Οι ζόρικες καταστάσεις απαιτούν ψύχραιμες ματιές και κυρίως ψύχραιμη αντιμετώπιση. Αν κι εδώ που τα λέμε, αυτή η προσέγγιση σπάνια εφαρμόζεται και λειτουργεί στην Ελλάδα. Ο πανικός, οι αφορισμοί και οι κραυγές συνήθως κερδίζουν. Συχνά έχουν κι αποτέλεσμα. Αν και μόνο για μικρό διάστημα. Και μετά πάμε πάλι από την αρχή.

Είναι προφανές πως τα αποτελέσματα της ομάδας του Claudio Ranieri είναι πολύ άσχημα και συνοδεύονται από κακές εμφανίσεις. Εντάξει, το ματς με τη Ρουμανία είναι εκτός συναγωνισμού (αποτελεί μια καλή απάντηση στην ερώτηση "ποιο είναι το χειρότερο ματς που έχεις δει στη ζωή σου;"), ενώ στα επόμενα δύο υπήρξαν κάποια θετικά σημάδια κατά διαστήματα. Το γεγονός όμως είναι πως μετά από τρία ματς η Ελλάδα δεν μπορεί να είναι ευχαριστημένη ούτε με το ποδόσφαιρο που έχει παίξει, ούτε με τους βαθμούς που έχει μαζέψει.

Στους 16 του κόσμου

Για μένα, το βασικό δεν είναι τόσο να δούμε τα λάθη που έγιναν στους 3 αγώνες, όσο να εξετάσουμε τη μεγάλη εικόνα. Πρώτα από όλα ας βγάλουμε από τη μέση αυτό το «πώς γίνεται μια ομάδα που το καλοκαίρι ήταν στους 16 του κόσμου, να βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση;», που ακούστηκε δεκάδες φορές στη ΝΕΡΙΤ. Πώς γίνεται; Απλά μιλάμε για άλλη ομάδα, με άλλον προπονητή, αρκετές και σημαντικές αλλαγές στο ρόστερ. Επίσης μιλάμε για άλλη ποδοσφαιρική σεζόν. Να σημειώσουμε κι ένα ενδιαφέρον στοιχείο.

Οι 5 ευρωπαϊκές ομάδες που έφτασαν στους 16 του Μουντιάλ και συμμετέχουν σε αυτή την προκριματική φάση, έχουν σε 14 ματς 4 νίκες. Το Βέλγιο έχει νικήσει την Ανδόρα, η Ελβετία το Σαν Μαρίνο, η Ολλανδία το Καζακστάν και η Γερμανία τη Σκωτία. Κάπου εδώ υπάρχει και μια δικαίωση για τους «η αύξηση των ομάδων που θα πάρουν μέρος στην τελική φάση, έχει ως αποτέλεσμα να παίζουν με μεγαλύτερο κίνητρο πολλές ομάδες (άσχετα αν και οι μεγάλοι ουσιαστικά δεν κινδυνεύουν με αποκλεισμό)».

Με πλάνο, αλλά μπερδεμένος

Μην ξεφύγουμε όμως. Είπαμε να σταθούμε στη γενική εικόνα σε ό,τι έχει να κάνει με την Ελλάδα. Σε αυτή τη βάση λοιπόν, το πρώτο δεδομένο είναι ότι το κλίμα για τον Ranieri δεν ήταν θετικό πριν ακόμα γίνει το πρώτο ματς. Από μια μερίδα του κόσμου και κυρίως από ένα κομμάτι των ΜΜΕ. Κάποιοι έχουν αποφασίσει πως δεν κάνει, είναι τουρίστας, δεν ξέρει που ήρθε, σιγά την καριέρα που έχει κτλ. Βέβαια παρόμοια κατάσταση είχε δημιουργηθεί και στις πρώτες μέρες –και όχι μόνο- του Rehhagel. Ας μη σταθούμε λοιπόν περισσότερο σε αυτό το στοιχείο, αν και πάντα η μουρμούρα είναι μεγάλος εχθρός.

Πάμε στα αγωνιστικά. Είναι λεπτή η διαφορά στη συγκεκριμένη περίπτωση, θεωρώ όμως ότι ο Ιταλός δεν κάνει τρέλες όσον αφορά την κεντρική αγωνιστική προσέγγιση, αλλά (σημαντικά) λάθη στο πώς τη στηρίζει. Σε κάθε αγώνα είχε μια συγκεκριμένη ιδέα για να χτυπήσει τον αντίπαλο (άσχετα από το αν ήταν σωστή). Για παράδειγμα με τη Ρουμανία έβαλε έναν δημιουργικό παίκτη (Μάνταλο) με στόχο να βγάλει η ομάδα συνεργασίες, με τη Φινλανδία ήθελε να χτυπήσει στα άκρα και χρησιμοποίησε τους Καρέλη-Μαυρία και στη συνέχεια ανέβασε τους πλάγιους μπακ και με τη Βόρεια Ιρλανδία βάζοντας Μήτρογλου και Αθανασιάδη (συν Σαμαρά και Καρέλη) επιχείρησε να ανοίξει την αντίπαλη άμυνα με πολλά κορμιά ψηλά.

Η μελέτη των αντιπάλων γίνεται, φαίνεται πως εντοπίζονται αδυναμίες και πηγές κινδύνων. Το πρόβλημα είναι πως ο Ranieri δεν έχει την απαραίτητη γνώση της δικής του ομάδας. Ναι, είναι νωρίς, αλλά θα έπρεπε να έχει φροντίσει να μάθει. Ο χρόνος δεν ήταν πολύς, αλλά ήταν αρκετός για να έχει μια πιο ξεκάθαρη εικόνα. Σε κάθε περίπτωση θα έπρεπε να είναι πιο κατασταλαγμένος. Γιατί αυτή τη στιγμή φαίνεται πως έχει αμφιβολίες και δεύτερες σκέψεις. Με αποτέλεσμα να είναι πιο ευάλωτος σε γκρίνιες, μουρμούρες και όσα ακούει γύρω-γύρω. Οι παρεμβάσεις για κάθε αγώνα είναι μπερδεμένες γιατί και ο Ranieri είναι μπερδεμένος. Οπότε την όποια βασική του ιδέα, δεν τη στηρίζει κατάλληλα. Τη χαλάει μόνος του.

Εύκολη λύση

Είναι πάντως αλήθεια ότι στην όλη κατάσταση δε βοηθάει και η αλλαγή φρουράς και οι απουσίες που υπήρχαν στα τελευταία ματς. Επίσης δυσκολεύει τα πράγματα η ίδια η φύση του ελληνικού ποδοσφαίρου. Δε βρίσκονται εύκολα χαφ που δημιουργούν είτε με ντρίμπλα, είτε κουβαλώντας την μπάλα, είτε με πάσα. Κι αν υπάρχουν κάποιοι, σπάνια θα είναι καλοί και στο αμυντικό κομμάτι. Το ότι ο –έστω δεν έχω καλή εικόνα για τους παίκτες- Ranieri στο πρώτο ματς κατέληξε στον Μάνταλο για να βρει παίκτη που θα βοηθήσει την ομάδα να βγάλει συνεργασίες λέει πολλά.

Όπως λέει πολλά ότι ο Τοροσίδης, ο παίκτης που και με τη Β. Ιρλανδία πήρε πρωτοβουλίες, με το που φτάνει 10 μέτρα μακριά από την αντίπαλη περιοχή ψάχνει να κάνει σέντρα. Ορκίζομαι ότι κάποτε δεν το έκανε τόσο συχνά και το κάνει λιγότερο στη Roma. Ίσως επειδή εκεί υπάρχουν και παίκτες που «τραβάνε» και τον ίδιο. Και δεν είναι ότι δεν έχει τα προσόντα για να κάνει καλύτερη επιλογή. Περισσότερο μοιάζει με εύκολη λύση. (Δεν τα ρίχνω στον Τοροσίδη, τον αναφέρω ως παράδειγμα γιατί αν κι αυτός, που έχει τη δυνατότητα για παραπάνω πράγματα, δεν τα κάνει, τότε γίνεται κατανοητό ότι υπάρχει σημαντικό θέμα).

Την επιλογή της εύκολης λύσης έκανε και ο Santos, που ξέχασε μετά το πρώτο ματς τις σκέψεις για πιο ριζικές αλλαγές. Προσέξτε, δεν κατηγορώ τον Πορτογάλο. Και όπου εύκολη λύση, βάζετε και λογική εδώ που τα λέμε. Γιατί με τον συγκεκριμένο τρόπο είχε επιτυχίες τα προηγούμενα χρόνια. Με ένα είδος ποδοσφαίρου που ταίριαζε στην ομάδα, βόλευε και τους παίκτες. Η δημιουργία στο ποδόσφαιρο, όταν έχεις την μπάλα για περισσότερη ώρα από τον αντίπαλο, είναι πάντα πιο δύσκολη.

Η πραγματικότητα

Ο Ranieri δείχνει πως θέλει να αλλάξει κάποια πράγματα. Γίνεται μια προσπάθεια να παίξει η ομάδα με περισσότερη επιθετικότητα, ρίσκα κι αναλαμβάνοντας πρωτοβουλίες. Μέχρι τώρα το αποτέλεσμα είναι να δέχεται πιο εύκολα γκολ. Επίσης νομίζω πως γίνεται κατανοητό πως η απαίτηση για περισσότερο παιχνίδι με την μπάλα και χρησιμοποίηση νέων παικτών έχει ζόρια. Και κάπου εδώ εντοπίζω το βασικό ζήτημα: αντέχουν κόσμος και ΜΜΕ να δουν στην πράξη όσα ζητούσαν; Γιατί στην πράξη, δεν είναι όπως τα φαντάζονται στο μυαλό τους. Στην πραγματικότητα δε βάζεις τον όποιο Καρέλη και τον όποιο Μάνταλο, δε χρησιμοποιείς 20 παίκτες σε 3 ματς και δεν κάνεις εύκολη τη συμμετοχή στην ομάδα χωρίς να αλλάξει το κλίμα στα αποδυτήρια. Στην πραγματικότητα όταν κάνεις περισσότερες επιθέσεις κι ανεβάζεις την ομάδα πιο ψηλά, δε σημαίνει πως αυτόματα θα μαγεύεις τα πλήθη.

Με είχαν ρωτήσει 2-3 φορές σε live chat τι περιμένω από τον Ranieri. Δύο πράγματα σημείωνα: θα προσπαθήσει να φτιάξει μια ομάδα που θα παίζει περισσότερο με την μπάλα και θα δώσει ευκαιρίες σε περισσότερους παίκτες (δεν είναι τυχαίο το tinkerman που του είχαν κολλήσει στην Αγγλία). Αυτά προσπαθεί να κάνει. Άτσαλα ως τώρα. Ο Ιταλός όμως θεωρώ πως μπορεί να βρει ισορροπία πιο σύντομα σε σχέση με τον κόσμο, τους ποδοσφαιριστές, την ΕΠΟ, το ελληνικό ποδόσφαιρο. Οι ποδοσφαιριστές -πέρα από το αν μπορούν- θέλουν παίξουν διαφορετικά; Δεν παίζουν πλέον αυτό που ξέρουν, που έχουν μάθει από μικροί και τους ταιριάζει. Τους ταιριάζει τόσο ή το είχαν συνηθίσει τόσο πολύ που κατέληγε να γίνεται η εύκολη λύση, σε τέτοιο βαθμό που συχνά έπαιζαν ίσα-ίσα για τη νίκη. Θέλουν λοιπόν να ξεβολευτούν; Κι αυτό έχει να κάνει και με το ποιοι παίζουν και με το πώς θα παίζουν.

Να αλλάξει; Είσαι σίγουρος;

Στις εθνικές συνήθως είναι κακό να γίνονται πολλές αλλαγές, να καλούνται πολλοί παίκτες. Ίσως για την Ελλάδα να είναι καλό, μήπως εξελιχθεί σε σχέση με την εποχή Santos, όπου τα αποτελέσματα ήταν πολύ καλά, αλλά αγωνιστικά είχε βαλτώσει. Μήπως καταφέρει να είναι πιο άνετη απέναντι σε ομάδες που περιμένουν. Αυτή η αδυναμία της κόστισε μια μοναδική ευκαιρία για πρόκριση στους 8 του Μουντιάλ. Δε λέω πως θα εξελιχθεί απαραίτητα θετικά μια τέτοια προσπάθεια. Εξάλλου, είπαμε τα προβλήματα είναι πιο ριζικά. Δε λέω πως με χάλαγε αυτό που έβλεπα τα προηγούμενα χρόνια (με εξαίρεση τις περιπτώσεις που γινόταν φανερά χωρίς διάθεση). Λέω όμως ότι από τη στιγμή που έγινε η επιλογή Ranieri, πρέπει τα πράγματα να γίνουν με τον τρόπο του Ranieri. Λέω πως αν υπάρχει πραγματικά διάθεση για αλλαγή, τώρα είναι η ευκαιρία. Με νέο προπονητή, νέους παίκτες κι εύκολο όμιλο.

«Νιώθω πως έχουμε χάσει την ταυτότητά μας», είπε ο Τοροσίδης. Είναι δεδομένο πως η Ελλάδα εδώ και 12-13 χρόνια δεν είχε μόνο σπουδαία -και παράλογα, αν αναλογιστούμε την κατάσταση και τον τρόπο λειτουργίας του ελληνικού ποδοσφαίρου- αποτελέσματα, αλλά είχε βρει και μια συγκεκριμένη ταυτότητα, έπαιζε το δικό της ποδόσφαιρο. Πράγμα σημαντικό. Έφτασε η ώρα να αποφασίσει αν θέλει στα αλήθεια να προσπαθήσει να αλλάξει ταυτότητα, ακόμα κι αν αυτό της κοστίσει συμμετοχές σε τελικές φάσεις μεγάλων διοργανώσεων. Είναι μια ευκαιρία να δούμε αν έστω η προσπάθεια για κάτι διαφορετικό θα στηριχτεί πραγματικά ή αν για τους περισσότερους το αποτέλεσμα μετράει στο τέλος, ακόμα κι αν γκρινιάζουν για το πώς έρχεται η επιτυχία.

Κι επειδή κάτι μου λέει πως πράγματι για την πλειοψηφία ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, κλείνω λέγοντας ότι πιστεύω πως θα έρθει η πρόκριση. Η Β. Ιρλανδία έχει τόσους βαθμούς που δεν το πιστεύουν ούτε οι ίδιοι, δεν υπάρχουν αντίπαλοι που φοβίζουν, στη χειρότερη η Ελλάδα θα είναι στα μπαράζ. Δεν μπορώ να φανταστώ ότι θα τερματίσει πίσω από 3 ομάδες.

Για σχόλια και παρατηρήσεις μπορείτε να με βρείτε και στο twitter ως @sokinside