Φραγκισκανοί χούλιγκαν και τραγουδιστές

Η Αργεντινή έφτασε τελικά στον τελικό του Ρίο, αλλά μαζί της θα φτάσουν εδώ και καμιά εκατων πενηνταριά χιλιάδες Αργεντίνοι, φυσικά οι πιο πολλοί χωρίς εισιτήριο. Τόσοι ξαναήταν στο Ρίο και την πρώτη φορά που η Αργεντινή έπαιξε στο Μαρακανά φέτος, δηλαδή πριν το ματς με τη Βοσνία. Η Αργεντινή κέρδισε, αλλά δεν ενθουσίασε, οι ίδιοι έφυγαν περισσότερο προβληματισμένοι παρά χαρούμενοι, αλλά γύρισαν για τον τελικό και μάλιστα με άγριες διαθέσεις. Ειλικρινά δεν μπορώ να φανταστώ τι θα γίνει την Κυριακή είτε κερδίσουν, είτε χάσουν: ο στρατός των οπαδών της Αργεντινής που είδα στο Σάο Πάολο δεν υπόσχεται τίποτα καλό.

Είχα ακούσει διάφορα για τις διαφορές στους τρόπους υποστήριξης που έχουν οι Βραζιλιάνοι με τους Αργεντινούς: οι δυο λαοί είναι φορείς μιας τελείως διαφορετικής ποδοσφαιρικής κουλτούρας κι αυτό φαίνεται πλέον στις εξέδρες περισσότερο και από τον αγωνιστικό χώρο. Οι Βραζιλιάνοι δεν έχουν καθόλου κουλτούρα μαχητή – οι άλλοι αντιλαμβάνονται τα πάντα ως πόλεμο. Οι Βραζιλιάνοι είναι οι πιο πολλοί βαθιά θρησκευόμενοι, πιστεύουν ότι ο Θεός είναι παντού και πίσω από όλα, αντιμετώπισαν την τεράστια ήττα από τη Βραζιλία είτε με κατάρες θρησκευτικού περιεχομένου στο Σκολάρι («να καείς στην κόλαση» του έγραψε μια εφημερίδα του Ρίο σε πρωτοσέλιδο), είτε με μια ενοχή που ταιριάζει σε αμαρτωλούς: η πρώτη δήλωση του Ζούλιο Σέζαρ μετά το ματς με την Γερμανία ήταν «Θεέ μου κάτι κάναμε λάθος».

Οι Αργεντίνοι ακόμα και όταν αναφέρονται στα θρησκευτικά τους πιστεύω μοιάζουν να ψάχνουν σε αυτά τον τρόπο να προβοκάρουν: «Δεν χάνουμε με αργεντίνο Πάπα, πάρτε το είδηση Βραζιλιάνοι ο Πάπας είναι δικός μας» φώναζαν σε ραδιοφωνικές περιγραφές. Οι Βραζιλιάνοι που πάνε στο γήπεδο είναι κατά βάση πλούσιοι και ως πλούσιοι συμπεριφέρονται – παίρνουν μαζί τις γυναίκες και τα παιδιά τους, αγοράζουν δώρα από τα καταστήματα της FIFA, θυμίζουν το κοινό του τελικού του Τσάμπιονς λιγκ. Οι Αργεντίνοι, που είδα στο Σάο Πάολο, απορώ που βρήκαν χρήματα να αγοράσουν εισιτήρια που κάνουν 300 και 500 ευρώ: οι πιο πολλοί είναι από 35 χρονών και κάτω, πίνουν ό,τι βρουν, χοροπηδάνε στα καθίσματα και κάνουν χειρονομίες στους Βραζιλιάνους διαρκώς – με την Ολλανδία ουδείς ασχολήθηκε.

Εφτά (γκολ) ή πέντε (Κύπελλα)

Οι Βραζιλιάνοι, παρά την πίκρα τους, ήρθαν στο γήπεδο την Τετάρτη για να υποστηρίξουν την Ολλανδία από τη μιά, αλλά και για να δουν ένα ποδοσφαιρικό ματς. Οι Αργεντίνοι ήρθαν πρώτα από όλα για να πικάρουν τους Βραζιλιάνους. Φώναζαν «επτά, επτά, επτά είναι ωραία τα επτά» σε όλο το ματς, την ώρα που οι Βραζιλιάνοι απαντούσαν «πέντε, πέντε, πέντε» εννοώντας ότι έχουν πέντε παγκόσμια κύπελλα. Κάποια στιγμή μετά από μια τεράστια κραυγή «Πέντε, πέντε, πέντε» που φώναξαν οι Βραζιλιάνοι, οι Αργεντίνοι έμειναν σιωπηλοί κι αφού τους άφησαν να εκτονωθούν άρχισαν να φωνάζουν όλοι μαζί «κι άλλα δυο, κι άλλα δύο» .

Ακόμα κι ο τρόπος που ζουν τα κορίτσια τους το ματς είναι διαφορετικός. Οι Βραζιλιάνες αγαπάνε το γήπεδο ίσως πιο πολύ από το ποδόσφαιρο κι εμφανίζονται ντυμένες σαν να έχουν πάει σε κλαμπ. Οι Αργεντινές, που πάντως είναι πολύ λιγότερες, ουρλιάζουν και χειρονομούν: κάθε επίθεση του Μέσι συνοδεύονταν από κοριτσίστικες κραυγές.

Στο Σάο Πάουλο αυτό που παρακολουθούσα έμοιαζε σαν μια εξέδρα οργανωμένων, να έχει μπουκάρει στα επίσημα ενός γηπέδου. Στην αρχή του τουρνουά υπήρχαν κάμποσοι Βραζιλιάνοι που υποστήριζαν την Αργεντινή, είτε γιατί έβλεπαν σε αυτό ένα τρόπο να πικάρουν την κυβέρνηση της Ντίλμα, που κατά τη γνώμη τους διοργάνωσε το μουντιάλ για να ξανακερδίσει τις εκλογές τον Οκτώβριο, είτε γιατί θεωρούσαν την παρέα του Μέσι ικανότερη στο να κερδίσει το κύπελλο για λογαριασμό της Λατινικής Αμερικής: στην ανοιχτή της προπόνηση στο Μπελ Οριζόντε πήγαν 12 χιλιάδες Βραζιλιάνοι και τη χειροκρότησαν! Σήμερα, μπροστά στο αργεντίνικο τσουνάμι, οι Βραζιλιάνοι το μόνο που θέλουν είναι να χάσουν τον τελικό οι άσπονδοι φίλοι τους. Ποια Γερμανία; Ο εχθρός είναι άλλος.

Ο προφήτης και η μαστούρα

Είναι τρομερή η αντίθεσή τους και στον τρόπο που διαρκώς αναφέρονται στο αιώνιο δίλημμα Μαραντόνα ή Πελέ. Οι Αργεντίνοι είναι σαν Φραγκισκανοί καλόγεροι του προφήτη Ντιέγκο: φοράνε όποια μπλούζα της Εθνικής τους είχαν ποτέ αγοράσει, νομίζεις ότι το προηγούμενο βράδυ έχουν κοιμηθεί σε παραλία ή πάρκο, πράγμα που δεν αποκλείεται, κι αναφέρονται ακόμα στο Μαραντόνα σαν να είναι ο γιός του Θεού. Οι Βραζιλιάνοι απέναντι σε αυτό τον θρησκευτικό φονταμενταλισμό τραγουδάνε ένα τραγούδι που λέει ότι ο Πελέ έχει βάλει χίλια γκολ, ότι ο καθένας είναι ένας Πελέ κι ότι σαν Πελέ βλέπει ο Μαραντόνα κάθε Βραζιλιάνο λόγω της μαστούρας του.

Αν τους ακούς να το λένε όλοι μαζί νομίζεις ότι πρόκειται για συναυλία: θέλω να πω ότι, ακόμα και στην έκφραση της δυσαρέσκειας τους προς τον εχθρό Ντιέγκο, ο όποιος φανατισμός τους έχει ένα κάποιο φολκλόρ.

Οι Βραζιλιάνοι χρωστάνε στους Αργεντίνους (κατά κάποιο τρόπο) την δημιουργία της εθνικής τους ομάδας. Το πρώτο ματς στο οποίο εμφανίζεται μια Εθνική Βραζιλίας, (στην πραγματικότητα είναι μια μεικτή του Ρίο), σύμφωνα με τις παραδόσεις γίνεται το 1912. Μια αγγλική ομάδα, η Εξετερ, κάνει περιοδεία στη Λατινική Αμερική γιατί ο πρόεδρός της ενδιαφέρεται να κάνει εκεί επιχειρήσεις. Οι Άγγλοι ψάχνουν αντίπαλο για να παίξουν ένα ματς, και στο Ρίο διαδίδεται ότι μια ομάδα που ήρθε από την Αργεντινή ψάχνει αντίπαλο: γίνεται χαμός – και οι Βραζιλιάνοι κερδίζουν με 2-0.

Δυο χρόνια αργότερα πάνε στο Μπουένος Άιρες να βρουν τους κανονικούς Αργεντίνους: χάνουν 3-0. «Αν είχαμε χάσει το 1912 από τους «αργεντίνους» που μόνο αργεντίνοι δεν ήταν, θα είχαμε ασχοληθεί με το κρίκετ, αφού κι αυτό οι Άγγλοι το έφεραν στη Βραζιλία» γράφει ο Ζοάο Χαβελάνζε στο πρόλογο ενός βιβλίου με θέμα την ιστορία του Βραζιλιάνικου ποδοσφαίρου. Που να μπορούσε να φανταστεί ότι εκατό χρόνια αργότερα θα έρχονταν στο Ρίο αυτή τη φορά οι κανονικοί Αργεντίνοι με μεγάλη διάθεση για καυγά, ψάχνοντας μια Εθνική Βραζιλίας, που στο δρόμο για το ραντεβού τους χάθηκε…