Συνεχίζουμε το μεγάλο αφιέρωμα του Sport24 και του ONEMAN στα τεκταινόμενα εκτός γηπέδων.

Μετά τον ομορφάντρα του Γεώργιος Καραϊσκάκης ήταν ώρα για μια εκδρομή στη Λιβαδειά.

Κάθε φορά που ένας από τους “μεγάλους” της Superleague γκελάρει στο γήπεδο του Λεβαδειακού, ξεκινάνε τα αστεία με τα σουβλάκια. Άδικα; Για τους ποδοσφαιριστές μάλλον ναι. Για την πόλη και τα σουβλάκια της καθόλου. Κάτι ξέρουν τόσες γενιές και γενιές αθλητικογράφων που τρέχουν να περιγράψουν παιχνίδι του Λεβαδειακού.

Όλα κι όλα. Κάνει κρύο στη Λιβαδειά τέτοια εποχή. Είναι λες κάνει μια βόλτα από τα χιόνια στον Παρνασσό πριν έρθει με μανία να σε χτυπήσει αλύπητα στην πόλη. Γι' αυτό άλλωστε θα δεις τις περισσότερες ψησταριές και καφετέριες ερημικές σε σχέση με τους ανοιξιάτικους μήνες. Αλλά και πάλι. Αυτή η μυρωδιά τζακιού σε όλη την πόλη κι αυτή η τσίκνα που αναδύεται από γωνιά σε γωνιά αρκεί για να σε ζεστάνει. Και να σε χορτάσει.

Φημισμένα τα κρέατα της περιοχής. Σαν εγγύηση γεύσης σε κάνουν να νιώθεις ότι όπου και να καθήσεις, η λαιμαργία σου θα ανταμειφθεί με ό,τι καλύτερο έχει να προσφέρει η ελληνική επαρχία σε πρωτεϊνούχα μορφή. Αλλά εμείς δεν πήγαμε άοπλοι στη μάχη. Είχαμε ρωτήσει αθλητικούς ρεπόρτερ, δαιμόνιους χιονολάτρεις και ντόπιους για να μάθουμε πού θα φάμε τα καλύτερα.

Το παιχνίδι του Λεβαδειακού με τον Παναιτωλικό ήταν στις 5. Είχαμε μια ώρα ελεύθερη για να κάνουμε τη βόλτα μας στην πόλη (και να φάμε). Μας είπαν να πάμε μια βόλτα από την πηγή της Κρύας για καφέ στο Ερκύνα.

Βόλτα πήγαμε, καφέ δεν ήπιαμε γιατί η ανάγκη για σουβλάκια ήταν μεγαλύτερη. Οι επιλογές ταβέρνας – ψησταριάς – εστιατορίου – σουβλατζίδικου ήταν πολλές. Λες και στο καταστατικό της πόλης γράφει ότι ένας στους δύο κατοίκους πρέπει να διατηρεί ψησταριά. Σε κάθε γωνιά έστριβες και έβλεπες και άλλη μια ψησταριά. Ήταν παντού.

Παντού

Ειλικρινά παντού

Αλλά εμείς είχαμε στόχο κοντινό στο γήπεδο. Το λεγόμενο Ζάππειο (5-6 στενά πιο κάτω από το γήπεδο) και τα σουβλάκια που έχει εκεί. Συγκεκριμένα ένα στέκι που μαζεύονται οι οπαδοί του Λεβαδειακού και οι φιλοξενούμενοι πριν τους αγώνες αλλά και μετά. Το στέκι των Σκιέρ.

45 χρόνια λέει ψήνει σουβλάκια. Εμείς θα χαλάγαμε την παράδοση. Μέχρι πριν 6 μήνες μάλιστα δεν είχε καν πίτες. Είχε μόνο καλαμάκια και πατάτες. Η κρίση όμως βλέπεις.. δεν μας χάλασε.

“Εσείς στην Αθήνα δεν βάζετε κέτσαπ στο σουβλάκι ε;” άκουσα να μου λέει η Πέγκυ, που κληρονόμησε το μαγαζί από τον πατέρα της. Δεν μου ακούστηκε και τόσο παραδοσιακό αυτό αλλά αφού στη Λιβαδειά το απ' όλα έχει κέτσαπ και μουστάρδα και τζατζίκι θα σεβαστώ τα τοπικά ήθη και έθιμα.

Και καλαμάκια γιατί εκεί είναι η γεύση και η παράδοση. Όχι στα τυλιχτά.

Η ανηφόρα προς το γήπεδο ήταν μαρτυρική μετά το φαγοπότι. Ο κόσμος είχε αρχίσει να μαζεύεται. Στα πέριξ του γηπέδου έψαχνα κάπου να βρω κάποιον να φτιάχνει καφέ. Μάλλον έπρεπε να είχα πάρει από το 1900, που βρίσκεται κι αυτό στο Ζάππειο.

Γύρω γύρω από το γήπεδο μια σχετική ερημιά. Ωραία η θέα στον Παρνασσό

αλλά το θέμα είναι το entertainment. Μέχρι που τον είδα να στέκεται εκεί πλάι στην καντίνα του στο πάνω μέρος του γηπέδου.

Ο ομορφάντρας του Λεβαδειακού

Ο κυρ Κώστας καθόταν πλάι στην καντίνα και έψηνε σουβλάκια. Μέσα στην καντίνα η γυναίκα του να ετοιμάζει τα σάντουιτς και τα υπόλοιπα. 20 χρόνια την έχει λέει την καντίνα ο κυρ Κώστας και ψήνει σουβλάκια. Κάποτε πήγαινε ως την Αθήνα. Κάποτε την έστηνε στην Εθνική Οδό. Τώρα την βγάζει μόνο έξω από το γήπεδο.

Όταν έχει παιχνίδι με ομάδες της Αθήνας έχει κίνηση μας λέει. Έρχονται και άλλες καντίνες από την Αθήνα. Σαν τις προάλλες που έπαιζε ο Παναθηναϊκός αλλά έπεσαν δακρυγόνα από την αστυνομία και μας χάλασαν τη δουλειά.

Όσο για το βρώμικο του κυρ Κώστα.

Όχι τόσο όμορφο σε όψη αλλά εξαίρετο σε γεύση. Και το σημαντικότερο; 2,5 ευρώ κύριοι. Τα μισά απ' όσα πληρώνεις για ένα βρώμικο στο ΟΑΚΑ και το Καραϊσκάκης.

Οπότε αφήστε τα χαζά. Για σουβλάκια, βρώμικο, καφέ και βόλτα, ο προορισμός είναι Λιβαδειά. Και τα χιλιόμετρα είναι λιγότερα από 140 από την Αθήνα.

Για ξανασκεφτείτε το λίγο.