Καμιά φορά όχι απλώς δεν σε θέλει ένας αγώνας, όχι απλώς δεν σε πάει το ματς, αλλά αρχίζουν να σε μισούν και άλλα στοιχεία μιας αναμέτρησης. Δηλαδή δεν είναι μόνο το «δεν ήταν η μέρα μας σήμερα». Κάτι τόσο άυλο. Κάτι τόσο «δεν αντιλαμβάνομαι ακριβώς τι λέτε».

Αυτά εν τέλει είναι για τους παπατζήδες. Όταν εξάλλου κάτι είναι άυλο, εύκολα μπορεί να υποθέσει κάποιος ότι δεν είναι τίποτα απολύτως. Ότι ψάχνεις να βρεις ανύπαρκτες δικαιολογίες για την αποτυχία σου ή την μέτρια εμφάνισή σου. Αν όμως έχεις να κατηγορήσεις κάτι που βλέπεται, κάτι που πιάνεται, κάτι που έχει φυσική υπόσταση, ε, όσο να πεις βελτιώνεις την θέση σου πως θα γίνει τώρα. Το κάνεις πιο εύκολο να περάσει το επιχείρημα, η δικαιολογία σου.

Πάρτε παράδειγμα το ματς της Μάνστερ Γιουνάη με την Μπριζ ας πούμε. Μια μάπα-σκούπα 1-1 ήρθε το ματς, χάλι μαύρο, η Γιουνάη να μην μπορεί να πάρει τα πόδια της και ίσως να έφυγε με μια αίσθηση ότι «ρε συ, τήνε γλυτώσαμε κιόλας». Ο προπονητής της και αγαπημένος της στήλης Όλε Γκούναρ Σόλσκιερ το ήξερε, το είδε, το αισθάνθηκε. Επικαλέστηκε τον καιρό («είχε αέρα, βροχή»), επικαλέστηκε την έλλειψη αυτοσυγκέντρωσης («ήμασταν λίγο χαλαροί από άποψης συγκέντρωσης») , επικαλέστηκε τον αντίπαλο («ήταν ένα δύσκολο παιχνίδι απέναντι σε μια πολύ καλά οργανωμένη ομάδα»), αλλά βαθιά μέσα του ένιωθε πως τα χαρτιά που είχε ρίξει στο τραπέζι δεν αρκούσαν για να πάρει την παρτίδα, για να μαζέψει τις μάρκες. Ο Νορβηγός ένιωθε μέσα του ότι η φάση ήθελε το κάτι ακόμα της. Και το είχε έτοιμο. Γιατί αυτό τον κάνει σπουδαίο.

«Οι συνθήκες στο γήπεδο και η μπάλα τα έκαναν όλα πολύ δύσκολα. Νομίζω ότι αν ρωτήσετε οποιονδήποτε παίκτη θα σας το επιβεβαιώσει. Αυτή η μπάλα δεν βοηθάει κανέναν να παίξει ποδόσφαιρο».

Όχι το γήπεδο μόνο δηλαδή. Όχι ο καιρός. Όχι η ατμόσφαιρα. Όχι η ενέργεια των παικτών και η συγκέντρωσή τους. ΌΧΙ. Η ΜΠΑΛΑ φίλες και φίλοι. ΑΥΤΗ η ρουφιάνα χάλασε την μανέστρα για τον Όλε Γκούναρ και ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΕΧΕΙ ΔΙΚΙΟ ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΑ ΜΕ ΤΙΣ ΜΠΑΛΕΣ ΣΤΟ ΓΙΟΥΡΟΠΑ ΛΙΓΚ.

Δεν είπε κανείς.

Πουθενά.

Ποτέ.

Αλλά ο Νορβηγός δεν είναι κανένα γατί, καμιά ψιψίνα του καναπέ. Σου λέει κάτσε, αν απλά πετάξω ένα «φταίει η μπάλα», θα καλέσει κανένας να έρθουν από το πλησιέστερο τρελάδικο και θα με μαζέψουν και άντε τώρα να βγάλεις άκρη πριν το Σαββατοκύριακο. Σκέφτηκε γρήγορα λοιπόν. Βλέποντας στα πρόσωπα των δημοσιογράφων να σχηματίζονται εκφράσεις όπως «σάλεψε το παιδί, πάει» και «του έχουν αλλάξει ψυχοφάρμακα, ξέρει κανείς;», έδρασε γρήγορα.

Και συνέχισε: «Είναι απλά διαφορετική και δύσκολη να παίξεις με αυτήν. Μπορείτε να πάρετε κι εσείς μια και να δοκιμάσετε».

Ναι. ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΠΑΡΕΤΕ ΚΙ ΕΣΕΙΣ ΜΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΔΟΚΙΜΑΣΕΤΕ.

Ότι δηλαδής θα σηκωθεί ο τρίτος δημοσιογράφος από τα δεξιά (όπως βλέπουμε) και θα πει «Όλε, τράβα μια σέντρα ρε φίλος να πιάσω ένα βούπατο να δω κάτι». Που κανείς δεν θα το κάμει διότι ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΣΑΣ, αλλά έτσι ο Όλε έχει πλέον μια ΘΑΥΜΑΣΙΑ δικαιολογία. Διότι σου λέει, εγώ τους είπα για την μπάλα, ΑΛΛΑ τους είπα και να τήνε δοκιμάσονε, οπότε αν δεν το κάμονε ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΘΑ ΓΡΑΨΟΥΝ; Που θα πάνε να γράψουν και θα εμφανιστεί από πάνω τους ο Όλε σαν φάντασμα σε ταινία τρόμου και θα τους πει «τι γράφεις εκεί ρε μπαγλαμά; Την δοκίμασες την μπάλα; Έκανες κοντρόλ να τήνε δεις; Δοκίμασες καμιά ραμπόνα ή γράφεις ό,τι σου κατέβει; Άντε γιατί σαν πολλά μας τα λέτε εσχάτως εσείς οι δημοσιογράφοι. Που δεν ξέρετε τι σχήμα έχει το τόπι. ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΝ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΜΠΑΛΕΣ ΣΑΣ ΛΕΩ, ΕΙΝΑΙ ΑΕΡΟΜΠΑΛΕΣ, ΕΧΟΥΝ ΣΤΡΑΒΗ ΒΑΛΒΙΔΑ, ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΣΟΡΡΟΣ ΤΙ ΘΕΛΕΤΕ ΤΩΡΑ».

Και φυσικά οι δημοσιογράφοι θα συμφωνούν γιατί σιγά μην κάτσουν να κάνουν ψαλιδάκια με την Γιουροπα-Λιγκ-ό-μπαλα και έτσι όλοι περνάνε καλά και ο Όλε (σίγουρα) καλύτερα.

Όλε Γκούναρ Σόλσκιερ κύριοι και κυρίες. Σταυροφόρος στον αγώνα για ένα ποδόσφαιρο με καλύτερες μπάλες.

Αυτό ακριβώς, ΤΙΠΟΤΑΛΛΟ.