Ήταν το 2004, με νωπές ακόμα τις μνήμες από την παρθενική του σεζόν στην Primera Division με τη φανέλα της Ατλέτικο Μαδρίτης αλλά και την κατάκτηση του Euro με την Εθνική Ελλάδας, όπου ο Ντέμης Νικολαΐδης πήρε τη μεγάλη απόφαση.

Κρέμασε τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια σε ηλικία μόλις 31 ετών και "μπήκε μπροστά" για να στηρίξει την αγαπημένη του ΑΕΚ σε μία δύσκολη καμπή της ιστορίας της (από οικονομική άποψη), αναλαμβάνοντας όχι οποιοδήποτε πόστο αλλά αυτό του Νο 1 παράγοντα της Ένωσης, του προέδρου.

Αναμφίβολα η κίνησή του εκείνη είχε ταράξει τα λιμνάζοντα ύδατα του ελληνικού ποδοσφαίρου και είχε θεωρηθεί "πρωτοποριακή", ωστόσο δεν είναι ο μοναδικός στον κόσμο του ποδοσφαίρου που κοιμήθηκε παίκτης και ξύπνησε... πρόεδρος.

Τα παραδείγματα αρκετά και το Sport24.gr ρίχνει φως 10 σε περιπτώσεις αθλητών που έκαναν το ίδιο δρομολόγιο με τον Ντέμη Νικολαΐδη. Από τους "δικούς" μας Ζαγοράκη, Μαχλά αλλά και Ντόμπος, Βερπακόφσκις μέχρι τους Ριβάλντο, Τζοφ, Χένες και Ντι Στέφανο.

Ούλι Χένες

Ο Ούλι Χένες ανήκει σε εκείνο το κλειστό κλαμπ Γερμανών παικτών που μέσα σε μία πενταετία κατέκτησε ό,τι θα μπορούσε να ονειρευτεί ο οποιοσδήποτε επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Με τη Δυτική Γερμανία πήρε και Euro (1972) και Παγκόσμιο Κύπελλο (1974) ενώ με τη φανέλα της Μπάγερν Μονάχου, η οποία τη δεκαετία του '70 άρχισε να γίνεται φόβητρο εντός και εκτός γερμανικών συνόρων, πήρε τρία συνεχόμενα Πρωταθλητριών (1974, 1975, 1976) σκοράροντας μάλιστα δύο γκολ στον πρώτο από τους τρεις σερί τελικούς των Βαυαρών. Αμέσως μετά την αποχώρησή του από τα γήπεδα έγινε γενικός διευθυντής της Μπάγερν έχοντας τρομερή επιτυχία σε αυτό το ρόλο ενώ έφτασε ακόμα και στο αξίωμα του προέδρου. Βέβαια θα θέλει να ξεχάσει το τελευταίο διάστημα όπου πιάστηκε για φοροδιαφυγή ύψους 28.500.000 ευρώ , με το γερμανικό δικαστήριο να ανακοινώνει τον περασμένο Μάρτιο την τιμωρία του: φυλάκιση για 3,5 χρόνια.

Ριβάλντο

Έχει κατακτήσει τα πάντα στην καριέρα του σε ομαδικό και ατομικό επίπεδο, θεωρείται ένας από τους πιο προικισμένους μεσοεπιθετικούς έχει αναδείξει ποτέ η Βραζιλία και το παγκόσμιο ποδόσφαιρο, και οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού και της ΑΕΚ θα πρέπει να θεωρούν εαυτούς ευλογημένους που αυτός ο παγκόσμιος άσος ήρθε στην Ελλάδα και τίμησε (με το παραπάνω) τη φανέλα των ομάδων τους. Ο λόγος φυσικά για τον "πολύ" Ριβάλντο, ο οποίος "τρέναρε" όσο γινόταν το τέλος της καριέρας του και δικαιώθηκε. Τον περασμένο Φεβρουάριο και σε ηλικία 41 ετών φόρεσε για μία και μοναδική φορά τη φανέλα της Μότζι Μιμίρ έχοντας για συμπαίκτη τον 18χρονο γιο του Ριβαλντίνιο σε ματς για το πρωτάθλημα Paulistão (έπαιξαν μαζί για περίπου 35 λεπτά), με τον ίδιο να ευχαριστεί κατόπιν τον Θεό που τον αξίωσε να το ζήσει. Υποσημείωση: τα δύο τελευταία χρόνια ο Ριβάλντο είναι και πρόεδρος της Μότζι Μίριμ, ομάδα στην οποία έκανε τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα στις αρχές της δεκαετίας του '90.

Θοδωρής Ζαγοράκης

Ο Ντέμης Νικολαΐδης έκανε την αρχή και λίγα χρόνια αργότερα ακολούθησε το ίδιο μονοπάτι στον έτερο "Δικέφαλο" ο Θοδωρής Ζαγοράκης. Μετά από μία γεμάτη καριέρα στα γήπεδα της Ελλάδας και της Ευρώπης όπου κορωνίδα φυσικά ήταν η 4η Ιουλίου του 2004 που σήκωσε ως αρχηγός της Εθνικής το βαρύτιμο τρόπαιο του Euro, o "Ζαγόρ" αποδέχτηκε τον Ιούνιο του 2007 την πρόκληση να αναλάβει την προεδρία του ΠΑΟΚ. Επρόκειτο ουσιαστικά για μία μεταβατική λύση προκειμένου η ομάδα (που αγάπησε όσο καμία άλλη) να ξεφύγει από το οικονομικό και διοικητικό αδιέξοδο στο οποίο είχε περιέλθει, με τον νυν ευρωβουλευτή να παραιτείται πρώτη φορά το 2009 και να αποχωρεί οριστικά από τη θέση του προέδρου το 2012.

Ντίνο Τζοφ

Όποιον φίλαθλο να ρωτήσεις για τον πιο επιτυχημένο Ιταλό τερματοφύλακα δεν θα χρειαστεί παραπάνω από μερικά δευτερόλεπτα για να σου πει "Ντίνο Τζοφ". Ο εμβληματικός γκολκίπερ ψηφίστηκε από την Διεθνή Ομοσπονδία Ιστορίας και Στατιστικής του Ποδοσφαίρου ως 3ος κορυφαίος γκολκίπερ του περασμένου αιώνα πίσω από Γιασίν και Μπανκς ενώ το 1982 ως αρχηγός της Εθνικής Ιταλίας έγινε ο γηραιότερος παίκτης (40 ετών, 4 μηνών και 13 ημερών) που σήκωσε Μουντιάλ. Ως ποδοσφαιριστής η καριέρα του είναι συνυφασμένη με τη Γιουβέντους όμως το 1994 ήταν η Λάτσιο που του προσέφερε την τιμητική θέση του προέδρου. Λίγα χρόνια αργότερα ολοκλήρωσε ένα χρυσό βιογραφικό αναλαμβάνοντας τη θέση του πρώτου προπονητή στην "σκουάντρα ατζούρα".

Άντον Ντόμπος

Αν και αγωνίστηκε μόλις για δύο χρόνια στην ΑΕΚ (1996-1998), ο Ρουμάνος κεντρικός αμυντικός Άντον Ντόμπος "δέθηκε" με την αθηναϊκή ομάδα και εισέπραξε μάλιστα αντίστοιχη αγάπη από τους οπαδούς της "Ένωσης". Το εντυπωσιακό είναι πως όταν σταμάτησε το ποδόσφαιρο (τελευταία του σεζόν στην Ελλάδα το 1999-2000 με τη φανέλα του Εθνικού) επέστρεψε στην πατρίδα του και έγινε πρόεδρος της Πολιτέχνικα Τιμισοάρα, την οποία μετονόμασε σε... ΑΕΚ Τιμισοάρα από την αγάπη του και μόνο για τον "Δικέφαλο"! Η μοίρα έπαιξε πάντως άσχημο παιχνίδι στον Ρουμάνο καθώς τον Αύγουστο του 2008 είχε ένα σοβαρότατο αυτοκινητιστικό ατύχημα, με συνέπεια να βρεθεί σε κώμα για μία ημέρα και πλέον να ζει έχοντας απώλεια μνήμης .

Νίκος Μαχλάς

Όταν τη δεκαετία του '90 (ειδικά στο πρώτο μισό της) ο ΟΦΗ εντυπωσίαζε για τη σταθερότητά του στην Ελλάδα και για ορισμένες μαγικές στιγμές στην Ευρώπη (αποκορύφωμα η πρόκρισή του εις βάρος της Ατλέτικο Μαδρίτης στο UEFA), μπροστάρης στο δημιούργημα του Γκέραρντ δεν ήταν άλλος από τον Νίκο Μαχλά. Η εκτελεστική του αυτή δεινότητα "μεταφέρθηκε" μάλιστα και στην Ευρώπη με τη Φίτεσε να πιστεύει σε αυτόν και εκείνον να τη δικαιώνει απόλυτα: με 34 γκολ σε 32 ματς τη σεζόν 1997-98 που τον έκαναν πρώτο σκόρερ στην Ευρώπη και του χάρισαν το Χρυσό Παπούτσι. Μία δεκαετία αργότερα και συγκεκριμένα στις 8 Ιουνίου του 2009 το "κοπέλι" έκανε το... άλμα και ανέλαβε την προεδρία του αγαπημένου του ΟΦΗ και παρά την δύσκολη οικονομική περίοδο στην οποία ανέλαβε τους Κρητικούς κατάφερε να την επαναφέρει στα μεγάλα σαλόνια της Super League.

Τζαμπιέρο Μπονιπέρτι

Μία από τις θρυλικότερες μορφές στην υπεραιωνόβια ιστορία της Γιουβέντους είναι αναντίρρητα ο Τζαμπιέρο Μπονιπέρτι. Όχι μόνο γιατί έπαιξε σε όλη την ποδοσφαιρική ζωή στη "βέκια σινιόρα" (444 συμμετοχές και 182 γκολ από το 1946 μέχρι το 1961!) αλλά και επειδή για 40 χρόνια ήταν ο κορυφαίος σκόρερ στην ιστορία των Τορινέζων σε όλες τις διοργανώσεις, ρεκόρ που του πήρε ο Ντελ Πιέρο τον Ιανουάριο του 2006, ενώ χρειάστηκε να περάσουν σχεδόν 50 χρόνια πριν τον περάσει ο "Μεγαλέξανδρος" και στις συμμετοχές του με την ασπρόμαυρη φανέλα. Αυτό πάντως που γνωρίζουν λιγότεροι για τον 86χρονο πλέον Μπονιπέρτι είναι πως μετά την απόσυρσή του, η οικογένεια Ανιέλι του έδωσε τη θέση του προέδρου στο διοικητικό σχήμα ενώ ακόμα και σήμερα έχει ρόλο στο σύλλογο ως επίτιμος πρόεδρος.

Μάρις Βερπακόφσκις

Ο Μάρις Βερπακόφσκις, ο οποίος έγινε γνωστός στο ελληνικό φίλαθλο κοινό από την τριετή θητεία του στον Εργοτέλη (2009-2011, 2013-1014) πήρε μέσα στο 2014 την απόφαση να κρεμάσει τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια σε ηλικία 34 ετών όμως ούτε που σκέφτηκε να γυρίσει την πλάτη του στο ποδόσφαιρο. Τουναντίον, ανέλαβε την προεδρία της νεοσύστατης λετονικής ΦΚ Λιεπάγια, ομάδα της γενέτειράς του (αντικατέστησε ουσιαστικά την ΣΚΛ Μέταλουργκ που χρεοκόπησε), έχοντας μάλιστα την υποστήριξη όλων των φορέων της περιοχής για τη δημιουργία μίας ομάδας που θα εκπροσωπεί ποδοσφαιρικά την πόλη. Δήλωσε ότι έχει μεγάλη όρεξη για δουλειά, μένει να δούμε αν θα τα καταφέρει και με το κοστούμι.

Tζακίντο Φακέτι

Η πλέον επική φιγούρα της "Grande Inter" δεν ήταν άλλη από τον Τζακίντο Φακέτι, έναν από τους πρώτους πραγματικούς επιθετικούς φουλ-μπακ που εμφανίστηκαν στο ιταλικό ποδόσφαιρο και ο οποίος φόρεσε τη φανέλα της από το 1960 μέχρι το 1978. Έπαιξε 634 επίσημα παιχνίδια και σκόραρε 75 φορές και η διοίκηση των "νερατζούρι" φρόντισε να τον ανταμείψει με το πέρασμα των χρόνων. Ανέλαβε το πόστο του τεχνικού διευθυντή, του παγκόσμιου πρεσβευτή του συλλόγου, του αντιπροέδρου, ώσπου τον Ιανουάριο του 2004 ο Μάσιμο Μοράτι τον έχρισε πρόεδρο. Ένα πόστο που ήταν και το τελευταίο του στην λατρεμένη του Ίντερ καθώς δύο χρόνια αργότερα έχασε τη μάχη με τον καρκίνο (στο πάγκρεας) και εγκατέλειψε έναν κόσμο που είχε αμέτρητους ποδοσφαιρικούς φίλους σε ηλικία μόλις 64 ετών.

Αλφρέδο Ντι Στέφανο

Το αιώνιο δίλημμα για τους φίλους της "στρογγυλής Θεάς" είναι Πελέ ή Μαραντόνα, για εκείνους πάντως που έχουν μνήμες που φτάνουν μέχρι το 1950, ο Αλφρέδο Ντι Στέφανο είναι ίσως ο πιο ολοκληρωμένος ποδοσφαιριστής που έχει εμφανιστεί στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Η "ξανθιά σαΐτα" όπως τον αποκαλούσαν μεγαλούργησε για 11 χρόνια με τη Ρεάλ με την οποία πανηγύρισε πέντε συνεχόμενα Πρωταθλητριών (μόλις ο ένας από τους τρεις παίκτες της "βασίλισσας" που το κατάφεραν) ενώ τα 307 γκολ του σε 396 παιχνίδια είναι ενδεικτικά της τρομερής επιθετικής του κλάσης. Για να τον τιμήσει μάλιστα ο Φλορεντίνο Πέρεθ, του έδωσε τον Νοέμβριο του 2000 τον τίτλο του επίτημου προέδρου (ήταν παρών σε όλες τις παρουσιάσεις των νέων μεταγραφικών αποκτημάτων), τίτλο που ο θρυλικός Ντι Στέφανο διατήρησε μέχρι το θάνατό του τον Ιούλιο όπου έφυγε σε ηλικία 88 ετών προδομένος από την καρδιά του.

Bonus o... πρόεδρος της Βολιβίας που έγινε παίκτης στα 54!

Μετά από τόσες περιπτώσεις σπουδαίων ποδοσφαιριστών που διετέλεσαν και πρόεδροι (οι περισσότεροι μάλιστα εξ αυτών στις ομάδες που αναδείχτηκαν), ας μην ξεχάσουμε να αναφέρουμε και κάποιον που έκανε το αντίθετο δρομολόγιο! Ο λόγος για τον 54χρονο Έβο Μοράλες, με τον πρόεδρο της Βολιβίας να υπογράφει συμβόλαιο με την ομάδα της πατρίδας του Sport Boys και να παίρνει τη φανέλα με το Νο 10. Ο -γνωστός για το πάθος του για το ποδόσφαιρο- Μοράλες θα κάνει ντεμπούτο αυτό το μήνα ενώ θα αμείβεται με τον κατώτατο μισθό που είναι της τάξης των 214 δολαρίων. "Λατρεύει τη μπάλα και παίζει καλά, θα του στείλουμε μία λίστα με παιχνίδια και θα αποφασίσει σε ποια θα παίξει", δήλωσε ο πρόεδρος της ομάδας, Μάριο Κρόνενμπολντ.