Ορεινό τρέξιμο: Τα 6 λάθη που σε βοηθούν να ωριμάσεις

Το βουνό δεν σε περιμένει. Σε προκαλεί. Κάθε μέτρο του είναι μια πρόσκληση να γνωρίσεις λίγο καλύτερα τον εαυτό σου – και να τον ξεπεράσεις.

Με αφορμή τον αγώνα «Μονοπάτι του Παρνασσού» που επιστρέφει στις 27 Απριλίου στη γραφική Αμφίκλεια, μπαίνουμε ξανά σε trail διάθεση και θυμόμαστε τα λάθη που όλοι έχουμε κάνει – και που τελικά μας ωρίμασαν. Γιατί το ορεινό τρέξιμο είναι γεμάτο παγίδες, αλλά κάθε λάθος σε πάει ένα βήμα παραπέρα.

1. Δεν τρέχεις στο βουνό όπως στον δρόμο

Το πρώτο πράγμα που μαθαίνεις είναι πως δεν τρέχεις όπως στην άσφαλτο. Όσο fit κι αν είσαι, το βουνό σε προσγειώνει – με την καλή έννοια.

Οι κλίσεις αλλάζουν, το τερέν γίνεται πότε μαλακό, πότε βραχώδες, οι αναπνοές βγαίνουν διαφορετικά.

Το να προσπαθείς να κρατήσεις τον ρυθμό του δρόμου είναι σαν να επιμένεις να κολυμπάς κόντρα στο ρεύμα.

Μαθαίνεις να ακούς το σώμα σου, να περπατάς όταν πρέπει, να “σώζεις” ενέργεια για εκείνο το τελευταίο κομμάτι που πάντα σε ξαφνιάζει.

2. Ο εξοπλισμός είναι πιο σημαντικός απ’ όσο νομίζεις

Όσοι ξεκινήσαμε με τα “καλά μας” παπούτσια τρεξίματος και ένα μπουκαλάκι στο χέρι, μάλλον το μετανιώσαμε στην πρώτη κατηφόρα με λάσπη ή στα πρώτα χιλιόμετρα κάτω από ήλιο.

Τα παπούτσια με πρόσφυση, ο σάκος ενυδάτωσης, το αντιανεμικό στο σακίδιο – όλα αυτά δείχνουν ωριμότητα και σεβασμό στο βουνό.

3. Δεν γνωρίζεις τη διαδρομή

Το να ξεκινάς έναν αγώνα ή μια διαδρομή χωρίς να την έχεις μελετήσει είναι σαν να παίζεις σε ταινία χωρίς να ξέρεις το σενάριο.

Δεν χρειάζεται να την έχεις τρέξει – αλλά να την έχεις μελετήσει. Πού είναι τα υψομετρικά;

Πού πέφτει το μεγάλο ανηφορικό; Πού μπορεί να “σβήσεις”;

Το Komoot, το Strava ή και η ίδια η σελίδα του αγώνα μπορούν να σου δώσουν τις πληροφορίες που χρειάζεσαι για να διαχειριστείς σωστά την προσπάθεια.

4. Παραμελείς την ενυδάτωση και τη διατροφή

Ένα άλλο λάθος που πολλοί κάνουν στην αρχή είναι να παραμελούν την ενυδάτωση και τη διατροφή. “Δεν είναι και μαραθώνιος”, σκέφτεσαι.

Ναι, αλλά ένα trail 15 χιλιομέτρων με 800+ υψομετρικά ανεβαίνει επίπεδο από μόνο του.

Στην προσπάθεια να κρατήσεις ρυθμό, συχνά ξεχνάς να πιείς νερό ή να φας έστω μία μπάρα – και αυτό αργά ή γρήγορα το πληρώνεις με εξάντληση, ζαλάδες, ή χειρότερα.

Ο ρυθμός στο βουνό είναι χαμηλότερος – αλλά οι απαιτήσεις συχνά είναι μεγαλύτερες.

5. Δεν ακούς το σώμα σου

Και φυσικά, όσο περισσότερο μπαίνεις στο trail, τόσο καλύτερα καταλαβαίνεις τη σημασία του να ακούς το σώμα σου.

Δεν είναι αγώνας ταχύτητας. Είναι μαραθώνιος προσοχής.

Το να πιεστείς παραπάνω από όσο πρέπει, επειδή θες να “κρατηθείς” ή να “μην σε περάσουν”, μπορεί να σε οδηγήσει σε τραυματισμούς.

Το σώμα ξέρει – αρκεί να μάθεις να το διαβάζεις. Όπως διαβάζεις και το τερέν.

6. Ξεχνάς να απολαύσεις τη στιγμή

Τέλος, υπάρχει και το πιο “αόρατο” λάθος – αυτό που κάνεις όταν ξεχνάς να απολαύσεις τη διαδρομή.

Όταν τρέχεις κοιτώντας μόνο το ρολόι, το pace, τον επόμενο δρομέα.

Το trail είναι η σύνδεση με τη φύση. Είναι η στιγμή που σταματάς για μισό λεπτό, ρίχνεις μια ματιά στον ορίζοντα, και λες “είμαι εδώ”.

Είναι η λάσπη που σε κάνει παιδί, το άρωμα του πεύκου που σε γειώνει, το χιόνι που δεν το περίμενες αλλά σου κόβει την ανάσα από ομορφιά.

Ο Παρνασσός είναι ιδανικό πεδίο για τέτοια “μαθήματα”.

Με υψομετρικά που σε δοκιμάζουν, με διαδρομές που περνούν μέσα από δάση και ξεχασμένα μονοπάτια, με τοπία που εναλλάσσονται τόσο γρήγορα που δεν ξέρεις πού να πρωτοκοιτάξεις.

Και κάθε λάθος που κάνεις εκεί, κάθε στιγμή που χάνεις το ρυθμό ή τον δρόμο σου, γίνεται τελικά μια ιστορία ωρίμανσης.

Κι αυτός είναι ο πραγματικός τερματισμός.