Λιντς Γιουνάιτεντ 1968-75: Η άνοδος και η πτώση

Η ιστορία της Λιντς Γιουνάιτεντ είναι από τις πιο διάσημες στο αγγλικό ποδόσφαιρο. Στα μέσα της δεκαετίας του '60 από το πουθενά εξελίχθηκε σε ποδοσφαιρικό τρόμο στην Ευρώπη. Από τότε έχει υποστεί τα περισσότερα σκαμπανεβάσματα από κάθε άλλη ομάδα.

Η Λιντς έκανε ένα γιγάντιο άλμα και αναδείχθηκε ευρωπαϊκή ποδοσφαιρική υπερδύναμη. Μετά η "αυτοκρατορία" διαλύθηκε. Οι ελπίδες ξαναζωντάνεψαν με την κατάκτηση του πρωταθλήματος το 1992, αλλά αποδείχτηκε προσωρινό.

Διαβάστε εδώ τη Μίλαν του Αρίγκο Σάκι και των Ολλανδών

Διαβάστε εδώ τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ του Ματ Μπάσμπι και των Τζορτζ Μπεστ, Μπόμπι Τσάρλτον, Ντένις Λόου

Διαβάστε εδώ τη Μπαρτσελόνα του Λάσλο Κουμπάλα και των Πέντε Κυπέλλων

Η δεκαετία του '60 χαρακτηρίστηκε ως η περίοδος των αλλαγών και των ευκαιριών στην Αγγλία. Σε αυτή την περίοδο, η πόλη του Λιντς πέρασε από το περιθώριο στο επίκεντρο της αναζωογονημένης Βρετανίας, επηρεασμένης από την τεχνολογική ανάπτυξη.

Ένας αέρας απελευθέρωσης διαχέονταν στην ατμόσφαιρα σε όλα τα επίπεδα. Η πόλη έκοβε τον ομφάλιο λώρο από τις βιομηχανικές της ρίζες, διαμορφώνοντας ένα νέο ελπιδοφόρο περιβάλλον.

Ισοπεδώθηκαν οι τελευταί οι οικισμοί με παράγκες, εργοστάσια κατεδαφίστηκαν και στην θέση τους δημιουργήθηκαν επιβλητικά, οικοδομικά τετράγωνα με μοντέρνα κτίρια. Ως μία νέα μητρόπολης, με διαρκώς αυξανόμενους ρυθμούς ανάπτυξης, είχε να καυχιέται ότι το πρώτο πολυκατάστημα στην Ευρώπη χτίστηκε στο Λιντς από τον Άρνολντ Ζιφ.

Ήταν η "χρυσή" περίοδος των κοινωνικών κινητοποιήσεων και των εργατικών φιλοδοξιών. Μετά από δύο πολέμους, η εργατική τάξη απελευθερωνόταν από τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης. Η μεγάλη έκρηξη της μεσαίας τάξης και των επαγγελματικών ευκαιριών, επέτρεψαν σε πολλά χαμηλά εισοδήματα να ανέβουν κλίμακα.

Νέοι και νέες άρχισαν να σπουδάζουν σε κολέγια και πανεπιστήμια. Μόνο ένας στους τρεις νέους είχε πλέον το ίδιο κοινωνικό "status" με τον πατέρα του. Ηθοποιοί, συγγραφείς, κωμικοί, έγιναν διάσημοι.

Οι σαρωτικές αλλαγές στην πόλη είχαν αντίκτυπο και στον αθλητισμό. Η ομάδα ράγκμπι είχε κερδίσει την συμπάθεια του κόσμου έχοντας μετατρέψει την έδρα της το "Elland Road", σε κάστρο! Αντίθετα, η αντίστοιχη του ποδοσφαίρου, είχε γίνει ανέκδοτο στα χείλη των αντιπάλων της. Όλα άλλαξαν με τον ερχομό του αναμορφωτή της Ντον Ρέβι.

Η επανάσταση του Ρέβι

Ο Ντον Ρέβι γεννήθηκε το 1927 σε μία παραγκούπολη του Μίντλεσμπρο. Ο πατέρας του ήταν συχνά άνεργος και η μητέρα του πέθανε από καρκίνο όταν ο Ρέβι ήταν 12 ετών. Άφησε το σχολείο σε ηλικία 14 ετών για να κάνει την μαθητεία του ως πλινθοκτίστης. Δύο χρόνια αργότερα έγινε παίκτης της Λέστερ Σίτι.

Τη μισή ημέρα την περνούσε ως πλινθοκτίστης και την υπόλοιπη προπονούνταν στο "Filbert Street". Το ποδόσφαιρο γι' αυτόν, αποτελούσε διέξοδο από το σκοτάδι και την φτώχεια. Ως κεντρικός επιθετικός διακρίθηκε επίσης στις Χαλ, Μάντσεστερ Σίτι, Σάντερλαντ και Λιντς Γιουνάιτεντ.

Ο εμβληματικός Ντον Ρέβι

Τον Μάρτιο του 1961, δυόμισι χρόνια μετά την παρουσία του στην Λιντς ως παίκτης, ζήτησε από τον Χάρι Ρέινολντς, να του συντάξει μία συστατική επιστολή ώστε να αναλάβει την Μπόρνμουθ. Ο διευθυντής της Λιντς έσκισε την επιστολή και του πρόσφερε την θέση του προπονητή της ομάδας αντί του παραιτηθέντα Τζακ Τέιλορ. " Κύριοι, θέλω να σας παρουσιάσω τον νέο σας προπονητή". Έτσι απλά, έγινε η παρουσίαση του Ντον Ρέβι, στους παίκτες.

Η Λιντς βρισκόταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας με απαρχαιωμένο γήπεδο και προπονητικές εγκαταστάσεις. Ήταν ένας "νεκρός" σύλλογος έχοντας ελάχιστη υποστήριξη. Οι παίκτες ήταν απείθαρχοι με ανέμελη διάθεση. Οι μισοί απ' αυτούς δεν ήθελαν να βρίσκονται στην ομάδα.

Ανέπτυξε στοργική σχέση μαζί τους, δείχνοντας ενδιαφέρον για πολλά από τα θέματα που τους απασχολούσαν. Φρόντισε για την διαμονή, το ντύσιμο και τις κοινωνικές τους υποχρεώσεις. Έμαθαν για καθημερινές δραστηριότητες όπως χειρισμός τραπεζικών λογαριασμών, τρόποι συμπεριφοράς στο φαγητό, το σεξ. Είχαν πρόσβαση στον γιατρό, τον παπά και τον παιδαγωγό της ομάδας.

Έφερε νέα ήθη και έθιμα σε πολλούς τομείς του ποδοσφαίρου. Μεταξύ άλλων ήταν και η κατασκοπεία της αντίπαλης ομάδας. Σε μία εποχή, στην οποία η ανάλυση περιορίζονταν σε μία μικρή κουβέντα πριν τον εκάστοτε αγώνα ο Ντον Ρέβι, έδινε αναλυτικές οδηγίες με τα χαρακτηριστικά των αντιπάλων, οι οποίες θεωρήθηκαν επαναστατικές αγγίζοντας την επιστημονική προσέγγιση.

Ανάλογα λεπτομερής ήταν και η ανάλυση όσον αφορούσε την αγωνιστική συμπεριφορά των διαιτητών. Πριν από ένα ματς κυπέλλου με την Μπρίστολ, ο Ρέβι, παρουσίασε στους παίκτες τον διαιτητή, κρατώντας φάκελο γεμάτο από αποκόμματα εφημερίδων.

Όπως οι άλλοι μεγάλοι προπονητές της εποχής σαν τον Ματ Μπάσμπι και τον Μπιλ Σάνκλι, έτσι και ο Ντον Ρέβι είχε το δικό του γνωμικό. Η ταμπέλα "Keep Fighting" δέσποζε πάνω από τα κεφάλια των παικτών, την ώρα που έμπαιναν στα αποδυτήρια.

Η παρουσία του παρείχε εγγυήσεις για την ευημερία της Λιντς. Χρειάστηκε τέσσερα χρόνια για να μετατρέψει μία ξεπεσμένη ομάδα σε πρωταγωνίστρια. Παρότι, αρχικά, πολλοί τον αμφισβήτησαν, μη έχοντας εμπιστοσύνη στις μεθόδους του, τελικά διαψεύστηκαν καθώς υπήρξε ο αναγεννητής της.

Κάθε αρχή και δύσκολη

Το ξεκίνημα δεν ήταν ιδανικό. Η Λιντς παράπαιε στην δεύτερη κατηγορία ενώ ο Ρέβι προσπαθούσε να "καθαρίσει" το ρόστερ. Στο τέλος της δεύτερης σεζόν του (1961-1962) η νίκη επί της Νιουκάστλ την τελευταία αγωνιστική την έσωσε από τον υποβιβασμό στην τρίτη κατηγορία.

Την επόμενη χρονιά ο σύλλογος "φλέρταρε" με την χρεοκοπία και η προσέλευση του κόσμου μειώθηκε σημαντικά. Μετά από μία ήττα ο πρόεδρος Σαμ Μπόλτον, κάλεσε τον ρούκι προπονητή στο γραφείο του. " Πρέπει να βελτιωθείς αν θέλεις να κρατήσεις το ποδόσφαιρο στο Λιντς", τον προειδοποίησε.

Την σεζόν 1963-1964 η νεανική Λιντς, ξεκίνησε την ανάβαση της στο αγγλικό ποδόσφαιρο. Σταδιακά, η ομάδα άρχισε να αποκτάει "ταυτότητα", στηριζόμενη σε παίκτες που διέπρεψαν με την φανέλα της. Οι Mπίλι Μπρέμνερ, Μπόμπι Κόλινς, Τζόνι Τζάιλς, Άλαν Πίκοκ, Τζάκι Τσάρλτον, Πολ Ρίνεϊ, Πίτερ Λόριμερ, Νόρμαν Χάντερ, Γκάρι Σπρέικ, Μικ Τζόουνς, Άλμπερτ Γιόχανσον, Τέρι Κούπερ "φώτισαν" με την παρουσία τους το "Elland Road" και βοήθησαν σημαντικά στην ανέλιξη της.

Επάνω σειρά από αριστερά: Nόρμαν Χάντερ, Έντι Γκρέι, Πολ Ρίνεϊ, Γκάρι Σπρέικ, Τέρι Κούπερ, Πίτερ Λόριμερ. Κάτω σειρά από αριστερά: Μπίλι Μπρέμνερ, Πολ Μέντλεϊ, Τζάκι Τσάρλτον, Μικ Τζόουνς, Τζόνι Τζάιλς, Άλμπερτ Γιόχανσον

Δύο γκολ του Άλαν Πίκοκ και ένα του Τζόνι Τζάιλς επί της Σουόνσι, δύο αγωνιστικές πριν την λήξη του πρωταθλήματος, εξασφάλισαν στην Λιντς την άνοδο στην πρώτη κατηγορία. Η ετερόκλητη ομάδα του Ρέβι, έσπασε πολλά ρεκόρ (περισσότεροι βαθμοί τη σεζόν, περισσότερες εκτός έδρας νίκες, λιγότερες ήττες) ενώ ο μ.ο εισιτηρίων έφθασε κοντά στις 30.000.

Το 1965 είχε αρχίσει να "προκαλεί" το ποδοσφαιρικό κατεστημένο της Αγγλίας. Δεν αποτελούσε πλέον, απλά μια επαρχιακή ομάδα. Έχασε το πρωτάθλημα στην διαφορά τερμάτων από την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και το κύπελλο στην παράταση από την Λίβερπουλ.

Στο τέλος γνώρισε την αποθέωση από 200.000 "Loiners" (κάτοικοι γεννημένοι στο Λιντς) στο Δημαρχείο της πόλης. Στεκόμενος στο μπαλκόνι του Δημαρχείου ο Ντον Ρέβι, επανέλαβε το όνειρο του να μιμηθεί την Ρεάλ Μαδρίτης και αυτή την φορά δεν γέλασε κανείς.

Μεταξύ 1965 και 1968 η Λιντς τερμάτισε δύο φορές δεύτερη στο πρωτάθλημα ενώ ήταν φιναλίστ στον τελικό του Κυπέλλου Εκθέσεων Ευρώπης το 1967 απέναντι στην Ντιναμό Ζάγκρεμπ (0-2, 0-0). Επίσης, δύο φορές έφτασε στα ημιτελικά του κυπέλλου Αγγλίας.

1968: Χρονιά ορόσημο

Πλέον, οι παίκτες του Ντον Ρέβι, ήταν έτοιμοι να περάσουν στη δεύτερη φάση της "επανάστασης" τους. Τα αμούστακα παιδιά του θρυλικού προπονητή, είχαν αποκτήσει την κατάλληλη εμπειρία για την επίτευξη των στόχων τους. H βελτίωση ήταν εμφανής χρόνο με το χρόνο. Παρουσίαζαν εφευρετικότητα και δημιουργία στο παιχνίδι τους.

Αυτή η αλλαγή δεν ήταν εμφανής στα πρώτα ματς της σεζόν 1967-1968. Η ανάβαση προς την κορυφή χρειαζόταν προσπάθεια. Το ταλέντο τους ξεδιπλώθηκε στα αγγλικά γήπεδα σταδιακά. Τις αρχικές επικρίσεις του Τύπου ακολούθησε ο θαυμασμός.

Χαρακτηριστικό ήταν το εκκωφαντικό 7-0 επί της Τσέλσι στις 7 Οκτωβρίου 1967. Ο Τύπος αποθέωσε τον Μπίλι Μπρέμνερ, πρωταγωνιστή εκείνου του αγώνα. " Η απόδοση του ήταν συναρπαστική. Η Λιντς βρίσκεται σε φουλ φόρμα παραδίδοντας μαθήματα ποδοσφαίρου”.

Λιντς-Τσέλσι 7-0 (1967)

Παρά το εντυπωσιακό σερί των 26 αήττητων αγώνων δεν κατάφεραν να γευτούν την χαρά του πρωταθλήματος που κατέληξε στην Μάντσεστερ Σίτι. Μεσούσης της σεζόν η κατάκτηση του Λιγκ Καπ ήταν ένας από τους στόχους απέναντι στην Άρσεναλ.

Ήθελαν να ξεγράψουν από την μνήμη τους τον χαμένο τελικό κυπέλλου από την Λίβερπουλ τρία χρόνια νωρίτερα ενώ οι συνεχόμενες νίκες επί της Άρσεναλ (επτά από την στιγμή της ανόδου), της έδιναν αυτοπεποίθηση.

Ο "φτωχός", σε θέαμα τελικός, βρήκε νικήτρια της Λιντς 1-0, με "χρυσό" σκόρερ τον Τέρι Κούπερ. Την επόμενη ημέρα, οι δύο ομάδες επικρίθηκαν από τον Τύπο για τις κλειστές άμυνες και τις λιγοστές φάσεις.

Πανηγυρισμοί μετά την κατάκτηση του Λιγκ Καπ Αγγλίας επί της Άρσεναλ (1968)

Το επόμενο βήμα ήταν ο ευρωπαϊκός τίτλος. Στον τελικό του Κυπέλλου Εκθέσεων θα αντιμετώπιζε την φημισμένη Φερεντσβάρος. Την πρώτη χρονιά στην Ευρώπη η Λιντς είχε αποκλειστεί από την Σαραγόσα στα ημιτελικά, ενώ έναν χρόνο αργότερα έφθασε στον τελικό του Κυπέλλου Εκθέσεων χάνοντας από την Ντιναμό Ζάγκρεμπ.

Τώρα, ήταν η σειρά της να πανηγυρίσει το πρώτο της ευρωπαϊκό τρόπαιο. Οι Ούγγροι ήταν μία θαυμαστή ομάδα, όπως την είχαν χαρακτηρίσει ο σερ Ματ Μπάσμπι και ο Μπιλ Σάνκλι. Ο Φλόριαν Άλμπερτ, αποτελούσε το αστέρι της μετά την φυγή των Πούσκας, Τσίμπορ και Κόστιτς. Το 1965, οι Μαγυάροι είχαν κατακτήσει το Κύπελλο Εκθέσεων απέναντι στην Γιουβέντους.

Ο πρώτος τελικός στο "Elland Road" στις 7 Αυγούστου 1968 ήταν σκληρός. Λίγο πριν το ημίχρονο το γκολ του Μικ Τζόουνς, έδωσε τη νίκη στη Λιντς. Ο κυνισμός των παικτών του Ντον Ρέβι, είχε επικρατήσει των ταλαντούχων Ούγγρων.

Ο Ντον Ρέβι και οι παίκτες του πανηγυρίζουν το πρώτο ευρωπαϊκό τρόπαιο της Λιντς (1968)

Μετά την "λευκή" ισοπαλία στον επαναληπτικό της Βουδαπέστης στις 11 Σεπτεμβρίου 1968, η Λιντς έγινε η πρώτη Αγγλική ομάδα που κατακτά το Κύπελλο Εκθέσεων. Ο Κόλιν ΜακΙντάιρ έγραψε την επόμενη ημέρα στην εφημερίδα "Yorkshire Post": " Η πιο σταθερή ομάδα της Αγγλίας τα τελευταία τέσσερα χρόνια, έδειξε την μαεστρία της στην αμυντική της τακτική για να επιτύχει την μεγαλύτερη διάκριση στην ιστορία της".

1969: Το πρώτο πρωτάθλημα

Παρότι το προσωνύμιο "Dirty Leeds" διατηρήθηκε, (προσωνύμιο που της αποδόθηκε λόγω του σκληρού παιχνιδιού των παικτών της αλλά και της ανάγκης του Τύπου να βρει την "κακή ομάδα" του αγγλικού ποδοσφαίρου), πολλές ήταν οι λιγότερο ταλαντούχες ομάδες, που προσπάθησαν να την αντιγράψουν. Ο σχολαστικός Ντον Ρέβι, είχε δημιουργήσει ένα ανθεκτικό και σκληρό σύνολο. Το θάρρος και η τόλμη συνοδεύονταν από στιγμές ευφυίας στο παιχνίδι της.

Το πρωτάθλημα αποτελούσε τον πρώτο στόχο την περίοδο 1968-1969. Ο Ντον Ρέβι, χρειάστηκε να αναθεωρήσει ορισμένες από τις απόψεις του, όταν η Μπέρνλι συνέτριψε την Λιντς με 5-1.

Γρήγορα η τάξη αποκαταστάθηκε και η Λιντς παρέμεινε αήττητη μέχρι το τέλος. Μάλιστα, πήρε ρεβάνς από την Μπέρνλι διασύροντας την εντός έδρας με 6-1. Η ισοπαλία απέναντι στην Έβερτον την 40η αγωνιστική της έδωσε "μαξιλάρι" πέντε βαθμών, πριν το αποφασιστικό παιχνίδι με την Λίβερπουλ στο Άνφιλντ, την προτελευταία αγωνιστική.

Ο Μπίλι Μπρέμνερ παραλαμβάνει το τρόπαιο του πρωταθλητή Αγγλίας (1969)

Μπροστά σε 54.000 θεατές και ξεπερνώντας την σφοδρή επίθεση των "ρεντς", σφράγισε τον τίτλο με αψεγάδιαστη αμυντική τακτική (0-0). Η συγκομιδή των 67 βαθμών ήταν η μεγαλύτερη στην πρώτη κατηγορία μέχρι το 1979, ενώ οι μόλις δύο ήττες ήταν οι λιγότερες σε πρωτάθλημα 42 αγωνιστικών.

Οι 27.000 "Kopites" χειροκρότησαν τους νέους πρωταθλητές. Ο Μπίλι Μπρέμνερ και οι συμπαίκτες του αν και αιφνιδιάστηκαν αρχικά, απόλαυσαν την κολακεία για περισσότερο από είκοσι λεπτά. " Η αποθέωση από τους oπαδούς της Λίβερπουλ ήταν μία νέα εμπειρία για μας", δήλωνε ο Έντι Γκρέι.

Η κατάκτηση του πρωταθλήματος είχε αποβάλλει το ψυχολογικό βάρος από τους παίκτες, οι οποίοι είχαν κερδίσει τον σεβασμό αν όχι τον θαυμασμό του έθνους. Ο Ντον Ρέβι, υποσχέθηκε περισσότερο επινοητικό και δημιουργικό ποδόσφαιρο στο μέλλον.

Ο Άλαν Κλαρκ (μεταγραφή ρεκόρ για την εποχή από την Λέστερ) ήταν η "αιχμή του δόρατος". Με αυτόν στην σύνθεση της θα κατακτήσει το Charity Shield απέναντι στην Μάντσεστερ Σίτι επικρατώντας 2-1 στις 2 Αυγούστου 1969, στον τελικό που ανοίγει την σεζόν στην Αγγλία.

1970: Άδοξη χρονιά

Νέα δεκαετία νέα εποχή. Η Λιντς, ως πρωταθλήτρια, έβαλε πλώρη για την κατάκτηση του τρεμπλ. Επτά παίκτες της κλήθηκαν στην εθνική Αγγλίας ενώ όλοι οι Σκωτσέζοι, Ουαλλοί και Ιρλανδοί της ήταν διεθνείς.

Από την κατάκτηση του πρωταθλήματος το 1969 μέχρι τον Ιούνιο του 1971, η Λιντς άφησε την σφραγίδα της στο αγγλικό ποδόσφαιρο. Λίγες ομάδες, οποιασδήποτε εποχής, θα μπορούσαν να την αντιμετωπίσουν.

Το γκολ του Έντι Γκρέι εναντίον της Μπέρνλι τον Απρίλιο του 1970, έμεινε στη μνήμη των 25.000 φιλάθλων που το παρακολούθησαν δια ζώσης από το γήπεδο. Το ποδόσφαιρο της ήταν περισσότερο ελεύθερο και λιγότερο κλειστό και σκληρό.

Παρότι την σεζόν 1969-1970, ορισμένες νίκες της ήταν εμφατικές, όπως αυτές επί της Τσέλσι (5-2), Γουέστ Μπρομ (5-1), Νότινγχαμ Φόρεστ (6-1), Σάτον Γιουνάιτεντ (6-0) και της ερασιτεχνικής Λιν Όσλο (10-0) ο Ντον Ρέβι, έμενε ανικανοποίητος όσο η ομάδα του δεν έφθανε στην κορυφή της Ευρώπης.

Ο τελικός απολογισμός δεν ήταν ο αναμενόμενος. Οι οπαδοί της άρχισαν να πιστεύουν ότι η αγαπημένη τους ομάδα είχε πέσει θύμα συνωμοσίας. Προς το τέλος της σεζόν, αναγκάστηκαν να δώσουν 17 αγώνες σε διάστημα 56 ημερών. Η ομοσπονδία αρνήθηκε να αλλάξει τις ημερομηνίες. Όσο ψηλότερα ανέβαινε τόσο μεγαλύτερα ήταν τα εμπόδια που έπρεπε να ξεπεράσει.

Το κύπελλο Αγγλίας ήταν το μοναδικό τρόπαιο που διεκδικούσε μετά την αποτυχία κατάκτησης του πρωταθλήματος ελέω Έβερτον και τον αποκλεισμό από την Σέλτικ, στα ημιτελικά του Κυπέλλου Πρωταθλητριών.

Το στρίψιμο του νομίσματος στον τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας στο Γουέμπλεϊ (1970)

Ο τελικός απέναντι στην Τσέλσι αποτέλεσε το πιο πολυσυζητημένο ματς για χρόνια στο νησί. Οι αναμετρήσεις τους ήταν σκληρές. Οι οπαδοί της Tσέλσι μισούσαν την Λιντς, για την νοοτροπία της να κερδίζει με κάθε τρόπο αν και αυτό είχε αλλάξει μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος.

H Λιντς κέρδισε τις εντυπώσεις αλλά όχι το τρόπαιο. Τα γκολ των Τζάκι Τσάρτλτον και Μικ Τζόουνς δεν ήταν αρκετά. 2-2 το τελικό σκορ και ο Ντον Ρέβι, δήλωνε μετά το ματς: " Θα έπρεπε να είχαμε κερδίσει. Δεν έχω δει τους παίκτες μου να παίζουν καλύτερα. Δεν ξέρω από που βρήκαν αυτή την ενέργεια".

Ο επαναληπτικός είχε οριστεί στο "Ολντ Τράφορντ". Πιθανότατα στον πιο σκληρό τελικό στην ιστορία του κυπέλλου Αγγλίας ηττήθηκαν με 2-1. Αν και είχαν εργαστεί σκληρά, η σεζόν έληξε άδοξα.

1971: Η έκρηξη και το δεύτερο ευρωπαϊκό

H Λιντς είχε γνωρίσει πολλές αναποδιές και απογοητεύσεις. Τρεις δεύτερες θέσεις στο πρωτάθλημα και δύο χαμένους τελικούς κυπέλλου Αγγλίας. Δεδομένου του πλούσιου ταλέντου, γνώριζαν ότι θα μπορούσαν να είχαν κερδίσει περισσότερα.

Ο Ντον Ρέβι, αδιαφόρησε για το ενδιαφέρον που έδειξαν προς το πρόσωπο του εκείνη την σεζόν η Μπέρμπιγχαμ και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.

Η περίοδος 1970-1971, ξεκίνησε χωρίς τον Νότιο Αφρικανό εμβληματικό, Άλμπερτ Γιόχανσον, ο οποίος μετά από δέκα χρόνια αποχώρησε με προορισμό την Γιορκ Σίτι. Το πρωτάθλημα ήταν ο πρωταρχικός στόχος και η Λιντς έδειχνε ικανή, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, να το κατακτήσει. Αντίπαλος της ήταν η Άρσεναλ.

Ο αποκλεισμός, στα μέσα της σεζόν, από την Κόλτσεστερ ομάδα 4ης κατηγορίας, στον 5ο γύρο του κυπέλλου Αγγλίας, ταρακούνησε τους παίκτες όχι όμως και τον Ντον Ρέβι που προσπάθησε να μείνει ψύχραιμος. Άλλωστε, παρέμεναν πρώτοι στο πρωτάθλημα.

Στην εξέλιξη της σεζόν, οι συνεχόμενοι και απαιτητικοί αγώνες απειλούσαν τους παίκτες με κατάρρευση. Ίσως ο αποκλεισμός από την Κόλτσεστερ να οφείλονταν σε αυτό τον λόγο.

Το προβάδισμα των επτά βαθμών εξανεμίστηκε λίγες αγωνιστικές πριν το τέλος του πρωταθλήματος. Ένα σκανδαλώδες γκολ από θέση οφσάιντ, στην εντός έδρας ήττα από την Γουέστ Μπρόμγουιτς, προκάλεσε την οργή των οπαδών που εισέβαλαν στο γήπεδο.

Τιμωρήθηκαν με τέσσερις αγωνιστικές μακριά από την έδρα τους από την καινούργια σεζόν. Σύμφωνα με τον Ντον Ρέβι και τους παίκτες του, ένα μοχθηρό σχέδιο βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη. Πολλές σημαντικές αποφάσεις ήταν εναντίον τους.

Η νίκη επί της Άρσεναλ δύο αγωνιστικές πριν το τέλος, έδωσε το προβάδισμα στην βαθμολογία όχι όμως και το πρωτάθλημα που κατέληξε στους "κανονιέρηδες", οι οποίοι είχαν και ένα ματς λιγότερο.

Παρηγοριά αποτέλεσε η κατάκτηση του Κυπέλλου Εκθέσεων για δεύτερη φορά. Στον τελικό αντιμετώπισε την αήττητη Γιουβέντους. Το πρώτο παιχνίδι στο Τορίνο στις 28 Mαϊου 1971, έληξε ισόπαλο 2-2, με γκολ των Πολ Μέντλεϊ και Μικ Μπέιτς. Στον επαναληπτικό, το γκολ του Άλαν Κλαρκ (1-1), χάρισε στη Λιντς το δεύτερο ευρωπαϊκό τρόπαιο μέσα σε τέσσερα χρόνια.

Οι Κούπερ, Τσάρλτον, Χάντερ, Μπρέμνερ και Τζάιλς πανηγυρίζουν την κατάκτηση του Κυπέλλου Εκθέσεων (1971)

Ήταν η μοναδική αγγλική ομάδα που το είχε καταφέρει. Η αξιέπαινη προσπάθεια τους δεν πανηγυρίστηκε όπως θα ήθελαν, μετά την απώλεια του πρωταθλήματος. Οι προσδοκίες είχαν αυξηθεί.

Η φιλοδοξία τους παρέμενε να κερδίσουν το πρωτάθλημα. Οτιδήποτε άλλο θα ήταν καλοδεχούμενο όχι όμως σημαντικότερο από το πρωτάθλημα. Αφού μπορούσε η Άρσεναλ να κερδίσει το νταμπλ γιατί όχι και η Λιντς.

1972: O τελικός της εκατονταετίας

Αν και ο κόσμος θεωρούσε ότι ήταν μία καταραμένη ομάδα που δεν είχε καταφέρει να κερδίσει το Κύπελλο Πρωταθλητριών και μεγάλωνε ο μ.ο ηλικίας των παικτών της, η Λιντς δεν ήταν τελειωμένη.

Είχε ξεκινήσει να κερδίζει τίτλους ξανά. Το ποδόσφαιρο της γοήτευε τον κόσμο. Την σεζόν 1971-1972, μέσα σ' ένα μήνα, πέτυχε ορισμένες εκκωφαντικές νίκες επί της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (5-1), την Νότινγχαμ (6-1) και την Σάουθάμπτον (7-0).

Τα τελευταία δύο χρόνια οι "βρώμικοι", οι "κλέφτες", οι "βόρειοι αλήτες" του Ντον Ρέβι, είχαν μετατραπεί σε μία εξαιρετική ομάδα. Όπως η πόλη είχε αλλάξει μορφή έτσι και η Λιντς είχε μετατραπεί σε "Super Leeds". " H απόδοση της άγγιζε τον ποδοσφαιρικό ουρανό", έγραψε ο Τύπος.

Ο προημιτελικός κυπέλλου στις 18 Μαρτίου 1972 απέναντι στην Τότεναμ, θα αποδείκνυε του λόγου το αληθές. Παρότι τα "σπιρούνια" πήγαν με απειλητικές διαθέσεις στο "Elland Road", ο αγώνας ήταν υπόθεση για μία ομάδα. Μία ποδοσφαιρική πανδαισία.

Η λήξη βρήκε νικήτρια τη Λιντς με 2-1 έχοντας σκόρερ τους Άλαν Κλαρκ και Τζάκι Τσάρλτον. Ο Ντον Γουόρτερς είχε γράψει για τον αγώνα στην "Evening Post": " Αν δεν ήταν η εντυπωσιακή απόδοση του Πατ Τζένινγκς, ο οποίος παραδέχτηκε μετά το ματς ότι απόλαυσε την πρόκληση να αγωνιστεί στο Elland Road, η δήλωση του Μπίλι Μπρέμνερ πριν τον προημιτελικό ότι η Λιντς θα κερδίσει με τρία γκολ, θα έβγαινε αληθινή. Η Τότεναμ έχασε καθάρα και δίκαια. Έπαιξαν καλά, έκαναν ότι έπρεπε να κάνουν αλλά δεν κατάφεραν να αντισταθούν σ' αυτή την εξαιρετική Λιντς".

Επικρατώντας εύκολα στον ημιτελικό απέναντι στην Μπέρμπιγχαμ με 3-0, την περίμενε η Άρσεναλ στον τελικό της εκατονταετίας στο Γουέμπλεϊ 6 Μαϊου 1972. Πριν την έναρξη εμφανίστηκαν τα λάβαρα των ομάδων που είχαν κατακτήσει το τρόπαιο από το 1872 και ανάμεσα σ' αυτές δεν ήταν η Λιντς.

Ο τελικός δεν ήταν εντυπωσιακός και κρίθηκε με γκολ του Άλαν Κλαρκ. Μετά από δύο χαμένους τελικούς το κύπελλο κατέληξε στην Λιντς.

Η λίγκα αρνήθηκε να αναβάλλει το τελευταίο παιχνίδι του πρωταθλήματος ώστε να ξεκουραστούν οι παίκτες. Ταξίδεψαν δύο ημέρες μετά τον τελικό για να αντιμετωπίσουν εκτός έδρας την Γουλβς και ήθελαν μία ισοπαλία για να σφραγίσουν τον τίτλο. Η Γουλβς νίκησε 2-1, αφήνοντας την για τρίτη σερί χρονιά δεύτερη, αυτή τη φορά πίσω από την Ντέρμπι Κάουντι, του μετέπειτα προπονητή της Μπράιν Κλαφ.

1973: Το "στραπάτσο" από την Σάντερλαντ

Το καλοκαίρι του 1972 ο Ντον Ρέβι, αναζητούσε την ενίσχυση της ομάδας. Ο Τζάκι Τσάρλτον είχε ήδη φτάσει 37 ετών ενώ ο Τέρι Κούπερ θα έχανε την σεζόν λόγω τραυματισμού. Οι Τρέβορ Τσέρι και Γκόρντον ΜακΚουίν τους αντικατέστησαν επάξια.

H ήττα στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος 1972-1973, με 4-0 από την Τσέλσι, έδωσε τον τόνο σε μία απογοητευτική σεζόν για την Λιντς. Τερμάτισε στην 3η θέση πίσω από τις Λίβερπουλ και Άρσεναλ.

Οι συνεχόμενοι αγώνες, δέκα μέσα σε ένα μήνα, προκάλεσαν σύγχυση στην ομάδα και την ανάγκασαν να αποκλίνει από τους στόχους της. Οι επιτυχίες της για πολλά χρόνια είχαν ενοχλήσει πολλούς και μερίδα του Τύπου είχε στραφεί εναντίον της.

Όπως άσχημα ξεκίνησε η σεζόν τόσο μελαγχολικά ολοκληρώθηκε. Φαβορί για πολλά χρόνια σε τελικούς κυπέλλου Αγγλίας, γνώρισε την ταπείνωση από την Σάντερλαντ με 1-0.

Ο Μπομπ Στοκ, υπήρξε επικριτής του Ντον Ρέβι, εξαιτίας του γεγονότος ότι ο Ρέβι, όπως ισχυρίζονταν ο προπονητής της Σάντερλαντ, είχε προσπαθήσει να τον δωροδοκήσει στις αρχές τις δεκαετίας του '60, όταν αγωνιζόταν στην Μπέρι.

Το σοκ ήταν μεγάλο. Ο αγώνας που θα έπρεπε να ολοκληρωθεί με θρίαμβο μετατράπηκε σε απογοήτευση και εφιάλτη. Η ευκαιρία να γίνει η τρίτη ομάδα μετά τον πόλεμο, στην ιστορία του θεσμού, που κατακτά το κύπελλο για δεύτερη σερί σεζόν (Νιουκάστλ 1951-52, Τότεναμ 1961-62), χάθηκε.

Ο Τέρι Γιόραθ στον τελικό Κυπέλλου Αγγλίας με την Σάντερλαντ (1973)

1973: Ο τελικός στην Θεσσαλονίκη

Μετά την αποτυχία κατάκτησης εγχώριου τίτλου ο τελικός του Κυπέλλου Κυπελλούχων στην Θεσσαλονίκη φάνταζε ως εξιλέωση. Αντιμετώπισε την Μίλαν στο βροχερό "Καυτανζόγλειο" στις 16 Μαϊου 1973.

Ο Τζόνι Τζάιλς ήταν τραυματίας ενώ οι Μπίλι Μπρέμνερ και Άλαν Κλαρκ τιμωρημένοι λόγω καρτών. Το ματς κρίθηκε από το γκολ του Λουτσιάνο Κιαρούτζι, στα πρώτα λεπτά του τελικού.

Ο τελικός του Κυπέλλου Κυπελλούχων στην Θεσσαλονίκη (1973)

Η Λιντς προσπάθησε να αντιδράσει και πίεσε ασφυκτικά τους Ιταλούς. Οι παίκτες του Ντον Ρέβι, διαμαρτυρήθηκαν στον Έλληνα διαιτητή του τελικού Χρήστο Μίχα, σε τρεις περιπτώσεις πέναλτι ενώ αποβλήθηκε και ο Νόρμαν Χάντερ. Η εφημερίδα "Il Manifesto" έγραψε σχετικά για τον αγώνα: " Ο αγώνας ήταν μία καταστροφή από την αρχή μέχρι το τέλος. Μία βραδιά βροχής και οργής".

Η Μίλαν πανηγύρισε το τρόπαιο εν μέσω αποδοκιμασιών ενώ έντονες ήταν οι φήμες για δωροδοκία των διαιτητών. Το αίτημα της Λιντς για επανάληψη του τελικού απορρίφθηκε. Ο Χρήστος Μίχας, δεν σφύριξε ξανά σε ευρωπαϊκό παιχνίδι και ποτέ δεν μίλησε δημόσια για το τι συνέβη εκείνο το βροχερό βράδυ στο Καυτανζόγλειο.

1974: Πρωταθλήτρια ξανά

Παρά την κατάκτηση σημαντικών τίτλων οι απογοητεύσεις δεν ήταν και λίγες. Ο χαμένος τελικός κυπέλλου από την Σάντερλαντ προκάλεσε απογοήτευση και την έκρηξη δημοσιευμάτων για αποχώρηση του Ρέβι.

Η πίεση ήταν μεγάλη. Ο ποδοσφαιρικός κόσμος είχε πλέον αρχίσει να αμφισβητεί την Λιντς ότι δεν είχε την ίδια δυναμική όπως παλαιότερα. Η ήττα από την Σάντερλαντ τους είχε πληγώσει και οι επικριτές της είχαν διακρίνει ψυχολογική φθορά στους παίκτες.

Οι νεαροί αστέρες είχαν πλέον μεγαλώσει και υπήρχαν σημάδια ότι είχαν ξεπεράσει τις δυνατότητες τους. Ο Ντον Ρέβι τους ξεκαθάρισε: " Ξεχάστε ότι έγινε μέχρι σήμερα. Δεν με ενδιαφέρει τίποτα άλλο παρά μόνο το πρωτάθλημα. Θέλουμε να βγάλουμε την σεζόν αήττητοι”. Την προσπάθεια τους επιβράβευαν καθημερινά 2.000-3.000 "Loiners" στις προπονήσεις.

Tζάκι Τσάρλτον

Ο Τζάκι Τσάρλτον, μετά από 21 χρόνια καριέρας στην Λιντς (1952-1973) αποχώρησε από την ενεργό δράση αναλαμβάνοντας προπονητής στην Μίντλεσμπρο. Λίγους μήνες αργότερα τον Οκτώβριο του 1973, ο τερματοφύλακας Γκάρι Σπρέικ (1962-1973), αποφάσισε να συνεχίσει την καριέρα του στην Μπέρμπιγχαμ.

Αποφασισμένος να οδηγήσει την Λιντς στην κατάκτηση του πρωταθλήματος ο Ντον Ρέβι, αρνήθηκε κάθε πρόταση συνεργασίας με άλλες ομάδες, ανάμεσα σε αυτές και από την Εθνική Ελλάδας. Κατάφερε να εμπνεύσει τους παίκτες του σε ένα ανεπανάληπτο κύκνειο άσμα στον πάγκο της αγαπημένης του ομάδας.

Την σεζόν 1973-1974 η Λιντς ήταν ασυναγώνιστη. Σε δαιμονιώδη φόρμα κάλπαζε προς το δεύτερο πρωτάθλημα στην ιστορία της, δίνοντας απαντήσεις σε όσους την αμφισβήτησαν. Για 29 σερί αγώνες παρέμενε αήττητη.

Αποθέωση για την πρωταθλήτρια Αγγλίας (1974)

Ο αποκλεισμός στο κύπελλο μέσα Φεβρουαρίου από την Μπρίστολ, ομάδα 2ης κατηγορίας, δεν αποσυντόνισε τους παίκτες. Η ήττα της Λίβερπουλ από την Άρσεναλ της εξασφάλισε το πρωτάθλημα, χωρίς να χρειαστεί η νίκη επί της ΚΠΡ την τελευταία αγωνιστική.

Η μεγάλη αποχώρηση

O Ντον Ρέβι αισθανόταν ότι βρίσκεται στην κορυφή του κόσμου. Υπήρξε η προσωποποίηση της επιτυχίας και ενέπνευσε χιλιάδες "Loiners" να πιστεύουν στους εαυτούς τους, στην πόλη, στην ομάδα.

Έχτισε έναν σύλλογο από το μηδέν, όπως αυτός είχε φανταστεί και έγινε το σύμβολο της πόλης. Ανάπτυξε στους φιλάθλους της Λιντς το αίσθημα της περηφάνιας και την επιθυμία για εθνική αποδοχή. Αυστηρός και αινιγματικός κρατούσε πάντα κλειστά τα χαρτιά του και ποτέ δεν έδειχνε τα πραγματικά του συναισθήματα.

Από το 1965 μέχρι το 1974 η Λιντς υπό την καθοδήγηση του, κέρδισε δύο πρωταθλήματα, ένα Κύπελλο, ένα Λιγκ Καπ, δύο Κύπελλα Εκθέσεων, ένα Τσάριτι Σιλντ ενώ δεν έπεσε ποτέ κάτω από την τέταρτη θέση στην βαθμολογία.

Έφυγε μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος το 1974, την ίδια χρονιά που ο Μπιλ Σάνκλι αποχώρησε από την Λίβερπουλ και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ υποβιβάστηκε στην δεύτερη κατηγορία. Οι εχθροί του, τον κατηγόρησαν ότι είχε μολύνει το ποδόσφαιρο, όπως η μοντέρνα αρχιτεκτονική την πόλη.

Ο Ντον Ρέβι, ήταν η δόξα αλλά και το πρόβλημα. Στα τέλη της δεκαετίας του '70 και του '80, όταν η αυτοκρατορία του κατέρρευσε, μέσα σε χλευασμό από τους αντιπάλους του, άφησε ένα δυσαναπλήρωτο κενό. Κανείς από τους μετέπειτα προπονητές της Λιντς δεν κατάφερε να επαναλάβει τα κατορθώματα του.

Aνέλαβε τα ηνία της εθνικής ομάδας, ύστερα από την απομάκρυνση του σερ Άλφ Ράμσεϊ. Έμεινε στα "λοντάρια" τρία χρόνια χωρίς να καταφέρει να τιθασεύσει τους Άγγλους αστέρες, χάνοντας την καθημερινή επαφή με τους αγαπημένους του πρώην παίκτες.

Τον Ιούλιο του 1977, δέχτηκε μία δελεαστική προσφορά από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Η απόφαση του να αναλάβει ομάδα στην Μέση Ανατολή, εξόργισε την αγγλική ομοσπονδία και τον Τύπο, που τον κατηγόρησε για ασέβεια προς το ποδόσφαιρο της χώρας.

Ο Ρέβι κέρδισε την δίκη και η κατηγορία κατέπεσε. Οι πολέμιοι του δεν σταμάτησαν να τον θεωρούν προδότη. Παρέμενε ωστόσο, ο αδιαμφισβήτητος ήρωας της Λιντς.

Επέστρεψε στην Αγγλία το 1983 και μέχρι τον θάνατο του το 1989 δεν δούλεψε ξανά ως προπονητής. Κανένας εκπρόσωπος της αγγλικής ομοσπονδίας δεν εμφανίστηκε στην κηδεία του. Όταν ξεκίνησε η σεζόν κανένας παίκτης δεν φόραγε μαύρο περιβραχιόνιο, δεν κρατήθηκε ενός λεπτού σιγή και καμία αναγνώριση στον ρόλο του δημιουργού του μοντέρνου ποδοσφαίρου.

The Damned United

Η αποχώρηση του Ντον Ρέβι, δεν ήταν το μοναδικό γεγονός που συζητήθηκε το 1974. Ο Μπράιαν Κλαφ, σαράντα τέσσερις ημέρες μετά την πρόσληψη του, απολύθηκε. Άθελά του, δημιούργησε έναν μύθο γύρω από τ' όνομα του.

Η πρόσληψη του αρχικά, έμοιαζε με καλή ιδέα. Η αποτυχία, δεν ήταν ο λόγος που η Λιντς εξαφανίστηκε από το προσκήνιο για τα επόμενα 15 χρόνια, καθώς έφθασε στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1975.

Ο Μπράιαν Κλαφ έκανε ελάχιστα για να κερδίσει την συμπάθεια των παικτών του. Στην πρώτη κιόλας προπόνηση τους ζήτησε να πετάξουν όλα τα μετάλλια που είχαν κερδίσει με αθέμιτο τρόπο στα σκουπίδια. Μετέπειτα προσπάθησε να σβήσει κάθε σημάδι του προκατόχου του από το γήπεδο, απαγόρευσε κάθε αναφορά σε αυτόν και εξαφάνισε όλες τις σημειώσεις και πληροφορίες που είχε συλλέξει ο Ντον Ρέβι.

Υπό τις οδηγίες του Κλαφ, η Λιντς πραγματοποίησε το χειρότερο ξεκίνημα της δεκαπενταετίας, με μόλις μία νίκη σε έξι αγώνες. Ηττήθηκε από την Λίβερπουλ στην διαδικασία των πέναλτι στον πρώτο τελικό του Τσάριτι Σιλντ που έγινε στο Γουέμπλεϊ. Ο Μπίλι Μπρέμνερ και ο Κέβιν Κίγκαν, έγιναν οι πρώτοι ποδοσφαιριστές που αποβάλλονται στο ναό του ποδοσφαίρου.

Όταν το διοικητικό συμβούλιο τον κάλεσε να δώσει εξηγήσεις, δεν υπήρχε επιστροφή. Μετά από 44 ημέρες είδε την πόρτα της εξόδου. Αποχώρησε με μία σημαντική αποζημίωση και την υπόσχεση ότι ο σύλλογος θα του πλήρωνε τους φόρους από τα εισοδήματα του για τα επόμενα τρία χρόνια.

Tην ίδια ημέρα, χωρίς ο ίδιος να το ξέρει, ήρθε σε τηλεοπτική κόντρα με τον Ντον Ρέβι, στο Γιορκσάιρ TV. H τηλεοπτική αναμέτρηση ήταν μία βεντέτα μεταξύ δύο, φιλόδοξων και αδιάλλακτων προσωπικοτήτων.

Και οι δύο μεγάλωσαν στην περιοχή του Μίντλεσμπρο και κατέληξαν να αγωνίζονται ως επιθετικοί στην Σάντερλαντ και την εθνική Αγγλίας. Οδήγησαν δύο μη εμπορικές και επαρχιακές ομάδες στην κατάκτηση του πρωταθλήματος και σε διεθνή αναγνώριση.

Επέβαλαν αυστηρή πειθαρχία στους παίκτες τους αρνούμενοι να επιτρέψουν απρεπείς συμπεριφορές απ' αυτούς. Δύο εμπνευσμένοι, με κίνητρα, ευφυείς προπονητές.

1975: Ο αποκλεισμός της Μπαρτσελόνα του Κρόιφ

Την σεζόν 1974-1975, ήταν αδύνατον για την Λιντς, έχοντας κάνει κακό ξεκίνημα στο πρωτάθλημα, να υπερασπιστεί τον τίτλο της. Αποχαιρέτησε σύντομα την προσπάθεια διατήρησης των πρωτείων, τερματίζοντας 9η. Το Κύπελλο Πρωταθλητριών, το όνειρο του Ντον Ρέβι, παρέμενε ο μεγάλος στόχος.

Πριν την πρόσληψη του νέου προπονητή, η Λιντς έπρεπε να αντιμετωπίσει την Ζυρίχη στον 1ο γύρο. Στον επαναληπτικό απέναντι στην ομάδα της Ελβετίας, ο Τζίμι Άρμφιλντ, υπό τις ευλογίες του Ντον Ρέβι, ανέλαβε την oμάδα.

" Έρχεται κάποια στιγμή στην ζωή σου που πρέπει να πάρεις αποφάσεις. Αυτή είναι μία μεγάλη πρόκληση για μένα. Ποτέ δεν ξέρεις που μπορείς να φτάσεις αν δεν προσπαθήσεις", ήταν οι πρώτες του δηλώσεις.

Στην πρώτη του ευρωπαϊκή πρόκληση θα ξεπεράσει εύκολα το εμπόδιο της Ουίπεστ (1-2, 0-3). Στα προημιτελικά η δυνατή Άντερλεχτ εμφανίστηκε κατώτερη των προσδοκιών. Με δύο νίκες (3-0, 1-0) η Λιντς έπεσε στα ημιτελικά, στην "αγκαλιά" της Μπαρτσελόνα.

Αποτελούν ξεχωριστή αναφορά στην ιστορία της οι αγώνες με τους "μπλαουγκράνα, που διέθεταν τους δύο "ιπτάμενους Ολλανδούς" στην σύνθεση τους τον Γιόχαν Κρόιφ και τον Γιόχαν Νέσκενς.

" Αυτός είναι ο πραγματικός τελικός του Κυπέλλου Πρωταθλητριών", είχε δηλώσει ο Κρόιφ. Η Μπαρτσελόνα εκείνη την σεζόν είχε βγει από νωρίς εκτός διεκδίκησης του πρωταθλήματος.

Μπροστά σε 50.000 φιλάθλους της ο Μπίλι Μπρέμνερ θα ανοίξει το σκορ στον ημιτελικό. Ο πανηγυρισμός του θα εμπνεύσει τον σχεδιαστή που έφτιαξε την προτομή του και δεσπόζει έξω από το "Elland Road".

Η προτομή του Μπίλι Μπρέμνερ

Ο Ασένσι ισοφάρισε για την Μπαρτσελόνα στο δεύτερο ημίχρονο για να δώσει την χαριστική βολή στους Καταλανούς ο Άλαν Κλαρκ, δώδεκα λεπτά πριν την λήξη του αγώνα. " Ο Κρόιφ με απογοήτευσε σήμερα. Είμαι σίγουρος ότι θα δούμε περισσότερα απ' αυτόν στον επαναληπτικό", είχε δηλώσει μετά το ματς ο Τζίμι Άρμφιλντ.

Στον επαναληπτικό, ο Πίτερ Λόριμερ έδωσε το προβάδισμα και ο Μάνουελ Κλάρες, ισοφάρισε για την Μπαρτσελόνα. Η Λιντς κράτησε το αποτέλεσμα ενώ στα τελευταία λεπτά έμεινε με δέκα παίκτες λόγω αποβολής του Γκόρντον ΜακΚουίν. Eίχε φτάσει ένα βήμα πριν την κατάκτηση του ποδοσφαιρικού Έβερεστ.

Το όνειρο έμεινε ανεκπλήρωτο

" Θα πάρουμε το κύπελλο για τον Ντον", δήλωσε ο Μπίλι Μπρέμνερ, μία ήμερα πριν οδηγήσει τους συμπαίκτες του ως αρχηγός στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών απέναντι στην Μπάγερν, στο Παρκ ντε Πρενς. Ο Ντον Ρέβι παρακολούθησε τον τελικό ως τηλεσχολιαστής, Παρέμενε, ωστόσο, ο εκλεκτός των παικτών που θα έδιναν και την ψυχή τους για να κατακτήσουν το κύπελλο μπροστά σε 50.000 θεατές και εκατομμύρια τηλεθεατές.

Εννέα παίκτες που αγωνίστηκαν στον τελικό ήταν παίκτες του Ρέβι. Έξι απ' αυτούς (Ρίνεϊ, Μπρέμνερ, Μέντλεϊ, Χάντερ, Λόριμερ, Τζάιλς) είχαν παίξει δέκα χρόνια πριν στον πρώτο ευρωπαϊκό αγώνα της Λιντς. " Μία ημέρα, αυτή η ομάδα θα κυριαρχεί στην Ευρώπη", είχε υποσχεθεί ο Ντον Ρέβι, στο ξεκίνημα της προπονητικής του καριέρας.

Η μέρα αυτή είχε έρθει. Στις 28 Μαϊου 1975, το Παρίσι ήταν η ευκαιρία για την Λιντς να σβήσει κάθε αρνητικό και να αναγνωριστεί η μεγαλοπρέπεια της. Ήταν η ευκαιρία ο κόσμος να αλλάξει άποψη γι΄αυτήν.

Δυστυχώς η ευκαιρία χάθηκε! Δεν κατάφερε να ξεπεράσει το τελευταίο εμπόδιο και να πατήσει στην κορυφή. Η αυτοκρατορία του Ντον Ρέβι, είχε φτάσει στο τέλος της!

Ο Άρμφιλντ αρνήθηκε να επιλέξει στην αρχική 11αδα τον Ντέιβιντ ΜακΚένζι, που είχε σημειώσει 30 γκολ σε 80 συμμετοχές. Δικαιολογήθηκε ότι ήταν η τελευταία ευκαιρία για την "οικογένεια" του Ρέβι, να κατακτήσει το τρόπαιο. Έτσι, άφησε τον ΜακΚένζι στον πάγκο!

Αστάθμητος παράγοντας και ανυπέρβλητο εμπόδιο, αποτέλεσε η διαιτησία του Γάλλου Μισέλ Κιταμπτζιάν. Δεν καταλογίστηκε πέναλτι στον Άλαν Κλαρκ σε ανατροπή του Φρανς Μπεκενμπάουερ και ακυρώθηκε κανονικό γκολ του Πίτερ Λόριμερ.

Δύο γκολ στα τελευταία είκοσι λεπτά για την Μπάγερν (71' Ροθ, 81' Μίλερ) την ανακήρυξαν πρωταθλήτρια Ευρώπης. Η αντίδραση των Άγγλων οπαδών ήταν ακραία. Ορισμένοι εισέβαλαν στον γήπεδο ενώ πλήθος αντικειμένων εκτοξεύονταν προς τον αγωνιστικό χώρο.

Η ΟΥΕΦΑ τιμώρησε την Λιντς με αποκλεισμό από κάθε ευρωπαϊκή διοργάνωση τέσσερα χρόνια αρχικά και δύο χρόνια μετέπειτα, μειώνοντας την ποινή της. Το άγχος και ο φόβος της αποτυχίας είχαν λυγίσει τους παίκτες. Δεν επιβραβεύθηκαν με αυτό που τους άξιζε!

Για τους οπαδούς της Λιντς, το Παρίσι θα υπενθυμίζει πάντα την καταραμένη της πλευρά, την στιγμή που της έκλεψαν τη δόξα και το δικαίωμα να περάσει στο πάνθεον των ομάδων που κατέκτησαν το βαρύτιμο τρόπαιο!