Αυτό είναι ένα κείμενο για τη Liverpool, αλλά πρώτα θέλω να πω δυο πραγματάκια για την Tottenham και τον Villas-Boas. Και βασικά να δηλώσω πως τον Νοέμβριο είχα γράψει αρκετές βλακείες τελικά. Είχα δει λάθος όσα συνέβαιναν.

Ο Πορτογάλος όσο περνούσε ο καιρός τα έκανε χειρότερα. Ακόμα και τα θετικά που είχε η ομάδα του, στην πορεία χάθηκαν. Οι Spurs έφτασαν να είναι 11 τύποι που μπαίνουν στο γήπεδο με μοναδική εντολή να έχουν την άμυνα ψηλά. Άντε να κάνουν και κατοχή. Και τέλος.

Χωρίς κίνηση, χωρίς κατεύθυνση, χωρίς χημεία, χωρίς ξεκάθαρους ρόλους. Δεν ξέρω τελικά αν ο AVB είχε αποφασίσει τι θέλει να κάνει. Το αποκορύφωμα ήταν να ανεβάζει την άμυνα, χωρίς η ομάδα του να ασκεί πίεση. Η Tottenham τελευταία θύμιζε τα χειρότερα ματς της Newcastle του Pardew. Αν αποφάσιζα εγώ μπορεί και να μην άλλαζα προπονητή. Νέα ομάδα, με παίκτες σύμφωνα με τις επιθυμίες του προπονητή. Η αλήθεια είναι όμως πως είχε αρχίσει να ξεφεύγει η κατάσταση και γνωρίζει και ο Πορτογάλος ότι στη σημερινή εποχή ακόμα και στην Αγγλία δεν υπάρχει χρόνος.

Τέλος πάντων, ο Villas-Boas έχει καλές ιδέες, αλλά μοιάζει συχνά ανίκανος να διαχειριστεί τους ανθρώπους και φαίνεται να ζει σε μια δική του πραγματικότητα. Ο ίδιος έχει πει ότι δε θα προπονεί για πολλά χρόνια. Αν θέλει να φτιάξει πάλι κάτι όμορφο, όπως στην Porto, πρέπει να ωριμάσει γρήγορα. Δεν ξέρω πόσες καλές ευκαιρίες θα έχει ακόμα. Αν έχει.

Το ξεκίνημα

Ο Brendan Rodgers από την άλλη, βρίσκεται μάλλον στον σωστό δρόμο για να εκμεταλλευτεί τελικά την πρώτη του μεγάλη ευκαιρία (πιθανότατα επειδή είναι πιο ρεαλιστής και πιο ευπροσάρμοστος). Έχω ξαναγράψει τι με έχει ενοχλήσει πολύ σε ό,τι έχει να κάνει με τον προπονητή της Liverpool. Επειδή όμως αισθάνομαι από τα σχόλια ότι σε αρκετούς δεν έχω γίνει κατανοητός, θα πάρω τα πράγματα από την αρχή και θα προσπαθήσω να τα βάλω σε μια σειρά (κάτι ασυνήθιστο για μένα).

Ο Βορειοϊρλανδός πέρυσι προδόθηκε από τη διοίκηση κι αναγκάστηκε να βγάλει τη μισή σεζόν με πολύ προβληματικό ρόστερ. Βάλτε και το δύσκολο πρόγραμμα που είχε στην αρχή και είναι εύκολο να καταλάβουμε ότι δεν είχε εύκολο έργο. Για ακόμα μια φορά όμως όλοι στη Liverpool κατάλαβαν γρήγορα πως δεν κυνηγούσαν κάτι ουσιαστικό βαθμολογικά. Και ο ίδιος ο Rodgers από την πρώτη στιγμή μίλαγε για χρόνο, για αλλαγή νοοτροπίας και στυλ παιχνιδιού. Και όλα αυτά τα χρησιμοποιούσε και ως δικαιολογίες. Σε κάθε περίπτωση, το ζήτημα ήταν να βελτιωθεί η ομάδα σημαντικά, να αποκτήσει ξεκάθαρες αρχές και σταθερές και να βάλει τις βάσεις για να είναι έτοιμη τη σεζόν 2013-2014 να μπει στην 4άδα.

Με αυτά στο μυαλό, οι δικές μου κρίσεις γίνονταν με μοναδικό κριτήριο το πώς και το πόσο καλά έπαιζε η ομάδα, αφήνοντας τελείως στην άκρη τα αποτελέσματα που έπαιρνε. Κοιτώντας λοιπόν μόνο το χορτάρι και όχι τους πίνακες με το σκορ και τη βαθμολογία, έχω να πω ότι αρχικά ο Rodgers το πήγε καλά το πράγμα. Διαφώνησα που άλλαξε πολύ γρήγορα το τρίγωνο στο κέντρο (από 1-2, το έκανε 2-1), αλλά τον καταλάβαινα. Είχα ενστάσεις και για άλλες επιλογές του, αλλά μου άρεσε αυτό που προσπαθούσε να φτιάξει και πάρα τις δυσκολίες, έβλεπα βελτίωση. Όχι με γρήγορους ρυθμούς, αλλά κανένα πρόβλημα. Είπαμε, δύσκολη σεζόν. Κάποια στιγμή στις αρχές του χειμώνα η Liverpool είχε φτάσει να είναι καλύτερη ΟΜΑΔΑ από όλες όσες ήταν από πάνω της στη βαθμολογία.

Υπήρχαν διαστήματα ωραίου ποδοσφαίρου, φαινόταν πως οι παίκτες καταλάβαιναν τι θέλει ο προπονητής, είχαν χημεία και εφάρμοζαν το πλάνο σε ικανοποιητικό βαθμό. Δεν ήταν εντυπωσιακή, είχε καλή δομή, φαινόταν ομάδα. Χρειαζόταν πολλή δουλειά ακόμα, υπήρχαν φανερά προβλήματα, το ρόστερ ήθελε ενίσχυση, αλλά γινόταν μια καλή αρχή.

Το περσινό τελείωμα

Και μετά ήρθαν ο Coutinho και ο Sturridge. Και κάπου εκεί, κάποιος κατέβασε τον διακόπτη και η Liverpool τελείωσε τη σεζόν απλά παίρνοντας κάποιες νίκες με εντυπωσιακά σκορ. Χωρίς να βελτιώνεται ως σύνολο. Βασικά παρουσιαζόταν χειρότερη. Το ταμείο για μένα στο τέλος έδειξε πως ο Rodgers έκανε καλύτερη την ομάδα, αλλά όχι όσο θα έπρεπε/μπορούσε.

Και το βασικό είναι πως δεν είδα τα καλύτερά της ματς στο τέλος της σεζόν. Το οποίο αν συνέβαινε θα έδειχνε ότι προπονητής και παίκτες δούλεψαν σωστά τόσους μήνες πάνω σε συγκεκριμένο πλάνο και με τον χρόνο, τις προπονήσεις, τους αγώνες και την προσθήκη δύο ποιοτικών παικτών είχαν βάλει καλές βάσεις για την επόμενη σεζόν και γενικότερα για τα επόμενα χρόνια

Το καλοκαίρι

Οι μεταγραφές που έγιναν το καλοκαίρι θύμιζαν λίγο το συμπέρασμα που έβγαλα για τη σεζόν 2012-2013: καλές αγοραπωλησίες, αλλά όχι όσο καλές θα έπρεπε/μπορούσαν. Στο θέμα του τερματοφύλακα και των στόπερ όλα καλά, αν και δεν κατάλαβα γιατί δόθηκαν τόσα λεφτά για έναν στόπερ για το μέλλον (Ilori), ενώ υπήρχαν σημαντικότερες ανάγκες. Στα αριστερά της άμυνας, το ερωτηματικό δε σβήστηκε.

Στην επίθεση ήρθαν οι Aspas και Moses. Καλές προσθήκες, θα μπορούσαν να είναι και καλύτερες. Για το κέντρο, όπου για μένα ήταν απαραίτητο να αποκτηθούν τουλάχιστον δύο παίκτες που θα μπορούν να παίξουν βασικοί, ήρθε μόνο ο Luis Alberto. Νομίζω καταλαβαίνουμε πως με 57 εκατομμύρια θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερη η ενίσχυση.

Κάτω από τη βάση, παρά το 10άρι

Όπως και να ‘χει αυτοί ήταν όλοι και η Liverpool θα έπρεπε να δώσει τους 5 πρώτους αγώνες χωρίς τον Suarez. Απέναντι στη Stoke έδειξε μερικά καλά στοιχεία για κάτι λιγότερο από ένα ημίχρονο. Με την Aston Villa πήρε τη νίκη και σχεδόν δεν υπήρχε κάποιο άλλο θετικό. Με την United έπαιξε καλά (όχι κάτι το εντυπωσιακό) για λιγότερο από μισή ώρα. Με τη Swansea τα έκανε όλα o Shelvey, η ίδια δεν έκανε σχεδόν τίποτα. Με τη Southampton πάλι δεν ήταν καλή και ήρθε και η πρώτη ήττα. Το μόνο θετικό από όλα αυτά τα ματς; Οι 10 βαθμοί, που με βάση και το πρόγραμμα δεν ήταν σούπερ, αλλά ήταν καλή συγκομιδή για το ξεκίνημα, την ώρα που όλοι άφηναν βαθμούς από εδώ κι από εκεί.

Το μεγάλο αρνητικό, που προσωπικά με έκανε να μην πιστεύω στην ομάδα, ήταν ότι δεν είχε κάνει ούτε ένα καλό ματς. Κι ακόμα χειρότερα, όταν έβαζε γκολ καθόταν πίσω. Δεν είναι απαραίτητα κακό να οπισθοχωρείς όταν προηγείσαι. Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως υπήρχαν δύο σημαντικοί παράγοντες που τα έκαναν όλα χειρότερα. Ο ένας είναι η φιλοσοφία του Rodgers, που ο ίδιος είχε αναδείξει όλη την προηγούμενη σεζόν, αλλά και στη συνέχεια. Αυτό που βλέπαμε στο γήπεδο δεν είχα καμία σχέση.

Με ενοχλούσε, αλλά θα μπορούσα να το παραβλέψω, αν έβλεπα κάτι καλό. Και δεν έβλεπα. Η Liverpool έβαζε ένα γκολ με κάποιον τρόπο και μετά τέλος. Πραγματικά τίποτα. Μαζευόταν πίσω και δεν έπαιζε καλή άμυνα, δεν είχε καλές αποστάσεις, δεν ήταν συμπαγής, δεν μπορούσε και συχνά έμοιαζε να μη θέλει να βγει μπροστά. Δεν είχε και κάποιο σχέδιο για να το κάνει. Κάποια κατεύθυνση. Το μόνο που υπήρχε ήταν το «πετάμε την μπάλα στον Sturridge».

Ακόμα χειρότερα, αλλά με Suarez

Τι άλλαξε στα επόμενα 5 ματς με Sunderland, Crystal Palace, Newcastle, WBA και Arsenal; Ουσιαστικά τίποτα. Απλά υπήρχε και ο Suarez για να του πετάμε την μπάλα. Άντε και μια παραπάνω διάθεση για επίθεση. Ώπα άκυρο. Είχαμε και την 3άδα στα στόπερ. Και στα 5 ματς. Επιλογή αποτυχημένη, που δεν έδωσε κάτι στην ομάδα. Η ανάπτυξη και η δημιουργία έγιναν χειρότερες, η άμυνα δεχόταν περισσότερη πίεση και σε κάθε ματς έτρωγε γκολ. Σε αντίθεση με την πρώτη 5άδα αγώνων, που 4 φορές κράτησε το 0. Η ομάδα ήθελε βοήθεια στο κέντρο, όχι να βάλει όλα τους στόπερ μέσα, επειδή έχει πολλούς καλούς.

Με την Arsenal η ήττα ήρθε εύκολα (άσχετα αν στο τέλος υπήρξαν κάποιες ευκαιρίες για γκολ, κοιτάμε συνολική εικόνα αγώνα) χωρίς οι Κανονιέρηδες να κάνουν κάτι εντυπωσιακό. Αποτέλεσμα και εμφάνιση έλεγαν ότι η Liverpool είναι αρκετά πιο πίσω. Ακολούθησε το ματς με τη Fulham, όπου για πρώτη φορά είδαμε, έστω κι απέναντι σε πεθαμένη ομάδα, κάτι ενθαρρυντικό. Και μετά οι εκτός έδρας αναμετρήσεις με Everton και Hull. Το όνομα της τελευταίας με την προσθήκη ενός «ι» τα λέει όλα. Θέλετε σε μια υπερβολή; Έστω, δεκτό. Στο ντέρμπι παρά την ισοπαλία, οι γηπεδούχοι ήταν αυτή που φαινόταν να έχουν πλάνο, χημεία. Είχαν σαφώς καλύτερη εικόνα, χωρίς καν να πραγματοποιήσουν μια από τις καλύτερες εμφανίσεις τους. Με τη Hull η Liverpool ήταν ακόμα χειρότερη.

Αλλαγή νοοτροπίας

Ήταν φανερό όμως ότι ο Rodgers φέτος, προφανώς δεχόμενος και πίεση, θα παίξει όλη τη χρονιά στο τι θα δείξει ο βαθμολογικός πίνακας στο τέλος. Μόνο βαθμοί. Εντάξει λοιπόν. Το είχα πάρει κι εγώ απόφαση κι ας παρουσιαζόταν η ομάδα όλο και χειρότερη. Στην 4άδα των αγώνων πριν από το ματς με τη Norwich, οι Κόκκινοι έκαναν 2 ήττες, 1 ισοπαλία και 1 νίκη. Αποτελέσματα μόνο; Στην επόμενη 4άδα, κάντε 4/4 λοιπόν. Και είναι κοντά στο να το κάνουν. Δεν είναι αυτό το βασικό όμως. Αλλάζει η εικόνα. Αλλάζει ο τρόπος που σκέφτεται η ομάδα. Ο χαρακτήρας που βγάζει στο γήπεδο. Για πρώτη φορά παίζει, τολμάει, βγαίνουν συνεργασίες με πολλούς παίκτες, βλέπεις ένα σχέδιο, γίνονται πράγματα. Λίγα στο ένα ματς, περισσότερα στο άλλο. Με κενά διαστήματα κι εμφανίζοντας αδυναμίες, αλλά πλέον έχουμε κάτι να πιαστούμε. Πέρα από τους βαθμούς.

Ο Allen επιτέλους έχει μπει για τα καλά στην ομάδα (αγαπάω τον Gerrard, δεν είναι κακός, αλλά χωρίς αυτόν η ομάδα είναι καλύτερη, πιο ευκίνητη, πιο γρήγορη, με καλύτερες αποστάσεις. Όπως και ‘χει δε γίνεται να παίζει κάθε λεπτό σε κάθε ματς. Και θα έπρεπε κατά τη γνώμη μου να χρησιμοποιείται συχνότερα πιο ψηλά, να πατάει περιοχή, σε ρόλο Henderson). Τις 3άδες πίσω τις αφήσαμε (να κατασταλάξουμε κάποια στιγμή Brendan μου και στο βασικό αμυντικό δίδυμο, τελειώνει το 2013). Τα χαφ πατάνε περιοχή. Ο επιθετικός έχει στηρίγματα από το πλάι. Οι αποστάσεις είναι καλύτερες, οι φάσεις που δέχεται η ομάδα λιγότερες. Το πρέσιγνκ υπάρχει και είναι καλύτερο. Όταν μπαίνει το γκολ, δεν τρώνε απλά τον χρόνο για να τελειώσει το ματς. Η Liverpool πλέον ζητάει πράγματα από το κάθε ματς κι ενεργοποιεί περισσότερους παίκτες. Ήταν τόσο απλό. Αυτή έπρεπε να είναι η εικόνα και η νοοτροπία της ομάδας τον Σεπτέμβρη. Συμβαίνει έστω κι αργά. Και τώρα;

Ακόμα τίποτα

Τώρα πρέπει να δούμε και τον Aspas και τον Luis Alberto περισσότερο και τον Moses να αξιοποιείται καλύτερα. Βασικά όμως πρέπει να συνεχιστεί η βελτίωση συνολικά, γιατί με εξαίρεση το ματς με την Tottenham, στα άλλα δύο έγιναν απλά τα βασικά. Και τα ματς του Νοεμβρίου τα έχω ακόμα κολλημένα στο μυαλό μου. Και είμαι Liverpool και ξέρω πως τη στιγμή που θα ενθουσιαστώ, θα φάω γερές πίκρες. Και τώρα δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Οι βαθμοί είναι αρκετοί, είναι καλή βάση. Ο Rodgers πιθανότατα για αυτό επέλεγε στα πρώτα ματς να βάλει ένα γκολ και τέλος. Ήθελε να κάνει μια καλή αρχή βαθμολογικά. Θυμόταν τα περσινά.

Το έκανε πολύ άσχημα όμως. Και με λογική μικρής ομάδας. Κι αδούλευτης ομάδας. Και συνέχιζε να κάνει το ίδιο και μετά. Όταν άρχισε και τις τρέλες. Με 4 στόπερ στην 11άδα, με την 3άδα/5άδα πίσω, με 11άδες χωρίς ακραίους, με 5 μέσους που παίζουν στον άξονα, με τον Moses δεκάρι, με τον Aspas δεκάρι, με τον Henderson δεξιά ψηλά ή πίσω από τον επιθετικό σε ματς που δε χρειαζόταν εκεί, χωρίς κατεύθυνση στην επίθεση. Τους μάζεψε όμως τους βαθμούς. Είχε τον Mignolet να πιάνει πολλά, ειδικά στην αρχή. Είχε την τύχη μαζί του, όπως και τις λεπτομέρειες. Τα σημάδια φέτος από το πρώτο ματς είναι με τη Liverpool, σε αντίθεση με άλλες σεζόν.

Suarez

Και φυσικά υπάρχουν οι Sturridge και Suarez. Περισσότερο ο τελευταίος. Πριν γράψω δύο λόγια για την περίπτωσή του θέλω να γελάσω με όσους πίστευαν το καλοκαίρι ότι επειδή έμεινε, ενώ ήθελε μεταγραφή, θα έκανε κακό στην ομάδα. Γέλασα, πάμε παρακάτω. Ξέραμε ότι ο Ουρουγουανός είναι παικταράς και τσογλανάκι, πριν πάει στη Liverpool. Έχει ατελείωτη ενέργεια, βοηθάει αμυντικά, δημιουργεί και σκοράρει, κινείται στον χώρο πολύ καλά. Η πίεση που βάζει στους αμυντικούς, τόσο με το πρέσινγκ που κάνει, όσο και με την αδιάκοπη κίνησή του όταν η ομάδα του έχει την μπάλα είναι σπουδαία στοιχεία, που κάθε ομάδα θα ήθελε να της προσφέρει ο επιθετικός της, το αστέρι της.

Φέτος ο Suarez τελειώνει και καλύτερα τις φάσεις. Πολύ καλύτερα. Σημαδεύει πιο συχνά τέρμα. Βρίσκεται δηλαδή σε πορεία να αποβάλλει το κουσούρι των χαμένων ευκαιριών. Το έχει πει και ο ίδιος πως έχει δουλέψει τα τελειώματά του. Τι άλλο πρέπει να δουλέψει; Ένα στοιχείο που το διαθέτουν οι μεγάλοι παίκτες και στο οποίο αυτός δεν παίρνει καλό βαθμό. Και μιλάω για τις αποφάσεις που παίρνει. Ακόμα και φέτος σπαταλάει αρκετές φάσεις επειδή κάνει ντρίμπλες που δεν έχουν τύχη να περάσουν, σουτ από δύσκολες θέσεις και λανθασμένες πάσες. Ουσιαστικά ακυρώνει αρκετές επιθέσεις της ομάδας του τζάμπα. Προφανώς και φτιάχνει ευκαιρίες και σκοράρει από το τίποτα, αλλά υπάρχουν κι αρκετές επιθέσεις που της χαλάει. Αν είναι πιο πειθαρχημένος και ωριμάσει, δηλαδή κάνει καλύτερες επιλογές, προφανώς και θα είναι και στο top10 και στο top5 και στο top3 αν θέλει κάποιος.

Μπορεί πρωτάθλημα

Αλλά αυτά είναι συζητήσεις που δεν έχουν μεγάλη ουσία. Για αυτόν και την Liverpool μετράει πως πλέον η ομάδα δεν πείθει πως μπορεί να είναι στην 4άδα μόνο αν κοιτάς τη βαθμολογία, αλλά έχει αρχίσει να κάνει το ίδιο και με όσα βγάζει στο χορτάρι. Έχει δρόμο βέβαια ακόμα. Έχει τη δυνατότητα να είναι σε υψηλά επίπεδα απόδοσης σταθερά, αλλά υπάρχει πάντα ο φόβος να μη συνεχίσει ανάλογα. Ας πάρει το ματς με την Cardiff και μετά με City και Chelsea μπορεί να μας δείξει ποιες είναι οι πραγματικές της δυνατότητες φέτος.

Εγώ θεωρώ πως με την 4άδα πρέπει να είναι ικανοποιημένη. Στο τέλος θα μετρήσει αν του χρόνου θα κουνηθεί σεντόνι στο Anfield. Ακόμα και για τύπους σαν εμένα, που δεν τους αρκεί η νίκη όπως κι αν έρχεται, φέτος αυτό έχει σημασία πάνω από όλα κι ας γκρινιάζουμε. Όσο για το πρωτάθλημα, εγώ δεν το έχω ούτε στο πίσω μέρος του μυαλού μου (η ομάδα ας το έχει, πρέπει να κάνει μεγάλα όνειρα και να έχει φιλοδοξίες για να πιάσει τον μικρότερο στόχο). Και πιστεύω πως ειδικά χωρίς ενίσχυση, η Liverpool FC δεν μπορεί να το πάρει (το αναλύουμε άλλη φορά αυτό). Βέβαια ίσως είναι ικανή να το πάρει η Luis FC.

Υ.Γ. Ζητώ συγγνώμη αν ενοχλεί κάποιους το γεγονός πως μιλάει και ο οπαδός της Liverpool στο κείμενο. Θεωρώ πως είναι τίμιο να μην τον πνίγω και δεν πιστεύω πως κάνω λάθος. Υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να μην καταφέρω να τον κοντρολάρω και να θολώσει την κρίση μου. Για αυτό είστε εσείς, για να μου το λέτε όταν ξεφεύγω.

Για σχόλια, παρατηρήσεις και περισσότερη κουβέντα μπορείτε να με βρείτε και στο twitter ως @sokinside