Δυο καπνισμένες κάννες
Σήμερα συμπληρώνονται 40 χρόνια από το "Κοντσέρτο για πολυβόλα" στη Νίκαια και ο Βασίλης Σκουντής ανακαλεί τις εικόνες από το επικό two-man show του Παναγιώτη Γιαννάκη και του Νίκου Γκάλη...
Σαν σήμερα πριν από τέσσερα χρόνια, ένιωσα να το τερματίζω! Ε, καιρός μου ήταν, μια τέτοια μέρα το ’81 το ‘χαν τερματίσει άλλοι!
Δεν το γράφω αυτό από αλαζονεία, η οποία δεν με χαρακτηρίζει άλλωστε, αλλά από αληθινή συγκίνηση, στο κάτω κάτω δεν θα μπορούσα να κορδώνομαι για κάτι που δεν ήταν δικό μου...
Ήταν δικό Τους! Ολωσδιόλου δικό Τους!
Επίτηδες γράφω το ταυ με κεφαλαίο, διότι εκείνο το βράδυ (και όχι μόνο) της 24ης Ιανουαρίου του 1981 ο Γκάλης και ο Γιαννάκης προσπέρασαν την ανθρώπινη φάση και έμοιαζαν με Θεούς!
Θου Κύριε φυλακήν τω στόματι μου, αλλά όντως στα μάτια όλων όσοι, αξιωμένοι από την τύχη και ευλογημένοι από τον Θεό, συνωστιζόμασταν εκείνο το βράδυ στον «Πλάτωνα» της Νίκαιας, αυτός ο αγώνας δεν έμοιαζε αληθινός, αλλά βγαλμένος από άλλες σφαίρες...
Τι σόι σφαίρες;
Είτε fictional, κατά πως λένε και στο σινεμά, χώρια που ξεπερνούσε τη φαντασία και γινόταν φαντασίωση, είτε.. σεξουαλικές!
Με το συμπάθιο κιόλας, αλλά ένιωθα πως αντί για έναν συνηθισμένο αγώνα μπάσκετ έκανα μέσα από την κλειδαρότρυπα μπανιστήρι σε μια οργασμική φάση!
ΚΑΙ ΤΑ ΡΕΣΤΑ ΠΑΓΩΤΑ!
Πριν από τέσσερα χρόνια λοιπόν αποφάσισα να αφιερώσω μια τηλεοπτική εκπομπή σε εκείνο το ομηρικό μπασκετικό έπος: στην 36η επέτειο από το βράδυ που το γήπεδο του Πλάτωνα στη Νίκαια έγινε η αυλή των θαυμάτων, στην οποία ο «Δράκος» έβαλε 73 πόντους , ο «Γκάνγκστερ» 62 και, όπως λέγαμε παλιά σε τέτοιες περιπτώσεις, και τα ρέστα παγωτά!
Α, για να μην το ξεχάσω: 73+62= 135 πόντοι, χωρίς τρίποντα που δεν είχαν εισαχθεί ακόμη στο ελληνικό πρωτάθλημα και βεβαίως με επιθέσεις διαρκείας 30 και όχι 24 δευτερολέπτων!
Ήμουν στο γήπεδο, έχω ξαναγράψει πολλές φορές (σε εφημερίδες, περιοδικά και ιστοσελίδες) και έχω κάνει ντοκιμαντέρ και αφιερωματικές εκπομπές γι’ αυτό το ματς, αλλά πολύ... φοβάμαι ότι σήμερα είναι πιο επίκαιρο από ποτέ!
Το εννοώ αυτό διότι είναι νωπές οι μπηχτές του Παναγιώτη για τον Νίκο σε δυο εκπομπές του ANT1 TV, πρώτα στο «The 2Night Show» του Γρηγόρη Αρναούτογλου και εν συνεχεία στο «Ενώπιος Ενωπίω» του Νίκου Χατζηνικολάου, οπότε η τεσσαρακοστή επέτειος του ρεσιτάλ τους δεν κάθεται στην καλύτερη δυνατή χρονική συγκυρία...
ΑΠΟ ΔΥΟ ΧΩΡΙΑ ΧΩΡΙΑΤΕΣ
Ακολούθησαν και οι δηλώσεις του Θεόφιλου Μητρούδη (για τον Γιάννη Μπουτάρη και το δικό του νταλαβέρι με τον Γκάλη και τον Γιαννάκη) στον ραδιοφωνικό σταθμό Focus 103.6 FM και γίναμε από δυο χωριά χωριάτες!
Βεβαίως οι σχέσεις του Νότη (όπως τον φώναζε η μάνα του) και του Νικ δεν υπήρξαν ποτέ στενές και φιλικές, άλλωστε οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ του ελληνικού μπάσκετ γνωρίζουν ότι ακόμη και τις μέρες του Εurobasket του ’87 δεν μιλιόντουσαν!
Έτερον εκάτερον, όμως: φιλιωμένοι ή τσακωμένοι, η συνεργασία τους πάνω στο παρκέ δεν μαρτύραγε το υπόβαθρο της προσωπικής σχέσης τους...
Σε αυτά τα 42 χρόνια που έχουν περάσει από την άφιξη του Γκάλη στην Ελλάδα, οι σχέσεις τους πέρασαν από διάφορες φάσεις: άλλοτε κακές, άλλοτε καλές, άλλοτε ψυχρές, άλλοτε εχθρικές, άλλοτε αδιάφορες και δεν συμμαζεύεται...
Κλείνω εδώ την παρένθεση αυτών των διαπροσωπικών παρτίδων τους και επιστρέφω στο ψητό, το οποίο αποφάσισα να ξανασερβίρω σήμερα, ξαναζεσταμένο μέσα στο φούρνο των μικροκυμάτων!
Πριν από τέσσερα χρόνια λοιπόν, είχα μια πολύ φιλόδοξη ιδέα, που δεν μου έκατσε ολωσδιόλου, αλλά απ’ το ολότελα, καλή κι η Παναγιώταινα!
Στην κυριολεξία κιόλας, διότι ο μεν Παναγιώτης ήρθε στο στούντιο της εκπομπής Pick N’ Roll της Cosmote TV, ενώ λίγες μέρες νωρίτερα είχα ανέβει στη Θεσσαλονίκη για να μιλήσω επί τούτου με τον Νίκο και να στήσω την εκπομπή που υπάρχει ανεβασμένη στο διαδίκτυο, φιλοξενώντας και τις μαρτυρίες παικτών, προπονητών και διαιτητών που ήσαν παρόντες σε αυτή τη μυθική αναμέτρηση.
Σαράντα χρόνια πίσω, λοιπόν, ένα κρύο βράδυ στην Κοκκινιά...
Κανονικά θα ’πρεπε να γυρίσω ακόμη πιο πίσω το ρολόι και να φτάσω στην 24η Ιανουαρίου (όχι του 1981, αλλά) του 1941, οπότε γεννήθηκε στο Μπρούκλιν ο Νιλ Ντάιαμοντ, ο οποίος σχετίζεται εμμέσως πλην σαφώς με τη δική μας ιστορία...
Ι’ Μ GLAD YOU ‘RE HERE WITH ME TONIGHT
Πώς;
Tα γενέθλια του συμπίπτουν με την επέτειο του μεγαλύτερου two-man show στα χρονικά του ελληνικού πρωταθλήματος και συν τοις άλλοις (το 1977) έβγαλε έναν δίσκο, ο τίτλος του οποίου θα μπορούσε κάλλιστα να είναι το soundtrack της διπλής μπασκετικής ραψωδίας…
Ι’ m glad you ’re here with me tonight!
Έπεσε διάνα ο Αμερικανός τραγουδοποιός, διότι ο Γιαννάκης και ο Γκάλης θα μπορούσαν να αφιερώσουν ο ένας προς τον άλλον αυτό το άλμπουμ και να μην το χορταίνουν, καθότι εκείνη την (ανεξίτηλα χαραγμένη στο βιβλίο των ρεκόρ) χειμωνιάτικη βραδιά κι οι δυο ήταν πολύ χαρούμενοι που συνευρεύθησα και πρόσφεραν ένα κονσέρτο για πολυβόλα!
Τα αναστορούμαι όλα σαν να συνέβησαν χθες...
Ήμουν κι εγώ εκεί, όντας μειράκιον 18 ετών και νεαρός δημοσιογράφος, όρθιος στα υποτυπώδη δημοσιογραφικά θεωρεία του «Πλάτωνα», που είχε γεμίσει ασφυκτικά από νωρίς προς χάριν της κόντρας του τοπικού ήρωα με τον ξένο εισβολέα!
Η κόντρα τους είχε αργήσει 14 μήνες, στο πέρασμα των οποίων, από ατυχή συγκυρία (εξαιτίας του συστήματος διαχωρισμού των ομάδων του Νότου και του Βορρά που λανσάρισε την σεζόν 1979-80 ο Στέλιος Γιώσης) ο Παναγιώτης και ο Νίκος δεν είχαν αναμετρηθεί ποτέ!
Οι δυο τους συναντήθηκαν για πρώτη φορά ένα πρωινό του Απριλίου του 1980 στο γήπεδο του Σπόρτιγκ, όπου μαζεύτηκε η εθνική ομάδα με προπονητή τον Ρίτσαρντ Ντουκσάιρ, για να αρχίσει την προετοιμασία της ενόψει του Προολυμπιακού Τουρνουά στο Βεβέ, μάλιστα την ημέρα του ντεμπούτου του Γκάλη στην ελβετική πόλη (6 Μαΐου 1980) στην Κοζάνη γεννιόταν ο Δημήτρης Διαμαντίδης!
Τότε έδωσαν για πρώτη φορά ο ένας στον άλλον το χέρι, τότε συστήθηκαν, τότε άρχισαν ν’ αλλάζουν πάσες, τότε άρχισαν να γράφουν μια ιστορία που εξελίχθηκε σε παραμύθι…
Τότε για πρώτη φορά απέδειξαν πως για τα επόμενα 13 χρόνια, μαζί δεν (θα) κάνανε και χώρια δεν (θα) μπορούσαν!
ΟΙ ΑΦΕΛΕΙΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΦΡΟ ΜΑΛΛΙ
Στα 22 χρόνια του ο Γιαννάκης ο οποίος έμενε τέσσερα στενά πιο κάτω από το σπίτι μου είχε πυκνά μαλλιά με αφέλειες, φορούσε το Νο 6 και τα μποτάκια της Adidas με τις τρεις μπλε ρίγες, κουβαλούσε ως παράσημο το έπος της κατάκτησης του χρυσού μεταλλίου στους Μεσογειακούς Αγώνες του Σπλιτ (Σεπτέμβριος ’79), σκεπτόταν ήδη το ταξίδι του στην Αμερική και αποτελούσε τον μεταγραφικό πόθο του Παναθηναϊκού, του Ολυμπιακού και της ΑΕΚ…
Στα 24 χρόνια του ο Γκάλης είχε άφρο μαλλί, φορούσε το Νο7, έναν χρυσό σταυρό στο δασύτριχο στήθος του και χαμηλά άσπρα Pony (που μέσα στην ματαιοδοξία μου τα ζήλεψα κι εγώ και ικέτευα γονατιστός τον πατέρα μου να μου τα αγοράσει, εντέλει τα δανείστηκα από έναν συμμαθητή μου!), κουβαλούσε τον μύθο του τρίτου σκόρερ του NCAA και την ετικέτα του Superman, με την οποία προσγειώθηκε στον πλανήτη του ευρωπαϊκού μπάσκετ!
Το φιλοθεάμον κοινό διψούσε για αυτή τη μεγάλη κόντρα, τη λαχταρούσε κιόλας έναν ολόκληρο χρόνο. Τα κατορθώματα του «Δράκου» ήταν ήδη déjà vu, όσο για τον «Γκάνγκστερ» οι φίλαθλοι στην Αθήνα τον αντίκρισαν για πρώτη φορά τον Φεβρουάριο του 1980, όταν κατέβηκε για τους αγώνες με τον Ολυμπιακό (Σάββατο) και την ΑΕΚ (Κυριακή).
Παρεμπιπτόντως οι ομάδες έπαιζαν δυο «κολλητά» ματς εκείνη την εποχή, για να περιοριστούν τα ταξίδια και οι δαπάνες, οπότε το μενού του weekend ήταν όντως χορταστικό.
Με τις εφημερίδες της εποχής να εξάπτουν τη φαντασία του κόσμου προαναγγέλλοντας την άφιξη του Νικ λες και επρόκειτο για τον περιλάλητο Μεσσία («Πάμε να δούμε τον Γκάλη») στο Παπαστράτειο και στο γήπεδο του Ιωνικού ΝΦ δεν έπεφτε καρφίτσα.
Ο Άρης ηττήθηκε και στα δύο ματς (90-89 από τον Ολυμπιακό και 106-105 από την ΑΕΚ), αλλά οι εμφανίσεις του Γκάλη υπήρξαν σαγηνευτικές: μέσα σε λιγότερο από 24 ώρες σημείωσε (28+56) 84 πόντους, ενώ την ίδια στιγμή ο Γιαννάκης προσπαθούσε να διασώσει τον Ιωνικό, που εντέλει τη σκαπουλάρισε αφήνοντας πίσω του τον Πανιώνιο και τον ΒΑΟ…
Για τους μερακλήδες της ελληνικής καλαθοσφαίρισης, το έργο Γιαννάκης vs Γκάλης ήταν όχι μόνον πρώτης, αλλά και αγωνιώδους προβολής!
WHEN THE GAME WAS OURS
Πριν από ενάμιση χρόνο ολάκερη η Αμερική εκστασιαζόταν στην προσμονή του τελικού του NCAA (Μίσιγκαν Στέιτ-Ιντιάνα Στέιτ) ανάμεσα στον Μάτζικ Τζόνσον και στον Λάρι Μπερντ, ένα συναπάντημα για το οποίο σε συνδυασμό με τη μεταγενέστερη αντιπαλότητα τους στους αγώνες Λέικερς-Σέλτικς, ο Τζάκι Μακ Μιούλαν έγραψε το βιβλίο «When the game was ours».
Εκείνο το βράδυ της 24ης Ιανουαρίου του 1981 οι Έλληνες φίλαθλοι ζούσαν τη δική τους «παράνοια»...
Οι ουρές έξω από το γήπεδο έφταναν έως την πύλη του… Γ' Νεκροταφείου, ο έφορος Σταύρος Συμεωνίδης κρυβόταν όλη την εβδομάδα γιατί είχε βρει τον μπελά του με τα περιβόητα «φοράκια» (της δωρεάν εισόδου) και αίφνης το ελληνικό μπάσκετ απέκτησε το δικό του γουέστερν!
Στην κυριολεξία γουέστερν, καθότι ο Πλάτωνας βρίσκεται στη δυτική όχθη!
Το ματς άρχισε στις έξι το απόγευμα (μέρα Σάββατο) με διαιτητές τον Παναγιώτη Τσολακίδη και τον Χριστόδουλο Οικονομίδη και από την πρώτη στιγμή εξελίχθηκε σε κόλαση, στο πεδίο της οποίας μονομαχούσαν δύο απεσταλμένοι αντιπρόσωποι του… Εωσφόρου!
Ο Γιαννάκης και ο Γκάλης έβγαλαν τα εξάσφαιρα τους και πυροβολούσαν ασταμάτητα, πιο γρήγορα ακόμη κι από τη σκιά τους!
Μεγάλοι πρωταγωνιστές σε ένα θρίλερ, που υπερέβη τα όρια του συναγερμού, όπως αποδεικνύεται και από το πυκνογραμμένο φύλλο αγώνα, το οποίο είναι γεμάτο από ενστάσεις ( δύο), τεχνικές ποινές και διάφορες παρατηρήσεις, όπως η αναφορά του συνηθισμένου συνθήματος των οπαδών του Ιωνικού: «ΕΟΚ πουλημένη, η Νίκαια δεν πεθαίνει»!
Πάνω στο παρκέ ο Γκάλης και ο Γιαννάκης κάνουν παπάδες...
ΤΑ ΟΡΓΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΝΟΠΩΛΙΟ
Τα όργια των οργίων, ώ όργια!
Ξεπερνούν όχι μονάχα τη λογική, αλλά ακόμη και τη φαντασία!
Η λήξη του πρώτου ημιχρόνου βρίσκει τον Ιωνικό να προηγείται με 53-51, ενώ στο τέλος του κανονικού αγώνα αποτυπώνεται το ισόπαλο 101-101, δια χειρός του Βασίλη Νυδριώτη, που ευστόχησε σε δύο ελεύθερες βολές, ενώ στην τελευταία επίθεση του Ιωνικού ο Γιαννάκης σούταρε βιαστικά, αγνοώντας (λόγω των προβλημάτων στο χρονόμετρο) ότι απέμεναν άλλα έντεκα δευτερόλεπτα. .
Στα τελευταία δευτερόλεπτα της παράτασης ο Δημήτρης Νάστος αστόχησε σε δύο βολές, αλλά ο Ιωνικός δεν πρόλαβε να σκοράρει και ο Άρης με προπονητή (στην πρώτη από τις δύο σεζόν του) τον Ντούσαν Ίβκοβιτς δραπέτευσε από τη Νίκαια ζωντανός (113-114) σε ένα πραγματικά συγκλονιστικό, φαντασμαγορικό και ιστορικό αγώνα…
Αμ’ το άλλο; Επί έξι λεπτά στα μέσα του πρώτου ημιχρόνου σκόραραν (και νομίζω ότι σούταραν κιόλας) μονάχα οι δυο τους: σε αυτό το χρονικό διάστημα πέτυχαν από 14 πόντους ο καθένας και μετέτρεψαν το σκορ από 26-17 σε 40-31!
«Κάποια στιγμή γύρισα στον Ντούντα και του είπα να μας βγάλει εμάς τους υπόλοιπους τέσσερις έξω, να πει το ίδιο και στον Αναστασάτο και να τους αφήσουμε να παίζουν οι δυο τους» υπερθεματίζει ο Βασίλης Παραμανιδης...
Ο Γκάλης σκόραρε 37 πόντους στο πρώτο ημίχρονο, 23 στο δεύτερο και δυο στην παράταση με 23/35 σουτ, 16/18 βολές και επτά ριμπάουντ, ενώ ο Γιαννάκης αντιπαρέβαλε 35-29-9 με 29/40 σουτ, 15/16 βολές και εννέα ριμπάουντ.
Ορίστε, 35 σουτ ο ένας, 40 ο άλλος και μετά λέμε για τον... Χάρντεν!
Έγραψε βεβαίως τότε ο Φίλιππος Συρίγος στην «Πρωινή» ένα κείμενο με τίτλο «Οι Άγγελοι της συμφοράς», αλλά πάντοτε υπάρχουν (και) οι ενστάσεις...
Οι συνθέσεις του ιστορικού αγώνα:
ΙΩΝΙΚΟΣ: Νυδριώτης 12, Αλεξανδρίδης 10, Μπεζαντάκος 2, Κατσαφάδος, Πετρίδης 2, Γιαννάκης73, Γουργιώτης 14, Μπολάτογλου, Λάζαρης, Μίσσας. Προπονητής: Κώστας Αναστασάτος.
ΑΡΗΣ: Σκόνδρας 8, Γκάλης 62, Παραμανίδης 14, Ανανιάδης 2, Ρωμανίδης 5, Στυλιανού 21, Τσαχτάνης, Βαμβακούδης 2, Νάστος, Οικονόμου. Προπονητής: Ντούσαν Ίβκοβιτς.
«ΕΒΔΟΜΗΝΤΑ ΤΡΕΙΣ ΡΕ Μ@@@Α»
«Θα ΄χουμε να το λέμε σε όλη μας τη ζωή ότι βρισκόμασταν μέσα στο γήπεδο και κοιτάζαμε τον αγώνα όρθιοι, σαν να είμαστε θεατές» είπε γελώντας ο Σπύρος Μπενετάτος, ενώ μέσα στα αποδυτήρια, την ώρα που έκαναν ντους, ο συχωρεμένος Κώστας Πετρίδης κοίταξε τον Γιαννάκη και τον ρώτησε...
«Ρε Μαυροκέφαλε ξέρεις πόσους πόντους έβαλες;»
Ο Παναγιώτης σήκωσε τους ώμους και του αποκρίθηκε «πού να ξέρω ρε, μήπως τους μέτραγα, ε καμιά τριαντανταπενταριά, άντε σαράντα»...
Ο Πετρίδης άρχισε χαχανίζει...
«Εβδομήντα τρεις ρε μ@@@α. Εβδομήντα τρεις. Κουράζεσαι να τους μετράς, φαντάσου να τους βάζεις»!
Στο aftermath τώρα, όπως λένε και οι Αμερικάνοι...
Οι 73 πόντοι του Γιαννάκη συνιστούν τη δεύτερη καλύτερη επίδοση όλων των εποχών (μετά τους 143 του Αριστείδη Μούμογλου στο ματς Ηρακλής-ΒΑΟ το 1972) και πάνω από τους 71 του Παράσχου Τσάνταλη (Πανελλήνιος-Πανιώνιος, το 1971).
Με τους 62 πόντους ο Γκάλης κατέχει το τέταρτο καλύτερο ρεκόρ στην ιστορία της Α’ Εθνικής, ενώ εκείνη τη σεζόν βγήκε πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος με 1.143 πόντους, έναντι 773 του Γιαννάκη και 670 του Μάνθου Κατσούλη (ΠΑΟΚ).
Μετά από 13 χρόνια (τον Οκτώβριο του ’94 στο Μετς) ο Γκάλης αποχώρησε με τον τίτλο του πρώτου σκόρερ όλων των εποχών, καθώς πέτυχε 12.857 πόντους σε 385 ματς (33.4 κατά μέσο όρο), αγωνιζόμενος με τον Άρη και τον Παναθηναϊκό.
Ο Νικ αναδείχθηκε έντεκα φορές πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος, ενώ αναρριχήθηκε στην κορυφή στις 29 Φεβρουαρίου του 1992 στο Μετς (Παγκράτι-Αρης 90-98), όπου ξεπέρασε τον μέχρι τότε Νο1, Βασίλη Γκούμα (11.030).
Ο Γιαννάκης αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ το 1980, δεύτερος το 1981 και το 1984 και τρίτος το 1978, ενώ αποσύρθηκε το 1996 έχοντας σημειώσει με τον Ιωνικό, τον Άρη, τον Πανιώνιο και τον Παναθηναϊκό 9.291 πόντους σε 493 ματς (18.8 κατά μέσο όρο).
ΤΟΥΖ ΜΟΥΝΤΖΩΣΕ Η ΤΥΧΗ ΤΟΥΣ
Το αστείο της υπόθεσης είναι τους δυο «Θεούς» τους ζήλεψε και τους μούντζωσε η τύχη τους!
Στην προπόνηση της Δευτέρας ο Γιαννάκης συγκρούστηκε με τον Γιάννη Γουργιώτη, έπαθε κάταγμα στο μετακάρπιο του δεξιού χεριού και έχασε ένα Τουρνουά με την Εθνική στη Σόφια και τέσσερα ματς του Ιωνικού στο πρωτάθλημα!
Ο Γκάλης με το που γύρισε η αποστολή στη Θεσσαλονίκη, έπαθε ίωση και ενώ μετά από δυο ημέρες ακολούθησε την αποστολή του Αρη στο Μπρνό, για το ματς του Κυπέλλου Κόρατς με τη Ζμπρογιόφκα όχι μονάχα δεν έπαιξε, αλλά δεν πήγε καν στο γήπεδο, ενώ ο συχωρεμένος έφορος της ομάδας Μιλτιάδης Βέλος και ο τότε βοηθός του Ντούντα, Γιωργής Μπουσβάρος έψαχναν μέχρι την ύστατη στιγμή έναν γιατρό για να τον εξετάσει και να τον κάνει καλά!
Προτού σμίξουν τα αηδόνια στο «Παλέ» (με τη μεταγραφή του Γιαννάκη το ’84) οι δυο τους αναμετρήθηκαν πέντε φορές και ο Αρης πέτυχε ισάριθμες νίκες, όλες με κατοστάρες!
Και στα πέντε ματς μάλιστα οι δυο τους έσπασαν το φράγμα του... ήχου στο σκοράρισμα και έκαναν σούμα ο μεν Γιαννάκης 237 πόντους, ο δε Γιαννάκης 250!
A, για να μην το ξεχάσω, διότι φαίνεται πως τέτοιες μέρες ξυπνάει το... κτήνος μέσα στα σωθικά των παικτών και τους κάνει να κινούνται στη ζώνη του λυκόφωτος...
Στις 24 Ιανουαρίου του 1981 έγινε ό,τι έγινε στη Νίκαια, στις 22 Ιανουαρίου του 2006 (Λέικερς-Ράπτορς 122-104) έβαλε 81 πόντους ο μακαρίτης ο Κόμπε Μπράιαντ και στις 23 Ιανουαρίου του 2015 (Γουόριορς-Κινγκς 126-101) σκόραρε 37 στην τρίτη περίοδο με 4/4 δίποντα. και 9/9 τρίποντα και 52 στο σύνολο ο Κλέι Τόμπσον.
Δυστυχώς από το ματς Ιωνικός-Αρης δεν υπάρχει το παραμικρό οπτικό υλικό. Σαράντα χρόνια ψάχνω μερικές εικόνες, δεν έχω αξιωθεί να βρω...
Μοιράζομαι μαζί σας, όμως το φύλλο αγώνος που έχει συλλεκτική αξία, διότι πάνω δεξιά φέρει τις υπογραφές και των δυο τους.
Ιχνη που καταρρίπτουν το άλλοθι και αποτελούν το πειστήριο ενός εγκλήματος!