Γίναμε μάνατζερ ράγκμπι!

Για να λύσουμε ένα βασικό ζήτημα, πριν προχωρήσουμε στο σημερινό μας θέμα, το rugby union έχει άρδην διαφορετική φιλοσοφία από το αμερικανικό football. Το τελευταίο, όπως μας είπαν οι ειδικοί, έχει ως βάση... τις διαφημίσεις ("για να καλύψεις δύο μέτρα, μπορεί να χρειαστεί και ένα τέταρτο") και είναι επιτρεπτά όλα τα χτυπήματα. Επιπροσθέτως, ο κάθε παίκτης καλύπτει χώρο. Στο ράγκμπι παίζουν όλοι, σε όλο το γήπεδο, με... ταπεινή εμφάνιση ( ένα σορτσάκι και ένα μπλουζάκι). Για αυτό και το moto του σπορ είναι "80 λεπτά, 15 θέσεις, καμία προστασία".

Κατά το "όταν εμείς είχαμε πολιτισμό, οι άλλοι ήταν στα δέντρα", να σου πω ότι το ράγκμπι προέρχεται από την επίσκυρο, άθλημα που είχαν επινοήσει οι αρχαίοι Έλληνες και παιζόταν από άνδρες, ημίγυμνους και μια μπάλα από δέρματα ζώων και πετραδάκια (σκύρα) να χωρίζουν το γήπεδο, στοιχισμένα με απόσταση λίγων μέτρων το ένα από το άλλο. Η μετακίνηση της μπάλας, γινόταν με τα πόδια και μάλλον για αυτό θα 'χεις διαβάσει ότι η επίσκυρος ήταν ο πρόγονος του ποδοσφαίρου.

Το ράγκμπι είναι σπορ που δημιουργήθηκε για χούλιγκανς και παίζεται από gentlemen

Στα αγγλικά λεξικά ωστόσο, ως μετάφραση υπάρχει το "ballgame, football or rugby", με τους Βρετανούς να έχουν εκμεταλλευτεί την παράλληλη εμφάνιση των σπορ για να ενημερώσουν ότι “το ράγκμπι είναι σπορ που δημιουργήθηκε από χούλιγκανς και παίζεται από gentlemen”. Για την ιστορία, λένε ακριβώς το αντίθετο για το ποδόσφαιρο. Όπως είχε αναφέρει ο Γαληνός (δεύτερος σπουδαιότερος Έλληνας ιατρός της αρχαιότητας -ναι, μετά τον Ιπποκράτη) "ακόμη και ο φτωχότερος μπορεί να παίξει μπάλα, γιατί αυτή δεν θέλει ούτε δίχτυα, ούτε όπλα, ούτε άλογα, ούτε κυνηγόσκυλα. Και τι είναι πιο βολικό από ένα παιγνίδι, στο οποίο μπορεί να πάρει μέρος ο καθένας, ανεξάρτητα από την περιουσία του και τη δουλειά του;".

Από την αρχή, υπήρχαν στρατηγοί, λοχαγός και στρατιώτες. Από την αρχή "ο ένας παίκτης εξαρτιόταν άμεσα από τον άλλον. Είναι η επιτομή του ομαδικού αθλήματος, αφού χρειάζεσαι και άλλους για να κάνεις δουλειά. Από την προθέρμανση έως το παιχνίδι” εξηγεί ο Παναγιώτης Καλλίνικος, πρόεδρος των Αthens Spartans RFC (email: takisk73@gmail.com, Facebook: @athensspartansrfc). Του συλλόγου δηλαδή, που μας ανέχτηκε, για αυτό το Atalent Show. Μια στιγμή να σου παρουσιάσω τους σημερινούς καλεσμένους.

Από αριστερά: Χρήστος Μπάλλος, Βασίλης Τεμπέλης, Βασίλης Κωστόπουλος, Φώντας Σέμπρος, Γιώργος Περπερίδης, Γιάννης Ζωιτός. Οι Στέλιος Χαρτζουλάκης και Λευτέρης Σαββίδης, χρειάστηκαν λίγη παραπάνω ωρίτσα για να αλλάξουν. Θα τους δεις σε δράση.

Πριν προχωρήσω στο τι έγινε στο γήπεδο του Άγιου Κοσμά που δόθηκε το ραντεβού, ένα βράδυ Τετάρτης, θα μου επιτρέψεις να σε ενημερώσω ότι είχες διαβάσει για τους Athens Spartans, πολύ πριν μάθεις πως υπάρχει στην Ελλάδα επάγγελμα "μάνατζερ ράγκμπι" μέσω του Survivor. Μια στιγμή, να βοηθήσω τη μνήμη σου.

Ναι, ήταν η ομάδα που έκανε γυμνή φωτογράφιση το 2013, για το ημερολόγιο εκείνης της χρονιάς από την πώληση των οποίων συγκεντρώθηκαν κάποια από τα χρήματα των λειτουργικών εξόδων. Κάθε χρόνο κάνουν κάτι προς αυτήν την κατεύθυνση. Και ναι, σκέφτονται πώς να εντυπωσιάσουν πάλι.

Η συγκεκριμένη ομάδα ράγκμπι είναι η πρώτη που ιδρύθηκε στην Ελλάδα και για αυτό την επιλέξαμε. Εξ ονόματος, οι Αθηναίοι Σπαρτιάτες θα έλεγες ότι διάλεξαν κομματάκι περίεργο όνομα, αν σκεφτείς πως μιλάμε για τους δυο πρωταγωνιστές του Πελοποννησιακού πολέμου, σε ένα! Αυτό όμως, είναι αυτό που προτίμησε ο αείμνηστος Ted Cypiot, ο δημιουργός του συλλόγου, το 1982. Ναι, μέλη του ήταν κατά βάση Ελληνοαμερικανοί.

Αντίπαλοι ήταν τα πληρώματα φρεγατών γαλλικού, αμερικανικού, αγγλικού ή όποιου άλλου ναυτικού “έδενε” στην Αθήνα. Μια άλλη option ήταν ομάδες της Ιταλίας, της Σκωτίας και της Αγγλίας που έκαναν τουρ σε όλη την Ευρώπη και έκαναν μια στάση από τα μέρη μας. Από κάποια στιγμή και έπειτα, οι Athens Spartans ήταν αυτοί που έπαιρναν τους δρόμους και πήγαν σε χώρες της Ευρώπης (έως την Κένυα), για να ενημερώσουν πως υπάρχει σχετική δραστηριότητα και στην Ελλάδα.

Παίζεις για τον συμπαίκτη σου, όχι... για να σκοτώσεις

Γιατί όμως, διαλέξαμε το συγκεκριμένο σπορ; Διότι μας το... προώθησαν ως το έπος της ομαδικότητας, με τον κ. Καλλίνικο να εξηγεί πως "υπάρχουν 15 παίκτες μέσα στο γήπεδο και ο καθένας έχει τη δουλειά του. Η μια δουλειά όμως, είναι σε άμεση εξάρτηση με την άλλη. Αν δεν δουλέψουν όλοι, δεν κερδίζεις". Αν ακούσεις τους Άγγλους, θα σου πουν πως ήταν δική τους η έμπνευση του αθλήματος. Το αυτό ισχυρίζονται και οι Ιταλοί. Γενικά, το διεκδικούν πολλοί.

Ο Βαγγέλης Κόκκαλης, γενικός αρχηγός του club, πρόσθεσε ότι "είναι σπορ που έχει πολύ πόνο. Ουσιαστικά παίζεις για τον συμπαίκτη σου. Αυτό είναι που "δένει" τους παίκτες και γίνονται μια παρέα που βγαίνει μαζί" που πίνει ένα ποτήρι μπύρα με τους αντιπάλους, έπειτα από κάθε ματς. Γιατί στο ράγκμπι το τρίτο ημίχρονο δεν αφορά... το ξύλο. “Ξύλο “πέφτει” στο ματς (γελάει) και για αυτό όταν τελειώσει πάμε κάπου όλοι μαζί. Το πνεύμα αυτού του σπορ είναι πως ό,τι γίνει μέσα στο γήπεδο -οι ατελείωτες επαφές- μένει στο γήπεδο. Παίζουμε για να κερδίσουμε, αλλά και για να περάσουμε καλά. Όχι για να σκοτώσουμε τον άλλον”.

Ας ξεκινήσουμε με τα βασικά

Κάθε ομάδα εμφανίζει 15 παίκτες και έχει 7 αλλαγές στον πάγκο. Σύνολο 22. Συν προπονητές και επιτελείο, φτάνουν κοντά τους 30. Να σου πουν όμως, οι ειδικοί και δυο λόγια για τους κανονισμούς. “Ένας από τους βασικούς είναι πως επιτρέπονται οι επαφές, από το λαιμό και κάτω. Παράβαση είναι η πρόταξη του αγκώνα και η κλειστή παλάμη (βλ. γροθιά), ενώ η απώθηση του αντιπάλου με ανοιχτή παλάμη (hand off) επιτρέπεται. Ένας άλλος κανόνας είναι πως όταν αμύνεσαι, ο μοναδικός παίκτης που μπορείς να ακουμπήσεις ή να “ρίξεις” είναι αυτός που κρατά την μπάλα. Επίσης, απαγορεύονται τα σκριν”.

ΟΙ ΠΑΣΕΣ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΠΡΟΣ ΤΑ ΠΙΣΩ

Η πιο συνηθισμένη παράβαση που μπορεί να κάνει ένας "rookie" είναι "να περάσει την μπάλα μπροστά". Το κάναμε όλοι όσοι ζήσαμε την εμπειρία, γιατί αυτό είναι το ένστικτο όποιου έχει ασχοληθεί με σπορ που έχει τόπι. Από την αρχή, από την προθέρμανση καταλάβαμε ότι δεν θα περνούσαμε... καλά. Άνετα. Εύκολα. Μετά μάθαμε πως ό,τι κάναμε, αφορούσε το να ζεστάνουμε το σώμα μας. Εμείς είχαμε πιστέψει ότι είμαστε έτοιμοι να αγωνιστούμε στο επόμενο ματς.

"Για να ασχοληθείς με τις κανονικές επαφές, χρειάζεσαι ένα τρίμηνο προπονήσεων", εξήγησε ο κ. Κόκκαλης και επιστρέψαμε στην πραγματικότητα. "Υπάρχουν κανόνες ασφαλείας που πρέπει να τηρούνται. Πριν λοιπόν, περάσουμε στο παρασύνθημα, ο όποιος αθλητής οφείλει να μάθει το πώς να πέφτει, το πώς να σταματά τον αντίπαλο με ασφάλεια. Να νιώσει σίγουρος ο ίδιος. Αυτό το σπορ "χτίζει" χαρακτήρα. Βλέπεις δηλαδή, τη διαφορά στα παιδιά που έρχονται, στους πρώτους μήνες στη γενικότερη συμπεριφορά τους".

Τι να σου πω; Ότι μου έκανε τάκλιν συμπαίκτης μου, ο οποίος ξεκάθαρα... πήγαινε εκεί όπου έπρεπε να πάει και εγώ ήμουν μέσα στη μέση (μη το πεις!). Η αλήθεια είναι πως οι Athens Spartans είχαν ετοιμάσει για εμάς πρόγραμμα, διάρκειας 105 λεπτών, με τις πάσες μας, με τα τάκλιν μας, με την άμυνα μας, την επίθεση μας. Αντέξαμε κάπου στα 40 λεπτά και θεωρήσαμε εαυτούς ήρωες. Τι κάναμε σε αυτό το διάστημα; Μια στιγμή να σου δείξω.

Κοντολογίς, και τους γύρους μας τους τρέξαμε στο μισό γήπεδο και τα σκουότ μας τα κάναμε και τα πους απς μας και τα σπριντ μας. Α, παράπονο δεν έχουμε. Δεν πρέπει να έμεινε μυς του σώματος που δεν είχε ζεσταθεί όταν πια μας κάλεσαν να ξεκινήσουμε το παιχνίδι -στο πλαίσιο πάντα προθέρμανσης. Αυτό που τόνισαν οι έχοντες γνώση ήταν πως δεν χρειάζεται να κάνουμε τάκλιν (φευ). Αρκεί να κάνουμε ένα tap στο σώμα του κατόχου της μπάλας, για να σταματήσει η προσπάθεια του. Στοιχηθήκαμε λοιπόν, αναλάβαμε τον τύπο που είχαμε εξ αρχής απέναντι μας (πράγμα που σήμαινε πως αν έφτανε σε εκείνον η μπάλα, η αποστολή μας ήταν να μην τον αφήσουμε να μας περάσει) και ξεκινήσαμε το υπερθέαμα.

Δες τώρα και πώς γίνεται... κανονικά η δουλειά, με τους κανονικούς παίκτες να κάνουν τις προσπάθειες, πριν ξεκινήσουν τις επαφές. Το video που ακολουθεί αξίζει να το δεις... αλλά και να ακούσεις τι κατέγραψε το μικρόφωνο που είχε η κάμερα της Φραντζέσκας Γιατζόγλου Watkinson. Ήταν το σατανικό πλάνο που είχε ο Βασίλης Κωστόπουλος, από την αρχή της προπόνησης, ώστε να γλιτώσουμε το διασυρμό. Πώς,; Με το να βάλουμε τα πρόσωπα μας, στα σώματα των αθλητών... να τελειώνουμε.

Τώρα, αν κάποιος κάνει ένα λάθος (κάποιος σαν και εμάς που κάναμε το ένα λάθος, μετά το άλλο), δεν διαμαρτύρεται άνθρωπος. "Είναι πολύ λίγοι οι θερμόαιμοι που μόλις δουν να κάνεις ένα λάθος, θα έλθουν να σε επιπλήξουν. Είμαστε οικογένεια και καλύπτει ο ένας τον άλλον". Αυτό έγινε και με την περίπτωση μας, με τους συμπαίκτες μας να μην κουράζονται να επαναλαμβάνουν τι έπρεπε να κάνουμε και να μας δείχνουν εμπιστοσύνη. Δηλαδή, φώναζες "μη μου δίνετε την μπάλα"; Σου την έδιναν και σου εξηγούσαν ποια είναι η πιο εύκολη ενέργεια που μπορείς να κάνεις, έως ότου την κάνεις. Ναι, μπορώ να πω ότι φτιάχνεις και αυτοπεποίθηση.

Δεν υπάρχει σωματότυπος που να εξαιρείται. Αυτό το σπορ ανήκει στο λαό του. Όπως λένε οι Βρετανοί "το ράγκμπι "στρατολογεί" παχύσαρκα παιδιά, από το 1871". "Δεν χρειάζεται να είσαι γρήγορος ή μυώδης. Άνθρωποι που ήλθαν κοντά μας, αφότου είχαν περάσει χρόνια σε πολεμικές τέχνες ή γυμναστήρια ήταν εκείνοι που... εγκατέλειψαν στο 40μερο. Υπάρχει πολλή επαφή και στόχος δεν είναι να σκοτώσεις τον αντίπαλο. Οι κανονισμοί σε ωθούν να σέβεσαι τον αντίπαλο και τον διαιτητή που είναι ο απόλυτος άρχοντας και κατά κύριο λόγο προφυλάσσουν από τους τραυματισμούς”. Πάμε όμως, πίσω στις θέσεις, για να σου εξηγήσω τι απαιτήσεις έχει η κάθε μία.

1-2-3: προτιμούνται οι εύσωμοι

4-5: προτιμούνται οι ψηλοί εύσωμοι, οι οποίοι έχουν και καλό άλμα

6-7: προτιμούνται οι δυνατοί και οι γρήγοροι ("τύπου Ζαμπίδη")

8: προτιμούνται οι σχετικά ψηλοί, που είναι δυνατοί και έχουν μυαλό ("το Νο8 είναι ο λοχαγός")

Οι οκτώ που μπαίνουν μπροστά, είναι το pack, οι forwards (ή αν προτιμάς, εκείνοι που φωνάζουν τους υπόλοιπους "κορίτσια").

9: προτιμούνται οι κοντοί, γρήγοροι ("είναι ο πασαδόρος, ο συνδετικός κρίκος μεταξύ του pack και της back line"

10: προτιμούνται αυτοί που είναι ευέλικτοι, δυνατοί και βλέπουν γήπεδο ("είναι ο επιτελικός μέσος του ποδοσφαίρου)

Το 9 και το 10 είναι οι στρατηγοί κάθε ομάδας

11, 14: προτιμούνται οι πιο γρήγοροι, οπι οποίοι έχουν την ικανότητα να κάνουν καλά τάκλιν

12,13: προτιμούνται αυτοί... με το μυαλό

Από το 10 έως το 13 έχουν φυσιολογικά αθλητικά κορμιά, καλή φυσική κατάσταση και μπορούν να φτιάξουν το παιχνίδι (το 12 και το 13 παίρνουν την μπάλα από το 10 ΓΙΑΤΙ ΟΠΩΣ ΕΙΠΑΜΕ, Η ΜΠΑΛΑ ΔΙΝΕΤΑΙ ΠΡΟΣ ΤΑ ΠΙΣΩ)

15: προτιμούνται οι έχοντες χαμηλό κέντρο βάρους, που είναι δυνατοί και γρήγοροι, μαζί και εξειδικευμένοι στα τάκλιν και την επαφή ("είναι η τελευταία γραμμή άμυνας, όποιος ξεφεύγει από όλους τους άλλους πρέπει να σταματηθεί από το full back").

Από το 9 έως το 15 συνθέτουν την back line.

Για να μην μπερδεύεσαι, να θυμάσαι πως πάντα είναι σε άμυνα και σε επίθεση. Δηλαδή, δεν αλλάζει κάτι στη ζωή σου. Το ζητούμενο είναι να κρατήσεις την μπάλα, αν την έχεις στην κατοχή σου. Και αν δεν την έχεις, να πάρεις την κατοχή. Σε κάθε φάση κερδίζεις 3 με πέντε μέτρα προς τα εμπρός. Το γήπεδο είναι λίγο μεγαλύτερο από του ποδοσφαίρου (100Χ70). Στα εντυπωσιακά του σπορ ανήκει το line out. Το έχεις δει, αλλά κατά πάσα πιθανότητα δεν είσαι και πολύ σίγουρος για αυτό που συμβαίνει εκείνη την ώρα.

Βγαίνει που λες, η μπάλα έξω από το γήπεδο. To παιχνίδι σταματά και σχηματίζονται δυο σειρές που έχουν από 5 έως 8 παίκτες. Μεταξύ τους υπάρχει ένα, ας πούμε, τούνελ. Ο hooker της ομάδας που 'χει την κατοχή, αναλαμβάνει να πετάξει την μπάλα μέσα στο τούνελ αυτό, χωρίς να ευνοήσει την ομάδα του. Το αβαντάζ είναι πως ανάλογα με το σύστημα που θα καλέσει, οι συμπαίκτες του ξέρουν ποιον πρέπει να σηκώσουν για να πιάσει την μπάλα. Όταν ο παίκτης είναι στον αέρα ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να τον ακουμπήσεις. Οι prop και οι flankers είναι αυτοί που σηκώνουν τους παίκτες. Οι lock είναι αυτοί που... ίπτανται.

Δες και κάτι ακόμα που είναι θεαματικό, αλλά και ουσιαστικό: το scrum.

Γίνεται παράβαση (foul) και οι οκτώ forwards της ομάδας που έχει το πλεονέκτημα, παέι και στήνεται (βλ. δένεται) στο σημείο στο οποίο έγινε η παράβαση. Απέναντι τους έχουν τους οκτώ forwards της αντιπάλου, στην ίδια... φάση (δεμένους). Από κάτω τους προκύπτει ένα τούνελ. Παίκτης της ομάδας που 'χει την κατοχή (Ο scrum half no 9), αφήνει την μπάλα στη μέση του τούνελ. Ο hooker έχει την αποστολή να την πάει με τα πόδια του προς τα πίσω, ώστε να καταλήξει στα χέρια συμπαίκτη του.

Εμείς... φυσικά και δεν φτάσαμε σε αυτό το σημείο της εκπαίδευσης. Ως αρχάριοι διδαχθήκαμε πώς γίνεται η σωστή η πάσα, πώς πέφτεις χωρίς να σκοτωθείς και πώς ρίχνεις χωρίς να σκοτώσεις. Το τελευταίο είναι γνωστό και ως cheek to cheek -και βάλε το μυαλό σου να δουλέψει, για να καταλάβεις ποια είναι τα μάγουλα. Ή δες τη φωτογραφία που ακολουθεί.

Ο Ζωιτός έριξε και γυναίκα

"Not rugby, but rug-be! Μπορείς και εσύ, θα σ' εξιτάρει. Γιατί όσο μακρινό από την ιδιοσυγκρασία του Έλληνα μοιάζει τόσο οικείο είναι (τελικά). Παίζεται άλλωστε σε... ποδοσφαιρικό γήπεδο και μπάλα στα χέρια - πόσο πιο κοντά μας, δηλαδή; Κι αν (κακώς) απορρίπτεις τα αμερικάνικα σπορ όπως το πολυδιαφημισμένο φούντμπολ (που δεν είναι μόνο σόου, Gaga και US President), μάθε πως πρόκειται για κάτι διαφορετικό. Πολύ πιο άγριο και ωμό. Ξεχνάς κράνη και προστατευτικά, κάτι ελαστικές εμφανίσεις μονάχα, και πέφτεις στη μάχη για να την επιβίωση. Πιο... Survivor και από τον Λάμπρο Χούτο στον Άγιο Δομίνικο. Αίμα και ιδρώτας (σόρι Σάκη δεν έχει δάκρυα).

Δεν αρκούν η μυϊκή δύναμη και η αντοχή, στοιχεία που αναπτύσσεις από τη σκληρή προπόνηση (σπριντ και όχι μόνο), ένα πολύ μικρό κομμάτι της οποίας δοκιμάσαμε κουτσοκαταφέρνοντάς την. Θέλει απόλυτη συγκέντρωση και πειθαρχία. Θέλει πνεύμα συνεργασίας, οξυδέρκεια και αίσθηση του χώρου, να ξέρεις μονίμως που είναι ο συμπαίκτης σου. Βασικός κανόνας: πρώτα κοιτάς, μετά σκέφτεσαι και στο τέλος δρας. Όλα αυτά, βέβαια, σε χρόνο... dt. Ειδάλλως είτε θα βρεθείς στο καναβάτσο είτε θα τρυπηθείς από τον επιτιθέμενο.

Ο σωματότυπος δεν παίζει ιδιαίτερο ρόλο - άπαντες είναι χρήσιμοι. Το καταλάβαμε απ' όταν μας χώρισαν σε (τρεις ομάδες) ομάδες και τεστάραμε όσα μάθαμε σε οικογενειακό διπλό. Έγινε του... Πελοποννησιακού Πολέμου. Τι Σπαρτιάτες Αθηνών (ο παλαιότερος σύλλογος στην Ελλάδα) θα ήταν... Κι αν όλα τα παραπάνω δεν σ' έπεισαν, σκέψου ότι σου μαθαίνουν τον τρόπο να ρίξεις γυναίκα! Invictus Ματ Ντέιμον το νου σου. Ανίκητοι - Ατάλαντοι σημειώσατε διπλό!".

Ο Τεμπέλης σου έχει τρόπο να γλιτώσεις το ξύλο

"Χίλιες φορές καλύτερο από το χόκεϊ επί πάγου . Τουλάχιστον εδώ πατάς στα πόδια σταθερά ο,τι και να γίνει. Το πρώτο θέμα (ένα από τα πολλά βασικά) είναι να κατανοήσεις ότι μπορείς να δώσεις την μπάλα πίσω ή το πολύ παράλληλα. Αντίθετα, δηλαδή, από ο,τι έχεις μάθει μάθει να κάνεις σε όλα τα υπόλοιπα αθλήματα. Το δεύτερο να είσαι αποφασισμένος ότι θα φας περισσότερο ξύλο από ο,τι θα δώσεις.

Το πρώτο το κάναμε μετά δυσκολίας και το δεύτερο το αποφύγαμε παρά τις προτροπές της Νίκης Μπάκουλη. Δύσκολη προθέρμανση, ειδικά γι' αυτούς που δεν έχουν μάθει σε γυμναστήρια. Μπορείς να "κληρονομήσεις" το τράβηγμα από την προθέρμανση και να γλιτώσεις όλα τα υπόλοιπα (σ.σ το ξύλο βασικά)".

O Xαρτζουλάκης έζησε το ρόλο

"Έχοντας μεγαλώσει για μία διετία δίπλα σε γήπεδο ράγκμπι στο Κάρντιφ, πάντοτε αντιμετώπιζα το συγκεκριμένο άθλημα σαν κάτι το επιβλητικό, το οποίο μπορούσαν να παίξουν μόνο μεγαλόσωμοι άντρες, οι οποίοι έτρωγαν πολύ ξύλο. Μόλις άρχισα να καταλαβαίνω τους κανονισμούς, αντιλήφθηκα αμέσως και την ομορφιά του, κάτι που για εμάς τους Έλληνες δεν είναι εύκολο να κατανοήσουμε. Όσο κι αν δεν του φαίνεται, είναι ένα "ευγενές" άθλημα, με απεριόριστο σεβασμό μεταξύ των αντιπάλων, παρά το γεγονός ότι υπάρχουν δυνατά μαρκαρίσματα.

Όσο για την εμπειρία μου στην προπόνηση με τους Athens Spartans; Έκανα ένα παιδικό μου όνειρο πραγματικότητα. Να πιάσω μία μπάλα του ράγκμπι στα χέρια μου και να τρέξω έστω λίγα μέτρα με αυτήν στην αγκαλιά μου. Να κάνω ένα τάκλιν, σαν αυτά που έβλεπα εκείνα τα χρόνια. Ακόμα και να μου κάνουν τάκλιν. Μου άρεσε κι αυτό. Εύχομαι ειλικρινά να είχα περισσότερο ελεύθερο χρόνο, ώστε να μπορώ να κάνω πού και πού 1-2 προπονήσεις ράγκμπι με τους Spartans, για να... ξεσκουριάζω".

Ο Σέμπρος στο προτείνει, αν ψάχνεις για δυναμικό χόμπι

"Ξέρω λίγα πράγματα για το αμερικανικό football από την εξαιρετική τηλεοπτική σειρά, "Friday Night Lights", αλλά το ράγκμπι δεν είναι το ίδιο άθλημα. Δεν έχω δει κανέναν αγώνα στην ζωή μου και δεν νομίζω να το κάνω παρά μόνο αν είχε ελληνικό ενδιαφέρον. Να δω τους Spartans Αθηνών δηλαδή, τα παιδιά μας φιλοξένησαν για μια προπόνηση στον Άγιο Κοσμά. Προπόνηση δεν μπορούμε να κάνουμε μαζί τους, αυτή είναι αλήθεια. Το ζέσταμα και μόνο αν το ακολουθήσεις σωστά θα έχεις πρόβλημα αν δεν είσαι σε καλή φυσική κατάσταση, άρα ουσιαστικά κανείς μας δεν έκανε σωστό ζέσταμα. Δεν θα πω ψέματα, το ματς που παίξαμε δεν μου άρεσε, καθώς είναι ξεκάθαρο πως δεν γίνεται μέσα σε λίγα λεπτά να μάθεις τους κανόνες και να κινηθείς σωστά. Προσπαθήσαμε όμως. Ήταν καλή εμπειρία πάντως και κυρίως οι ασκήσεις που κάναμε είχαν ενδιαφέρον. Αν έχεις ελεύθερο χρόνο και ψάχνεις ένα δυναμικό χόμπι, αξίζει να το δοκιμάσεις".

Ο Χαρτζουλάκης φαίνεται να καταλαβαίνει καλύτερα... από τον Σαββίδη τις οδηγίες του Βαγγέλη Κόκκαλη

Ο Σαββίδης αναθεώρησε για τα ομαδικά σπορ

"Το ράγκμπι ένα άθλημα για το οποίο δεν γνώριζα απολύτως τίποτα. Για την ακρίβεια, οι μόνες πληροφορίες που είχα προέρχονταν από αμερικάνικες ταινίες, δηλαδή αφορούσαν στο "αδερφάκι" του American Football και άρα ήταν ελλιπείς και λανθασμένες. Ούτε έπρεπε να ντυθείς σωματοφύλακας με κασκέτο, ούτε η μπάλα είχε τα κορδόνια (μεγάλο μπέρδεμα γιατί δεν ήξερα πώς να την τοποθετήσω σωστά στο έδαφος. Όχι ότι ήξερα τίποτα άλλο ή ότι μου ζητήθηκε να σουτάρω). Τα ομαδικά παιχνίδια δεν ήταν ποτέ το φόρτε μου, όμως το ράγκμπι έχει μια ιδιαιτερότητα.

Δεν χρειάζεται απλά να συνδυάσεις "εκπληκτικές" ατομικότητες. Πρέπει να παίξεις ομαδικά στην πράξη. Όταν είσαι στην άμυνα, η ομαδικότητα επιβάλλει το σχηματισμό γραμμής άμυνας, που δεν είναι "θεωρητική" οδηγία του προπονητή. Οφείλεις να είσαι σε διαρκή συνεννόηση με τους συμπαίκτες σου γιατί αν σπάσει η γραμμή, τότε θα δεχτείς πόντο. Το ίδιο και στην επίθεση, με την πάσα να φεύγει μόνο προς τα πίσω, κάθε παίκτης οφείλει να ξέρει ανά πάσα στιγμή σε ποιο σημείο βρίσκεται εντός του γηπέδου, ώστε να βοηθήσει την ομάδα.

Και για να μην το παίζω ειδήμων με μια φορά προπόνηση, πρέπει να παρατηρήσω πως η σωματική επαφή είναι κεφαλαιώδους σημασίας για το παιχνίδι αυτό και αν όντως οι "Σπαρτιάτες της Αθήνας" έπαιζαν όπως ξέρουν, τότε θα είχαμε όλοι μας γίνει ένα με το χορτάρι. Χρειάζεται δύναμη, αντοχή και πάνω από όλα τεχνική. Η άμυνα εδώ είναι κάτι σαν "τρικλοποδιά", οπότε αντιλαμβάνεστε πως αν δεν ξέρεις να τη δέχεσαι, αλλά και να την εκτελείς, θέτεις σε κίνδυνο αρκετά μέλη του σώματος".

Ο Μπάλλος αναρωτήθηκε "γιατί σε εμένα;"

"Όταν μου είπαν για το θέμα που ήθελε να κάνει η Νίκη, σχετικά με το ράγκμπι και ότι θα έπρεπε να κάνουμε προπόνηση με ομάδα αναρωτήθηκα, “γιατί σε μένα”. Κι αυτό γιατί -λανθασμένα- είχα στο μυαλό μου το... ξύλο που πέφτει στο άθλημα με την “μπάλα – πεπόνι” και λίγο την βαρεμάρα, γιατί είμαι παιδί του ποδοσφαίρου. Όμως ήμουν εντελώς λάθος! Κι αυτό γιατί το ράγκμπι δεν είναι απλά και μόνο τρέξιμο και ξύλο. Εκτός από τα τυπικά (καλό ζέσταμα, τεχνικά στοιχεία που πρέπει να ξέρεις κλπ) θέλει συγχρονισμό και να βάλεις στο μυαλό σου ότι με τους δι πλανούς σου, είσαι ΟΜΑΔΑ! Κάτι δύσκολο στην σημερινή εποχή, που όμως ένα άθλημα όπως το ράγκμπι μπορεί να σου δείξει και να σου... διδάξει. Πως δηλαδή είναι “ένα” με τους διπλανούς σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής (παρέα, δουλειά, χόμπι ή ότι επιλέξει ο καθένας), κάνοντας τον απαραίτητο χαβαλέ".

Ο Κωστόπουλος χειροκρότησε τις εμφανίσεις

"Στην Αγγλία κυριαρχεί το ρητό: τo ράγκμπι είναι ένα άθλημα για αλήτες που παίζεται από ευγενείς. Προσωπικά ήταν η δεύτερη φορά μιας και είχα πάρει το βάπτισμα του πυρός πριν από 14 χρόνια στα φοιτητικά μου χρόνια στo Galashiels, στα σύνορα Σκωτίας με την Αγγλία και σε ένα τελείως διαφορετικό τοπίο με αυτό των εγκαταστάσεων του Άγιου Κοσμά όπου μαζευτήκαμε για να πάρουμε μια γεύση από ελληνικό ράγκμπι. Το διαφορετικό που διέκρινα επί της αρχής στο συναισθηματικό μου deja vu ήταν οι εμφανίσεις. Θυμάμαι ένα καραβόπανο με γιακά, ενώ εν έτη 2017 φορέσαμε αρκετά εφαρμοστές και χοντρές εμφανίσεις τις οποίες αφενός ήταν δύσκολο να τραβήξεις, αφετέρου αδιανόητο να σκιστεί. Τα ράγκμπι βλέποντας και τα παιδιά απ τους ΣΠΑΡΤΙΑΤΕΣ ΑΘΗΝΩΝ είναι άθλημα αντοχής, δύναμης, τακτικής το οποίο δίνει αμφίδρομα την δυνατότητα σε έναν φαινομενικά αδύνατο η έναν υπέρβαρο αθλητή να διαπρέψει. Μπράβο στα παιδιά όπου σε ένα άθλημα εκτός ελληνικής κουλτούρας όχι μόνο το διατηρούν αλλά και το διευρύνουν συνεχώς με νέα μέλη".

Πάμε να δούμε πόσο θα σου κοστίσει

Το κόστος είναι 20 ευρώ το μήνα, ποσό που διατίθεται για την πληρωμή του γήπεδο των προπονήσεων, στον Άγιο Κοσμά (κάθε Τετάρτη και Παρασκευή από τις 19.00 έως τις 21.00) και των αγώνων. Στην αρχή, θα χρειαστείς ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια, ιδανικά αυτά που φοράς στο 5Χ5. Οι εμφανίσεις κοστίζουν 85 ευρώ η μία (το πλήρες kit και είναι ειδική παραγγελία από την Αγγλία, από εταιρία που ασχολείται κυρίως με το ράγκμπι) και δεν αγοράζει ο κάθε παίκτης τη δική του. Ο αριθμός είναι συγκεκριμένος και τον πληρώνουν όλοι μαζί (δια του 15). Χρησιμοποιούνται από όσους αγωνίζονται σε κάθε παιχνίδι (ανάλογα με τη θέση του -δηλαδή οι φανέλες είναι... θέσεως, όχι ανθρώπου)ι, μετά τις επιστρέφουν και ένας παίκτης επιφορτίζεται με τα πλυντήρια -με το ποσό των καθαριστικών να μοιράζεται μεταξύ των παικτών. Επειδή δεν υπάρχει πρωτάθλημα, αυτό που υπάρχει στο πρόγραμμα ("για να 'χει και ενδιαφέρον αυτό που κάνουν οι παίκτες") είναι τουλάχιστον ένας αγώνας κάθε μήνα.

Θες να γίνεις διεθνής;

Ετοιμάσου να εκπλαγείς: το 2004 δημιουργήθηκε ομοσπονδία ράγκμπι στη χώρα μας, στην οποία... μπήκε λουκέτο -με απόφαση του Γενικού Γραμματέα Αθλητισμού, Γιάννη Ανδριανού- τον Οκτώβριο του 2014. Ο λόγος ήταν οι οικονομικές ατασθαλίες. Θα σου δώσω 1-2 λεπτά να συνέλθεις από την έκπληξη, πριν σου πω ότι το ράγκμπι το ανέλαβε η ΟΧΕ που τον τελευταίο χρόνο προσπαθεί να βάλει μια σειρά.

Δηλαδή, να δώσει άδειες -και να αναγνωρίσει- στις ομάδες που έχουν καταθέσουν τα απαραίτητα έγγραφα (Αίολος Πάτρας, Παναθηναϊκός, ΑΣ Ράγκμπι Αθήνας, Athens Spartans, Springboks, Thessaloniki Lions, Τιτάνες Καβάλας, Πόλις Αιγάλεω, Cretan Gunners, Ιπποκράτης, WestSide και Ηρακλής -ο "Γηραιός" έχει την καλύτερη γυναικεία ομάδα). Διοργανώνει τουρνουά που... σε αφορούν και στο πλάνο είναι να διοργανώσει σεμινάρια προπονητών και διαιτητών ώστε να αρχίσει σιγά σιγά να μπαίνει μια σειρά.

Γιατί ξέχασα να σου πω ότι το ράγκμπι ήταν Ολυμπιακό σπορ στους τέσσερις πρώτους Αγώνες, αλλά επειδή είναι λίγο δύσκολο να παίζεις back to back παιχνίδια σε διάστημα λίγων ημερών (δεδομένων των τραυματισμών και της κόπωσης), "βγήκε" από το πρόγραμμα. Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι αποσύρθηκε (το 1924), γιατί η Γαλλία έχασε από την Αμερική το χρυσό, οι φίλαθλοι δεν... αντιμετώπισαν ψύχραιμα την απώλεια και η χώρα τους τιμωρήθηκε και από το τότε Five Nations.

Στη Βραζιλία επέστρεψε με άλλη, νέα μορφή: ως Rugby Sevens. Δηλαδή, οι ομάδες έχουν από επτά παίκτες και αγωνίζονται για δυο επτάλεπτα. Στο λέω αυτό, μήπως και θες να γίνεις διεθνής.

Πριν φύγουμε, ευχαριστήσαμε τους εξής: Ρομανός Αράπης (Frodo), Γιώργος Γεωργόπουλος (Τζίτζι), Χρήστος Διμάκος, Βαγγέλης Κόκκαλης (πρόεδρος), Χρήστος Κολοβός (Bari), Σάββας Κοντός, Βασίλης Κουνέλης, Δημήτρης Μαντζούτας (Μάτζου), Μάνος Μαστοράκης, Νίκος Ρούσσος, Νώντας Σταματιάδης, Στέφανος Στεφάνου, Κώστας Χατζηπαναγός (Coco), Γιάννης Χουντάλας (Dallas), Ines Mass (Guiness), Νίκος Στεφάνου, Γιάννης Στεφανούλης, Μαστρολέων Λυκομήδης (Lycos), Γιάννης Παπακωστόπουλος (Pingi), Βαγγέλης Μπάλλας, Thomas Mark (Tomu), Θανάσης Κατσιγιάννης, Χρήστος Κουρμουλής, Μαγδαλένα Τσαβδάρογλου, Παναγιώτης Καλλίνικος (Papi). Ανδρέας Φραγκόπουλος (Metro), Παναγιώτης Ανδρικόπουλος, Βαγγέλης Βίγλας και Παύλος Σπανούδης για την υπομονή και τη βοήθεια που μας πρόσφεραν. Μετά, καθίσαμε όλοι μαζί για την αναμνηστική φωτογραφία που συνοδεύτηκε με την ιαχή "Spartans"!