Πρωτομηνιά Μαρτίου ολοκληρώθηκε η συνεργασία της ΑΕΚ με τον Αργύρη Γιαννίκη. Το ότι δεν θα συνέχιζε ο Ελληνας τεχνικός στον πάγκο της Ενωσης ήταν από νωρίτερα γνωστό. Απλώς, η επιδίωξη του club ήταν να ολοκληρώνονταν η σεζόν με τον Γιαννίκη ώστε να εξασφαλίζονταν συνθήκες ομαλότητας για την αναζήτηση του επόμενου τεχνικού, ο οποίος θα έμπαινε στο νέο γήπεδο.

Δεν κατέστη δυνατό. Η αναφορά απλώς για να αναδειχθεί το χρονικό πλαίσιο από το οποίο ξεκίνησε η αναζήτηση των "κιτρινόμαυρων". Πρακτικά, αμέσως μετά το τέλος της χειμερινής μεταγραφικής περιόδου, ενδεχομένως (και για παν ενδεχόμενο…) κάποιοι στο οργανόγραμμα του συλλόγου να σκάναραν πρόσωπα, καταστάσεις και περιπτώσεις ακόμη νωρίτερα.

Τρεις μήνες μετά, όλα δείχνουν πως η επιλογή της ΑΕΚ (θα) είναι ο Ματίας Αλμέιδα, με τον Αργεντινό να καρπώνεται και την ζέση που έδειξε για να αναλάβει τη θέση: Μεγάλη Δευτέρα ολοκληρώθηκε (προδιαγεγραμμένα είναι η αλήθεια) η συνεργασία του με τους San Jose Earthquakes, Μεγάλη Τετάρτη ήταν στην Αθήνα ώστε να συναντηθεί με τον Δημήτρη Μελισσανίδη, ο οποίος και ήταν αυτός που θα έπαιρνε την τελική απόφαση.

Πως φτάσαμε λοιπόν ως τον pelado; Μπορεί να ακούγεται υπερβολικό, λέγονταν όμως από τους ανθρώπους της Ενωσης ενδεικτικά της ενδελεχής αναζήτησης που έγινε, πως στο χρονικό διάστημα που αυτή κράτησε όλοι οι διαθέσιμοι προπονητές εξετάστηκαν ως υποψήφιες λύσεις. Και ίσως, όχι μόνο οι διαθέσιμοι.

Ελεύθεροι, προσεχώς ελεύθεροι, με το συμβόλαιο τους να ολοκληρώνεται το ερχόμενο καλοκαίρι ή με πρόθεση να το λύσουν στην πρώτη ευκαιρία όπως για παράδειγμα περίμενε ο Αλμέιδα, αλλά και (παρουσιάζονταν πως θα έκανε) ο Ιβάν Λέκο, ο οποίος εμφανίστηκε ως έτερος πόλος στην τελική ευθεία της απόφασης (χωρίς να είναι) και όντας στον πάγκο της Σανγκάη Πορτ (με ετήσιες μάλιστα απολαβές 2,5 εκατ.) είχε αρκετές εβδομάδες νωρίτερα – βάσει ρεπορτάζ – ταξιδέψει επίσης στην Αθήνα για τετ-α-τετ συζητήσεις.

Κάτι όμως οι πρότερες περιπέτειες του Κροάτη από τη θητεία του στο βελγικό πρωτάθλημα στον πάγκο της Μπριζ, κάτι – κυρίως – η τρέχουσα κατάσταση στην Σανγκάη, όπου τα πάντα τελούν υπό καθεστώς lockdown και που συνεπώς θα επηρέαζε και τη δυνατότητα του να αποδεσμευτεί από την ομάδα του σε χρονικό σημείο τέτοιο που θα ικανοποιούσε τον προγραμματισμό της Ενωσης (αν και εφόσον φτάναμε ως εκεί, χωρίς επιπρόσθετα να υπάρχουν και απτές ενδείξεις πως η όλη διαδικασία θα γίνονταν ομαλά), αποτέλεσαν καθοριστική τροχοπέδη - και πολύ νωρίτερα μάλιστα της τελικής ευθείας, όπου ουσιαστικά ήταν εκτός κάδρου - για την υποψηφιότητά του.

Οι παλιοί γνώριμοι

Δεν σημαίνει πως όσοι εμφανίστηκαν στα media και έγιναν αντικείμενο δημοσιογραφικής προβολής αποτέλεσαν και κύριους στόχους. Επίσης, δεν σημαίνει πως όσοι… δεν εμφανίστηκαν, δεν απασχόλησαν. Είπαμε, άπαντες "ξεψαχνίστηκαν". Το πιθανότερο είναι πως δεν θα βρεθεί τεχνικός σε αυτό το διάστημα της αναζήτησης που δεν άκουσε, δεν πληροφορήθηκε για την ΑΕΚ, με οποιονδήποτε τρόπο. Είτε άμεσα, είτε έμμεσα, μέσω τρίτων και διαμεσολαβητών, είτε κυρίως εκτός είτε απολύτως στοχευμένα εντός συνόρων.

Ο Φερνάντο Σάντος ήταν ξεχωριστή περίπτωση. Η μόνη κατ’ αρχάς που ξέφευγε από το ηλικιακό πλαίσιο που είχε τεθεί ως καίρια προϋπόθεση για τον "εκλεκτό" της ΑΕΚ. Προφανώς, η προσέγγιση του Πορτογάλου εκλέκτορα έδραζε αποκλειστικά στο συναίσθημα και στο… μπούχτισμα – αν και εφόσον προέκυπτε – του Σάντος στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της χώρας του.

Η Πορτογαλία προκρίθηκε στα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου και έτσι ο ρεαλισμός αποτελείωσε τα όνειρα. Τα οποία βέβαια δεν αφορούσαν όσους "έτρεχαν" το θέμα του προπονητή. Το ψάξιμο, η σταχυολόγηση και η αξιολόγηση, ήταν μια συνεχής και σε πολλά επίπεδα παράλληλη διαδικασία. Είναι χαρακτηριστικό άλλωστε πως την ίδια στιγμή που η Πορτογαλία έπαιζε τα μπαράζ πρόκρισης για τα γήπεδα του Κατάρ (ορόσημο που αβάσιμα, αλλά πάντα στο πλαίσιο του συναισθηματισμού είχε οριοθετηθεί ως καταλύτης των όποιων εξελίξεων με τον Σάντος), επανήλθε στην επιφάνεια η περίπτωση του Σεργκέι Ρεμπρόβ, ο οποίος είχε απασχολήσει την Ενωση και την περυσινή άνοιξη.

Η τότε άρνησή του δεν ήταν ενισχυτική της φετινής προσέγγισης, οικονομικά δεν υπήρχε έδαφος για σύγκλιση, ο πόλεμος στην πατρίδα του Ουκρανού προπονητή επίσης αποτέλεσε σημαντικό (προσωπικό πλέον) πρόβλημα, ενώ το συμβόλαιο που είχε με την Αλ Αϊν δεν του επέτρεπε προφανώς οποιαδήποτε δυνατότητα – ακόμη και αν ξεπερνούσαμε όλα τα υπόλοιπα – σύμπλευσης με το χρονικό πλαίσιο που είχε οριοθετήσει η ΑΕΚ.

(Ανοίγει παρένθεση εδώ: η τραγική συγκυρία του πολέμου στην Ουκρανία και τα όσα επέφερε, ποδοσφαιρικά, στις ομάδες του εκεί πρωταθλήματος, αλλά και στους (εκτιμώμενους τουλάχιστον) περιορισμούς που θα προκαλέσει από εδώ και πέρα στις ρωσικές ομάδες, αποτέλεσε επίσης στοιχείο της αναζήτησης της Ενωσης, με περιπτώσεις προπονητών από τα πρωταθλήματα Ουκρανίας και Ρωσίας να εξετάζονται, έστω και επιδερμικά).

Πρόβλημα και δικαιολογία ο χρόνος

Ο χρόνος λοιπόν, ήταν επίσης ένα σημαντικό θέμα στις επαφές που είχε η Ενωση με τους προπονητές που εξέτασε και προσέγγισε. Οι πόρτες που χτυπήθηκαν δεν ανοίγουν εύκολα. Όχι για την ΑΕΚ συγκεκριμένα, αλλά γενικότερα για το ελληνικό πρωτάθλημα. Και, ακόμη περισσότερο, δεν ανοίγουν Μάρτιο και Απρίλιο. Κακά τα ψέματα, οι προτεραιότητες των διαθέσιμων αυτή την εποχή καταξιωμένων προπονητών δεν περιλαμβάνουν τα μέρη μας.

Χρόνο λοιπόν ζητούσαν οι περισσότεροι. Χρόνο που η ΑΕΚ δεν είχε και δεν ήταν διατεθειμένη να δώσει, τουλάχιστον πέραν του τέλους Απριλίου (και αυτό στο μακροβιότερο σενάριο). Κάπως έτσι για παράδειγμα δεν προχώρησε πέραν της αρχικής, διπλής κρούσης, πάλι τις ημέρες των play off για το Παγκόσμιο Κύπελλο, η προσπάθεια για τον Σλάβεν Μπίλιτς, με τον Κροάτη να ξεκαθαρίζει πως ήθελε να περιμένει πριν πάρει τις αποφάσεις του.

Ανάλογη – και πολύ έγκαιρη επίσης - ήταν και η απόκριση του Μαουρίτσιο Πελεγκρίνο, ο οποίος ήθελε να αξιολογήσει τις επιλογές του μετά την αποχώρησή του από τη Βέλεζ και κατά πόσον θα μπορούσε να επιστρέψει στην Ευρώπη, αλλά με προτεραιότητα ομάδα από την Ισπανία (όπου και έχει περάσει το μεγαλύτερο μέρος της επαγγελματικής του σταδιοδρομίας), διαφορετική για παράδειγμα αυτή του Μίτσελ, ο οποίος και πάλι προσεγγίστηκε και πάλι όμως ξεκαθάρισε πως στην Ελλάδα δεν θα μπορούσε να δουλέψει πουθενά αλλού.

Η εξαίρεση και η tour στην Αθήνα ως κομμάτι της διαδικασίας

Η περίπτωση του Ρούντι Γκαρσία ήταν η… εξαίρεση. Αλλά, παράλληλα χαρακτηριστική ότι η ΑΕΚ κυνήγησε ό,τι τις αναλογούσε. Κακά τα ψέματα, ένας προπονητής ο οποίος μόλις τον περασμένο Νοέμβριο ταξίδεψε στο Μάντσεστερ προκειμένου να περάσει από συνέντευξη για να πάρει τα ηνία της Γιουνάιτεντ, δεν μπορεί – ρεαλιστικά – να αποτελεί στόχο ελληνικής ομάδας.

Το πάτημα όμως, ο 58χρονος Γάλλος το έδωσε. Και εφόσον το έδωσε, κυνηγήθηκε το… μπας και. Ο εκπρόσωπός του ήρθε στην Αθήνα, ξεναγήθηκε, ακολουθήθηκε γενικά η διαδικασία που στην ΑΕΚ θέλησαν να εφαρμόσουν στις περισσότερες των περιπτώσεων των προπονητών που προκρίθηκαν για… περαιτέρω, επιδιώκοντας δηλαδή δια ζώσης (ή έστω, όσο το δυνατόν πιο κοντά σε αυτήν) επαφή.

Η αλήθεια είναι πως ο Γκαρσία δεν έκλεισε την πόρτα. Η, για την ακρίβεια, δεν την… σφάλισε. Παρότι η υποψηφιότητά του – και τα παρελκόμενά της – διέρρευσε όταν στην ΑΕΚ γνώριζαν πως το μόνο φως που είχαν στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν από μια χαραμάδα (και αν…), αρκούσε για να συντηρηθεί μέχρι και στο… και πέντε. Όχι ρεαλιστικά, αλλά με την ελπίδα πως ο χρόνος – κοντά μήνας – που πέρασε από το αρχικό, ευγενικό περισσότερο, "αφήστε το και βλέπουμε…" του Γάλλου τεχνικού, θα λειτουργούσε υπέρ των (όποιων, ελάχιστων) πιθανοτήτων της Ενωσης.

Αυτές πάντως εξαντλήθηκαν. Μέχρι την ύστατη στιγμή. Την ώρα που έφευγε από την Αθήνα ο Αλμέιδα, οι "κιτρινόμαυροι" για να είναι 101% σίγουροι ρωτούσαν και πάλι αν είχε αλλάξει κάτι στις προτεραιότητες και αποφάσεις του Γκαρσία. Όπως επίσης, παράλληλα σχεδόν, φιξάριζαν τηλεδιάσκεψη με τον Εουσέμπιο ντι Φραντσέσκο, τους εκπροσώπους του οποίου επίσης είχαν φέρει στην Αθήνα λίγες μέρες πριν την άφιξη του Αργεντινού τεχνικού, με τον Ιταλό προπονητή να είναι – επί της ουσίας – σταθερό μέλος μιας τελικής λίστας, χωρίς όμως ποτέ να περάσει σε, ξεκάθαρα, πρώτο πλάνο.

Παράλληλα και πάντα ενδεικτικά ρώτησαν και τσέκαραν εκ νέου περιπτώσεις ακόμη και εκτός οποιουδήποτε ρεαλισμού και πραγματικότητας, με υποψηφίους που έχουν κασέ για παράδειγμα που πλέον προσεγγίζει τα 4 εκατ. ευρώ ετησίως. Ο Αντρέα Πίρλο δεν έχει (ακόμη) προπονητικά φτάσει ως εκεί, κοινός τόπος όμως δεν υπήρξε ούτε με τον Ιταλό τεχνικό, με την υποψηφιότητα του για τον πάγκο της Μπράγκα ώστε να διαδεχτεί τον Κάρλος Καρβαλιάλ, να θέτει επίσης υπό εξέταση το όνομα του Πορτογάλου προπονητή, ο οποίος στο τέλος της σεζόν θα αποχωρήσει από τους "αρσεναλίστας".

Συγκριτικά τα κριτήρια

Μέχρι να γίνει η τελική επιλογή, τα πάντα συνεχίζονταν να εξετάζονται. Οσο πιθανά ή απίθανα μπορεί να φάνταζαν. Η περίπτωση του Ματίας Αλμέιδα ήταν η πλέον προσιτή. Και η πλέον σταθερή από την πρωτή στιγμή που τέθηκε υπ’ όψιν των ανθρώπων της ΑΕΚ, περίπου επίσης από τα μέσα Μαρτίου. Εξ αρχής γνωστοποιήθηκε πως ήταν φευγάτος από το MLS, αφού η συμβίωση με τους Quakes είχε ξεπεράσει κατά πολύ το μη παρέκει. Εγκαιρη πληροφόρηση που αποδείχτηκε και ακριβής, αλλά και χρήσιμη και για τις δύο πλευρές ώστε να γίνει το απαιτούμενο, εκατέρωθεν, σκάλισμα.

Οπου και αν απευθύνθηκαν οι "κιτρινόμαυροι" καλά λόγια άκουσαν. Ο Αργεντινός ήθελε να περάσει τον Ατλαντικό ύστερα από έντεκα χρόνια στους πάγκους της άλλης πλευράς του ωκεανού. Και από την στιγμή που το πρότζεκτ που ξεδιπλώθηκε μπροστά το θεώρησε κατάλληλο, πήρε το αεροπλάνο για να έρθει στην Αθήνα, κάνοντας στο μεσοδιάστημα ό,τι και όσα του είχαν ζητηθεί. Μέτρησε και αυτό.

Οικονομικά, η ΑΕΚ είχε βγει στην αγορά προσφέροντας το μεγαλύτερο συμβόλαιο που θα εισέπραττε ποτέ προπονητής της. Κάλυπτε συνεπώς τις απαιτήσεις για ολάκερο το team του Αλμέιδα (κάτι που δεν αποτέλεσε ουσιαστικά κομμάτι διαπραγμάτευσης, αφού εξ αρχής ήταν γνωστό – αυτό δα έλειπε… - στους ανθρώπους της Ενωσης πως ο 49χρονος προπονητής πάει "πακέτο" με το συγκεκριμένο επιτελείο του).

Ολο το πακέτο που παρουσίασε η υποψηφιότητα του pelado έπεισε. Στο φινάλε συγκριτικά πάντα είναι τα μέτρα, το πλαίσιο μιας απόφασης, μιας επιλογής. Και σε κάθε σύγκριση, βάσει της αξιολόγησης των υπευθύνων της ΑΕΚ, ο Αλμέιδα είτε υπερτερούσε, είτε ήταν αυτός που παρέμενε, συνεχώς, στο παιχνίδι.

Και έτσι, φτάσαμε στο να μετράει ώρες από το να το τελειώσει κιόλας.