Στην ποδοσφαιρική Ευρώπη συμβαίνουν στα αλήθεια υπέροχα πράγματα φέτος. Και ο βασικός λόγος νομίζω ότι είναι πως η σεζόν που διανύουμε σηματοδοτεί το άνοιγμα ενός νέου κύκλου. Από πέρυσι θυμάμαι να διαβάζω κείμενα που σημείωναν πως είναι πιθανό τα χρόνια που θα ακολουθήσουν να είναι τα καλύτερα στην ιστορία του σπορ. Άποψη που σε μεγάλο βαθμό με βρίσκει σύμφωνο. Αυτό βέβαια είναι αρκετά μεγάλο ζήτημα, που πιστεύω ότι θα το πιάσουμε κάποια άλλη στιγμή αναλυτικά.

Σε κάθε περίπτωση φέτος έχουμε επιστροφές, ανατροπές, υπερβάσεις, σπουδαίες μάχες, μεγάλους πρωταγωνιστές, ωραίες ιστορίες. Η πρώτη φάση των νοκ άουτ του Champions League ήταν απογοητευτική, κάποια πρωταθλήματα έχουν κριθεί πολύ νωρίς, η ποιότητα δεν είναι παντού υψηλή, υπάρχουν πολλές ομάδες που χαρακτηρίζονται από αστάθεια. Προσέξτε όμως, μιλάμε για μια σεζόν που είναι ας πούμε μεταβατική. Αλλαγές προσώπων και κατευθύνσεων. Αρκετές ομάδες που τώρα βάζουν νέες βάσεις. Προσαρμογή σε νέα δεδομένα σε διάφορα επίπεδα.

Κόμπλεξ

Και παρ’ όλα αυτά, όσα γίνονται είναι λόγος για να είσαι ενθουσιασμένος για το παρόν και πολύ περισσότερο για όσα έρχονται. Φευ! Μακριά από εμάς τέτοια πράγματα. Να ευχαριστηθούμε το ίδιο το ποδόσφαιρο; Μα τι λέτε τώρα, σας παρακαλώ! Τι είμαστε; Τίποτα φλώροι; Εδώ έχουμε να τσακωθούμε, να αποκαλύψουμε συνωμοσίες, θα μειώσουμε αυτό που αρέσει στους άλλους, να φωνάξουμε, να γκρινιάξουμε και πάνω από όλα να μην ξεχάσουμε να πλακωθούμε για τη διαιτησία!

Εξάλλου όλοι για αυτό δεν αρχίσαμε να ασχολούμαστε με το ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό γενικότερα; Κι εσύ φίλε μου όταν ήσουν πιτσιρίκι ο τύπος με τη σφυρίχτρα και οι φίλοι του με τα σημαιάκια δε σε έκαναν να παίξεις μπάλα; Η χαρά του παιχνιδιού και βλακείες. Στην πραγματικότητα οι μεγάλοι πρωταγωνιστές ήταν και είναι τα «κοράκια».

Ισχύει για τον περισσότερο κόσμο. Μετά τα πρώτα (λίγα) αθώα χρόνια το ποδόσφαιρο έπαψε να είναι διασκέδαση, παιχνίδι, απόλαυση, αλλά και υγιής ανταγωνισμός, ωραίες αθλητικές κόντρες. Ούτε χαρά, ούτε πάθος, ούτε αγάπη. Τίποτα από αυτά. Τίποτα όμορφο. Σίγουρα όχι σε πρώτο πλάνο. Γιατί έμαθες και σε έμαθαν πως και το ποδόσφαιρο (ο αθλητισμός γενικότερα) είναι ένας ακόμα χώρος για να βγάλεις τα κόμπλεξ σου.

Το τρίμπαλο του Μήτσου πόνεσε

Ελάχιστοι αγαπάνε το ίδιο το σπορ. Οι περισσότεροι δεν καταλαβαίνουν τι βλέπουν και δεν ενδιαφέρονται να καταλάβουν. Δεν έχει σημασία για αυτούς. Όσα συμβαίνουν στα 90 και κάτι λεπτά δεν έχουν αξία. Και όχι, ο λόγος δεν είναι ότι πάνω από όλα λατρεύουν κάποια ομάδα. Το μόνο που μετράει είναι η νίκη. Όχι της ομάδας, μην μπερδεύεστε. Η νίκη του τύπου αυτού που έτσι κι αλλιώς η ζωή του είναι θλιβερή και ψάχνει μια διέξοδο στην μπάλα. Όχι παρακολουθώντας κάτι όμορφο. Το ζητούμενο δεν είναι να δει/νιώσει/ζήσει κάτι ωραίο, αλλά να ταπεινώσει, να μειώσει και να την πει στον άλλον επειδή του έριξε τρίμπαλο και πόνεσε.

Και φυσικά αυτός το έριξε. Χαζομάρα είπα πριν. Πρωταγωνιστές δεν είναι οι διαιτητές. Τα πάντα έχουν να κάνουν με τον Μήτσο. Για τον οποίο δεν υπάρχουν ήττες σε προσωπικό επίπεδο ποτέ. Έτσι κι αλλιώς και η ομάδα του είναι πουλημένη. Ο προπονητής προφανώς είναι μυρωδιάς, ο πρόεδρος θέλει να βγάλει λεφτά και δίνει τα ματσάκια, οι παίκτες δεν παίζουν για τη φανέλα και σίγουρα δεν ξέρουν ούτε τη μισή μπάλα από αυτόν. Για να μην πούμε και για την παράγκα. Έτσι είναι. Μόνος του εναντίον όλων. Δε φταίει για τίποτα, είναι ο βασιλιάς του κόσμου όταν τα πράγματα κυλούν όπως τον βολεύουν. Μπορεί να τη λέει στον άλλον όταν έρχεται η νίκη και να νιώθει ανώτερος. Μπορεί να είναι το θύμα, ο χτυπημένος από τη μοίρα, ο αδικημένος σε αυτή τη ζωή όταν στραβώνει η κατάσταση.

Το κλάμα του Cristiano

Στην Ελλάδα οι περισσότεροι από όσους παρακολουθούν ποδόσφαιρο ή οποιοδήποτε άλλο άθλημα (ειδικά ομαδικό) είναι άσχετοι, κομπλεξικοί, γκρινιάρηδες, πανηγυρτζήδες, που ψάχνουν τρόπο να ικανοποιήσουν το εγώ τους και να την πουν στους υπόλοιπους επειδή κάποιοι άλλοι νίκησαν σε ένα ματς. Ουσιαστικά ανίκανοι να απολαύσουν το παραμικρό και χωρίς διάθεση για πλάκα. Προβληματικοί άνθρωποι.

Τύποι που το 2004 φτιάχτηκαν όταν έκλαψε ο Cristiano Ronaldo. Στιγμή που φυσικά χλεύασαν, αδυνατώντας να αντιληφθούν τη δύναμή της. Αυτοί που χάρηκαν καθαρά και μόνο επειδή η Εθνική πήρε το Euro ήταν ελάχιστοι. Και μιλάω ποδοσφαιρικά. Τρομερή αθλητική ιστορία ενός αουτσάιντερ. Δεν το πάω στο «είναι η χώρα μας» κτλ.

Και σε εκείνη την περίπτωση το βασικό ήταν ότι ο Μήτσος ταπείνωσε τους άλλους. Γάλλους, Πορτογάλους και λοιπούς. Εθνική περηφάνια και όσο νυχτώνει του Μήτσου του μεγαλώνει. Εθνικό πανηγύρι χαζομάρας και ξεφτίλισμα Ρώσων, Τσέχων και όλης της υφηλίου. Κάπου εκεί και τα κλασικά περί στημένων. Προφανώς και πάρα πολύ λίγοι μπήκαν στη διαδικασία να δουν τι έκανε καλά εκείνη η ομάδα. Είμαι πλέον πεπεισμένος ότι οι ξένοι εκτίμησαν, κατάλαβαν κι ευχαριστήθηκαν περισσότερο την πρωτιά του Rehhagel και των παικτών του.

Δεν πιστεύω πως έξω όλα είναι καλύτερα και μόνο εδώ υπάρχει βλακεία σε αφθονία. Η αλήθεια είναι πως δεν έχω γενικά σε υπόληψη το ανθρώπινο είδος. Απλά σε πολλά πράγματα αισθάνομαι πως στην Ελλάδα η πλάστιγγα γέρνει υπερβολικά προς την αρνητική πλευρά. Όσα έχω αναφέρει ισχύουν και για τους Άγγλους, τους Ισπανούς, τους Γάλλους και πάει λέγοντας. Η διαφορά είναι πως σε άλλες χώρες η ανοησία δεν κερδίζει κατά κράτος.

Μπορείς να το χαρείς;

Πόσοι Έλληνες που ασχολούνται με το ποδόσφαιρο γουστάρουν αυτό που κάνουν φέτος Liverpool και Atletico Madrid; Πόσοι βλέπουν αγώνες που δε συμμετέχει η ομάδα τους ή ο αιώνιος εχθρός; Πόσοι αντέχουν να μην ασχοληθούν με τον διαιτητή; Πόσοι θα σταθούν στην έμπνευση του παίκτη και όχι στο αν ήταν οφσάιντ/πέναλτι/κόκκινη/πλάγιο άουτ; Πόσοι ενδιαφέρονται για όσα γίνονται στο 90λεπτο και όχι μόνο για αυτό που γράφει ο πίνακας του σκορ στο τέλος; Πόσοι προσπαθούν να καταλάβουν τι παρακολουθούν; Πόσοι απολαμβάνουν το ποδόσφαιρο τελικά; Πόσοι το βλέπουν και ως τέχνη; Πόσοι το βλέπουν και ως παιχνίδι;

Σου είναι αδύνατο να χαρείς έστω και λίγο μια ωραία ποδοσφαιρική ιστορία όταν η ομάδα που υποστηρίζεις είναι το θύμα; Μπορείς να παραδεχτείς την αξία ομάδας/προπονητή/παίκτη που δε γουστάρεις; Κατανοείς πως το άθλημα μπορεί να παιχτεί με πολλούς τρόπους και ότι αυτό είναι ωραίο; Δέχεσαι ότι υπάρχει χώρος και για αγωνιστικές τακτικές που δε σου αρέσουν; Απολαμβάνεις μεγάλους παίκτες ή μόνο τους συγκρίνεις; Όταν μειώνεις αυτόν που σου τη σπάει, χρησιμοποιώντας ακόμα κι επιχειρήματα που δε θα χρησιμοποιούσε ούτε η μάνα του, νιώθεις καλύτερα;

Έχεις διάθεση να συζητήσεις ή θες απλά να τσακωθείς; Ψάχνεις παντού εχθρούς ή παρέα για να ευχαριστηθείτε μαζί έναν αγώνα; Μπορείς να διαφωνήσεις ή το μόνο που σε νοιάζει είναι να την πεις στον άλλο; Θυμάσαι ακόμα τι σημαίνει πλάκα και χαβαλές ή ψάχνεις συνέχεια αφορμές για να πετάξεις εξυπνάδες και κακίες;

Δεν είμαι σίγουρος πού θέλω να καταλήξω γράφοντας όλα αυτά. Απλά θέλω να συνέλθω κι εγώ λίγο. Και το σίγουρο είναι πως δεν αντέχω τα πάντα, ακόμα και όταν μιλάμε για Champions League, Premier League, Primera Division κτλ., να πηγαίνουν σε πόνους, πελάτες, στημένα και κόντρες για το ποιος την έχει μεγαλύτερη. Συμβαίνουν τόσα ωραία πράγματα και δυστυχώς τα αντιμετωπίζουμε με τόσο άσχημο τρόπο. Γίνεται να θυμηθούμε πόσο όμορφο είναι το ποδόσφαιρο; Μπορούμε για λίγο να ξεχάσουμε τις συνήθειές μας κι απλά να το ευχαριστηθούμε; Δεν μπορεί, κι εσύ κάποτε ασχολιόσουν για να νιώσεις καλά, όχι για να κάνεις τον άλλο να νιώσει άσχημα και για να βγάλεις τα κόμπλεξ σου. Κι εσύ κάποτε θα το αγάπησες το άθλημα.

Για σχόλια, παρατηρήσεις και περισσότερη κουβέντα μπορείτε να με βρείτε και στο twitter ως @sokinside