Στ’ αλήθεια δεν ξέρω τι από τα δυο ισχύει σε αυτή την ούτως ή άλλως δυσάρεστη, θλιβερή και πένθιμη περίσταση…

Είναι άραγε ειρωνεία ή ευλογία της τύχης το ότι ο Γιάννης Μπουτάρης έφυγε από τη ζωή, λίγες ώρες προτού ανατείλει η 10η Νοεμβρίου…

Ναι, η 10η Νοεμβρίου, η οποία έχει καθιερωθεί και εορτάζεται ως η παγκόσμια ημέρα οινοτουρισμού!

Προς τούτο λοιπόν, -για να τιμήσω σεβαστικά τη μνήμη του και να υποκλιθώ σε έναν από τους σπουδαιότερους σύγχρονους Έλληνες-πήγα κι ελόγου ου και ήπια το κάτι τις μου χθες το μεσημέρι στο οινοποιείο Κουρκουλού στην Πατσό του Αμαρίου Ρεθύμνης!

Δεν γεύθηκα βεβαίως κάποιο από τα ξινόμαυρά του και δη το θρυλικό Grand Reserve του 2011, αλλά-στην κυριολεξία-ας πάει και το παλιάμπελο!

Το ντοκιμαντέρ του ΝΒΑ και η πρόσκληση για τον Ιωαννίδη

Τον κυρ Γιάννη (όπως ονομάζεται το κτήμα που δημιούργησε στη Νάουσα) τον συνάντησα δια ζώσης για τελευταία φορά τον Απρίλιο του 2022 για μια συνέντευξη που συμπεριλήφθηκε στο ντοκιμαντέρ «Hoop Cities» το οποίο παράχθηκε από το ΝΒΑ και ήταν αφιερωμένο στις πιο μπασκετικές πόλεις της Ευρώπης.

Εκείνη η συζήτηση μας στην αλέα της παραλίας του Θερμαϊκού κόλπου μπροστά από το ξενοδοχείο Μακεδονία Παλάς πέρα από την σημαντική μπασκετική διάσταση της, υπήρξε κατ’ ουσίαν ένα ανάγλυφο της σύγχρονης ιστορίας της Θεσσαλονίκης με τα σέα του και τα μέα του.

Μιλήσαμε για τελευταία φορά πριν από 17 ημέρες και δεν τον άκουσα καλά, αλλά δεν πίστευα κιόλας ότι βρισκόταν στο λυκόφως της ζωής του.

Του τηλεφώνησα για να τον παρακαλέσω να μας τιμήσει με την παρουσία του στο πάνελ της επίσημης παρουσίασης της αυτοβιογραφίας με τίτλο «Γεννημένος Νικητής» του Γιάννη Ιωαννίδη, αλλά αρνήθηκε ευγενικά επικαλούμενος τα προβλήματα υγείας που τον ταλάνιζαν και προχθές αποδείχθηκαν υπέρτερα των δυνάμεων που του είχαν απομείνει…

Γίνε Άρης να… Μπουτάρης!

Κρίμα, έντεκα εκατομμύρια φορές κρίμα!

Γιατί έντεκα εκατομμύρια;

Διότι τόσα ήταν τα λεφτά που έδωσε τον Αύγουστο του 1984 για τη μεταγραφή του Παναγιώτη Γιαννάκη από τον Ιωνικό στον Άρη, χώρια τα πολλαπλάσια με τα οποία αιμοδοτούσε επί σειρά ετών την αγαπημένη του ομάδα.

Ο Μπουτάρης δεν έγινε Αρειανός: όπως μού είπε χθες το απόγευμα και ο εξ απαλών ονύχων αδερφικός φίλος του, ο πρώην αντιπρόεδρος της ΕΟΚ, παλαίμαχος διεθνής παίκτης και γιατρός Κώστας Παρίσης, «ο Γιάννης γεννήθηκε Αρειανός»!

Βεβαίως εδώ κολλάει περισσότερο το ότι έγινε Αρειανός, ώστε να ενισχύεται κιόλας το μότο που επικαλούνται οι φίλαθλοι του συλλόγου και μάλιστα κάνει διπλή ρίμα…

Γίνε Άρης να γουστάρεις και εκτάκτως ένεκα της περιπτώσεις, γίνε Άρης να… Μπουτάρης!

Το αυτοκίνητο στα κρυφά, η Δημαρχία και ο "Αρκτούρος"

«Ήταν όμορφες οι εποχές της ανέμελης νιότης μας» θυμήθηκε εμφορούμενος από τη νοσταλγία και τη συγκίνηση ο Παρίσης.
«Τότε που ήμασταν 16-17 χρονών και ο Γιάννης έπαιρνε κρυφά το αυτοκίνητο του πατέρα του για να πάμε βόλτα. Τότε που ερωτεύθηκε τη μετέπειτα σύζυγο του, την Αθηνά, αν και ο πατέρας του πίστευε ότι ήταν πολύ μικρός για μπλεξίματα. Τότε που άρχισε να κυριεύεται από το δαιμόνιο της δημιουργίας το οποίο τον έφτασε στην κορυφή»!

Όχι διότι σώνει και καλά ο νεκρός δεδικαίωται, αλλά επειδή πρόκειται για μια αδιαμφισβήτητη και κοινώς αποδεκτή αλήθεια, ο Μπουτάρης υπήρξε και θα μνημονεύεται ως μια πολύ ξεχωριστή και σπάνια προσωπικότητα σε όλες τις πτυχές του: ως εξπέρ του κρασιού, ως επιχειρηματίας, ως Δήμαρχος Θεσσαλονίκης, ως άνθρωπος με αδυναμίες τις οποίες νίκησε και με ευαισθησίες (βλέπε οργάνωση «Αρκτούρος»), ως εξωκοινοβουλευτικός παράγων, ως οικογενειάρχης, ως πρωτοπόρος σε πολλούς τομείς και πάει λέγοντας…

"Να του στήσουν ένα άγαλμα"

Αυτή η ξεχωριστή φιγούρα από το Νυμφαίο του Νομού Φλωρίνης έμελλε να πρωταγωνιστήσει στον δημόσιο βίο επί σειρά δεκαετιών και ως εκ τούτου αφήνει ένα έντονο αποτύπωμα που θα μείνει κιόλας ανεξίτηλα χαραγμένο στη συλλογική μνήμη.

Ο Μπουτάρης υπήρξε ένας ευπατρίδης του δημόσιου βίου και όπως μού έλεγε χθες ο Γιάννης Γιαννάκης που νταλαβερίστηκε μαζί του στην εποχή της «Αυτοκρατορίας», ως μάνατζερ της ομάδας, «ο Άρης θα πρέπει να του στήσει ένα άγαλμα μπροστά από το Παλέ».

Η απαγωγή του Γιαννάκη και το θρίλερ στην οδό Σκουφά

Τον κυρ Γιάννη τον γνώρισα πριν από σαράντα χρόνια: σαράντα ακριβώς, από εκείνο το αλήστου μνήμης σαββατιάτικο βράδυ της 3ης Αυγούστου του 1984, που παίχθηκε το θρίλερ της μεταγραφής του Γιαννάκη…

Αντί να τα λέω και να τα γράφω εγώ, προτιμώ να παραθέσω ένα απόσπασμα από την αυτοβιογραφία του «Ξανθού» το οποίο αναφέρεται σε εκείνη τη νύχτα που άλλαξε τον ρουν της Ιστορίας του ελληνικού μπάσκετ…

«Γι’ αυτή τη μεταγραφή είχαμε δουλέψει πολύ και στο προσκήνιο και στο παρασκήνιο: Είχαμε δώσει λοιπόν ένα εκατομμύριο δραχμές σε έναν συμπαίκτη του Γιαννάκη στον Ιωνικό για να μας μαρτυρήσει πού βρισκόταν το κρίσιμο βράδυ, τον βρήκαμε και τον απαγάγαμε μέσα από τα χέρια της ΑΕΚ"!

Ιωαννίδης: "Θα νομίζει ο κόσμος ότι βρέχει λεφτά"!

"Πίστευαν ότι τον είχαν κλείσει και πανηγύριζαν, αλλά δεν είχε υπογράψει ποτέ στην ΑΕΚ. Υπέγραψε στο διαμέρισμα του Γιάννη Μπουτάρη στην οδό Σκουφά, στο Κολωνάκι. Όταν πήγα στο διαμέρισμα, προτού έρθει ο Γιαννάκης, είχαν απλωμένα τα λεφτά που σκόπευαν να του δώσουν ως πριμ υπογραφής πάνω σε ένα τραπέζι.

Ήταν και ανοιχτά τα παράθυρα στο διαμέρισμα, έκανε ζέστη και μου λέει ο Μητρούδης «Γιάννη, κλείσε το παράθυρο μην πάρει ο αέρας τα λεφτά». Και για να του κάνω πλάκα πήρα μια δύο δεσμίδες με πεντοχίλιαρα, πήγα στο παράθυρο και του λέω: «Τώρα θα τα πετάξω κάτω να γεμίσει η πλατεία πεντοχίλιαρα για να νομίζει ο κόσμος ότι βρέχει λεφτά».

Με είχε ειδοποιήσει ο Μπουτάρης, διότι πίστευε ότι, χωρίς εμένα παρόντα, δεν θα γινόταν ποτέ η μεταγραφή. Ήρθε τελικά ο Γιαννάκης, συμφωνήσαμε, τον κλείσαμε, υπέγραψε το δελτίο και μετά τον βάλαμε σε ένα αυτοκίνητο, τον πήγαμε στη Θεσσαλονίκη και τον κρύβαμε για μερικές μέρες στο σπίτι του Μιχαηλίδη στο Πανόραμα. Την επόμενη μέρα ο Μιχαηλίδης είχε ραντεβού με τον Δημήτρη Μελισσανίδη και τον Γιάννη Σπανό, που έκαναν κουμάντο στον Ιωνικό.

"Όποιον θέλουμε εμείς, τον παίρνουμε"

Ο Μελισσανίδης ήθελε να πάει στην ΑΕΚ ο Γιαννάκης και εγώ τότε τους είπα «η ΑΕΚ πεθαίνει στο μπάσκετ και δεν το έχετε πάρει χαμπάρι»!

Καθόταν πίσω ο Μελισσανίδης, εμείς μιλάγαμε μαζί τους και είχαμε παρέα και τον τότε ΓΓΑ Κίμωνα Κουλούρη. Κάποια στιγμή ο Σπανός μάς είπε «κρίμα που δεν έγινε η μεταγραφή, είστε καλά παιδιά».

Βάζω τότε τα γέλια και του λέω «εμείς ό,τι λέμε το κάνουμε και όποιον θέλουμε τον παίρνουμε. Τον Γιαννάκη τον έχουμε πάρει, υπέγραψε και τον φυγαδεύσαμε στη Θεσσαλονίκη. Τον κρύψαμε πίσω από ψηλά ντουβάρια, εκεί να πας να τον βρεις. Εσύ τον έχεις τον Γιαννάκη;» τον ρώτησα.

«Όχι», μου απαντά.

«Εμείς μπορεί να τον έχουμε», του λέω και τότε συμφώνησε και ο Ιωνικός και τελείωσε η υπόθεση.

Ο Κουλούρης και η πιο φτηνή μεταγραφή

Εκεί λοιπόν ανακατεύτηκε ο Κουλούρης. Επειδή είχε γίνει το μεταξύ μας επεισόδιο, στη Ρόδο τον είχα πιάσει και του λέω «βοήθησέ μας στη μεταγραφή να κάνουμε κάτι καλό για όλο το μπάσκετ». Ο Ιωνικός χρώσταγε λεφτά από το ποδόσφαιρο και ο Κουλούρης μεσολάβησε για να ρυθμισθούν οι οφειλές, συν τα τριάντα δύο εκατομμύρια που πήραν από εμάς, με αποτέλεσμα να ξελασπώσουν και να τον ευγνωμονούν.

Όταν πήρα τον Γιαννάκη στον Άρη, γυρίζει ο Κώστας Χαριτωνίδης, προπονητής στο βόλεϊ, και μου λέει «καλή μεταγραφή, αλλά ακριβή». Του απαντώ λοιπόν ότι «αυτή ήταν η πιο φτηνή μεταγραφή, απορώ πώς εσύ τη θεωρείς ακριβή». Με κοίταξε απορημένος. «Δεν μπορώ να σου το εξηγήσω τώρα», του είπα. «Θα το καταλάβεις μόνος σου»!

Μετά από καιρό ήρθε και μου λέει «Γιάννη, τώρα το κατάλαβα. Για αυτά που έχει προσφέρει στην ομάδα ο Παναγιώτης, η μεταγραφή ήταν πολύ φτηνή»!

Κοτρώνα στο κτίσιμο της "Αυτοκρατορίας"

Εκείνα τα χρόνια ο Μπουτάρης, όπως και ο επίσης συχωρεμένος Θεόφιλος Μητρούδης, είχε μονάχα το αριστερό χέρι του ελεύθερο…

Το εννοώ αυτό, διότι το δεξί το είχε διαρκώς στην τσέπη για να βγάζει λεφτά και να τα δίνει στον Άρη, βάζοντας όχι απλώς ένα λιθαράκι, αλλά μια μεγάλη κοτρώνα στο κτίσιμο της «Αυτοκρατορίας».

«Το 1989 μού έδωσε μια επιταγή 100.000.000 δραχμών για να πάω στην Αμερική και να φέρω τα δυο αδέρφια, τον Νικ και τον Τομ Κατσίκη. Τελικά ο ατζέντης που τους εκπροσωπούσε τους πήγε πακέτο στον ΠΑΟΚ, αλλά έχει σημασία το πόσο αβέρτος ήταν ανά πάσα στιγμή για να βοηθήσει την ομάδα» τονίζει ο Γιάννης Γιαννάκης.

Ο Μπουτάρης ήταν απίκο σε όλες τις στιγμές, ευχάριστες και δυσάρεστες, κυρίως στις δεύτερες, όταν η διοίκηση ζοριζόταν για να ανταποκριθεί στις πληρωμές του Γκάλη και του Γιαννάκη.

Ελέω χαρακτήρος, ιδιοσυγκρασίας και στάσης ζωής δεν έβγαινε ποτέ μπροστά, αλλά προτιμούσε να μένει σε δεύτερο πλάνο, ωστόσο όλοι γνώριζαν και κυρίως αναγνώριζαν την τεράστια προσφορά του…

"Όλοι σας κι εγώ μόνος μου"!

Τα χρόνια πέρασαν και το καλοκαίρι του 1990 o Άρης κλήθηκε να αντιμετωπίσει μια σοβαρή κρίση: πριν από τον Γκάλη (1992) και τον Γιαννάκη (1993) έφυγε όχι απ’ όπου κι όπου, αλλά από το ίδιο του το σπίτι ο Ιωαννίδης!

Το γυαλί είχε σπάσει και δεν κόλλαγε, καθώς ο «Ξανθός» έδειχνε φανερά την ενόχληση του μάλιστα στην αυτοβιογραφία του αναφέρει επί λέξει:

«Είχα αποφασίσει ότι θα φύγω από τον Άρη στο τέλος της σεζόν 1989-90 και δεν με ένοιαζε τι θα συμβεί. Εάν εγώ αποφασίσω να φύγω από κάπου, δεν με κρατάει κανείς και τίποτε στον κόσμο. Τους έλεγα συνεχώς «θα φύγω και ελάτε να με νικήσετε, όλοι σας κι εγώ μόνος μου!».

"Ούτε γουλιά από τα κρασιά του"!

Έλεγε ότι θα φύγει και έφυγε, επιλέγοντας την (ούτως ή άλλως οικεία του λόγω σπουδών στη Γεωπονική Σχολή του Πανεπιστημίου) αγρανάπαυση μιας σεζόν.

Σύμφωνα με τις ακριτομυθίες που διαχέονταν πέρα δώθε στα μπασκετικά στέκια της Θεσσαλονίκης, εκτός από τον τότε πρόεδρο Άκη Μιχαηλίδη, ούτε ο Θεόφιλος Μητρούδης, ούτε ο Γιάννης Μπουτάρης προσπάθησαν να τον εμποδίσουν στην έξοδο του.

Λέγεται μάλιστα ότι ο Ιωαννίδης, φουρκισμένος από την ατμόσφαιρα και τη συμπεριφορά των παραγόντων της ομάδας και σε μια στιγμή έκρηξης είπε βροντωδώς ότι «δεν ξαναβάζω στο στόμα μου ούτε μια γουλιά από τα κρασιά του Μπουτάρη»!!!