H εκνευριστική ηρεμία του Όλε Γκούναρ Σόλσκιερ

Καλησπερίζω τους φίλες και τις φίλους και όλους εσάς που λατρεύετε να μισείτε τούτη εδώ την στήλη. Σε εσάς στέλνω λίγη αστρόσκονη παραπάνου, διατί έχετε κι εσείς τα θέματά σας, σας τα κάνω κι εγώ χειρότερα, τι να γίνει, η ζωή είναι ανήφορος.

Στο θέμα μας. Με το ένα πόδι όξω από την Μάντζεστερ Γιουνάη βρίσκεται ο κατά τα λοιπά ΕΞΩΦΡΕΝΙΚΑ συμπαθής Όλε Γκούναρ Σόλσκιερ, γιατί όπως διαβάζομε, η διοίκηση της ομάδας βαρέθηκε να περιμένει την «ανάσταση» του συλλόγου με βάση το παλαιό καλό μονδέλο των κόκκινων διαβόλων το οποίο τόσο αγαπάει ο Νορβηγός και το οποίο ΦΥΣΙΚΑ έμαθε από τον Σερ Άλεξ Φέργκιουσον.

Θα μου πείτε τώρα, ο Σόλσκιερ φταίει που με βιογραφικό που έγραφε Μόλντε – Κάρντιφ Σίτι και μετά το τίποτα του ανατέθηκε το χάος που δεν μπορούσαν να φτιάξουν ο Ντέηβιντ Μόης, ο Λούις Φαν Γκάαλ και ο Ζοσέ Μουρίνιο; Ασφαλώς και όχι. Ο Σόλσκιερ φταίει που οι διοικητικές κεφαλές της ομάδας δείχνουν να μην ξέρουν με ποιο άθλημα ασχολούνται; Ασφαλώς και όχι νούμερο 2.

Εντούτοις κάτι πρέπει να αλλάξει και τι πιο εύκολο από το να αλλάξεις τον προπονητή; Με αυτόν τον τρόπο άλλωστε, ούτε παχυλές αποζημιώσεις σε παίκτες χρειάζεται να δώσεις, ούτε βέβαια ως διοίκηση πρέπει να ξουρίσεις το λίπος από το ίδιο σου το σώμα. Διώχνεις τον προπονητή και καθαρίζεις. Έτοιμη η ομάδα για την ανάσταση νούμερο 250.

Υπάρχει όμως κάτι που θα όφειλε να έχει κάνει ο Νορβηγός, μόνο και μόνο για να προστατέψει τον εαυτό του; Ε, ΟΣΟ ΝΑ ΠΕΙΣ, ΝΑΙ, ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΤΙ.

Λίγα νεύρα ρε λεβέντη. Λίγο γκάζι πια τι σου ζητάμε; Μέχρι και ο Ρόμπιν ο Φαν Πέρσις, σχολιάζοντας την πρόσφατη ήττα της Γιουνάη από την Άρσεναλ, που ήρθε με λουκ "κάτω τα χέρια, γιατί να κουράζεσαι όταν απλά μπορείς να χάσεις", σχολίασε πως ο Όλε θα έπρεπε λίγο να τους περάσει από τον τρίφτη για το γκούντα τους παίκτες του και όχι να λέει στην συνέντευξη τύπου ότι "εντάξει τι να γίνει, προσπάθησαν τα παιδιά, δεν μας πήγε το παιχνίδι, κοιτάμε μπροστά, δεν ήθελα να τους φωνάξω κιόλα επειδή κάποια παιδιά κοιμήθηκαν γρήγορα στο λεωφορείο".

Και να πεις ότι είναι η πρώτη φορά. Ο Όλε ο Γκούναρ ο Σόλσκιερ έχει δείξει από την αρχή της πορείας του στον πάγκο της Γιουνάη ότι έτσι θέλει να το πάει το καράβι. Ήσυχα, αγαπησιάρικα και χωρίς εντάσεις. Χάνει; "Τι να γίνει, καμιά φορά θα χάσομε, ψηλά το κεφάλι". Κερδίζει; "Παίξαμε πολύ καλά, έτσι πρέπει, μπράβο στα παιδιά, κερνάω κοακόλες". Χάνει βαριά; "Εντάξει, δεν ήμαστε ευχαριστημένοι, αλλά τι να γίνει ήττες είναι αυτές, καμιά φορά χάνεις, καμιά φορά κερδίζεις, καμιά φορά χάνεις ενώ κερδίζεις, καμιά φορά κερδίζεις ενώ χάνεις". Ό,τι και να γίνει ο Όλε κάμει πατ-πατ στα κεφαλάκια, μην τυχόν και ρίξει καμιά κατάρα, κανένα "ΤΙ ΕΚΑΝΕΣ ΕΚΕΙ ΝΤΟΥΓΑΝΙ ΜΑΓΚΟΥΑΗΡ 80 ΜΥΡΙΑ ΑΜΥΝΤΙΚΟΣ ΑΝΑΘΕΜΑ ΤΑ ΑΥΤΙΑ ΣΟΥ ΤΑ ΠΕΤΣΙΝΑ" και βάλονε οι παίκται τα κλάματα.

Προσωπικά μου θυμίζει τον Βαγγέλη τον Νικητόπουλο, που πέρασε τρεις φορές παρακαλώ από τον πάγκο της μπασκετικής ΑΕΚ, ένας κύριος με Κ κεφαλαίο που λένε και στο χωριό μου, ο οποίος δίπλα στις λέξεις "νευριάζω", "βρίζω", "καταριέμαι", καθώς και δίπλα στην φράση "τα έχω πάρει ΕΞΩΦΡΕΝΙΚΑ άσχημα", είχε ένα τεράστιο ΤΖΙΖ με λαμπάκια χριστουγεννιάτικα να κάμουν φλις φλας.

Ενθυμούμαι λοιπόν έναν αγώνα στο Γεώργιος Μόσχος, με την ΑΕΚ να παίζει κόντρα στον Ολυμπιακό. Καλεί τάημ-άουτ ο κόουτς με την ΑΕΚ του Γκέκου και του Αγιασοτέλη να υπολείπεται των κόκκινων με 20-κάτι πόντους. Ευλογημένες εποχές τότε, με τα μικρόφωνα να κρέμονται πάνω από τους πάγκους για να ακούμε τι γίνεται στα τάημ αουτ και με τις κάμερες "κλειδώμενες" πάνω στο «μάζεμα» των παικτών. Ο κύριος Βαγγέλης θέλει να ξυπνήσει τους παίκτες του, αλλά παραμένει κύριος: "Για πάμε ρε παιδιά, για πάμε, εντάξει, είκοσι πόντοι είναι αυτοί". Σε μια εποχή όπου ο μέσος Έλλην προπονητής ξηγιότανε "ΡΕ ΑΧΡΗΣΤΟΙ ΞΥΠΝΑΤΕ ΑΝΑΘΕΜΑ ΤΟ ΣΟΙ ΜΟΥ ΓΙΑ ΟΜΑΔΑ, ΜΑΣ ΡΙΧΝΟΥΝ ΕΙΚΟΣΙ ΠΟΝΤΟΥΣ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ", όπως μπορείτε να καταλάβετε, ο κύριος Βαγγέλης αποτελούσε έναν φάρο εξαίρεσης.

Κάπως έτσι ξαναφτάνουμε στον Όλε τον Γκούναρ, που αντί να πάρει σημειώσεις από το μπλοκάκι του Σερ Άλεξ που τόσο αγαπούσε και αγαπάει, έκλεψε ολάκερο το ντοσιέ προπονητικής συμπεριφοράς του Βαγγέλη Νικητόπουλου. Και καλά ο κύριος Βαγγέλης, αυτός είχε το προσωνύμιο «Σουηδός». Έχουνε μια φήμη τα παιδιά ως εκπρόσωποι της καλής συμπεριφοράς, κάπου πάει πακέτο. Αλλά ο Όλε; Ο ΟΛΕ;! Ο Όλε που έκαμε καριέρα με το παρατσούκλι «ο δολοφόνος με το αγγελικό πρόσωπο»; Είναι ποτέ δυνατό να κουβαλάς τέτοιο προσωνύμιο και να είσαι πιο μαλακός και από ζεστό βούτυρο;

ΒΓΑΛΕ ΦΩΝΗ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ, αυτό δεν μας έλεγαν στον στρατό; Να φωνάξομε κανέναν γαλονάτο από τα ελληνικά στρατά να τον ξυπνήσει λίγο; Δεν λέω να γίνει ψυχοπαθής και φωνακλάς άνευ λόγου, δεν λέω να πάει να κάνει ρημέηκ στο Σπιρτόκουτο, αλλά ας βγάλει ΚΑΤΙ από μέσα του και ας είναι την τελευταία στιγμή.

Ας πιάσει τον Πογκμπά από τον λαιμό, ας του κάνει ένα τολιοτσάκι, ας βαρέσει δέκα χαστούκια στον Λουκ Σο και ας του πει ΠΑΙΞΕ ΜΠΑΛΑ, ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΤΡΩΣ, ας κλωτσήσει τον Τζέσε Λίνγκαρντ στα καλάμια και ας του ουρλιάξει ΓΙΑ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΓΙΑΤΙ ΕΓΙΝΕΣ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΣΤΗΣ, ας κάνει κάτι τέλος πάντων που παραπέμπει σε νεύρα.

Αλλά για τον θεό ρε Όλε, μάλλον φεύγεις το Σαββατοκύριακο χάσεις-κερδίσεις, ξέσπασε λιγάκι.

Αυτό ακριβώς ΤΙΠΟΤΑΛΛΟ.