Στις 5 Σεπτεμβρίου του 2010 η καριέρα του Διαμαντίδη στην Εθνική Ομάδα τελείωνε άδοξα. Στις δηλώσεις που έκανε στην ΕΡΤ, ο τότε 30χρονος άσος, ανακοίνωνε στον εμβρόντητο Γιάννη Νάτου ότι αποχωρεί από το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα.

Μας είχε πιάσει όλους στον ύπνο; Όχι ακριβώς. Ο ΔΔ έχοντας παίξει ένα καταπληκτικό ματς με την Ισπανία, έχοντας κάνει, ενδεχομένως το κορυφαίο τουρνουά με την Εθνική (μ.ο 10π, 3.5τ, 3.8ασιστ) είχε σχεδόν αποφασίσει από την αρχή ότι στο τέλος του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος θα ανακοίνωνε την οριστική απόσυρσή του από το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα.

Το σκέφτηκε, το είπε (στον πρώτο που το εξομολογήθηκε ήταν ο Βασίλης Σπανούλης) και το έκανε. Όσο κι αν πιέστηκε, όσο κι αν του το ζήτησαν με κάθε τρόπο, δεν έκανε ποτέ πίσω. Σαν άλλος Καραμανλής που είχε πει "όταν λέμε ισόβια, εννοούμε ισόβια", ο Διαμαντίδης των 30 Μαΐων, αποχαιρέτησε την Εθνική κάπως πρόωρα, όχι όμως και χωρίς συγκεκριμένο λόγο.

Podcast: Ο Νίκος Ζήσης και ο Κώστας Τσαρτσσαρής εξηγούν στο Pick-n-Pop με τον Στέφανο Τριαντάφυλλο τι σημαίνει "Δημήτρης Διαμαντίδης"

Έχουν γραφτεί πολλά από τότε. Γιατί ο άσος του Παναθηναϊκού έφτασε σε αυτή την απόφαση. Αν θυμάστε εκείνο το καλοκαίρι ήταν πολύ περίεργο για την Εθνική. Ο Καζλάουσκας βρισκόταν στο δεύτερο χρόνο της θητείας του, με τις δάφνες του χάλκινου μεταλλίου στο Ευρωμπάσκετ του 2009 και μια ομάδα στην οποία επέστρεφε ο Διαμαντίδης και έμοιαζε να έχει ένα σωρό πολλές και καλές λύσεις.

Η προετοιμασία της ομάδας έγινε άνω-κάτω με το επεισοδιακό φιλικό στο Ακρόπολις, κόντρα στους Σέρβους, με την άγρια συμπλοκή που στοίχισε την καμπάνα σε Σχορτσιανίτη και Φώτση (παρά τις... αντίθετες απόψεις της ομοσπονδίας, που μετά από εκείνο το παιχνίδι έβαζε το ένα αυτογκόλ, μετά το άλλο).

Στην Τουρκία η ομάδα εκτέθηκε περισσότερο στον αγώνα με τη Ρωσία, όταν διάλεξε να χάσει. Όχι τόσο για την απόφασή της, όσο για τον τρόπο που... έχασε, με τον Μπλατ να "κράζει" και την ομάδα να μην έχει ούτε ένα στεγανό. Στο τέλος οι παρεξηγήσεις ήταν στην ημερήσια διάταξη, το κλίμα είχε χαλάσει και ο Καζλάουσκας δεν έδειχνε ικανός (ίσως δεν ήταν και η δουλειά του) να επιβάλλει πειθαρχία.

Λέγεται ότι ο Διαμαντίδης απηύδησε από την όλη κατάσταση, η ομάδα έμεινε εκτός προημιτελικών και αποφάσισε να πάρει το καπελάκι του και να φύγει.

Συμφωνούμε; Όχι ακριβώς. Μπορεί η ατμόσφαιρα να μην ήταν η καλύτερη, να μην άρεσε σε κανέναν, ωστόσο, ο λόγος δεν ήταν αυτός. Ο Διαμαντίδης δεν είναι από τους ανθρώπους που τα παρατάνε.

Για να φτάσει να πει "αποχωρώ", όσο κι αν πράγματι βιάστηκε, όσο κι αν σίγουρα θα μπορούσε να … κάτσει ένα χρόνο έξω, να επανέλθει ας πούμε το 2012 και να τελειώσει παίζοντας στους Ολυμπιακούς, τα ζύγισε πολύ καλά στο μυαλό του και πήρε μια απόφαση για την οποία μάλιστα, όταν τον ρωτάνε, απαντάει ότι δε μετάνιωσε ποτέ.

Ο Διαμαντίδης προερχόταν από μια σεζόν, όπου το σώμα του έβγαζε διαρκώς προβλήματα. Το καλοκαίρι του 2009 είχε κάνει εγχείριση στους κοιλιακούς. Ο βιονικός Διαμαντίδης που έπαιζε σχεδόν 300 ματς χωρίς διακοπή, άρχισε να χάνει λάδια.

Μέσα στο γήπεδο (αλλά και έξω απ’ αυτό) ο Διαμαντίδης ήξερε πάντα τι έπρεπε να κάνει. Είχε εμπιστοσύνη στο σώμα του, βελτίωνε χρόνο με τον χρόνο τις ικανότητές του. Είτε τις αθλητικές, είτε τις καθαρά μπασκετικές. Ατέλειωτες ώρες προπόνησης. Δεν έγινε τυχαία αυτός που έγινε. Το 2006 όταν του είπαν ότι ο Μάικ Σιζέφσκι τον θεωρεί τον καλύτερο σουτέρ της ελληνικής ομάδας, στραβομουτσούνιασε και σχολίασε: «Μήπως με πέρασε για κανέναν άλλο;»

Κι όμως. Ο Σιζέφσκι είχε δίκιο. Ο Διαμαντίδης που όταν πρωτοπήγε στον Παναθηναϊκό δεν... το’ χε το σουτ, έγινε ένας απίστευτος μπόμπερ τριών πόντων, γιατί απλά βαρέθηκε να σουτάρει στην προπόνηση.

Το 2010 μόλις είχε υπογράψει συμβόλαιο με τον Παναθηναϊκό. Ήξερε ότι αν συνέχιζε να παίζει ανελλιπώς στην Εθνική, αν κάθε καλοκαίρι ταλαιπωρούσε το σώμα του, θα δυσκολευόταν να το … τιμήσει. Και στο τέλος εκείνης της συμφωνίας (στα 33 του) θα έμοιαζε δύσκολο να ανανεώσει ξανά.

Εκ των πραγμάτων είχε δίκιο. Ο Διαμαντίδης στα 33 του κι αφού πήρε μια ακόμη Ευρωλίγκα (το 2011, παίζοντας σπουδαίο μπάσκετ, ίσως το πιο ώριμο της καριέρας έχοντας 12.5π, 3.9ρ και 6.2 ασίστ) έκανε και νέο συμβόλαιο εισπράττοντας άλλα 4 εκατομμύρια ευρώ. Οι δυο καλύτερες χρονιές του σε αριθμούς, είναι η τριετία 2010-13.

Για να παραμείνει σε αυτό το πολύ υψηλό επίπεδο, για να είναι πάντα ο 3D και μετά τα 30 του χρόνια και μετά κάτι έπρεπε να θυσιάσει. Ήταν η διεθνής καριέρα του με την Εθνική. Κι είναι αλήθεια ότι με τα γαλανόλευκα δεν τον χαρήκαμε τόσο πολύ, αφού ουσιαστικά έπαιξε μια γεμάτη εξαετία (2003-08) συν το τελευταίο του τουρνουά το 2010.

Στα 124 παιχνίδια που φόρεσε τη φανέλα με το εθνόσημο, σκόραρε 760 πόντους. Είχε μ.ο 6.1π, αλλά όπως ξέρετε ο Διαμαντίδης δεν έγινε η επιτομή του σύγχρονου πόιντ-γκαρντ επειδή έβαζε την μπάλα στο καλάθι. Όταν χρειάστηκε, άλλωστε, έβαλε ένα από τα μεγαλύτερα σουτ στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ και στη διαδρομή της Εθνικής Ομάδας. Το μεγάλο τρίποντο εναντίον της Γαλλίας, μοιάζει και είναι η πρώτη εικόνα, που όταν σε ρωτήσουν μετά από χρόνια "τι θυμάσαι από τον Διαμαντίδη", θα ξεκινήσεις ως εξής: "Πολλά, αλλά εκείνη τη φάση δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Χάνει τις βολές ο Ριγκοτό. Ο Ζήσης παίρνει την μπάλα, πάει προς τα μέσα και βγάζει έξω στον Διαμαντίδη. Σουτ και … πήραμε το χρυσό".

Παππού, δεν ήταν ο τελικός. Ο ημιτελικός ήταν…

"Ναι, ε; Περνάνε τα χρόνια, αλλά έτσι μου φαίνεται τώρα. Ή τόσο μεγάλος παίκτης ήταν αυτός ο Διαμαντίδης…"