Από (λάθος) κρίσεις και βιαστικά συμπεράσματα, άλλο τίποτα. Τα "γραπτά μένουν", ωστόσο, οπότε ήρθε η ώρα για την "ανάσταση". Ποιους παίκτες "κράξαμε" στο παρελθόν και τώρα το μετανιώνουμε; Να η ευκαιρία για άφεση αμαρτιών...

Τον Κώστα Μήτρογλου ο Γρηγόρης Μπάτης

Λίγα λόγια και καλά, για έναν παίκτη που αποφεύγει τα μεγάλα λόγια. Ο Κώστας Μήτρογλου σπανίως μιλάει στις κάμερες, στα μικρόφωνα και γενικότερα στους δημοσιογράφους, αφού είναι από τους ποδοσφαιριστές που ό,τι έχουν να πουν, το λένε στο γήπεδο. Εκεί, μου έδειξε πως κακώς τον... κακολογούσα, εκεί απάντησε στις αμφιβολίες μου για το μέλλον του. Έβαλε κάτω το κεφάλι, δούλεψε, έκανε υπομονή και φέτος δικαιώθηκε. Αν συνεχίσει τις καλές εμφανίσεις και την επόμενη σεζόν αλλά δεν ξεκινά στην βασική ενδεκάδα, θα πρόκειται για έγκλημα. Μην βιαζόμαστε όμως και όλα θα φανούν. Θα κλείσω με μια φράση-απάντηση του Παναγιώτη Γκαραγκάνη, όταν κατηγόρησα τον Μήτρογλου για έλλειψη σοβαρότητας-ωριμότητας. "Καλά μην τον παντρέψεις με την αδερφή σου".

Τον Αργύρη Πεδουλάκη ο Ηλίας Αναστασιάδης

Δεν είμαι ΠAO, οπότε μπορεί να μην μου έπεφτε και λόγος, αλλά η μετάβαση από τον Ζοτς στον κόουτς Πεδουλάκη στον πάγκο του εξάστερου ήταν η γενεσιουργός αιτία για 7 χρόνια δυσπιστίας στο μυαλό μου (φαντάσου σ' αυτόν των Παναθηναϊκών).

Ήρθε μετά και το περίφημο βιντεάκι, στο οποίο ο κόουτς βάζει στην ίδια πρόταση την μποχού(;;;!!!) και τον Λασμέ και όλοι σκύψαμε το κεφάλι με περισυλλογή για τα αγγλικά και τις ικανότητες του κόουτς. Εντάξει για τα αγγλικά, αλλά για τις ικανότητες, τα στόματα νομίζω ότι έκλεισαν ήδη από το πρώτο ματς του ΠΑΟ στη Βαρκελώνη, το οποίο έχασε στην παράταση.

Κι αν όντως έκλεισαν εκεί, τα στόματα ξεριζώθηκαν από τη θέση τους δύο μέρες μετά, όταν ο τάχα κουρασμένος ΠΑΟ που "έκανε την υπερ-προσπάθεια στο 1ο ματς και μπράβο του, αλλά φτάνει, στο δεύτερο θα χάσει με τα χέρια κάτω" πήρε το argy-δάτο (συγγνώμη all) διπλό στην Ισπανία. Όσον αφορά τη συνέχεια της σειράς, δεν νομίζω ότι μπορεί κανείς να τον ψέξει ιδιαίτερα.

Τον Ντάρκο Κοβάσεβιτς ο Γιάννης Γεωργόπουλος

Αρκετές ήταν οι περιπτώσεις όπου όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων θα ήταν καλύτερα να μασούσα παρά να μιλούσα. Με μία πρόχειρη καταγραφή θυμάμαι πως αμφέβαλα για διαφορετικούς λόγος για τις μετεγγραφές των Γκόγκιτς, Τουρέ, Ζέτερμπεργκ στον Ολυμπιακό αλλά και του Μινχ στον Παναθηναϊκό. Ο παίκτης ωστόσο, ο οποίος με εξέθεσε ανεπανόρθωτα ήταν ο Ντάρκο Κοβάσεβιτς. Δεν θα μπορούσα να έχω ποτέ αντιρρήσεις για την αξία του.

Οι ενστάσεις μου είχαν να κάνουν με την ηλικία του αλλά και το γεγονός πως προέρχονταν από τραγική σεζόν στην Ρεάλ Σοσιεδάδ με μόλις 3 γκολ σε 33 ματς. "Εάν αυτός βάλει πάνω από 5 γκολ εγώ θα βγω γυμνός στην Ομόνοια", έλεγα στα γραφεία του Sport24.gr στον φίλο και συνάδελφο Κώστα Μακρυγιάννη. Ο τελευταίος ήταν σύμμαχος μου σε τούτη την αποτυχημένη πρόβλεψη υποσχόμενος ένα καφάσι μπίρες εάν ο Σέρβος έφτανε τα 10 γκολ. Ένα χρόνο αργότερα έχοντας υποπέσει σε γκάφα ολκής, απευθυνόμενος στον Παναγιώτη Γκαραγκάνη παραδεχόμουν το σφάλμα μου με την φράση: "Γιατί ρε Παναγιώτη να μην έχω στην ομάδα μου έναν Κοβάσεβιτς"; Ευτυχώς που μένουν μόνο τα γραπτά...

Τον Γιώργο Καραγκούνη ο Βαγγέλης Κατσαΐτης

Καλό το ερώτημα, αρκετές οι απαντήσεις. Μπορώ όμως να ξεχωρίσω δύο και να αναφερθώ στην εξής μία! Γιώργος Καραγκούνης... Αυτό το ύφος με την στραβωμένη μούρη κατά την διάρκεια του αγώνα, τα χέρια στην μέση ή στον αέρα όταν τον ακουμπάει αντίπαλος! Η έκφραση "ΕΕΕΕΕ" σε κάθε σφύριγμα ήταν αρκετά για να με εκνευρίσουν όποτε υπήρχε ως αντίπαλος. Παρόλα αυτά, αναγνώριζα μέσα μου πως είναι από τους λίγους, ίσως ο μοναδικός, που αγαπάει παθολογικά αυτό που κάνει.

Δεν το έλεγα όμως παραέξω. Στην Εθνική άρχισα να του δίνω πόντους αλλά η ολική αναγνώριση προς το πρόσωπο του ήρθε με την μεταγραφή του στην Φούλαμ. Στο δυσκολότερο πρωτάθλημα στον κόσμο, πήρε το παπούτσι του και μας βούλωσε το στόμα. Από τις εμφανίσεις του και την πρόταση ανανέωσης των Άγγλων, αποδείχτηκε περίτρανα πως το αρρωστημένο περιβάλλον του Ελληνικού ποδοσφαίρου, χαλάει τα προϊόντα του και όχι το αντίθετο. Κάρα Τυπάρα για πάντα Αρχηγάρα (στην Εθνική)!

Τον ΛεΜπρόν Τζέιμς ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Πρόκειται πολύ συχνά περί ανυπόστατης μπαρούφας βασιζόμενης σε εντελώς περιστασιακά ή συμπατωματικά στοιχεία, αλλά η τάση να παραδοθείς στη μαγεία εύκολων εννοιών όπως loser, winner, clutch, και άλλα τέτοια, είναι πολύ ισχυρή, ιδιαίτερα όταν αφορούν παίχτες που δεν χωνεύεις ή που παράλογα λατρεύεις. Στην περίπτωση του ΛεΜπρόν εγώ, όπως και ο μισός πλανήτης (δηλαδή οι πάντες πλην κατοίκων Μαϊάμι και Στέφανου Τριαντάφυλλου), παραδοθήκαμε αμαχητί στη γοητεία του μίσους.

Ο εξωπραγματικά προικισμένος, ταλαντούχος, πανέξυπνος, ικανότατος, βασικά τέλειος ΛεΜπρόν, εκπλήρωνε ιδανικά το ρόλο του κακού του παραμυθιού. Βοήθησε η γελοιωδία του "Decision", η εριστική φυσιογνωμία του, το ότι επέλεξε να πάει στα εύκολα (στο Μαϊάμι που ήδη είχε τον σταρ του)- και φυσικά η αντιπάθεια του κοινού αισθήματος απέναντι σε οποιουδήποτε είδους υπερομάδα. Οπότε ναι, επέλεξα πως το σοφό ήταν να αντιπαθήσω τον ΛεΜπρόν, αναζητώντας την εκλογίκευση σε έννοιες αφηρημένες και περιστασιακές, όπως οι παραπάνω.

Θα έπρεπε να ξέρω καλύτερα, γιατί ήμουν και παραμένω υπέρμαχος της ιδέας πως λούζερ είναι κάποιος μέχρι να νικήσει, ανύπαρκτος στα κρίσιμα είναι μέχρι να πάρει το μεγάλο clutch σούτ κλπ. Φυσικά δεν είναι όλοι ίδιοι υπό όλες τις συνθήκες, και φυσικά κάποιου αντιδρούν καλύτερα υπό πίεση, όμως η ουσία παραμένει πως έναν παίχτη δεν τον κρίνουμε με βάση λεπτομέρειες που εύκολα πάνε από τη μία ή από την άλλη(*), αλλά με το αν, ξέρεις, είναι καλός παίχτης. Καθώς αγκιστρωνόμουν στο ένα μετά το άλλο τα 'αποδεικτικά' για το πόσο λίγος είναι ο ΛεΜπρόν, αναγκάστηκα τελικά να υποχωρήσω και να διαπιστώσω πως ένα μετά το άλλο, γκρεμίζονταν πίσω του. Και τίτλο πήρε, και ρεκόρ έκανε, και κρίσιμα παιχνίδια πήρε, και τη θέση του ως φυσικός ηγέτης μιας υποψήφιας δυναστείας βρήκε. ΟΚ, παραιτούμαι.

Το πρωτάθλημα που πήρε εναντίον του ο Ντιρκ εξακολουθεί να είναι το πιο γλυκό που έχω ζήσει ως θεατής του ΝΒΑ, αλλά αυτό εν τέλει δεν αναιρεί το γεγονός πως ο άνθρωπος είναι τέρας της φύσης. Μάλλον δε θα σταματήσει ποτέ να μου είναι αόριστα αντιπαθής αλλά πραγματικά: Ποιος νοιάζεται. Είναι απλά ένα σκαλοπάτι πιο πάνω.

(*Αν ένα πέναλτι πάει διαφορετικά στον τελικό Τσάμπιονς Λιγκ του 2001, ο Έκτορ Ραούλ Κούπερ από 'μέγιστος λούζερ' μετατρέπεται ως δια μαγείας σε 'μάγο, τιτάνα κόουτς που πήρε μια τυχαία ομάδα και μέσα σε 2 χρόνια πήρε Ευρωπαϊκό και πήγε κι άλλο ένα τελικό!'. Για ένα από δέκα πέναλτι, μετά το τέλος ενός αγώνα 120 λεπτών. Αστειότητες.)

Τον Αλέξη Αλεξανδρή ο Βαγγέλης Σταματόπουλος

Όταν ο Ολυμπιακός δαπανούσε ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό για την εποχή (1994) για να αποκτήσει τον τρις πρωταθλητή με την ΑΕΚ και πρώτο σκόρερ της περασμένης σεζόν, Αλέξη Αλεξανδρή, οι προσδοκίες μου από εκείνον ήταν πολύ μεγάλες. Τα δύοπρώτα του χρόνια όμως στο μεγάλο λιμάνι θα προτιμούσα να τα ξεχάσω... Το αναιμικό πέναλτι στον Βάντσικ που έφερε τον αποκλεισμό από τον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας το 1995, το τάκλιν στον... Μπατίστα λίγο πριν σκοράρει στο Βελοντρόμ με τη Μαρσέιγ, το χαμένο γκολ πάνω στη γραμμή με τη Φερεντσβάρος αλλά και κάποιες απίστευτες ευκαιρίες σε ματς στο "Καραϊσκάκης" που είχαν κοστίσει βαθμούς με είχαν κάνει να "σιχτιρίζω" για την επιλογή των Πειραιωτών να τον αποκτήσουν.

Ο ίδιος όμως φρόντισε τα επόμενα επτά χρόνια να με αποστομώσει και να με κάνει από τους πλέον ορκισμένους υποστηρικτές του. Τα γκολ-ποιήματά του άπειρα (τα βολ πλανέμεΆγιαξ, Λίβερπουλ και ΑΕΚ δεν... υπάρχουν) και σε συνδυασμό με τον ατόφιο επαγγελματισμό του και την υποταγή του "εγώ" του κάτω από τον όρο"ομάδα",βαφτίστηκε "Αλεκάρα" με το πέρασμα του χρόνου. Τόσο στη δικιά μου συνείδηση, όσο και σε αυτή όλων των υγιώς σκεπτόμενων Ελλήνων ποδοσφαιρόφιλων.

Τον Τζόρνταν Χέντερσον ο Αντώνης Τσιράκης

Δε συνηθίζω να "κράζω" παίκτες της ομάδας μου. Είμαι από αυτούς που τους στηρίζουν -σχεδόν- πάντα μέχρι τέλους. Ωστόσο, δε θα μπορούσα να μην απογοητευτώ από το ποσό που είχε δαπανηθεί για τον Χέντο και τις εμφανίσεις που πραγματοποίησε την πρώτη χρονιά. Η ελπίδα πως κάτι θ' αλλάξει υπήρχε, αλλά η απόδοσή του σε συνδυασμό με τη λανθασμένη χρησιμοποίησή του από τον Κένι Νταλγκλίς με έκαναν να τον κριτικάρω συνεχώς.

Αφήστε αυτή τη χωρίστρα που ήταν πάντα στην εντέλεια ανεξάρτητα από το πώς έπαιζε, γεγονός που με τρέλαινε... Καλύτερη απάντηση από τη φετινή του σεζόν, στην οποία είναι ίσως ο πιο βελτιωμένος παίκτης της Premier League, δε γινόταν. Και φυσικά δε θα μπορούσα παρά να χαίρομαι που με διέψευσε και να αποτελεί ένα από τα μεγάλα μου πουλέν.

Τον Βαγγέλη Μάντζαρη ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Είχα θαμπωθεί από το ταλέντο του Βαγγέλη Μάντζαρη στην τελική φάση εφήβων της ΕΣΚΑ. Περιστέρι-Ηλυσιακός στο κλειστό του Αμύντα και τους... έπαιζε μόνος του. Τότε με είχε εντυπωσιάσει και χρειάστηκε να φτάσουμε στην εποχή που "μετακόμισε" στον Ολυμπιακό για να αλλάξω (πρώτη φορά) γνώμη. Στα μάτια μου τότε ήταν ένας αμυντικός που απλά "προσπαθούσε", ένας... Νιόπλιας του μπάσκετ, που έδινε τη μπάλα μόνο στον διπλανό του.

Σιγά-σιγά, όμως, και όσο κυλούσε η περσινή σεζόν ο Βαγγέλης Μάντζαρης όχι απλά με διέψευδε αλλά με κάθε τρίποντο που έβαζε, ή κάθε αμυντικό που "κλείδωνε" σαν να γύριζε στην κάμερα και να μου φώναζε στη "μάπα σου". Από παίκτης που τον... άφηνε ο αντίπαλος να σουτάρει έφτασε να "γυρνάει" τελικούς Ευρωλίγκα, να πετυχαίνει κρίσιμα σουτ σε παιχνίδια χωρίς αύριο και φέτος να έχει 43% και να δίνει τέσσερις ασίστ για κάθε λάθος που κάνει. ξεκινώντας σε όλα τα παιχνίδια του Ολυμπιακού.

Τυπικό δείγμα του "έφαγα τα λόγια μου" και "βιάστηκα να μιλήσω". Η ιστορία της ζωής μου, δηλαδή.

Τον Πεπ Γουαρδιόλα ο Ηλίας Ευταξίας

Ως ποδοσφαιριστή τον θαύμαζα καθώς ήταν τη δεκαετία του 90' ένα αμυντικό χαφ βγαλμένο από το μέλλον. Αλλά όταν ο Χουάν Λαπόρτα ανακοίνωσε πως θα αντικαταστήσει τον Φρανκ Ράικαρντ, ομολογώ πως ξαφνιάστηκα. Οι πρώτες μου κουβέντες ήταν: "Που πάει η Μπαρτσελόνα με τον προπονητή από τα πιτσιρίκια. Θα γελάσει το πανελλήνιο" (σ.σ. ήταν προπονητής στην δεύτερη ομάδα για ένα μόνο χρόνο).

Οι πρώτες του κινήσεις δεν βοήθησαν να αλλάξουν τους φόβους που είχα πριν ξεκινήσει η σεζόν, αφού ο Πεπ έλεγε πως οι Ετό, Ροναλντίνιο και Ντέκο δεν ήταν στα πλάνα του! Παράλληλα άνοιγε την πόρτα της εξόδου δίνοντας τον Τζαμπρότα και τον Ρόνι στην Μίλαν, τον Ντο Σάντος στην Τότεναμ και τον Εντμίλσον στην Βιγιαρεάλ, τον Ντέκο στην Τσέλσι και τον Τουράμ στην Παρί.

Ήρθε δηλαδή ένας από τους μεγαλύτερους παίκτες στην ιστορία της Μπαρτσελόνα να αναλάβει την πρώτη ομάδα και πριν ξεκινήσει η σεζόν έφερε τα πάνω-κάτω, με προπονητική εμπειρία 1 χρόνο στους μικρούς! Νομίζω πως ήμουν δικαιολογημένος εκείνη την εποχή λέγοντας πως "ο Λαπόρτα το έχει χάσει" και "Πεπ, καλύτερα να πασάρεις, παρά να κουτσάρεις".

Η συνέχεια είναι γνωστή σε όλο τον κόσμο: 3 πρωταθλήματα, 2 Κύπελλα, 3 Σούπερκόπα, 2 Τσάμπιονς Λιγκ, 2 Σούπερκαπ Ευρώπης, 2 παγκόσμια συλλόγων. Σύνολο 14 τίτλοι σε 4 χρόνια και εγώ υποσχέθηκα να μην σταυρώσω ΠΟΤΕ ξανά ΚΑΝΕΝΑΝ (πριν την ώρα του) γιατί... καλύτερα να μασάς, παρά να μιλάς. Έχω κράξει αρκετούς, αλλά από τον Γουαρδιόλα έφαγα τη μεγαλύτερη και πιο επική σφαλιάρα.

Τον Χουάν Κάρλος Ναβάρο, ο Γιάννης Φιλέρης

Για προφανείς λόγους ο Ναβάρο είναι αντιπαθής. Κοντός, για μπασκετμπολίστας, με ποδαράκια μπαλαρίνας, αξύριστος, δε μιλάει γρι αγγλικά, σε κάθε προσπάθειά του εκμαιεύει το φάουλ. Κι εκείνη η "μπόμπα" και η "μπομπίτα", τι είναι; Καινούργια παιχνίδια στην πόκα; Σιγά τα ωά.Έτσι τουλάχιστον έλεγα κι εγώ, αδαής και συνεπαρμένος από το ελληνικό hating. Μόνο, που μια φορά αποφάσισα να πάω στην προπόνηση της Εθνικής Ισπανίας και έκατσα μια ώρα να τον χαζεύω.

Ο άνθρωπος είναι κομπιούτερ, γρήγορος όσο κανείς, νευρώδης, γεμάτος ενέργεια.Το χέρι του δούλευε ακατάπαυστα, σουτάροντας δεν ξέρω και γω πόσες εκατοντάδες τρίποντα, τρελαίνοντας τον Ρούντι Φερνάντεθ, ή τον Πάου Γκασόλ. Στο τέλος έσκασε ένα χαμόγελο και κάθιδρος αποχώρησε από την προπόνηση, αφού πρώτα υπέμεινε τις ερωτήσεις των δεκάδων των Ισπανών δημοσιογράφων.Εκεί, όμως, που του έβγαλα το καπέλο ήταν όταν πήγε στο ΝΒΑ.

Όταν δηλαδή αποφάσισε να μετακομίσει στην Αμερική για να αποδείξει πως μπορεί να παίξει ΚΑΙ εκεί. Έκατσε ένα χρόνο, έκανε τις μπόμπες και τις μπομπίτες του, επέστρεψε στην Ευρώπη και είναι πάλι ο κορυφαίος. Εντάξει, το ξέρω, δεν τον χωνεύετε, αλλά ο άνθρωπος είναι γεννημένος νικητής, γεννημένος σουτέρ, γεννημένος μπασκετμπολίστας. Κι όσο τον βρίζουν, άλλο τόσο ... υπέροχος δείχνει μέσα στο παρκέ!

* Στείλτε μας τις δικές σας απαντήσεις. Ποιον "σταυρώσατε" και στη συνέχεια αποθεώσατε;