Για το τι είναι η ζωή και πού βρίσκεται το ζουμί της, θα έχεις διαβάσει διάφορα τσιτάτα. Ενδεχομένως, να έχεις κρατήσει και κάποια από αυτά, ως οδηγό για τα προσεχώς. Μπορεί να τα έχεις υιοθετήσει. Μπορεί και να έχεις αρκεστεί στο θεωρητικό του πράγματος.

Το βέβαιο είναι πως έχεις μάθει να ξεχωρίζεις τους -πραγματικά- ευτυχισμένους ανθρώπους. Αυτούς που έχουν δομήσει τη ζωή τους σε τόσο απλά πράγματα, και που στην ουσία έχουν μειώσει στο ελάχιστο το ποσοστό αποτυχίας. Μια τέτοια περίπτωση είναι ο Δημήτρης Διαμαντίδης, το παιδί από την Καλλιθέα της Καστοριάς.

Να σε προειδοποιήσω ότι εδώ δεν θα διαβάσεις για τον Διαμαντίδη, τον "θρύλο" της Εuroleague, τον εκ των παικτών που άλλαξαν τον τρόπο που οι φίλαθλοι αντιλαμβάνονταν το μπάσκετ -γιατί έως τότε μετρούσε το ποιος σκοράρει. Θα διαβάσεις για τον άνθρωπο Δημήτρη και θα καταλάβεις πως η πραγματική ευλογία δεν ήταν ότι έκανε το χόμπι του επάγγελμα, αλλά πως από παιδί είχε καταλήξει στο ότι δεν χρειάζεται πολλά, για να γίνει ευτυχισμένος. Αυτά (τα πολλά) ήταν η συνέπεια της αφοσίωσης που έδειξε στο στόχο, του τρόπου που διεκδίκησε αυτό που είχε ως όνειρο. Για την ακρίβεια, αυτό που απέκτησε κάπου στην εφηβεία ως όνειρο. Γιατί έως τότε, το μπάσκετ ήταν ο τρόπος που είχε να διασκεδάζει. Δεν είχε φτάσει στο σημείο να σκέφτεται πως μπορεί να ζήσει από αυτό.

Η φωτογραφία που είδες λίγο πιο πάνω, είναι από την Καλλιθέα Καστοριάς. Την περιοχή που μετακόμισαν η Μαρία και ο Θωμάς Διαμαντίδης, γουναράδες στο επάγγελμα, αφότου είχαν δημιουργήσει οικογένεια στην Κοζάνη. Εκεί γεννήθηκε ο δευτερότοκος της οικογενείας (ο πρωτότοκος είναι ο Βασίλης). Αν σκέφτηκε ποτέ να ακολουθήσει τη δουλειά των γονιών του; "Όταν τελείωσα το λύκειο, ένα χρόνο που δεν έκανα κάτι, πέραν των προπονήσεων, είχα έναν συμπαίκτη που αγωνιζόταν με την ανδρική ομάδα της Καστοριάς, ο οποίος ήταν ηλεκτρολόγος. Πήγαινα λοιπόν, και τον βοηθούσα". Μετά πήγε στη Θεσσαλονίκη. Αλλά επειδή προσπέρασα κάποια κομμάτια της ιστορίας, που θα τα έλεγες και ενδιαφέροντα, ας γυρίσω πίσω.

Podcast: Ο Νίκος Ζήσης και ο Κώστας Τσαρτσσαρής εξηγούν στο Pick-n-Pop με τον Στέφανο Τριαντάφυλλο τι σημαίνει "Δημήτρης Διαμαντίδης"

Το διώροφο σπίτι της οικογενείας, ήταν επί της οδού Θεμιστοκλέους, δίπλα στο 6ο νηπιαγωγείο και δημοτικό της περιοχής. Αυτό (το δημοτικό) είχε έναν προαύλιο χώρο, με μπασκέτες, οι οποίες... αναστέναξαν στα χρόνια που ήταν μαθητής εκεί ο Διαμαντίδης. Ο δάσκαλος του, Νίκος Αλχασίδης είχε αποκαλύψει στην επίσκεψη της ΕΡΤ και του Νίκου Καραγιώργη στην περιοχή πως "ήταν ένα παιδί που είχε στόχο το μπάσκετ, από τότε που άρχισε να συνειδητοποιεί τον εαυτό του. Το σπίτι του ήταν πολύ κοντά στο σχολείο και εκείνος από το πρωί έως το βράδυ, ήταν με μια μπάλα στο γήπεδο της αυλής. Το καλοκαίρι δε, που η αυλή κλείδωνε, ζητούσε από τον διευθυντή του σχολείου τα κλειδιά, για να μπορεί να κάνει τις ατελείωτες προπονήσεις του". Οι γείτονες ήξεραν ποιος... ευθύνεται για τα "ντάμπα ντούμπα" που άκουγαν κάθε μεσημέρι.

Η μπασκέτα στην οποία έκανε τα πρώτα σουτάκια

Λίγα μέτρα πιο μακριά, στο 6ο νηπιαγωγείο της Καλλιθέας, είχε δοκιμάσει το σπορ του ποδοσφαίρου, γιατί με αυτό ασχολούνταν όλοι οι φίλοι του. Τη χρονιά που γεννήθηκε ο Διαμαντίδης (1980), η Καστοριά είχε κατακτήσει το Κύπελλο Ελλάδος στο ποδόσφαιρο. Γεγονός που -εύλογα- είχε εκτοξεύσει στα ύψη τη δημοτικότητα του σπορ, στην πόλη. Παρεμπιπτόντως, κάποιοι από αυτούς τους φίλους είναι ακόμα και σήμερα στη ζωή του. Όπως και το ποδόσφαιρο είναι μια από τις απολαύσεις που έχει -δεν χάνει τα καλά ματς.

Η θέση που διάλεγε το μικρό διάστημα που ασχολήθηκε με την ασπρόμαυρη, ήταν εκείνη του τερματοφύλακα. Ένας παιδικός του φίλος, είχε εξηγήσει πως συνέβη γιατί είχε διαπιστώσει πως του άρεσε περισσότερο να πιάνει την μπάλα με τα χέρια, από ό,τι να την κλωτσάει. Εκείνος έχει παραδεχθεί ότι αντιλήφθηκε από νωρίς πως δεν ήταν καμια φοβερή περίπτωση ποδοσφαιριστή. Άπαξ και έφτασε σε αυτήν την συνειδητοποίηση, είχε κάνει το πρώτο βήμα προς το πεπρωμένο του.

"Λόγω ύψους, μου πρότειναν να ασχοληθώ με το μπάσκετ, κάτι που ομολογώ ότι δεν είχα σκεφτεί. Σύντομα, αντιλήφθηκα ότι διασκεδάζω με αυτόν τον τρόπο"... και του έδωσε και κατάλαβε. Τι εννοώ; Θα σου πω. Πρώτα όμως, πρέπει να μάθεις ότι στο Eurobasket '87 ήταν 7 χρόνων και όπως όλη η υπόλοιπη χώρα, μαγεύτηκε από αυτό που έβλεπε στην τηλεόραση. Ναι. Ξέρω. Και εσύ μαγεύτηκε. Εσύ όμως, δεν "τάχθηκες" στο σπορ. "Ήταν καλός μαθητής" έσπευσε να προσθέσει ο δάσκαλος του στο δημοτικό, πριν εξηγήσει και ότι "αυτό που τον χαρακτήριζε σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής του, ήταν η επιμονή και το ήθος. Διατηρούσε πάντα χαμηλό προφίλ και ποτέ δεν λειτούργησε βάσει της λογικής "εγώ είμαι και κανένας άλλος". Αυτό το χρωστά τους γονείς του.

Οι μαρτυρίες συγκλίνουν στο ότι αν γνωρίσεις την οικογένεια του, θα καταλάβεις αμέσως γιατί είναι αυτός που είναι, γιατί συμπεριφέρεται όπως συμπεριφέρεται και το λόγο που έχει παντελή άγνοια επί του τι έχει καταφέρει στην καριέρα του. Οι γλυκύτατοι και καλοσυνάτοι, όπως μας τους περιέγραψαν άνθρωποι που τους έχουν γνωρίσει έχουν μείνει μακριά από τις κάμερες και τα ΜΜΕ. Όχι γιατί έτυχε, αλλά επειδή αυτό επιθυμούσαν. Εκείνοι και ο Δημήτρης.

Τους ενδιέφερε περισσότερο να είναι ευτυχισμένα τα παιδιά τους, με ό,τι κάνουν και εκείνοι θα είναι κοντά τους, να βοηθούν όπως μπορούν. Πολλάκις έχουν βρεθεί στις εξέδρες του ΟΑΚΑ, ήταν σε όλους τους τίτλους του παιδιού τους (απήλαυσαν περισσότερο εκείνον του 2007, διότι σήκωσε την κούπα ανήμερα των γενεθλίων του, στις 6/5) πάντα όμως, περνούσαν ως απαρατήρητοι. Μιλούν για τα παιδιά τους, αλλά πάντα καταλήγουν στο "μην το μάθει ο Δημήτρης". Εκείνος κάνει ό,τι μπορεί για να τους προστατεύσει, όπως κάνει για κάθε σχέση που τον αφορά.

"Η οικογένεια παίζει πολύ μεγάλο ρόλο, στο να μείνεις συγκεντρωμένος σε ό,τι θες να κάνεις" έχει πει επανειλημμένως, μαζί και ότι "ποτέ δεν μου έβαλε εμπόδια. Πάντα με ενθάρρυνε, γιατί είχε δει το πάθος που έχω. Χρωστώ ένα μεγάλο "ευχαριστώ" στους γονείς μου". Πέραν του "ευχαριστώ", τους έκανε και tattoo. Δηλαδή, τα αρχικά τους. Αυτή ήταν η πρώτη παρεκκλίνουσα συμπεριφορά που επέδειξε. Έως τότε ουδείς εξ όσων τον γνώριζαν πίστευε ότι θα κάνει ποτέ δερματοστιξία. Κατά μια άλλη έννοια ωστόσο, επιβεβαιώθηκε ότι για αυτούς που αγαπά πραγματικά, δεν σταματά πουθενά και μπορεί μέχρι να ξεπεράσει τα προσωπικά του όρια.

Ήμουν ένα παιδί από την επαρχία, που δεν "έπαιρνα" πολύ τα γράμματα

Δεν είναι ότι προσπαθεί να πείσει πως δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο. Αυτό πιστεύει. Ατυχώς για εκείνον, το δικό του "πιστεύω" δεν συμφωνεί με το "πιστεύω" εκατομμυρίων άλλων ανθρώπων. Αλλά τι να κάνεις; Συνήθως εξηγεί ότι "ήμουν ένα παιδί από την επαρχία, που δεν "έπαιρνα" πολύ τα γράμματα και δεν είχα πιθανότητες να σπουδάσω. Είχα ωστόσο, την τύχη να βρεθεί προπονητής να μου δώσει την ευκαιρία, όταν πια είχα πιστέψει πως δεν μπορούσα να κάνω καριέρα στο μπάσκετ. Αυτό είναι όλο. Υπάρχουν Έλληνες που έχουν κάνει πολύ πιο σημαντικά πράγματα, αλλά δεν έχουν την προβολή που έχουμε εμείς. Αισθάνομαι άβολα, όταν ακούω πως είμαι "πρότυπο" ή όταν με ρωτά ένα παιδί τι πρέπει να κάνει. Πάντα απαντάω "προπόνηση και να κρατάς το μυαλό μέσα στο γήπεδο". Να μη ξεφεύγει σε άλλα πράγματα. Δυστυχώς, η εποχή που ζούμε είναι δύσκολη. Αλλιώς μεγαλώσαμε εμείς. Δεν είχαμε Internet και Facebook".

Να σου πω εδώ, ότι και που τα έχει η εποχή τα Internet και Facebook, εκείνος δεν πολυνοιάζεται. Δεν έχει την παραμικρή σχέση με τα social media -καμία επαφή-, παρ' όλα αυτά ενημερώνεται για όλα όσα τον ενδιαφέρουν. Έχει (του έχουν;) "κατεβάσει" applications εφημερίδων και συνήθιζε να διαβάζει τους τίτλους όλων των ειδήσεων στους συμπαίκτες τους, ενόσω περίμεναν τις βαλίτσες στις αίθουσες αφίξεων . Έχει τρέλα με την πολιτική, παρακολουθεί όλες τις εξελίξεις ανελλιπώς και δεν ήταν τυχαία η επίσκεψη του στη Βουλή, φέτος, όπου τον περίμενε ο Φίλιππος Πετσάλνικος για να τον συνοδεύσει στην αίθουσα των συνεδριάσεων. Αν τον ρωτάς, θα ήθελε να ασχοληθεί πιο ενεργά, αλλά υπό πολύ συγκεκριμένους όρους.

Τώρα, σε ό,τι αφορά την εξέλιξη της τεχνολογίας, του αρκεί να έχει ένα τηλέφωνο, να κάνει τη δουλειά του. Για όλα τα άλλα (π.χ. το πώς μπορείς να περάσεις σε CD τραγούδια -το USB χρήζει μεγαλύτερης αναλύσεως, επί του τρόπου λειτουργίας του), υπάρχουν οι φίλοι! Όταν βλέπει ένα gadget στα χέρια κάποιου συμπαίκτη του, ρίχνει ένα βλέμμα για να καταλάβει... τι κάνει, αλλά μέχρι εκεί. Περιμένεις να σου πω για τον προπονητή που του άλλαξε τη ζωή, έτσι; Θα περιμένεις λίγο ακόμα.

Ο Γιάννης Δημητριάδης, προπονητής της Καστοριάς και κάτοικος της πόλης, είχε εξηγήσει πως "η αφοσίωση που έδειξε ο Μήτσος στο άθλημα, ήταν ένα από τα βασικά στοιχεία που τον έκαναν να ξεχωρίσει. Ένα δεύτερο, ήταν η στάση των γονιών του, οι οποίοι ήταν σημαντικοί αρωγοί, αλλά δεν μπλέχτηκαν ποτέ και τον στήριζαν πάντα". Το τρίτο ήταν πως "δεν απογοητεύτηκε ποτέ, ακόμα και όταν δεν τον ξεχώριζαν, μικρό όχι μόνο για τις εθνικές, αλλά ούτε καν για την τοπική ένωση". Γιατί ακόμα αναπτυσσόταν (ψήλωνε έως τα 20) και ήταν πάντα ένα ψηλόλιγνο αγόρι, με τους ειδικούς της εποχής να εστιάζουν στην έλλειψη δύναμης και να μη διακρίνουν τα άλλα στοιχεία που είχε -άμυνα, "διάβασμα" καταστάσεων κλπ.

Αλλά, για... να σου πει την αλήθεια "στην πρώτη μου συμμετοχή με Εθνική, τον Ιούλιο του 2000 στην Οχρίδα -όπου διεξήχθη το Eurobasket Νέων Ανδρών- κατάλαβα ότι ήμουν πολύ πίσω, σε σύγκριση με τα άλλα παιδιά. Σωματικά, μπασκετικά, αλλά και στο μυαλό εκείνα ήταν πιο έτοιμα από εμένα. Εγώ ήμουν ένα παιδί που μόλις είχε πάει από την Καστοριά, ομάδα Γ' Εθνικής, στον Ηρακλή. Άλλα παιδιά έπαιζαν ήδη στην Α1, υπό τις οδηγίες προπονητών υψηλού επιπέδου".

Αυτά, τα άλλα παιδιά ήταν οι Φώτσης, Παπαδόπουλος και Ταπούτος μεταξύ άλλων. Ποιος ήταν ο μόνος τρόπος που είχε να ανταποκριθεί, ώστε να κερδίσει τη θέση του και τα λεπτά συμμετοχής; Η προπόνηση. Έως τότε ήταν ρολίστας και οι προβλέψεις τον ήθελαν να βγάζει μεροκάματο από το μπάσκετ, ως καλός στο να προσφέρει συνολικά. Όχι όμως, ως ηγέτης. Αν τον ένοιαζε; Μπα.

Τι τον ένοιαζε; Το σπίτι του, η ησυχία του και η προπόνηση του. Δεν ήταν ποτέ των διαπληκτισμών. Έλεγε την άποψη του, όταν τον ρωτούσαν και αν έβλεπε ότι δεν είχε... απήχηση, δεν είχε να προσθέσει κάτι. "Zen" τύπος ήταν και στα παρκέ, εκτός βέβαια από τις περιπτώσεις που έκρινε ότι κάποιος τον είχε χτυπήσει με... δόλιο τρόπο. Δεν ξεχνούσε και απαντούσε, με χτύπημα στο "ψαχνό". Ο τρόπος που λειτουργεί στη ζωή του, θα έλεγες ότι μοιάζει με εκείνον που χαρακτήριζε το παιχνίδι του. Κάθε πρόβλημα έχει τη λύση του, αρκεί να προσπαθήσεις όσο χρειάζεται, να τη βρεις. Και όταν τη βρεις, δεν χρειάζεται να πείσεις όλον τον κόσμο για το πόσο φοβερός τύπος είσαι που τα κατάφερες. Αρκεί που το ξέρεις εσύ.

Από την τοπική ομάδα της Καστοριάς είχε γίνει σαφές ότι θα παίζει στην περιφέρεια. Θα έλεγες λοιπόν, ότι ως παιδί είχε πρότυπο κάποιον περιφερειακό παίκτη, τον Γκάλη ας πούμε ή τον Γιαννάκη. Γράψε λάθος. "Μου άρεσαν ο Φάνης Χριστοδούλου, ο Μπάρλοου, ο Παναγιώτης Φασούλας", γιατί γενικά είναι της... σφαιρικής μόρφωσης. Αν τον ενδιαφέρει κάτι, φροντίζει να διαβάζει, να ρωτά και να μαθαίνει ό,τι αφορά το θέμα που τον ιντριγκάρει.

Εν τω μεταξύ, από την Καστοριά ακόμα, το παιχνίδι του στηριζόταν στην ομάδα. Το επικύρωσε και ο Νίκος Χατζηβρέττας, με τον οποίον είχαν βρεθεί ως αντίπαλοι πριν γίνουν συμπαίκτες στον Ηρακλή -σε ματς του Αίαντα Εύοσμου με την Καστοριά. "Ήταν το στήριγμα της ομάδας του στην άμυνα, διάβαζε το παιχνίδι, ήξερε τις αποστάσεις, αλλά δεν έπαιρνε σουτ. Σε αυτό το κομμάτι ήταν φοβισμένος. Αργότερα, μαζί με τον Παπαλουκά βοήθησαν τους φιλάθλους του παιχνιδιού, αλλά και τους παίκτες να καταλάβουν ότι το μπάσκετ δεν είναι μόνο ντρίμπλα και σουτ".

Ακόμα πιο μετά, με την επιμονή του Ζέλικο Ομπράντοβιτς να σουτάρει -και τους τόνους δουλειάς που "έριξε" ο ίδιος σε αυτό το κομμάτι, έως ότου να βεβαιωθεί πως το σουτ είναι κάτι που μπορεί να κάνει, χωρίς να εκθέσει την ομάδα του-, έβαλε και αυτό το στοιχείο στο μενού. Η δική του, σαφέστατα ιδιαίτερη, εξήγηση είναι πως "οι σκόρερ καθορίζουν το παιχνίδι. Το μπάσκετ όμως, βλέπουμε πως αλλάζει. Με τον Παπαλουκά, ήμασταν τυχεροί που βάλαμε κάποια στοιχεία για να γίνει διαφορετικό. Να μπορεί ένας παίκτης να κάνει πολλά πράγματα και να είναι εξίσου σημαντικός". Ποιος τον παρέσυρε σε αυτήν την κατεύθυνση; "Αυτό μπορούσα να κάνω και αυτό έκανα". Μάλιστα. Αλλά να σε πάω και στη Θεσσαλονίκη.

Το 1999 ο Ηρακλής εμφανίστηκε στο κατόπι της Καστοριάς και ζήτησε αυτό το παιδί, με το ασχημάτιστο ακόμα σώμα, που ήταν αριστερόχειρας. Είχε προηγηθεί η... πλύση εγκεφάλου που του έκανε ο Κώστας Πιλαφίδης, για να τον πείσει ότι μπορούσε να επιτύχει ως μπασκετμπολίστας. Πως είχε ό,τι χρειαζόταν, για να κάνει το χόμπι του επάγγελμα. Ο "Γηραιός" έδωσε 9.000.000 δρχ., 10 εμφανίσεις και 10 μπάλες στην Καστοριά και το Νο13 στον Διαμαντίδη, γιατί ήταν το μόνο που είχε μείνει ("μη νομίσετε δηλαδή, πως έχω προλήψεις"). Του έμεινε για πάντα.

Αν δεν ήταν η ευκαιρία του Πιλαφίδη (ήταν προπονητής της Καστοριάς, όταν έπαιζε εκεί ο Διαμαντίδης) και επιμονή του, μαζί με την επιμονή του Παρασκευά Μουρατίδη, στο να πείσουν τον Πιτ Χρυσανθάκη, τον άνθρωπο που λειτουργούσε τον Ηρακλή για λογαριασμό των αδελφών Οικονόμου να κάνει μια επένδυση ("γιατί τότε δεν ξοδεύαμε χρήματα σε παίκτες που δεν μπορούσαν να προσφέρουν αμέσως"), το πιθανότερο είναι πως δεν θα είχε φύγει από τη γενέτειρα του. Τουλάχιστον όχι όταν το έκανε.

"Όταν είχα προπονητή τον Πιλαφίδη ήταν που πήρα χρόνο συμμετοχής και τότε κατάλαβα ότι μπορώ να διεκδικήσω λεπτά στην Α1. Αυτό με ένοιαζε: πώς να αυξάνω τα λεπτά συμμετοχής που μου δίνουν και πώς να είμαι θετικός στο παρκέ". Βοήθησε το γεγονός ότι είναι αριστερόχειρας; "Στο μπάσκετ χρειάζεσαι και τα δυο χέρια". Όχι που θα έλεγε κάτι άλλο.

Δεν ξεχνά ποτέ να αναφέρει τον Πιλαφίδη ως "τεράστιο κεφάλαιο στην καριέρα μου. Με βοήθησε. Με πήρε από τη Γ' Εθνική, στην Α1. Ίσως να μην μπορούσα να έκανα αυτά που έκαναν, αν δεν ήταν εκείνος". Όχι. Δεν είναι αγνώμων. Όπως δεν θα ξεχάσει ποτέ αυτό που έκανε ο Ομπράντοβιτς για εκείνον. Και όχι, δεν μπορείτε να φανταστείτε τι ήταν αυτό. "Είχα παίξει πέντε χρόνια στον Ηρακλή, αλλά όταν πήγα στον Παναθηναϊκό έπαθα πολιτισμικό σοκ, με τον τρόπο που λειτουργούσε η ομάδα. Τίποτα δεν ήταν τυχαίο. Από την πιο μικρή λεπτομέρεια, έως το πιο σύνθετο πράγμα. Δυσκολεύτηκα να προσαρμοστώ. Η βοήθεια όμως, που είχα από τον Ομπράντοβιτς και η στήριξη, ήταν μεγάλη. Με πίστευε" και αυτό αρκούσε για να του δώσει φτερά.

Δεν σου είπα όμως, πώς διαχειρίστηκε το γεγονός ότι έπρεπε να αφήσει την ασφάλεια του σπιτιού του, τη λατρεμένη οικογένεια του και τους φίλους του (πράγματα που στο μυαλό του ήταν τα πιο σημαντικά) για να μετακομίσει στη Θεσσαλονίκη; Ομολογουμένως ούτε για τους γονείς του ήταν εύκολη η απόφαση, μηδέ για εκείνον. Και ο πρώτος καιρός αποδείχθηκε ζόρικος. Τότε ήταν που ξεκίνησε η συνήθεια του... διακτινισμού στην Καστοριά, σε κάθε ευκαιρία.

Έκτοτε, σε κάθε κενό, σε κάθε ρεπό επέστρεφε στον τόπο που γέμιζε η ψυχή του, εκεί όπου ξεκουραζόταν, έστω και αν περιόριζε τη διαμονή του σε λίγες ώρες. Θα μου πεις, τι είναι η Καστοριά από τη Θεσσαλονίκη; Μια ευθεία. Θα σου πω ότι τα ίδια έκανε και όταν πια ζούσε στην Αθήνα. Ένας φίλος του τον περίμενε στο αεροδρόμιο "Μακεδονία" της συμπρωτεύουσας, για να τον πάει στη γη της επαγγελίας (του). Ο αστικός μύθος τον θέλει να μην σκέφτηκε ποτέ να πάει στο ΝΒΑ, γιατί ήταν μακριά από την Καστοριά.

Δώστου μακαρόνια με κοτόπουλο και πάρτου τη ψυχή

Στα 19 δεν είχε δίπλωμα οδήγησης, ακόμα. Δεν ήταν κάτι που τον ενδιέφερε. Δεν του ήταν απαραίτητο. Έμενε σε ένα μικρό διαμέρισμα, απέναντι από το Στρατοδικείο, στην οδό Καυτανζόγλου και πήγαινε στο γήπεδο με τα πόδια ή με κάποιον συμπαίκτη του. Κυρίως, χρέη "ταξιτζή", όπως έχει πει χαρακτηριστικά ο ίδιος, τελούσε ο Λάζαρος Παπαδόπουλος, με... ρεζέρβα τον Χατζηβρέττα. Η καθημερινότητα του αφορούσε και μια επίσκεψη στο εστιατόριο "Καλύβια" (με το οποίο είχε συνεργασία ο Ηρακλής), στη λεωφόρο Στρατού. Είχε γίνει φίλος με όλους εκεί. Μετά την πρώτη εβδομάδα, δεν χρειαζόταν καν να κάνει παραγγελία. Τον περίμεναν τα μακαρόνια με το κοτόπουλο, το πιάτο που του άρεσε πιο πολύ από όλα. Εδώ βέβαια, να σου πω και ότι η κυρία Μαρία (η μητέρα του) του έστελνε τακτικά τάπερ, με το ΚΤΕΛ. Οι ημέρες της παραλαβής ήταν από τις πιο ευτυχισμένες που έζησε τα πρώτα χρόνια της... ξενιτιάς.

Γενικά, δεν έκανε δοκιμές. Αν έβρισκε κάτι που τον εξυπηρετούσε, είχε "κλείσει". Είναι παροιμιώδη τα όσα έχει ακούσει από τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς (και μετά από τον "Σάρας"), στις επισκέψεις που συνήθιζε να κάνει ο Παναθηναϊκός στο εστιατόριο "Μπόμπαινα" της Καισαριανής -κυρίως πριν τα κρίσιμα ματς. Η "Μπόμπαινα" είναι ψαροταβέρνα. Εκείνος, δεν πτοείτο και ζητούσε αυτό που ήξερε, αυτό που εμπιστευόταν. Μόνο που κοτόπουλο δεν υπήρχε και η παραχώρηση ήταν να πάρει μπριζόλα, ακούγοντας... πλήθος καυστικών σχολίων -από μετρ του είδους.

Εκεί που το... τερμάτισε ήταν σε ένα ταξίδι που είχε κάνει, μαζί με τον Λάζαρο Παπαδόπουλο στην Κούβα, πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. "Ήμασταν ένα δεκαήμερο μαζί. Πήγαμε εκεί, με έναν ακόμα φίλο, για να δοκιμάσουμε τα φαγητά, τα ποτά. Εμείς τρώγαμε κροκόδειλο, διαλέγαμε εκλεκτά κρασιά και εκείνος... έτρωγε κοτόπουλο με μακαρόνια και έπινε Coke Cola. Η υπέρβαση που έκανε ήταν μια ημέρα που ήπιε μπύρα".

Άλλη μαρτυρία που εξασφαλίσαμε, αφορά το έτος 2006 και την επίσκεψη του Παναθηναϊκού στη Βαρκελώνη, για... δουλειά. Όταν αυτή τελείωσε, ο νέος τότε, στους "μπλαουγκράνα", Γιάκα Λάκοβιτς κάλεσε τους φίλους του από τον ΠΑΟ να φάνε μαζί. "Ήμασταν όλοι μαζί, χαλαροί και κάποια στιγμή αρχίσαμε να κερνάμε μεταξύ μας, σφηνάκια. Τον κάναμε χρυσό να δοκιμάσει έστω ένα. Αρνείτο πεισματικά. Είχε στο χέρι μια μπύρα που τη "λιβάνιζε" όλο το βράδυ. Τελικά, αφού τον είχαμε πρήξει, δέχθηκε να πιει... ένα σφηνάκι μπύρα".

Ποια όμως, είναι η ιστορία πίσω από την εμμονή του να ακολουθεί ένα στάνταρ πρόγραμμα -ακόμα και στο φαγητό; "Η ζωή του ήταν γεμάτη περιορισμούς που έβαζε ο ίδιος στον εαυτό του. Πρόσεχε το σώμα του, τη ζωή του. Δεν έπινε, δεν κάπνιζε, δεν ξενυχτούσε. Γενικά, ήταν προσεχτικός. Να καταλάβεις, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Ιαπωνίας, το θερμόμετρο είχε φτάσει στους 40 βαθμούς, είχε και υγρασία, αλλά εκείνος αρνείτο πεισματικά να βάλει σε λειτουργία το κλιματιστικό.

Φοβόταν μήπως κρυώσει", μας αποκάλυψε... μια πηγή που για το καλό της θα ήταν χρήσιμο να μην αποκαλύψουμε! Ο ίδιος πάντως, είπε πρόσφατα επί της προσοχής που έδειχνε στο σώμα του πως "προσπαθώ να συντηρώ το κορμί μου για να μην εκθέτω τους συμπαίκτες μου. Σκεφτόμουν την ομάδα μου, γιατί το άθλημα είναι ομαδικό. Ο ρόλος μου ήταν να σκέφτομαι πρώτα τους συμπαίκτες μου. Άρα έπρεπε να είμαι προσεχτικός. Όταν έχασα μέρος της αθλητικότητας, προσπάθησα να βοηθώ με τις παραστάσεις που είχα, με το μυαλό". Είπαμε: δεν υπάρχει πρόβλημα, που να μην έχει λύση.

Έχει καταπληκτική αίσθηση του χώρου, εξαιρουμένου του παρκαρίσματος

Ο "Λάζος" είχε χάσει δυο χρόνια από την εξέλιξη του Διαμαντίδη, στη Θεσσαλονίκη, όταν έφυγε από τον Ηρακλή το 2001, για να επιστρέψει το 2003. Δεν είχε μάθει πως είχε πάρει δίπλωμα το παιδί -στα 24, από ανάγκη. Έμαθε ότι δεν ήξερε να παρκάρει. Δηλαδή, το είδε με τα ίδια του τα μάτια. "Φώναζε τον σουβλατζή από δίπλα, να τον βοηθήσει". Ο σουβλατζής αυτός, ιδιοκτήτης του "Γυροδικείου" (καθότι ήταν απέναντι από το Στρατοδικείο), ήταν από τους πρώτους φίλους του Δημήτρη, στη Θεσσαλονίκη, γιατί η επιχείρηση του ήταν κάτω από το σπίτι του "Μήτσου". Όταν δεν ήταν εκείνος εύκαιρος, τον βοηθούσαν οι συμπαίκτες του. Τι είχε συμβεί;

Το πρώτο του αυτοκίνητο ήταν ένα μεταχειρισμένο Chrysler, που είχε φέρει από τη Γερμανία ο Θόδωρος Φιλλιούδης, μάνατζερ τότε των Παπαδόπουλου, Χατζηβρέττα και Διαμαντίδη μεταξύ πολλών άλλων. Για την ιστορία, ο Διαμαντίδης δεν άλλαξε ποτέ εκπρόσωπο. Επίσης για την ιστορία, δεν πήγαινε καν στις επεκτάσεις συμβολαίου που έκανε με τον Παναθηναϊκό. Και κάθε φορά που τον ρωτούσαν αν θέλει κάτι, έσκυβε το βλέμμα και απαντούσε "όλα είναι καλά".

Στο θέμα μας: ο Φιλλιούδης έδωσε το τζιπ στον Δημήτρη και εκείνος δεν μπορούσε να... βρει τις αποστάσεις (κάτι που ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με το "έχει καταπληκτική αίσθηση του χώρου" του Πιλαφίδη), με συνέπεια να προσφέρει στιγμές διασκέδασης σε όποιον παρακολουθούσε τις απέλπιδες προσπάθειες που έκανε να παρκάρει. Ώσπου είδε και αποείδε -μη φανταστείς ότι έκανε και τεράστια υπομονή- και δανείστηκε το Smart του Γιώργου Παυλίδη. Έκτοτε, είχε μόλις μια επιθυμία από κάθε συνεργασία: τα μικρά αυτοκίνητα.

Δεν είχε ποτέ τρέλα με αυτοκίνητα, μηχανές (φευ), ρολόγια ή ό,τι άλλο μπορεί να απασχολεί έναν άνδρα που έχει χρήματα να ξοδέψει για "αξεσουάρ". Όπως εξηγούν οι φίλοι του, δεν τον ενδιαφέρει καν να έχει πολλά ρούχα. Για πολλά χρόνια, είχε μόλις ένα δερμάτινο jacket. Αν απολαμβάνει κάτι, είναι τα T-shirt ενός συγκεκριμένου αμερικανικού brand. Αλλά, θα ζήσει και με αυτά που έχει. Θα σου ξαναπώ ότι από μικρός είχε πολύ ξεκάθαρους στόχους. Ό,τι δεν αφορούσε το πώς θα τους υλοποιήσει, δεν τον ενδιέφερε. Δεν καθόταν δηλαδή, να χάσει χρόνο από τη ζωή του σε πράγματα που τελικά δεν εξυπηρετούσαν το σκοπό του. Και για να μην μπερδευτείς, θα σου επαναλάβω πως πάντα στο μυαλό του, ο σκοπός του ήταν να βοηθά την ομάδα του.

Έχει χιούμορ και δεν βάζει γλώσσα μέσα -όταν είναι με ανθρώπους που εμπιστεύεται

Νιώθει άβολα με την έκθεση στα ΜΜΕ. Νιώθει άβολα σε κάθε επίσημη εκδήλωση. Είναι "μαγκωμένος" και όχι ιδιαίτερα "ανοιχτός" στη συναναστροφή με άλλους ανθρώπους. Η αλήθεια είναι πως μετά τη γνωριμία του με τη σύζυγο του, Βερίνα έχει αλλάξει λίγο σε αυτό το κομμάτι. Όχι ότι έχει φτάσει στο σημείο να απολαμβάνει τις συνεντεύξεις και τις φωτογραφίσεις, αλλά σίγουρα έχει γίνει πιο συνεργάσιμος. Ίσως να έπαιξε ρόλο και το γεγονός ότι οι όποιες ανασφάλειες είχε όταν ήταν πιο μικρός -απέφευγε να μιλήσει αγγλικά, ενώ είναι άριστος γνώστης της γλώσσας, απέφευγε να μιλήσει ενώπιον κοινού και είχε πάντα ένα άγχος επί του συντακτικού όσων έλεγε-, έχουν εξαφανιστεί. Κάτι που συμβαίνει σε όλους τους ανθρώπους που "ψάχνονται" μέσα στα χρόνια, που επιδιώκουν την εξέλιξη σε όλους τους τομείς.

Από την αρχή της σχέσης του, πάντως η ιστορία ήταν τελείως διαφορετική από ό,τι ίσχυε με τις προηγούμενες συντρόφους του. Για την ακρίβεια, υπήρχαν πληροφορίες μόνο για μία κοπέλα, με την οποία διατηρούσε πολυετή σχέση -δεν υπήρχαν φωτογραφίες, μόνο κάποιες εμφανίσεις έξω από τα αποδυτήρια της ομάδας, όπου έκανε τα πάντα για να μη γίνεται αντιληπτή. Πέραν τούτου, ουδέν. Πράγμα που φυσικά δεν προκαλεί την παραμικρή εντύπωση. Με τη Βερίνα (την οποία οι πληροφορίες θέλουν να έχει γνωρίσει, μέσω του "Σάρας" και των κοινών τους εξόδων σε nightclub του κέντρου -όπου πήγαινε μια φορά... στις 20 προσκλήσεις που δεχόταν), δημοσιεύτηκαν φωτογραφίες σε lifestyle περιοδικά, εκείνος δεν... πέταξε από τη χαρά του, αλλά δεν ασχολήθηκε κι όλας. Επικέντρωσε στο νέο στόχο: στο τι ήθελε από αυτή τη γυναίκα.

Μεταξύ των περιστατικών που μας αποκάλυψαν και αφορούσαν τις πιο extreme απόπειρες που έκανε για να περνά απαρατήρητος, ήταν και ένα στη Βαρκελώνη το 2011, οπότε επρόκειτο να παραλάβει το βραβείο του MVP. Η πρώτη ένσταση αφορούσε τη γενικότερη παρουσία του ("πρέπει να πάω;"). Η δεύτερη, το ντύσιμο του (ήταν η πρώτη φορά που εμφανίστηκε με γραβάτα και κοστούμι). Η τρίτη... αυτά που έπρεπε να πει. Μέχρι που ρώτησε τον general manager της ομάδας, αν θα μπορούσε να... μιλήσει εκείνος στη θέση του.

Κάποια χρόνια νωρίτερα, στο Final Four της Πράγας (2006), όπου παρέστη για να παραλάβει το βραβείο του "καλύτερου αμυντικού", είχε δειπνήσει με το μέλος του Παναθηναϊκού που τον συνόδευε. Το οποίο μέλος του Παναθηναϊκού έμεινε άναυδο, όταν ο Διαμαντίδης τον ρώτησε αν μπορεί να ζητήσει μια χάρη. Ποια ήταν η χάρη; "Μπορώ να παραγγείλω μια Coke Cola;". Η απάντηση ήταν "αγόρι μου, πάρε όλο το μαγαζί".

Θα έχεις παρατηρήσει επίσης, ότι δεν γελά συχνά ή εύκολα. Κυρίως δε, όταν στήνεται μπροστά στον φωτογραφικό φακό είναι σαν να έχει κάνει... μόλις botox και φοβάται μην πάει σε άλλο σημείο το υλικό. Αυτό το πρόβλημα το 'χει λύσει μια φίλη του: λίγο πριν το "click", τον τσιμπά στα πλευρά και γίνεται δουλειά. Η εναλλακτική είναι να βρίσκεται στο ίδιο κάδρο με τα παιδιά του. Έως εκεί... και μη παρέκει.

Δεν σου είπα όμως, πώς είναι όταν βρίσκεται μεταξύ ανθρώπων που εμπιστεύεται. Τι διάβασες έως εδώ; Ε, ακριβώς το αντίθετο. Δεν βάζει γλώσσα μέσα, σχολιάζει τα πάντα και γίνεται η χαρά της παρέας. Είναι από τους τύπους που πετούν μια ατάκα, στο άκουσμα της οποίας λιποθυμούν όλοι από τα γέλια και εκείνοι που την έχουν ξεστομίσει μένουν ατάραχοι. Σαν να μην έχουν πει λέξη. Αλλά για να δεις αυτήν την πλευρά, πρέπει να έχεις κερδίσει τη θέση σου στη ζωή του. Στις οικογένειες του, στις οποίες συμπεριλαμβάνεται και η ομάδα του. Εξ ου και στα αποδυτήρια έδινε συχνά, παραστάσεις.

Όταν σπάει κάτι μέσα του, τα πάντα τελειώνουν εκεί

Πριν προλάβει να ξεκινήσει η αγωνιστική περίοδος 2015-16, είχε φροντίσει να ενημερώσει πως θα είναι η τελευταία του στα γήπεδα, ως παίκτης. Και αν μας είχε διδάξει κάτι η αποχώρηση του από την Εθνική το 2010, ήταν πως άπαξ και πει "αντίο", ό,τι και αν γίνει, δεν γυρίζει πίσω. Στις 17/3 είπε σε συνέντευξη Τύπου πως "είχα ανακοινώσει την απόφαση μου και επικεντρωθήκαμε σε αυτό. Δεν υπάρχει κάτι να πούμε. Τελείωσε. Μπαίνω μέσα και χαίρομαι. Παίζω γιατί μου αρέσει. Παίζεις ενώπιον 15.000 ανθρώπων. Κάτι που δεν θα ξαναζήσω σε λίγους μήνες. Προσπαθώ να το χαίρομαι έως το τέλος. Και μετά θα σταματήσω. Εντάξει. Θέλω να φύγω ψηλά. Όχι ψηλά, αλλά αξιοπρεπέστατα. Όχι να είμαι ένας παίκτης που θα παίζει πεντάλεπτα". Θα ήταν ασφαλές να πούμε ότι κάτι μέσα του είχε "τελειώσει". Από πού προκύπτει αυτή η ασφάλεια; Διάβασε.

Το 2010 είχε αποφασίσει να φύγει από την Εθνική, πολύ πριν το πει. Να σου θυμίσω ότι είχε απουσιάσει το 2009, λόγω τραυματισμού και αποθεραπείας και είχε "χάσει" ένα χρόνο εξελίξεων. Εν πάση περιπτώσει, όπως μας είπε ο τότε υπεύθυνος Τύπου του ομοσπονδιακού συγκροτήματος "είχα καταλάβει πως κάτι συμβαίνει πριν καν δώσουμε το πρώτο παιχνίδι στο Παγκόσμιο. Με είχε σταματήσει στη reception του ξενοδοχείου, λίγα εικοσιτετράωρα αφότου είχαμε πάει στην Τουρκία και μου είπε "θέλω να με απαλλάξεις, να μην εμφανιστώ σε συνέντευξη, σε αίτημα της FIBA, σε συνέντευξη Τύπου". Του εξήγησα πως αυτό θα ήταν λίγο δύσκολο, δεδομένου ότι τον ζητούσαν από όλες τις χώρες. Με μισόλογα, μου είπε πως "το κλίμα δεν είναι όπως το ήξερα, όπως το ήθελα και δεν νιώθω καθόλου καλά. Σε παρακαλώ κάντο". Δεν εννοούσε πως υπήρχε πρόβλημα μεταξύ των παικτών του Ολυμπιακού και εκείνων του Παναθηναϊκού, γιατί όπως πάντα όλα τα παιδιά μαζεύονταν στο δωμάτιο του φυσικοθεραπευτή κάθε βράδυ και ήταν ξεκάθαρο πως μεταξύ τους δεν έχουν το παραμικρό θέμα. Μέσα του όμως, είχε "σπάσει" το πράγμα. Προσπάθησα να κάνω ό,τι μου ζήτησε και μετά το πρώτο νοκ άουτ ματς, με περίμενε πίσω από την πόρτα των αποδυτηρίων, για να έλθει στη μεικτή ζώνη για δηλώσεις! Μόνος του, χωρίς να του πω τίποτα. Κατάλαβα αμέσως τι επρόκειτο να γίνει. Μου είπε "πάμε" και τότε ανακοίνωσε το τέλος".

Δίνει τα πάντα για την πόλη του και την οικογένεια του

Το σταριλίκι δεν είναι κάτι που τον ενδιέφερε, κάτι που "έθρεψε", κάτι που να έχει έστω ένα χιλιοστό θέσης στη ζωή του. Όπως έκανε πάντα ό,τι περνούσε από το χέρι του για να μην γίνεται αντιληπτός όπου και αν βρισκόταν, το αυτό κάνει και για τους ανθρώπους της πόλης του, στο κέντρο της οποίας η οικογένεια του διατηρεί πρακτορείο ΟΠΑΠ. Καθημερινώς και αδιαλείπτως επισκέπτονται αυτό το μέρος άνθρωποι που χρήζουν βοηθείας, με την οικογένεια να βοηθά με μια προϋπόθεση: να μην μάθει ποτέ κανείς το παραμικρό. Θα μου πεις "και εσύ πώς το έμαθες;". Θα σου πω από κάτοικο της πόλης που έκρινε ότι κάποια στιγμή πρέπει να δημοσιοποιηθεί αυτή η πληροφορία.

H κορυφαία στιγμή της καριέρας του -κατά τον ίδιο

Είναι ο αθλητής που χαίρεται με την επιτυχία της ομάδας και που... σκάει ένα μειδίαμα, όταν έχει κατακτήσει μια ατομική διάκριση. Υπάρχει η πληροφορία πως στο πορτ μπαγκάζ ενός εκ των αυτοκινήτων που ενοικίαζε η ΚΑΕ Παναθηναϊκός για τους παίκτες της, είχε ξεχάσει 4-5 ατομικά βραβεία. Η εταιρία τον κάλεσε στο τηλέφωνο για να ρωτήσει πώς θα γίνει η επιστροφή. Εκείνος απάντησε "κρατήστε τα". Κοντολογίς, αν τον ρωτήσεις πόσες διακρίσεις έχει, το βέβαιο είναι πως δεν ξέρει τον ακριβή αριθμό. Η λίστα είναι τόσο πλούσια, που τη ζηλεύουν εκατοντάδες χιλιάδες αθλητές. Ποια θεωρεί εκείνος ως την πιο σημαντική στιγμή που έχει ζήσει σε παρκέ; Αυτή.

Σχολίασε σε άνθρωπο που τον ξέρει χρόνια πως "δεν έχω καλύτερο από τη στιγμή που μπήκα στο γήπεδο με την κόρη μου", στο πλαίσιο του "Honoring our Legacy", εκδήλωση που φιλοξενήθηκε στο ΟΑΚΑ τον περασμένο Σεπτέμβριο. Όταν απέκτησε την κόρη του, Μελίνα ένιωσε ολοκληρωμένος άνθρωπος. Μετά, ήλθε και ο γιος του (θα βαπτιστεί αυτό το καλοκαίρι) και η ευτυχία έγινε ακόμα μεγαλύτερη. Ένιωσε επιτέλους, επιτυχημένος σε κάτι. "Μετά όσα έζησα, το πιο σημαντικό είναι ένα: κατάφερα να κάνω οικογένεια. Αυτή είναι η μεγαλύτερη κατάκτηση, από όλες. Θα αφοσιωθώ στην οικογένεια μου. Για εμένα αυτό είναι το θετικό. Έχω κάνει οικογένεια και παιδιά. Πριν παντρευτώ έφευγα με το παραμικρό για την Καστοριά, γιατί μου άρεσε. Ήταν εκεί οι φίλοι μου, οι γονείς μου. Το ήθελα, με έκανε να περνώ καλά". Τώρα έχει... νέα ομάδα που πρέπει να σκέφτεται περισσότερο από κάθε άλλο. Νέους συμπαίκτες που χρειάζονται ό,τι καλύτερο έχει να προσφέρει, όλες τις θυσίες που μπορεί να κάνει.