Δεν είναι και κάποιο μεγάλο μυστικό ότι ο Σαμίρ Νασρί έχει έναν κάπως προβληματικό χαρακτήρα. Ο 32χρονος σήμερα Γάλλος διεθνής, στο πρόσωπο του οποίου κάποιοι είδαν παλαιότερα έναν «νέο Ζιντάν», είχε πάντα μερικά από τα χαρακτηριστικά του παιχνιδιού του και στην εξωγηπεδική του ζωή, αλλά και στον χαρακτήρα του: ατίθασος, αντιδραστικός όταν έπρεπε να μπει σε «αυστηρά» αγωνιστικά καλούπια και πάντα ισχυρογνώμων.

Όλα τα παραπάνω είναι ως ένα σημείο λογικά. Μεγαλωμένος στην σκληρή και λιμανίσια Μασσαλία, ο μικροκαμωμένος Νασρί άκουγε από νωρίς τι ΔΕΝ μπορεί να κάνει. Δεν θα μπορούσε να αγωνιστεί εύκολα στην πρώτη ομάδα της Μαρσέιγ παρά το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του, δεν θα μπορούσε να αγωνιστεί στην αγαπημένη του θέση στο κέντρο του γηπέδου σαν οργανωτής λόγω του μεγέθους του, γενικά αρκετά ΔΕΝ από μικρή ηλικία.

Ο Σαμίρ όμως έδειξε από νωρίς ότι ήταν αρκούντως αλανιάρης και αλάνι. Μπορεί να μην εξελίχθηκε σε «νέο Ζιντάν» (γιατί όπως και να το κάνουμε το Ζινταν-ικό καλούπι έφτιαξε ένα μοντέλο και μετά έσπασε), αλλά έδειξε γρήγορα πως θα έγραφε πολλά χιλιόμετρα στο ποδόσφαιρο, αγωνιζόμενος τελικά σε μια σειρά από μεσοεπιθετικές θέσεις και εξασφαλίζοντας μεταγραφές σε τρεις διαφορετικές ομάδες της Πρέμιερ Λιγκ, μεταξύ των υπολοίπων συλλόγων στο διόλου «χαλαρό» βιογραφικό του.

Ο χαρακτήρας του όμως, συχνά-πυκνά έβγαινε πιο μπροστά από το ποδοσφαιρικό του προφίλ. Του λεβέντη μας του άρεσε το ξενύχτι και με το παραπάνω, το ίδιο και οι γυναίκες και δεν είναι λίγες οι φορές που έφτασε τους προπονητές του σε δύσκολα σημεία, όταν εκείνοι έπρεπε να σκεφτούν το πώς έπρεπε να τον χειριστούν. Όπως οι περισσότεροι «φαντεζί» παίκτες, έτσι και ο Νασρί ήθελε (και όπως αποδεικνύεται εξακολουθεί να θέλει) ειδική μεταχείριση. Τι να γίνει σου λέει, είμαι ατίθασο αγόρι.

Τα τελευταία χρόνια όμως, τον είχαμε χάσει λίγο και υποθέσαμε, ότι με το πέρασμα του χρόνου ήρθε και η σοφία της ζωής. Ήρθε αν προτιμάτε μια καλύτερη διαχείριση στις επιλογές του, μακριά από σκάνδαλα ντόπινγκ, νυχτοπερπατήματα και ατασθαλίες.

Κάναμε λάθος.

Διότι ο Σαμίρ, που αποφάσισε να γράψει τα τελευταία χιλιόμετρα της καριέρας του με την φανέλα της Άντερλεχτ, έχει ακόμα μέσα του αρκετά στοιχεία του παλαιότερου YOLO χαρακτήρα του. Πώς αλλιώς να εξηγήσεις ή να δικαιολογήσεις το τελευταίο του κατόρθωμα;

Εξηγάμε.

Η Άντερλεχτ ήταν η ομάδα που μέσω του παίκτη-προπονητή της Βενσάντ Κομπανί, αποφάσισε να δώσει στον Νασρί μια ευκαιρία να βελτιώσει κάπως το στραπατσαρισμένο του αγωνιστικό προφίλ των τελευταίων χρόνων. Χωρίς να καταφέρει και τίποτα σπουδαία πράγματα και παρά το γεγονός ότι αντιμετώπισε προβλήματα τραυματισμών, η Άντερλεχτ ήταν έτοιμη να του πει «Σαμίρ μου, μην μασάς, εδώ είναι το λιμάνι σου, πάρε άλλο ένα συμβόλαιο να κάμεις το κομμάτι σου».

Ο Γάλλος όμως είχε μια κάπως διαφορετική άποψη για τα πράγματα. Με το βελγικό πρωτάθλημα να τελειώνει πρόωρα λόγω των εξελίξεων του κορονοτέτοιου, ο Νασρί σκέφτηκε ότι τελείωσαν και οι δικές του υποχρεώσεις εξίσου πρόωρα. Τι και αν είχε συμβόλαιο και γνώριζε για τις προθέσεις της ομάδος; Τι και αν είχε ενημερωθεί, όπως και όλοι οι συμπαίκτες του άλλωστε πως «λεβέντες, να πάτε όπου θέτε και να κάνετε ό,τι θέτε, απλά πείτε μας και μας, για να έχουμε μια εικόνα της κατάστασης».

«Και ποιοι είναι δαύτοι για να τους λέω που θα πάω και τι θα κάνω; ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ;», σκέφτηκε όμως το πρώην μπόλ-μπόι της Μαρσέιγ, έκλεισε τελέφωνα και την έκανε για Ντουμπάι. Η διοίκηση της Άντερλεχτ τον έψαξε, ο Σαμίρ δεν σήκωνε τηλέφωνα, η διοίκηση της Άντερλεχτ φόρτωσε άσχημα, ο Σαμίρ δεν σήκωνε τηλέφωνα και όταν επιτέλους έδωσε σημάδια ζωής, το συμβόλαιο της επόμενης σεζόν είχε κάνει φτερά, ή τέλος πάντων είναι μια ανάσα από το να κάνει φτερά, σύμφωνα με πηγές που κάθονται κοντά στο μεγάλο τραπέζι του βελγικού συλλόγου.

Να πεις ότι ήταν και τίποτις δύσκολο; Πάρε τους ένα τηλέφωνο ρε Σαμίρ, στείλε ένα SMS, στείλε τους ένα μήνυμα ΣΤΟ ΙΝΣΤΑΓΚΡΑΜ ρε αδερφέ και πες του «κύριοι, δεν την παλεύω με αυτήν την ιστορία με τον κοροναβάηρους, πάω προς Ντουμπάι μεριά να πνιγώ λίγο στα λούσα, την ζέστη και τα χαβιάρια για να ισιώσω».

Κάτι τέτοιο βέβαια θα σήμαινε πως ο πρώην Γάλλος διεθνής ήταν ένας λογικός τύπος και όχι ένα παλικάρι που ανέκαθεν είχε μέσα του αυτό το περίφημο «όπως γουστάρω, όταν γουστάρω».

Αλλά αφού το είχε έτσι στο γήπεδο, λέτε να το έσβηνε όταν έβγαινε από αυτό;

Άντε τώρα να βρεις ομάδα μέσα στο κοινωνικά αποστασιοποιημένο κατακαλόκαιρο Σαμίρ μου.

Αυτό ακριβώς, ΤΙΠΟΤΑΛΛΟ.