Εθνική μπάσκετ: Οι κερασιές μπορούν να ξανανθίσουν
Η Εθνική ομάδα ξαναβρίσκεται στο επίκεντρο και ο Βασίλης Σκουντής ταξινομεί τις σκόρπιες σκέψεις του εν μέσω του ενθουσιασμού, του πανζουρλισμού και του απαραίτητου σκεπτικισμού.
"Αχός βαρύς ακούγεται, πολλά τουφέκια πέφτουν", λέει ένα δημοτικό τραγούδι που ταιριάζει γάντι στην περίσταση…
Ακούγεται όντως βαρύς αχός για την Εθνική και μένει να φανεί εάν θα πέσουν και τα τουφέκια όταν η ομάδα αρματωθεί για καλά και βγει στον πόλεμο, πρώτα με τη Σερβία και το Βέλγιο (οι νέοι του οποίου μας έριξαν μια κατραπακιά τις προάλλες στην Ποντγκόριτσα) και ύστερα στο Μιλάνο και στο Βερολίνο…
Καλή είναι η φασαρία, δεν λέω: καλή, πολύ καλή, αρκεί να μην αποδειχθεί τζούφια!
Δεν είμαι απαισιόδοξος, αν και θα έπρεπε!
Η ραψωδία του Σοφοκλέους και ο αισιόδοξος με… πείρα
Σοβαρολογώ, διότι λένε ότι απαισιόδοξος είναι ένας αισιόδοξος με πείρα και αυτή η ρουφιάνα η πείρα συσσωρεύεται σε επικίνδυνο και πάντως δυσβάσταχτο βαθμό εδώ και 13 χρόνια: από τις 20 Σεπτεμβρίου του 2009 στο Κατοβίτσε, όπου ο Σοφοκλής Σχορτσανίτης κατασπάραξε τους Σλοβένους και οδήγησε την Εθνική στο τρίτο σκαλί του βάθρου του Eurobasket.
Και μετά; Και μετά σιωπή, που λέει ένα τραγούδι.
Και μετά τουμπεκί ψιλοκομμένο επί το λαϊκότερον!
Από εκείνο το βράδυ η Εθνική δεν αξιώθηκε όχι μόνο ν’ ανέβει σ’ ένα βάθρο, αλλά ούτε να χωθεί σε μια τετράδα, βρε αδερφέ, που κάποτε τη θεωρούσαμε αποτυχία και αναθεματίζαμε εκείνους (τους προπονητές και τους παίκτες) οι οποίοι την κουβάλαγαν ως άχθος και ως στίγμα.
Εδώ και 13 χρόνια λοιπόν η πάλαι ποτέ "Επίσημη Αγαπημένη όλων των Ελλήνων", όπως βαπτίσθηκε στον απόηχο του θριάμβου του ’87 τρέφεται με τις ένδοξες, πλην ξεθωριασμένες αναμνήσεις…
Το φάντασμα της όπερας και οι μαζεμένες χυλόπιτες
Κοινώς, φάτε μάτια ψάρια και κοιλιά περίδρομο!
Κυκλοφορεί σαν το φάντασμα της όπερας στα έγκατα της μνήμης της που μεγαλώνει και γίνεται λήθη, αλλά εδώ μπορεί (και μακάρι) να ισχύει αυτό που είπε κάποτε ο Γουίνστον Τσόρτσιλ…
«Η επιτυχία, λέει, δεν είναι οριστική, η αποτυχία δεν είναι μοιραία. Αυτό που μετράει είναι το κουράγιο να συνεχίζεις».
Όλα αυτά τα χρόνια η Εθνική συνέχιζε και προσδοκά ότι η επερχόμενη επιχείρηση της θα στεφθεί από επιτυχία: αυτή την επιτυχία που τόσο πολύ τη λαχταράμε και κάμποσες φορές ενώ βγήκαμε μαζί της ραντεβού, μας έριξε χυλόπιτα!
Η τώρα ή ποτέ, λοιπόν;
Μου φαίνεται υπερβολικό αυτό και το προσπερνώ, πάμε παρακάτω, λοιπόπν …
Γίνεται μεγάλη φασαρία, το δίχως άλλο…
Ο Ιτούδης, ο Γιάννης, τα πλάνα και τα αεροπλάνα
Και να η παρουσία του Δημήτρη Ιτούδη στον πάγκο…
Και να το αεροπλάνο της Aegean με τις αφεντομουτσουνάρες των παικτών χαραγμένες πάνω του…
Και να η παρουσία του Γιάννη Αντετοκούνμπο, που –για να μην είμαστε και ανιστόρητοι- όλα αυτά τα χρόνια έλειψε μονάχα από μια διοργάνωση (Eurobasket 2017) και αυτή η απουσία του οφειλόταν σε τραυματισμό...
Α, ναι, απουσίασε επίσης από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2016 και του 2020 (που έγιναν το 2021), αλλά από δαύτους απουσιάσαμε συλλήβδην και καθ’ ολοκληρίαν!
Και να η προσθήκη του Τζος Οπενχάιμερ στο τεχνικό επιτελείο, που θα υποβοηθήσει έτι περαιτέρω τον δις MVP του ΝΒΑ, καθόσον είναι ο "άνθρωπος του" στο Μιλγουόικι και η σκιά του, κάθε καλοκαίρι στην Αθήνα…
Και να ο πρόωρος πανζουρλισμός ενόψει του φιλικού αγώνα με την Ισπανία η παρουσία της οποίας από μόνη της συνιστά είδηση, λόγω της σπανιότητας των εμφανίσεων της στο εξωτερικό…
Θέλει ο Λιόλιος να κρυφτεί…
Να επίσης οι σημερινές δηλώσεις του Βαγγέλη Λιόλιου που-με το συμπάθιο για την έκφραση-θέλει να κρυφτεί και η χαρά δεν τον αφήνει!
Δεν τον αφήνει όμως και η επίγνωση της κατάστασης, διότι όπως η Ρώμη δεν χτίστηκε σε μια μέρα, παρομοίως και η Εθνική δεν μπορεί να ανοικοδομηθεί σε μια μέρα!
Συμφωνώ και επαυξάνω με την ατάκα του προέδρου της ΕΟΚ ότι "δεν ξέρω εάν η Ελλάδα πηγαίνει για μεγάλα πράγματα, αλλά αυτό που με ενδιαφέρει είναι να κρατήσουμε χαμηλά την μπάλα, να έχουμε ταπεινοφροσύνη και να σεβόμαστε κάθε αντίπαλο".
Το δέντρο, το δάσος και η κάθε… Αγγλία
Ν’ αγιάσει το στόμα του, διότι οι μεγάλες διοργανώσεις έχουν ως σημείο αναφοράς το δέντρο που βρίσκεται μπροστά και όχι το δάσος, το οποίο ξανοίγεται στον ορίζοντα…
Η προοπτική δεν έχει να κάνει με τον προημιτελικό (στον οποίο συνήθως σπάμε τα μούτρα μας), στον στοιχειωμένο ημιτελικό και στον προσδόκιμο τελικό, αλλά με την (κάθε) Αγγλία που μας έριξε στο κανναβάτσο στις 25 του περασμένου Νοεμβρίου στο Νιούκαστλ και θα την ξαναβρούμε απέναντι μας στο Μιλάνο.
Στις 28 του περασμένου Σεπτεμβρίου, στην πρώτη συνέντευξη Τύπου μετά την εκλογή του στον προεδρικό θώκο, ο Βαγγέλης Λιόλιος είχε εκφράσει την πεποίθηση του ότι "η Εθνική θα μας ξαναβγάλει στους δρόμους"…
Άρεσε εκείνη η δήλωση, ασφαλώς δεν θα μπορούσε να συμβεί το αντίθετο…
Η λίμπιντο, η καψούρα και οι ανθισμένες κερασιές
Άρεσε διότι μας ανέβασε τη… λίμπιντο (sic) για την ομάδα που πριν από 35 χρόνια έγινε αληθινή καψούρα!
Τότε ήταν πόθος, τώρα ωριμάζει και γίνεται άμεσος στόχος, που δεν φαίνεται ανέφικτος, αλλά επειδή πολλά έχουν δει τα μάτια μας, ας κρατάμε στην κυριολεξία κιόλας, μικρό καλάθι…
Τα (πολλά) κεράσια που είναι συνδεδεμένα με την παροιμία για το (μικρό) καλάθι δεν βγαίνουν τον Σεπτέμβριο…
Αλλά, όπως λέει και ο τίτλος του περίφημου μυθιστορήματος του Μενέλαου Λουντέμη, οι κερασιές θ’ ανθίσουν και φέτος!
Μπορούν ν’ ανθίσουν και τον Σεπτέμβριο, αρκεί να τις ψεκάσουμε, να τις λιπάνουμε και να προστατεύσουμε τους καρπούς της από τη μονίλια και τη μύγα που τους τρώει!