Πολλά σπουδαία ονόματα του εξωτερικού έχουν περάσει από τον Ολυμπιακό όλα αυτά τα χρόνια και αρκετοί εξ αυτών κατάφεραν να προσφέρουν και να δικαιώσουν τον ντόρο που υπήρξε την περίοδο που αποκτήθηκαν και έγιναν σύνθημα στα χείλη των πάντα απαιτητικών φίλων του.

Άλλοι ήταν αυτό που λέμε "πρώτης γραμμής", άλλοι με πολύ καλό όνομα, όμως με ένα κοινό παρανομαστή: δεν κατάφεραν να προσφέρουν τα αναμενόμενα και αποχώρησαν άδοξα από το μεγάλο λιμάνι του Πειραιά.

Με αφορμή το πρόωρο τέλος του σπουδαίου Ερίκ Αμπιντάλ, αλλά και το επικείμενο τέλος του Ιμπραχίμ Αφελάι, το Sport24.gr γυρίζει την κλεψύδρα ανάποδα, κάνει φλας μπακ και θυμίζει ποδοσφαιριστές που δεν έπαιξαν ανάλογα με το βαρύ όνομά τους.

Δεν γίνεται να είναι όλοι οι παίκτες από το εξωτερικό επιτυχημένοι. Άλλοι θα αφήσουν το... στίγμα τους, άλλοι όχι. Έτσι είναι οι μετεγγραφές, πάντα έχουν το ρίσκο τους και είναι πολλοί παράγοντες που καθορίζουν το αν ένας παίκτης θα ταιριάξει σε μια ομάδα ή δεν θα μπει ποτέ στο κλίμα της.

Προσοχή, το θέμα δεν αφορά γενικά τους ξένους που δεν προσέφεραν, αλλά εκείνους που είχαν ένα όνομα καλό, υπήρχαν προσδοκίες για το κάτι παραπάνω, αλλά δεν το έδειξαν στο χορτάρι. Μαζί με αυτούς, επιλέξαμε και μια τριάδα τερματοφυλάκων που ήταν για... κλάματα κάτω από τα "ερυθρόλευκα" γκολπόστ.

Πέρασαν και ακούμπησαν ελάχιστα

Αμπιντάλ: Ναι μεν στα τελευταία του, αλλά προερχόμενος από γεμάτη σεζόν στη Μονακό. Ο Ολυμπιακός πίστεψε ότι θα μπορούσε με την εμπειρία του να δώσει το κάτι παραπάνω, αλλά δεν ήταν ο παίκτης του παρελθόντος και κάποια προσωπικά του ζητήματα έφεραν το πρόωρο τέλος. Πάντως, φεύγει σαν κύριος και όπως πρέπει σε έναν μαχητή της ζωής. Η προσωπικότητά του δεν αλλοιώνεται από την όχι επιτυχημένη διαδρομή του στην χώρα μας.

Αφελάι: Σύντομο θα είναι το εν Ελλάδι πέρασμα του 28χρονου Ολλανδού από τον Ολυμπιακό. Λίγα τα καλά παιχνίδια του, αν και υπήρξαν ματς που έκανε την διαφορά και έδειξε το δεδομένο ταλέντο του. Έγιναν όμως κάποια γεγονότα που έφεραν ρήξη στη σχέση του με τον Μίτσελ και ως εκ τούτου, το τέλος του είναι προδιαγεγραμμένο.

Σαβιόλα: Ο πρώτος του χρόνος πέρασε χωρίς να έχει ενθουσιάσει με την απόδοσή του. Υπήρξαν βέβαια και καλές στιγμές, όπως το ματς με την Άντερλεχτ στο Φάληρο, αλλά για τα λεφτά που έπαιρνε, δεν έκανε την διαφορά. Δεν ήταν ο Σαβιόλα του παρελθόντος, είχε χάσει την σπιρτάδα του και ουσιαστικά είχε αρχίσει να παίρνει την κατιούσα. Φέτος, ήταν εκτός πλάνων του Μίτσελ και έφυγε για την Ιταλία.

Ριέρα: Αποτέλεσε την πιο ηχηρή μετεγγραφή του Βαγγέλη Μαρινάκη το καλοκαίρι του 2010, όταν και μπήκε στον Ολυμπιακό. Ο πρόεδρος του Ολυμπιακού... άπλωσε αρκετά εκατομμύρια ευρώ για να τον φέρει από τη Λίβερπουλ. Όσο έμεινε στο Λιμάνι, δεν έδειξε τα στοιχεία που τον συνόδευαν και πουλήθηκε στην Τουρκία και τη Γαλατάσαραϊ. Ούτε εκεί έπαιξε καλά βέβαια.

Ζάχοβιτς: Ντελίριο ενθουσιασμού προκάλεσε η έλευσή του το καλοκαίρι του 1999 μαζί με τον Ζιοβάνι. Μάλιστα, για τον Σλοβένο υπήρχε μεγαλύτερη προσμονή σε σχέση με τον Βραζιλιάνο, αν και όλοι θυμούνται το τι προσέφερε ο ένας και τι ο άλλος. Ο Ζάχοβιτς με το ζόρι ήρθε και φάνηκε. Ποτέ δεν "κούμπωσε" με την ομάδα, πάντα ήθελε να πάει στην Ισπανία και τα κατάφερε, πηγαίνοντας στη Βαλένθια. Περισσότερα προβλήματα δημιουργούσε, παρά βοηθούσε.

Μπερμούδες: Ήρθε ως ο βασικός στόπερ της Μπόκα Τζούνιορς και τον συνόδευαν διθυραμβικά σχόλια. Δυστυχώς για τον ίδιο και τον Ολυμπιακό, η ζώνη έβγαζε όλα τα αδύνατα σημεία στο παιχνίδι του, διότι ήταν παλαιάς κοπής λίμπερο. Αυτό ήξερε να κάνει, να παίζει με βάθος και όχι στην ευθεία. Δεν στέριωσε ούτε αυτός στον Ολυμπιακό.

Ρόμενταλ: Διεθνής Δανός, πάντα εξαιρετικός με την εθνική ομάδα της πατρίδας του, αλλά με τον Ολυμπιακό... δεν. Σπάνιες οι καλές του εμφανίσεις, μεγάλο πρόβλημα στο "ένας μ' έναν", δεν μπορούσε να εκμεταλλευτεί την ταχύτητά του. Σε καμία των περιπτώσεων δεν μπορούσε να μπει σε σύγκριση με παίκτες όπως ο Γιαννακόπουλος ή ο Γκαλέτι.

Ντιόγκο: Σούπερ οι πρώτοι μήνες και γενικά πολύ καλή η πρώτη του χρονιά. Μετά, το απόλυτο χάος, η κατάπτωση που έμεινε στην (ερυθρόλευκη) ιστορία. Για τα 10.000.000 ευρώ που κόστισε στον Ολυμπιακό, είναι ανέκδοτο να μιλάμε για προσφορά ανάλογη των χρημάτων που δόθηκαν. Από την δεύτερη χρονιά και μετά, υπήρξε αποκαρδιωτική η εικόνα του.

Ντάνι: Πολύ σπουδαία καριέρα στην Ισπανία και ένα όνομα που μετρούσε πολύ στην Ευρώπη. Ήρθε στον Ολυμπιακό, αλλά ήταν πλέον στα... χασομέρια της καριέρας του. Δεν κατάφερε να βοηθήσει ουσιαστικά και έμοιαζε με παλαίμαχο, που έπρεπε πλέον να βάλει "τίτλους τέλους" στην καριέρα του.

Γιεκινί: Ήρθε μετά το Μουντιάλ του 1994 από την Σετούμπαλ και ήταν ένα τεράστιο όνομα της εποχής. Ο διεθνής Νιγηριανός δεν ήταν βέβαια πιτσιρικάς, κάθε άλλο και η προσφορά του ήταν πενιχρή σε μια κακή περίοδο του Ολυμπιακού. Από τους ξένους-ονόματα που πέρασαν και δεν ακούμπησαν.

Γέστε: Ο Βάσκος έμεινε για την τρομερή μπαλιά του στον Φετφατζίδη στο 0-1 του Ολυμπιακού στη Μασσαλία. Πέραν τούτου ουδέν. Ελάχιστα δείγματα γραφής, μικρή προσφορά και άδοξο φινάλε. Από εκείνους που ήρθαν με προδιαγραφές και σε καλή ηλικία, αλλά δεν προσέφεραν στην ομάδα του Πειραιά.

Μαρέσκα: Ο Ιταλός με το "φαρμακερό" δεξί σουτ, έφυγε επεισοδιακά από τον Ολυμπιακό. Έπαιξε την σεζόν που οι Πειραιώτες ήρθαν... 5οι στο πρωτάθλημα και κορυφαία του εμφάνιση ήταν το 2-1 με τη Σταντάρ Λιέγης, ενώ είχε βάλει μια γκολάρα στο 1-1 με τον Ηρακλή στο Φάληρο την σεζόν 2009-10 και με τη Λάρισα στο Αλκαζάρ (0-2). Λίγα πράγματα από 'κει και πέρα, δεν βοήθησε παρά ελάχιστα.

Βάις: Τον συνόδευαν εξαιρετικές συστάσεις και πράγματι με την μπάλα στα πόδια ήταν σκέτη απόλαυση. Φοβερές ντρίμπλες, ειδικά εκείνο με την Παρί Σεν Ζερμέν ήταν για να έχεις χίλια μάτια να τον βλέπεις. Εντούτοις, πολύ ασταθής, δεν ήξερες πότε θα παίξει ουσιαστικά και πότε θα κάνει τα δικά του. Τελικά, πουλήθηκε έξι μήνες μετά την έλευσή του στην Λεκβίγια.

Νούνιες: Ήρθε με περίπου 3 εκ. ευρώ από την Αρχεντίνος Τζούνιορ και πουλήθηκε μία σεζόν μετά στην Ιντεπεντιέντε με τα μισά. Έπαιξε συνολικά σε 29 ματς και έβαλε 6 γκολ, ενώ πήρε και 2 κίτρινες κάρτες. Το "πολλά... κιλά" δεν συνοδευόταν δυστυχώς από το "μπάλα".

Ντάτολο: Ήρθε ως δανεικός από τη Νάπολι τον Γενάρη του 2010 και έπαιξε μόλις σε 10 ματς. Δεν σκόραρε, όμως πήρε 3 κίτρινες και 1 κόκκινη. Στο τέλος της σεζόν, αποχώρησε από την ομάδα του Πειραιά χωρίς κανείς να αναζητήσει το λόγο.

Λεντέσμα: Ήρθε το καλοκαίρι του 2007 και ενώ είχε γεμάτη σεζόν με την Σαν Λορέντζο με την οποία πήρε πρωτάθλημα. Στα δυόμιση χρόνια που έμεινε, ενδιάμεσα πήγε δανεικός στην Σαν Λορέντζο και κλήθηκε στην εθνική Αργεντινής, έκανε 54 εμφανίσεις και πήρε 10 κίτρινες. Πολλοί τραυματισμού και συνεχής κούραση στην ημερίσια διάταξη για τον αμυντικό μέσο του Ολυμπιακού.

Ουαντού: Ήρθε με καλή φήμη από την Γαλλία και την Βαλενσιέν, αλλά σε ένα εξάμηνο αποχώρησε από το Λιμάνι. Εκείνο το... πάρτι του Βίγια στο 2-4 της Βαλένθια στο Φάληρο (ναι, ο Μοριέντες έκανε χατ-τρικ, αλλά ο Βίγια προκάλεσε εφιάλτες στον υψηλόσωμο στόπερ). Πέρασε και δεν ακούμπησε από τον Ολυμπιακό και ήταν πολύ σύντομη η θητεία του.

Βαλντέζ: Αποκτήθηκε τον χειμώνα του 2013 για να βοηθήσει να λυθεί το επιθετικό πρόβλημα του Ολυμπιακού, αλλά το "λιοντάρι" από την Παραγουάη δεν δικαιολόγησε τον χαρακτηρισμό του. Με εξαίρεση μια σούπερ εμφάνιση στο Ηράκλειο με τον Εργοτέλη, ήταν φτωχή η συγκομιδή του και δικαίως δεν παρέμεινε στο Λιμάνι.

Ουρτάδο: Μονίμως τραυματίας ο προερχόμενος από την Εσπανιόλ αμυντικός μέσος. Ήρθε με πολύ καλές περγαμηνές, αλλά ήταν συνεχώς στα... πιτς. Όχι βέβαια πως όποτε έπαιζε, έκανε την διαφορά. Λίγα πράγματα από τον Ισπανό, που δεν δικαίωσε την επιλογή του Ερνέστο Βαλβέρδε να τον φέρει στον Πειραιά.

Άλβες: Ήρθε ως... killer από την Ουρουγουάη, αλλά έφυγε με κοιλιά 50άρη. Δεν πρόσεχε καθόλου την ζωή του και όλοι έχουν στο μυαλό τους το γκολ με την ΑΕΚ στο 4-1 του ΟΑΚΑ, όπου πλάσαρε από πλάγια θέση, έχοντας περάσει τον τερματοφύλακα. Α, δεν πήρε και δυο πέναλτι στο Λιόν εκείνη την σεζόν. Λίγα πράγματα, πολύ λίγα από τον "γύπα".

Καζίμ Ρίτσαρντς: Όταν ήρθε στο Λιμάνι, υπήρχαν μεγάλες προσδοκίες, αφού έκανε στην Τουρκία πολύ καλές εμφανίσεις με την Φενέρ και γενικά επρόκειτο για έναν πολύ προικισμένο παίκτη. Δεν το έδειξε στο Λιμάνι και δεν δικαίωσε όσους πίστεψαν ότι μπορούσε να προσφέρει.

Φέισα: Ήρθε ως καλό όνομα από την Παρτιζάν, αλλά ήταν συνεχώς τραυματίας. Μπάλα ήξερε, αλλά ήταν αργός και δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στις ανάγκες του Ολυμπιακού στο βαθμό που ήθελε. Πάντως, ήρθε εξαιρετική πρόταση από την Μπενφίκα και πουλήθηκε. Προσόντα είχε, αλλά δεν τα έδειξε στον Ολυμπιακό.

Τερματοφύλακες που δεν το "είχαν"

Και μιας και αναφέρθηκαν παίκτες που έδωσαν ελάχιστα παρά την φήμη που τους συνόδευε, ας αναφερθούν και τρεις τερματοφύλακες που αποτελούσαν... εφιάλτη για τον ίδιο τον Ολυμπιακό. Ο Φράνκο Κοστάνσο δεν έπιανε πουλί βαλσαμωμένο και τα έτρωγε με όλους τους τρόπους, με αποτέλεσμα να γίνει μέχρι και διαφήμιση. Οι Έρβιν Λέμενς και Τόμισλαβ Μπούτινα επίσης ήρθαν στον Ολυμπιακό και η εν Ελλάδι παρουσία τους ήταν εφιαλτική. Έφυγαν με την πρώτη ευκαιρία που δόθηκε.

* Το κείμενο αφορά παίκτες που είχαν "χτίσει" το όνομά τους, όχι τύπου Μπόρχα, Αμπονσά, Αμποάγκουε, Στσέποβιτς, Μάριτς, Ρέζιτς και άλλοι, όπου δεν είχαν κάποιο ιδιαίτερο βιογραφικό. Για κάποιους βέβαια δόθηκαν πολλά χρήματα, αλλά δεν είχαν πίσω τους κάποια ιδιαίτερη καριέρα. Αν κάποιος ξεχάστηκε, μπορείτε να μας τον στείλετε...