Όσα χρόνια παρακολουθώ ποδόσφαιρο δε θυμάμαι μια σεζόν που να μην απολάμβανα τον τρόπο που παίζει η Arsenal. Άσχετα με τους παίκτες που έχει κάθε φορά και με το αν είναι ικανή να πάρει ή ακόμα και να διεκδικήσει τίτλους. Οι ομάδες που φτιάχνει ο Wenger είναι πάντα καλές, με ξεκάθαρη φιλοσοφία και πλάνο.

Υπήρξαν χρόνια που δε διέθετε ισχυρές προσωπικότητες ή/και παίκτες με μεγάλη ποιότητα, υπήρξαν φορές που η μετάβαση στην επόμενη φουρνιά πιτσιρικάδων δε γινόταν σωστά, αλλά τις βασικές της αρχές δεν τις έχασε ποτέ.

Κατά κάποιο τρόπο είναι το αντίθετο της Manchester United. Η ομάδα του Ferguson μπορεί να μην ήταν πάντα μια καλή ομάδα, αλλά ήξερε να νικάει. Η ομάδα του Wenger ήταν φανερό πολλές χρονιές ότι δεν μπορεί να φτάσει στην κορυφή, αλλά ανέκαθεν γνώριζες πως θα παίξει καλό ποδόσφαιρο. Συχνά θα έβλεπες αγώνες της United και θα έβρισκες δεκάδες ανορθογραφίες και στο τέλος αυτή θα ήταν που θα έπαιρνε τη νίκη και τις κούπες. Αντίθετα με την Arsenal που θα έκανε 9 στα 10 πράγματα σωστά και τελικά θα έχανε. Η νοοτροπία του Ferguson κόντρα στη νοοτροπία του Wenger.

Τον έναν τον ενδιέφερε (πρώτα) να νικήσει (και μετά το πώς). Τον άλλον (πρώτα) πώς θα παίξει (για να φτάσει στη νίκη). Winner vs idealist.

Τον Γάλλο πολλοί τον χαρακτηρίζουν αφελή και κολλημένο. Προφανώς αυτά έχουν να κάνουν και με τις προτεραιότητες του καθενός και με το τι θέλει να βλέπει. Ακόμα όμως και μεγάλοι υποστηρικτές του (θεωρώ τον εαυτό μου έναν από αυτούς) το τελευταίο διάστημα και ειδικά το καλοκαίρι, είχαν αρχίσει να τα βάζουν (και) μαζί του. Και σωστά λέω, αφού παραλίγο να αρνηθεί να ξοδέψει τα (πολλά) λεφτά που είχε στη διάθεσή του, την ώρα που η ομάδα του ήταν φανερό πως είχε ανάγκη από ποδοσφαιριστές από το πρώτο ράφι.

Έστω και στο τέλος όμως απέκτησε έναν παίκτη που άλλαξε τα δεδομένα.

The Özil effect

Η μεταγραφή του Özil δεν έχει σημασία πόσο κόστισε και πότε έγινε (έχει, αλλά δεν έχει, καταλαβαίνετε. Ελάτε, καταλάβατε τώρα). Δεν έχει σημασία (έχει, αλλά δεν έχει…) αν η Arsenal έπρεπε να αποκτήσει πρώτα παίκτη σε άλλη θέση. Είπαμε, οι "κανονιέρηδες" ακόμα και όταν ήταν μια ομάδα με κενά/προβληματική/«άγουρη»/σε μεταβατική φάση, ήταν (καλή) ομάδα. Όταν σε μια (μεγάλη και) δουλεμένη ομάδα προσθέσεις έναν παίκτη που ανήκει στο top 10/15 του κόσμου, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, γίνεται διεκδικήτρια τίτλων.

Όταν μάλιστα μιλάμε για Arsenal και Özil τότε τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο απλά. Με την απόκτηση του Özil ο Wenger έκανε αναβάθμιση στο μοντέλο του.

Ο Γερμανός είναι μετρ στην αξιοποίηση των χώρων και των συμπαικτών, στη δημιουργία χώρων και φάσεων. Αν μια ομάδα στην Αγγλία ξέρει καλά τι σημαίνουν τα παραπάνω, αυτή είναι η Arsenal. Επιπλέον με τους διάφορους Cazorla, Ramsey,Wilshere θεωρητικά να παίζουν στα άκρα, αλλά στην πράξη να κινούνται κεντρικά, ο Özil ήρθε και κόλλησε τέλεια. Όπως έκανε και στη Real, έτσι και τώρα, κινείται σε όλους τους χώρους έξυπνα και επιτρέπει στην ομάδα του να συνεχίσει να επιτίθεται χωρίς να κολλάει και να αφήνει (τόσο) εκτεθειμένη την άμυνα.

Περισσότερο όμως από το αγωνιστικό κομμάτι, αυτή η μεταγραφή λειτούργησε ευεργετικά στον ψυχολογικό τομέα. Για όλους. Για τους οπαδούς που βρήκαν τον παικταρά που θα λύσει όλα τα προβλήματα (του κόσμου, για Άγγλους οπαδούς μιλάμε), για τον Wenger που βρήκε λίγη ηρεμία, για τους παίκτες που απέκτησαν αυτοπεποίθηση.

Ο Özil σταμάτησε την γκρίνια της εξέδρας και τις κραυγές των ΜΜΕ. Η διαρκής μουρμούρα, η αμφισβήτηση και η φασαρία σπάνια έκαναν καλό σε οποιαδήποτε ομάδα και στην Arsenal το κλίμα ήταν αρνητικό για πολύ καιρό. Με τον Γερμανό όλοι βρήκαν τον ηγέτη που έψαχναν. Οι νεαροί παίκτες δεν έχουν πια τόσο μεγάλη πίεση. Ο Ramsey και ο Wilshere δεν είναι πλέον αυτοί που πρέπει να οδηγήσουν την ομάδα. Πρέπει απλά να ακολουθήσουν τον ρυθμό που δίνει το μεγάλο αστέρι. Οι απαιτήσεις από τον Cazorla δεν είναι πλέον υπερβολικές, ο Giroud βρήκε τον άνθρωπο που θα του κάνει τη ζωή πιο εύκολη, ενώ τα χαφ και οι αμυντικοί έχουν λιγότερο βάρος.

Και ο Özil με χαρά αποδέχεται τον ρόλο του μεσσία. Στη Real πάντα ήταν σε δεύτερο ή τρίτο πλάνο. Καμιά φορά κι εκτός πλάνου. Ο Γερμανός είναι πιο σπουδαίος παίκτης από όσο νομίζουν αρκετοί (νόμιζαν, τώρα που παίζει στην Αγγλία, το πιο πιθανό είναι σύντομα από underrated να γίνει overrated). Στη Μαδρίτη ήταν πάντα στη σκιά κάποιου άλλου και δεν αξιοποιήθηκε στο έπακρο, μέχρι που τελικά απαξιώθηκε από κάποιους. Στο Λονδίνο όμως είναι ο εκλεκτός. Αυτός που θα φέρει την κούπα.

Περί πρωταθλήματος

Κούπα; Θυμήθηκα με ποια αφορμή αποφάσισα να γράψω για την Arsenal. Προφανώς επειδή είναι πλέον μόνη πρώτη, έχουν περάσει 8 αγωνιστικές (το 1/5 του πρωταθλήματος δηλαδή) και έχει αρχίσει η κουβέντα για το αν μπορεί να κατακτήσει τον τίτλο. Όπως έγραψα και παραπάνω, για μένα η απάντηση είναι: προφανώς και ναι. Μπορεί, αλλά αν τελικά θα το κάνει είναι άλλη υπόθεση. Το σημαντικό είναι ότι μπορούμε και πάλι να μιλάμε σοβαρά για Arsenal και κούπες. Και δεν το λέω επειδή είναι πρώτη.

Εξάλλου, μέχρι τώρα, μάλλον είχε το πιο εύκολο πρόγραμμα από όλους τους μεγάλους. Αφήστε που στις αντίστοιχες περσινές αναμετρήσεις, είχε μαζέψει 5 βαθμούς παραπάνω. Ούτε οι εμφανίσεις της είναι ανάλογες μιας ομάδας που θα πάρει το πρωτάθλημα στην Αγγλία (αν και τα τελευταία χρόνια το επίπεδο στο Νησί ήταν/είναι πεσμένο). Δεν τη βάζω λοιπόν στην κουβέντα για το πρωτάθλημα επειδή έχει μαζέψει 19 βαθμούς και είναι πρώτη, ούτε έχω μείνει εντυπωσιασμένος από τη μέχρι τώρα απόδοσή της. Και 14-15 να είχε, πάλι θα την υπολόγιζα, ενώ τη Liverpool ας πούμε που έχει 17 βαθμούς, αν μου πεις ότι θα διεκδικήσει το πρωτά… χαχαχαχα.

Όλη η κουβέντα για την Arsenal άλλαξε με την απόκτηση του Özil. Τα αστειάκια κόπηκαν και οι αμφιβολίες για το αν θα μπει στην 4άδα, μετατράπηκαν σε σοβαρές συζητήσεις για το αν μπορεί να πάρει το πρωτάθλημα. Εγώ λέω πως δε θα το πάρει τελικά. Πρώτα από όλα γιατί η απόλυτη πίστη που έχω από το καλοκαίρι ότι θα το κατακτήσει η Manchester City (για την ομάδα του Pellegrini, εκτός απροόπτου, θα τα πούμε την άλλη Δευτέρα μετά το ματς με την Chelsea) παραμένει (σχεδόν) ακλόνητη και κατά δεύτερον επειδή η Arsenal έχει ακόμα προβλήματα.Και δεν είναι ασήμαντα. Δε γίνεται να είναι ασήμαντα όταν αναπληρωματικός τουGiroudείναι οBendtner. Όταν στηρίζεις αρκετά πράγματα στονFlamini(που μια χαρά πάει ως τώρα, αλλά είναι οFlamini). Όταν αμυντικά δεν υπάρχει σιγουριά. Όταν σχεδόν σε κάθε ματς υπάρχουν νεκρά διαστήματα που συχνά τα πληρώνεις. Όταν μόνιμα έχεις 3-4 σημαντικές απουσίες παικτών (πότε να ήταν άραγε η τελευταία φορά που ηArsenalήταν πλήρης για 2 ματς σερί;

H Arsenal βρήκε τον παικταρά της (χμ, πέρυσι που τον βρήκε η United με τον Van Persie, πήρε κούπα. Το ίδιο και η City πρόπερσι με τον Agüero), οι περισσότεροι παίκτες είναι πλέον μαζί για 2/3/4 χρόνια, οι πιτσιρικάδες ωριμάζουν, το κλίμα είναι καλό, η ομάδα έχει ξεκάθαρες αρχές, αλλά έχει ακόμα τρύπες και της λείπει βάθος. Βέβαια, ακόμα κι αν δε (με) πείθει πως θα πάρει το πρωτάθλημα, για να μην το πάρει, πρέπει να βρεθεί κάποιος άλλος να το κατακτήσει, και η αλήθεια είναι πως μέχρι τώρα κανείς δεν πείθει.

Μετά το ματς με την Crystal Palace, η ομάδα του Wenger παίζει με Liverpool και United. Ευκαιρία να πάρει 6 βαθμούς, να πείσει τους πάντες, να δημιουργήσει προσδοκίες, να κερδίσει τον θαυμασμό και να μην πάρει καμία κούπα. Γιατί αυτή είναι η Arsenal που αγαπάμε.