Στη Νέα Σμύρνη συμβαίνουν πράγματα. Δηλαδή, το εξής ένα: παίζει ο Πανιώνιος την Κυριακή 19/2 και οι θέσεις στο γήπεδο, δεν φτουρούν. Ναι, στο ίδιο γήπεδο που έχεις δει πολλές φορές άδειο. Όχι όμως, φέτος. Όχι πια. Η ομάδα είναι στη δεύτερη θέση της βαθμολογίας στο ποδόσφαιρο, κυριαρχεί στο μπάσκετ, διαγράφει αξιοπρεπέστατη πορεία σε πολλά άλλα τμήματα και… επιτέλους Ιστορικέ φέρε πίσω τα σαββατοκύριακα μας. Ή μήπως αυτά είναι τα κανονικά σαββατοκύριακα, για την πιο γνωστή πλατεία;

Για να δώσουμε απάντηση σε αυτό το ερώτημα, αποταθήκαμε σε όλα τα ηλικιακά γκρουπ Νεοσμυρνιωτών. Ξεκινήσαμε από τους παλαιούς, παραδοσιακούς Πανιώνιους, συνεχίσαμε με τους 30-40 something και καταλήξαμε στα παιδιά των ακαδημιών. Ξέρεις τι καταλάβαμε; Αφενός πως "σπίτι" δεν είναι μέρος, αλλά συναίσθημα και αφετέρου ότι ναι, είναι διαφορετικό να είσαι Πανιώνιος. Πάντα ήταν και πάντα θα είναι.

Ο Πανιώνιος δεν είναι μόνο το ποδόσφαιρο, αλλά ό,τι τον αφορά

Η πρώτη στάση έγινε στο «Άρωμα», το πρωί της Παρασκευής (17/2). Εκεί είχαμε δώσει ραντεβού με τον Θεόφιλο Καταλειφό, τον οποίον χρίσαμε ως… αρχηγό για να συντονίσει το παραδοσιακό κομμάτι. Οι ερωτήσεις ήταν ίδιες για όλους: τι είναι για τον καθένα ο Πανιώνιος και ποιο είναι το σχόλιο για το χαμό που γίνεται φέτος. Ξεκινάμε;

«Ο Πανιώνιος είναι προέκταση της οικογένειας μας. Μέσα εκεί έχουμε πάρα πολλούς φίλους, πάρα πολλούς γνωστούς, παιδιά με τα οποία μεγαλώσαμε μαζί και περάσαμε μαζί τα καλύτερα μας χρόνια. Οπότε, όπως καταλαβαίνεις είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας και της εξέλιξης που είχαμε ως άνθρωποι. Δεν μπορούμε να φανταστούμε τον εαυτό μας, χωρίς τον Πανιώνιο. Δεν είναι όμως, ομάδα που πάμε σε άλλες περιοχές της Αθήνας να τη δούμε. Είναι δίπλα στα σπίτια μας, παρακολουθούμε όλα τα αθλήματα του συλλόγου. Γιατί Πανιώνιος δεν είναι μόνο το ποδόσφαιρο, αλλά ό,τι τον αφορά.

Φέτος είμαστε ιδιαίτερα ευχαριστημένοι, γιατί επιτέλους έχουμε διοίκηση που είναι σοβαρή και έχει καταφέρει πράγματα, για τα οποία ομολογώ πως στην αρχή ήμουν πολύ δύσπιστος. Αλλά τα έχει καταφέρει και έχει επιτύχει πολύ σημαντικά πράγματα. Αυτό είναι μεγάλη ανακούφιση, γιατί για χρόνια πάσχαμε σε αυτόν τον τομέα. Είμαστε πολύ χαρούμενοι, γιατί βλέπουμε και τον κόσμο να επανακάμπτει. Βλέπουμε ανθρώπους που είχαν σταματήσει να έρχονται στο γήπεδο, να εμφανίζονται. Υπάρχουν πολλά παιδιά που ενδιαφέρονται πια για τα παιχνίδια, νοιάζονται για την ομάδα και αυτό είναι κάτι πολύ θετικό, προκειμένου να ξεφύγουν από το δίπολο Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός. Στα τελευταία ματς έχει παρατηρηθεί μια πολύ μεγαλύτερη προσέλευση κόσμου. Αυτό το βλέπω πολύ ελπιδοφόρο και ευχάριστο».

O Θεόφιλος σού εξηγεί και γιατί ο Πανιώνιος δεν θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται από τα ΜΜΕ, ως μικρή ομάδα. Και τα λέει ωραία.

Δεν θα γίνετε δεξιοί και μη Πανιώνιοι

Ο Γιάννης Αναστασόπουλος είναι 76 χρόνων και όπως ενημερώνει «βλέπω Πανιώνιο 71 χρόνια. Αυτό πρέπει να λέει πολλά». Ισχύει, πολλώ δε αν σκεφτείς ότι « το τι θυμάμαι, πώς ήταν το γήπεδο και τα λοιπά είναι δύσκολο να περιγραφεί». Κάθε φορά όμως, που ο Ιστορικός έχει εντός έδρας ματς, το συναίσθημα για τον κ. Αναστασόπουλο είναι ίδιο. «Όλα αυτά τα χρόνια, κάθε φορά που βλέπω την ομάδα να μπαίνει στο γήπεδο, βάζω τα κλάματα. Έχω συνηθίσει να με ρωτούν άνθρωποι που είναι διπλά «έχετε κάτι;». Απαντώ πως είμαι μια χαρά, αλλά δεν μπορώ να συγκρατηθώ. Με πιάνουν τα κλάματα».

O κ. Αναστασόπουλος έχεις τρεις γιους. Και μας το είπε, για να προχωρήσει σε μια ενδιαφέρουσα Πανιώνια ιστορία. Άκουσε τι είχε απαγορεύσει αυστηρά από τα παιδιά του –αν και δημοκράτης, όπως λέει.

«Τι να σου πω; Ο Πανιώνιος είναι θρησκεία. Εγώ δεν πιστεύω στο Θεό, αλλά ο Πανιώνιος είναι κάτι άλλο. Δύσκολα το καταλαβαίνουν όσοι δεν ζουν στη Νέα Σμύρνη. Έχω πολύ μίσος με Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό, γιατί έχω δει εκτρώματα στο γήπεδο. Πολλά. Και ξέρω τι εστί Πανιώνιος. Όταν παίζουμε με εκείνους 10 παιχνίδια, πρέπει να χάσουμε τα οκτώ. Εκείνοι θέλουν από τα 10 να κερδίζουν τα 11, με όποιο μέσο. Αυτό με πειράζει. Μας είχαν του κλότσου και του μπάτσου πολλά χρόνια. Φέτος έχουμε σηκωθεί ψηλά. Έχουμε πάρει τα πάνω μας.

Θα μπορούσα να ανακατευτώ, αλλά ένας λόγος για να τσακωθείς με ανθρώπους είναι να μπεις στα συμβούλια. Πάντα έπαιρνα το εισιτηριάκι μου και πήγαινα στη Θύρα 4. Το θεωρούσα το ελάχιστο που μπορούσα να κάνω για την ομάδα. Αυτή είναι η συνεισφορά μου. Στον προηγούμενο αγώνα, με τη Βέροια μπήκα 20 λεπτά αργότερα στο γήπεδο από την ουρά. Για να μην την πάθω και αυτήν την Κυριακή, πήγα να πάρω εισιτήρια δυο ημέρες νωρίτερα.

Με συγκινεί το εξής: δίνουν όλοι το παν. Ό,τι έχουν να δώσουν. Αυτό μου αρέσει. Το αποτέλεσμα το βάζω σε δεύτερη μοίρα. Μια σκηνή που επίσης, με συγκίνησε είναι όταν το καινούργιο το παιδάκι που πήραμε, ο Λάμπρου έκανε 2-3 καλές ενέργειες και πήγαν να τον αγκαλιάσουν οι συμπαίκτες του. Αυτό μου άρεσε πάρα πολύ. Αυτό δείχνει ποιος είναι ο Πανιώνιος».

Μας λένε μαζοχιστές, μα δεν γίνεσαι Πανιώνιος για να κερδίζεις

O Μενέλαος Δημητρίου, o οποίος είναι και εν ενεργεία παράγοντας του Πανιωνίου ξεκίνησε με το πολύ απλό και ειλικρινές «ο Πανιώνιος είναι το σπίτι μας» πριν προσθέσει ότι « αν έχεις μεγαλώσει στη Νέα Σμύρνη και μάλιστα σε γειτονιές που είναι κοντά στο γήπεδο, με συγγενείς Μικρασιάτες δεν σκέφτεσαι πώς θα μπορούσες να υποστηρίζεις άλλη ομάδα. Μεγαλώσαμε με το τρίγωνο Σμύρνη-Νέα Σμύρνη-Πανιώνιος και αυτό το τρίγωνο μας έκανε να σκεφτόμαστε και κάποια άλλα πράγματα.

Ξέρεις, πολλοί μας λένε «πω πω είστε μαζοχιστές». Μα δεν γίνεσαι Πανιώνιος για να κερδίζεις. Γίνεσαι Πανιώνιος, γιατί πρεσβεύεις κάποια πράγματα. Εμπειρία είναι να κάνεις κάτι με αυτά που έχεις μάθει από τη ζωή. Για να γίνει αυτό, πρέπει να σου συμβούν και οι στραβές. Στον Πανιώνιο στραβές είχαμε και μάθαμε από αυτές. Μαθαίνεις να αντιστέκεσαι σε κάποια πράγματα, να σκέφτεσαι περισσότερο, να νιώθεις πιο κοντά στην οικογένεια σου, μέσω της ομάδας. Την ήττα την έχουμε συνηθίσει, στο επίπεδο που να έχουμε μάθει να σεβόμαστε αυτόν που μας κερδίζει καθαρά».

Έλα τώρα, να μάθεις γιατί δεν είναι ακριβώς άστοχη η σύγκριση της Νέας Σμύρνης με… το Γαλατικό χωριό, που περιπαικτικά είχε γίνει σε προηγούμενη δεκαετία από αντίπαλους φιλάθλους

«Το σύλλογο τον βλέπουμε συνολικά και φέτος όλα τα τμήματα διαγράφουν επιτυχημένη πορεία. Είναι μια καλή χρονιά. Είχα προλάβει να δω άλλη μια χρονιά που ήμασταν δεύτεροι, το 1971-72, τη χρονιά που ο Παναθηναϊκός είχε φτάσει στο Γουέμπλεϊ. Το φετινό είναι συνέχεια περασμένων ετών. Ο Πανιώνιος ήταν η πρώτη ομάδα που πήγε σε φθηνές λύσεις, αλλά πάνω από όλα σε προσπάθεια να μπορέσει να επιβιώσει μειώνοντας τον προϋπολογισμό. Ήμασταν οι πρώτοι που κάναμε τη στροφή. Οδηγηθήκαμε από άλλες καταστάσεις σε αυτές τις λύσεις, αλλά είναι σπουδαίο που οι άνθρωποι που διοικούν τον Πανιώνιο έχουν καταφέρει να φέρουν αυτά τα αποτελέσματα και συγχρόνως να νοικοκυρέψουν τα οικονομικά. Μου κάνει εντύπωση που φέτος έχω διαβάσει άρθρα που συνδυάζουν τον Πανιώνιο με την κουλτούρα της Νέας Σμύρνης».

Μας ζηλεύουν, μας φθονούν

Tον Αντώνη Κρόμπα τον έχεις δει στην τηλεόραση. Προφανώς λοιπόν, θα ‘χεις δει και ότι έχει τρέλα με τον Πανιώνιο –στους «Συμμαθητές» φορούσε καπελάκι της ομάδας. Τι είναι λοιπόν, η ομάδα για εκείνον;

«Ο Πανιώνιος είναι για εμένα τα παιδικά μου χρόνια, οι κοπάνες από το σχολείο για να δούμε τον Φάνη Χριστοδούλου και τον Γιώργο Γάσπαρη, από την πλατεία και αν έχετε αξία, ελάτε Γαλαξία. Από εκδρομές στο Βόλο, στη Λάρισα και το Αίγιο για να δούμε την ομάδα, από τα μεθύσια στην πλατεία το 1998, όταν πήραμε το Κύπελλο –τριήμερο ήταν το γλέντι. Όσα γίνονταν εντός γηπέδου, εκτός γηπέδου και άλλα πολλά». Γιατί τέτοια τρέλα με την ομάδα, φέτος; Άκου να μαθαίνεις ΚΑΙ το λόγο που ο Πανιώνιος είναι σαν τη Λερναία Ύδρα.

Οι Πανιώνιοι φτάνουν μέχρι τη Νέα Υόρκη

Μη βλέπεις τον Βασίλη Καλογερόπουλο στο «Νίκο». Κανονικά… θα έπρεπε να είναι στη Νέα Υόρκη, αφού εκεί ζει και δουλεύει. Αλλά ο Πανιώνιος τον «κρατά» κολλημένο στη Νέα Σμύρνη. Να στα πει ο ίδιος.

«Στα 12 ανακάλυψα τον Πανιώνιο. Έως τότε ήμουν Ολυμπιακός. Ο Πανιώνιος όμως, σύγκλινε με τις πολιτικές και τις φιλοσοφικές μου απόψεις. Είναι ένας επαναστατικός σύλλογος. Την εποχή που γεννήθηκα εγώ, δρούσε πιο πολύ από ό,τι τώρα το αμαρτωλό ΠΟΚ. Και εγώ ως οπαδός του Ολυμπιακού στα 12 συνειδητοποίησα τι είναι λίγο πολύ το ΠΟΚ. Έψαχνα μια ομάδα να εναντιώνεται σε αυτό το καθεστώς, να με αντιπροσωπεύει. Ευτυχώς ήταν κοντά στην περιοχή που έμενα τότε και ήταν ο Πανιώνιος, που διατηρεί το επαναστατικό στοιχείο.

Από τότε έως σήμερα, είμαι πιστός οπαδός. Τον παρακολουθώ φανατικά. Το άσχημο ήταν πως έφυγα πολύ μακριά από την Ελλάδα, μικρός (το 1976), αλλά πάντα κρατούσα δεσμούς. Όποτε μου δινόταν ευκαιρία, τον παρακολουθούσα. Τώρα με το διαδίκτυο είναι όλα πιο εύκολα».

Πριν τρεις μήνες που λες, ήλθε στην Ελλάδα για να δει ένα ματς. Έκτοτε δεν έχει φύγει –αν και θα έπρεπε, γιατί έχει και μια δουλειά να κάνει, όπως και να οργανώσει το σύνδεσμο φίλων Πανιωνίου, στη Νέα Υόρκη –true story. Γιατί μένει ακόμα εδώ; Άκουσε.

Ο Πέτρος Τσαπάρας έχει περάσει από διάφορα πόστα, στον Ιστορικό. «Μικρός ήμουν αθλητής του, μετά παράγοντας και τώρα πια φίλαθλος». Τι είναι ο Πανιώνιος για εκείνον;

«Ο Πανιώνιος για εμένα είναι σχεδόν τα πάντα, το δεύτερο πιο όμορφο πράγμα στη ζωή μου. Η οικογένεια και το ευ ζην που έχουν ως άνθρωποι. Φέτος η ομάδα είναι η ευχάριστη έκπληξη, έχει επιτύχει πολλά περισσότερα πράγματα, από αυτά που περιμέναμε. Ελπίζω να πανηγυρίσουμε, έχοντας τα διαβατήρια στην τσέπη μας».

Το μέλλον του Ιστορικού

O τελευταίος μας σταθμός ήταν στις Ακαδημίες του Πανιωνίου, στο Ρέντη, όπου προπονούνται εκατοντάδες παιδιά, με… ηλικία εκκίνησης τα 8 χρόνια, όταν όπως μας είπε ο Χάρης Κάλφας «ουσιαστικά σ’ αυτές τις ηλικίες προσπαθούμε να τους μάθουμε πώς να κάνουν πάσες και… να μην πέφτουν». Ο Χάρης είναι στην Κ12 και πριν αρχίσει η προπόνηση, είχαμε τη δυνατότητα να μιλήσουμε μαζί του και με κάποια «Πανιωνάκια». Καλέσαμε λοιπόν, τους Γιώργο Ναλιτζή, Βασίλη Αφεντουλίδη, Στέφανο Δεμενεόπουλο, Νέστορα Βαμβούκο και Παναγιώτη Μπεχράκη. Απολαύστε τους.

Ο Χάρης μάς εξήγησε ότι «το όνομα του Πανιωνίου είναι μεγάλο και οι απαιτήσεις πολλές. Δεν είμαστε μια ομάδα γειτονιάς, ανήκουμε στις μεγάλες ομάδες της Αθήνας. Ειδικά σε επίπεδο ακαδημιών πρωταγωνιστούμε εδώ και πολλά χρόνια. Από πέρυσι σε ότι αφορά την ανδρική ομάδα έχει ξεκινήσει μια προσπάθεια που φέτος μας έχει φέρει στην 2η θέση».

«Ο κόσμος έχει επιστρέψει στο γήπεδο. Πλέον κάθε Κυριακή είναι μια γιορτή. Ο κόσμος θα μαζευτεί από νωρίς, υπάρχουν τα γνωστά Πανιώνια στέκια που θα πάνε πριν το παιχνίδι. Ακούω πολύ κόσμο που έχει καιρό να ρθει στο γήπεδο να μου λέει «θα έρθω αυτή την Κυριακή, γιατί μ’ αρέσει αυτό που βλέπω, η ομάδα παίζει ωραία, υπάρχουν πολλοί Έλληνες». Για εμάς δεν είναι προτεραιότητα το αποτέλεσμα. Δεν γίνεσαι Πανιώνιος για τις νίκες και τα αποτελέσματα. Γίνεσαι για άλλους λόγους. Όλα τα παιδιά τα οποία έχουμε στις ακαδημίες μας έχουν πει ότι όνειρό τους είναι να βρεθούν στην θέση των παικτών που είναι τώρα στην πρώτη ομάδα. Κάποιοι εξ αυτών άλλωστε ήταν στην θέση τους τα περασμένα χρόνια».

Δεν είναι ωραίο να είσαι Πανιώνιος – είναι υπέροχο

Αντί επιλόγου, δύο... λόγια από τον διευθυντή σύνταξης του protagon.gr, Πάνο Παπαδόπουλο...

Η αλήθεια που μου αποκαλύφτηκε δεν ήταν ότι ο ΠΑΟ ήταν πάνω από τον Πανιώνιο στη βαθμολογία. Η αλήθεια ήταν στα λόγια ενός πατέρα προς τον γιο του: «εμείς είμαστε Πανιώνιοι». Η ιστορία της ζωής μου…

Fast forward: καλοκαίρι 1996. Ακολουθώντας, στο πλαίσιο του ρεπορτάζ, την ομάδα μπάσκετ του Ολυμπιακού στο «Βαρελάδικο» όπου θα γίνονταν οι πανηγυρισμοί για την κατάκτηση του πρωταθλήματος, τα λαϊκά διακόπηκαν από τους Queen: «We are the champions»… Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα ότι αυτό είναι ένα τραγούδι που λογικά δεν θα ακούσω ποτέ στη ζωή μου για τον Πανιώνιο.

Μετά τη φετινή πορεία σε ποδόσφαιρο και (Α2) μπάσκετ, κάποιος καλός φίλος έγραψε ότι είναι ωραίο να είσαι Πανιώνιος. Διαφωνώ. Δεν είναι ωραίο να είσαι Πανιώνιος, να ζεις με τη βεβαιότητα της ήττας και το μόνιμο άγχος της επιβίωσης, να ξέρεις ότι οι θρίαμβοι που σου αναλογούν σε αυτή τη ζωή είναι ελάχιστοι, τρεις τέσσερις σε όλο σου τον βίο. Διαφωνώ, γιατί πιστεύω πως είναι υπέροχο να είσαι Πανιώνιος.

Ο Πανιώνιος δεν ζει με την υστερία της νίκης. Το αντίθετο, ζει με τη βεβαιότητα μιας ωραίας αλλά άδοξης μάχης. Τολμά να ξεκινήσει το απόγευμα από το σπίτι του ενώ γνωρίζει ότι οι πιθανότητες είναι εναντίον του – ας μη μας παραπλανούν τα ευχάριστα εφετινά, πάντα οι πιθανότητες είναι, και θα είναι, εναντίον του Πανιωνίου.

Και βλέπει και άλλους να βγαίνουν από τα δικά τους καταφύγια, σε ένα αόρατο ραντεβού της πόλης που ώρες - ώρες σου θυμίζει την τελετουργία με την οποία ο κόσμος πηγαίνει σιγά σιγά για τον Επιτάφιο τη Μεγάλη Παρασκευή. Ξεκινούν όλοι αυτοί από την ασφάλεια των σπιτιών τους, να πυκνώσουν τα πεζοδρόμια όσο πλησιάζουμε προς το γήπεδο και να ριχτούν στα χαρακώματα μιας μεγάλης μάχης πρώτ’ απ’ όλα με τον ίδιο τους τον εαυτό: αν είχα γίνει γαύρος δεν θα αγχωνόμουν.

Ισως να είναι ωραίο και ασφαλές να ξέρεις ότι είσαι με αυτούς που συνήθως νικάνε, να ξέρεις ότι θα ακούσεις κάποτε τον Φρέντι Μέρκιουρι να τραγουδάει «είμαστε πρωταθλητές, φίλε μου».

Αλλά είναι πραγματικά υπέροχο να βλέπεις τους Δαυίδ αυτού του κόσμου να κοιτάνε στα μάτια τους Γολιάθ. Και να ελπίζεις ότι θα ζήσεις εκείνη τη μία ημέρα που ο μικρός θα πετύχει τον γίγαντα στο δόξα πατρί. Γιατί εγώ όντως θα το θυμάμαι μια ζωή, το γκολ του Ναλιτζή. Beat that, εξάδελφε! Ευχαριστώ πατέρα.

Μέχρι να έλθει η ώρα αυτών των παιδιών, αλλά και αυτή για τη σέντρα στο γήπεδο της Νέας Σμύρνης, κρατήστε αυτό που ακολουθεί.

ΜΟΝΟ…