Δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα από το να ξεκινάς την εβδομάδα με μια θάλασσα ανακοινώσεων, διαμαρτυριών και εκρήξεων. Και ξέρτε, όχι από μια πλευρά, από έναν παίκτη, από έναν παράγοντα, αλλά από πολλαπλές κατευθύνσεις και πηγές.

Διότι έτσι είναι ένα καλό σαββατοκύριακο στην ελληνική Σουπραλίγκα. Με ανακοινώεις (ΝΑΙ ΝΑΙ, ΑΝΑΚΟΙΝΩΕΙΣ) και διαμαρτυρίες. Με το κιλό, με τον κουβά, με τα κοντέηνερ. Θα μου πείτε τώρα ότι είχαμε ματς ωρέγια, με θέαμα, με διακυμάνσεις. Πως είχαμε Λάρισα να παίζει μπάλα θεαματικιά, πως είχαμε δέρμπι στην Τούμπα που κρίθηκε στις καθυστερήσεις, πως είχαμε ΑΕΚ-Ατρόμητο με καρδιακές ανακοπές και αναπνευστήρες με Ολιβέριους πως διάλο τόνε λένε τον στράηκερ τον αψηλό τον Πορτογάλο.

Αλλά τι να τα κάνεις το γκολ και το θέαμα στην ελληνική Σουπραλίγκα αν δεν έχεις ανακοινώσεις, αν δεν έχεις παρασκηνιακό μαλλιοτράβηγμα, συνεντεύξεις με αποχωρήσεις, με φλεγόμενες τοποθετήσεις και τσακωμούς. Τι είμαστε δηλαδή, τίποτα φλώροι, να ομιλάμε για τα γκολ του Μέσι και του Κριστιάνο και του Λεβαντόφσκι; ΟΧΙ ΚΥΡΙΕΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΙ, εδώ έχουμε ποδοσφαιρικό πολιτισμό δεν έχουμε τίποτα ψίχουλα.

Θα το πάω και ένα βήμα παραπέρα. Σε έναν δίκαιο, μην σας πω σε έναν ΣΟΦΟ κόσμο, η ποδοσφαιρική μας πραγματικότητα θα εκφραζόταν ΑΥΣΤΗΡΑ μέσω ενός σόου όπως οι Οικογενειακές Ιστορίες. Δηλαδής, μπάτζετ του κατοστάρικου, άντε του διακοσάρικου (αλλά μαζί με τα ταξί που θα μας πάνε στα γυρίσματα) και σενάρια βγαλμένα από τις καλύτερες στιγμές της ίντριγκας του Αγίου Ελευθερίου.

Ο τάδε που πήγε με την τάδε, αλλά ήταν με την άλλη τάδε πριν η άλλη τάδε ήταν με τον νυν τάδε. Γιοί που δεν μιλάνε σε μάνες, κόρες που τσακώνονται με πατέρες, ξαδέρφια που αρπάζουν νύφες από ανίψια, θείοι που τα χάνουν όλα στον τζόγο, θείες που πουλάνε χρυσαφικά για να πάνε κάποιο εξωτικό ταξίδι, τέτοια. Τα εξωτικά ταξίδια δεν τα βλέπουμε ποτέ, τα αφήνουμε ως θεωρία του αέρα, γιατί που να βρεθεί τώρα χρήμα για τικέτο στην Γουαδελούπη ασούμε;

Δεν μπορούμε να φτιάσουμε μια εκπομπή τύπου Οικογενειακές Ιστορίες δηλαδή για την δική μας Σουπραλίγκα; Να αφήσουμε εντελώς στην άκρη αυτές τις εκπομπές που δείχνουν εκεί στιγμιότυπα και αμφισβητούμενες φάσεις και να πάμε κατευθείαν στο ζουμί. Άλλωστε, τι καταλήγουμε να συζητάμε περισσότερο; Το γκολ του τάδε στο 93ο κόντρα στην τάδε ομάδα, ή τον έναν παράγοντα που έβρισε τον άλλονα και ο άλλονας που τον απείλησε με μηνύσεις;

Από κάποιο σημείο και πέρα δε, υπάρχει και το θέμα της παραγωγής υλικού. Δεν μπορεί το δικό μας το σύστημα παραγόντων να φτιάχνει Μπεν-Χουρ-ικές υπερπαραγωγές και εμείς να ασχολούμαστε με το αν έπαιξε καλά ο Κουρμπέλης, αν έκανε σεντερφορίσα κίνηση ο Ολιβέιρα, αν ο Μαρτίνς έχει λύσει τον γρίφο της τοποθέτησης του Μπενζία στο βασικό σχήμα ή αν ο Βιερίνια πρέπει να παίζει από την αρχή των ματς του ΠΑΟΚ ή να μπαίνει ως impact sub που λένε και στο χωριό μου.

Κάποια στιγμή, από κοινού, παράγονται, παίκται, προπονηταί και δημοσιογράφοι, ολοι ετούτοι οι υπεύθυνοι για την δημιουργία της σαπουνόπερας «Σουπραλίγκα: πάθη, μηνύσεις και παραγονδικοί έρωται» θα βαρεθούν να περνάει στο ντούκου η προσπάθειά τους και θα σηκωθούνε να φύγονε.

Και μείνε εσύ αχάριστε ΦΙΛΑΘΛΕ να βλέπεις απλά μπαλίτσα σαν τους πτωχοί τους Σπανιόλους, τους Άγγλοι και τους Ιταλοί που εστιάζουν στο θέαμα λέει, στο γκολ και στο άθλημα.

Εγώ με ανώμαλους ΔΕΝ ΜΙΛΑΩ.

Αυτό ακριβώς ΤΙΠΟΤΑΛΛΟ.