Χρόνια πολλά καλλιτέχνη

"Οι καλλιτέχνες είναι μαγικοί θεραπευτές. Χρησιμοποιώντας σύμβολα και θέματα που μας συνδέουν με το βαθύτερο εαυτό μας, μπορούν να μας βοηθήσουν στο ηρωικό ταξίδι της ζωής μας"

Τζόζεφ Κάμπελ (1904-1987), Αμερικανός μυθολόγος

Διαβάζοντας την παραπάνω περιγραφή της λέξης "καλλιτέχνης", δεν μπορείς παρά να χαρακτηρίσεις έτσι τον Ζιοβάνι Σίλβα ντε Ολιβέιρα. Γιατί με όλα όσα έκανε μέσα στο γήπεδο κατάφερε να μας συνδέσει με ό,τι νιώθουμε βαθιά μέσα μας για το ποδόσφαιρο.

Άλλωστε οι περισσότεροι από μας όταν κλωτσάγαμε το τόπι στις αλάνες, δεν τρέχαμε ακατάπαυστα προσπαθώντας να εφαρμόσουμε το πλάνο ενός "αόρατου" προπονητή, αλλά είχαμε στο μυαλό μας να κάνουμε κάτι μαγικό. Μια απίθανη ντρίμπλα, μια εκπληκτική πάσα, ένα γκολ βγαλμένο από κόμικ.

Και κάθε φορά που ο Ζιοβάνι έκανε κάτι από όλα αυτά, μας ξυπνούσε τις παιδικές μας μνήμες που ήταν βαθιά κρυμμένες μέσα μας, βοηθώντας να συνεχίσουμε το ταξίδι της ζωής. Γιατί στην πραγματικότητα αυτό είναι το ποδόσφαιρο: Ένα δίωρο για να ξεφύγουμε λίγο από τα καθημερινά μας προβλήματα, να ταξιδέψουμε σε κόσμους μαγικούς και να γεμίσουμε ενέργεια για να συνεχίσουμε το προσωπικό μας ταξίδι...

Αφορμή για όλα τα παραπάνω είναι η γέννηση του Ζιοβάνι Σίλβα ντε Ολιβέιρα πριν από 43 χρόνια (στις 04/02/1972).

16/07/1999, ο Ζιοβάνι πατάει Ελλάδα οκτώ ημέρες μετά την μεταγραφή του...

Η ευτυχία του, ευλογία μας

Ο Ζιοβάνι είχε την ευτυχία να γεννηθεί από εύπορη οικογένεια με αποτέλεσμα να μην δει όπως οι περισσότεροι Βραζιλιάνοι το ποδόσφαιρο ως μέσο διαφυγής από την μιζέρια και την φτώχεια. Κλωτσούσε την στρογγυλή θεά απλά γιατί την ...λάτρευε. Και αυτή η αγάπη του για την μπάλα τον οδήγησε στα 27 του από την Μπαρτσελόνα (εν ενεργεία διεθνής με την Σελεσάο) στην Ελλάδα. Γιατί πολύ απλά ήθελε να παίζει συνέχεια και όχι να βρίσκεται στον πάγκο μιας κορυφαίας ομάδα του πλανήτη. Η ευλογία μας που γράφουμε στον μεσότιτλο!

Γυρίζοντας τον χρόνο ακόμα πιο πίσω, συναντάμε τον Πελέ να τον βλέπει στα 22 του να παίζει μπάλα και να "τρελαίνεται" σε σημείο o ίδιος να φτάσει να βάλει λεφτά για να τον φέρει στην Σάντος. Εκεί φοράει το "10" και με 17 γκολ σε 25 ματς παίρνει την επόμενη χρονιά μεταγραφή στην Μπαρτσελόνα. Στο "Καμπ Νόου" συναντά την πρώτη χρονιά τον Ρονάλντο και την επόμενη καταφτάνει και ο Ριβάλντο, με αποτέλεσμα οι μπλαουγκράνα να "χορεύουν" ατελείωτη σάμπα!

Την τρίτη του σεζόν όμως ο Φαν Γκάαλ αρχίζει τα ...δικά του, ζητώντας από τον "Ζιο" να αγωνιστεί μέχρι αμυντικό χαφ(!) που θα μαρκάρει σε όλο το ματς. Ο Βραζιλιάνος του απάντησε ότι παίζει μόνο από την μέση και μπροστά και ο Ολλανδός του έδειξε την εξέδρα. Ας είναι καλά όμως γιατί έτσι ανάγκασε τον Ζιοβάνι το καλοκαίρι του 1999 στην έξοδο από την Βαρκελώνη και στην είσοδο του στις καρδιές όλων των Ελλήνων ποδοσφαιρόφιλων!

27/05/2005, ο Ζιοβάνι αποχαιρετά τον κόσμο του Ολυμπιακού...

Οι 10 κορυφαίες ατάκες ενός κορυφαίου 10αριού

Αρκετά όμως με τα λόγια. Η' μάλλον με τα δικά μας λόγια. Ας θυμηθούμε τα δικά του, 10 κορυφαίες ατάκες του Ζιοβάνι Σίλβα ντε Ολιβέιρα οι οποίες μαρτυράνε τον τρόπο με τον οποίο βλέπει το ποδόσφαιρο αλλά και την ίδια τη ζωή...

Νο 10. Ο ερχομός του στην χώρα μας

" Ο Θεός με έφερε εδώ. Εκείνο το καλοκαίρι όλοι οι οιωνοί μου έλεγαν να έρθω στην Ελλάδα. Είχαν απόλυτο δίκιο"

Νο 9. Τα γκολ της ζωής του

" Το πρώτο γκολ απέναντι στον Παναθηναϊκό στο 3-0 της Ριζούπολης είναι το καλύτερο της καριέρας μου. Και ένα που σημείωσα με την Μπαρτσελόνα επί της Σαραγόσα και με αυτό πήραμε το πρωτάθλημα"

Νο 8. Το παιδικό του όνειρο

" Οι συμμετοχές μου στην εθνική ήταν ένα παιδικό όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Ειδικά για εμάς που είμαστε από τον Αμαζόνιο, μακριά από το Σάο Πάουλο, η πόρτα της εθνικής ανοίγει πολύ δύσκολα"

Νο 7. Ο κόσμος του Ολυμπιακού

" Είναι δώρο Θεού αυτός ο κόσμος. Έχω δεθεί απόλυτα με τον Ολυμπιακό και τον κόσμο του. Αυτοί μου δίνουν δύναμη με τις φωνές και τα πανηγύρια τους. Είναι συγκλονιστικοί. Γι' αυτούς παίζω"

Νο 6. Η σύγκριση Βραζιλίας - Ευρώπης

" Στην Βραζιλία το ποδόσφαιρο παραμένει ...καλλιτεχνική υπόθεση. Στην Ευρώπη κυριαρχεί η δύναμη και η ταχύτητα. Η ένωση των δύο σχολών είναι το ιδανικό σημείο"

Νο 5. Τα πρώτα του βήματα

" Εγώ δεν είχα θάλασσα. Στην άσφαλτο έμαθα μπάλα, όχι στην άμμο. Καμιά φορά έπρεπε να ντριμπλάρω ακόμα και κινούμενα αυτοκίνητα. Όποιος μπορεί να παίξει μπάλα στις αλάνες, μπορεί να παίξει παντού"

Νο 4. Η σύγκρουση ταχύτητας με τεχνική

" Προτιμούν έναν χαζό που τρέχει ασταμάτητα, παρά έναν τεχνίτη που σκέφτεται. Είναι τυχαίο μετά που η Βραζιλία έχει αναδεχθεί πέντε φορές Παγκόσμια Πρωταθλήτρια;"

Νο 3. Το ιδανικό γκολ

" Μου αρέσει όλη η φάση του γκολ να είναι τέλεια. Να την έχεις σχεδιάσει από την αρχή στο μυαλό σου. Να ντριμπλάρεις, να πασάρεις, να σκοράρεις. Να τα κάνεις όλα σαν σε όνειρο και να μπαίνει το γκολ μαγικά. Όπως πραγματικά αξίζει"

Νο 2. Η λατρεία για την μπάλα

" Εγώ γεννήθηκα για να παίζω μπάλα. Δεν αντέχω να κάθομαι στον πάγκο και να παίρνω λεφτά, όσα και να είναι αυτά. Προτιμώ να αγωνίζομαι στην τέταρτη εθνική, παρά να είμαι αναπληρωματικός στην κορυφαία ομάδα του κόσμου"

Νο 1. Ο ποδοσφαιρικός του σκοπός

" Θέλω να είμαι αυτός που φέρνει τον κόσμο στα γήπεδα και όχι αυτός που τον διώχνει"

A tribute to G10VANNI (Παντελής Διαμαντόπουλος - 17/10/12)

Η αλήθεια, είναι ότι άφησε κι αυτός την. σφραγίδα του. Έβαλε τα λιθαράκια του στην ιστορία του Ολυμπιακού. Έχουν κάθε δίκιο, οι φίλοι της ομάδας του Πειραιά, αλλά και γενικά οι Έλληνες φίλαθλοι, να τον θυμούνται σαν κάτι που «στόλισε» το ελληνικό ποδόσφαιρο. Και βλέποντάς τον,θυμόμαστε και πολλά που έγιναν.

Προσωπικά,θυμάμαι σαν τώρα, το πρωτοσέλιδο του «Don Balon»,όταν η Μπάρτσα είχε πάρει το πρωτάθλημα. Ζιοβάνι, Ριβάλντο, Άντερσον αγκαλιασμένοι με τη φανέλα των Μπλαουγκράνα. Ήμουν στην Βαρκελώνη και όλοι «έπιναν νερό» στο όνομα των Βραζιλιάνων. Έκαναν «παπάδες» οι άνθρωποι. Μετά από κάμποσο καιρό, ο Σωκράτης Κόκκαλης με τον Γιώργο Λούβαρη, έκαναν την κίνηση- ματ για την εποχή. Πήραν τον Τζιοβάνι! Για Ελλάδα,τέτοιος παίκτης δεν υπήρχε, ας τα λέμε όπως είναι τα πράγματα. Και είμαι σίγουρος, ότι αν δεν χτυπούσε σε εκείνο το καταραμένο ματς με αντίπαλο τον Σέμο (τι άκουσε κι αυτός ο άνθρωπος) θα έκανε πολλά περισσότερα, από αυτά που είδαμε.

Ήταν ένα μπιμπελό

Ο "Ζιο" είχε έρθει ορεξάτος, για να κάνει τα δικά του. Και στα παιχνίδια του ελληνικού πρωταθλήματος, ξεχώριζε σαν τη μύγα μέσα στο γάλα. Δεν τον σταματούσε κανείς. Αν δεν αντιδρούσε τότε στη Λεωφόρο στον Κυριάκο, ο Αλέφαντος θα 'χε πάρει πρωτάθλημα. Ο Τζιοβάνι, για την Ελλάδα, δεν ήταν απλά μάγος.

Ήταν ένα μπιμπελό, από αυτά που πρέπει να τα βάζεις σε σημείο που δεν θα σπάσουν ούτε με τσουνάμι. Ήταν ένας πίνακας ζωγραφικής, από αυτούς που οφείλεις να ασφαλίσεις για εκατομμύρια ευρώ. Πηγαίνοντας σε πολλές έδρες για ρεπορτάζ, είχα βαρεθεί να ακούω τα επιφωνήματα θαυμασμού των αντιπάλων οπαδών. Ήσουν στην Τούμπα, στο ΟΑΚΑ, οπουδήποτε κι εκεί που έβριζαν, ξαφνικά, ο Ζιιοβάνι έκανε μια ποδιά και ακουγόταν ένα «αααααα». Πόσο άσχημα θα μπορούσε να αισθάνεται, ο αμυντικός που την είχε φάει; Δεν θα 'θελα ποτέ να ήμουν στην θέση του.

Ο Ζιο βέβαια, ως κλασικός Βραζιλιάνος, ήταν και άνθρωπος- ποδοσφαιριστής της στιγμής. Της ημέρας, του δευτερολέπτου. Έζησα πάρα πολλές προετοιμασίες των Πειραιωτών.Και αυτό που έβλεπα με τον Βραζιλιάνο, δεν το συνάντησα με κανέναν άλλο. Δεν ήταν θέμα πατρίδας και φυλής, να το ξεκαθαρίζουμε. Ο Ριβάλντο, δεν αλλοίωσε ποτέ τις επιδόσεις του. Ήταν ένας συγκλονιστικός ποδοσφαιριστής. Ένα. μηχάνημα,μια διάνοια. Ένας παίκτης που είχε πάνω του, τον απόλυτο σεβασμό όλων. Αντιπάλων εντός και εκτός συνόρων. Ο Ρίμπο, ήταν εξωπραγματικός για τα ελληνικά δεδομένα, ακόμη και στην ηλικία που ήρθε στο λιμάνι.

Παραήταν αυθόρμητος

Ο Ζιοβάνι, δεν ήταν έτσι. Κατά τη γνώμη μου, ήταν ένα αστείρευτο ταλέντο. Μπορεί να σας φανεί παράξενο, αλλά είχε περισσότερο ταλέντο από τον Ριβάλντο, όμως θεωρώ ότι δεν έβαλε το μυαλό του να «εργαστεί» όπως ο συμπατριώτης του. Ήταν αυθόρμητος. Παραήταν αυθόρμητος. Ο Ριβάλντο, δεν παρασυρόταν όσο ήταν στον Ολυμπιακό. Δεν τον ενδιέφερε τι γράφουν οι εφημερίδες και τι του. μετέφερε η βραζιλιάνικη παροικία.

Ο Ζιο, όλα τα πέρναγε στην σκέψη του. Τον είχα δει στην προετοιμασία, να «σκάει μύτη» κάποιες φορές στην προπόνηση και να μην έχει όρεξη. Να μην κουνιέται. Και άλλες φορές, αυτά που έκανε, υποχρέωναν ακόμη και τα δέντρα στο προπονητικό κέντρο να χειροκροτήσουν. Γκολ από το κέντρο έβαζε ο άνθρωπος και το φώναζε στον τερματοφύλακα. Ο γκολκίπερ ήξερε ότι ο Τζιοβάνι θα σουτάρει και το είχε ήδη φάει το γκολ και μόνο από την σκέψη.

Στο Τσάμπιονς Λιγκ με τον Ολυμπιακό, ο Ζιοβάνι των πρώτων χρόνων ήταν απόλαυση. Έπαιρνε και συμπαίκτες στις πλάτες του. Ειδικά στα παιχνίδια εντός έδρας. Θυμάστε πόσες φορές το ΟΑΚΑ και η Ριζούπολη είχαν σηκωθεί από τη γη;

Εκτός έδρας δεν ήταν ποτέ το ίδιο! Δε γίνεται να μην γράφουμε τα πάντα! Πολλές φορές οι προπονητές, ήταν «κλειδωμένοι». Η ομάδα μπερδευόταν. Πότε έμπαινε να παίξει επίθεση, πότε να αμυνθεί. Άλλοι τον έβαζαν στην κορυφή για να 'χουν και τρίτο παίκτη να μαρκάρει στα χαφ. Άλλοι τον έβαζαν πίσω από τον επιθετικό, αλλά κι εκεί τα αντίπαλα αμυντικά χαφ τον «δάγκωναν».

Όταν έχανε την όρεξή του

Δεν ήταν ο Ζιο της Μπάρτσα και το ήξεραν όλοι. Συζητήσεις και τοποθετήσεις του στυλ «παίζουμε με δέκα» έδιναν κι έπαιρναν. Η ποιότητά του βέβαια, όταν έπαιρνε τη μπάλα ήταν δεδομένη, αλλά έπρεπε όλοι οι άλλοι να τρέξουν για να την πάρει. Όμως οι Ιταλοί, οι Ισπανοί, οι Άγγλοι, οι ξένοι γενικά, δεν τον άφηναν να την πάρει την άτιμη. Μετά εκνευριζόταν, έχανε την όρεξή του και όλα τελείωναν. Ήταν πολύ εύκολο για τον ίδιο βέβαια, τέσσερις μέρες μετά, να διαλύσει τον αντίπαλο εντός των συνόρων και να ξαναμοιράσει χαμόγελα στον κόσμο του Ολυμπιακού.

Θεωρώ,ότι μια μέρα που ο Θεός είχε κέφια και αποφάσισε να ρίξει περίσσιο ποδοσφαιρικό ταλέντο σε έναν ποδοσφαιριστή, επέλεξε τον Ζιοβάνι! Δεν είναι τυχαία η λατρεία που του έχουν οι Ολυμπιακοί. Και αντίθετα με τον Ριβάλντο, έφυγε με αγάπη.Γιατί ο Ρίμπο, μπορεί να ήταν απίστευτος, αλλά δεν κατάφερε να τιθασεύσει τον εγωισμό του και όταν πήγε στην ΑΕΚ, έκανε ακόμη και χειρονομίες. Για τον λόγο αυτό, οι φίλοι του Ολυμπιακού, βάζουν στην άκρη το ποδόσφαιρο, βάζουν στην άκρη τα συστήματα και επιλέγουν με την καρδιά. Κι εκεί, προηγείται ο «μάγος τους». Κι ο Ντέταρι, για να μην ξεχνιόμαστε.