Ένα από τα βασικότερα θέματα της καραντίνας, πέρα από τα αντισηπτικά, τις μάσκες, τα τζελ, τα μηνύματα για να πάμε στο σούπερμάρκετ και το ότι είδαμε ό,τι είχε ανεβάσει το νέτφλιξ από την στιγμή που πάτησε το πόδι του επί γης, ήταν ασφαλώς και η γενικότερη κουβέντα που γέννησε το γεγονός ότι ήμασταν όλοι ακούρευτοι.

Και όχι ΑΠΛΩΣ ακούρευτοι. Και τι δεν είδαν τα μάτια μας. Κόσμο να πειραματίζεται με ξυριστικές μηχανές, να βάζει συντρόφους, φίλους και φίλες να κόβουν τρίχες της κεφαλής, ΠΟΛΛΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΞΥΡΙΣΜΕΝΑ ΚΕΦΑΛΙΑ ΑΠΟ ΟΣΑ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝ Ο ΠΛΑΝΗΤΗΣ και ένα κάρο ακόμα τριχο-σχετικές εμπνεύσεις.

Κατανοητό απολύτως. Η καραντίνα μας έκανε πολλά. Μας ανάγκασε να περάσουμε ΠΟΛΥ χρόνο μέσα στο κεφάλι μας, σε μικρούς χώρους (εκτός και αν είσθε τίποτα πλούσιοι και πλούσιες οπότε ΚΑΝΤΕ ΜΑΣ ΤΗΝ ΧΑΡΗ), μας ανάγκασε να πειραματιστούμε με τα ταλέντα (;;;;) μας, μας έσπρωξε σε ένα κρεσέντο δημόσιας έκφρασης που ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΩΣ να μην χρειαζόταν και όλα αυτά την ώρα που το μαλλί μας είχε ξεφύγει.

Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι το μαλλί μας στην περίοδο της καραντίνας είχε επιστρέψει σε φάση δημοτικού σχολείου. Τότε που δεν μας ένοιαζε αν είχαμε χαίτη, ξέφρενη μπούκλα, μαλλί μέχρι τους ώμους, πιο πάνω, πιο κάτω, πιο πεταχτό, πιο ατίθασο. Άλλωστε τότες, πηγαίναμε στο κουρείο, στον μπαρμπέρη, πείτε το όπως θέλετε όταν και ΑΝ το αποφάσιζαν οι γονείς μας. Εμείς δεν είχαμε ξεκάθαρη στιλιστική άποψη. Υπό αυτήν την έννοια, η καραντίνα γύρισε τον χρόνο πίσω, σε μια εποχή που τουλάχιστον στιλιστικά ήμασταν όλοι οι άνθρωποι ίσοι. Όμοιοι στην άγνοιά μας. Ποιος να το έλεγε; Ότι η ολοκαίνουργια αρρώστια της εποχής μας θα ήταν ένα τόσο ισχυρό equalizer σε τόσους τομείς;

Πολύ στα βαθιά νοήματα μπήκαμε όμως και πολύ φοβάμαι ότι έχουμε χάσει τους τίμιους εχθρούς της στήλης τους οποίους και αγαπώ, οπότε το επιστρέφουμε στα πατώματα για να συνεχίσουμε.

Μιλώντας λοιπόν για τρίχες και ακουρεψιά (σας δίνω και νέες λέξεις τι άλλο θέτε), εντύπωση, ίσως και τρόμο προκάλεσαν οι φωτογραφίες που κυκλοφόρησαν από τις πρώτες δειλές και χαλαρές προπονήσεις της Λίβερπουλ, καθώς η Πρέμιερ Λιγκ ετοιμάζεται και αυτή να επιστρέψει στις αγωνιστικές υποχρεώσεις. Η εντύπωση και ο (ίσως) τρόμος δεν προέρχονται από τα ποδοσφαιρικά προσόντα των παικτών ή την πιθανή απουσία αυτών. Δεν ξέχασαν την μπάλα άλλωστε σε δύο μήνες.

Τα παραπάνω που αναφέρουμε τα δημιούργησαν οι ΤΡΙΧΕΣ των παικτών της Λίβερπουλ και συγκεκριμένα οι δύο πολύ ΠΛΟΥΣΙΕΣ και ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ κομμώσεις των 2 εκ των 3 του επιθετικού τριδύμου της ομάδας του Μέρσεησάηντ, δηλαδή αυτές τον Σαντιό Μανέ και Ρομπέρτο Φιρμίνο.

Στην περίπτωση του Μανέ, έγινε ξεκάθαρο πως η ανάπτυξη της τρίχας στην κεφαλή του ανέδειξε έναν σχηματισμό που μας παραπέμπει στον Ζερβινιό, τον λίγο-από-όλα επιθετικό του ΑΗΒΟΡΙ ΚΟΟΥΣΤ που επι σειρά ετών είχε ένα από τα κορυφαία καραφλοδάνεια του πλανήτη, μιας και έφερνε μαλλί από κάθε κατεύθυνση για να καλύψει το ΑΛΑΦΡΩΣ μεγάλο του κούτελο. Στην περίπτωση του Μανέ, σίγουρα δεν έχουμε μια τέτοια υπερπαραγωγή, αλλά μια εσάνς από Ζερβινιό την νιώσαμε.

Σαφώς πιο ολοκληρωμένη και αν θέλετε old school πρόταση έχουμε από την αιχμή του δόρατος της επίθεση της Λίβερπουλ, μιας και ο Βραζιλιάνος σέντερ φορ της ομάδας του Κλοπ, επέστρεψε με τριχωτό κεφαλής που μας γυρίζει αρκετές δεκαετίες πίσω.

Ο Φιρμίνο με το σύνηθες κοντοκουρεμένο του λουκ δεν μας είχε προετοιμάσει καταλλήλως για το τι συμβαίνει στην τρίχα του όταν δεν την βλέπει ψαλίδι και βγήκε για προπόνηση με λουκ αστέρα της soul από την δεκαετία του 70, ή αν προτιμάτε κάτι πιο συγκεκριμένο, με λουκ ο-χαμένος-τζάκσον-εκ-των-τζάκσον-φάηβ.

Τώρα θα μου πείτε, δηλαδή ρε μεγάλε εσύ από την πρώτη προπόνηση της ουσιαστικά πρωταθλήτριας Λίβερπουλ κράτησες τις τρίχες; Να ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα. Πρώτον, αναγνωρίζω ότι η χρήση του όρου "μεγάλε", αναδεικνύει την ηλικία μου, οπότε δέχομαι και το "δηλαδή ρε φίλε" ή το πολύ πετυχημένο "δηλαδή εσένα σε πληρώνουν για να γράφεις αυτές τις μπούρδες". Δεύτερον, ΑΣΦΑΛΩΣ και ασχολούμαι/ασχολούμαστε με τρίχες γιατί ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΤΡΙΧΑΣ είμαστε όλοι ίσοι φίλες και φίλοι.

Διότι δεν έχει σημασία αν βγάνεις πολλά ή βγάνεις λίγα, αν έχεις δουλειά ή δεν έχεις. Το μαλλί αν δεν κουρευτεί μεγαλώνει και ως εκ τούτου αποδεικνύεται πως μας ρίχνει όλους και όλες στην ίδια βάρκα.

Διότι τόσο εμείς που βγάζομε 3 και 60 (που λέει ο λόγος, κάποιος πορεί να βγάζει 4 και 60, το ακούω) όσο και οι Φιρμίνιοι και οι Μανέδες που βγάζουν 1013 και 60, βγήκαμε από την καραντίνα ακούρευτοι και τριχωτοί, επιστρέφοντας ούλοι στις λαμπρές εποχές όπου η τρίχα η άφθονη ήταν απλώς μια φάση με την οποία ζούσαμε μέχρι να μας σούρουν μέχρι το μπαρμπέρη.

Δεν υπήρχε κοινωνικό λέβελ, όλοι τα ίδια σκατά ήμασταν.

Υπάρχει λοιπόν πιο ωραίο πράμα από το να βλέπεις τον Φιρμίνο και τον Μανέ στην προπόνηση της Λίβερπουλ και να λες αυθόρμητα:

"Α ναι, αυτό με το μαλλί το έχω πάθει κι εγώ";

Ναι είναι η εύκολη απάντηση, αλλά οκ, για τις ανάγκες της σημερινής στήλης ας πούμε όχι.

Αυτό ακριβώς, ΤΙΠΟΤΑΛΛΟ.