Λένε πως ο νεκρός δεδικαίωται, αλλά αυτό δεν ισχύει στην προκειμένη περίπτωση… Δεν ισχύει, διότι ο Γιώργος Κονδύλης είχε δικαιωθεί πολύ προτού, ξαφνικά και απροσδόκητα, βαδίσει στη μακαρία οδό με προορισμό τον Παράδεισο, που θαρρώ πως πλάστηκε γι’ αυτόν!

Είναι πάντοτε δύσκολο να γράψεις για ανθρώπους που εκδημούν, όταν συνεργάσθηκες και έζησες μαζί τους, πολλώ δε μάλλον όταν αυτή η σχέση έγινε στενή φιλία η οποία ξεπερνάει τα τριάντα χρόνια..

Μου ΄ρθε κατακέφαλα η είδηση του φευγιού του, αλλά δεν ήμουν ο μόνος που κατελήφθη εξαπίνης: τι να πουν άραγε η σύζυγος του, η Ιωάννα και τα αγόρια τους, ο Νότης και ο Ακης, που βίωσαν το δράμα και το σοκ της απώλειας του;

Θα τον θέλαμε για πατέρα μας!

Μιας και το ‘φερε η κουβέντα στα δυο παιδιά του, θα γράψω κάτι που μπορεί να φανεί περίεργο και υπερβολικό, αλλά το πιστεύω ακράδαντα: ο Κονδύλης ήταν ο πατέρας που όλοι θα ήθελαν να έχουν!

Κι αν δεν τον είχες πατέρα, θα ήθελες να είναι ο θείος σου, ο συγγενής σου, ο φίλος σου, ο δικός σου άνθρωπος!

Τοιουτοτρόπως τον αισθανόμουν όλα αυτά τα χρόνια που βρισκόταν στα μπασκετικά μετερίζια του, πρώτα στην ομάδα του Παπάγου και εν συνεχεία στον ΕΣΑΚΕ, στον οποίο αφιέρωσε τη ζωή του, πρώτα ως συνεργάτης του Κώστα Ρήγα και εν συνεχεία ως γενικός διευθυντής…

Η ψυχή του ΕΣΑΚΕ για τριάντα χρόνια

Ο Κονδύλης δεν ήταν απλώς ο γενικός διευθυντής της λίγκας, αλλά κάτι πολύ παραπάνω: αυτός ο οποίος το 1992 σήκωσε το πηλοφόρι για να ριχτούν τα μπετά της τότε ΕΣΑΚ και στα τριάντα χρόνια που πέρασαν από τότε δεν έλειψε ποτέ από κοντά μας, όπως λέει και ένα σλόγκαν.

Από την οικογένεια του έλειπε, από το μπάσκετ ποτέ, βάζοντας το πιο ψηλά απ’ οτιδήποτε άλλο!

Ακόμη και τους τελευταίους μήνες, που (υποτίθεται ότι) βγήκε στη σύνταξη και θα αποτραβιόταν στην Αιδηψό, ο ΕΣΑΚΕ εξακολουθούσε να παραμένει η μεγάλη έννοια του…

Από τον Οκτώβριο του 1992 ο Κονδύλης ήταν η… λίγκα αυτοπροσώπως, στο πλάι του Θόδωρου Καρατζά, του Μανώλη Παπακαλιάτη, του Βασίλη Οικονομίδη, του Γιώργου Χαλβατζάκη, του Μιχάλη Μελή και του Βαγγέλη Γαλατσόπουλου…

Παντού: στη Μητροπόλεως, στην Ερατοσθένους, στο ΟΑΚΑ, όπου κι αν στεγαζόταν ο ΕΣΑΚΕ, εκεί ξημεροβραδιαζόταν τρέχοντας και μιλώντας διαρκώς στο κινητό τηλέφωνο του.

Η κλήση σας προωθείται!

Δεν του τηλεφώνησα ποτέ και να το σηκώσει αμέσως. Πάντοτε η κλήση μου προωθούνταν, διότι μιλούσε σε άλλη γραμμή με τα hands free κρεμασμένα από τα αυτιά του, περπατώντας πάνω κάτω στον διάδρομο!

Με τον Γιώργο δεν συνεργασθήκαμε απλώς (στις δυο περιόδους που είχα την τιμή να βρίσκομαι στο Γραφείο Τύπου της λίγκας, επί προεδρίας Θόδωρου Καρατζά και Γιώργου Χαλβατζάκη), αλλά γίναμε φίλοι.

Καρδιακοί φίλοι, άλλωστε δεν θα ξεχάσω ποτέ πως ήταν ο άνθρωπος ο οποίος χάρισε την πρώτη μπάλα του μπάσκετ στον γιο μου, που ακόμη μπουσούλαγε, σε ένα All Star Game,

Ήταν καλός άνθρωπος, καλός καγαθός, με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου…

Δεν έλεγε ποτέ "όχι"

Καλοσυνάτος, γλυκός, τρυφερός, ευγενικός, πράος, συγκαταβατικός., δεν είχε το «όχι» στο λεξιλόγιο του και πάντοτε, όποιο κι αν ήταν το πρόβλημα, λύσσαγε για να βρει τη λύση που θα ικανοποιούσε όλους τους εταίρους της λίγκας.

«Όλα γίνονται, όλα θα γίνουν» ήταν η μόνιμη επωδός του, ακόμη κι όταν όλοι οι υπόλοιποι πίστευαν ότι είχαν μπροστά τους μια αδιέξοδη κατάσταση.

Δεν θυμάμαι να τον είδα ποτέ οργισμένο, ακόμη κι όταν πιεζόταν και συμπιεζόταν αφόρητα από τις αντιπαραθέσεις μέσα στους κόλπους της λίγκας.

Ακόμη και τότε που κόντευε να… σκάσει, διατηρούσε το χαμόγελο, την αισιοδοξία, την αγαπησιάρικη διάθεση και αυτό το «ευαγγελικό ήθος», όπως ορθότατα το επισήμανε ο Υπεύθυνος Επικοινωνίας της ΚΑΕ ΑΕΚ, Γιώργος Νικολάου.

Αυτή την ανεκτίμητη περιουσία καταλείπει στο ελληνικό μπάσκετ ο μακαριστός πια Γιώργος. Ο Γιώργος μας…