγκ. Δεν υπάρχει αυτό το συναίσθημα. Τώρα, μετράω αντίστροφα για την επιστροφή μου. Ανυπομονώ. Θα ήθελα να ήταν τώρα Κυριακή και να μπω στο ρινγκ. Αυτό είναι το δεύτερο σπίτι μου. Δεν σταμάτησα να κάνω προπόνηση. Ποτέ! Κάθε μέρα έκανα προπόνηση λες και ετοιμαζόμουν να παίξω αγώνα. Και τώρα που θα αγωνιστώ, νιώθω ακόμα πιο δυνατός.

Αρχικά, ήταν να παίξω με ξένο αντίπαλο, έναν Σέρβο, ο οποίος ακύρωσε. Έτσι, θα παίξω με έναν Έλληνα (Νίκος Αδελιανάκης). Είναι ένα fight show πυγμαχίας, στο οποίο Έλληνες πυγμάχοι θα αντιμετωπίσουν επίσης Έλληνες, αλλά και ξένους. Θα παίξω έξι τρίλεπτους γύρους. Βέβαια, το τρίλεπτο είναι κουραστικό. Όμως, είμαι σε πολύ καλή σε φυσική κατάσταση. Όλοι μου έλεγαν δεν θα ξαναπαίξεις, έπειτα απ' όσα μού είχαν συμβεί. Ξέρω ότι λένε ''κάθε εμπόδιο για καλό'' και ότι ''όλα γίνονται για κάποιο λόγο''. Όμως, όλα αυτά με κούρασαν. Πόσα ακόμα; Δεν ενοχλώ άνθρωπο. Τι γίνεται; Φτάνει. Έπαιζα αγώνα κι ενώ κέρδιζα, έσπασε το χέρι μου. Έχει γυρίσει το γόνατό μου πάνω σε αγώνα, ενώ επίσης κέρδιζα".

Δεν κάνω βήμα πίσω στους αγώνες

Ο Αλέξανδρος γεννήθηκε στις 16 Απριλίου του 1982 και μεγάλωσε στην Καλλιθέα. Άρχισε το kick boxing στην ηλικία των 13 χρόνων και σχεδόν δύο χρόνια μετά έδωσε τον πρώτο αγώνα του ως επαγγελματίας. "Μου άρεσαν πάντα τα μαχητικά σπορ. Έχω περάσει από το στίβο. Έτρεχα 100άρι. Έχω παίξει και ποδόσφαιρο και μπάσκετ. Έκανα και ενόργανη γυμναστική. Πέρασα από όλα τα αθλήματα. Δεν μου άρεσε κάτι. Δεν με κέρδισε κάποιο από αυτά. Μου άρεσαν τα λίγο πιο μαχητικά αθλήματα. Η προπόνηση των πυγμάχων είναι η καλύτερη για το σώμα. To crossfit προέκυψε από την πυγμαχία. Είναι μέρος της προπόνησης του πυγμάχου. Εγώ το έκανα όταν ήμουν 15 ετών. Αρκεί να κάνεις την προπόνηση του πυγμάχου και είσαι σούπερ γυμνασμένος".

"Άρχισα γρήγορα τους αγώνες. Ήμουν ταλέντο. Ήμουν μικρός αλλά έβλεπαν ότι προχωράω, ότι το έχω. Και ανέβηκα κατ' ευθείαν στο ρινγκ. Δεν έπαιξα σε ηλικιακή κατηγορία. Στον πρώτο μου επαγγελματικό αγώνα ήμουν περίπου 15 ετών και ο άλλος ήταν 32. Το θυμάμαι σαν χθες. Ήταν στο γήπεδο του Σπόρτιγκ. Έπαιξα με έναν Ρουμάνο και ήρθαμε ισόπαλοι. Ήταν θηρίο, ντούκι. Έκανα ζέσταμα κι έβλεπα ένα θηρίο που επίσης έκανε ζέσταμα. Εγώ παιδάκι, τώρα. Τότε, ήμουν στα 67 με 71 κιλά, τώρα παίζω στα 81. Τον έδειχνα στους φίλους μου στην κερκίδα και τους έκανα πλάκα. Τους έλεγα με αυτόν θα παίξω.

Εγώ δεν ήξερα ποιος θα είναι ο αντίπαλός μου. Πλάκα έκανα. Όλο το γήπεδο τον κοίταζε. Φώναξαν "Νικολαΐδης" και ανέβηκα στο ρινγκ. Και μετά είδα ότι αντίπαλός μου θα είναι αυτός. Όλοι έπαθαν πλάκα. Κι εγώ δεν έκανα βήμα πίσω. Δεν κάνω. Δεν κάνω βήμα πίσω στους αγώνες. Είμαι μαχητής. Αυτό που ξεχώρισαν σε 'μένα τότε, όταν ήμουν μικρός, ήταν η μαχητικότητά μου. Στη ζωή, βέβαια, χρειάζεται να κάνεις υποχωρήσεις και κάνω. Στις ατυχίες μου όμως, δεν έκανα. Δεν το έβαλα κάτω. Αυτό το χαρακτηριστικό καλλιεργήθηκε και μέσα από τον αθλητισμό.

Μετά τον αγώνα με τον Ρουμάνο άρχισα πια να αγωνίζομαι κανονικά με Έλληνες και ξένους. Ήρθαν και οι νίκες. Tο πρώτο μεγάλο μπαμ στην καριέρα μου έγινε στα Spartan Warriors, πάλι σε αγώνες Ελλήνων με ξένους. Είχα νίκες, είχα και ήττες από κορυφαίους αθλητές. Παίζαμε με κορυφαία ονόματα. Δεν φέρναμε "πεθαμένους", για να φτιάξουμε όνομα. Οι Έλληνες δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτε από τους ξένους. Είναι πολύ σκληρά παιδιά και είναι πολύ καλύτεροι από πολλούς ξένους. Απλά, στο εξωτερικό είναι καλύτερες οι συνθήκες που έχουν".

Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης ξεχώρισε μέσα από εντυπωσιακές μάχες και σπουδαία αποτελέσματα. "Εκτός από τις δύσκολες στιγμές με τους τραυματισμούς έχω πολλές νίκες. Έχω κερδίσει τους πρωταθλητές Γερμανίας, Σερβίας, Ολλανδίας. Έχω παίξει με Ρουμάνους και Βούλγαρους. Οι Μαροκινοί είναι πολύ σκληροί αντίπαλοι, παίζουν ξύλο. Η πρώτη μεγάλη νίκη μου ήταν με τον Γερμανό Μάρτσελ Ζίρνσακ. Όταν κέρδισα πήγα στα σχοινιά και ούρλιαζα, επειδή είχε βγει όλη η δουλειά που είχαμε κάνει με τον προπονητή μου. Σε αυτόν τον αγώνα είχα πυρετό και επειδή τα κατάφερα μου βγήκε τρελός πανηγυρισμός.

Γενικά, πριν από τους αγώνες κάτι παθαίνω. Μάλλον, κάτι ψυχοσωματικό θα είναι από το άγχος. Όμως, όταν ανεβαίνω στο ρινγκ τα ξεχνάω όλα. Είμαι τόσο συγκεντρωμένος που δεν ακούω τη φωνή κανενός. Δεν ακούω ούτε τι λέει ο προπονητής μου. Θολώνω. Έχει τύχει σε έναν αγώνα στην Κρήτη να μου λέει ο προπονητής μου "κάνε αυτό". Εγώ δεν τον άκουγα. "Κλότσησε τον! Κλότσησε τον σου λέω", ούρλιαζε. Δεν άκουγα τι μου έλεγε. Τίποτα εγώ, με χέρια έπαιζα. "Εντάξει, κάνε ό,τι θες. Πάω να φύγω", είπε κι έφυγε. Δεν το κατάλαβα. Πρέπει να έχεις συνεργασία με τον προπονητή σου. Το κατάφερα τώρα, στα 40 μου. Με τον προπονητή μου ήμασταν συναθλητές. Μαζί ξεκινήσαμε. Είναι ο κολλητός μου, αδερφός μου".

Ήμουν για τον άλλο κόσμο με το τροχαίο

Τις τελευταίες ημέρες, στο γυμναστήριο όπου προπονείται τον αγκαλιάζουν όλοι και σχεδόν συνωμοτικά χαμογελούν χαρούμενοι για την επιστροφή του. "Είμαι πολύ καλά", λέει ο ίδιος. "Πίστευα πολύ στον εαυτό μου και πιστεύω. Όπως πιστεύω και στον Θεό. Ήμουν για τον άλλο κόσμο με το τροχαίο. Έλεγαν ότι δεν θα ζήσω και τα κατάφερα. Έγινε τον Αύγουστο του 2013, στην Ποσειδώνος. Ήμουν με τη μηχανή. Με έκλεισε ένα όχημα και δεν πρόλαβα να αντιδράσω. Όπως τινάχθηκε το σώμα μου, μπήκα σε ένα περίπτερο. Αυτό με έσωσε. Μπήκα μέσα, θα μπορούσα να πέσω από την πλευρά που ήταν τα ψυγεία. Αν είχε συμβεί αυτό, θα ήμουν νεκρός. Με σταμάτησε η λαμαρίνα.

Διαλύθηκαν χέρια, πόδια, πνεύμονες, όλα. Είχα σπάσει επίσης πλευρά, ωμοπλάτη. Τα κόκαλά μου είχαν βγει έξω και το πόδι μου είχε γυρίσει πίσω. Μετά το τροχαίο ξύπνησα από τον πόνο, όταν δοκίμασαν να επαναφέρουν το πόδι μου στη σωστή θέση. Ρώτησα "πού βρίσκομαι;", μου απάντησαν ότι ήμουν στη Βούλα. Ζήτησα να φύγω και λιποθύμησα ξανά. Τα χειρουργεία κράτησαν μέχρι τον Νοέμβριο. Υπέγραψα για να βγω από το νοσοκομείο, επειδή ήμουν πολυτραυματίας. Προτιμούσα να είμαι σπίτι μου. Βέβαια, είχα μεγάλη βοήθεια. Να είναι καλά οι γονείς μου, οι οποίοι έπαθαν μεγάλο σοκ. Το ξεπέρασαν και κατάλαβαν ότι είμαι καλά πριν από έξι χρόνια, με τη γέννηση του γιου μου.

Δεν φοβήθηκα τότε, αλλά απογοητεύτηκα. Θυμάμαι, ήμουν στην εντατική και προσπαθούσα να κουνήσω το πόδι μου, για να σιγουρευτώ ότι θα ξαναπερπατήσω, ότι είναι όλα στη θέση τους. Παρακαλούσα τους γιατρούς να μου δώσουν παυσίπονο, επειδή υπέφερα. Όλη η αριστερή πλευρά μου είχε διαλυθεί. Όταν με πήγαν για την αποκατάσταση με κρατούσαν στα χέρια. Πήρα το γιατρό μου και του είπα ''κάνε κάτι θα αυτοκτονήσω".

Δεν κυριολεκτούσα, ήθελα να καταλάβει το μέγεθος του προβλήματος. Σκέψου ότι καθημερινά ξυπνούσα στις 6:00 το πρωί, έφευγα από το σπίτι, πήγαινα στη δουλειά στην προπόνηση και επέστρεφα τα μεσάνυχτα κι εκείνη την περίοδο ήμουν συνέχεια ξαπλωμένος. Κόντεψα να τρελαθώ. Η μέρα μού φαινόταν σαν χρόνος. Ερχόντουσαν οι φίλοι μου. Τους έδιωχνα, επειδή προσπαθούσαν να με κάνουν να γελάσω κι εγώ δεν μπορούσα να γελάσω. Πονούσα. Δεν άντεχα, επειδή ήταν σπασμένα τα πλευρά μου. Δεν θα ξεχάσω πόσο με στήριξε ο κόσμος. Έλαβα αμέτρητα μηνύματα από ανθρώπους που δεν ήξερα. Είναι τεράστιο κεφάλαιο για μένα οι φίλοι μου. Είμαι πολύ τυχερός που έχω τέτοιους φίλους".

Νίκη για μένα ήταν να επιστρέψω στο ρινγκ

Το μόνο που σκεπτόταν το διάστημα της αποθεραπείας του είναι αν θα αγωνιστεί ξανά και πότε. "Είχα μεγάλη θέληση, γι' αυτό επέστρεψα και αγωνίστηκα τον επόμενο χρόνο. Έχασα βέβαια. Γέμισα ένα μαγαζί, την Ιερά Οδό, αν θυμάμαι καλά. Επειδή, ήμουν τραυματίας ήθελαν να αγωνιστώ με έναν εύκολο αντίπαλο. Είπα: "Αν είναι έτσι, καλύτερα να μην παίξω". Τελικά, ήρθε ένας καλός αθλητής, πολύ σκληρός. Έχασα, αλλά δεν με ένοιαζε. Η νίκη για μένα ήταν να επιστρέψω στο ρινγκ. Σκεφτόμουν τι είχα περάσει ένα χρόνο πριν και ότι έκανα το αδύνατο δυνατό και γύρισα. Έ

κανα καθημερινή προετοιμασία για τέσσερις μήνες. Με καταλαβαίνω όταν είμαι καλά επειδή το σώμα μου μού μιλάει, αλλά τότε δεν το άκουγα καν, λόγω των τραυμάτων. Το καλό μου χέρι είναι το δεξί. Το αριστερό δεν μπορούσα να το κρατήσω ψηλά, για να προφυλαχθώ επειδή όλα τα σοβαρά τραύματα ήταν από εκείνη την πλευρά. Η ωμοπλάτη είχε σπάσει και δεν άντεχε να κρατήσει ψηλά το χέρι μου. Έφυγε ένα χτύπημα, πέρασε στο σαγόνι μου κι έπεσα. Δεν πειράζει. Ο επόμενος αγώνας μου ήταν στις 12 Μαΐου του 2019 και τώρα είναι αυτός στο Μετς".

Τρεις αγώνες όλοι κι όλοι από το τροχαίο και έπειτα.

"Πάντως, η αναμέτρηση που με έχει στοιχειώσει είναι αυτή που έσπασα το χέρι μου. Ήμουν πολύ άτυχος, πάρα πολύ άτυχος. Κέρδιζα σε αυτόν τον αγώνα. Είχα ραμμένο ένα σταυρουδάκι στο πλάι στο σορτς, ένα φυλαχτό. Με "έτρωγε". Μου προκαλούσε φαγούρα. Έδωσα ένα χτύπημα στον αντίπαλό μου, αυτός έφυγε πίσω και πήγα να ξύσω το σημείο όπου ακουμπούσε το φυλαχτό. Με κλότσησε, χωρίς να προλάβω να σφίξω το χέρι μου κι έσπασε η ωλένη. Αυτός ο αγώνας ήταν kick boxing. Κρέμασε το χέρι μου και ενώ είχα ήδη δύο knock down. Tον είχα ρίξει δύο φορές κάτω. Ο προπονητής του ήταν έτοιμος να πετάξει πετσέτα. Συνέχισα ν' αγωνίζομαι με σπασμένο χέρι και ο γιατρός σταμάτησε τον αγώνα. Ο αντίπαλός μου, ζήτησε να παίξουμε ρεβάνς. Δεν ήμουν έτοιμος εκείνη τη στιγμή, επειδή είχα ακόμα τη λάμα. Όταν έγινε η ρεβάνς, στον πρώτο γύρο σ' ένα λάκτισμά του έσπασε πάλι το χέρι μου. Έπαιξα με σπασμένο χέρι πέντε γύρους. Για πέντε γύρους έτρωγα ξύλο. Πριν από εννιά χρόνια ήταν το πρώτο σπάσιμο".

Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης δεν είναι γεννημένος απλά για τα μαχητικά σπορ. Είναι γεννημένος αθλητής. Η ζωή του είναι σφιχταγκαλιασμένη με τον αθλητισμό. Φαίνεται στο παράστημά του, στις συζητήσεις του, στις ατελείωτες προπονήσεις του. "Έτρεξα στο Μαραθώνιο, φέτος. Είναι ο πέμπτος μαραθώνιος που έχω αγωνιστεί, σερί. Είναι τρομερή εμπειρία. Όταν μπαίνεις στο Καλλιμάρμαρο ξεχνάς κάθε ταλαιπωρία. Το λέω και ανατριχιάζω. Κάθε ταλαιπωρία, κάθε χιλιόμετρο που έτρεξες -εκείνη τη στιγμή- το ξεχνάς. Λόγω των παιδιών και της δουλειάς δεν είχα την ευκαιρία να προπονηθώ σωστά για τον μαραθώνιο φέτος και έτρεχα κάθε Σαββατοκύριακο. Mε προπόνηση στο μποξ τον έτρεξα και τις Κυριακές έκανα ένα long run. Είναι πολύ δύσκολος αγώνας, καμία σχέση με τους άλλους μαραθωνίους.

Η διαδρομή είναι ανηφορική. Όταν φτάνεις στο Σταυρό, πράγματι κάνεις το σταυρό σου. Όσα λένε γι' αυτό το σημείο του μαραθωνίου είναι αλήθεια. Στον πρώτο μου μαραθώνιο -το 2016- έβλεπα ανθρώπους να σταματούν σαν αγάλματα στο Σταύρο. Σταματούσαν και έπεφταν αριστερά και δεξιά. Σε εκείνο τον Μαραθώνιο σκεπτόμουν το γιο μου. Γενικά ό,τι κάνω σκέπτομαι τα παιδιά μου, την οικογένειά μου, τους φίλους μου. Τα παιδιά μου είναι διπλή δύναμη. Μόνο που ξέρω ότι είναι ο γιος μου στο Στάδιο και με περιμένει παίρνω δύναμη. Ο μεγάλος ζητάει το μετάλλιο. Και στο Ναβαρίνο Challenge που τερμάτισα πρώτος στον ημιμαραθώνιο με περίμενε στον τερματισμό. “Δώσε μου το μετάλλιο”, είπε όταν τερμάτισα. Δεν το περίμενα ότι θα κέρδιζα σε αυτόν τον αγώνα. Σύμφωνοι, το σώμα έχει μεν μνήμη κι εγώ έχω καλή φυσική κατάσταση, αλλά ήταν και ταλαιπωρημένο πολύ το κορμί μου".

Θα σταματήσω το μποξ μόνο αν το ζητήσουν τα παιδιά μου

Ως "όνειρο" χαρακτηρίζει τον Μαραθώνιο που δεν έχει την ένταση του μποξ, ούτε και την κόντρα μεταξύ των πυγμάχων πριν από κάποια μεγάλη αναμέτρηση. Τα λόγια τα σκληρά και τις προκλήσεις. "Η ένταση που υπάρχει μεταξύ των πυγμάχων και άλλων πριν από έναν αγώνα είναι πραγματική. Γίνεται ναι μεν και για το κοινό, αλλά στην πραγματικότητα έχουν κόντρα. Ξύλο πάνε να παίξουν. Είμαι εναντίον αυτού, αλλά είναι αληθινό. Ποτέ δεν έχω πει κάτι για κάποιον. Ποτέ.

Έχουν υπάρξει αντιαθλητικές συμπεριφορές και σε αγώνες. Εδώ υπάρχουν στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ. Πέφτει ένας κάτω και τον χτυπούν από πάνω, δεν θα υπάρξει στα μαχητικά; Τον γιο μου τον έβαλα στο ποδόσφαιρο. Του αρέσει και το μποξ. Ας διαλέξει αυτός τι θέλει να κάνει. Οι δικοί μου γονείς, με στήριξαν. Βέβαια, η μητέρα μου μού λέει καμιά φορά “τι άθλημα έχεις διαλέξει;", αλλά είναι δίπλα μου. Όταν έπαιζα αγώνες και κέρδιζα έδειχνα τα βίντεο στη μάνα μου. Έβλεπε ότι έδερνα τον αντίπαλό μου κι έκλαιγε. "Μάνα" της λέω "γιατί κλαις;". Μου απάντησε: "Μα τον δέρνεις! Κι αυτός μάνα έχει” και έκλαιγε".

Μόνο για έναν λόγο θα κατέβαινε για πάντα από το ρινγκ. Αν διαπίστωνε ότι τα παιδιά του φοβούνται μην τραυματιστεί και του ζητούσαν να σταματήσει. "Αν μου το ζητούσαν θα το έκανα. Τα παιδιά μου είναι η ζωή μου. Ελπίζω να μη μου το πουν, αλλά αν αυτό θέλουν θα το κάνω για να μη στεναχωρηθούν τα παιδιά μου. Γι' αυτό δεν θα φέρω τον μεγάλο γιο μου στον αγώνα, στο Μετς. Αν χτυπήσω, θα τρελαθεί".

Ο Αλέξανδρος έχει πολλούς φίλους και από άλλα αθλήματα. Κάποιοι θα είναι παρόντες στον αγώνα του, την Κυριακή. "Στο Μετς θα είναι στους θεατές ο Δημήτρης Σιόβας και Γιούρκας Σεϊταρίδης. Ασχολούνται και αυτοί με τα μαχητικά σπορ. Για τον Λάζαρο Παπαδόπουλο που θα αγωνιστεί, δεν το ήξερα. Δεν ήξερα ότι πυγμαχεί, επειδή είναι στη Θεσσαλονίκη. Νομίζω προπονείται με τον ΠΑΟΚ και αυτός θα είναι ο πρώτος αγώνας του. Θέλω να αναφερθώ και σε όλους όσοι είναι στο πλευρό μου σε αυτήν επιστροφή μου.

Έχω την στήριξη της οικογένειάς μου και των δύο παιδιών μου, που είναι πηγή δύναμης για μένα. Θα ήθελα να ευχαριστήσω την KaizerShop και τον κ. Δημήτρη Νεαμονίτη, τον κ. Βασίλη Μιχαήλ, την DKStyle και τον κ. Πρόδρομο Διαμαντή, την Under Armour και τον κ. Γιώργο Καβακάκη, το cafe Passaggio και τον κ. Κώστα Σπηλιωτόπουλο, το Goya και τον κ. Βασίλη Σταθοκωστόπουλο, την Security 4 All και τον κ. Γιάννη Ποντικό, την Amalgam Homes και τον κ. Ιωσήφ Λαζαρίδη, την 3S και τον κ. Κώστα Καπώνη, τη Sugar Killer και τον κ. Μάνο Σταυρουλάκη, τη Muscle Club και τον κ. Τάσο Μισαηλίδη, την QNT και τον Αιμίλιο Γιατζόγλου και τέλος το Legacy Fight Club και τον "αδελφό" μου, Θανάση Κύλα".