Δεν ξέρω ποιος μας έχει καταραστεί εδώ και δυόμισι μήνες...

Σοβαρολογώ, διότι με τέτοιο θανατικό και τόσο ξεκλήρισμα που δέρνουν το ελληνικό μπάσκετ, ακόμη και να μην πιστεύεις στο μούντζωμα της μοίρας, τείνεις να συμβιβαστείς με δαύτο...

Μοιάζει σαν προσκλητήριο (όχι παρόντων, αλλά) απόντων!

Βγήκε ο αλήτης ο Χάρος παγανιά και βγάζει στην αναφορά τον έναν μετά τον άλλον: τον Ντούσαν Ιβκοβιτς, τον Γιάννη Κωσταλά, τη Βάσω Μπεσκάκη, τον Στράτο Κωσταλά, τον Θωμά Κατσαούνη, τον Δημήτρη Καρβέλα, τον Στέφαν Γέλοβατς και χθες τον Άγη Κυνηγόπουλο...

Ο "Homo universalis" που δεν έλειψε ποτέ από κοντά μας

Παίκτες, προπονητές, παράγοντες, φίλαθλοι και ο Αγης!

Ο Κυνηγόπουλος που έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 89 ετών ήταν μια κατηγορία μόνος του: ήταν απ’ όλα!

Παίκτης και προπονητής (στον Ηρακλή), διαιτητής, κομισάριος της FIBA, δημοσιογράφος, διοικητικός παράγων, πολιτευτής, πρόξενος της Λετονίας, διευθυντής του Αλεξάνδρειου Μελάθρου της Θεσσαλονίκης και πάει λέγοντας: ένας "Homo universalis", όπως προσδιοριζόταν και αποκαλούνταν ο ιδεότυπος της εποχής της Αναγέννησης!

Υπήρξε μια καλτ φιγούρα που επί δεκαετίες δεν βγήκε ποτέ από το κάδρο και συνάμα-όπως έλεγε και το σλόγκαν του Νίκου Αναγνωστόπουλου-δεν έλειψε ποτέ από κοντά μας!

Όταν όμως έλειπε από αναφορές ή εκπομπές, τότε σήκωνε το τηλέφωνο και νιώθω σαν να τον ακούω τώρα να παραπονιέται...

"Βασιλάκη με ξέχασες εμένα. Ξέχασες τον κύριο Άγη"!

Ο ευπατρίδης με το σκούρο μπλε παλτό!

Δεν μπορώ να βρω μετερίζι στο οποίο να μην είχε σταθεί κατά τον βίο και την πολιτεία του στο ελληνικό μπάσκετ, στον αθλητισμό γενικότερα και στην κοινωνία: αυτός ο μικρός το δέμας, αλλά αεικίνητος ευπατρίδης των σπορ και bon viveur ήταν στ' αλήθεια "πανταχού παρών και τα πάντα πληρών" σε τέτοιο βαθμό ώστε με την εκδημία του αφήνει όχι μονάχα ένα μεγάλο κενό, αλλά και ένα ανεξίτηλο αποτύπωμα στο ελληνικό αθλητικό γίγνεσθαι.

Όντως αυτό το αποτύπωμα θα μείνει ανεξίτηλο διότι συν τοις άλλοις, ο ίδιος φρόντιζε επιμελώς να απαθανατίζει την παρουσία του μπροστά στον φωτογραφικό φακό, πάντα κουστουμαρισμένος, γραβατωμένος και –τους χειμωνιάτικους μήνες- χωμένος μέσα στο σκούρο μπλε παλτό του!

Τον γνώρισα στις αρχές της δεκαετίας του ’80, όταν ήταν πρόεδρος της ΕΚΑΣΘ, την οποία ο ίδιος ίδρυσε στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας και αντιπρόεδρος της ΕΟΚ, στην οποία προήδρευε ο Ζαχαρίας Αλεξάνδρου.

Πιτσιρικάς τότε, στα 18 μου, τον συνάντησα για πρώτη φορά σε μια συνεδρίαση του ΔΣ και έναν χρόνο αργότερα με... υιοθέτησε!

Η μάλλον με υιοθέτησε για λογαριασμό άλλου!

Με έκανε γιο του Υπουργού Εξωτερικών

Το εννοώ αυτό, διότι τον Μάιο του 1982 ταξίδεψα ως απεσταλμένος της εφημερίδας "Έθνος" με την Εθνική ομάδα στην Κωνσταντινούπολη, όπου διεξαγόταν η Βαλκανιάδα, αλλά δεν είχα πού να μείνω, διότι το ξενοδοχείο "Macka" ήταν γεμάτο.

Ήμουν έτοιμος να βάλω τα κλάματα μέσα στην απελπισία που φυσιολογικά κυριεύει ένα παιδί 19 ετών σε μια από τις πρώτες δημοσιογραφικές αποστολές του και μάλιστα στην αχανή Κωνσταντινούπολη...

Με είδε, λοιπόν, να ξεροσταλιάζω έξω από το ξενοδοχείο ο Άγης, που ήταν αρχηγός της αποστολής, με πήρε α λα μπρατσέτα και πήγαμε στη ρεσεψιόν...

"Γεια σας" είπε. "Ο νεαρός εδώ είναι δημοσιογράφος και πρέπει να μείνει μαζί μας. Ξέρετε, εκτός από δημοσιογράφος είναι και γιος του Υπουργού Εξωτερικών της Ελλάδας. Ο πατέρας του θα στενοχωρηθεί πολύ εάν δεν λυθεί αυτό το πρόβλημα"!

Υπουργός Εξωτερικών σε εκείνη την πρώτη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ήταν ο Ιωάννης Χαραλαμπόπουλος, πάλι καλά που ο δαιμόνιος και πανούργος Αγης δεν είπε στον ρεσεψιονίστ ότι εάν δεν μου έβρισκε δωμάτιο, θα έκανε διάβημα στον πρόεδρο Κενάν Εβρέν!

Αυτός ακριβώς ήταν ο Άγης, εμφορούμενος από τη λογική του "εάν κάποιος δεν είναι η λύση του προβλήματος, είναι το ίδιο το πρόβλημα"!

Κατόπιν ενεργειών του, ο Γκάλης…

Εδώ ήρθαμε, όπως λέγαμε παλιά στο σινεμά, διότι ο Κυνηγόπουλος δεν εννοούσε να δεχθεί πως δεν θα γινόταν ελόγου του η λύση στην υπόθεση του Νίκου Γκάλη.

Ο Νικ δεν ήρθε στην Ελλάδα κατόπιν ενεργειών του, όπως έλεγαν οι παλιοί πολιτικάντηδες...

Ήρθε στην Ελλάδα κατόπιν ενεργειών του τότε εφόρου του Αρη Γιώργου Τσιλιγκαρίδη που πήγε στο Νιου Τζέρσι, μαζί με τον δικηγόρο Αλέκο Μιχαηλίδη, έκανε τη μάνα του Νικ να βάλει τα κλάματα (όταν της πρόσφερε ως δώρα εικόνες της Παναγίας) και σχεδόν απήγαγε τον κανακάρη της!

Αλλά, ο Νικ έπαιξε στην Εθνική ομάδα κατόπιν ενεργειών του Άγη και αυτή είναι μια υπόθεση που κανείς δεν μπορεί να την αμφισβητήσει...

Τον Σεπτέμβριο του 1979, ο Νικ ήρθε στην Ελλάδα και εντάχθηκε στον Άρη έχοντας βεβαίως ελληνική καταγωγή και μιλώντας τη γλώσσα μας...

Είχε γεννηθεί όμως στη Νέα Υόρκη, ήταν Αμερικανός υπήκοος και είχε αμερικανικό διαβατήριο, τουτέστιν, σύμφωνα με τους κανονισμούς της FIBA που ίσχυαν τότε, θα έπρεπε να περιμένει τρία χρόνια για να πάρει την περίφημη "μπλε κάρτα" της αθλητικής ιθαγένειας και να μπορέσει φορέσει τη φανέλα με το εθνόσημο.

Πριτς που θα χρειαζόταν να περάσουν τρία χρόνια, στο μυαλό του Άγη δεν έπρεπε να περάσουν ούτε τρία μερόνυχτα και αυτά πολλά ήταν!

Έφερε τον κόσμο ανάποδα για τα πιστοποιητικά

Το ζήτημα ήταν ακανθώδες και χρειαζόταν μια λύση και μάλιστα με τη διαδικασία του κατεπείγοντος, διότι τον Μάιο του 1980 η Εθνική ομάδα είχε να διεκδικήσει την πρόκριση της στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μόσχας, μέσω του Προολυμπιακού Τουρνουά που διεξαγόταν στο Βεβέ της Ελβετίας,...

Τότε λοιπόν ο Κυνηγόπουλος χρεώθηκε την υπόθεση με 108 και έφερε τον κόσμο ανάποδα!

Έτρεχε ολημερίς και ολονυχτίς σαν τον… Βέγγο, συνέλεξε όλα τα απαραίτητα έγγραφα, τα πιστοποιητικά και τις βεβαιώσεις και από τη στιγμή που (όπως σημείωσε σε μια ανάρτηση του ο βετεράνος συνάδελφος Σωτήρης Θεολογίδης) ο τότε Γενικός Γραμματέας Αθλητισμού Κώστας Παπαναστασίου ήρε τις επιφυλάξεις του, όλα έγιναν όμορφα και παστρικά…

Ο Γκάλης απέκτησε το δικαίωμα συμμετοχής στην Εθνική, ενσωματώθηκε στην αποστολή, ταξίδεψε με ομαδικό διαβατήριο στο Βεβέ, έκανε το ντεμπούτο του στον αγώνα με τη Σουηδία στις 6 Μαΐου του 1980 και όλα τα υπόλοιπα είναι πια Ιστορία!

Γκάλης: "Όλοι του χρωστάμε πολλά"

"Το έμαθα και λυπήθηκα πολύ διότι ήταν ένας από τους πρώτους ανθρώπους που γνώρισα στην Ελλάδα και από την πρώτη στιγμή κατάλαβα πόσο πολύ αγαπούσε το μπάσκετ και τον αθλητισμό. Όσο συνηθισμένο κι αν ακούγεται, πραγματικά το μπάσκετ γίνεται φτωχότερο" μου είπε πριν από λίγη ώρα ο Γκάλης.

"Τον θυμάμαι πάντοτε να τρέχει για όλους και να προσπαθεί να λύσει όποιο πρόβλημα παρουσιαζόταν εκείνα τα χρόνια. Το ελληνικό μπάσκετ του χρωστάει πολλά, όπως κι εγώ διότι τότε ανέλαβε προσωπικά και τακτοποίησε αμέσως την υπόθεση της συμμετοχής μου στην Εθνική ομάδα".

Ο φάκελος για το ντοκιμαντέρ

Το 2009, στην τριακοστή επέτειο από το ντεμπούτο του Γκάλη στο ελληνικό πρωτάθλημα (Άρης-Ηρακλής, 2 Δεκεμβρίου 1979) είχα την ιδέα να φτιάξω ένα ντοκιμαντέρ για την τηλεόραση του ΣΚΑΙ και ήξερα σε ποιον θα απευθυνθώ για την τεκμηρίωση...

Ανέβηκα στη Θεσσαλονίκη και προτού καλά καλά κλείσω το τηλέφωνο, εμφανίστηκε σαν σίφουνας στο Παλέ ντε Σπορ (που μετά από τέσσερα χρόνια θα μετονομαζόταν σε «Nick Gallis Hall») κουβαλώντας έναν φάκελο με όλα τα έγγραφα.

Μου τα χάρισε κιόλας, τα κρατώ στο αρχείο μου ως ανεκτίμητα κειμήλια και βεβαίως είχε την τιμητική του σε εκείνο το αφιέρωμα, άλλωστε το εδικαιούτο: αυτός ο τόσο δαιμόνιος, πανούργος, καπάτσος και καταφερτζής άνθρωπος θα μνημονεύεται πάντοτε για την (ηθική και φυσική) αυτουργία του στη δημιουργία ενός έπους, ενός θρύλου και ενός μύθου!

ΥΓ: Τόσο πληθωρική και πολυσχιδής προσωπικότητα που ήταν ο Άγης, δεν τρέφω καμιά αμφιβολία ότι λίαν συντόμως θα ποζάρει ως αξιωματούχος και στον Παράδεισο!